Αλλαγη Θεραπευτη

[alexandros3]

Όμως ο θυμός μου είναι αλλού. Εντάξει να μην μπορεί να διαχειριστεί πράγματα. Και να με αφήσει εμένα να κάνω τον προστάτη στη μάνα μου και σε όλη την οικογένεια μου.
Α βέβαια δεν έχω απογοητεύσει ποτέ κανέναν.
Αλλά δεν μπορώ να ξεπεράσω ότι ξαναπαντρεύτηκε ότι έκανε τέσσερα παιδιά. Αυτά είχαν πατέρα;
Ή ήταν απών και 'κει.
Συνάντησα την ετεροθαλή μου αδερφή μετά από 25 χρόνια. (πάντα κρύβεται μια γυναίκα πίσω από κάθε ουσιαστική μου κίνηση).
Μου είπε: δεν πιστεύω ότι υπάρχει πραγματική αγάπη, μ' αυτά που έζησα στο σπίτι.
Της είπα: πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι προορισμένος να μένει μόνος του.

Τι κρίμα να υπάρχει κάτι τόσο σκοτεινό να μας ενώνει.

[deleted-member141015]

Ναι, σε καταλαβαίνω, είναι διαφορετικό χωρίς την καθημερινή τριβή.

Α, να προσθέσω και κάτι που θυμήθηκα για τα 'οικογενειακά προβλήματα' που ανέφερες παραπάνω ότι είχε ο θεραπευτής. Όλοι έχουν προβλήματα κάθε τύπου υγείας, αισθηματικά, οικονομικά κλπ σε διάφορες φάσεις της ζωής τους. Αλλά ναι, νομίζω ότι οι αποτυχίες μιας θεραπευτικής σχέσης δεν πρέπει (συνήθως) να αποδίδονται σε αυτά. Τουλάχιστον όχι όταν ο θεραπευτής έχει λάβει σωστή εκπαίδευση κι έχει μια κάποια εμπειρία.

Αλλά υπάρχουν και τα πολιτισμικά, κοινωνικοοικονομικά δεδομένα, ο τρόπος ζωής του καθενός, η οικογένεια, άλλα βιώματα. Και κάποιες φορές αυτά του θεραπευτή δεν ταιριάζουν με αυτά του θεραπευόμενου, τόσο πολύ που να μην μπορεί να γεφυρωθεί η διαφορά. Υπεραπλουστευμένο βέβαια, αλλά μιας και ανέφερες πειραιά, πες ότι έχω έναν θεραπευόμενο από συγκεκριμένες περιοχές του πειραιά, στις οποίες μπορεί να μην έχω κάνει ούτε βόλτα, πόσο μάλλον να προσπαθήσω να μάθω και να καταλάβω την καθημερινότητα και τα βιώματα του ίδιου ή της οικογένειας του, της κουλτούρας όπου μεγάλωσε (που δεν είναι ενιαία για όλο το λεκανοπέδιο). Τότε λοιπόν, χάνω την επαφή με την πραγματικότητα κι έτσι χάνεται κι ένα μέρος των δυνατοτήτων της θεραπείας.

[alexandros3]

Είμαι παράξενο φρούτο. Μεγάλωσα ακαδημαϊκά πολύ πέρα από τις οικονομικές δυνατότητες της οικογένειας μου. Απλώς έτυχε γιατί έχω μια πολύ δυναμική μάνα που έχει πάθος με την εκπαίδευση.
Η Ευρώπη είναι σπίτι μου από τα ταξίδια. Και η δουλειά μου έτυχε να έχει τεράστιο κοινωνικό status. Λολ... δεν ήταν αυτή η ουσία όμως, η ουσία ήταν ότι μου άρεσε.

Δεν ξέρω πως την είδε ο ψυχοθεραπευτής. Ήταν του σαλονιού, του λιμανιού όμως? λολ. όχι.

[deleted-member141015]

Όμως ο θυμός μου είναι αλλού. Εντάξει να μην μπορεί να διαχειριστεί πράγματα. Και να με αφήσει εμένα να κάνω τον προστάτη στη μάνα μου και σε όλη την οικογένεια μου.
Α βέβαια δεν έχω απογοητεύσει ποτέ κανέναν.
Αλλά δεν μπορώ να ξεπεράσω ότι ξαναπαντρεύτηκε ότι έκανε τέσσερα παιδιά. Αυτά είχαν πατέρα;
Ή ήταν απών και 'κει.
Συνάντησα την ετεροθαλή μου αδερφή μετά από 25 χρόνια. (πάντα κρύβεται μια γυναίκα πίσω από κάθε ουσιαστική μου κίνηση).
Μου είπε: δεν πιστεύω ότι υπάρχει πραγματική αγάπη, μ' αυτά που έζησα στο σπίτι.
Της είπα: πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι προορισμένος να μένει μόνος του.

Τι κρίμα να υπάρχει κάτι τόσο σκοτεινό να μας ενώνει.

Αυτό έχει συμβεί με έναν θείο μου... εγώ γνώρισα τα ξαδέρφια από τη δεύτερη σύζυγο. Πολλές φορές αναρωτήθηκα για τον πρώτο του γιο, που ζούσε μόνος με τη μητέρα του, σε άλλη πόλη. Δεν έχει μιλήσει ποτέ κανένας μας μαζί τους, τα ξαδέρφια μου δεν γνωρίζουν καν τον αδερφό τους. Που ίσως νιώθει ότι δεν πήρε αγάπη, δεν ξέρω. Πάντως τα ξαδέρφια μου θεωρούν επίσης ότι δεν είχαν πατέρα, κι ας ήταν (κατά το δυνατόν, λόγω επαγγέλματος) παρών.

[ανεμος]

να μπω και εγω ρε παιδια?

[deleted-member141015]

Είμαι παράξενο φρούτο. Μεγάλωσα ακαδημαϊκά πολύ πέρα από τις οικονομικές δυνατότητες της οικογένειας μου. Απλώς έτυχε γιατί έχω μια πολύ δυναμική μάνα που έχει πάθος με την εκπαίδευση.
Η Ευρώπη είναι σπίτι μου από τα ταξίδια. Και η δουλειά μου έτυχε να έχει τεράστιο κοινωνικό status. Λολ... δεν ήταν αυτή η ουσία όμως, η ουσία ήταν ότι μου άρεσε.

Δεν ξέρω πως την είδε ο ψυχοθεραπευτής. Ήταν του σαλονιού, του λιμανιού όμως? λολ. όχι.

χαχα, πιθανώς όχι όπως λες. Αυτό που ξέρω πάντως είναι πως είτε το 'σαλόνι', είτε το 'λιμάνι' είναι κι αυτό μέρος του εαυτού μας (ακόμα κι αν είναι απλά μέρος της οικογενειακής ιστορίας κι όχι απαραίτητα της δικής μας ζωής), όποια άλλη πορεία κι αν έχουμε ακολουθήσει μετέπειτα, όσα πράγματα κι αν αλλάξει / προσθέσει η εκπαίδευση.

[deleted-member141015]

να μπω και εγω ρε παιδια?

εμ, σόρι άνεμε, είναι και το θέμα που ξεκίνησες :) welcome back! :)

[alexandros3]

Αυτό έχει συμβεί με έναν θείο μου... εγώ γνώρισα τα ξαδέρφια από τη δεύτερη σύζυγο. Πολλές φορές αναρωτήθηκα για τον πρώτο του γιο, που ζούσε μόνος με τη μητέρα του, σε άλλη πόλη. Δεν έχει μιλήσει ποτέ κανένας μας μαζί τους, τα ξαδέρφια μου δεν γνωρίζουν καν τον αδερφό τους. Που ίσως νιώθει ότι δεν πήρε αγάπη, δεν ξέρω. Πάντως τα ξαδέρφια μου θεωρούν επίσης ότι δεν είχαν πατέρα, κι ας ήταν (κατά το δυνατόν, λόγω επαγγέλματος) παρών.

Νομίζω ότι κάπως έτσι ήταν. Δεν μπορώ... να το ρυθμίσω ακόμα αυτό.
Η Ευρώπη έχει τόσες ελευθερίες, να με σκοτώσουν τρομοκράτες ρε πούστη μου, από τη θέση μου θα κάνω τα πάντα η Ελλάδα να πάει προς τη δύση.
Οι χωρισμένοι, δεν ήταν τίποτα εκεί. 100% αφομοιωμένοι.
Η αδερφή μου (με την οποία κάπως μοιάζουμε) μου είπε το δικό της παράπονο ήταν η φτώχεια. Τόση πολύ φτώχεια...
Το δικό μου παράπονο ήταν η απουσία.
Δεν βαριέσαι, ο καθένας θα ζήσει τη ζωή του.

[ανεμος]

καλως σας βρηκα again and again.
Πρωτον αγαπητε Αλεξανδρε χαιρομαι που κανεις ενα σαφες ανοιγμα και χαιρομαι που το εκανες στο δικο μου ποστ...λολ(για την συγνωμη που εγραψες)...
Δεν τα διαβασα ολα που εγραψες αλλα σταθηκα στον πατερα σου...Ο δικος μου ηταν Πλοιαρχος Α και μια ζωη ταξιδευε ακομα και εδω παλι ταξιδευε ηταν σχεδον παντα απων απο την ζωη μου....αυτο ξερεις και εσυ καταλαβαινεις οτι αυτο ειναι βομβα για την μετεπειτα εξελιξη ενος αγοριου η μανα δεν μπορει να αντικαταστησει το κενο αυτο με τιποτε,εχω ψαξει τον πατερα μου σεκαθε ανδρα μεγαλυτερο απο μενα και παντα εκανα προβολες και διεστρεβλωνα σχεσεις ακομα το δουλευω και προσπαθω...
Μαρινα εισαι καταλυτης αν ξερεις απο χημεια και χαιρομαι παλι μια φορα που εισαι εδω..................

[alexandros3]

άνεμε, συγνώμη που έκανα threadjack το thread σου!
Αλλά μια και η κουβέντα έχει ανάψει, όχι ο πατέρας μου δεν ήταν πλοίαρχος. Ένας απλός ηλεκτρολόγος ήτανε που έβγαζε ποιητικές συλλογές, σαγηνεύονταν από δωτικές, μορφωμένες γυναίκες και τα φόρτωνε όλα σ' αυτές. Υπήρχε και βία. Αυτά τα έμαθα μετά.
Για το πατρικό μοντέλο ναι, κάπως έτσι και 'γω. Βέβαια μέσα μου πάντα έλεγα πούστη δεν είσαι ο πατέρας μου και χαιρόμουνα όταν εύκολα απέσυρα τον όποιο απόλυτο θαυμασμό θεωρούσαν ότι τους έχω. Απλώς τους χρησιμοποιούσα. Προτιμώ κάτι βρώμικο και αληθινό και δικό μου ή τίποτα.

[ανεμος]

Η ειδικοτητα δεν εχει σημασια μονο εξαλλου μονο η δοξα του απεμεινε και οι αναμνησεις...........Συμφωνω κατι βρωμικο και αληθινο αλλα δικο σου,δικο μου............Δικο μας φιλε μου γιατι τελικα εμεις εχουμε την δικια μας ζωη και πορεια και εμεις δεν ειμαστε πολιτικοι δεν κρινομαστε εκ του αποτελεσματος αλλα μονο απο το ποσο απολαμβανουμε αυτο το δικο μας βρωμικο η καθαρο......
Τον τελευταιο καιρο σκεφτομαι ολα τα κουσουρια τα οποια με κληροδοτησαν και ποσο βαρια ειναι και ποσο κουραστηκα να τα κουβαλω μεσα μου.Στην πραγματικοτητα δεν φταιμε εμεις για τα λαθη τους και ας τα φορτωθηκαμε.Δεν θελω να πληρωνω αλλες εγκαταλειψεις,απωλειες και προστασιες,αρκετα.........Μου αξιζει,μας αξιζει να ζησουμε..........

[alexandros3]

Όντως άνεμε. Δεν φταίμε εμείς. Εμείς τα πληρώνουμε, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Αυτό που με βοηθάει μερικές φορές είναι να σκέφτομαι ότι οι γονείς μου ήταν μικρά παιδιά. Μια καλόκαρδη αλλά φιλόδοξη κι ανεξάρτητη μάνα (είναι τυχαίο που δεν συγχωρώ την ανεργία; ) κι ένας μόρτης του περαία που εξελίχθηκε σε ανασφαλή μπεκρή αλλά με μία κατανόηση κι ενσυναίσθηση που σπάει κόκκαλα όταν είναι στα καλά του.
Φίλε μου θα σου πω κάτι. Η μόνη πραγματική ουσιαστική σχέση που έχω κάνει μέχρι τώρα ήταν με μια κοπελιά με την ίδια... πατρική ιστορία. "Προστάτης" κι αυτή και γνώριζε το πόνο καλά. Μερικές φορές λέω, ωραία, τουλάχιστον υπάρχει μία που καταλαβαίνει.
Η μόνη περίοδος που δεν μ'ενοιαζε αν έχω πατέρα.

[alexandros3]

Θα το επεκτείνω λίγο. Γι' αυτό ενεπλάκην τόσο σφοδρά με την rain που ασχολείται με το θέμα της συγχώρεσης (να είναι καλά, δίνει οπτικές γωνίες και νομίζω ότι καταλαβαίνω το 80% από αυτά που λέει).
Θα το γυρίσω και σε κάτι που είπε η Μαρίνα. Melange και των δύο. Αυτή είναι η ιστορία μας, δεν αλλάζει. Και κανείς, πίστεψε το, δεν νοιάζεται. Το πολύ να βρεις κάτι κακομοίρες που θα θέλουν να το παίξουν μανούλες (έχει κι αυτό τη γλύκα του), ή σούπεργκόμενες που θα ρίξεις όταν θα είσαι στα ψεύτικα high σου, στη μεριά του λιμανιού (για τη καύλα). Οι πραγματικές είναι πολύ πολύ λίγες σε αριθμό.
Δες την πραγματικότητα σου. Δες τη δουλειά που κάνεις. Την αυτονομία σου. Την αντοχή σου.
Μερικές φορές όμως νοιώθω ότι δεν μπορώ χωρίς το ψεύτικο του πατέρα μου. Χωρίς αυτή την υπέρβαση.
Όμως το άμεσο έχει πολύ περισσότερη σημασία. Να αξίζεις, από αυτό που είσαι. Να κάνεις αυτό που θες. Να μη φοβάσαι. Να προσπαθείς. Κι επουδενί να μη θέτεις εαυτό σε αδιέξοδο. Δεν χρειάζονται απολυτότητες.
Ξέρεις γιατί άλλαξα δουλειά; Γιατί μου το απαγόρευσε ο πατέρας μου. Κι έκανε ότι περνάει από το χέρι του να με σταματήσει. Δεν έχω αισθανθεί τέτοιο μεγάλο καταράκτη ενοχών και δολοφονικής οργής (από την πλευρά μου).
Τελικά το πέτυχα. Μπράβο μου. Δεν ήταν αυτό που ήθελα. Σαν το Δον Κιχώτη που κυνηγούσε ανεμόμυλους.
Κάποια στιγμή η Μαρίνα είχε πει κάτι. Η τελευταία ευθεία για την ισορροπία έπεται μιας μεγάλης ανατροπής. Μάλλον έτσι είναι.
Όχι. Δεν θα δεχτώ το αποστειρωμένο βλέμα του ειδικού. Δεν θα ζήσω χωρίς φαντασία, χωρίς αυτό που ξέρω να κάνω. Ήρθε ο καιρός να αυτοπροσδιορίζομαι. Όποιο κόστος και να έχει. Μα όποιο.
Και γι' αυτό τον χρεώνω. Θα έπρεπε να ξέρει.

[carrie]

Βέβαια τώρα ταξιδεύει κάπου στη γουατεμάλα αλλά σε δύο μήνες έρχεται.
Όταν έγινε αυτή η σύραξη μεταξύ μας, μπάρκαρε ξανά μετά από πάρα πολλά χρόνια.
Και δεν έχει πατήσει πόδι στην Ελλάδα για δύο χρόνια. Αλλά θα γυρίσει.
Όταν ξεμπάρκαραν σε κάποιο λιμάνι, όλοι θέλανε να πάνε στις πουτ... ο πατέρας μου ήταν ο μόνος που πήγαινε θέατρο. χα..
Μάλλον θέλω να τον δω γιατί κατάλαβα ότι με αγαπάει.
Γιατί έχω κουραστεί να ψάχνω πατρικά πρότυπα σε κάθε μαλάκα.
Γιατί έχω πατέρα.

Eχεις πατερα. Και οσο τον εχεις να τον χαιρεσαι. Οπως κι αν ειναι. Δεν φταιει αυτος που ηταν οπως ηταν, σε αγαπαει αλλα δεν εχει τροπο να στο δειξει.. Εμενα μου λειπει ο δικος μου κι ας μην περασαμε καλα παρεα. Αρρωστησε μετα, γλυκανα κι εγω, και τα τελευταια 3-4 χρονια δεν τσακωθηκαμε, εμεις που τσακωνομασταν 3 φορες τη μερα καθε μερα. Και τωρα μου λειπει. Μονο τα καλα θυμαμαι. Και μπορει να ειναι λιγες οι στιγμες οι καλες, αλλα αυτο τις κανει να εχουν μεγαλυτερη αξια.

Οταν πεθανε παραφρασα δυο στιχακια και τα ειχα συνεχεια μες στο μυαλο μου. Μπαμπα..
Μου το χες πει πολλες φορες οτι με αγαπουσες, συγνωμη δεν καταλαβα οτι το εννοουσες....

[ανεμος]

φιλε επρεπε να φυγω ομως θελω να σου πω το δικο μου.....αυριο,ισως στην χιονισμενη Αθηνα