"όλα μια χαρά"

[Aggelika]

Σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να γράψω αυτό το thread στη συγκεκριμένη κατηγορία ή όχι, αλλά νομίζω πως εδώ είναι ο χώρος του.

Λοιπόν, είμαι η Αγγελική, 25 χρονών σήμερα και 7 μήνες σε θεραπεία. Εδώ και 10 χρόνια έχω προβλήματα με το φαγητό, αλλά πια νομίζω πως αποτελώ ένα πολύ πιο "δύσκολο" προς τον χειρισμό σύμπλεγμα.

Δεν ξέρω αν η ανορεξία-βουλιμία από την οποία και πάσχω είναι η αρχή του προβλήματος ή κάποιος κρίκος του, αλλά σίγουρα δεν είναι και κάτι αμελητέο όπως ήθελα να το θεωρώ...

Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι έχουν κάποια στερεότυπα στο μυαλό τους σχετικά με τις διαταραχές πρόσληψης τροφής. Ίσως ότι είναι πρόβλημα λίγων ή ότι είναι εύκολο στην επίλυσή του. Δυστυχώς δεν είναι έτσι.

Για αρχή να ξεκαθαρίσω πως πια δε νομίζω να ενδιαφέρομαι και πολύ για την εξωτερική μου εμφάνιση... Δεν "παλεύω" να γίνω μοντέλο η κάτι τέτοιο. Στο δρόμο παρατηρώ τις κοπέλες και βλέπω ότι υπάρχουν και πιο εμφανίσιμες κι άλλες λιγότερο (υποκειμενικό είναι αυτό, απλά το λέω ως δείγμα ότι δεν βλέπω την εμφάνισή μου ως τη χειρότερη δυνατή).

Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως
1. ιδανικό βάρος για μένα δεν πρόκειται να υπάρξει...Πάντα θα θέλω να χάσω λίγο... και
2.το όλο θέμα εντάσσεται σε γενικότερες αυτοκαταστροφικές τάσεις που έχω.

Η σχέση μου με το φαγητό έχει καταλήξει σε παιχνίδι δύναμης...Αισθάνομαι συνέχεια πως οι καταστάσεις της ζωής μου ξεφεύγουν τον έλεγχο μου κι έτσι ζητώ με την αυτοκυριαρχία που μπορώ να δείξω στο θέμα του φαγητού πως κάτι είναι στο χέρι μου τουλάχιστον. Όταν τα πράγματα έχουν καλώς βέβαια κι η ζυγαριά δείξει λίγο πιο κάτω... Διαφορετικά...

Ξέρω πως ακούγεται κάπως αστείο το ότι ενώ το έχω εντοπίσει ακόμα δεν μπορώ να το ελεγξω, αλλά πιστέψτε με πια δεν είναι εύκολο. Ασυναίσθητα πλέον γίνεται η όλη διαδικασία. Αν θελήσω να φάω κάτι θα το σκεφτώ καλά πριν και αν "ξεφύγω" σε κάποια φάση, μου είναι τρομερά δύσκολο να ηρεμίσω μετά ή να κοιμηθώ.

Αυτούς τους μήνες που είμαι σε θεραπεία έχω κρατήσει ένα σχεδόν σταθερό βάρος κοντά στα φυσιολογικά όρια. Οργανικά είμαι στην καλύτερη κατάσταση των τελευταίων ετών, αλλά ακόμα δε σιτίζομαι κανονικά και η σχέση μου με το φαγητό δεν είναι ομαλή. Δυσκολεύομαι να φάω και για να μην τρελαίνομαι κάθε φορά ακολουθώ ένα αυτοσχέδιο πρόγραμμα διατροφής που το βλέπω ότι κινείται σε κάποια όρια.

Βέβαια λαμβάνω κι αντικαταθλιπτικά όλο αυτό το διάστημα, γιατί απλά, όπως είπα και στην αρχή, μακάρι το πρόβλημα με το φαγητό να ήταν το μόνο. Καταθλιπτική, τελειομανής, με ψυχαναγκασμούς και γενικά με μια λίστα που ακόμα είναι υπό διαμόρφωση...

Συγνώμη αν σας κούρασα, απλά ήθελα να ασκηθώ κάπως στο να μιλάω για μένα και να πάψω να κρύβομαι πίσω από ένα "όλα μια χαρά" που πάντα λέω ,αλλά σχεδόν ποτέ δεν ισχύει...

[Aggelika]

dodoni, να σου ζητήσω και συγνώμη για τη διαγραφή που είχα κάνει σε προηγούμενα μηνύματά μου...

Το θέμα δεν ήταν το περιεχόμενό τους, όπως θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί, αλλά η marina, μια κοπέλα που δε γνωρίζω φυσικά, αλλά την οποία καταλαβαίνω και η φίλη της που βρήκε το site στον υπολογιστή της...

Απλά δεν ήθελα να συμβεί κάτι αντίστοιχο και σε μένα.

Πάντως, μάλλον η ρύθμιση που έκανες είναι χρήσιμη, άσχετα αν σήμερα λειτούργησε εναντίον μου.

[Aggelika]

Danay, δίκιο έχεις σε ό,τι λες, αλλά όπως είπα και στην αρχή... κλείνω μια δεκαετία με προβλήματα κι η όποια λύση πια δεν είναι εύκολη.

Δυσκολέυομαι να εκφράσω συναισθήματα όπως θυμό ή στενοχώρια -αντί να αντιδρώ δυναμικά αισθάνομαι να παραλύω- και το θέμα διατροφής-άσκησης είναι σε πλήρη αποδιοργάνωση εδώ και πάρα πολύ καιρό...

Είδα ότι αρκετοί θεωρούν \"ύποπτη\" συμπεριφορά για νευρική ανορεξία την κατανάλωση ενός γεύματος την ημέρα... Για μένα ζήτημα είναι αν θα έχω ένα τέτοιο γεύμα την εβδομάδα ή το 15ήμερο...

Η διατροφή μου στηρίζεται κατά βάση σε γάλα, χυμό και κράκερς καθώς και κατανάλωση πολλών συμπληρωμάτων διατροφής, τα οποία σίγουρα με έχουν \"κρατήσει\" κάπως, αλλά δεν μπορούν να αντικαταστήσουν πλήρως τη σίτιση.

Τρέμουλο στα χέρια, δυσκολία ακόμα και να πιάσω στιλό να γράψω, ζαλάδες, λιποθυμίες, δυσκολία συγκέντρωσης, αίσθηση κρύου κι άλλα πολλά ήταν για μένα καθημερινότητα. Λέω ήταν γιατί θέλω να πιστεύω πως είμαι κάπως καλύτερα.

Οι εξετάσεις μου ήταν συνέχεια \"κάτω από τη βάση\" και να σκεφτεί κανείς πως κι αυτές ακόμα τις έκανα με \"σκονάκι\". Κανόνιζα πότε περίπου θα τις κάνω και για κανένα δεκαπενθήμερο πριν έτρωγα όσο περισσότερο μπορούσα και έκανα μεγαλύτερη κατανάλωση σκευασμάτων.

Στην αρχή είχα ακυρωτικές τάσεις μέσω και της γυμναστικής (έφαγες? τώρα πρέπει να το κάψεις...) αλλά από ένα σημείο κι έπειτα δεν μπορούσα.Έχω φτάσει πολλές φορές στο σημείο να αδυνατώ να ανέβω έστω και τη σκάλα του σπιτιού μου ή να συρθώ μέχρι το μπάνιο.

Και το χειρότερο από όλα... είναι πως πια αισθάνομαι πως το μυαλό μου υπολειτουργεί... Δεν θυμάμαι εύκολα, ξεχνάω λέξεις στο λόγο μου, δυσκολεύομαι να μάθω κάτι καινούριο και γενικά αισθάνομαι πως το άλλοτε \"χαρισματικό παιδί\" έχει γίνει ένας τελείως αργόστροφος ενήλικας.

Αυτά φαντάζομαι έχουν σχέση και με την κατάθλιψη... Απλά δε γνωρίζω τι μπορεί να διορθωθεί και σε ποιο σημείο πια... Κι αν σκεφτεί κανείς πως είμαι 7 μήνες σε θεραπεία κι ακόμα κι ο γιατρός μου δεν καταλαβαίνει γιατί δεν αντιδρώ έτσι όπως θα έπρεπε...

Απλά μερικές φορές δεν είμαι και πολύ αισιόδοξη.

[Aggelika]

Και το άλλο που σκέφτομαι είναι πως το φαγητό το έχω συνδέσει κάπως με την αγάπη ή την ευχαρίστηση τουλάχιστον, γιατί ενώ εγώ δεν τρώω, μαγειρεύω σαν τρελή για τους άλλους και χαίρομαι να τους \"μπουκώνω\".

Όταν είμαι μόνη μου δεν θα περάσω άπό τη κουζίνα παρά μόνο για να φτιάξω καφέ, ενώ όταν περιμένω παρέα οργανώνω ολόκληρο μπουφέ και ξεκινώ τις ετοιμασίες από τα χαράματα....

[Lenaki]

Aggelika μου δεν ξερω αν θα πω κατι σωστο η κατι λαθος γιατι πολυ απλα δεν ειμαι ειδικη στο θεμα, καθως και σε κανενα αλλο βεβαια...
Ψυχαναγκασμους, καταθλιψη, τασεις να βλαψω τον εαυτο μου ( πολλες φορες λεω \"γιατι Θεε μου δε με παιρνεις να παψω να δημιουργω προβληματα στους ανθρωπους που με αγαπουν και υποφερουν μαζι μου\"), ποχη απο το φαγητο γιατι πολυ απλα δεν εχω τη διαθεση να σηκωσω ενα πηρουνι, ασε που το βλεπω ασκοπο να φαω εδω και κανα 2μηνο... ΥΠΟΘΕΤΩ πως αυτο οφειλεται στην ακρατη καταθλιψη που με εχει κυριευσει εδω και 5 μηνες (μετα το χαμο της μητερας που λατρευα).Και φυσικα το πλουσιοτατο ιστορικο μου σε πανικους και αγχος και διαταραχες του τυπου...

Καποιος καποτε μου ειχε πει \"δεν αγαπας τον εαυτο σου\". Πιθανον να μην εχει αδικο.Τωρα απο που ξεκινησε αυτη η κοντρα μεταξυ εμου και του εαυτου μου...μεγαλη ιστορια.Και δεν ειμαι και σιγουρη για το αν θα επρεπε να την αποδωσω στα γεγονοτα που μου εχουν επισημανθει.

Καπου μεσα μας..ΠΡΕΠΕΙ λογικα να υπαρχει καποιο μικρο ενδιαφερον και για μας. Ναι, εχω την ταση ΠΡΩΤΑ να σκεφτομαι ολους τους αλλους και στο τελος να μη σκεφτομαι καθολου το δικο μου καλο η ακομη και να με εκδικουμαι για κατι.Τι ειναι αυτο, ενας Θεος ξερει..

Και ειναι τραγικα επιπονη διαδικασια να ανοιχτει καποιος και να ξεθαψει αυτα που ειναι καλα κρυμμενα μεσα του.Ξερω τουλαχιστον πως για μενα ισχυει αυτο.Μπορει να φταινε και τα 17 χρονια συνεχους και ανισου αγωνα με αυτα που με ταλαιπωρουν.Μπορει και οχι.

Ισως τα λογια μου σ αυτο το ποστ να μην εχουν την απαραιτητη συνοχη, συγχωρεσε με γι αυτο. Απλα εχω μαθει με καθε πονο να ποναω ακομη κι αν δεν ειναι δικος μου.

Μηπως πρεπει να αγαπησουμε εμας τελικα; Και αν ναι, πως γινεται κατι τετοιο;
Μηπως αν καταλαβουμε γιατι μας αγαπουν οι αλλοι βγαλουμε ακρη;

Οπως σου ειπα και στην αρχη, υποθεσεις κανω...ακομη

[Aggelika]

Lenaki, είσαι ακριβώς μέσα στο θέμα...

Πιστεύω πως η λύση όλων θα είναι αν μπορέσουμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, αλλά κι εγώ ακόμα δε βρίσκω το πώς...

Όσο για τους άλλους, δεν ξέρω τουλάχιστον σε μένα αν μπορεί να ισχύσει... Πιστεύω ότι υπάρχουν άτομα που πραγματικά μ\'αγαπούν αλλά γι\' αυτό που νομίζουν ότι είμαι κι όχι γι\' αυτό που αληθινά είμαι...

Και το αστείο είναι πως δεν ξέρω καν εγώ τι είδους άνθρωπος είμαι, μιας και συνέχεια γίνομαι αυτό που νομίζω ότι περιμένουν οι άλλοι από μένα...

Ωραίο μπέρδεμα...

[Lenaki]

το άλλοτε \"χαρισματικό παιδί\"



Λεξεις δικες σου.Που ομως βαραινουν και τη δικη μου ψυχη. Αυτο ελεγαν πως ημουν παντα, το χαρισματικο παιδι..
Και απο αυτα τα παιδια εχουν απαιτησεις. Αν καποια στιγμη ομως σκονταψουν τους δινουν αλλη μια και τα πετανε κατω.
Παντα προσπαθουσα να ειμαι αυτο που ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΗΘΕΛΑΝ.
Ελα ομως που οι \"γνωμες\" ηταν πολλες! Κι εγω κατεληγα, για να μην πω (με ΝΤΡΟΠΗ το λεω) πως ακομη και σημερα αυτο κανω, να γινομαι 1000 κομματια για να τους ικανοποιησω..
Αισχος ειναι να σε κατευθυνουν. Πονο και διαλυση φερνουν μονο στη ζωη σου.Μεγαλυτερο αισχος ομως και ασυγχωρητο ειναι να τους το επιτρεπεις...
Ενα κουβαρι ειναι η ζωη μου...Χρονια τωρα πολεμω με θεους και δαιμονες, φαρμακα και γιατρους, λογικο και παραλογο..Γιατι;
Μα για να βρω την ακρη του. Την ακρη του δικου μου κουβαριου...Και μεχρι στιγμης το μονο που βρηκα ειναι λαθη που τα προσαπτω με απιστευτη ευκολια ΠΑΝΤΑ σε μενα!

Σου ακουγονται λογικα ολα αυτα;


Στιχοι απο ενα λαικο ασμα
\"Μηπως ειμαι τρελος
μηπως ταχω χαμενα
που ακομα πιστευω
θα γυρισεις σε μενα\"............Εαυτε μου :(

[ΜΙΧΑΛΗΣ]

Δανάη και Αγγελική χαίρομαι πραγματικά που ανοίγεται την καρδιά σας. Γιατί καμία από εσάς (από όσα τουλάχιστον μυνήματά σας διάβασα δεν είχατε αναφερθεί άμεσα στο πρόβλημά σας). (Αν θυμάστε μάλιστα σας είχα ρωτήσει σε u2u).Εγώ προσωπικά δεν θεωρώ τίποτα παράλογο σε όσα αναφέρονται σε ψυχολογικές διαταραχές. Αυτά ειναι για όσους δεν γνωρίζουν.Το δικό μου πρόβλημα μάλλον το γνωρίζεται. Κοινωνική φοβία. Κάποια στιγμή πριν φτάσω στο σημείο να ζητήσω βοήθεια (προσπαθώντας να το ξεπεράσω μόνο με την λογική μου) αισθανόμουν τόσο χάλια που είκρινά σας μιλάω θα προτιμούσα να ήμουν ακρωτηριασμένος σωματικά και να μπορώ να τα \"καταφέρνω\" με όλες τις δυσκολίες που αυτό συνεπάγεται, παρά να νιώθω ακρωτηριασμένος ψυχικά και να μη μπορώ να καταφέρω να συναντήσω έστω και έναν άνθρωπο.
Κάποια στιγμή προσπάθησα να σας ανοίξω την δική μου καρδιά αλλά δεν άντεξα. Το υπόσχομαι όμως ότι θα το κάνω κάποια στιγμή στο μέλλον και θα συνιστούσα σε πολλά άτομα από την \"παρέα\" μας να κάνουν το ίδιο.
Σας συμπαθώ ιδιαίτερα και τις δυο και σας ευχομαι καλή τύχη.

[Tασος]

Eγω το μονο που ξερω ειναι οτι οσο περισσοτερα προβληματα λες οτι εχεις, τοσο πιο πολυ με κανεις να σε αγαπω...

[Lenaki]

Τασο μου, γιατι το συνεχιζεις;
Αν τη σκεφτεσαι εστω και λιγο σταματα να την φερνεις σε δυσκολη θεση.
Δεν της κανει καλο. Αυτο ειναι το μονο βεβαιο



Angelika συγνωμη για την παρεμβαση...αλλα καπου καπου μου ειναι αδυνατο να μην μιλησω για καποια πραγματα

[Aggelika]

Δυστυχώς... μου ακούγονται απολύτως λογικά...

Προσπαθώ συνέχεια να βρω μια άκρη κι όσο σκέφτομαι ... τόσο χειρότερα γίνεται η κατάσταση...

Απλά συνέχεια μου λέω \"υπόμονή\" κι ελπίζω πως κάπως, με έναν τρόπο που είμαι σίγουρη πως όταν τον βρω θα πω ότι ήταν όλο αυτό τον καιρό μπροστά μου και δεν τον έβλεπα, όλα θα στρώσουν...

Δε γίνεται να μη στρώσουν... Το είπα και στο γιατρό μου... Εγώ έτσι δεν μπορώ να συνεχίσω για πολύ ακόμα...

Θα γίνω καλά και θα γίνω και καλύτερα από ό,τι μέχρι σήμερα όριζα ως καλά... ή κάπως έτσι...

[Lenaki]

ΘΕΛΟΥΜΕ να γινουμε καλα κι αυτο ειναι που κανει τη διαφορα.
Τι λες; Το παλευουμε λιγο περισσοτερο;
Η ισχυς εν τη ενωσει. Ολοι μαζι. Κοντα.

Ενας δικος μου ανθρωπος μου ειχε πει πολυ παλια, οταν ακομη ημουν μικρο παιδι \"Το πιο ομορφο πραγμα στον κοσμο ειναι να ξυπνας το πρωι και να ΜΠΟΡΕΙΣ να βλεπεις τον ηλιο να σε ενοχλει γλυκα με τις δυνατες του ακτινες \"

Παμε Αγγελικη.
Παμε να σταθουμε στο παραθυρο και να τον δουμε ακομη και μεσα απο τη συννεφια.
Το αξιζουμε...

[Aggelika]

Orion, μάλλον παιχνίδι ελέγχου έχει καταντήσει για μένα...

Κάτι σαν πρόκληση...

Όταν αυτοεπιβάλλομαι ... ανεβαίνει η αυτοπεποίθησή μου. Νιώθω σα να καταφέρνω κάτι... Μόνο που αυτό το κάτι δεν είναι τελικά και κάτι χρήσιμο...

Ειλικρινά δεν μπορώ να το εξηγήσω κάπως διαφορετικά... και πια δεν ξέρω κι αν έχει κάποιο τέτοιο νόημα ή απλά έχει γίνει παγιωμένη αντίληψη...

[Aggelika]

Danay, συγνώμη αλλά δεν κατάλαβα τι σύνδεση κάνεις εσύ του φαγητού με τα διάφορα προβλήματα...

Το να μην έχεις όρεξη επειδή είσαι στενοχωρημένη από κάτι είναι φυσιολογικό...

Το να νομίζεις ότι έτσι διαχειρίζεσαι κάτι είναι πρόβλημα.

[Aggelika]

Γενικά πάντως, Orion, αυτές οι \"παράλογες\" πράξεις, αποτελούν έναν αποτυχημένο τρόπο διαχείρησης του άγχους...

Με τις \"περίεργες\" αυτές συνδέσεις, αισθάνεσαι έστω και για λίγο καλύτερα, πιο ήρεμος, πιο δυνατός...

Όταν όμως δε λύνονται έτσι τα προβλήματα (που είναι και το ευκόλως εννοούμενο) τόσο αντιδράς ακόμα πιο \"επιθετικά\" προς αυτή την λάθος κατεύθυνση....