Oλα λαθος ......

[Ntina-Thessaloniki]

Ειμαι καινουργια στο forum, θελω να μοιραστω μαζι σας τον πονο και τις τυψεις μου.

Στα τελη Ιουνιου του 2010, ο πατερα μου, 79 ετων , αισθανθηκε εναν δυνατο πονο στην κοιλια του. Ο αδερφος μου που ητανε μαζι με τους γονεις μου εκεινη την Κυριακη τον πηγε στο πλησιεστερο νοσοκομειο , οπου οι γιατροι ειπανε πως ειναι μια απλη γαστρεντεριτιδα και τον στειλανε στο σπιτι.
Οι πονοι ομως επεμεναν και την επομενη μερα τον ξαναπηγαμε στο νοσοκομειο. Μας ειπανε παλι τα ιδια. Την Τριτη, κατεβασαμε τον πατερα σε ιδιωτικο γιατρο στην Θεσσαλονικη, δεν ειναι τιποτα , μας ειπε κι αυτος.
Οι πονοι ομως επεμεναν και την Τεταρτη καναμε εισαγωγη στο νοσοκομειο. Μετα απο μεγαλη καθυστερηση, την Παρασκευη το απογευμα οι γιατροι αποφασισανε να τον χειρουργησουνε, χωρις ομως να εχουνε καταληξει στο τι μπορει να ειναι.
Την περιπτωση της σκωληκοειδιτιδος την ειχανε αποκλεισει, γιατι οπως ειπανε στην ηλικια αυτη, δεν υπαρχει τετοια περιπτωση .
Το κακο ειναι πως ητανε σκωληκοειδητιδα, η οποια ειχε γινει περιτονιτιδα και η σηψαιμια ειχε προσβαλει ολα τα ζωτικα οργανα.
Στις 9 Αυγουστου, μετα απο εναν μηνα στην εντατικη και 5 χειρουργεια ο πατερας μου πεθανε.
Το διαστημα που ο πατερας μου ητανε στην εντατικη, η μητερα μου επαθε ενα μικρο εγκεφαλικο και μπηκαμε σε ιδιωτικη κλινικη για επεμβαση καρωτιδας. Ολα αρχικα πηγανε καλα . Τον Νοεμβριο επαθε ενα μεγαλυτερο εγκεφαλικο το οποιο ομως δεν της ειχε αφησει καποιο προβλημα.
Οι γιατροι μας ειπανε πως η εγχειρισμενη καρωτιδα ειχε δημιουργησει συμφησεις και μας συνεστησαν να βαλουμε stend.
Στις 31 Ιανουριου 2011 πανω στην προσπαθεια του γιατρου να τοποθετησει το stend, αγγειακα, η μητερα μου επαθε ενα μεγαλο εγκεφαλικο το οποιο την αφησε παραλυτη απο την αριστερη πλευρα.
Τωρα ειναι σε κεντρο αποκαταστασης, παραλυτη, καταθλιπτικη και χωρις να εχουμε καν λυσει το προβλημα της καρωτιδας...


Τους τελευταιους μηνες ειναι τοσα αυτα που μας εχουνε συμβει, που ειλικρινα δεν προλαβαινουμε να παρουμε ανασα.
Απο την μια δεν εχω ακομη συνηδητοποιησει τον χαμο του πατερα μου και χανουμε και την μητερα.
Νοιωθω πως δεν μπορω να το αντιμετωπισω. Δεν ειμαι μικρη, ειμαι 50 χρονων γυναικα , με δυο κορες μεγαλες, με τον αντρα μου στο πλευρο μου, αλλα........
Ο πατερας μου ητανε ενας καταγερος ανθρωπος, χωρις κανενα προβλημα υγειας , πως χαθηκε ετσι απο εναν τοσο γελειο λογο ? Πως γινεται , οι γιατροι να μην καταλαβανε κατι τοσο απλο και συνηθισμενο ? Πως γινεται ΕΓΩ, που εχω κανει τετοια εγχειριση να μην καταλαβω οτι ητανε σκωληκοειδιτιδα και να επιμενω στους γιατρους ? Και τωρα, με την μαμα μου, τι λαθος καναμε παλι ? Βιαστηκαμε ? Δεν καναμε καλη επιλογη γιατρου ?
Αυτο πιστευω. Ολα ητανε μια σειρα απο λαθη που δυστυχως ειχανε αντικτυπο σε δυο ανθρωπους που την στιγμη της αρρωστιας τους, δεν ειχανε δικαιωμα επολογης και εμεις τους οδηγησαμε αθελα μας , τον εναν στον θανατο και τον αλλον στην ημιπληγια.
Ο αδερφος μου , μου λεει, πως καναμε οτι καλυτερο μπορουσαμε, ομως εγω πιστευω, πως εκτος απο την αμελεια των γιατρων, φταιμε κι εμεις, νομιζω πως θα τρελλαθω.

[pelariry]

Είναι φυσιολογικό να πονάς. Όντως το ένα χτύπημα ακολούθησε το άλλο αλλά ο αδερφός σου έχει δίκιο! Κάνατε ότι καλλίτερο μπορούσατε! Απευθυνθήκατε στην επιστήμη από την αρχή! Τώρα αν πρόκειται για ιατρική αμέλεια δεν το γνωρίζω αλλά εσύ και ο αδερφός σου κάνατε ότι καλλίτερο μπορούσατε! Κατηγορείς άδικα τον εαυτό σου!

[Lacrymosa]

Δεν φταις εσύ αγάπη μου, μην έχεις τύψεις...Εσείς κάνατε ό,τι περνούσε απ το χέρι σας, πολλές φορές όμως τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά παρ όλη την προσπάθεια που κάνουμε..

[emmy1982]

αχ Ντίνα... ειλικρινά λυπάμαι για τις απώλειες που βιώνεις στη ζωή σου. Νιώθω τον πόνο σου, έστω και λίγο, όσο μπορώ....
Να ξέρεις όμως ότι κάνατε πραγματικά ό,τι καλύτερο μπορούσατε, ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό από τη μεριά σας. Εξαντλήσατε όλα τα περιθώρια, όλες τις δυνατότητες. Όμως, άνθρωποι είμαστε, δεν κάνουμε θαύματα, δεν είμαστε παντοδύναμοι, όσο κι αν το θέλουμε, όσο κι αν πιστεύουμε ότι η αγάπη μας, η φροντίδα, η συνεχής παρουσία και η σκληρή προσπάθεια θα σώσουν την κατάσταση.
Ο μπαμπάς σου ήταν ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που σε μεγάλωσε, σε καμάρωσε, είδε την πορεία σου ως τα 50 σου, χάρηκε μαζί σου, χάρηκε την οικογένειά σου και, ήρθε η ώρα να σας αποχωριστεί, να φύγει ..... εκεί όπου όλοι θα πάμε κάποια στιγμή.... Κάποια στιγμή θα γινόταν. Ο λόγος που λες (η σκωλικοειδίτιδα) μπορεί να είναι μια μικρή σταγόνα που ξεχειλίζει το γεμάτο ποτήρι (τον ήδη ταλαιπωρημένο και εξασθενημένο οργανισμό)....
Μην σκέφτεσαι ότι τον έχασες από τη ζωή σου αλλά σκέψου ό,τι έζησες μαζί του, ό,τι μοιραστήκατε, ό,τι χαρήκατε. Και τα καλά θα είναι πολλά, είμαι σίγουρη.

Να είσαι ευγνώμων για τον πατέρα που η ζωή σού χάρισε και όλα όσα ζήσατε μαζί. Δυστυχώς, τίποτα δεν είναι δεδομένο.... Και οι ιατροί το ξέρουν αυτό.

Ξέρεις, δεν κινούνται όλα τα πράγματα στη ζωή μεταξύ λάθους-σωστού, δε σημαίνει ότι ό,τι δεν είναι σωστό τη δεδομένη στιγμή, είναι αναγκαστικά λάθος. Στο σχολείο μάς δίδασκαν πως ό,τι σπείρεις θα θερίσεις αλλά η ζωή τελικά μάς διδάσκει ότι δεν είναι πάντα στο χέρι μας το τελικό αποτέλεσμα... Τα πάντα είναι σχετικά....Και σκέψου ότι εκ των υστέρων είναι εύκολο για σένα να βρεις τα λάθη που νομίζεις ότι έκανες γιατί μπαίνεις στη θέση να κρίνεις τον εαυτό σου, να αυτοκατηγορηθείς και να αυτοκαταδικασθείς. Νιώθεις ενοχές και πληρώνεις το τίμημα....Όμως, δεν εξαρτιόταν από σένα. Εδώ μέχρι και οι γιστροί λένε ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν και βλέπουμε....

Έχεις μια οικογένεια που σε χρειάζεται και είμαι σίγουρη ότι στα πρόσωπά τους θα βρεις τη δύναμη για να συνεχίσεις. Έχεις τις αναμνήσεις σου. Έχεις τόσα καλά να θυμάμαι και να λες στις κόρες σου και σου εύχομαι και στα εγγόνια σου. Και η μαμά σου σε χρειάζεται. Και είναι μεγάλος αγώνας να έχεις έναν άνθρωπό σου σε αποκατάσταση. Είναι ζωντανή, όμως, τη βλέπεις, προφανώς έχει καλή επαφή με το περιβάλλον και έχει περιθώρια βελτίωσης. Εύχομαι σύντομα να έρθει σπίτι και να μη την στερείσαι.

Εγώ σου εύχομαι να κρατάς μόνο τα θετικά - και έχεις πολλά, πίστεψέ με- και να σκέφτεσαι ότι κάθε μέρα κάνεις ένα βήμα μπροστά, όσο πόνο κι άν προκαλεί αυτό, όσο κι αν σε ρίχνει ψυχολογικά... Είσαι ευλογημένη, ως τα 50 σου έζησες σε μια θαυμάσια οικογένεια. Ήσουν μια αξιόλογη κόρη και να είσαι σίγουρη ότι ο μπαμπάς σου είναι πολύ περήφανος για σένα και, από εκεί που είναι, σού στέλνει τη θετική του αύρα....

[Lacrymosa]

Καλή δύναμη Νtina και να τον θυμάσαι με τις καλύτερες αναμνήσεις...
Προσπάθησε να βρεις το κουράγιο να σταθείς στα πόδια σου και να συνεχίσεις τη ζωή σου..

[Ntina-Thessaloniki]

Ευχαριστω ολους για τις απαντησεις .
Σημερα πριν παω στην μαμα μου στην κλινικη, περασα απο τα μνηματα και του μιλησα αρκετη ωρα. Του ειπα για ολα αυτα που σκεφτομαι.
Καθε φορα που πηγαινω , το πρωτο πραγμα που μου ερχεται στο μυαλο για να του πω, ειναι "Συγγνωμη ". Ισως με τον καιρο, το ξεπερασω, θα δουμε.

[crazy_diamond]

Τους τελευταιους μηνες ειναι τοσα αυτα που μας εχουνε συμβει, που ειλικρινα δεν προλαβαινουμε να παρουμε ανασα.
Απο την μια δεν εχω ακομη συνηδητοποιησει τον χαμο του πατερα μου και χανουμε και την μητερα.
Νοιωθω πως δεν μπορω να το αντιμετωπισω. Δεν ειμαι μικρη, ειμαι 50 χρονων γυναικα , με δυο κορες μεγαλες, με τον αντρα μου στο πλευρο μου, αλλα........
Ο πατερας μου ητανε ενας καταγερος ανθρωπος, χωρις κανενα προβλημα υγειας , πως χαθηκε ετσι απο εναν τοσο γελειο λογο ? Πως γινεται , οι γιατροι να μην καταλαβανε κατι τοσο απλο και συνηθισμενο ? Πως γινεται ΕΓΩ, που εχω κανει τετοια εγχειριση να μην καταλαβω οτι ητανε σκωληκοειδιτιδα και να επιμενω στους γιατρους ? Και τωρα, με την μαμα μου, τι λαθος καναμε παλι ? Βιαστηκαμε ? Δεν καναμε καλη επιλογη γιατρου ?
Αυτο πιστευω. Ολα ητανε μια σειρα απο λαθη που δυστυχως ειχανε αντικτυπο σε δυο ανθρωπους που την στιγμη της αρρωστιας τους, δεν ειχανε δικαιωμα επολογης και εμεις τους οδηγησαμε αθελα μας , τον εναν στον θανατο και τον αλλον στην ημιπληγια.
Ο αδερφος μου , μου λεει, πως καναμε οτι καλυτερο μπορουσαμε, ομως εγω πιστευω, πως εκτος απο την αμελεια των γιατρων, φταιμε κι εμεις, νομιζω πως θα τρελλαθω.

Ντίνα, καλημέρα..

Λυπάμαι πολύ. Και για το θάνατο του πατέρα σου και για την άσχημη κατάσταση της υγείας της μητέρας σου.
Μπορεί να γράφεις ότι δεν είσαι μικρή, αλλά ο θάνατος έχει αυτή την επίδραση επάνω μας.
Μας κάνει, συχνά, ξανά μικρούς. Ιδίως ο θάνατος του γονιού.
Μας αφοπλίζει με ένα απίστευτα ξερό και στεγνό τρόπο. Και εκτός από εγκατάλειψη ή απόγνωση κάπου μέσα σε όλο αυτό νιώθουμε πάλι την παντοδυναμία που είχαμε ως μικρά παιδιά πιστεύοντας ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, να σταματήσουμε τον κόσμο, κι ακόμα περισσότερο για αυτούς που αγαπάμε.

Το ξέρεις όμως ότι δεν είναι έτσι. Δεν είμαστε καθόλου παντοδύναμοι ούτε και έχουμε τον έλεγχο των πάντων.
Κι εγώ μετά το θάνατο του πατέρα μου αυτό ένιωθα. Ενοχές. Πίστευα ότι ίσως και να μπορούσα να είχα κάνει κάτι για να τον αποτρέψω. Δεν είναι όμως έτσι.
Δε φταις εσύ. Δεν μπορείς να αναλάβεις μια τέτοια ευθύνη και να βασανίζεις τον εαυτό σου. Σκέφτομαι πως δε βγάζεις καθόλου θυμό για την αμέλεια των γιατρών. Ναι, ίσως να έγιναν λάθη, αλλά δεν ήταν δικά σου. Γι' αυτό μην μπουκώνεις άλλο τον εαυτό σου με ενοχές.

Δεν είναι καθόλου λίγα όλα αυτά που συνέβησαν στις ζωές σας, πραγματικά, και έτσι μάλιστα όπως συνέβησαν το ένα μετά το άλλο.
Για μένα είναι σημαντικό να σταθείς για λίγο. Να πάρεις ανάσα.
Και να αφήσεις τον εαυτό σου να νιώσει την απώλεια. Και να θρηνήσει. Πένθησε το θάνατο του πατέρα σου. Μίλησε στους δικούς σου ανθρώπους. Κλάψε. Ό,τι σου βγαίνει.

Και θέλω να σου πω και κάτι ακόμα. Αν νιώθεις την ανάγκη να πηγαίνεις στα μνήματα και να του μιλάς, να το κάνεις.
Όμως, μη σκέφτεσαι τη ''συγγνώμη''. Καλύτερα να σκέφτεσαι να του πεις ότι σου λείπει, ή ότι τον αγαπάς και τον έχεις μέσα σου,
καλύτερα να σκέφτεσαι ότι τον ευχαριστείς για όλα αυτά που μοιραστήκατε..

Δύναμη και κουράγιο σου εύχομαι και σου αφήνω μια ζεστή σκέψη και μια αγκαλιά