Ανεκπλήρωτο όνειρο ή απλή ηλιθιότητα;

[claire]

κοίτα... οι περισσότεροι παντρεμένοι κάνουν παράλληλες σχέσεις στο τέλος. ή μάλλον όχι παράλληλες σχέσεις, αλλά κάποια περιπέτεια την έχουν. δεν είναι θέμα ανηθικότητας ή ωριμότητας. μάλλον βαρεμάρας. οπότε μην νιώθεις άσχημα με αυτό που σου συμβαίνει, φυσιολογικό είναι.

[Φωτεινη!]

κοίτα... οι περισσότεροι παντρεμένοι κάνουν παράλληλες σχέσεις στο τέλος. ή μάλλον όχι παράλληλες σχέσεις, αλλά κάποια περιπέτεια την έχουν. δεν είναι θέμα ανηθικότητας ή ωριμότητας. μάλλον βαρεμάρας. οπότε μην νιώθεις άσχημα με αυτό που σου συμβαίνει, φυσιολογικό είναι.

δεν ξερω γι αυτο κλερ..

[Φωτεινη!]

Πενσιλ γεια :)
εγω ψηφιζω ανεκπληρωτο ονειρο και οχι ηλιθιοτητα!
Ειχες αισθηματα γι αυτον τον αντρα και η καταληξη δεν ηταν ακριβως δικη σου επιλογη.
Τωρα παλι,θα μεινω στο οτι αυτος προτεινε να το δειτε χαλαρα και οτι θα σου περασει..μοιαζει σαν μην εχεις κι εδω εσυ την δυνατοτητα να το ζησεις..
Πιστευω οτι απλα θα ηθελες να δεις απο μονη σου και να δεχτεις ή να απορριψεις μια σχεση μαζι του.
Δεν πιστευω οτι θα δουλευε να τον προσεγγισεις,γιατι νιωθω οτι δεν ειστε στο ιδιο μουντ..
Ο,τι και να αποφασισεις,μπι ονεστ.. και με εσενα και με τον συντροφο σου.:)

[RainAndWind]

Pencil, μετάνιωσες που παντρεύτηκες? Μήπως αυτή η φαντασίωση είναι ένας τρόπος έμμεσης επιστροφής σε μία εποχή ελευθερίας, ώστε να μην αντικρίσεις κάποια άλλη αλήθεια για μία σου επιλογή που ίσως τώρα να μην την αξιολογείς σωστή και κατάλληλη για σένα?
Απλά σκέψεις μου, δε χρειάζεται να σε αφορούν όλα όσα γράφω.;)

[beauty]

Μελό. Ας κερδίσει ο καλύτερος??? Κι εσύ το λάφυρο ε? Δε λέω, το λάφυρο ανεβαίνει με τέτοιες διεκδικήσεις. Τσουλάνε και οι τέλειες σχέσεις.
Εμένα μου θυμίζει σινερομάντζο. Και νομίζω πως είμαι πραγματικά κυνική.:P

μαγκακι ρειν! συμφωνω μαζι σου!

[carrie]

Δεν ειναι ανεκπληρωτο ονειρο ουτε ηλιθιότητα. Είναι ότι εσυ δεν εισαι πληρης οποτε αναζητας κατι να σε γεμισει, να παρεις κατι που εχεις αναγκη. Τωρα για ποιο λογο εχεις αναγκη να παρεις κατι, και τι ειναι αυτο που θα παρεις απο αυτον τον ανθρωπο, πες μας εσυ!

Θελεις να προσθεσεις στη ζωη σου μια αισθηση περιπετειας? Παρανομιας? Τρυφεροτητας? Σεξ? Μηπως δε σε καλυπτει η ζωη σου με τον αντρα σου?

Ειναι ο πρωτος αντρας που γνωρισες απο ο,τι καταλαβα και σε μικρη ηλικια, οποτε δεν ειναι εντελως παραλογο να θες να δεις και κατι αλλο, αλλα σιγουρα θα εχεις εναν φοβο.

Ειδικα να μπουρδουκλωθεις με καποιον που δε σας εκατσε παλιοτερα το μπουρδουκλωμα και ουσιαστικα αυτος εφυγε απο σενα (αυτο το λενε με μια λεξη απωθημενο), αυτο μπορει να σου αφησε ενα κομματι του εγωισμου σου πληγωμενο, το οποιο τωρα το σκασμενο φωναζει και θελει να αποκατασταθει!! (αυτο δεν προκειται να γινει, αμα μπλεχτεις χειροτερα θα πληγωθεις, αλλα η εμπειρια μου λεει δυστυχως οτι πρεπει να παθεις για να μαθεις. Επισης, αμα αφεθεις και μπλεχτεις θα διαλυσεις και το γαμο σου και τη σχεση με τον αλλο και θα εισαι ελευθερη, που ισως αυτο ζηταει τελικα το υποσυνειδητο σου. Αλλιως τα βαζεις κατω σκεφτεσαι αν εισαι ευτυχισμενη και παιρνεις βαθια ανασα και ψαχνεις τον εαυτο σου, γιατι ΟΛΑ αυτα συμβαινουν μονο ΜΕΣΑ σου, και εσυ μπορεις ειτε να τα μπλεξεις ειτε να τα ξεμπλεξεις ειτε να κανεις οοοοοοοοο,τι θελεις, απλα αυτο που θα σε συμβουλευα ειναι να βρεις το καλυτερο για σενα και να το πραξεις (π.χ. να μεινεις μες στο γαμο σου ευτυχισμενη, αν εισαι, ή να το δουλεψεις ωστε να βελτιωσετε το γαμο σας, ή να φυγεις και να πας παρακατω, αυτες ειναι οι τρεις αποδεκετες λυσεις), πριν να ειναι αργα και γινουν ασχημα πραγματα σαν απο μονα τους ελκομενα απο καταπιεσμενα ενστικτα, επιθυμιες, αναγκες κτλ, γιατι ξερεις οτι αμα κατι θελει επιδιορθωση και δεν το διορθωνεις και δεν το ψαχνεις, τοτε θα σου σκασει ΜΠΑΜ στα καλα του καθουμενου, και θα ειναι λιγο πιο βαρβαρο).

Η φυγη αυτου του ανθρωπου σου αφησε μια αισθηση χαμενου ρομαντζου, απωλειας και δραματος!! Από την οποια φυσικα τρεφεσαι! Καποιος ανεφερε πριν τον ορο drama queen νομιζω.

Εχω διδακτορικο στα χαμενα ρομαντζα και στα αερικα που πανε και ερχονται οπως ειπε και η ρισερτσερ πριν. Το πηρα με άριστα, με πολυ κοπο, και με επιπονες μελετες πολλων ετων!! O τιτλος τηις διατριβης μου ειναι: "Longitudinal research of the female tendency to love bastards - Α Case Study"

:P

Αμα θες να μας πεις κατι αλλο εδω ειμαστε.

Φιλικα,

Δρ. Carrie

[pencil]

Η διεισδυτικότητα των παρατηρήσεων σας με άφησε πολλές φορές "μουδιασμένη": σαν να έχω λουστεί έναν κουβά παγωμένο νερό ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένω.

Δεν θεωρώ την περίπτωσή μου ιδιαίτερη. Δε νιώθω καθόλου drama queen - θα ήταν ηλίθια πολυτέλεια εκ μέρους μου να κυνηγάω ένα τέτοιο τίτλο, τη στιγμή που 35 ώρες το 24ωρο δεν μου φτάνουν για να καλύψω τα μέτωπα των υποχρεώσεών μου. Μια χαρά ήμουν στην πρέσα της καθημερινότητας, πριν σκάσει αυτή η ιστορία στο μυαλό μου και μόνο.
Άλλωστε, δεν έχω αυταπάτες περί αμοιβαιότητας - φυσικά και δεν υπάρχει ενδιαφέρον εκατέρωθεν για "μπουρδούκλωμα": ποιός πλησιάζει μια παντρεμένη με 2 παιδιά χωρίς η ίδια η γυναίκα να στέλνει "περίεργα" vibes";

Από πλευράς εξωτερικής τακτικής, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι είμαι στον πιο ασφαλή δρόμο: δεν επικοινωνώ, δεν καλλιεργώ κλίμα ανοιχτής προσέγγισης, εργάζομαι, τρέχω και παλεύω σκληρότερα από ποτέ. Αυτές είναι οι επιλογές της ζωής μου, αυτές υπερασπίζομαι.
Όσο για τον πόνο, ξέρω ότι είναι απλά ένας "συναγερμός" για να ψάξω πιο βαθιά που πραγματικά είναι το πρόβλημα. Όμως, φοβάμαι. Φοβάμαι γιατί δεν ξέρω τι σκελετούς θα βρω στο ντουλάπι.

Και ό χρόνος που κυλάει άλλοτε κάνει το θαύμα του και επουλώνει χαζές σκέψεις, άλλοτε με εγκαταλείπει και νιώθω όπως πριν 16 χρόνια.

Θα περάσει κι αυτό.

pencil

[RainAndWind]

Τα μέτωπα των υποχρεώσεων άνετα μπορεί να είναι τόσο σφοδρά, χρονοβόρα και καταναγκαστικά, που να μην αφήνουν χώρο για ενδοσκοπήσεις. Και αυτό μπορεί επίσης να είναι έτσι ακριβώς για να μην είχε -ως τώρα- εγερθεί η αμφισβήτηση. Η πρέσα της καθημερινότητας όπως πολύ ωραία το έγραψες. Ξέρεις, πολλές φορές την αφήνουμε κι εμείς να είναι τόσο γρήγοροι οι ρυθμοί και τόσο γεμάτες όλες οι ώρες των ημερών μας, ώστε να μας βολεύει στο να μην ξυπνάνε απειλές εναντίον της. Σκέψεις που θα έφερναν κάποια ανατροπή, γνώσεις που θα απαιτούσαν μετά την πρακτική τους, να συμπλεύσουν με τα νέα δεδομένα, με το φρέσκο υλικό να ζητάει τη δικαίωσή του, το πέρασμα στην πραγματικότητα.

[Remedy]

pencil καλημερα
θα συμφωνησω πολυ, με τα πολυ ωραια που σου εγραψαν παραπανω.
θα σου προτεινα να κανεις φοκους στο θεμα "αερικο".
προσωπικα μου εκανε ασχημη εντυπωση η παραπλανηση του κυριου να παρουσιαζει την ατακτη φυγη του σαν: "ειχα καταλαβει οτι εκανες την επιλογη σου".
@@-μαντολες, αν θελεις την επιστημονικη μου αποψη.
η αληθεια ειναι οτι ΔΕΝ ΣΕ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕ!
εφυγε με ελαφρα και πηγε να κυνηγησει τα ονειρα του.
εκανε την πορεια του, περασε καλα οπωσδηποτε (ολες οι βολτες ειναι ωραιες) και περνωντας απο την γειτονια σου, ειπε να κανει μια σταση στην ζωη σου να ανακατεψει τα νερα..... λιγο μικροψυχο εκ μερους ΤΟΥ, αν με ρωτας...

εσυ απο την αλλη, συγκρινεις ενα απωθημενο που ειναι αυτη η σχεση που δεν δοκιμαστηκε, με μια αλλη που την εχεις ζησει στην εξοντωτικη φθορα της καθημερινοτητας.
δεν μπορεις να συγκρινεις ΤΟΣΟ ανομοια πραγματα.

μπορει αν ειχε μεινει στην ζωη σου, να τον ειχες πεταξει απ το παραθυρο μεχρι τωρα...
να σου θυμισω, οτι αν ειναι οπως μας τα ειπες τα πραγματα, ο πονος που ενοιωθες ΤΟΤΕ, δεν ηταν για τον ερωτα του κυριου, αλλα για το διλλημα στο οποιο ησουν μπλεγμενη.
μπορει αν ειχε μεινει αυτος να σε διεκδικησει και ειχες απορριψει τον τωρινο σου συζυγο, να ηταν πολυ μεγαλυτερο απωθημενο ο τωρινος.

το σιγουρο ειναι οτι αυτο που νοιωθεις τωρα, εχει να κανει με την ζωη σου και την τωρινη σου σχεση και οχι με το αερικο.
ειναι πολυ πιθανο να σου αρεσει μια χαρα και η οικογενεια σου και η ζωη σου και ο αντρας σου, αλλα...αυτη η ρημαδα η ρουτινα.....και ο μοναδικος συντροφος των 15 χρονων...... γι αυτα δεν μπορει κανενας να σου απαντησει.......θα πρεπει εσυ να σκεφτεις αν θα αλλαξεις κατι στις επιλογες σου και δυστυχως απο τις μεχρι τωρα ερευνες, ομελετες δεν γινονται χωρις να σπασουν αυγα...

[carrie]

Οπως επισης αν βαζοντας μπορστα τις πολλες δουλειες και την πρεσα της καθημερινοτητας αμελεις να λυσεις προσωπικα θεματα που φαινεται να σου απασχολουν να ξερεις οτι δεν τα διωχνεις, απλα αναβαλεις την αντιμετωπιση τους και αναβαλοντας την συνηθως αυτα φουσκωνουν και μαζευονται, και μεγαλωνει το ΜΠΑΜ που θα γινει στο τελος!!!!!!!!!! Γιατι θα γινει!!!!

[elis]

Καλημέρα.

Γράφω εδώ με την επίγνωση ότι μοιράζομαι κάτι. Κάτι που ενώ για μένα είναι οδυνηρά μεγάλο, για κάποιον άλλο ενδέχεται να είναι αστείο, προκλητικό, άνευ ουσίας ή/και βλακώδες. Παρόλα αυτά, η δική μου πραγματικότητα είναι ότι μπαίνω στην παρέα του forum με ένα μεγάλο φορτίο. Χρειάζομαι απεγνωσμένα την καθαρή ματιά και την αποστασιοποιημένη εικόνα ενός τρίτου παρατηρητή. Τη δική σας δηλαδή. Δε με ξέρετε, δε με αγαπάτε, δε με συμπαθείτε, δε με αντιπαθείτε – μπορεί η δική σας σκέψη να δει κάτι που εγώ αγνοώ.

Είμαι 36 χρονών. Παντρεμένη με την πρώτη μου αγάπη, με 2 αστεράκια παιδιά, με μια δουλειά που από πλευράς καριέρας πάει κάτι παραπάνω από καλά, με μια ευρύτερη οικογένεια ισορροπημένη και απόλυτα υποστηρικτική. Πάνω από όλα, απολαμβάνουμε όλοι μας το πιο σπουδαίο: Υγεία.
Σε ό,τι αφορά αμιγώς εμένα, αυτό που καταλαβαίνω μέσω κυνικής αυτοκριτικής είναι ότι πολλά ακόμα μπορώ να βελτιώσω στον εαυτό μου – κι όμως, αυτό που εκπέμπω με βάση τουλάχιστον αυτά που εισπράττω από το περιβάλλον μου είναι ότι είμαι δείγμα του «τέλειου πακέτου»: πολύ όμορφη, πολύ ισορροπημένη, πολύ «καλό παιδί». Τούτο το «τέλειο πακέτο» δεν μου χαρίστηκε: δούλεψα με τον εαυτό μου και με τις επιλογές μου σκληρά. Θα προσπαθήσω ποτέ να μη σταματήσω να το κάνω.

Μια προσπάθεια «σκληρής δουλειάς» είναι και αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή: μοιράζομαι το αναπάντεχο, αυτό που όποιος με ξέρει, θα έλεγε: «Η pencil??? Ποτέ!».
Κι όμως.

Ο άντρας μου είναι ο 1ος που ερωτεύτηκα στα 19 μου και που μετά από 7 χρόνια σχέσης παντρευτήκαμε. Περάσαμε πολλά ζόρια μέχρι να τα καταφέρουμε – σταθήκαμε δυνατοί και όλα όσα στο δρόμο ονειρευόμασταν, αξιωνόμαστε σιγά σιγά να τα βλέπουμε να πραγματοποιούνται. Στους πρώτους μήνες της σχέσης μας, κάτι περίεργο συνέβη: άρεσα πολύ και σε κάποιον άλλο, που – σπάνιο πράγμα για μένα – μου ξύπνησε και εμένα έντονο ενδιαφέρον. Με πλησίασε τότε, του εξήγησα ότι είμαι σε σχέση, και μου απάντησε: «Το ξέρω. Ας κερδίσει ο καλύτερος». Είχαμε απλή αλλά ζεστή επικοινωνία για πολλούς μήνες. Σταδιακά, βρέθηκα ερωτευμένη και με τους δύο. Βίωνα μια απόλυτη οδύνη. Επέλεξα να μείνω στάσιμη για λίγο καιρό, να απομακρυνθώ από παντού και να εγκαταλείψω κάθε προσπάθεια – η δύναμη του τι ένιωθα μέσα σε αυτό το δίλημμα με είχε κυριολεκτικά συντρίψει. Κάποια στιγμή αφέθηκα και είπα: «Δεν αντέχω άλλο». Και τότε ο άντρας μου με διεκδίκησε. Και ο άλλος έφυγε.

The rest is history, που λένε. Η ζωή πήρε το δρόμο της. Ποτέ δεν ξέχασα – απλά ταχτοποίησα εκείνη την περίοδο της ζωής μου σε ένα ψηλό ράφι του μυαλού μου. Σαν ένα δώρο που κάποιος σου έκανε και επειδή δεν ξέρεις τι να το κάνεις το βάζεις στο πιο ψηλό ράφι της ντουλάπας.

15 χρονιά αργότερα, τα social media έφεραν ξανά στο προσκήνιο εκείνο το περίεργα καταλυτικό πρόσωπο: εκείνον που εξαφανίστηκε γιατί όπως μου εκμυστηρεύτηκε «ήξερα ότι έχεις κάνει την τελική σου επιλογή». Βρεθήκαμε από κοντά πριν λίγο καιρό για φαγητό και η κουβέντα μας πέρασε από παντού: στο παρελθόν, στα γιατί, στα «αν». Και οι δύο ήμασταν ξεκάθαροι σε εκείνη τη συζήτηση: η ζωή έχει προχωρήσει για μένα, εκείνος είναι ελεύθερος και καριερίστας, όλα καλά. «Θέλω να κλείσω τους λογαριασμούς μου με σένα» του είπα. «Θέλω να ξέρεις ότι δε σε ξέχασα ποτέ. Προχώρησα αλλά μέσα μου κάτι ακόμα πονάει για σένα». Συμφωνήσαμε ότι είναι παροδικό και ότι «γρήγορα θα μου περάσει». Σχεδόν καμιά επικοινωνία έκτοτε, πέρα από ένα «χρόνια πολλά».

8 μήνες μετά όμως (συν τα 15 χρόνια πριν) και τίποτα δεν έχει περάσει. Πονάω όπως τότε. Ξαφνικά - και ενώ νόμιζα ότι η ωριμότητα της ζωής θα με είχε κατάλληλα θωρακίσει.

Ευτυχώς δεν διεκδικώ, δε σκοπεύω και δεν επιλέγω να τον βάλω σαν 3ο πρόσωπο στη ζωή μου. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει ο ρόλος του "δευτεραγωνιστή" στο πάλκο της ζωής. Όμως μου λείπει. Λες και πάντα ήμασταν μαζί και ξαφνικά δεν τον έχω.

Είναι κρίμα που όλη αυτή η ιστορία ακούγεται τόσο κοινότυπη, τώρα που την ξαναδιαβάζω. Κρίμα που φαντάζει σαν ένα ακόμα middle life crisis, ή 10 χρόνια φαγούρας γάμου ή σαν «να μια ακόμα αχάριστη που δεν έχει με τι να ασχοληθεί στη ζωή της και τρώγεται με φαντασιώσεις».

Μακάρι οποιοσδήποτε αφορισμός να μου έπαιρνε λίγο από τον πόνο, να γέμιζε τις νύχτες μου με λίγο περισσότερο ύπνο, να έκοβε αυτό το αναθεματισμένο καρδιοχτύπι.

Πονάω πολύ.

Pencil

εμενα 2-3 πραγματα μου φαινονται υποπτα απο τη μια ασ κερδισει ο καλυτεροσ απο την αλλη μολισ εμφανιστηκε ανταγωνισμοσ εκεινοσ την εκανε με ελαφρα πηδηματακια βρισκοσαστε τα λετε και σε αφηνει γιατι θα σου περασει λεει πολυ χλιαροσ δηλαδη αντι να σε διεκδικησει με παθοσ τωρα που βρηκε εδαφοσ εγω ξερω οτι οταν γουσταρω μια γκομενα πραγματικα δε δειχνω τοση κατανοηση οταν ομωσ με γουσταρει αυτη τοτε ναι το παιρνω πανω μου και το παιζω ο τελειοσ αντρασ!!!κι αυτο το εκανεσ την επιλογη σου σαν προλογοσ μου ακουγετε και που ησουνα ρε φιλε οταν δεν ησουν η επιλογη τι εκανεσ εφυγεσ;πονεσε καθολου η την επεσεσ στην επομενη;απλα σκεψεισ ετσι μπορει και να μην ισχυει τιποτα απο οσα γραφω

[pencil]

Όσο διαβάζω τις νεώτερες σκέψεις σας, τόσο περισσότερο τείνω να πιστεύω ότι το δίλημμα "ανεκπλήρωτο όνειρο ή απλή ηλιθιότητα" κρύβει μέσα ένα βαθύτερο "τρίλημμα"...:
μήπως όλο αυτό είναι και "απωθημένος θυμός".

Για τη μη διεκδίκηση, για την "αερική προσέγγιση", για την υπερβολική άνεση μετά από τόσα χρόνια, για τη δική μου αφέλεια να πιστεύω ότι κάποτε υπήρξα σημαντική και στη δική του ζωή.

Θα μου πείτε: "και τι σε νοιάζει εσένα τώρα, μαντάμ";

Δεν έχω απάντηση. Ούτε και σ' αυτό.

Έχω όμως ένα μεγάλο "ευχαριστώ". Για εσάς, που δεν με ξέρετε, και όμως νοιάζεστε: να με βοηθήσετε να ξεκαθαρίσω το έσω - χάλια - τοπίο.

Και να φανταστείτε ότι το παρατσούκλι που κουβουλάω από τους φίλους μου είναι "αμμονιαζόλ": για τη λάμψη - τι'ν'τουτο -που εκπέμπω. Για την καθαρότητα των απαντήσεων που δίνω στους προβληματισμούς των άλλων που μου εμπιστεύονται τις έννοιες τους.

Τρομάρα μου.

ΥΓ: Χάλια νιώθω :(

[Φωτεινη!]

καλη μου μη νιωθεις ασχημα :)
Συνηθιζεται να σκαλωνουμε στα δικα μας και να βλεπουμε καθαροτερα οταν ειμαστε στην απεξω!
Το αν ησουν σημαντικη στη ζωη του το ξερει μονο αυτος..εσυ,οπως ολοι μας πιστευω, θα ηθελες να εισαι ξεχωριστη για εκεινον..ε παιζει ο εγωισμος λιγακι τον ρολο του,οπως και τα αισθηματα..

[carrie]

Κ εγω χαλια ειμαι σημερα, εχεις παρεα.

Στο θεμα σου τωρα νομιζω μια χαρα τον εντοπισες τον απωθημενο θυμο. Τωρα γιατι σε νοιαζει? Μα γιατι σε νοιαζει! Αυτος σαν αντρας μαλλον, ο εαυτος σου να μη νιωθει απορριμενος, και για αυτο σου τη δινει η αερικοτητα του. πρεπει να δεις οτι αυτος ο ανθρωπος ποτε δε μπορουσε ουτε θα μπορεσει να ειναι διπλα σου οπως ειναι ο αντρας σου. Επισης, μαλλον αλλα θελει αυτος και αλλα θες εσυ απο αυτον, και τοτε ισχυε αυτο και τωρα. Τοτε το ειδε αυτο και εκανε την παπια για να μη βρεθει σε σχεση μαζι σου, αλλα τωρα ποιος ξερει τι επαθε, και γυρισε να σε αναστατωσει. Το θεμα ειναι ότι εσυ θα χασεις μερος της αυτοεκτιμησης σου αν κανεις οποιαδηποτε κινηση ανοιγματος σε αυτον και θα το μετανιωσεις στο μελλον. Εκτος πια αν ηρθε να σε απαγαγει και να σε παντρευτει και να ζησετε για παντα μαζι. Οτιδηποτε αλλο ειναι σουξου μουξου μανταλακι και δεν υπηρετει καλο σκοπο, και μην ενδωσεις ουτε για καφε και αηδιες, γιατι το ενα φερνει το αλλο, και θα αρχισει να μπλεκει μες στο μυαλο σου. Το οποιο ΑΥΤΟ πρεπει να ξεμπερδεψεις πρωτα επαναλαμβανω. Αυτος δε μας νοιαζει τι κανει, αλλα μαλλον θα ελεγα οτι βρισκει και τα κανει!!! Αν ειναι να τα διαλυσεις ολα, διελυσε τα, αλλα οχι εξαιτιας ενος τριτου.

[Konstantinoss]

Ενταξει φυσιολογικό είναι, ερωτεύτηκες μικρή, παντρέυτηκες μικρή, παρουσιάστηκε και ενα δευτερο πρόσωπο που στη τελική δεν είχες ποτέ την ευκαιρία να γνωρίσεις, ποτέ δεν θά'χεις ενα μέτρο σύγκρισης ή μια άλλη αγάπη να θυμάσαι..
Απωθημένο που δεν θα σου φύγει ποτέ, πάντα θα τόχεις στο βάθος του πόθου σου, λύση είναι μια, ή κανεις κάτι επιπόλαιο και γεύεσαι τον απαγορευμένο καρπό ή τραβάς ενα μεγάλο Χ και συνεχίζεις την ζωούλα σου.
Εδώ διαφέρει μια γυναίκα με έναν άντρα, ο άντρας θά'πεφτε με τα μούτρα, η γυναίκα θα το σκάλιζε λίγο ή θα συγκρατιόταν όπως το παλεύεις και εσυ, ο άντρας σου άραγε τι θάκανε αλήθεια??:cool: