Καλημερα

[elliana_ed]

Καλημερα σε ολους.
Μπαινω πολυ καιρο σε αυτο το φορουμ ως θεατης και σημερα αποφασισα να συστηθω και γω και να γραψω δυο λογια για μενα.
Λοιπον ειμαι 27 χρονων και απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου χρησιμοποιω το φαγητο για να αντιμετωπισω διαφορες συναισθηματικα δυσαρεστες καταστασεις. Οποτε ενιωθα πληξη, αγχος η μοναξια Οποτε ενιωθα απορριψη απο καποιο αγορι η καποια φιλη-ο. Ακομα και οταν πεθανε ο σκυλος μου-θυμαμαι-το πρωτο πραγμα που εκανα ητανε να το ριξω στις σοκολατες. Ημουνα τοτε 10 χρονων.
Ανεκαθεν ημουν στρουμπουλο παιδι. Ποτε δεν ημουνα ιδαιτερα παχια αλλα παντοτε ειχα 5 εως 10 παραπανισια κιλα. Ξερω οτι δεν ειναι παρα πολλα, γνωριζω επισης οτι πολλοι απο σας εχετε να χασετε πολλα περισσοτερα και εχετε την συμπαρασταση μου στην προσπαθεια αυτη.
Σημερα το πρωι που ανεβηκα στην ζυγαρια με εδειξε 76 κιλα. Το υψος μου ειναι 1,75. Πριν απο ενα μηνα περιπου ζυγιζα 77 κιλα και αποφασισα να αρχισω να προσεχω λιγο (οχι τιποτα ιδιαιτερα στερητικο για να μην με πιασουν τα υπερφαγικα) με αποτελεσμα να χασω 3 κιλα. Κατι η δουλεια στην οποια κινουμαι παρα πολυ (ειμαι νηπιαγωγος), κατι που εκοψα τα γλυκα. κατι το γυμναστηριο 2 φορες την εβδομαδα και τα κιλα εφυγαν πολυ ευκολα. Εφτασα στα 74 και ημουν πολυ χαρουμενη. Στοχος μου σε πρωτη φαση ητανε να επιστρεψω στα 72 που ημουνα το καλοκαιρι και μετα βλεπουμε.
Πριν απο μια βδομαδα ομως αρρωστησα με αποτελεσμα να ειμαι ολη μερα στο σπιτι μονη. Και δως' του φαι. Το ριξα στα γλυκα, τα χαμπουργκερ, τις πιτσες. Ετρωγα οτι εβρισκα μπροστα μου. Περιμενα δυο ωρες μεχρι να ξεφουσκωσω καπως και μετα παλι φαι. Αυτο συνεχιστηκε ολη την επομενη εβδομαδα. Ευτυχως δεν εχω το συνηθειο να κανω εμετο μετα το υπερφαγικο αν και καμια φορα οταν εχω αυτην την ανυποφορη αισθηση πρηξιματος στο στομαχι μου περναει απο το μυαλο σαν σκεψη.
Ξαναεβαλα λοιπον τα κιλα που ειχα χασει. Αυτο δεν ειναι τοσο τραγικο απο μονο του, απλα οποτε πεφτω σε αυτους τους μαραθωνιους υπερφαγιας αισθανομαι παρα πολυ ασχημα ψυχολογικα. Δεν εχω διαθεση να κανω τιποτα, νιωθω αδυναμη, πολλες φορες δεν μπορω να παρω τα ποδια μου, δεν εχω διαθεση να φροντισω τον εαυτο μου και το σπιτι μου αρχιζει και θυμιζει σταυλο. Επισης δεν ειμαι καλη και στη δουλεια μου κατι το οποιο με σταναχωρει πολυ μιας και αγαπω ιδιαιτερα την δουλεια που κανω.
Σημερα λοιπον ξυπνησα σε ενα σπιτι που χει να αεριστει μια βδομαδα, γεματο αδεια κουτια απο πιτσες, μια στοιβα απλυτα στην κουζινα και μενα δυο κιλα βαρυτερη και πρησμενη απο το φαι. Και αναρωτιεμαι:
Γιατι να παιζει το φαγητο τοσο σημαντικο ρολο στην ζωη μας; Τι προσπαθουμε να καλυψουμε με το φαγητο; τι ειναι; μας λειπει αγαπη; μηπως τελικα ευθυνεται αυτη η κοινωνια της αφθονιας οπου μπορεις να βρεις οτι φαγωσιμο θελεις ανεξαρτητως εποχης η προελευσης ενω ταυτοχρονα πολυ συχνα στερεισαι την ουσιαστικη ανθρωπινη επαφη και επικοινωνια; μηπως απλα δεν θηλασα αρκετα οταν ημουνα μικρη; Τι φταιει;
Θα χαρω να μοιραστουμε τις σκεψεις και τις εμπειριες μας.
Με φιλικους χαιρετισμους
Ελλιανα

[Mak]

γεια σου Ελλιάνα, είμαι η Γιώτα και ζω με τις κρίσεις υπερφαγίας εδώ και πολλά χρόνια. Εγώ μεγάλωσα ως ένα αδύνατο παιδί που το κυνηγούσαν να φάει αλλά από τα 17 και μετά που ανακάλυψα πρόβλημα με το ορμονικό μου σύστημα και ξεκίνησα τη λήψη χαπιών, ξεκίνησα να παχαίνω και να τρώω ακατάπαυστα. Δεν έκανα ποτέ δίαιτα, έτρωγα κατά βάση σκουπιδοτροφές, πατατακια, σοκολάτες , παγωτα κτλ. και ποτέ μα ποτέ -παρόλο που μου τη βίδωνε που πάχαινα-δεν μπήκα σε διατροφή γιατί είχα συνδέσει την κατανάλωση αυτών των τροφών με μια ικανοποίηση που μου κάλυπτε άλλα πράγματα που μου τη στερούσαν. Για πρώτη φορά σοβαρή δίαιτα έκανα όταν ήμουν 32 χρονων και ειχα φτασει 106 κιλα. Έχασα 32 κιλά και ήμουν μια κούκλα! Όμως, επειδή ποτέ μαλλον δεν έλυσα τους ψυχολογικους παράγοντες που με εκαναν να εξαρτηθω από το φαγητό, γρήγορα και μετά από κάποια σοβαρα προβλήματά μου, τα ξαναπήρα όλα και τώρα , στα 37 μου, ζυγίζω 115 κιλά. Έχω όλα αυτά που αναφέρεις και εσύ, κούραση, απογοήτευση, παραίτηση. Πέρυσι έφτασα να μην θελω να σηκωθώ από το κρεβάτι και για εξι μηνες πήρα αντικαταθλιπτικά. τώρα νιώθω λίγο καλύτερα αλλά δεν έχω σταματησει να τρωω μανιακά. Έτσι αποφάσισα να κάνω κάτι γιατί αν δεν το κάνω , δεν θα μπορώ να ζήσω άλλο με τον εαυτό μου. Στερω από τη ζωή μου αληθινές χαρές γιατί δεν μπορώ να απαλλαχτώ από την εξάρτηση. Αποφάσισα να χειρουργηθώ στο στομάχι και ταυτόχρονα πηγαίνω σε ψυχολόγο που ειδικευεται στις διατροφικες διαταραχες. Ελλιάνα, είσαι στα 27. Μην αφήσεις τη διατροφικη διαταραχή να διαιωνίζεται. Αναζήτησε επιστημονική βοήθεια( ψυχολόγου εννοω) , να βρεις τι σου φταιει και να αποκτήσεις ισορροπία. Εγώ δεν τα έχω καταφέρει ακόμα. Αλλά προσπαθώ με όσες δυνάμεις μου έχουν μείνει. Έχω βαρεθεί τον εαυτό μου αλλά είναι και ο μόνος μου ουσιαστικός σύντροφος. Τον κουβαλάω και με κουβαλάει. Πρέπει να κάνω κάτι να είναι πιο ελαφρύ το ταξίδι μας..
Χαίρομαι πολύ αυτήν τη επικοινωνία σε αυτό το φόρουμ!

[elliana_ed]

Καλησπερα Γιωτα, σ' ευχαριστω πολυ για την ανταποκριση!
ξερω ακριβως τι εννοεις οταν λες οτι δεν ηθελες να μπεις σε διατροφη. Και γω πολυ συχνα (ευτυχως οχι παντα) αισθανομαι οτι το φαγητο ειναι η μοναδικη μου απολαυση, οποτε γιατι να την στερησω απο τον εαυτο μου; παρ' ολο που κατα βαθος ξερω οτι δεν ειναι παρα μια εφημερη απολαυση που μετα θα με κανει να νιωθω τρεις φορες χειροτερα.
Σου ευχομαι να πανε ολα καλα με την επεμβαση σου. Ειναι πολυ γενναιο απο μερους σου το οτι αποφασισες να χτυπησεις το προβλημα στην ριζα. Εγω δεν ξερω αν νιωθω ακομη ετοιμη για κατι τετοιο.

Εχθες πηγα στο σουπερ μαρκετ και προμηθευτικα αρκετες χαμηλων λιπαρων τροφες ετσι ωστε τουλαχιστον να καταναλωνω αυτες και οχι σκουπιδια απο delivery. Αγορασα πολυσπρο ψωμι, cottage cheese, γιαουρτια, φρουτα, σαλατες κτλ.

[Ava_ed]

Γειά σου Ελλιάνα και καλώς μας ήλθες! Αυτό που περιγράφεις είναι κατάθλιψη και μάλιστα καραμπινάτη. Το ξέρουμε, το ζήσαμε, το ζούμε κατά καιρούς. Όταν δεν σε ενδιαφέρει τίποτα, όταν κλείνεσαι στα σκοτάδια, με μόνη συντροφιά τα κουτιά με τις πίτσες, όταν δεν σε νοιάζει να συγυρίσεις το χώρο, τι άλλο είναι? Κρίμα, γιατί η ζωή είναι εκεί έξω, οι φίλες, οι φίλοι, οι γκόμενοι, όλα..

[elliana_ed]

Γεια σου Αβα, σ' ευχαριστω πολυ!
Το ξερω αλιμονο οτι προκειται για καποιας μορφης καταθλιψη. Αυτο που μου κανει εντυπωση ειναι οτι ερχεται και φευγει ανα περιοδους. Εκει που ειμαι καλα, δουλευω, βγαινω, ασχολουμαι με πραγματα, φλερταρω.. ερχεται μια μερα που με κυριευει η επιθυμια να κλειστω στο σπιτι και να φαω. Ειναι λες και ενα κομματι του εαυτου μου δεν θελει να προχωρησει, δεν θελει να ζησει, δεν θελει να ειναι καλα.
Αντιμετωπιζεις και συ κατι παρομοιο;

[Ava_ed]

Καθημερινά το αντιμετωπίζω. Παρεπιπτόντως νηπιαγωγός ήθελα να γίνω κι εγώ, αλλά τελικά.. ʼστο καλύτερα. Κι εγώ τα ίδια λοιπόν. Τη μια μέρα καλά, είμαι και γενικά αισιόδοξος και χαρούμενος άνθρωπος -οι γύρω μου αδύνατο να φανταστούν ότι βασανίζομαι από μίνι καταλθίψεις- την άλλη στα τάρταρα. Το φαγητό η σωτηρία. Η παροδική ανακούφιση. Παροδική όμως, γιατί εμένα τουλάχιστο με φόρτωσε κιλά και απογοήτευση.

[elliana_ed]

Ναι, ξερω ακριβως τι εννοεις.
Ειδικα αυτες τις μερες που εφτιαξε και ο καιρος καθομαι και σκεφτομαι τι ωραια που θα ηταν να παω για καφε η μια βολτα με το ποδηλατο αλλα παρ' ολα αυτα κατι με κραταει βιδωμενη στον καναπε.
Εσυ σε τι φαση εισαι αυτες τις μερες; Γενικα εχεις καταλαβει τι ειναι αυτο που προκαλει τις καταθλιψεις; το υποψιαζεσαι;

[Ava_ed]

Το ξέρω με ακρίβεια, αλλά δεν θα ήθελα να το μοιραστώ με όλους. Αν θέλεις διακαώς να λάβεις απάντηση για να κάνεις τις συγκρίσεις σου και να βοηθηθείς, πες το μου και θα σου στείλω u2u.

[eirini000]

γεια σου ελλιανα!διαβασα το post σου πριν λιγο κ πραγματικα ηταν σαν να διαβαζα για τον εαυτο μου!
βρηκα πολλα κοινα σημεια, ειδικα στο κομματι των καταθλιψεων..
ειμαι κι εγω 27 χρονων κ τα τελευταια χρονια εχω θεμα με τα υπερφαγικα.οχι συνεχεια,ανα περιοδους,γενικα στη ζωη μου ειμαι ή του υψους ή του βαθους,νομιζω οτι καταλαβαινεις τι εννοω!!!
θα χαιρομουν πολυ να ανταλλαζαμε σκεψεις κ αποψεις,γι αυτο αν θελεις μπορουμε να τα λεμε μεσω msn :) (βολευει καλυτερα νομιζω!)
περιμενω απαντηση !!

[elliana_ed]

Σας ευχαριστω ολους για την ανταποκριση.
Αισθανομαι ηδη αρκετα καλυτερα. Δευτερα σημερα και η δουλεια παντα με βοηθαει να επανελθω στην πραγματικοτητα. Ηθελα να μοιραστω κατι μαζι σας. Χθες μεσω ενος φιλου γνωρισα μια κοπελα, εναν πολυ συμπαθητικο και ευχαριστο ανθρωπο με τον οποιο προεκυψε οτι ειχαμε πολλα κοινα ενδιαφεροντα και καναμε μια πολυ ενδιαφερουσα και ευχαριστη συζητηση. Απο τα συμφραζομενα προεκυψε οτι ειναι ενας ανθρωπος ζωντανος, με μεγαλη μορφωση και πολυ δραστηρια γενικα. Ειναι εδω και ενα χρονο με το αγορι της και ειναι πολυ ερωτευμενη. Γενικα μου εδωσε την εικονα ενος ανθρωπου ολοκληρωμενου και "γεματου". Η κοπελα αυτη ηταν επισης εμφανως παχυσαρκη. Οχι απλως παχουλη, αλλα παχυσαρκη.
Τα παραπανησια κιλα της παρ΄ολα αυτα δεν την εμποδισαν απ το να ζει μια ζωη πληρη, απ το να μαθαινει καινουργια πραγματα, να ταξιδευει, να ειναι ευχαριστη και να γνωριζει καινουργιους ανθρωπους.
Νομιζω οτι μου εδωσε ενα καλο μαθημα.
Καλο βραδυ σε ολους.