ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ

[biskotaki]

ΓΕΙΑ ΣΑΣ :) Hθελα να μοιραστω μια εμπειρια που βιωνω μαζι σας...οπως ολοι γνωρίζουμε διανυουμε μια δυσκολη περιοδο οικονομικης κρισης όπου οι δουλειες είναι δυσεβρετες και οι μισθοι ανεκδοτα που λεμε για να γελαμε και να θυμομαστε τα παλια. Ετσι οσοι ακομα εχουμε μια θεσουλα σε καποια εταιρεια δινουμε το καλυτερο εαυτο μας και νιωθουμε πολυ τυχεροι που ακομα δεν εχουμε αποληθει. Η δικη μου δουλιτσα λοιπον εχει μια ιδιαιτεροτητα-απαιτει πολυ γερα νευρα και αρκετη υπομονη γιατι συνεργαζομαι με πολλους και διαφορετικους χαρακτηρες ανθρωπων με καποιους τα βρισκουμε περισσοτερο με καποιους λιγοτερο η καθολου. Απο τη φυση μου και φανταζομαι γιαυτο το λογο με επελεξαν ειμαι πολυ ευγενικη και ευαισθητη ψυχη και μου αρεσει να ακουω και να βοηθαω τον συνανθρωπο που αντιμετωπιζει καποιο προβλημα. Αρκετα περιαυτολογησα μπαινω στο ψητο: εχω μια συναδελφο η οποια εδω και πολυ καιρο ερεθιζει το νευρικο μου συστημα καθως ασχολειται μαζι μου κανοντας ειρωνικα σχολια για το χαρακτηρα μου και τον τροπο με τον οποιο δουλευω η φαιρομαι κανοντας ερωτησεις για προσωπικα μου θεματα και λεγοντας αρνητικα σχολια για μενα μπροστα μου στο διευθυντη! διαβασα αμετρητα αρθρα ψυχολογιας για να βρω ενα τροπο να αντιμετωπισω τη κατασταση αυτη οσο το δυνατον πιο ψυχραιμα και πιο αποτελεσματικα-δυστηχως το τελευταιο καιρο αρχισα να αισθανομαι πολυ εντονα οτι το μονο που μπορει να με κανει να ηρεμισω ειναι να της κανω κινεζικα βασανιστηρια!!! ετσι σημερα το απογευμα το πηρα αποφαση και μετα τη δουλεια της τηλεφωνησα και της ειπα οτι αρκετα εχω κανει υπομονη και οτι απαιτω τον αναλογο σεβασμο που της δειχνω και καλο θα ηταν να προσεχει τη συμπεριφορα της απεναντι μου γιατι μπορει να κανω τον "μαλακα" αλλα δεν ειμαι και αλλα πολλα...νομιζω οτι τα "εκανε" πανω της και οτι εξεπλαγην απο αυτη μου την κινηση και οτι οοοολα αυτα που εκανε τοσο καιρο ηταν αστειακια. Μολις κλεισαμε το τηλεφωνο ενιωσα αλλος ανθρωπος δεν τα εχω "ξαναχωσει" ποτε σε ανθρωπο που μου εχει φερθει ασχημα. ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ και προτεινω ανεπιφυλακτα σε ολες τις καταπιεσμενες και ευαισθητες ψυχες να τα "χωνουν" που και που!!!!

[alexandros3]

Πάντα να τα χώνεις και μετά, μεγαλόθυμα, να δέχεσαι τη συγνώμη τους. λολ

[biskotaki]

Γεια σου Αλεξανδρε! αν και η συγκεκρημενη μου εχει κανει τα νευρα κροσια θα τη συγχωρουσα αν μου το ζητουσε....το υφος της ηταν μαλλον εκδικιτικο - δυστηχως καποιοι ανθρωποι οπως η εν λογω κυρια ηδονιζονται με τετοιου ειδους γεγονοτα να το πω ακομα πιο λαϊκα γουσταρουν ξεκατινιασμα και ιντριγκα do you know what i mean ;)

[crazy_diamond]

biskotaki,

όταν καταπιέζουμε αυτά που νιώθουμε για καιρό και ξαφνικά τα απελευθερώσουμε ναι,
νιώθουμε ανακούφιση και φεύγει από πάνω μας ένα βάρος :)
Φυσικά και υπάρχουν και φορές που χρειάζεται να τα ''χώσουμε''!

Για μένα όμως, και το γράφω καθώς έχει υπάρξει θέμα μου και ακόμα είναι σε κάποιο βαθμό,
καλό είναι να μην τα μαζεύουμε όλα μέσα μας μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο,
και όταν μπουκώνουμε και θυμώνουμε να τα ξεφορτώνουμε όλα μονομιάς
ή να μπαίνουμε στη διαδικασία κινεζικών βασανιστηρίων..

Βοηθάει περισσότερο να μάθουμε να βάζουμε όρια μέσα στις σχέσεις μας,
καθώς και να εκφραζόμαστε και να συζητάμε με τον άλλο κάθε φορά που προκύπτει ένα θέμα.

[biskotaki]

crazy_diamond συμφωνω απολυτα και θα υιοθετησω την αποψη σου να μην τα μαζευω ολα μεσα μου και να συζηταω με τον αλλο καθε φορα που προκυπτει ενα θεμα ακουγεται υγιες το κακο ειναι οτι δεν εχω μαθει ακομα να θετω ορια στις σχεσεις με τους ανθρωπους .... μαλιστα με αυτους που αγαπω αφηνομαι ολοκρηρωτικα και ανεφ ορων να με κανουν οτι θελουν

[biskotaki]

αληθεια πως βαζετε ορια στις σχεσεις σας?

[crazy_diamond]

biskotaki,

είναι πιθανό να φοβόμαστε τη σύγκρουση, να φοβόμαστε την απόρριψη, μήπως και πάψουμε να είμαστε αρεστοί, αγαπητοί και αποδεκτοί από τους άλλους, οπότε και ναι, μπορεί να δυσκολευόμαστε να πούμε ''όχι'' κι έτσι να αφηνόμαστε ''άνευ όρων''.

Τα όρια όμως δεν τα βάζουμε στον άλλον, αλλά στον εαυτό μας. Εγώ αντέχω/μπορώ/θέλω ως εδώ, από εκεί και πέρα αυτό που συμβαίνει, ή αυτό που επθυμεί/απαιτεί ο άλλος με κουράζει/με φθείρει/με αναλώνει
οπότε και τοποθετούμαι/είμαι/προχωράω αναλόγως. Κάπως έτσι.

Η επικοινωνία πάντως είναι σημαντική, μπορούν να βρεθούν ισορροπίες και κοινοί τόποι συνάντησης με τον άλλο, έτσι ώστε να είμαστε καλά με αυτό.

[biskotaki]

σε ευχαριστω παρα πολυ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ συμβουλες <3 πραγματικα δεν το ειχα σκεφτει ποτε ετσι....

[biskotaki]

"Τα όρια όμως δεν τα βάζουμε στον άλλον, αλλά στον εαυτό μας. Εγώ αντέχω/μπορώ/θέλω ως εδώ, από εκεί και πέρα αυτό που συμβαίνει, ή αυτό που επθυμεί/απαιτεί ο άλλος με κουράζει/με φθείρει/με αναλώνει
οπότε και τοποθετούμαι/είμαι/προχωράω αναλόγως." θα γραφτει με ΤΕΡΑΣΤΙΑ γραμματα στον τοιχο μου :)