"όλα μια χαρά"

[nikigirl18]

Aggelika μου χαιρομαι που πας καλυτερα,ειναι σημαντικο που αρχισες να συνειδητοποιεις καποια πραγματα και ειναι στο χερι σου να βοηθησεις τον ευατο σου ακομα περισσοτερο.
Ευχομαι ο,τι καλυτερο
Φιλακια

[Aggelika]

Τελικά, Νίκη μου, αυτό που καταλαβαίνω είναι πως ειδικά στις διατροφικές διαταραχές (κι ακόμα πιο ειδικά σε μένα) η δυσκολία δεν είναι τόσο στο να ακολουθηθεί μια κλασική συνταγή για καταθλιψη, ψυχαναγκασμούς ή ό,τι άλλο...

Αυτό που δεν μπορούσα ουσιαστικά να πιστέψω ήταν ότι γίνεται να είμαι καλά οργανικά... Μέσα στα δέκα χρόνια που δε σιτίζομαι σωστά έμαθα σε μια \"φυσιολογική κατάσταση\" αρρώστιας... Ότι θα ζαλίζομαι, θα τρέμω, θα λιποθυμάω κι όλα τα σχετικά...

Συγνώμη, αλλά το θέμα μου ήταν γιατί δεν είχα θέληση για ζωή, τη στιγμή που ποιότητα της ζωής μου ήταν υπό του μηδενός; Το να αισθάνομαι χάλια ψυχολογικά ήταν ευκόλως εννοούμενο από τη στιγμή που ήμουν ερείπιο σωματικά...

Ξαναλέω πως δε λύθηκαν όλα μου τα προβλήματα δια μαγείας, αλλά είμαι \"χαρούμενη\" που συνειδητοποιώ πως μπορώ να κάνω πράγματα, έχω τις σωματικές αντοχές. Δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα αυτό...

[weird]

Αγγελική ΄φαίνεται οτι έχεις ξεκαθαρίσει αρκετά πράγματα στο μυαλό σου. Χαίρομαι για αυτά που βιώνεις την περίοδο αυτή και σου εύχομαι να συνεχίσεις έτσι. Μου άρεσε πολύ αυτό που είπες, οτι πιο σημαντικό απο το να κάνεις ένα βήμα είναι να το συνειδητοποιείς.
Έχεις απόλυτο δίκιο. Να είσαι καλά!και να το μοιράζεσαι μαζί μας (ακόμα και όταν δεν είσαι)
Φιλακια πολλά

[weird]

Όσο για το θέμα της μεταβίβασης και γενικά της ψυχοθεραπευτικής σχέσης προσωπικά τα κατανόησα διαβάζοντας βιβλία του Yalom και ειδικά τον Δήμιο του ερωτα.
Φιλια

[Aggelika]

Κι εγώ το Yalom σκεφτόμουν...

[Aggelika]

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙΣΑΡΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

«Φαίνεται πια πως τίποτα – τίποτα δεν μας σώζει…»

ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ


Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ’ αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατέλειωτη γη.

Κάτι που θα ‘κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά.
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα’ κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τ’ αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιο τρόπο που, ως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ… Σκεφτήτε… Εγώ.
Ένα καράβι… Να σας πάρει, Καίσαρ… Να μας πάρει…
Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ’ οδηγώ.

Μιά μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι’ οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιό απομακρυσμένες
κι’ εγώ σ’ αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
γιά τους αστερισμούς ή γιά τα κύματα
γιά τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν’ ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ’ ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι’ ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει.
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουϊσκυ.

Και μιά γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
– μιά γριά σ’ ένα πολύβουο καφενείο –
μιά αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι’ ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μιά βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιάς Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δήτε – ίσως – τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι’ από πεζό χωμάτινο ένα μνήμα,
δε θα ‘ναι ποιητικώτερο και πι’ όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ’ άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντας τα να με οικτείρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα ‘τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθήτε.
Κι’ όπως εγώ για έν’ αδερφό εδεήθηκα,

για έναν τρελόν εσείς προσευχηθήτε.

[lilina]

Πάνω σε 1 θέμα που με απασχολεί χρόνια τώρα βρήκα τόσες γνώμες..τόσα άτομα ν\' ασχολουνται....

Να σας πω κι\' εγώ την εμπειρία μου, ως βοήθημα σ\'εσάς και σε μένα.

Είμαι 28 ετών 1,65 και ζυγίζω 46 κιλά. ʼλλες φορές 48...και ποτέ δεν είμαι σταθερή στα κιλά μου. Αυτό γιατί \"ξεφεύγω\" μερικές φορές.
Δεν είμαι ανορεκτική όπως παλαιότερα, αντίθετα μου αρέσει το φαγητό. Βέβαια χορταίνω πιο εύκολα από τις φίλες μου.
Καποτε, μικρή αδυνατούλα καθώς ήμουν, άκουγα στην παραλία κοπλιμέντα όπως \"αυτό αν μεγαλώσει πως θα γίνει\". Δε ξέρω, ίσως η κατασκευή μου, το μπαλέτο με έκαναν να έχω ιδιαίετερο σώμα. Έτσι κι\' εγώ καλλιεργούσα στο μυαλό μου όλο και παραπάνω το ιδανικό. Μετά την εφηβία, διαπίστωσα πως τα κιλά ανέβαιναν πιο εύκολα και το γυναικίο μου σώμα έκανε κυτταρίτιδα όταν έτρωγα γλυκά \'η σάλτσες. Γι\' αυτό σταμάτησα να τρώω από αυτά τα είδη. Σιγά σιγά άρχισα να μη τρώω μαγειρευτά φαγητά και έτρωγα μόνο βραστές σαλάτες και σπάνια κρέας.
Σήμερα η διατροφή μου είναι σαλάτες. Πάντα πιστεύω πως έχω κιλά να χάσω. Νιώθω πως το τέλειο σώμα μου προδίδει όλους αυτούς που ως τώρα με επαινούσαν. Δεν είμαι πια η ίδια. Όσο κι\' αν ακούω κοπλιμέντα, για μένα είμαι πάντα λίγο λιγότερη απ\' ότι θέλω.
Όταν έχω τα μαλλιά μου ξανθά μου αρέσουν οι μελαχρινές, όταν σκουραίνω τα μαλλιά μου το μετανιώνω. Νιώθω πως έχω κατακτήσεις, το βλέπω καθημερινά. Περισσότερες από τις φίλες μου. Στέκομαι στον καθρέφτη πολλές φορές και καμαρώνω τον εαυτό μου, κι\' αλλες φορές αναρωτιέμαι πως κατάντησα έτσι.
Είμαι λεπτή, το ξέρω, όμως νομίζω ότι όταν παχαίνω 1-2 κιλά παχαίνει το πρόσωπό μου και δεν είμαι όμορφη. Αφού αισθάνομαι να αρέσω πιο πολύ πιο λεπτή....Μήπως βγάζω τότε την αύρα μου;

Δε ξέρω αν θέλω να το καταπολεμήσω...φοβάμαι πως αν ηρεμήσω από αυτό το άγχος θα παχύνω...

Μου αρέσω, αλλά ταυτόχρονα νιώθω πως έχω ατέλειες...

[Aggelika]

Είχα γράψει ένα μεγάλο κείμενο... αλλά το έχασα... :(

Η ουσία πάντως ήταν ότι καταλαβαίνω lilina ακριβώς τι εννοείς...

Αντικειμενικά γνωρίζω ότι έχω ένα ενδιαφέρον \"πακετο μορφής\" και προσωπικότητας.
ʼλλες μέρες όμως με βρίσκω αψεγάδιαστη (χρώμα, δέρμα, διαστάσεις) κι άλλοτε δεν μπορώ να βρω κάτι που να μου αρέσει πάνω μου. Κι αυτό εννοείται ακόμα κι όταν ξέρω ότι δεν έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό από τη μια μέρα στην άλλη...

Πάντως σε ευχαριστώ, γιατί μου ξύπνησες άθελα σου μνήμες που είχα απωθήσει κι όμως εξηγούν την όλη ιστορία... Αυτά έγραφα πριν... θα τα γράψω σε κάποια φάση.

[weird]

¨Εχω να καταθέσω κάτι αν και δε νομίζω να έχει καμία σχέση με ανορεξία..
¨Εριξα μια ματιά στο παρελθον και νομίζω μπόρεσα να δω κάποια πράγματα. Συχνά όταν πέρναγα μάυρίλες με έπιανε μια μανία να αδυνατήσω. Ακόμα κι αν ήμουν καταβεβλημένη επειδή δεν έφαγα ένα γεύμα, θεωρούσα οτι η θολή κουρασμένη εξωτερική μου εικόνα τάιριαζε με αυτό που ένιωθα μέσα. Μου άρεζε με έναν περίεργο τρόπο να δείχνω οχι μόνο αδυνατη αλλα και αδύναμη. Ετσι αισθανόμουν κι όλας οτι κάτι μαχομαι- την αδυναμία μου? ποιος ξέρει. Ο ήχος της κοιλιάς μου που γουργούριζε ταίριαζε υπέροχα με τον εσωτερικό θυμό και τη θλίψη μου. Τον άκουγα κι έλεγα θα σε ξεπεράσω.
Ποτέ δεν έφτασα σε ακρότητες. Στη χειρότερη φάση μου ήμουν 53 54 κιλά με ύψος 1.77.
Απο την άλλη όταν είμαι καλά ψυχολογικά μου αρέσει το σώμα μου να έχει τη θυληκότητά του και αγαπώ κάθε του καμπύλη αντι να παω να την εξαφανίσω...Θέλω να ικανοποιώ τις ορέξεις μου, να με ταίζω, νε με φροντίζω.
όπως καταλαβαίνετε το ναμεινω σταθερή σε ένα βάρος είναι δύσκολο.
ʼπο μικρή με θεωρούσα χοντρη. Ήξερα οτι αντικειμενικά δεν έιμαι, απλά προσωπικά δεν με ικανοποιούσε αυτό που οι άλλοι έβρισκαν κανονικο.
Στο παρόν γυμνάζομαι, είμαι 57-58κιλά, δεν ασχολούμαι τόσο αν και με έχει πιάσει μια μανια με την υγειινη διατροφή. Εδω και 2 μήνες τρωω καλο πρωινο ,σαλατα και φρουτο το βραδυ. Τα σαββατο που τρωω με γονεις εξαιρειται. Βασικά σκέφτομαι να πάω σε διατροφολόγο για να βάλω υγειινή ποικιλία στα γεύματά μου.
Απλά ήθελα να το μοιραστώ εντελώς φιλικά.

[Aggelika]

Χωρίς να θέλω να το παίξω ειδική ή τίποτα σχετικό (μάλλον κουρασμένη είμαι από την όλη διαδικασία με το φαγητό), Δανάη μου, μόνο εσύ μου ακούγεσαι τελείως καλά στη σχέση σου με το φαγητό, κι αν φυσικά τα πράγματα είναι έτσι όπως τα αναφέρεις...

Να μου συγχωρέσεις την καχυποψία, δεν είναι κάτι το προσωπικό, απλά όσες έχουν πρόβλημα με το βάρος και το φαγητό δε βγάζουν έκτακτο παράρτημα. Συνήθως είναι είτε αυτές \"που χορταίνουν εύκολα\" είτε αυτές \"που τρώνε και δεν παχαίνουν\". (Μετά μπορείτε να συνεχίσετε να πιστεύετε και στον ʼγιο Βασίλη!)

lilina, αντιλαμβάνεσαι πως βρίσκεσαι να ακροβατείς σε λεπτές ισορροπίες. Μόνη σου λες... \"δεν είμαι ανορεξική όπως παλαιότερα\". Weird μου, πιστεύω ότι κι εσύ έχεις αυτογνωσία γι\' αυτό και σκέφτεσαι να πας σε διατροφολόγο (ένα γεύμα μαγειρεμένο φαγητό την εβδομάδα δεν είναι φυσιολογικό!).

Και να σας πω κι ένα μυστικό για το πώς φαίνονται τα άτομα με -σοβαρές- διατροφικές διαταραχές (εξαιρείται η νευρική βουλιμία που προσδίδεται από άλλα χαρακτηριστικά)? Το χρησιμοποιώ και σαν κριτήριο για να δω πού περίπου βρίσκομαι...

Βγείτε έξω για φαγητό! Είναι λυπηρό το πώς μια έξοδος για φαγητό μπορεί να γίνει Γολγοθάς. Από τη μια να ψάχνεις μια ώρα στον κατάλογο τι θα μπορούσες να φας, μετά να τρελαίνεσαι πως γίνεται αντιληπτό ότι δεν τρως και στο τέλος να χρειάζεται να πεις ιστορίες για αγρίους για να δικαιολογήσεις το ότι το μεγαλύτερο μέρος της μερίδας σου βρίσκεται στο πιάτο σου, αν και ο σεφ είναι καταπληκτικός....

Τη μια φορά θεωρείται δικαιολογημένο, από ένα σημείο και μετά γίνεται αντιληπτό. Δεν είναι τυχαίο ότι στο τέλος η κατανάλωση φαγητού με παρέα αποτελεί σπάνια δραστηριότητα...

[Aggelika]

Δεν αισθάνομαι πολύ καλά και δεν έχει γίνει και κάτι...

Τώρα τελευταία έχω αρχίσει να αισθάνομαι έντονη πείνα (φαντάζομαι ότι φταίει κι φαρμακευτική αγωγή) αλλά... έχω αγχωθεί...

Σε γενικές γραμμές δεν πολυασχολούμαι με το βάρος μου. Αποφεύγω να ζυγιστώ ακόμα και να κοιταχτω στον καθρέφτη ή να βγω φωτογραφία. Οργανικά είμαι καλά, αλλά φοβάμαι ότι ... θα δω πως είμαι \"θεόχοντρη\".

Όλοι μου λένε πως δείχνω καλύτερα από ποτέ. Νιώθω καλύτερα από ποτέ... το έχω ξαναπεί, αλλά φοβάμαι πως ακόμα δεν είμαι εξοικειωμένη με την εικόνα μου και τρέμω πως δεν πρόκειται να γίνω ποτέ...

Σκέφτομαι πάλι να αρχίσω δίαιτα... και φοβάμαι... Φοβάμαι ότι θα με πάρει από κάτω και θα χάσω πάλι την αίσθηση του μέτρου... Θέλω να πάω να πάρω καινούρια ρούχα και φοβάμαι τους καθρέφτες!

Το ίδιο νούμερο φοράω, το ξέρω. Ναι, το μικρότερο είναι ... όμως φέτος επανέρχεται το layering (το ένα ρούχο πάνω από το άλλο) και τα skinny jeans. Φοβάμαι να πάω για να αγοράσω ρούχα!

Με έχει πιάσει το ανάποδο πάλι...

-Και ντρέπομαι... που ασχολούμαι με κάτι τόσο... επιφανειακό κι όμως μου κάνει τη ζωή μου δύσκολη...-

[Aggelika]

Ευτυχώς, σήμερα είμαι αρκετά καλύτερα...

Αυτές τις μεταπτώσεις να μην είχα, αλλά ... πού θα πάει; θα στρώσουν κι αυτές...
Να μη τα θέλω όλα \"εδώ και τώρα\"...

Δανάη μου, δίκιο έχεις. Απλά η αλλαγή τρόπου σκέψης δεν είναι κι εύκολο πράγμα... Θέλει αρκετή προσπάθεια... Αλλά, αξίζει τον κόπο...

Ελπίζω σήμερα να σας βρίσκω όλους καλά και να σκέφτεστε όσο πιο αισιόδοξα μπορείτε!

( Μερικές φορές... αργεί πολύ να ξημερώσει, αλλά πάντα τελικά ξημερώνει! )

[alex30]

Originally posted by Aggelika
Ευτυχώς, σήμερα είμαι αρκετά καλύτερα...

Αυτές τις μεταπτώσεις να μην είχα, αλλά ... πού θα πάει; θα στρώσουν κι αυτές...
Να μη τα θέλω όλα \"εδώ και τώρα\"...

Δανάη μου, δίκιο έχεις. Απλά η αλλαγή τρόπου σκέψης δεν είναι κι εύκολο πράγμα... Θέλει αρκετή προσπάθεια... Αλλά, αξίζει τον κόπο...

Ελπίζω σήμερα να σας βρίσκω όλους καλά και να σκέφτεστε όσο πιο αισιόδοξα μπορείτε!

( Μερικές φορές... αργεί πολύ να ξημερώσει, αλλά πάντα τελικά ξημερώνει! )

H αλλαγή τρόπου σκέψης είναι σαν να μαθαίνεις μια ξένη γλώσσα Αγγελική. Ασφαλώς και δεν είναι εύκολο αλλά όταν ο τρόπος σκέψης που ακολουθούμε μας οδηγεί σε αδιέξοδα, εσωτερικές εντάσεις και συγκρούσεις αλλά και σε εξωτερικές τριβές με άλλους ανθρώπους τότε δεν είναι καλό να κάνουμε μια αλλαγή μικρή ή μεγάλη στον τρόπο που σκεφτόμαστε και κατά συνέπεια συμπεριφερόμαστε;
Φιλικά
Αλέξης

[Psychologist]

Η Βούληση Aggelika είναι ένα πολύτιμο εργαλείο.
Γιατί δεν δίνεις έμφαση στο πόσο όμορφα νιώθεις όταν αυτή επιβεβαιώνετε?
Επέτρεψε στον εαυτό σου να νιώθει οπως νιώθει. Χωρίς αξιολογήσεις. Ετσι απλά. Ετσι ανθρώπινα.
Μερικές φορές, ξέρεις, χρησιμοποιούμε την τροφή για να σπρώξουμε προς τα κάτω (να καταπιούμε, αν θέλεις) συναισθήματα που θεωρούμε ανεπιθύμητα.
Να είσαι καλά
Γιώργος

[Aggelika]

Αλέξη, έχεις απόλυτο δίκιο... Ο συγκεκριμένος τρόπος σκέψης και τα προβλήματα με το φαγητό (είναι δύσκολο να το καταλάβει κάποιος που δε το έχει βιώσει) με έφεραν πολλές φορές σε απόγνωση. Με τους άλλους δεν είχα ιδιαίτερα προβλήματα, αλλά οι εσωτερικές συγκρούσεις με είχαν εξουθενώσει... Το ξέρω ότι αξίζει την προσπάθεια, απλά μερικές φορές αισθάνομαι κάποια κούραση.

Psychologist, το αίσθημα πείνας στο οποίο αναφέρθηκα, όσο κι αν δε μου αρέσει, αναγνωρίζω ότι είναι στοιχείο \"υγείας\". Μάλλον ο οργανισμός μου αρχίζει να μαθαίνει να εκφράζει τις ανάγκες του ή καλύτερα, εγώ μαθαίνω να τις ακούω. Για χρόνια, δεν μου επέτρεπα να πεινάσω. Είτε θα έτρωγα κάτι γιατί θυμόμουν ότι είχα να φάω ακόμα και μέρες, είτε καθαρά για κοινωνικούς λόγους...