Θέλω συμβουλές

[periplanomenos]

Γεια χαρά! Είμαι 20 ετών,πριν από 2 χρόνια μου έτυχε κάτι σοβαρό στην υγεία μου το οποίο ευτηχώς ήταν απλά κάτι παρενέργειες και αναστρέψιμο.Δυστηχώς μετά από αυτό το επεισόδιο τα πράγματα αλλάξανε.Είχα πάθει ένα μετατραυματικό σοκ και από εκείνη την ημέρα δεν ήμουνα αυτός που ήξερα.Κάθε μέρα νόμιζα οτι θα πεθάνω και ότι θα μου ξανασυμβεί εκείνο το περιστατικό.Πήγενα 2 με 3ς φορές την ημέρα στο νοσοκομείο και το μόνο που μου λέγανε ήταν να πάω σε έναν ψυχίατρο γιατί δεν έχω τίποτα, μου έκαναν κάθε φορά εξετάσεις αίματος κτλπ αλλά δεν μου έβρισκαν τίποτα.Στην συνέχεια πήγα σε έναν ψυχίατρο και μου είπε οτι πάσχω από κρίσεις πανικού.Αυτό ήταν δεν χρειάστηκε κάτι άλλο,με το που μου έβαλε την σφραγίδα στο πρόβλημα και το χώνεψα η ψυχολογία μου γα****κε τελείως.Μου έδωσε κάτι αντικαταθλιπτικά (δεν θυμάμαι ονομασία) και ένα τεταρτάκι xanax το βράδυ.Τα αντικαταθλιπτικά με επηρέαζαν άσχημα,δεν μπορούσα να φάω με φούσκωναν είχα νεύρα και πολλά άλλα που δεν θυμάμαι.Οπότε μου είπε να τα σταματήσω και να παίρνω μόνο το xanax πρωί-μεσημέρι-βράδυ (νομίζω μισό σε κάθε δόση των 0.5)Μετά όλα ήταν μια χαρά,νοσοκομείο δεν πήγενα το άγχος μου έφευγε σιγά σιγα,απλά δεν είχα πλέον συναισθήματα ένιωθα νεκρός και όταν καμιά φορά αργούσα να πάρω την δόση και άρχιζα να νιώθω γούσταρα πάρα πολύ λες και ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για μένα.Με τον καιρό άρχισα να στραβόνω με την όλη φάση ήμουνα και πιτσιρικάς και δεν ήθελα να κάιγομαι με τέτοια φάρμακα.Άρχισα να τα ελαττώνω σταδιακά.Τώρα μετά από 2 χρόνια παίρνω ακόμα xanax μισό από το μισό (δηλαδή 1/4) το πρωί και μισό από το μισό το βράδυ.Είμαι πολύ καλά δεν θυμάμαι καν από πότε έχει να με πιάσει κρίση πανικού απλά όταν είμαι πολύ κουρασμένος άυπνος και κάνω και γυμναστική ζαλίζομαι αρκετά και αυτό με κάνει να αγχώνομαι,όχι οτί παθαίνω κρίση απλά δεν μπορώ να συνεχίσω.Αυτό που θέλω να πετύχω είναι να μην αγχώνομαι σε τέτοιες φάσεις για κανέναν λόγο,δηλαδή θέλω να είμαι άυπνος κομμάτια και κουρασμένος και να συνεχίζω να κάνω γυμναστική χωρίς άγχος.Μπορεί να μου τύχει φάση να αγχωθώ και με κάτι άλλο αλλά αυτό που με αγχώνει περισσότερο είναι όταν με πιάνουν ταχυπαλμίες που συνήθως με πιάνουν οταν γυμνάζομαι αρκετά, όχι με το παραμικρό πρέπει να φτάσω σε ένα σημείο εξάντλησης.Μέχρι το καλοκαίρι θέλω να έχω σταματήσει τα φάρμακα και να είμαι κομπλέ.Σήμερα θα πάω στον ψυχίατρό μου και θα του πω ότι θέλω να σταματήσω τα φάρμακα και για αρχή να πάρω αντικαταθλιπτικά έτσι ώστε να μην είναι έντονα τα στερητικά.(ξέχασα! είχα δοκιμάσει διάφορα αντικαταθλιπτικά και όλα μου έβγαζαν νεύρα σε σημείο τραγικό και βία).Προτιμώ τα νεύρα από το άγχος δεν ξέρω και τι ακριβώς θα αλλάξουν στο μυαλό μου γιατί πάνω από 2 μέρες ποτέ δεν πείρα αντικαταθλιπτικά αλλά θέλω να δοκιμάσω.

Αν κάποιος έχει κάτι παρόμοιο ή παίρνει τα ίδια φάρμακα θα ήθελα να μου πει την γνώμη του, αν τα έχει κόψει, αν τα αντικαταθλιπτικά έχουν εξάρτηση και πια θα ήταν η καλύτερη κίνηση να κάνω κατά την γνώμη του.


Ευχαριστώ προκαταβολικά.

[RainAndWind]

Καλησπέρα.
Δε νομίζω πως το να ζητά κάποιος από τον οργανισμό του να συνεχίζει ενώ είναι άυπνος, κομμάτια και κουρασμένος και να κάνει γυμναστική είναι μία υγιής απαίτηση.
Για το λαγουδάκι της duracell ίσως.
Για έναν άνθρωπο όχι. Όταν βιάζεις τον εαυτό σου πέρα από τα όρια των δυνατοτήτων του θα σου κλείσει το διακόπτη για να μην του το κάνεις.
Μη φέρεσαι στο σώμα σου σα να είναι για σένα κάτι ξένο, κάτι που απλά υπάρχει για να του δίνεις οδηγίες και να σε υπηρετεί ακούραστα. Έχει το κορμάκι κι αυτό τις δικές του απαιτήσεις από σένα. Να το αγαπάς με τρόπο υγιή και να μην το κακοποιείς γιατί θέλεις να είναι ήρωας στο βωμό καθηκόντων.

Να μη γυμνάζεσαι μέχρι εξάντλησης λοιπόν. Φιλικά.
Και μία τελευταία παρατήρηση. Ίσως ακριβώς για τη διάθεσή σου να ελέγχεις σου βγαίνουν τα οργανικά. Σκέψου το. Είναι προσωπική μου εκτίμηση και δεν είμαι ειδικός φυσικά. Αλλά από τον τρόπο γραφής σου και όσα ανέφερες, αυτό έβγαλες σε μένα. Πως σε ζορίζεις πάρα πολύ.

[ioannis2]

Είσαι πολύ νέος άνθρωπος για να χεις τέτοια μπλεξίματα. Στην ηλικία σου άλλοι χαίρονται ανέμελα την κάθε στιγμή της ζωής και εκτός αυτού βάζουν τα θεμέλια της μελλοντικής επαγγελματικής ζωής. Αυτά να ξεκινήσεις να σκέφτεσαι, αυτά να αρχίσουν να πλημμυρίζουν το νου σου. Να βρεις τους δρόμους, τις διεξόδους προς αυτή την κατεύθυνση, σαν στόχο.
Τα φάρμακα προσφέρουν ηρεμία και φυγή αλλά και στασιμότητα στη ζωή. Ψάξε να βρεις τους δρόμους, τις αχρησιμοποίητες δυνάμεις που υπάρχουν μέσα σου, όσο είναι γρήγορα. Τους δρόμους και τις δυνάμεις που θα σε βγάλουν έξω από αυτό το λαβύρηνθο που γυροφέρνεις.
Μίλα με τους πιο δικούς σου ανθρώπους. Σε συμβουλεύω να ψάξεις να βρεις και ένα καλό ψυχολόγο, που μαζί του θα βρεις τις δυνάμεις και θα σε μάθει τις μεθόδους να βρεθείς στο δρόμο που προχωρούν όλοι οι άλλοι συνομίληκοι σου.
Μπορείς να ελπίζεις. Κινήσου γρήγορα! Τώρα βάζεις τις γερές βάσεις στη ζωή, μην χάνεσαι σε λαβύρυνθους!