"όλα μια χαρά"

**ΜΙΧΑΛΗΣ** · 04-10-2006, 09:22

Πολύ καλό το site Αγγελική...Μεγάλες αλήθειες με μπόλικη δόση χιούμορ...

**dimitriskai** · 04-10-2006, 22:01

Aggelika πολυ καλο και αυτο το σαϊτ,και χαιρομαι πραγματικα που εχεις κεφια.

**Aggelika** · 04-11-2006, 22:35

Μάλλον θα παραήταν καλό για να κρατήσει... εννοώ τα κέφια μου...

Εντάξει, δε γκρινιάζω, καλά είμαι... Αν εξαιρέσω κάπως κάποια μικροπροβληματάκια με τον ύπνο... υπό έλεγχο (θέλω να πιστεύω) ότι είναι η κατάσταση...

Τις τελευταίες ημέρες έχω πιεστεί αρκετά... κι όποτε πιέζομαι... \"κλωτσάω\"... Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνω... αλλά αισθάνομαι τα πάντα μαζεμένα... Από την μια με \"παίρνει το παράπονο\" κι από την άλλη γίνομαι επιθετική...

Μακάρι να ήξερα τι πρέπει να κάνω... Από τη μια \"νιώθω\" τι είναι σωστό και δίκαιο... κι από την άλλη αισθάνομαι πως αν το ακολουθήσω... θα βρεθώ πάλι εκεί που ξεκίνησα...

Για άλλη μια φορά... θέλω να το βάλω στα πόδια... μόνο που ξέρω πως κι έτσι... πάλι δε θα ξεφύγω από εμένα...

**raphsssodos** · 04-11-2006, 23:23

Τίποτα δεν κρατάει για πάντα...ούτε τα πάνω ούτε τα κάτω...απλά τα πάνω είναι συνήθως πιο σύντομα...τα κάτω πιο αναπάντεχα...ενώ και τα δύο σε κάνουν να ξεχνάς την ύπαρξη του άλλου...αυτά

**Aggelika** · 10-11-2006, 22:07

Βρε, Raphs μου,
πάλι δίκιο έχεις...

Ευτυχώς πάντως ψιλοηρέμησα πάλι και , όπως έγραψα κι αλλού, μπήκα πια στη μείωση της αγωγής, πράγμα που με έχει κάνει τρομερά αισιόδοξη.

Εντάξει, ξέρω ότι δε τα έχω βάλει ακόμα όλα σε μια σειρά, αλλά πια πραγματικά αισθάνομαι πως δεν έχω καμία σχέση με το παρελθόν. Αυτό προσπαθώ πάντα να το θυμάμαι!

:)

**patoylini** · 13-11-2006, 22:16

kalhspera sas.eimai kainoyria sto forum.eimai voylimikh 3 xronia kai meta apo para poly skepsh kai eswterikh piesh, \"anagasthka\" n parw ladose.ta pairnw edw kai 3 meres.elpizw na paw kala giati me koyrase poly ayto to 8ema.kalws sas hr8a!!!

**Aggelika** · 14-11-2006, 01:21

Καλωσόρισες!!!

patoylini, πράγματι το θέμα με τις διατροφικές διαταραχές όχι απλά κουράζει, αλλά εξοντώνει και σωματικά και ψυχολογικά...

Χαίρομαι που άρχισες αγωγή, θεωρώντας δεδομένο ότι απευθύνθηκες σε κάποιο γιατρό ο οποίος και σε ανέλαβε. Κάνω λάθος?

**NikosD.** · 14-11-2006, 01:45

patoylini καλησπέρα, καλώς ήλθες στο e-psychology.

Εχω και γω την ίδια απορία με την Αγγελική.
Πως πήρες τα λαντόζ? Μόνη σου ή κατόπιν οδηγίας γιατρού?
Σε οποιαδήποτε από τις δύο περιπτώσεις.... γιατί λαντόζ?

ΥΓ. Θερμή παράκληση, μην χρησιμοποείς greeklish.

**patoylini** · 14-11-2006, 13:43

καλημέρα.ευχαριστώ πάρα πολύ για το καλωσόρισμα.λοιπόν,τα χάπια τα πήρα μετά από καθοδήγηση της παθολόγου μου.της εξήγησα πώς έχει η κατάσταση και μου χορήγησε τα ladose επειδή ενδύκνεινται περισσότερο σε περιπτώσεις βουλιμιας-ανορεξίας.ημουν πάρα πολύ ενάντια στο να πάρω χάπια αλλά ο κόμπος έφτασε στο χτένι.δεν άντεχα αυτή την εσωτερική πίεση.με κούρασε.αυτά από μένα.θα τα λέμε συχνότερα.!

**Lenaki** · 14-11-2006, 21:02

patoylini γεια σου κι απο μενα και καλωσορισες.

Αναφερεις πως τα ladose στα χορηγησε παθολογος. Δεν ειμαι ειδικος και δεν πασχω απο βουλιμια η ανορεξια. Θαθελα απλα να εκφρασω τον προβληματισμο μου...Σε αυτες τις περιπτωσεις ο αρμοδιος γιατρος για να χορηγησει τετοιου ειδους φαρμακα δεν ειναι ο ψυχιατρος;

Μηπως θα επρεπε να επισκευθεις καποιον ειδικοτερο για το προβλημα σου;

Δεν προσπαθω να σε πεισω να πας σε ψυχιατρο αλλα μερικες φορες γιατροι που μπλεκονται στις ειδικοτητες συναδελφων τους, στην καλυτερη περιπτωση δεν κανουν τιποτε και η κατασταση παραμενει ως εχει... ( Υπαρχουν ομως και περιπτωσεις που αυτη η τακτικη των γιατρων να χορηγουν ουσιες που δεν ειναι μεσα στην ειδικοτητα τους, φερνει αρνητικα αποτελεσματα)

Και παλι επισημαινω πως εκφραζω απλα μια ανησυχια μου και τιποτε παραπανω...

Φιλικα
Λενα

**NikosD.** · 14-11-2006, 21:28

Lenaki σωστά τα λες. Ρώτησα για το ladosse στο παραπάνω μήνυμα μου γιατί ήμουν σίγουρος ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά στην ιστορία.

1. τα αντικαταθλιπτικά χρησιμοποιούνταν στην θεραπεία των διαταραχών πρόσληψης τροφής αρκετά χρόνια πριν
και
2. η ενδεδειγμένη θεραπεία για τις ΔΠΤ είναι η ψυχοθεραπεία.

ΚΑΝΕΝΑΣ ψυχίατρος ή παθολόγος δεν έχει να κάνει με τις ΔΠΤ. Κρίμα (για να μη πω ντροπή) σε όποιον ταλαιπωρεί τον κόσμο με ημίμετρα, λόγω ημιμάθειας ή δεν ξέρω για ποιον άλλο λόγο.

**tessa** · 15-11-2006, 00:03

Originally posted by dodoni
1. τα αντικαταθλιπτικά χρησιμοποιούνταν στην θεραπεία των διαταραχών πρόσληψης τροφής αρκετά χρόνια πριν
και

2. η ενδεδειγμένη θεραπεία για τις ΔΠΤ είναι η ψυχοθεραπεία.

ΚΑΝΕΝΑΣ ψυχίατρος ή παθολόγος δεν έχει να κάνει με τις ΔΠΤ. Κρίμα (για να μη πω ντροπή) σε όποιον ταλαιπωρεί τον κόσμο με ημίμετρα, λόγω ημιμάθειας ή δεν ξέρω για ποιον άλλο λόγο.

Ποσα δηλαδη? Τα αντικαταθλιπτικα -ακομα κι αν το ατομο δεν εχει συμπτωματα καταθλιψης που συνηθως εχει- και ειδικα το ladose η prozak η οπως αλλιως το λετε ενδεικνυται στις διαταραχες προσληψης τροφης διοτι μειωνει κατα το ημισυ σε μικρο χρονικο διαστημα την υπερφαγια και την καθαρση κι ετσι η ψυχοθεραπεια γινεται πιο αποτελεσματικη και το ατομο βρισκεται σε καλυτερη δια-θεση για να αντιμετωπισει και να περιμενει τα αποτελεσματα της ψυχοθεραπειας. Γιατι αν τα συμπτωματα δεν υποχωρουν δεν θελει ο αλλος να κανει ψυχοθεραπεια πως θα γινει δηλαδη. Μπορει και να υποτροπιασει κατα τη διαρκεια οποτε πρεπει καπως να καταπολεμηθουν αμεσα τα ενοχλητικα και εμφανη συμπτωματα.
Κι ενα μυστικο.... εμεις τα χρησιμοποιυμε ακομα. Το λεει και το Royal College of Psychiatrists. Οπως και να χει κατι ξερουν κι αυτοι....
Οσον αφορα την ψυχοθεραπεια μονο. Ενταξει!!! Ναι ειναι η πιο ενδεδειγμενη αλλα λειτουργει καλυτερα -οπως γινεται και με ολες τις ψυχικες διαταραχες- σε συνδυασμο με φαρμακοθεραπεια.
ΑΑΑΑΑΑΑ θα σε μαλωσω Νικο. Για παθολογους δεν μπορω να γνωριζω διοτι δεν συναναστρεφομαι με τον κλαδο .... αν και εδω οι παθολογοι -γνωστοι και ως general practitioners χορηγουν τα παντα και παραπεμπουν παντου- αλλα οι ψυχιατροι που ξερω -κι ειναι πολλοι και εντος και εκτος συνορων- ασχολουνται και ουτε ντρεπονται ουτε θεωρουνται ημιμαθεις.....
Θα μου πεις εκει ειναι Ελλαδα. Κι εγω δε θα το σχολιασω.

πολυ φιλικα
τεσσα

**NikosD.** · 15-11-2006, 02:42

Τέσσα,
θα προσπεράσω την ενόχληση που αισθάνομαι κάθε φορά που ένας έλληνας φοιτητής του εξωτερικού εκθειάζει με γενικεύσεις τους γιατρούς και τους κάθε λογής ειδικούς του εξωτερικού μαυρίζοντας παράλληλα τους έλληνες συναδέλφους, αφού πρώτα σου πω το εξής: οι γενικεύσεις πολύ σπάνια ανταποκρίνονται στην αλήθεια ή καλύτερα περικλείουν μόνο μέρος της αλήθειας.

Οι έλληνες επιστήμονες σε πολύ παρελθοντικά χρόνια ακολουθούσαν τις εξελίξεις, πλέον όμως δεν ακολουθούν αλλά συνπορεύονται με τους συναδέλφους του εξωτερικού. Άλλα πράγματα νοσούν στην σημερινή Ελλάδα, όπως η διοίκηση, η οργάνωση του ευρύτερου συστήματος υγείας και όχι η επιστημονικότητα, η εμπειρία, η γνώση των ελλήνων επιστημόνων. Είναι άδικο να βιώνεις τα πρώτα χρόνια της ενήλικης σου ζωής σε μια χώρα όπως η Αγγλία, να γνωρίζεις τον τρόπο λειτουργίας και δουλειάς εκεί και να σχολιάζεις υποτιμητικά τους ειδικούς μιας άλλης χώρας την οποία έζησες σε ένα διαφορετικό πλαίσιο (ως παιδί ή έφηβος). Τα διεθνή επιστημονικά συνέδρια, τουλάχιστον στο συνάφι της Ψυχικής Υγείας, επιβεβαιώνουν τα λεγόμενα μου.

Επί του θέματος: οι πρώτες έρευνες για την δράση των αντικαταθλιπτικών στις ΔΠΤ έγιναν το 1982 και τα αποτελέσματα τους τα υποδέχτηκε -όχι μόνο η ελληνική- αλλά η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα με μεγάλο ενθουσιασμό. Ωστόσο, σύντομα ο ενθουσιασμός μετριάστηκε. Πλέον, ολοένα και λιγότερες ερευνητικές ομάδες ενδιαφέρονται για την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας της φαρμακοθεραπείας στις ΔΠΤ και η προσοχή έχει πια στραφεί στις ψυχολογικές θεραπείες.

Οι πρώτες έρευνες είχαν όντως δείξει ότι τα αντικαταθλιπτικά είναι σαφώς δραστικότερα συγκριτικά με το placebo. Ο αρχικός ενθουσιασμός δυνάμωσε το 1984 με το βιβλίο των Pope και Hudson με τίτλο \"New hope for binge eaters\".
Φάνηκε ότι η συχνότητα των επεισοδίων βουλιμίας με την χορήγηση αντικαταθλιπτικών πράγματι μειώνεται έως και 55%

Όμως... όλες οι επόμενες έρευνες, δεν επιβεβαιωσαν τον αρχικό ενθουσιασμό και αποδείχτηκε, δυστυχώς ή ευτυχώς ότι τα αντικαταθλιπτικά έχουν μόνο περιορισμένη ευεργετική δράση.

1. υπάρχουν παρενέργειες (μικρές ή μεγάλες)
2. πολλοί πάσχοντες, αρνούνται να λάβουν φαρμακευτική αγωγή για ένα θέμα όπως η βουλιμία. Στο μυαλό των περισσοτέρων, μια διαταραχή πρόσληψης τροφής, δεν έχει την έννοια της ασθένειας/προβλήματος όπως πχ μια κατάθλιψη ή μια ψύχωση και έτσι η άρνηση για λήψη φαρμάκων μεγαλώνει.
3 (και μακράν σημαντικότερον): υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για την μακρά διάρκεια των ευεργετικών αποτελεσμάτων των αντικαταθλιπτικών στην θεραπεία των ΔΠΤ. Παρόλο που τις πρώτες εβδομάδες μειώνεται η συχνότητα των επεισοδιων βουλιμίας, μέσα σε μόλις 4 μήνες, τα αντικαταθλιπτικά, είτε ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ είτε όχι, παύουν να βοηθούν, μιας και τα άτομα στο μεγαλύτερο ποσοστό τους επιστρέφουν στην αρχική συχνότητα επεισοδίων.

Μια γρήγορη ερμηνεία (γιατί πρέπει να πάω για ύπνο) είναι ότι τα αντικαταθλιπτικά δεν μπόρεσαν (και πως να το κάνουν άλλωστε!!!) να αλλάξουν τη σχέση εξάρτησης του ατόμου με το φαγητό (καλές και κακές τροφές, δίαιτα κτλ) Έτσι, οι προκλήσεις εμμετού, η κατάχρηση καθαρτικών κτλ επιστρέφουν τάχιστα.

Αν θέλεις τώρα, ενημέρωσε το Royal College of Psychiatrists ότι ένας έλληνας ψυχολόγος, ονόματι Νίκος Δοϊρανλής, στηριζόμενος σε έρευνες του Στανφορντ και του Κολούμπια καθώς και στην κλινική εμπειρία του αμφισβητεί, εν έτει 2006, τις πρακτικές τους που θέλουν τα αντικαταθλιπτικά να είναι αποτελεσματικά στις ΔΠΤ.

Τέσσα, πίστεψε με, δεν πετάω χαριτωμενιές αλλά όταν απαντώ σε ένα μήνυμα, έχω επίγνωση του τι λέω. Το φόρουμ και η συνεπαγόμενη μη προσωπική επαφή με τον άνθρωπο που έχω απέναντι, δεν με παραπλανά ώστε να νομίζω ότι είναι ένα πεδίο πειράματος ή παιχνιδιού όπου μπορώ να λέω πράγματα που δεν γνωρίζω. Σέβομαι απόλυτα τους φόβους και τις αγωνίες των ανθρώπων που έγγράφονται ζητώντας μια γνώμη ή μια βοήθεια σε αυτό που βιώνουν.

Δουλεύω πάνω στις ΔΠΤ συστηματικά εδώ και πολλά χρόνια. Πριν από 5 ημέρες είχα σχετικη ομιλία σε συνέδριο Συμβουλευτικής, διοργανώνω τακτικά βιωματικά εργαστήρια για τις ΔΠΤ (το επόμενο είναι σε 3 εβδομάδες) και εδώ και χρόνια συντονίζω ομάδες υποστήριξης για βουλιμία, ανορεξία, παχυσαρκία. Επιπλέον, χρόνια τώρα \"τρέχω\" μια μεγάλη σχετική έρευνα με δείγμα που ήδη ξεπερνά τους 1500 βουλιμικούς.

Να χαρείς, ότι σε ενοχλεί σε μένα, ότι σε θυμώνει, δεν υπάρχει λόγος να το βγάζουμε στην \"πλάτη\" των μελών του φόρουμ που φέρνουν εδώ την αγωνία τους, την ανησυχία τους για το πρόβλημα που τους τυρρανάει. Μπορούμε να το συζητήσουμε μέσω πριβέ μηνυμάτων.

Το \"ΠΟΛΥ\" το βάζεις στην υπογραφή σου μπροστά από το \"φιλικά\", όποτε μου επιτίθεσαι με καλυμμένο, κομψό τρόπο.
Επειδή δεν θέλω να κάνω το ίδιο, υπογράφω ως:

ενοχλημένα,
Νίκος

**raphsssodos** · 15-11-2006, 14:51

Originally posted by tessa
Τα αντικαταθλιπτικα -ακομα κι αν το ατομο δεν εχει συμπτωματα καταθλιψης που συνηθως εχει- και ειδικα το ladose η prozak η οπως αλλιως το λετε ενδεικνυται στις διαταραχες προσληψης τροφης διοτι μειωνει κατα το ημισυ σε μικρο χρονικο διαστημα την υπερφαγια και την καθαρση κι ετσι η ψυχοθεραπεια γινεται πιο αποτελεσματικη και το ατομο βρισκεται σε καλυτερη δια-θεση για να αντιμετωπισει και να περιμενει τα αποτελεσματα της ψυχοθεραπειας. Γιατι αν τα συμπτωματα δεν υποχωρουν δεν θελει ο αλλος να κανει ψυχοθεραπεια πως θα γινει δηλαδη.

Originally posted by dodoni
3 (και μακράν σημαντικότερον): υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για την μακρά διάρκεια των ευεργετικών αποτελεσμάτων των αντικαταθλιπτικών στην θεραπεία των ΔΠΤ. Παρόλο που τις πρώτες εβδομάδες μειώνεται η συχνότητα των επεισοδιων βουλιμίας, μέσα σε μόλις 4 μήνες, τα αντικαταθλιπτικά, είτε ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ είτε όχι, παύουν να βοηθούν, μιας και τα άτομα στο μεγαλύτερο ποσοστό τους επιστρέφουν στην αρχική συχνότητα επεισοδίων.

σφήνα ον
Τα λεγόμενα του ενός συμπληρώνουν αλλά δεν αναιρούν τα λεγόμενα του άλλου. Πάνω σε τι διαφωνείτε; (δεν κατάλαβα, ειλικρινά)
σφήνα οφφ

**Lenaki** · 16-11-2006, 10:41

Originally posted by Aggelika
Μάλλον θα παραήταν καλό για να κρατήσει... εννοώ τα κέφια μου...

Εντάξει, δε γκρινιάζω, καλά είμαι... Αν εξαιρέσω κάπως κάποια μικροπροβληματάκια με τον ύπνο... υπό έλεγχο (θέλω να πιστεύω) ότι είναι η κατάσταση...

Τις τελευταίες ημέρες έχω πιεστεί αρκετά... κι όποτε πιέζομαι... \"κλωτσάω\"... Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνω... αλλά αισθάνομαι τα πάντα μαζεμένα... Από την μια με \"παίρνει το παράπονο\" κι από την άλλη γίνομαι επιθετική...

Μακάρι να ήξερα τι πρέπει να κάνω... Από τη μια \"νιώθω\" τι είναι σωστό και δίκαιο... κι από την άλλη αισθάνομαι πως αν το ακολουθήσω... θα βρεθώ πάλι εκεί που ξεκίνησα...

Για άλλη μια φορά... θέλω να το βάλω στα πόδια... μόνο που ξέρω πως κι έτσι... πάλι δε θα ξεφύγω από εμένα...

Πιστεψε με δεν εισαι η μονη. Μια τετοια περιοδο διανυω κι εγω...
Κι εγω θελω να τρεξω για να ξεφυγω. Νιωθω να πνιγομαι. Και η ειρωνια ειναι πως με πνιγει ο ιδιος μου ο εαυτος.
Καθομαι ωρες ολοκληρες και σκεφτομαι λογικα συμπεραινοντας τελικα πως τιποτε δεν ειναι ακατορθωτο.
Ελα ομως που, κατα ενα περιεργο τροπο, στην πραξη δεν τα καταφερνω...Και παλι θελω να εξαφανιστω, παλι με πιανει το παραπονο, παλι τα \"γιατι σε μενα\" και τα υπολοιπα του ειδους...
Δεν ξερω..
Μερικες φορες φαινεται απλα ακατορθωτο...Ισως και ματαιο...
Σιγουρα ομως ειναι ΑΔΙΚΟ :(