του ειπα χτες την αδυναμια μου να κατανοησω το περιβαλλον μου και τα ατομα που το απαρτιζουν και την απαισια συνηθεια/αναγκη που μου βγαινει αυθορμητα να εκμεταλευομαι καταστασεις και ανθρωπους. του ειπα πως με πιανει τρομερο αγχος και ανταγωνιστικοτητα με οποιον/οτιδηποτε απο το πιο χαζο θεμα στο πιο σοβαρο, και η ζηλεια που με πιανει ακομα και για ατομα της οικογενειας μου. και ατομα που αγαπω και σεβομαι,. δεν χαιρομαι σχεδον με κανενος την χαρα και με πιανει χαιρεκακια οταν παθαινει καποιος κατι (οχι απο ασθενειες και τετοια....)

ειπε ο γιατρος οτι ναι μεν τα παω πολυ καλητερα απο τοτε,,,,,,αλλα πρεπει να φτιαξουμε αυτο