Ανεκπλήρωτο όνειρο ή απλή ηλιθιότητα;

[pencil]

Καλημέρα.

Γράφω εδώ με την επίγνωση ότι μοιράζομαι κάτι. Κάτι που ενώ για μένα είναι οδυνηρά μεγάλο, για κάποιον άλλο ενδέχεται να είναι αστείο, προκλητικό, άνευ ουσίας ή/και βλακώδες. Παρόλα αυτά, η δική μου πραγματικότητα είναι ότι μπαίνω στην παρέα του forum με ένα μεγάλο φορτίο. Χρειάζομαι απεγνωσμένα την καθαρή ματιά και την αποστασιοποιημένη εικόνα ενός τρίτου παρατηρητή. Τη δική σας δηλαδή. Δε με ξέρετε, δε με αγαπάτε, δε με συμπαθείτε, δε με αντιπαθείτε – μπορεί η δική σας σκέψη να δει κάτι που εγώ αγνοώ.

Είμαι 36 χρονών. Παντρεμένη με την πρώτη μου αγάπη, με 2 αστεράκια παιδιά, με μια δουλειά που από πλευράς καριέρας πάει κάτι παραπάνω από καλά, με μια ευρύτερη οικογένεια ισορροπημένη και απόλυτα υποστηρικτική. Πάνω από όλα, απολαμβάνουμε όλοι μας το πιο σπουδαίο: Υγεία.
Σε ό,τι αφορά αμιγώς εμένα, αυτό που καταλαβαίνω μέσω κυνικής αυτοκριτικής είναι ότι πολλά ακόμα μπορώ να βελτιώσω στον εαυτό μου – κι όμως, αυτό που εκπέμπω με βάση τουλάχιστον αυτά που εισπράττω από το περιβάλλον μου είναι ότι είμαι δείγμα του «τέλειου πακέτου»: πολύ όμορφη, πολύ ισορροπημένη, πολύ «καλό παιδί». Τούτο το «τέλειο πακέτο» δεν μου χαρίστηκε: δούλεψα με τον εαυτό μου και με τις επιλογές μου σκληρά. Θα προσπαθήσω ποτέ να μη σταματήσω να το κάνω.

Μια προσπάθεια «σκληρής δουλειάς» είναι και αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή: μοιράζομαι το αναπάντεχο, αυτό που όποιος με ξέρει, θα έλεγε: «Η pencil??? Ποτέ!».
Κι όμως.

Ο άντρας μου είναι ο 1ος που ερωτεύτηκα στα 19 μου και που μετά από 7 χρόνια σχέσης παντρευτήκαμε. Περάσαμε πολλά ζόρια μέχρι να τα καταφέρουμε – σταθήκαμε δυνατοί και όλα όσα στο δρόμο ονειρευόμασταν, αξιωνόμαστε σιγά σιγά να τα βλέπουμε να πραγματοποιούνται. Στους πρώτους μήνες της σχέσης μας, κάτι περίεργο συνέβη: άρεσα πολύ και σε κάποιον άλλο, που – σπάνιο πράγμα για μένα – μου ξύπνησε και εμένα έντονο ενδιαφέρον. Με πλησίασε τότε, του εξήγησα ότι είμαι σε σχέση, και μου απάντησε: «Το ξέρω. Ας κερδίσει ο καλύτερος». Είχαμε απλή αλλά ζεστή επικοινωνία για πολλούς μήνες. Σταδιακά, βρέθηκα ερωτευμένη και με τους δύο. Βίωνα μια απόλυτη οδύνη. Επέλεξα να μείνω στάσιμη για λίγο καιρό, να απομακρυνθώ από παντού και να εγκαταλείψω κάθε προσπάθεια – η δύναμη του τι ένιωθα μέσα σε αυτό το δίλημμα με είχε κυριολεκτικά συντρίψει. Κάποια στιγμή αφέθηκα και είπα: «Δεν αντέχω άλλο». Και τότε ο άντρας μου με διεκδίκησε. Και ο άλλος έφυγε.

The rest is history, που λένε. Η ζωή πήρε το δρόμο της. Ποτέ δεν ξέχασα – απλά ταχτοποίησα εκείνη την περίοδο της ζωής μου σε ένα ψηλό ράφι του μυαλού μου. Σαν ένα δώρο που κάποιος σου έκανε και επειδή δεν ξέρεις τι να το κάνεις το βάζεις στο πιο ψηλό ράφι της ντουλάπας.

15 χρονιά αργότερα, τα social media έφεραν ξανά στο προσκήνιο εκείνο το περίεργα καταλυτικό πρόσωπο: εκείνον που εξαφανίστηκε γιατί όπως μου εκμυστηρεύτηκε «ήξερα ότι έχεις κάνει την τελική σου επιλογή». Βρεθήκαμε από κοντά πριν λίγο καιρό για φαγητό και η κουβέντα μας πέρασε από παντού: στο παρελθόν, στα γιατί, στα «αν». Και οι δύο ήμασταν ξεκάθαροι σε εκείνη τη συζήτηση: η ζωή έχει προχωρήσει για μένα, εκείνος είναι ελεύθερος και καριερίστας, όλα καλά. «Θέλω να κλείσω τους λογαριασμούς μου με σένα» του είπα. «Θέλω να ξέρεις ότι δε σε ξέχασα ποτέ. Προχώρησα αλλά μέσα μου κάτι ακόμα πονάει για σένα». Συμφωνήσαμε ότι είναι παροδικό και ότι «γρήγορα θα μου περάσει». Σχεδόν καμιά επικοινωνία έκτοτε, πέρα από ένα «χρόνια πολλά».

8 μήνες μετά όμως (συν τα 15 χρόνια πριν) και τίποτα δεν έχει περάσει. Πονάω όπως τότε. Ξαφνικά - και ενώ νόμιζα ότι η ωριμότητα της ζωής θα με είχε κατάλληλα θωρακίσει.

Ευτυχώς δεν διεκδικώ, δε σκοπεύω και δεν επιλέγω να τον βάλω σαν 3ο πρόσωπο στη ζωή μου. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει ο ρόλος του "δευτεραγωνιστή" στο πάλκο της ζωής. Όμως μου λείπει. Λες και πάντα ήμασταν μαζί και ξαφνικά δεν τον έχω.

Είναι κρίμα που όλη αυτή η ιστορία ακούγεται τόσο κοινότυπη, τώρα που την ξαναδιαβάζω. Κρίμα που φαντάζει σαν ένα ακόμα middle life crisis, ή 10 χρόνια φαγούρας γάμου ή σαν «να μια ακόμα αχάριστη που δεν έχει με τι να ασχοληθεί στη ζωή της και τρώγεται με φαντασιώσεις».

Μακάρι οποιοσδήποτε αφορισμός να μου έπαιρνε λίγο από τον πόνο, να γέμιζε τις νύχτες μου με λίγο περισσότερο ύπνο, να έκοβε αυτό το αναθεματισμένο καρδιοχτύπι.

Πονάω πολύ.

Pencil

[Θεοφανία]

μμμμ...έχεις δώσει μόνη σου την απάντηση.
Ξέρεις τι μου θυμίζεις? Την ταινία με τον Κωνσταντάρα και την Κοντού, (να μαθαίνουν και τα πιτσιρίκια :ρ) που ήταν παντρεμένοι και αυτή του τα χε πρήξει με τονστέφανο, τον άντρα που τη διεκδικούσε όταν τη διεκδικούσε και ο άντρας της. Στο τέλος είδε τον Στέφανο και ξενέρωσε η ζωή της..:ρ
Καταλαβαίνω το συναίσθημα σου, όσο καλά και να πηγαίνουν τα πράγματα στη ζωή μας, την έξαψη που μας δίνει αυτός ο άτιμος ο έρωτας δεν μπορεί να μας τη δώσει καμιά καριέρα, φαντάζομαι ούτε τα παιδιά, (κινούνται σε άλλη σφαίρα αγάπης), ούτε η επιτυχημένη κοινωνικά πορεία μας στη ζωή.
Εγώ θα σου πω το άλλο: ζήστο. μέσα σου, έξω σου, κανονικά, ονειρικά, ζήστο. Κάπου άκουσα μια ατάκα, δεν θυμαμαι ποιος την είπε: "Είναι καλύτερα στη ζωή να έχουμε ενοχές, παρά απωθημένα". Κάνει τζιζ βέβαια αυτή η επιλογή, (εγώ προσωπικά το έχω εμπεδώσει πλέον), αλλά η ζωή είναι μικρή, τόσο μικρή και καθόλου δεδομένη που ας ρουφήξουμε ότι μπορούμε, ας μη την αντιμετωπίζουμε σαν κάτι δεδομένο που έχουμε την πολυτελεια να αφήνουμε πράγματα στην άκρη, λες και θα μας περιμένουν στην αιωνιότητα...:)

[deleted-member141015]

Νομίζω πως η 'ωριμότητα της ζωής' δεν θωρακίζει μόνο, μας εφησυχάζει κιόλας :) Νομίζω επίσης πως ήρθε η ώρα για μια διαφορετικού τύπου 'ωριμότητα', την αποδοχή πως το 'δωράκι στο πιο ψηλό ράφι της ντουλάπας' είναι εκεί και χρειάζεται με κάποιον τρόπο να ενσωματωθεί, να επανέλθει σαν μέρος του εαυτού σου. Κι όχι απαραίτητα σαν οποιαδήποτε σχέση με το συγκεκριμένο άτομο.

[Adzik]

Αγαπητη Πενσιλ... σε καταλαβαινω.. αν και πιστευω πωσ αν τελικα γινοταν κατι μεταξυ σασ.. περισσοτερο απο ενα φαγητο.. αλλα 5-10 συνατησεισ.. ισωσ και καποια φιλιά ..αλλα τιποτα περισσοτερο..
εχοντασ τον χρονο να περασεισ περισσοτερεσ ωρεσ στην παρεα του..συζητοντασ..και παρακολουθωντας τον ..κατα τιν γνωμη μου θα σου απομυθοποιουταν.. και θα εφευγε απο μεσα σου.. δεν θα σε εκεγε ουτε θα σε ενδιεφερε... τ να τον σκεφτεσαι και να ζεισ μεσα σε ενα΄''τι θα γινοταν αν'' .. εινια σκληρο και αδικο για ολουσ ειδικα τον αντρα σου..
εγω θα σου ελεγα λοιπον να μιλησετε και να σιναντιεστε αρκετα συχνα υπο την προιποθεση να μην πρωχορησετε σεξουαλικα γιατι αυτο θα περιπλεξει κατα πολυυυυυυυ την κατασταση και θα μπερδευτεισ συναισθηματικα περισσοτερο..
να πατε βολτεσ ..να τον δεισ στην καθημερηνοτητα του..να τον ρωτησεισ για το πωσ ζει πραγματικα..τι κανει..ποιεσ ειναι οι συνηθειες του..
δες ποσο φερεγγιος.. αν σου εμπνεει εμπιστοσυνη.. αν ειναι γυναικας.. τι πατερασ θα ηταν ..τι συντροφος..δωσε δηλαδη τισ απαντησεισ στισ ερωτησεισ σου.. ξερω πωσ κατι τετοιο δεν ειναι ηθικο ωσ προσ τον αντρα σου, αλλα ειναι καλητερο απο την απιστια και τον πονο που σου προκαλει αυτη ολη η αμφιβολια..
ειμαι σχεδον 90% σιγουρη πωσ μετα απο λιγεσ μερεσ η εβδομαδεσ.. αν μπορεσεισ να βαλεισ στην ακρη την ερωτικη ελξη που εννοειτε και λογικο ειναι να εχεισ..

θα δεισ καθαρα και θα ξενερωσεισ.. ηήήήήή κατα ενα 5-10 % ...γινουν τα πραγματα αλλιωσ... αλλα ξαναλεω αυτο μπορει να πετυχει ΜΟΝΟ ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΕΤΕ ΕΡΩΤΑ
... η χημεια ειναι πολυ παραπλανητικη...:)

[Kandy]

Αγαπητη Πενσιλ... σε καταλαβαινω.. αν και πιστευω πωσ αν τελικα γινοταν κατι μεταξυ σασ.. περισσοτερο απο ενα φαγητο.. αλλα 5-10 συνατησεισ.. ισωσ και καποια φιλιά ..αλλα τιποτα περισσοτερο..
εχοντασ τον χρονο να περασεισ περισσοτερεσ ωρεσ στην παρεα του..συζητοντασ..και παρακολουθωντας τον ..κατα τιν γνωμη μου θα σου απομυθοποιουταν.. και θα εφευγε απο μεσα σου.. δεν θα σε εκεγε ουτε θα σε ενδιεφερε... τ να τον σκεφτεσαι και να ζεισ μεσα σε ενα΄''τι θα γινοταν αν'' .. εινια σκληρο και αδικο για ολουσ ειδικα τον αντρα σου..
εγω θα σου ελεγα λοιπον να μιλησετε και να σιναντιεστε αρκετα συχνα υπο την προιποθεση να μην πρωχορησετε σεξουαλικα γιατι αυτο θα περιπλεξει κατα πολυυυυυυυ την κατασταση και θα μπερδευτεισ συναισθηματικα περισσοτερο..
να πατε βολτεσ ..να τον δεισ στην καθημερηνοτητα του..να τον ρωτησεισ για το πωσ ζει πραγματικα..τι κανει..ποιεσ ειναι οι συνηθειες του..
δες ποσο φερεγγιος.. αν σου εμπνεει εμπιστοσυνη.. αν ειναι γυναικας.. τι πατερασ θα ηταν ..τι συντροφος..δωσε δηλαδη τισ απαντησεισ στισ ερωτησεισ σου.. ξερω πωσ κατι τετοιο δεν ειναι ηθικο ωσ προσ τον αντρα σου, αλλα ειναι καλητερο απο την απιστια και τον πονο που σου προκαλει αυτη ολη η αμφιβολια..
ειμαι σχεδον 90% σιγουρη πωσ μετα απο λιγεσ μερεσ η εβδομαδεσ.. αν μπορεσεισ να βαλεισ στην ακρη την ερωτικη ελξη που εννοειτε και λογικο ειναι να εχεισ..

θα δεισ καθαρα και θα ξενερωσεισ.. ηήήήήή κατα ενα 5-10 % ...γινουν τα πραγματα αλλιωσ... αλλα ξαναλεω αυτο μπορει να πετυχει ΜΟΝΟ ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΕΤΕ ΕΡΩΤΑ
... η χημεια ειναι πολυ παραπλανητικη...:)

Μου φαινεται πως αυτο που της προτεινεις δεν ειναι εφικτο......... Πως ειναι δυνατον να αφιερωσει τοσο πολυ χρονο σε εναν ανθρωπο που δεν ανηκει στο περιβαλλον της ? Με τι δικαιολογια? Οταν αρχιζουν τα ψεματα σε μια σχεση ολα ξαφνικα γινονται χειροτερα.........
... Μπορει να κανω κ λαθος αλλο το γεγονος οτι μπαινεις στη διαδικασια να σκεφτεσαι καποιον αλλο αντρα, μηπως εχει να κανει με την ηδη υπαρχουσα σχεση σου? Τι συμβαινει? Εχεις ρουτινιασει? Μηπως πρεπει να δουλεψεις περισσοτερο σε αυτο το κομματι?
Αν βρισκοταν ο αντρας σου στη θαση σου, τι θα του προτεινες?
Για μενα ολα ειναι μια ιδεα μεσα στο μυαλο (αλλωστε το χω ξαναπει). ....Και εξαρταται απο σενα πως θατην χειριστεις.......

[Adzik]

Τ ο ειπα απο την αρχη πωσ δεν το θεωρω σοστο και ηθικο..ομωσ ειναι ενας τροποσ να αποσυμπιεστει αυτη η ενταση -ενδιαφερον που μαζευεται μεσα τησ .. ισωσ εντελωσ μυθοποιημενο γιατι οσο περναει ο καιροσ απο οτι λεει η κοπελα συσσορευεται αυτη η ενταση συανισθηματων.. και αυτο μου διχνει εμενα ενα μεγαλο ΜΠΑΜ καποια στιγμη ..που θα ειναι παρατολμο , λαθοσ και κριμα στο τελοσ τελοσ..
..γιατι δεν θα ειναι αποτελεσμα λογικησ αλλα μοναχα χημειασ..παρορμητικοτητας και φαντασιωσεων..

..δεν χρειαζεται να ειναι ωωωωωρεσ.. μια ωρα στο τοοσο... ε ολο και μια ωρα μπορουμε να βρουμε για μια βολτα στο παρκο.. η εναν καφε..

[RainAndWind]

Μελό. Ας κερδίσει ο καλύτερος??? Κι εσύ το λάφυρο ε? Δε λέω, το λάφυρο ανεβαίνει με τέτοιες διεκδικήσεις. Τσουλάνε και οι τέλειες σχέσεις.
Εμένα μου θυμίζει σινερομάντζο. Και νομίζω πως είμαι πραγματικά κυνική.:P

[researcher]

ε σε ποσους ανθρωπους να δωσω φημη πριν σου δωσω ξανα! ελεος!!!!!

και ελεγα και γω κατι δεν μου κολαει στην ολη υποθεση

ε ναι λοιπον και ο αλλος αν ηταν τοσο καλος και κουλ δεν θα ηθελε να περναει σαν αερικο απ τα ονειρα σου

αλλα θα εμενε εκει να διεκδικηση να ματωσει να σε εχει να απομυθοποιηθει εν τελει οπως ο αντρας σου!!!!


εχω γνωρισει τετοια αερικα και το κολημα σε αυτα πραγματικα ποναει!!!!

αλλα οχι κυριε! δεν θα παρω αλλο αερα!

λαηφ ιζ ριαλ!!!

ευχαριστω βροχη και ανεμε που μου το θυμησες!!! εστω και αν δεν ηταν αυτος ο σκοπος σου!

[Adzik]

Μελό. Ας κερδίσει ο καλύτερος??? Κι εσύ το λάφυρο ε? Δε λέω, το λάφυρο ανεβαίνει με τέτοιες διεκδικήσεις. Τσουλάνε και οι τέλειες σχέσεις.
Εμένα μου θυμίζει σινερομάντζο. Και νομίζω πως είμαι πραγματικά κυνική.:P

εισαι ματια μου..:):):) :P

[Adzik]

Reasearch ..οπωσ το ειπεσ..αερασ..:):):)

[marian_m]

Για μένα είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο μετά από 15 χρόνια με τον ίδιο άντρα, που απ' ότι κατάλαβα είναι και ο πρώτος, να θέλεις να ζήσεις και κάτι άλλο. Και δεν παίρνω όρκο, ότι θα ξενερώσεις αν αρχίσεις τις βόλτες μαζί του. Μάλλον το αντίθετο.
Από την άλλη, είτε είναι στο μυαλό σου, είτε το ζήσεις πραγματικά, για μένα δεν έχει και μεγάλη διαφορά. Για να προκύπτει αυτή η επιθυμία, κάτι σημαίνει. Πιθανόν το πιο απλό. Ότι βαρέθηκες να κάνεις έρωτα με τον ίδιο άνθρωπο.

[pencil]

Όλες οι απαντήσεις που διάβασα και σκέφτηκα πολύ, κουβαλάνε ένα καθαρό μέρος αλήθειας. Όλες - μία προς μία.

Το κακό είναι ότι το άθροισμα όλων αυτών των μερών δεν συνθέτει καμία ενιαία ή συνεκτική εικόνα: Όλη αυτή η ιστορία είναι και πλατωνικός αέρας κοπανιστός και πρόκληση για επαναπροσδιορισμό της τωρινής κατάστασης του γάμου μου και μελό και ανάγκη να το ζήσω με κάποιο τρόπο και η λίστα μπορεί να συνεχίζεται..

Άρα κάποια στιγμή λοιπόν θα πρέπει να διαλέξω με ποια εκδοχή να συνταχθώ. Αυτό καταλαβαίνω.

Σας ευχαριστώ πολύ που μου αφιερώσατε λίγο από το χρόνο σας, κάποιες από τις σκέψεις σας.

Με αγάπη,

ένα μικρό κουβάρι-pencil.

[oboro]

pencil αν μου επιτρεπεις, ισως ολα αυτα δεν δινουν μια συνεκτικη εικονα σε επιπεδο σχεσης, μπορει ομως να δινουν μια αρκετα συνεκτικη εικονα σε επιπεδο θεματων που ενδεχομενως εχεις με τον εαυτο σου συνολικα και βαθυτερα. Για τα τελευταια εχουν την ταση να επηρεαζουν μεγαλο μερος απο τις επιλογες μας για πολλα πραγματα, αναμεσα σε αυτα και τον τομεα σχεση.

[ioannis2]

Πάρα πολλοί θα θελαν να ναι σαν και σενα. Μια χαρά είσαι!
Αυτόν τον πρωην άμα τον βγάλεις απ το νου σου και απομακρυνθείς από επαφή μαζί του θα φύγουν όλα τα διλήμματα.

[oboro]

Α επισης συμφωνω με τη Ρεϊν... Απο την περιγραφη σου δειχνει να παραειναι ανετος ο φιλος με το ρολο του "αερικου".