Ψυχολόγος ή Ψυχίατρος; Από που ξεκινάμε;

[Sofia]

κι εκει ερχονται τα αντικαταθλιπτικα με τον τροπο που δειχνει το βιντεο... να την κανουν να αυξηθει φυσικα...

δεν ειναι μονο το αντικαταθλιπτικα που το κανουν αυτο κ πολλες φορες δεν αρκουν μονο αυτα. Αν δεις παραπανω Adzik εχουν γραφτει καποια ωραια πραγματακια...αν θες τα διαβαζεις.

[deleted-member141015]

Ωραίο ποστ Μαρίνα μου )


Επί ευκαιρίας θα ήθελα να θίξω ένα θέμα με ερέθισμα το ερώτημα αν ένας ψυχολόγος θα παραπέμψει για φαρμακοθεραπεία όταν υπάρχει ανάγκη.
Βασικά μου δημιουργήθηκε η απορία απαντώντας στο προηγούμενο μήνυμα...
Γιατί ένας ψυχολόγος δεν έχει το δικαίωμα να συνταγογραφήσει? Κ εφόσον δεν το έχει κατά πόσο μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την παραπομπή σε ψυχίατρο?

Arsi μου, επειδή σε προηγούμενο μήνυμα διάβασα ότι οι ψυχολόγοι δεν κάνουν διάγνωση και...μου έπεσαν τα μαλλιά , να ξεκινήσω από αυτό: βεβαίως και κάνουν διάγνωση (όσοι έχουν την κατάλληλη ειδικότητα σε εφαρμοσμένους τομείς-κλινική εκπαίδευση). Πώς είναι δυνατόν να κάνει κάποιος ψυχοθεραπεία για την κατάθλιψη, αν δεν μπορεί να ξέρει ότι αυτό που βλέπει είναι όντως κατάθλιψη? Ένα από τα πολύ βασικά προβλήματα είναι αυτό ακριβώς: η έλλειψη σωστής αξιολόγησης με επιστημονικά τεκμηριωμένους τρόπους (π.χ. κλινική παρατήρηση, ψυχομετρικά τεστ, δομημένη συνέντευξη).

Από εκεί και πέρα, δεν υπάρχει ξέχωρη ειδικότητα 'ψυχοθεραπευτή'. Η ψυχοθεραπεία είναι κάτι στο οποίο (πρέπει να) εκπαιδεύονται μόνο συγκεκριμένοι επαγγελματίες υγείας που έχουν το κατάλληλο γνωστικό υπόβαθρο (κυρίως ψυχίατροι και ψυχολόγοι). Δυστυχώς, στη χώρα μας η ψυχοθεραπεία είναι μια δραστηριότητα που δεν ελέγχεται από κανέναν φορέα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν τόσο αξιόλογοι ψυχολόγοι και ψυχίατροι που την ασκούν, όσο και κάθε είδους περιπτωσάρες χωρίς κατάλληλη εκπαίδευση που απλά πάνε και κάνουν μια έναρξη στην εφορία (αν το κάνουν κι αυτό).

Οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι είναι νομικά κατοχυρωμένα επαγγέλματα. Οι ψυχίατροι, ξεκινούν από μια γενική εκπαίδευση στην ιατρική. Αποκτούν εξειδίκευση στην ψυχιατρική, που τους δίνει τη δυνατότητα της διάγνωσης και της φαρμακοθεραπείας (συνταγογράφησης), μαζί με μια ευαισθητοποίηση στις ψυχοθεραπείες. Τίποτα άλλο. Κατά συνέπεια, ένας ψυχίατρος χρειάζεται επιπρόσθετη εκπαίδευση σε ψυχοθεραπευτικά μοντέλα, αν επιθυμεί να εφαρμόσει και ψυχοθεραπείες. Είναι μια ιατρική ειδικότητα, όπως ο γαστρεντερολόγος, ο δερματολόγος, που αντίστοιχα είναι αρμόδιοι να διαγνώσουν και να παρέχουν αγωγή σε πεπτικά ή δερματικά προβλήματα.

Ο ψυχολόγος, είναι ένα επάγγελμα που απαιτεί εξειδίκευση, σε επίπεδο μεταπτυχιακών ή άλλης μετεκπαίδευσης. Όπως δεν νοείται γενικός γιατρός να κάνει διάγνωση-θεραπεία σε π.χ. γυναικολογικά θέματα, έτσι δεν νοείται και γενικός ψυχολόγος που να κάνει π.χ. διάγνωση και θεραπεία της διαταραχής πανικού. Γι' αυτό πάντα τονίζω στους υποψήφιους επισκέπτες ενός ψυχολόγου, να ελέγχουν την εκπαίδευση που έχει λάβει και την εμπειρία του. Ο ψυχολόγος αξιολογεί και παρεμβαίνει στην προσωπικότητα και τη συμπεριφορά. Ο ψυχολόγος με το κατάλληλο υπόβαθρο βεβαίως και κάνει πρωτίστως διάγνωση και στη συνέχεια ψυχοθεραπεία. Η φαρμακοθεραπεία απαιτεί άλλου είδους γνώσεις για να καταλήξει στη δυνατότητα συνταγογράφησης, όμως ένας ψυχολόγος (ξαναλέω: με την κατάλληλη εξειδίκευση) έχει εκπαιδευτεί στην ψυχοφαρμακολογία και γι' αυτό σε συνδυασμό με τη γνώση της ψυχοπαθολογίας, μπορεί να αναγνωρίσει την ανάγκη για χορήγηση αγωγής. Και ο φαρμακοποιός επίσης έχει πολλές γνώσεις για τα φάρμακα, αλλά δεν έχει τη δυνατότητα συνταγογράφησης.

Κάτι τελευταίο για τη διάγνωση: η δυνατότητα να κάνεις διάγνωση είναι αναμφισβήτητα απαραίτητη για έναν ψυχολόγο που εργάζεται ιδωτικά ή σε εφαρμοσμένα-κλινικά πλαίσια. Αλλά ο τρόπος που θα μοιραστείς αυτή τη διάγνωση με τον θεραπευόμενο, είναι μέρος της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας και της προσέγγισης του καθενός.

[deleted-member141015]

Γιατί δεν είναι γιατρός, γι'αυτό δεν μπορεί/επιτρέπεται να συνταγογραφήσει ο ψυχολόγος.Όπως ένας μαθηματικός δεν μπορεί να σου γράψει φάρμακα το ίδιο κι ένας ψυχολόγος. Από την φιλοσοφική σχολή δεν αποφοιτούν κι οι ψυχολόγοι; big difference από την Ιατρική Σχολή, δεν λέω καλύτερη ή χειρότερη, απλά τελείως διαφορετική σχολή. Προσεγγίζουν το ίδιο θέμα από 2 διαφορετικές σκοπιές. Φαντάζομαι ότι όταν δει ότι αυτά που μπορεί να θεραπεύσει/ασχοληθεί δεν φτάνουν για την περίπτωση του ασθενή του, είναι σαν να του λέει, εγώ ως εδώ φτάνω, για τα δικά σου τα συμπτώματα πρέπει να δεις και κάποιον άλλο.
Φαντάζομαι όσο σίγουρος μπορεί να είναι κι ένας ομοιοπαθητικός γιατρός ότι με φυτικά φάρμακα μπορεί να θεραπεύσει κάποια αρρώστια.Κι εκεί έχεις το ρίσκο να περνάει ο χρόνος χωρίς να βλέπεις αποτέλεσμα γιατί πολύ απλά η αρρώστια σου μπορεί να μην αντιμετωπίζεται με βότανα και να χρειάζεσαι φάρμακα(φαρμάκια...)

Ο ψυχολόγος είναι ένας επαγγελματίας υγείας. Απ' όπου κι αν έχει αποφοιτήσει σε πρώτο πτυχίο, από τη στιγμή που μπορεί να ασκεί το επάγγελμα, υπάγεται σε διευθύνσεις και υπουργεία υγείας.

Επίσης, ο (σωστός) ομοιοπαθητικός είναι πρωτίστως γιατρός. Κι αυτό είναι κάτι που επίσης χρειάζεται να ελέγχουμε . Αλλιώς δεν θα έχει τη δυνατότητα να κρίνει ποια θεραπεία και με τι ουσίες είναι κατάλληλη για τον συγκεκριμένο ασθενή.

[marian_m]

Πιστεύω κι εγώ πως η ψυχοθεραπεία είναι υπερεκτιμημένη παρόλο που την υπερασπίζομαι αρκετά.
Πάνω απ'όλα νομίζω πως ρόλο παίζει η θέληση του ατόμου να θεραπευτεί.
Μπορεί κάποιος να πάρει μια εσωτερική απόφαση και να αλλάξει ακόμα και τον τρόπο σκέψης του χωρίς καν ψυχοθεραπεία και μπορεί κάποιος άλλος να κάνει 10 χρόνια ψυχοθεραπείας και να είναι στην ουσία στάσιμος.
Και με τα φάρμακα .. ανάλογα (ειδικά με τα αντικαταθλιπτικά)
Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως κάποιος με ένα πρόβλημα θα ποντάρει στις δικές του δυνάμεις και δε θα απευθυνθεί σε ειδικό αλλά θεωρώ ότι ούτε τα φάρμακα ούτε η ψυχοθεραπεία δεν βοηθάνε ουσιαστικά αν καταρχήν δεν υπάρχει πραγματικά θέληση.
Ε ναι τελευταία ακούω γενικώς μια τάση για ψυχοθεραπεία του στυλ όμως, πως θα πάει κάποιος κ είναι ντεφάκτο πως θα λυθούν τα προβλήματά του ή σίγουρα θα βοηθηθεί, κάτι σαν θαύμα και επιτυχημένη επιλογή 100% (κ δε μιλάω μόνο για το φόρουμ, κυρίως εκτός)

Και κάτι άλλο. Πριν πάω πρώτη φορά σε νευρολόγο (λόγω πόνων που είχα) κανείς ψυχολόγος (παρόλο που είχα επισκεφτεί 3-4 για κάποιες συνεδρίες κ έναν για κανένα 6μηνο) δε με παρέπεμψε στα φάρμακα (το αντίθετο θα έλεγα) κι όμως εκείνο το διάστημα για μένα ήταν ανακουφιστικά και στην ουσία μετά τα φάρμακα μπόρεσα να κάνω ουσιαστικά βήματα έστω κι αν το όφελος θεωρώ ότι το είδα απ'την ψυχοθεραπεία. Ανέβασαν τη διάθεσή μου ώστε να είμαι πιο δεκτική σε κάτι τέτοιο.

Κατά πόσο ένας ψυχολόγος λοιπόν παραπέμπει σε φάρμακα κ κατά πόσο ένας ψυχίατρος που δεν κάνει ψυχοθεραπεία σε αυτήν?

Δεν ξέρω είναι και στην κρίση του καθενός.. Πως νιώθει, πως θέλει να το αντιμετωπίσει.. πχ εγώ πριν κάποιους μήνες που σκέφτηκα για αντικαταθλιπτικά και ρώτησα την ψυχολόγο μου, μου είπε 'αν νομίζεις ότι τα έχεις ανάγκη..' ε είπα να το προσπαθήσω λίγο ακόμα και οκ μια κρίση ήταν που πέρασε ευτυχώς. Και γενικά για το αν χρειαστώ στο μέλλον είμαι σίγουρη πως μόνη μου θα το αποφασίσω.
Αλλά πλέον έχω και μια α εμπειρία στο θέμα. Τώρα για κάποιον που ξεκινάει 1η φορά και είναι ανοιχτός και στη φαρμακοθεραπεία (δυστυχώς θέμα ταμπού ακόμα) θα πρότεινα έναν ψυχίατρο - ψυχοθεραπευτή.

Συμφωνώ απόλυτα. Όταν πριν κάποια χρόνια ένιωσα ότι δεν είμαι καλά, απευθύνθηκα σε κάποιον ψυχίατρο-ψυχαναλυτικό ψυχοθεραπευτή, που μου σύστησε κάποιος φίλος. Δεν με υποχρέωσε να πάρω τίποτα (η διάγνωση ήταν αγχώδης διαταραχή), μου είπε ότι είναι δική μου απόφαση, έτσι κι αλλιώς η δουλειά θα γινόταν με την ψυχοθεραπεία. Απλά, θα με βοηθούσε στην αρχή, μια μικρή δόση αντικαταθλιπτικού, για να αρχίσω να αισθάνομαι καλύτερα, την οποία θα ελαττώναμε σταδιακά. Ήμουνα κι εγώ προκατειλημένη, οπότε στο πρώτο ραντεβού αρνήθηκα, όμως επειδή είδα ότι δυσκολεύομαι, τελικά αποφάσισα να πάρω τα χάπια. Είδα αμέσως διαφορά, οπότε τους πρώτους μήνες της ψυχοθεραπείας ακολούθησα την αγωγή, την οποία σταματήσαμε, ελαττώνοντας σταδιακά τη δόση. Από κει και πέρα, και αφού είχε ξεπερστεί το πρόβλημα, επειδή είδα ότι η ψυχοθεραπεία με βοηθάει γενικότερα και ήταν κάτι που πάντα ήθελα να κάνω, συνέχισα για τρία χρόνια με τον ίδιο ψυχοθεραπευτή. Υπήρξαν άτομα στα οποία τον σύστησα, που δεν πήραν κανένα φάρμακο, είτε γιατί δε χρειαζόταν είτε γιατί δεν ήθελαν και κάνανε απλά ψυχοθεραπεία.
Το ίδιο διάστημα, κάποια φίλη, που ήταν πολύ χειρότερα από μένα -προφανώς κατάθλιψη με τάσεις αυτοκτονίας- επισκεπτόταν μια ψυχολόγο, γιατί ήθελε να αποφύγει τους ψυχιάτρους και τα φάρμακα. Έβλεπα ότι ζοριζόταν πολύ για μήνες, δεν την παρέπεμψε όμως σε κανένα γιατρό η ψυχολόγος της. Βεβαίως δεν μπορώ να κρίνω αν η συγκεκριμένη έκανε σωστά τη δουλειά της ή όχι, αυτό πάντως που έλβεπα είναι να περνάει πολύ δύσκολα, για μεγάλο διάστημα. Μετά χαθήκαμε, οπότε δεν ξέρω την εξέλιξή της.
Αυτή είναι η προσωπική μου εμπειρία και με βάση αυτή θεωρώ ότι ένας καλός ψυχίατρος ειδικευμένος στην ψυχοθεραπεία, μπορεί να μας γλιτώσει χρόνο και χρήμα.

[rock]

Εχοντας περασει μεσα απο καταθλιψη κ εχοντας νιωσει την ανασα της να επιστρεφει καποιες φορες, εχω να πω κατι για την δικη μου εμπειρια. Δεν νομιζω οτι μαθαινοντας γι αυτην ιατρικα με πηγε ή με βοηθησε καπως. Κ διαβαζοντας γι αυτην, κ 300 βιβλια γυρω απο αυτην παλι στο πουθενα με πηγε. Μπορω να πω οτι καποτε με μπερδευε με πληροφοριες που δεν με αφορουσαν. Ουτε γιατρος, ουτε ψυχολογος ειμαι.Το δυσκολο δεν ηταν για μενα να μαθω γι αυτην. Για την παθηση. Το δυσκολο κ το πιο οδυνηρο ηταν κ ειναι να μαθω για μενα. Η καταθλιψη ειναι απλα το αποτελεσμα των προβληματων μου. Δεν ειναι το προβλημα τελικα αυτη.

Θα πω και κατι ακομα, για την εμπειρια που αποκομισα ως κορη της καταθλιπτικης μητερας μου. Η ιδια βιωσε την καταθλιψη σε μια εποχη που η καταθλιψη αντιμετωπιζονταν μονο μεσω ιατρικης παρακολουθησης. Μονο μεσω δλδ συνταγογραφησης. Η καταθλιψη ερχονταν κ εφευγε. Γιατι δεν αντιμετωπιζονταν ολιστικα, σε σχεση με τον ανθρωπο, αλλα σαν συμπτωμα. Παρε το χαπι σου κ φυγε. Σχεδον παντα αυτο δεν αρκει κ δεν βοηθα για πιο μονιμα αποτελεσματα. Γιατι οι δυσκολιες στη ζωη μας, αλλα κ οι δυσκολιες στη συμπεριφορα μας ειναι ακομα εκει, αδουλευτες.Αν δεν δουλευτουν και αυτα μας τα στοιχεια, τα χαπια δεν θα ναι ποτε αρκετα.

Οσοι γραφουν συνηθως εχουν και καποια εμπειρια υποψην , ειτε ατομικα ειτε απο καποιο αλλο προσωπο.. Δεν ειπα ποτε οτι τα χαπια λυνουν το προβλημα, απλα σε βαζουν στο δρομο για να το λυσεις, κατι που ειναι απαραιτητο για μερικα ατομα. Υπαρχουν περιπτωσεις που τα αντικαταθλιπτικα σου σωζουν τη ζωη και δεν εννοω οτι πρεπει να φτασεις σε σημειο να θες να πηδηξεις απο καπου για να θεωρηθει οτι τα χρειαζεσαι. Το νιωθεις και μονος σου το αν τα χρειαζεσαι. Εσυ για να αφεθηκες στη διαθεση του ψυχολογου να σου πει αν τα χρειαζεσαι , σημαινει εξαρχης οτι ησουν ακομα λειτουργικη στη ζωη σου, οτι αντεχες να αφεθεις, υπηρχε περιθωριο..

Οσα ειπα ειχαν να κανουν με το χρονιο αισθημα που αναφερθηκε. Αν ελεγε οτι πχ η καταθλιψη του/της χτυπησε την πορτα εξαιτιας του ταδε γεγονοτος , θα ηταν καπως διαφοροποιημενη η απαντηση.

Οσο για το ερωτημα περι παραπομπης. Ενας ψυχολογος ΔΥΣΚΟΛΑ παραπεμπει σε ψυχιατρο. Μπορει να εχεις αυτοκαταστροφικες τασεις/σκεψεις αυτοκτονιας και να μη σε παραπεμψει πουθενα ουτε να κανει λογο για χαπια. Ενας ψυχιατρος που δεν κανει ψυχοθεραπεια επισης ΔΥΣΚΟΛΑ παραπεμπει αλλου. Ενας ψυχιατρος που κανει ψυχοθεραπεια δε συνταγογραφει με τη μια, αλλωστε απο τη στιγμη που κανει και ψυχοθεραπεια, ειναι πιο θετικος σε κατι τετοιο. Αλλα και παλι αυτα ειναι αποψεις του καθενος και διαφερουν απο ατομο σε ατομο. Για να μην πω επισης οτι η συνταγογραφηση δεν εχει να κανει απαραιτητα με το αν ειναι ψυχιατρος αυτος που εχεις απεναντι σου αλλα απλα με το πως σκεφτεται και ο ιδιος πανω στο θεμα.

Τελος να πω οτι ολες οι κατηγοριες, πρωτα θα κοιταξουν τον εαυτο τους και μετα εσενα. Αν εσυ σαν ατομο δεν εισαι αποφασισμενος να κανεις την αλλαγη, θα 'σαι απλα ενα ακομα ατομο που τους πληρωνει και ειναι κριμα. Δεν ξερω τι ηλικια εχεις whoami ουτε περισσοτερα στοιχεια, ουτε ποσο λειτουργικος/η εισαι στη ζωη σου, ουτε με τι μορφη ακριβως βιωνεις αυτη την πιθανη καταθλιψη, ουτε τι τασεις εχεις, αλλα αφου αποφασισες να αντιμετωπισεις το προβλημα μην κανεις πισω για κανενα λογο, ειναι πολυ πιθανο να το μετανιωνεις αργοτερα.

[Adzik]

αχαχαχαχααχαχχαχ.... θα ριξω οπωσ διποτε αμεσωσ τωρα μια ματια...αστα αυτα τα γλυκα... ειναι ωρεσ ωρεσ βρε παιδι μου καλητερα απο ενα καλο σεξ...(οχι το πολυ καλο..το καλο σκετο)χεχεχεε

....αχχχχχχ.... και ερχονται τα παγωτα... κπλ..και να φανταστεισ πωσ εγω δεν κανει να τροω γαλακτοκομικα γιατι εχω προβληματα υγειας.. και το τελευταιο 6 μηνο οι αμυνεσ μου εχουν κατεβει.. και εχω κανει απιιιιιιιιστευτεσ παρασπονδιεσ.. και ωραια παχακια...στα ποδαρακια ... αλλα που θα παει.. το εχω.. σιγα σιγα.. μονο ψητο μηλο με ρυζι.. μαυρη σοκολατα.. φυτικη μους.. ζελε.. και τετοια θα ξανατρωω.. που θα μου παει θα το καταφερω παλι..

[Adzik]

Σοφακι μου ολα τα διαβασα... βεβαια και οχι μονο τα χαπια.. απλωσ το εθεσα συμπληρωματικα βεαιωσ βεβαιωσ

[Adzik]

sorry για τα ορθογραφικα.. αλλα θα με συνηθησεις.. παει πακετο με εμενα..χεχεχεχ

[Arsi]

Μαρίνα μου σ'ευχαριτώ για την απάντηση
Ήταν αρκετά διαφωτιστική.

Arsi μου, επειδή σε προηγούμενο μήνυμα διάβασα ότι οι ψυχολόγοι δεν κάνουν διάγνωση και...μου έπεσαν τα μαλλιά , να ξεκινήσω από αυτό: βεβαίως και κάνουν διάγνωση (όσοι έχουν την κατάλληλη ειδικότητα σε εφαρμοσμένους τομείς-κλινική εκπαίδευση). Πώς είναι δυνατόν να κάνει κάποιος ψυχοθεραπεία για την κατάθλιψη, αν δεν μπορεί να ξέρει ότι αυτό που βλέπει είναι όντως κατάθλιψη? Ένα από τα πολύ βασικά προβλήματα είναι αυτό ακριβώς: η έλλειψη σωστής αξιολόγησης με επιστημονικά τεκμηριωμένους τρόπους (π.χ. κλινική παρατήρηση, ψυχομετρικά τεστ, δομημένη συνέντευξη).

Ήταν και δική μου απορία αυτό. Άλλωστε εκεί το πήγαινα, πως είμαστε τόσο σίγουροι ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν μια διαταραχή ή να συστήσουν φαρμακοθεραπεία απ'τη στιγμή που δεν έχουν το δικαίωμα να κάνουν καν διάγνωση, πως θα αναγνωρίσουν τη διαταραχή με σιγουριά? Ήμουν τόσο σίγουρη γι'αυτό! (πάλι καλά που σε ρώτησα ).
Από ότι καταλαβαίνω τώρα είναι θέμα εξειδίκευσης, κάτι που δυστυχώς δεν ελέγχεται στην Ελλάδα όπως είπες.
Είναι λίγο μπέρδεμα αυτό με την εκπαίδευση των ψυχολόγων και μέχρι που μπορούν να επέμβουν.. Η ψυχολόγος που μου ανέφερε πως μόνο οι ψυχίατροι έχουν το δικαίωμα διάγνωσης ξέρω ότι έχει μετεκπαιδευτεί (έχει διάφορα πτυχία) και είναι συγχρόνως και επόπτρια. Πέρα απ'τα προηγούμενα όμως ίσως να μην έχει κλινική εκπαίδευση αλλά μου το ανέφερε σαν βασικό κανόνα για όλους. Έχω θέμα στην επόμενη συνεδρία! Πάντως προσωπικά πρέπει να έχω συναντήσει τουλάχιστον 7-8 ψυχολόγους και διάγνωση δεν πήρα ποτέ !.. κάποιες αόριστες απαντήσεις στην επίμονη ερώτησή μου.. ''αν υποθέσουμε ότι είχες ΚΑΤΙ αυτό πέρασε και σημασία έχει να βρεις τον εαυτό σου'' από κλινική ψυχολόγο του κψυ ενώ ταυτόχρονα έπαιρνα φαρμακοθεραπεία από ψυχίατρο εκτός ! ή ''τι οφελεί η ταμπέλα'' ή κάτι μεταφορές που περιέγραφαν την κατάστασή μου αλλά διαταραχή ποτέ ! Την μόνη εξήγηση που δίνω είναι πως είναι έτσι η ψυχοσύνθεσή μου που θα ήταν ανασταλτικός παράγοντας η ταμπελοποίηση.
Ενώ απ'την άλλη επίσης διάφορες εμπειρίες με τους ψυχίατρους έπαιρνα άνετα διαγνώσεις (κατάθλιψη, άτυπη κατάθλιψη, χρόνια κατάθλιψη, συναισθηματική διαταραχή ως και μανιοκατάθλιψη - εντάξει η κατάθλιψη είχε μεγαλύτερο ποσοστό στη σφυγμομέτρηση λολ ), συνταγογραφούσαν και με ξεπετούσαν σε 5 λεπτά.
Πόσο σημαντικό είναι τελικά να βρεθεί ένας καλός ειδικός ! είτε ψυχίατρος είτε ψυχολόγος....

Από εκεί και πέρα, δεν υπάρχει ξέχωρη ειδικότητα 'ψυχοθεραπευτή'. Η ψυχοθεραπεία είναι κάτι στο οποίο (πρέπει να) εκπαιδεύονται μόνο συγκεκριμένοι επαγγελματίες υγείας που έχουν το κατάλληλο γνωστικό υπόβαθρο (κυρίως ψυχίατροι και ψυχολόγοι). Δυστυχώς, στη χώρα μας η ψυχοθεραπεία είναι μια δραστηριότητα που δεν ελέγχεται από κανέναν φορέα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν τόσο αξιόλογοι ψυχολόγοι και ψυχίατροι που την ασκούν, όσο και κάθε είδους περιπτωσάρες χωρίς κατάλληλη εκπαίδευση που απλά πάνε και κάνουν μια έναρξη στην εφορία (αν το κάνουν κι αυτό).

Δυστυχώς, όπως τα λες. Σε τόσο ευαίσθητο τομέα να μην υπάρχουν οι κατάλληλοι έλεγχοι!

Οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι είναι νομικά κατοχυρωμένα επαγγέλματα. Οι ψυχίατροι, ξεκινούν από μια γενική εκπαίδευση στην ιατρική. Αποκτούν εξειδίκευση στην ψυχιατρική, που τους δίνει τη δυνατότητα της διάγνωσης και της φαρμακοθεραπείας (συνταγογράφησης), μαζί με μια ευαισθητοποίηση στις ψυχοθεραπείες. Τίποτα άλλο. Κατά συνέπεια, ένας ψυχίατρος χρειάζεται επιπρόσθετη εκπαίδευση σε ψυχοθεραπευτικά μοντέλα, αν επιθυμεί να εφαρμόσει και ψυχοθεραπείες. Είναι μια ιατρική ειδικότητα, όπως ο γαστρεντερολόγος, ο δερματολόγος, που αντίστοιχα είναι αρμόδιοι να διαγνώσουν και να παρέχουν αγωγή σε πεπτικά ή δερματικά προβλήματα.

Ο ψυχολόγος, είναι ένα επάγγελμα που απαιτεί εξειδίκευση, σε επίπεδο μεταπτυχιακών ή άλλης μετεκπαίδευσης. Όπως δεν νοείται γενικός γιατρός να κάνει διάγνωση-θεραπεία σε π.χ. γυναικολογικά θέματα, έτσι δεν νοείται και γενικός ψυχολόγος που να κάνει π.χ. διάγνωση και θεραπεία της διαταραχής πανικού. Γι' αυτό πάντα τονίζω στους υποψήφιους επισκέπτες ενός ψυχολόγου, να ελέγχουν την εκπαίδευση που έχει λάβει και την εμπειρία του. Ο ψυχολόγος αξιολογεί και παρεμβαίνει στην προσωπικότητα και τη συμπεριφορά. Ο ψυχολόγος με το κατάλληλο υπόβαθρο βεβαίως και κάνει πρωτίστως διάγνωση και στη συνέχεια ψυχοθεραπεία. Η φαρμακοθεραπεία απαιτεί άλλου είδους γνώσεις για να καταλήξει στη δυνατότητα συνταγογράφησης, όμως ένας ψυχολόγος (ξαναλέω: με την κατάλληλη εξειδίκευση) έχει εκπαιδευτεί στην ψυχοφαρμακολογία και γι' αυτό σε συνδυασμό με τη γνώση της ψυχοπαθολογίας, μπορεί να αναγνωρίσει την ανάγκη για χορήγηση αγωγής. Και ο φαρμακοποιός επίσης έχει πολλές γνώσεις για τα φάρμακα, αλλά δεν έχει τη δυνατότητα συνταγογράφησης.

Από ότι καταλαβαίνω δλδ είναι θέμα κατάρτισης η αναγνώριση της ανάγκης φαρμακοθεραπείας. Και η συνταγογράφηση απ'ότι καταλαβαίνω προυποθέτει την αποφοίτηση της ιατρικής σχολής με το σκεπτικό ότι ένας γιατρός γνωρίζει πιο καλά τον ανθρώπινο οργανισμό και τα φάρμακα είναι χημείες που μπαίνουν στον οργανισμό μας με απλά λόγια. Κάπως τα ξεδιάλυνα
Αλλά πέρα από τα παραπάνω ειλικρινά πιστεύω πως ένας ψυχολόγος που δεν είναι ευσυνείδητος και καλός επαγγελματίας δύσκολα θα παροτρύνει για φαρμακοθεραπεία ειδικά σε διαταραχές που αντιμετωπίζονται ψυχοθεραπευτικά όπως η κατάθλιψη για παράδειγμα.

Και κάτι άλλο θεωρώ πως ίσως έπρεπε οι ψυχολόγοι να έχουν το δικαίωμα να συνταγογραφούν έστω κάποια ήπια φάρμακα. Δε μπορώ να καταλάβω δλδ τα αντικαταθλιπτικά πουλιούνται χωρίς καν συνταγή και να μη μπορεί ένας ψυχολόγος να τα προτείνει σε έναν ασθενή?

Κάτι τελευταίο για τη διάγνωση: η δυνατότητα να κάνεις διάγνωση είναι αναμφισβήτητα απαραίτητη για έναν ψυχολόγο που εργάζεται ιδωτικά ή σε εφαρμοσμένα-κλινικά πλαίσια. Αλλά ο τρόπος που θα μοιραστείς αυτή τη διάγνωση με τον θεραπευόμενο, είναι μέρος της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας και της προσέγγισης του καθενός.

[Arsi]

ηθελα να σου απαντησω στο ερωτημα σου που εθεσες πως μπορει να κρινει με σιγουρια ο ψυχοθεραπευτης αν χρειαζομαι φαρμακο. Στην δικη μου περιπτωση, δεν μου μιλησε για σιγουρια. Μου ειπε χαρακτηριστικα με την παραμικρη υποψια οτι χρειαζεσαι θα σε παραπεμψω σε ψυχιατρο. Νομιζω οτι αυτο ειναι το νοημα: της συμπληρωματικης θεραπειας. Κ της συνεργασιας των ειδικων, οποτε χρειαζεται.

Επισης στο θεμα της διαγνωσης, μου εχει γινει απο την ψυχοθεραπευτρια μου. Δλδ νομιζω οτι δεν παιζει να μην γινονται διαγνωσεις απο ψυχοθεραπευτες. Του τυπου εχεις καταθλιψη ή δεν εχεις ή εχεις διπολικη κλπ.

Ας πάρουμε σα δεδομένο πως η ψυχολόγος σου με την παραμικρή υποψία ότι χρειάζεσαι φαρμακοθεραπεία θα σου το έλεγε. Δημιουργούνται ερωτήματα όπως κατά πόσο θα σου το πρότεινε για κατάθλιψη ? Ποιο είναι το όριό της σ'αυτό?
Κατάθλιψη που είναι απόλυτα αντιμετωπίσιμη με ψυχοθεραπεία αλλά χρειάζεται για παράδειγμα πιο μεγάλο 'ζόρι' να το πω έτσι και κυρίως χρόνο.
Σίγουρα σε 'χτυπητές' περιπτώσεις θα γίνει η παραπομπή αλλά σε πιο ήπιες ?
Τότε, ας πούμε που πρωτοεπισκέφτηκες την ψυχοθεραπεύτριά σου εαν πήγαινες σε κάποιον ψυχίατρο το πιο πιθανό δε θα ήταν να σου δώσει φαρμακοθεραπεία?

Συνδυασμός και των 2 ναι αλλά πόσοι το κάνουν? Κ σε ποιες περιπτώσεις? με τι κριτήριο?

Από κει και πέρα είναι και στην ελεύθερη επιλογή του καθενός τι εργαλεία θα θελήσει να χρησιμοποιήσει για τη θεραπεία του. Αν θελήσει να το αντιμετωπίσει φαρμακευτικά, ψυχοθεραπευτικά, συνδυαστικά αλλά εδώ μιλάμε για την περίπτωση που κάποιος ζητάει βοήθεια για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης χωρίς να έχει εντοπίσει πως θέλει να προσεγγίσει το πρόβλημά του. Σε αυτήν την περίπτωση πρότεινα ψυχίατρο - ψυχοθεραπευτή.

Για το θέμα διαγνώσεων το ανέλυσα σε προηγούμενο μνμ. Ναι κι εγώ έχω ακούσει για διαγνώσεις ψυχολόγων κατά καιρούς.

[gus1973]

Συμφωνώ σε αρκετά με τα όσα έχει αναφέρει η Arsi…

Εάν έπρεπε να επιλέξω αυτή τη στιγμή, θα εστίαζα σε ένα ψυχίατρο, φειδωλό στη χορήγηση φαρμάκων, ο οποίος δεν θα υποτιμούσε το ρόλο της φύσης (διατροφή, βιταμίνες, φυτικά σκευάσματα κ.λπ.) αλλά θα είχε ως οδηγό την ψυχοθεραπεία. Τα υπόλοιπα θα ήταν συμπληρωματικά για τις στιγμές της μεγάλης ανάγκης… Πολλά ζητάω ε; Το έχω αντιληφθεί γι’ αυτό και συμβιβάζομαι με ένα συνδυασμό, που δεν ξέρω όμως αν προσεγγίζει το παραπάνω έτσι όπως το περιγράφω…

Τον ψυχίατρο θα τον επέλεγα μιας και θεωρώ σημαντική τη επιστημονική γνώση πάνω στη σχέση: διαμόρφωση σκέψης και χημική ισορροπία εγκεφάλου (και αντίστροφα). Να σημειώσω ότι δεν με ενδιαφέρει να γνωρίζω εγώ το πώς «δουλεύει» η παραπάνω σχέση. Δεν με αφορά, δεν έχω ασχοληθεί σχεδόν καθόλου και δεν είναι στις άμεσες προθέσεις μου να μπω στη διαδικασία να το μάθω. Θέλω όμως να το γνωρίζει ο γιατρός μου, ώστε να είναι σε θέση να παρέμβει όποτε το απαιτούν οι περιστάσεις… όποτε η κατάσταση φτάνει σε επικίνδυνα σημεία και χρειάζεται ανακούφιση…

Έχω την εντύπωση (με βάση τη δική μου εμπειρία) ότι η ψυχοθεραπεία βοηθά… βοηθά κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και το ενθαρρυντικό είναι ότι είναι δυνατόν να προκαλέσει μόνιμες και σημαντικές αλλαγές, στη καθημερινότητα του θεραπευόμενου. Βέβαια, όλο αυτό απαιτεί ένα κόπο και το σημαντικότερο ένα βάθος χρόνου με ότι αυτό συνεπάγεται…. Τι γίνεται όμως με τις περιπτώσεις όπου το άτομο νιώθει να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια του; (ακόμη και μέσα στη θεραπεία).

Ο καθένας αποτελεί μια ξεχωριστή και ιδιάζουσα προσωπικότητα, με διαφορετική προσέγγιση στα πράγματα, με διαφορετικές προσλαμβάνουσες, με διαφορετικές δεξιότητες όσον αφορά την επικοινωνία και την ικανότητα να εξωτερικεύει τα εσώτερα του. Διαφορετικές είναι και οι αντοχές του καθενός στον ψυχικό «πόνο»… και ο πόνος παίζει περίεργα παιχνίδια. Όταν είναι αρκετά έντονος, θεωρώ ότι δεν έχεις την πολυτέλεια να περιμένεις το χρονικό σημείο όπου θα έρθουν τα καλά της θεραπείας. Άσε που αν δεν αντέξεις είναι δυνατόν να προκληθούν σημαντικότερα ή και άλλα προβλήματα. Όσον αφορά την περίπτωση μου, είναι η δεύτερη φορά στα δυόμισι χρόνια της θεραπείας όπου δεν μπορώ να σηκώσω κεφάλι. Αναγνωρίζω ότι είμαι σε ένα μεταβατικό στάδιο, σε ένα στάδιο αλλαγών… αλλά πονάω υπερβολικά και αν και αναγνωρίζω ότι σε βάθος χρόνου θα είμαι καλύτερα, αυτή τη στιγμή δυσλειτουργώ. Δεν αντέχω τον πόνο. Από την άλλη είμαι ένας δύσκολος στην επικοινωνία άνθρωπος. Δεν βγάζω προς τα έξω το συναίσθημα με αποτέλεσμα, όταν «κλειδώνω» να μην δίνω σαφείς εικόνες για το τι συμβαίνουν μέσα μου… πρόβλημα…η θεραπεύτρια, μου έχει αναφέρει ότι την προηγούμενη φορά δεν είχα λάβει τα μηνύματα… έτσι η θεραπεία αυτή την στιγμή δεν με ανακουφίζει, ο πόνος εξακολουθεί να υπάρχει και πριν από κάποιο καιρό όλη αυτή η πίεση με οδήγησε στα επείγοντα εφημερεύοντος νοσοκομείου με σχετικά σοβαρό (πραγματικό) πρόβλημα υγείας, το οποίο θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι πιο επικίνδυνο. Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις; Αν η θεραπευτική σχέση δεν δίνει ανακούφιση τι κάνεις; Όπως πολύ σωστά αναφέρει η Arsi θεωρώ ότι σε αυτή την περίπτωση, η ανακούφιση (μέσω φαρμακευτικής αγωγής) θα μπορούσε να απαλύνει τον πόνο, ώστε να δημιουργηθεί το κατάλληλο έδαφος, για μια πιο αποτελεσματική ψυχοθεραπευτική παρέμβαση, μιας και μέσα σε όλη αυτή την τρικυμία αδυνατείς να συγκεντρωθείς, να σε ακούσεις και να εστιάσεις στη ρίζα του προβλήματος…

Κάτι άλλο… έχω καταλήξει στο ότι δεν πρέπει να λαμβάνω σοβαρά υπόψη προηγούμενες «επιτυχίες» του ενός ή του άλλου θεραπευτή (ακόμη και σε περιπτώσεις που μοιάζουν αρκετά). Και αυτό πάλι λόγω της διαφορετικότητας του κάθε θεραπευόμενου (διαφορετικές αντιστάσεις, διάθεση για δουλειά κ.λπ.). Αν δούλεψε για κάποιον η συγκεκριμένη ψυχοθεραπεία δεν είναι απαραίτητο ότι θα δουλέψει και για εμένα ή εσένα. Και εδώ, πέρα από το κομμάτι που μας αναλογεί, υπάρχει και το κομμάτι του θεραπευτή, μιας και είναι πιθανόν να έχει τη δυνατότητα να ανταπεξέρχεται σε συγκεκριμένες περιπτώσεις με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Σε περιπτώσεις που είναι μέσα στο πεδίο των ικανοτήτων του…

Καταφεύγω και σε άλλους γιατρούς ακολουθώντας το ένστικτό μου και κρίνοντας από την ένταση του πόνου. «Χημικά» σκευάσματα δεν πήρα ακόμη (αν και το σκέφτομαι τελευταία) αλλά συνεχίζω να ψάχνομαι για μια δεύτερη γνώμη, για μια βοήθεια, για μια ανακούφιση…

Σχετικά με το πώς επιλέγουμε το θεραπευτή, έχω αντιληφθεί πια ότι είμαι μια καθαρά προσωπική υπόθεση…
Συμφωνώ με τη marina ότι μια καλή αφετηρία είναι οι τυπικές σπουδές του θεραπευτή, με σημαντική την ύπαρξη μιας μεταπτυχιακής ειδίκευσης. Από εκεί και πέρα δοκιμάζουμε και βλέπουμε….

[Sofia]

Αυτή είναι η προσωπική μου εμπειρία και με βάση αυτή θεωρώ ότι ένας καλός ψυχίατρος ειδικευμένος στην ψυχοθεραπεία, μπορεί να μας γλιτώσει χρόνο και χρήμα.

φυσικα! αν αντιμετωπιζουμε τον εαυτο μας, κανοντας πανω του οικονομια χρονου κ χρηματος...ας παμε στο πιο γρηγορο κ πιο φθηνο

[alexandros3]

Γνωρίζω ότι ψυχίατρος με ειιδίκευση στην ψυχοθερπαέια δεν είναι αναγκαστικά το πιο φτηνό. Μπορούν να κάνουν λεπτομερέστατη ανάλυση και εάν χρειαστεί φάρμακα. Σίγουρα υπάρχουν και φθηνοί αλλά μπορούν να αναλάβουν πλήρως ψυχοθεραπεία διαρκείας και με τιμές διόλου ευκαταφρόνητες.
Φαντάζομαι ότι υπέρογκα ποσά χρεώσεων είναι μάλλον ύποπτα όπως ενδεχομένως και μικρά ποσά.


Να κάνω και 'γω μια ερώτηση: υπάρχει νομίζετε κάποια ειδοποιός διαφορά για το εάν κάποιος/α θα διαλέξει ειδικό του ιδίου ή αντίθετου φύλου;

Επίσης σαν τους οδοντίατρους νομίζω ισχύει και με τους... ειδικούς: υπάρχει ένα πρόβλημα: ο καθένας θα προσπαθήσει να το λύσει πρωτίστως βασιζόμενος στην ειδίκευση του... ο περιοδοντολόγος αλλιώς, ο προσθετικός αλλιώς κτλ : )

[deleted-member141015]

Ξέρετε, σέβομαι απόλυτα τις προσωπικές εμπειρίες. Ο καθένας μας έχει αρκετές, μέσα από τη συναναστροφή με διάφορες κατηγορίες επαγγελματιών. Αλλά είμαι πέρα για πέρα αντίθετη στη μετάφραση των προσωπικών εμπειριών ως γενικά συμπεράσματα σχετικά με το ρόλο, τις αρμοδιότητες, τα χαρακτηριστικά κλπ μιας ομάδας επαγγελματιών.

Η δική μου πάντως προσωπική εμπειρία από τη συνεργασία με άλλες ειδικότητες, είναι συνολικά θετική. Έχω θεραπευόμενους που μου παρέπεμψαν νευρολόγοι, ψυχίατροι, άλλοι γιατροί, άλλοι ψυχολόγοι/ψυχίατροι-ψυχοθεραπευτές, καθώς και θεραπευόμενους που έχω είτε ενθαρρύνει είτε παραπέμψει σε άλλες ειδικότητες. Νομίζω πως είναι αρνητικό αν κάποιος βλέπει ανταγωνιστικά ή με προκατάληψη το ρόλο άλλων επαγγελματιών, γιατί και ενημερώνεται επιλεκτικά-ελλιπώς και όλο αυτό είναι εις βάρος του θεραπευόμενου.

Τώρα ως προς τα δεδομένα, να πω ότι άσχετα με το τι λέει ο κάθε ειδικός σχετικά με τις αρμοδιότητές του, υπάρχουν και έγκυρες πηγές πληροφόρησης. Για παράδειγμα, δείτε μια σύντομη περιγραφή του American Psychological Association για το τι μπορεί να κάνει ο ψυχολόγος, από τον κώδικα δεοντολογίας τους: http://www.apa.org/ethics/code/index.aspx. Από εκεί και πέρα είναι θέμα εκπαίδευσης και νομικού πλαισίου-ελεγκτικών μηχανισμών της κάθε χώρας.

Θα επανέλθω γιατί πρέπει να φύγω

[alexandros3]

Το νομικό πλαίσιο ενδεχομένως να είναι το πρόβλημα μαρίνα... όντως.