θέλω την ζωή μου πίσω..

[rock]

Αποστολε καλημερα. κανενα αντικαταθλιπτικο δεν εχει παρενεργεια την πρωτη φορα που θα το παρεις.. εγω τα πρωτα συμπτωματα ειχα τρομερο αγχος και κρισεις πανικου.. αυτο που λες πως θα πηδουσες απο το μπαλκονι το εχω παθει και γω.. ειναι πολυ ασχημο συναισθημα.. απλα τωρα εισαι στον αερα και ειναι λογικο να εχεις αγχος.. πιστεψε πως η κριση πανικου δεν προκειτε να σου κανει κακο. Ειναι μια απατη του μυαλου σου.. ξερω ειναι ασχημο αλλα προσπαθησε.. ολοι μας εδω μεσα εχουμε περασει σχεδον τα ιδια.. υπαρχουμε, ζουμε και αυτο ειναι σημαντικο.. μη το βαλεις κατω προσπαθησε.. ειμαστε ολοι εδω για σενα και για ολους..

Τα χαπια σε αλλους εχουν παρενεργειες και σε αλλους δεν εχουν. Οι παρενεργειες ξεκινουν και απο το πρωτο χαπι.
pinkfloyd ελπιζω να ξεπερασεις τα ασχημα συναισθηματα παντως.. αν τα εχεις ακομα

[apostoloss]

pinkfloyd,εχεις απόλυτο δίκιο.όλα είναι παιχνίδια του μυαλού μας..δεν πρόκειται να με πάρει απο κάτω.θα το παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις και θα το διώξω μια και καλή.είπα απ την αρχή οτι θέλω την ζωή μου πίσω..και θα την πάρω.θα κάνω τα πάντα γι αυτό.

[Sofia]

Νομίζω πως κλέιδι για μένα 8α είναι να μπορέσω ν αποβάλλω το άγχος για το μέλλον που έχω..και το χειρότερο είναι οτι οταν ήμουνα μικρός είχα μεγάλη θανατοφοβία..σαν χθες με θυμάμαι 5-6 χρονών να κλαίω και να λέω " δεν θέλω να πεθάνω ποτέ"..εχω πολλές φοβίες γενικά στην ζωή μου,κλειστοφοβία,φοβόμουνα τα τροχαία ατυχήματα,αργότερα άρχισα να φοβάμαι πως ξαφνικά 8α πά8ω κάτι..(αρρώστεια,καρδιά)κλπ, εκανα εξετάσεις και το καταπολέμησα και αυτό σχετικά πιο εύκολα και πιο πρόσφατα άρχισαν οι φοβίες για το μέλλον..πώς 8α παει η δουλειά?8α χρεωκοπήσω,δεν 8α γίνω καλός πατέρας και καλός σύζυγος γιατί δεν 8α βγάζω πολλά χρήματα και τέτοια..γενικά μια ζωή μεσα στο αγχος..δεν μπορούσα να χαρώ τίποτα.το έχω εστιάσει το πρόβλημα μου και αυτό είναι καλό.απλά δεν μπορώ να βρώ ακόμα τον τρόπο να το σβήσω εντελώς..και το κακό είναι οτι είμαι και κλειστός χαρακτήρας και δεν μιλούσα ποτέ για τις αδυναμίες και τους φόβους μου για να μην φαίνομαι αδύναμος..και τα κρατούσα όλα μεσα μου και με πνίξανε οι ιδιες μου οι σκέψεις

Οποτε ειναι καπως αναμενομενο που εγινε ολο αυτο το μπαμ,ε?

Αποστολες καλως ηρθες κ απο μενα...αυτες οι φοβιες δεν ειναι οτι τις βρηκαμε, αντε παιρνουμε χαπακια για 10 μερες κ φυγανε. Για μενα οποιος στο ειπε αυτο, ας ειναι κ νευρολογος ειναι αστεια πραγματα...

Αν ηταν ετσι, θα περναμε ολοι χαπια για 10 μερες κ κανεις δεν θα χε καμια φοβια κ ολα καλα. Ολες αυτες οι φοβιες κατι εχουν απο πισω κ κατι εχουν να σου πουν. Κ σιγουρα δεν ειναι τυχαια η χρονικη στιγμη που βρηκαν να εμφανιστουν.

Γνωμη μου ειναι να τις δεις πιο ολοκληρωμενα, να συζητησεις, να ανοιχτεις κ αν αντεχεις να ξεκινησεις κ ψυχοθεραπεια. Μπορει να σε βοηθησει να αποβαλλεις πολλες φοβιες.

Τελος να σου πω πώς και μενα μου φαινεται παραξενη μια κριση πανικου με χαπι, αλλα δεν ειμαι ειδικος. Το καλυτερο που εχεις να κανεις σχετικα μ αυτο ειναι να παρεις τη γνωμη 2-3 διαφορετικων ειδικων, δλδ ψυχιατρων να δεις τι εχουν εκεινοι να σου πουν. Αυτο ειναι κ το πιο υπευθυνο νομιζω για την προσπαθεια που κανεις.

Ευχομαι να βρεις την δυναμη που χρειαζεσαι κ να πανε ολα καλα!

[apostoloss]

νομίζω πως πρέπει ν απευθυνθω σε ψυχίατρο.αλλά πώς θα το πάρουν οι δικοί μου?δεν είναι εύκολο να πείς στην γυναίκα σου πως χρειάζεσαι ψυχίατρο έτσι δεν είναι?και μενα αν κάποιος μου έλεγε πριν 2 χρόνια οτι η καταθλιψη χρειάζεται ψυχίατρο και φάρμακα τότε θα τον περνούσα για αδύναμο και 8α έλεγα οτι αυτά τα ξεπερνάς εύκολα..κι όμως που νε ήξερα..και το χειρότερο ξέρετε πιο είναι?οτι δεν θυμάμαι πώς ήταν η πραγματική ζωή μου..προσπαθω να θυμηθώ πόσο καλά αισθανόμουνα για να το επαναφέρω σαν βίωμα αλλά δεν μπορώ..μόνο μαυρίλα.δεν θυμάμαι πως είναι η χαρά..

[marian_m]

Θα σου πρότεινα να κοιτάξεις για κάποιον ψυχίατρο που κάνει και ψυχοθεραπεία. Οπότε και με τα φάρμακα θα βρεις μιαν άκρη.

[Sofia]

νομίζω πως πρέπει ν απευθυνθω σε ψυχίατρο.αλλά πώς θα το πάρουν οι δικοί μου?δεν είναι εύκολο να πείς στην γυναίκα σου πως χρειάζεσαι ψυχίατρο έτσι δεν είναι?και μενα αν κάποιος μου έλεγε πριν 2 χρόνια οτι η καταθλιψη χρειάζεται ψυχίατρο και φάρμακα τότε θα τον περνούσα για αδύναμο και 8α έλεγα οτι αυτά τα ξεπερνάς εύκολα..κι όμως που νε ήξερα..και το χειρότερο ξέρετε πιο είναι?οτι δεν θυμάμαι πώς ήταν η πραγματική ζωή μου..προσπαθω να θυμηθώ πόσο καλά αισθανόμουνα για να το επαναφέρω σαν βίωμα αλλά δεν μπορώ..μόνο μαυρίλα.δεν θυμάμαι πως είναι η χαρά..

Το θεμα ειναι να νιωσεις καλυτερα, σωστα? λες οτι θες τη ζωη σου πισω...οποτε? υποθετω πώς θες να κανεις κατι γι αυτο. δεν γινονται ολα αυτοματως καλυτερα. ουτε χειροτερα. καπως γινονται τοσο καλυτερα, οσο και χειροτερα. κι οταν λεμε γινονται, εννοουμε απο εμας σε σημαντικο βαθμο,ε?

Φυσικα ξερω απο προσωπικη εμπειρια, πώς ενα θεμα ειναι κ πώς θα το παρει ο συντροφος μας. Πιστευω σε γενικες γραμμες, πώς αν μας αγαπαει, αν νοιαζεται θα ανοιξει τα ματια του κ τα αυτια του κ την αγκαλια του κ θα ειναι διπλα μας.

Το να φοβαται η συντροφος σου κ να ανησυχει ειναι φυσικο κ επομενο. Το να θελει να νιωσεις καλυτερα, υποθετω πώς ειναι κατι που θελει κι αυτη. Οποτε της μιλας κ βλεπεις πώς θα το παρει. Δεν ειμαστε μονο δυνατοι εχουμε κ δυσκολες στιγμες αλλωστε.

Τωρα, το πώς εβλεπες εσυ την καταθλιψη παλια ειναι αλλο θεμα. Ευκαιρια να αναθεωρησεις κ να ωριμασεις. Ευκαιρια να μαθεις τον εαυτο σου καλυτερα κ να ρθεις πιο κοντα σ αυτο που εισαι.

[gus1973]

Απόστολε σε χαιρετώ...
Οι περισσότερες από τις περιγραφές σου, οι ιδεοληψίες (π.χ. ότι θες να πέσεις από το μπαλκόνι), ο φόβος για το ότι θα απογοητεύσεις τους άλλους, η ενδεχόμενη αδυναμία σου να ανταποκριθείς στις ευθύνες κ.λπ. μου θυμίζουν έντονα εμένα, όταν αντιμετώπιζα τις πρώτες κρίσεις πανικού, δέκα περίπου χρόνια πριν. Ξέρεις τι σκέφτομαι μετά από δέκα χρόνια...; Ότι όλο αυτό ήταν ένα "δώρο", ένα "καμπανάκι" που μου επισήμανε ότι "πρέπει να κοιτάξεις και λίγο εσένα"...

Απευθύνσου σε ένα καλό ψυχίατρο. Τα φάρμακα θα απαλύνουν τον πόνο, ίσως να εξαλείψουν για κάποιο διάστημα τα συμπτώματα μιας βαθύτερης κατάστασης. Όπως σου είπαν και άλλα παιδιά, το σημαντικότερο είναι να "δεις" μέσα σου, να βρεις την αιτία αυτών των συμπτωμάτων. Κάτι τέτοιο είναι δυνατόν να γίνει μόνο μέσα από τη ψυχοθεραπεία.

Γυρνώντας πίσω, αντιλαμβάνομαι τους δισταγμούς σου να το πεις στους δικούς σου ανθρώπους.
Όταν αποφάσισα να το ανακοινώσω διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι που με αγαπούσαν ήταν εκεί. Ήθελαν να νιώσω καλύτερα και με διαβεβαίωσαν ότι θα είναι κοντά μου σε οποιαδήποτε απόφαση.

Για να μπορέσεις να τους δίνεις θα πρέπει να έχεις...

Απόστολε έχουμε και εμείς χώρο σε αυτή τη ζωή...
Φρόντισε τον εαυτό σου...

Λύσεις υπάρχουν...

[Sofia]

Για να μπορέσεις να τους δίνεις θα πρέπει να έχεις...

τοσο απλα λογια, μα τοσο ομορφα... ετσι ειναι!

[apostoloss]

Απόστολε σε χαιρετώ...
Οι περισσότερες από τις περιγραφές σου, οι ιδεοληψίες (π.χ. ότι θες να πέσεις από το μπαλκόνι), ο φόβος για το ότι θα απογοητεύσεις τους άλλους, η ενδεχόμενη αδυναμία σου να ανταποκριθείς στις ευθύνες κ.λπ. μου θυμίζουν έντονα εμένα, όταν αντιμετώπιζα τις πρώτες κρίσεις πανικού, δέκα περίπου χρόνια πριν. Ξέρεις τι σκέφτομαι μετά από δέκα χρόνια...; Ότι όλο αυτό ήταν ένα "δώρο", ένα "καμπανάκι" που μου επισήμανε ότι "πρέπει να κοιτάξεις και λίγο εσένα"...

Απευθύνσου σε ένα καλό ψυχίατρο. Τα φάρμακα θα απαλύνουν τον πόνο, ίσως να εξαλείψουν για κάποιο διάστημα τα συμπτώματα μιας βαθύτερης κατάστασης. Όπως σου είπαν και άλλα παιδιά, το σημαντικότερο είναι να "δεις" μέσα σου, να βρεις την αιτία αυτών των συμπτωμάτων. Κάτι τέτοιο είναι δυνατόν να γίνει μόνο μέσα από τη ψυχοθεραπεία.

Γυρνώντας πίσω, αντιλαμβάνομαι τους δισταγμούς σου να το πεις στους δικούς σου ανθρώπους.
Όταν αποφάσισα να το ανακοινώσω διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι που με αγαπούσαν ήταν εκεί. Ήθελαν να νιώσω καλύτερα και με διαβεβαίωσαν ότι θα είναι κοντά μου σε οποιαδήποτε απόφαση.

Για να μπορέσεις να τους δίνεις θα πρέπει να έχεις...

Απόστολε έχουμε και εμείς χώρο σε αυτή τη ζωή...
Φρόντισε τον εαυτό σου...

Λύσεις υπάρχουν...

είναι τόσο αληθινά και όμορφα αυτά που εγραψες που μόλις τα διάβασα μου δώσαν δύναμη..αλλά αμέσως εμφανιστηκε και το γνωστό συναίσθημα που μου "λέει" οτι αυτα δεν ισχύουν και οτι δεν υπάρχει σωτηρία..είναι για γέλια πραγματικά το πόσο διαστραβλωμένη είναι η πραγματικότητα αυτην την περίοδο της ζωής μου..πάντως έχω ήδη επικοινωνήσει
μέσω μειλ με εναν ψυχίατρο εδω θεσσαλονίκη που μου έδωσε τα στοιχεια του ενα μέλος του φόρουμ νωρίτερα.θα προχωρήσω ως το τέλος και θα νικήσω.είναι άσχημο να ξέρεις πώς είναι τα πράματα,τι πρέπει να κάνεις και όμως κάτι να σε κρατάει εγκλωβισμένο.τα γραπτά σας μου δώσαν τρομερή δύναμη έστω και αν η σκέψη της αμφιβολίας οπως είπα και πριν μου λέει οτι δεν υπάρχει γιατρειά.