πόσο ακόμη ?

[Ms_Snowhite]

Νομίζω ότι τα παλαιότερα μέλη εδώ θα ξέρουν να σε κατατοπίσουν καλύτερα, εγώ είμαι καινούργια στο forum και απλά γράφω από προσωπική εμπειρία γιατί περνάω την ίδια κατάσταση με εσένα. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να παραιτηθείς, η κατάθλιψη μας κάνει να τα βλέπουμε όλα μαύρα όμως δεν νομίζω ότι είναι αυτή η πραγματικότητα. Το θέμα είναι να βρούμε κάποιον καλό γιατρό που θα μπορέσει να μας παρακινήσει να βγούμε από αυτό. Πίστεψε με και εγώ έχω πολύ άγχος και φοβίες και νιώθω απαισιοδοξία, είπα όμως ότι δεν πάει άλλο η κατάσταση και κάνω καθημερινά προσπάθεια για να πείσω τον εαυτό μου ότι χρειάζομαι βοήθεια, για να μην κάνω πίσω. Σκέψου ότι είναι και άλλοι που νιώθουν έτσι, κάποιοι είναι σε χειρότερη ψυχολογική κατάσταση από εμάς και το παλεύουν. Εγώ αυτό σκέφτομαι και παίρνω δύναμη.

[εσωτερική_σήψη]

καλη μου μην τα παρατας!αναζητησε βοηθεια θα δεις οτι θα σου κανει καλο!μπορει αυτος που πηγες να ηταν αχρηστος και να μην μπορουσε να σε καταλαβει αυτο ομως δε σημαινει οτι ειναι ολοι ετσι!δεν ειναι τυχαιο που ολα τα παιδια που σου μιλξσαν σου ειπαν το ιδιο!

[oneofthosedays]

ενα χρονο ειπες ε?εμεις πως αντεξαμε 3 και 10 και αλλοι μια ολοκληρη ζωη???...ακου σε αυτα που λες αναγνωριζω αυτα που ελεγα εγω στν πρωτο χρονο τν κρισεων και του αγχουσ...τυπου...γιατι να βγω?αφου θα περασω χαλια?γιατι να χορεψω?αφου δεν με ευχαριστει τπτ...γιατι να κανω αυτο,εκεινο το αλλο?αφου ολοι οι δρομοι οδηγουν στο τελος...(μου ειχε κολησει η φοβια του θανατου)..και απλα μου λεει η μανα μου ενα πρωι...ε τοτε γιατι να πιεις νερο???αφου ολοι θα πεθανουμε....χαχαχ ηταν την ωρα που πηγαινα να πιω νερο πολυ διψασμενη...και πεφτω κατω απο τα γελια και ξαφνικα ξυπναω...και αμεσως μου φυγαν οι ιδεες περι ματαιοτητας τω παντων...για αυτο ξυπνα,παρε τα πανω σου και αντιμετωπισε το...θελει τσασγανο δεν θελει παραιτηση και λυπηση...επισης κανεις απο μασ που το βιωνουμε δεν ηταν παντα ετσι...εγω τα εγραφα ολα κανονικα..δεν σκεφτομουν τπτ..και ξαφνικα γεμισα αγχος και κρισεις πανικου...και κανεις δεν ξερει ποτε θα φυγουν ολα αυτα...απλα στο χερι μας ειναι να τα αντιμετωπιζουμε,να μαθουμε να ζουμε με αυτο αλλα να το χουμε καταχονιασμενο πισω πισω στ μυαλο μας...οταν ξεσπαει..αστο να ξεσπαει...σε λιγο καιρο θα μαθεισ και θα λες να τωρα περναω κριση πανικου αλλα ξερω τι ειναι και οτι δε με σκοτωνει...και τσουπ τελειωνει.....υπομονη και δυναμη και φυσικα δεν εισαι μον σου...κοιτα ποσοι ειμαστε εδω...και ποσοι αλλοι ακομα εκει εξω...