Αλλαγη Θεραπευτη

[alexandros3]

Eχεις πατερα. Και οσο τον εχεις να τον χαιρεσαι. Οπως κι αν ειναι. Δεν φταιει αυτος που ηταν οπως ηταν, σε αγαπαει αλλα δεν εχει τροπο να στο δειξει.. Εμενα μου λειπει ο δικος μου κι ας μην περασαμε καλα παρεα. Αρρωστησε μετα, γλυκανα κι εγω, και τα τελευταια 3-4 χρονια δεν τσακωθηκαμε, εμεις που τσακωνομασταν 3 φορες τη μερα καθε μερα. Και τωρα μου λειπει. Μονο τα καλα θυμαμαι. Και μπορει να ειναι λιγες οι στιγμες οι καλες, αλλα αυτο τις κανει να εχουν μεγαλυτερη αξια.

Οταν πεθανε παραφρασα δυο στιχακια και τα ειχα συνεχεια μες στο μυαλο μου. Μπαμπα..
Μου το χες πει πολλες φορες οτι με αγαπουσες, συγνωμη δεν καταλαβα οτι το εννοουσες....

Μια φορά όταν τελείωσε αυτή η σχέση που έλεγα πιο πάνω, πήγα να τον δω. Πάντα όταν τελειώνει κάτι το μυαλό επιστρέφει εκεί. (Να τελειώσει μέσα μου εννοώ γιατί για την σχέση μου μπορεί να έχει τελειώσει πιο πριν λολ). Εκείνη τη φορά δεν πήγε μόνο το μυαλό πήγε και το σώμα.
Έχει τυρανιστεί πολύ στο γάμο του. Και βέβαια δεν τελείωσε η χειροδικία. Η μάνα μου, τη δεύτερη φορά που έγινε κάτι τέτοιο. Άντε γειά.
Η άλλη κάθισε (και το θεωρεί προς τιμήν της ο πατέρας μου).
Όμως να βγάλουμε όλα αυτά από το μυαλό μας. Πάντα ο πατέρας μου προσπαθούσε να εντυπωσιάσει. Και σχεδόν πάντα τον έτρεφαν άλλοι. Αυτό δεν μπορώ εγώ να το δεχτώ για τον εαυτό μου. Ποτέ.
Άντεξα σ' εκείνη την επίσκεψη, όσο άντεξα.
Του είπα θα πάω κάπου και τον άφησα να προχωράει μπροστά. Είδα έναν άνθρωπο τσακισμένο. Εκεί τσάκισε και κάτι από την οργή μέσα μου...

Μια άλλη φορά περπατάγαμε και μου λέει: αισθάνομαι μεγάλη ασφάλεια μαζί σου. Εκεί κουφάθηκα. Εγώ θα έπρεπε να το αισθάνομαι αυτό. Η γυναίκα του (δεν νομίζω ότι είναι πλέον μαζί) έχει γίνει από ότι έμαθα υστερικιά. Κι εκεί που δουλεύει την έχουν σε μία γωνιά. Νομίζω ο γάμος αυτός έχει διαλυθεί. Το τελευταίο καρφί ήταν όταν πήγα να του ζητήσω τα χρωστούμενα για την εγκατάλειψη.
Δεν τον άφησα να δικαιολογήσει τίποτα. Έσκισα τη καρδιά μου και τον έλουσα με το αίμα μου.
Μετά έγιναν οι μετασεισμοί και για τους δύο. Νόμιζα ότι μόνο εγώ υπέφερα αλλά ξέρω ότι κι εκείνος πονάει. Να συγχωρέσω; Έχει πια νόημα;
Τώρα είμαι καλά. Αλλά την επόμενη φορά που κάτι θα συμβεί ο εαυτός μου θα αρχίσει πάλι να μου μιλάει για εκκρεμείς υποθέσεις.


Μερικές φορές σκέφτομαι ότι και οι δύο μου γονείς είναι τρομερά ναρκισιστές, ανυποχώρητοι, εγωιστές ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Αλλά δεν μπορείς, ότι και να γίνει να χτυπήσεις μία γυναίκα. Δηλαδή έχεις πρόβλημα.
Μερικές φορές γελάω και λέω κοίτα τους μαλάκες αλλά μετά βλέπω μια τρομερή συνέπεια από τη μάνα μου. Και στεναχωριέμαι, λίγο, που δεν ξαναπαντρεύτηκε. Μερικές φορές έλεγα ότι φταίω κι εγώ ρε γαμώτο. Η ύπαρξη μου.
Είναι πολύ δύσκολο να σπάσει αυτός ο δεσμός προστασίας που έχω με τη μάνα μου.
Βέβαια σε όλους τα έχω πει όλα.

Η αδερφή μου γύρισε σπίτι και είπε στον πατέρα μου, ότι έχω δίκιο σε όλα. (και είπε σε μένα ότι έχει κουφαθεί από το πόσο του μοιάζω στα λόγια αλλά και στην εμφάνιση).
Τι κρίμα ρε γαμώτο να έχω δει περισσότερες φορές τον περιπτερά από τα αδέρφια μου.
Αλλά αυτό που μας ενώνει είναι κάτι που από μένα τουλάχιστον, θέλω να ξεχάσω.

Πως μπορεί να καταλάβει τι είναι να κρύβεσαι, για να μην έχεις την κατακραυγή της κοινωνίας όταν έγινε η επιστροφή στην Ελλάδα. Να μην πρέπει να σπάσεις ποτέ. Να αναλαμβάνεις ευθύνες που δεν σου αναλογούν. Να αναλαμβάνεις ρόλους που δεν σου αρμόζουν. Να μην έχεις την προστασία, την προστασία, με πείραξες θα σε σπάσω στο ξύλο (που λέει ο λόγος). Εγώ έπρεπε να το έχω αυτό.

Να έχεις γίνει για ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου το διαφιλονικούμενο τρόπαιο της επιτυχίας ή της αποτυχίας. Να πρέπει να είσαι σωστός γιατί έτσι θα δικαιώσεις προηγούμενες επιλογές. Να μην μπορείς ποτέ να αφεθείς. Αυτά κανείς δεν θα μου τα ξεπληρώσει.

Ένα άλλο πράγμα που είχε πλάκα. Ο πατέρας μου πρέπει να έχει χάσει τελείως τον έλεγχο. Η γυναίκα του πρέπει να τον κάνει ότι θέλει. Κι έχει χάσει και τον έλεγχο των παιδιών του. (τον είχε ποτέ με ΚΑΝΕΝΑ??).
Μου λέει λοιπόν να προσέχω τις αδερφές μου γιατί βγαίνουν πολύ. Οι αδερφές μου είναι όντως όμορφες, όλοι είμαστε όμορφοι σ' αυτό το σοϊ λολ.
Τι να προσέξω; λολ Πρώτα απ'όλα ποιές αδερφές μου; Και δεύτερον να προσέξω τι; Εϊμαι ο μεγάλος αδερφός; λολ Πότε, ξαφνικά μετά από 30 χρόνια;
Κι άλλοι ρόλοι να μου φορεθούν καπέλο;
Εντάξει είχε πλάκα γιατί η μία είναι ροκού σαν και 'μένα. Αλλά πραγματικά, τον αισθάνθηκα μέσα σ' αυτή την οικογένεια σα ξένο σώμα. Σαν να τον έχουν όλοι στο φτύσιμο.
Όμως οι αδερφούλες μου κάνουν τη ζωή τους μια χαρά. Δεν χρειάστηκε ποτέ να προσέξουν μη σπάσει το βάζο.
Η φτώχεια.
Ο μόνος λόγος που δεν είχαμε φτώχεια είναι ότι η μάνα μου έφτυνε αίμα στη δουλειά.
Ποιά φτώχεια να σεβαστώ.
Μπορείς να σεβαστείς να έχεις τη μισή σου καρδιά κενή; Τότε θα σεβαστώ τη φτώχεια.


Και τι με έκανε να τρέξω;
Απλό. Κάποια στιγμή ένοιωθα να πνίγομαι από αυτό το δήθεν.
Πήγαμε σε ένα μέρος εκεί ήταν κάτι δεύτερα ξαδέρφια μου. Που εννοείται δεν είχα ποτέ ξαναδεί. Ήταν η μία ξαδερφούλα λοιπόν, είχε πολύ πλάκα, έξυπνο παιδί. Μου είπε κάτι, ρε συ μικρό τώρα, δεν είσαι ο μόνος. Και πριν λίγό καιρό είχαμε ένα ξάδερφο μας μεγάλο που δεν τον είχαμε δει ποτέ. Α ωραία. Είναι ενδεμικό λοιπόν.
Κι ένας μόρτης σγουρομάλλης ξάδερφος πιτσιρικάς. Καθόμουνα εκεί με τον πατέρα μου. Κι ο πιτσιρικάς έπαιζε στην αγκαλιά του μπαμπά του. Δεν το άντεξα. Δεν το είχα ποτέ. Έφυγα λοιπόν.
Κάπως λυτρωμένος ίσως, ευχαρίστησα για τη φιλοξενία.

[Φωτεινη!]

Αλεξανδρε,
καλημερα :)
Αυτο που θελω να σου πω ειναι κατι που ηδη ξερεις..
Ειναι υπεροχο που τα βγαζεις απο μεσα σου,που εκφραζεις τις σκεψεις σου.
Θα ηθελα να ξερεις οτι αυτο το βαρος του "προστατη" ΔΕΝ μπορει κανεις να στο φορτωσει ΠΙΑΑΑΑΑ.
Την στιγμη που διαβασα αυτο το να προσεχεις τις αδερφες σου,θυμωσα.
Απο τη μια καταλαβα οτι ο πατερας σου το ειπε για να σου δειξει οτι σε θεωρει δυνατο και παραπανω,απο την αλλη ξερω καλα οτι κατι τετοιο ειναι υπουλο και αβασταχτο φορτιο για σενα..
Σε φιλω :)

[ανεμος]

Πολυ ζουμι φιλε μου.....Προστασια χαχαχα.....Τι προστατευεις ουσιαστικα?Τι εχω προστατεψει εγω στο παρελθον?Ανασφαλεις γονεις παντελως ανωριμοι συναισθηματικα που αποφασισαν οτι μπορουν να μεγαλωσουν οικογενειες.Η μανα μου συναισθηματικα ειναι 20 χρονων ο πατερας μου το ιδιο...Τι περιμενα σαν παιδι και τι περιμενω σημερα?Σημερα τα πραγματα ειναι διαφορετικα για μενα νομιζω....νομιζω παντα,γιατι οταν περναω την πορτα του πατρικου μου αισθανομαι οτι ειμαι παλι 12 χρονων και καμια φορα νομιζω οτι ο χρονος σταματησε καπου εκει.......
Εχθες αισθανθηκα την αναγκη να περασω με την οικογενεια μου,αισθανθηκα μονος οτι δεν εχω κανενα στον κοσμο η οτι δεν ανηκω σε καποια οικογενεια,ετσι πηρα την κοπελα μου ανεβηκαμε στην μηχανη με αυτο το κρυο και γκαζωμενοι φτασαμε στο πατρικο μου.....Ο πατερας μου επινε απο τις 11 οταν φτασαμε στις 3 ηταν ηδη μεθυσμενος ως που να φυγουμε ηταν στουπι και δεν μπορουσε να μιλησει....ο αδερφος μου αισθανθηκε ντροπη μαλλον και αμηχανια και προσπαθουσε να δικαιολογησει τον πατερα μου στην κοπελα μου....του ειπα οτι ειναι ενημερωμενη...τωρα θα μου πεις γιατι πηγες?πηγα γιατι καμια φορα αισθανομαι οτι εχω αναγκη να βρεθω με την οικογενεια μου να νιωσω κομματι της και ισως και ασφαλης......ισως γιατι κοροιδευω τον εαυτο μου οτι κατι θα εχει αλλαξει ισως αισθανθω ασφαλεια και στηριξη....ποτε δεν συμβαινει αυτο....
Η πραγματικοτητα ειναι οτι δεν εχω νιωσει σχεδον ποτε την ασφαλεια και την ζεστασια της οικογενειας αφου η οικογενεια μου ηταν παντα λειψη.Η ελειψη αυτη δεν ξερω αν αναπληρωνεται αν θα γεμισει ποτε το κενο αυτο.Αυτο το κενο παντα με συνοδευε στην ζωη μου εδω,εκει και παραπερα...
Σκεφτομαι οταν ο πυρηνας ειναι πληγωμενος η ισορροπια μοιαζει σχεδον ανεφικτη,καποια πραγματα δεν αλλαζουν δεν μπορω να γυρισω τον χρονο πισω και δεν ξερω αν μπορω να συγχωρησω.....
Μπορω να καταλαβω τον πατερα μου σαν καποιος εξω απο την οικογενεια του αλλα σαν μερος αυτης οχι....ενας ανθρωπος που εχει ρισκαρει στην ζωη του τοσο πολυ που σημερα ειναι εδω και αυριο οχι πως μπορει να κανει οικογενεια?Ασταθεια,τασεις φυγης αλαζονεια και επαρση.......αυτο του καταλογιζω γαι την ζημια που εγινε σε μενα και τον αδερφο μου
Αυτο ομως που με εξοργιζει ειναι το διπλο μηνυμα <<σ αγαπαω αλλα.......>>,αυτο με τρελαινει....οχι οτι εχει πει ποτε την λεξη αυτη,αλλα λεμε τωρα....
Διαλεξα να παρω αποσταση γιατι θεωρησα οτι ηταν το καλυτερο για μενα.....ισως καποια στιγμη να κανω την δικια μου οικογενεια ισως λεω γιατι δεν ξερω αν μπορω αν ειμαι ετοιμος να αναλαβω την ευθυνη να ειμαι γονιος κυριως ομως γιατι πολλες φορες βλεπω εμενα σε εκεινον και φοβαμαι.......

[alexandros3]

Κλάμματα... δεν μ' αρέσουν

[carrie]

Καταλαβα καλα, δεν εχεις ξεπερασει καποια απο τα 15 σου??

[alexandros3]

Lol... όχι. Στα 15 έγινε κάτι πολύ άγριο με τον πατέρα μου. Αυτό είναι το ένα σκέλος. Με την κοπελία, πόσο έχει περάσει...2 χρόνια.
Στα 15 πήγα να τον συναντήσω στη θεσσαλονίκη. Εκεί με έβρισε μπροστά στη νέα του γυναίκα. Νομίζω ότι δεν έτρωγα το φαί μου. Χρειάστηκαν άλλα 15 χρόνια για να του γαμήσω τη παναγία.

[carrie]

χχχχχχχχχχχχχ

[ανεμος]

θες να το κανεις λιανα?

[carrie]

Oχι, ειπα κατι χιουμοριστικο, ακυρο ηταν παλι?

[ανεμος]

χιουμοριστικο?πιστευεις οτι κολαει στην περιπτωση αυτη?εγω παλι οχι..............................το παλι που αναφερεται?παντως οχι σ εμενα πιστευω.........

[carrie]

Οχι σε μενα αναφερομαι, μαλλον εχω την ταση να πεταω ακυρα χιουμορακια. Σβηστο απο το κουοτ, θα το σβησω κι εγω αφου ενοχλει.

[ανεμος]

διαταξτε!!!!!!!

[Φωτεινη!]

τα ιδια κανω κι εγω..
Ψαχνω με στα γκρεμιδια μηπως βρω αυτο που θα μου δωσει λιγη γαληνη..
Ηταν εδω και εγινα αλλος ανθρωπος...ειχα νευρα,ηθελα να μεινουν αλλα να μην ειναι εδω..
Ηθελα να παρω τη ρετσινα και να την πεταξω απο το παραθυρο,να βγαλω τα κοκκαλακια απο τα μαλλια της μπουλας-μανας και να φυγω..κι ομως τους εχω ακομα αναγκη γιατι οταν εφυγαν,λυπηθηκα..
Ανεμε,δεν εισαι μονος,υπαρχουν κι αλλοι με παρομοια συναισθηματα,αν σε παρηγορει αυτο...

[alexandros3]

Τι έγινε ρε παιδιά;
Δεν το πρόλαβα :)

[alexandros3]

Πάντως να πω, σόρι για το ξέσπασμα. Είχα μεγάλη πίεση. Έγινε και κάτι και πάντα γυρνάω σ' αυτό το θέμα όταν κάτι γίνεται.
Μπορεί και να γίνομαι άδικος.
Απλώς αυτό το καιρό αισθάνομαι τρομαχτικά μόνος και μάλλον επειδή έχω σηκώσει κι άμυνες ο καθένας κοιτάει την πάρτη του.
Θα χαλαρώσω (ελπίζω). Αύριο ξεκινάει και η δουλειά και θα μπω σε ένα πρόγραμμα πάλι.
Και μ'έχει στήσει λίγο στον τοίχο και ένα θέμα οικογενειακό κι ένα αισθηματικό που τελείωσε ξεκάθαρα λίγο πριν.