Πόσο φυσιολογικό είναι... - Page 2
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 2 of 10 FirstFirst 1234 ... LastLast
Results 16 to 30 of 139
  1. #16
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2006
    Posts
    5,668
    και κατι ακομα: και ο τοπος εχει την σημασια του στο να ξεσπαμε. οταν εισαι εσυ κ ο ανθρωπος που εφυγε (συμβολικα εστω αναλογα με το τι πιστευεις για την ανθρωπινη υπαρξη) τοτε φορτιζεσαι παραπανω. κ ειναι ανθρωπινο κ λογικο...μην σε ανησυχει που ξεσπας. ισα ισα...ειναι καλο να ερχομαστε σε επαφη με αυτο που νιωθουμε καθε φορα....συνηθως το πενθος το διωχνουμε, το παγωνουμε κ κανουμε πολλα προκειμενου να μην ειμαστε εκει. ετσι ομως το κανουμε ακομα πιο βαρυ κ το κουβαλαμε πολυ πιο δυσκολα μεσα μας....ετσι λεει η δικη μου εμπειρια.
    πάρα πολλή ευφυϊα μπορεί να επενδυθεί στην άγνοια, οταν η αναγκη για ψευδαίσθηση ειναι βαθιά...

  2. #17
    Senior Member
    Join Date
    May 2007
    Location
    στη φωλιά μου...
    Posts
    12,263
    Quote Originally Posted by crazy_diamond View Post
    Κύκνε,

    ο Χαλίλ Γκιμπράν λέει ότι ''η ανάμνηση είναι μια μορφή συνάντησης''..
    το έχω ξαναγράψει αλλά, είπαμε, είμαστε της επανάληψης

    Καταλαβαίνω πώς είναι να μη σου βγαίνει να εκφραστείς ελεύθερα σε κάποια άτομα, όμως μπορείτε να μιλάτε παρέα για τη γιαγιά, να τη θυμάστε, αυτά που ζήσατε και μοιραστήκατε μ' εκείνη, αφού το πένθος είναι κοινό.
    Τώρα πια είναι μόνο μέσα σου η γιαγιά σου, το ίχνος της, και μέσα σε όποιον άγγιξε όσο ζούσε. Και εκεί θα μπορείς να τη συναντάς.

    Να επιδιώκεις όμως να υπάρχεις και με αυτούς που νιώθεις άνετα και οικεία. Αυτή η φίλη σου που ανέφερες..
    Προσωπικά όταν υπάρχω με ανθρώπους που τους θεωρώ δικούς μου και με τους οποίους αισθάνομαι αυτή την οικειότητα δε χρειάζεται να είμαι μαζί τους όλη μέρα. Καμμιά φορά και λίγη ώρα είναι αρκετή, είναι ουσιαστική η συνάντηση αυτή και είναι και φορές που δε χρειάζεται να πούμε και πολλά.
    Κοντά σε ανθρώπους που αγαπώ ακόμα και οι σιωπές έχουν σημασία, το ότι τις μοιραζόμαστε.
    Αφού νιώθεις έτσι κοντά σε αυτή τη φίλη σου να επιδιώκεις να βρίσκεστε, έστω και για λίγο

    Αυτό που σου έγραψα πριν στο τέλος ήταν μια σκέψη που έκανα. Αναρωτιέμαι μηπως άνοιξαν για σένα οι ασκοί του Αιόλου. Κάτι που έχω βιώσει εγώ.
    Δηλαδή, πένθη από παλιότερες απώλειες (όχι απαραίτητα θάνατο) τα οποία δεν τα είχα επεξεργαστεί και τα είχα βάλει κάτω από το χαλάκι ''βγήκαν'' κάποια στιγμή παρέα με ένα άλλο πένθος..
    Πολύ όμορφη αυτή η φράση διαμάντι... Με κάνει να σκέφτομαι ότι όσο εκείνη υπάρχει στις αναμνήσεις μου, μπορώ να την "συναντώ" κιόλας κατά κάποιο τρόπο μέσα στην ψυχή μου...κι ένας Θεός μόνο ξέρει πόσο το έχω ανάγκη αυτό, ειδικά αυτή τη στιγμή...
    Αυτό που είπα και πριν...ότι μπορώ να την συναντώ μέσα στην ψυχή μου...ξέρεις τί με παρηγορεί; Μου έχει αφήσει το δαχτυλίδι των αρραβώνων της, εδώ και πολλά χρόνια μου το είχε δώσει, ήμουν ακόμα μικρό κοριτσάκι..."αυτό είναι για σένα". Από τη μέρα που την έχασα, δεν το έχω βγάλει από το χέρι του, το σφίγγω και με παρηγορεί...έχει κι επάνω σκαλισμένο το όνομα μας...
    Πάντως πιστεύω ότι κάποιες φορές με επηρεάζει ψυχολογικά και το ότι βλέπω γραμμένο το όνομα μου πάνω στον τάφο, σαν να είμαι εγώ η νεκρή εκεί...

    Θα προσπαθήσω αλλά της είναι πολύ δύσκολο, λόγω πολλών υποχρεώσεων...εγώ αυτό που θα ήθελα τώρα θα ήταν να μπορέσει να έρθει εκείνη εδώ για όση ώρα μείνει και να με φροντίσει...δεν είμαι για επίσκεψη στον καναπέ, θέλω να είμαι στο κρεβάτι μου κι απλά να έρθει να κάτσει δίπλα μου για στήριξη μέχρι να περάσει όλος αυτός ο πόνος...
    Οι ασκοί του Αιόλου έχουν ανοίξει για ένα άλλο "πένθος", το πένθος ενός χωρισμού κι όχι θανάτου ευτυχώς...και σίγουρα αυτό σε συνδυασμό με τον πραγματικό θάνατο χειροτερεύει την κατάσταση...κι επιπλέον μου έκανε τόσο καλό να μιλάω μαζί της γι' αυτό το θέμα, με ένιωθε, μου συμπαραστεκόταν, με συμβούλευε...με γνήσια, απόλυτη, αυθεντική κι άνευ όρων αγάπη...μου λείπει...
    Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να γράψω σχόλια κάτω από κάθε παράγραφο, μήπως ξέρεις πώς γίνεται; Θα γίνομαι πιο κατανοητή έτσι...

  3. #18
    Senior Member
    Join Date
    May 2007
    Location
    στη φωλιά μου...
    Posts
    12,263
    Quote Originally Posted by Sofia View Post
    Συλληπητηρια κυκνε για την απωλεια που ζεις. Προσωπικα το βρισκω φυσιολογικο να πενθεις ακομα. Νομιζω οτι με το περασμα του χρονου, συνειδητοποιουμε περισσοτερο το κενο που αφησε ο ανθρωπος που εφυγε απο κοντα μας. Στην αρχη ειναι το σοκ της απωλειας κ ειμαστε μουδιασμενοι ισως...Ομως σιγα σιγα οταν ο χρονος κυλαει και η ζωη συνεχιζει με την ρουτινα κ την καθημερινοτητα της, η απωλεια ειναι ακομα εκει κ τοτε χρειαζεται και να την συνηθισουμε. Ειναι σκληρο αυτο, μα αληθινο. Οπως σκληρο κ αληθινο ειναι πώς δεν υπάρχει τιποτα πιο δυσκολο απο το να μαθουμε να ζουμε χωρις τους ανθρωπους που αγαπησαμε βαθια.

    Δεν εχω να σου πω γλυκα λογια, λυπαμαι....Αυτα νομιζω για την ανθρωπινη ζωη. Τιποτα πιο πολυτιμο κ τιποτα πιο σημαντικο για να πονεσεις. Σιγα σιγα ομως μαθαινεις να ζεις μ αυτο το βιωμα. Το πώς το βρισκει ο καθενας μονος του.

    υγ. κυκνε, σου απαντω καπως φορτισμενα γιατι ειμαι σε φαση που νιωθω εντονα την απωλεια δικων μου ανθρωπων. σου γραφω επισης οπως νιωθω εγω την απωλεια. ο καθενας νιωθει αλλιως τον θανατο ενος ανθρωπου, την απωλεια γενικοτερα. οποτε για σενα, μπορει να ειναι πολυ πιο αναλαφρα και ευκολα...κ ελπιζω να ειναι. κ παλι συλληπητηρια. ευχομαι να κρατας μεσα σου για παντα τη ζεστασια των στιγμων που εζησες με τον ανθρωπο που "εφυγε".
    Σ' ευχαριστώ πολύ για τα συλληπητήρια...με κάνει να νιώθω καλά κάθε φορά που το ακούω γιατί νιώθω ότι κάποιος συμπάσχει ακόμα...ακόμα και χθες στην εκκλησία, ο πάτερ στο τέλος της λειτουργίας ήρθε και μας έδωσε αντίδωρο και μας είπε "συλληπητήρια"...κι αυτό ακόμα με έκανε να νιώσω καλά...μη λυπάσαι, έτσι ακριβώς είναι, όντως δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο να ζεις χωρίς κάποιον που αγάπησες τόσο...ζω μ' αυτό το βίωμα γιατί δεν έχω άλλη επιλογή...όμως όχι, δεν το αντιμετωπίζω καθόλου ανάλαφρα αλλά πολύ δύσκολα...ακόμα κι αυτή τη στιγμή που γράφω κλαίω...όμως ναι, κρατάω μέσα μου τη ζεστασιά αυτών των στιγμών και της αγάπης της όμως παράλληλα νιώθω ότι την απογοήτευσα κι ότι δεν είμαι άξια να φέρω το όνομα της...μου είχε πει μια φίλη της στην κηδεία "να πάρεις τις χάρες της γιαγιάς σου" και μου άρεσε πραγματικά αυτό που κάποιος την εκτιμούσε τόσο πολύ αλλά εγώ δεν είμαι τόσο δυνατή κι αξιόλογη όσο ήταν εκείνη...πάντως αν και λες ότι δεν μπορείς να μου πεις γλυκά λόγια, αυτό ακριβώς κάνεις και νιώθω λίγο καλύτερα, σ' ευχαριστώ...
    Quote Originally Posted by Sofia View Post
    και κατι ακομα: και ο τοπος εχει την σημασια του στο να ξεσπαμε. οταν εισαι εσυ κ ο ανθρωπος που εφυγε (συμβολικα εστω αναλογα με το τι πιστευεις για την ανθρωπινη υπαρξη) τοτε φορτιζεσαι παραπανω. κ ειναι ανθρωπινο κ λογικο...μην σε ανησυχει που ξεσπας. ισα ισα...ειναι καλο να ερχομαστε σε επαφη με αυτο που νιωθουμε καθε φορα....συνηθως το πενθος το διωχνουμε, το παγωνουμε κ κανουμε πολλα προκειμενου να μην ειμαστε εκει. ετσι ομως το κανουμε ακομα πιο βαρυ κ το κουβαλαμε πολυ πιο δυσκολα μεσα μας....ετσι λεει η δικη μου εμπειρια.
    Εγώ πιστεύω ότι δεν τελειώνουν όλα με το θάνατο...ότι η ψυχή δεν πεθαίνει κι ότι εκείνη από εκεί που βρίσκεται με βλέπει και με ακούει, ειδικά όταν είμαι στον "χώρο" της...εσύ;

  4. #19
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2006
    Posts
    5,668
    Γλυκια μου, κι εγω οταν μου ευχονται συλληπητηρια νιωθω οτι μου συμπαραστεκονται. Καταλαβαινω πολυ καλα τί εννοεις.

    Εγω καλε μου κυκνε, θελω να πιστευω με ολη τη δυναμη της καρδιας μου οτι οι ψυχες ζουν αιωνια...Δεν τα καταφερνω να το πιστεψω, ομως θα θελα πολυ....

    Νιωθω οτι μιλας απο καρδιας, οτι αγγιζεις τον πονο σου κ τον αφηνεις να βρει χωρο και να "μιλησει" κι για αυτο και μονο εισαι και δυνατη και αξιολογη. Θα το δεις και μονη σου αυτο με τον χρονο που θα περασει. Αισθανομαι και πιστευω βαθια πώς εχοντας τις στιγμες σας μεσα σου, ειναι το δωρο της ζωης. Εχω πια την βεβαιοτητα, πώς αξιζει τον κοπο που ηρθαμε σ αυτη τη ζωη για τετοιες στιγμες: "μικρες" κ μεγαλες που θα μενουν για παντα μεσα μας κ εχουν μεσα τους την αγαπη κ την τρυφεροτητα.

    Καλη μου, ευχομαι η ζωη σου να ναι γεματη με στιγμες τετοιες...
    πάρα πολλή ευφυϊα μπορεί να επενδυθεί στην άγνοια, οταν η αναγκη για ψευδαίσθηση ειναι βαθιά...

  5. #20
    Senior Member
    Join Date
    May 2007
    Location
    στη φωλιά μου...
    Posts
    12,263
    Quote Originally Posted by Sofia View Post
    Γλυκια μου, κι εγω οταν μου ευχονται συλληπητηρια νιωθω οτι μου συμπαραστεκονται. Καταλαβαινω πολυ καλα τί εννοεις.

    Εγω καλε μου κυκνε, θελω να πιστευω με ολη τη δυναμη της καρδιας μου οτι οι ψυχες ζουν αιωνια...Δεν τα καταφερνω να το πιστεψω, ομως θα θελα πολυ....

    Νιωθω οτι μιλας απο καρδιας, οτι αγγιζεις τον πονο σου κ τον αφηνεις να βρει χωρο και να "μιλησει" κι για αυτο και μονο εισαι και δυνατη και αξιολογη. Θα το δεις και μονη σου αυτο με τον χρονο που θα περασει. Αισθανομαι και πιστευω βαθια πώς εχοντας τις στιγμες σας μεσα σου, ειναι το δωρο της ζωης. Εχω πια την βεβαιοτητα, πώς αξιζει τον κοπο που ηρθαμε σ αυτη τη ζωη για τετοιες στιγμες: "μικρες" κ μεγαλες που θα μενουν για παντα μεσα μας κ εχουν μεσα τους την αγαπη κ την τρυφεροτητα.

    Καλη μου, ευχομαι η ζωη σου να ναι γεματη με στιγμες τετοιες...
    Να το πιστέψεις Σοφία, να το πιστέψεις...έχω δει σημάδια μετά το θάνατο της ότι είναι ακόμα "εδώ" και με προστατεύει...μου έστειλε εικόνα για να με προστατεύει...δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να σου εξηγήσω την ιστορία αλλά από πάντα η Αγία που μου έστειλε ήταν "δίπλα" μου στη ζωή μου ακόμα και την ημέρα της γέννησης μου που υπήρχε κίνδυνος...
    Ναι, όντως μιλάω από καρδιάς αλλά πραγματικά δεν νιώθω καθόλου δυνατή όταν της ζητάω να με πάρει μαζί της εκεί που είναι κι όταν το έχω προσπαθήσει και μόνη μου...
    Σ' ευχαριστώ πάντως για την ευχή για στιγμές με αγάπη μήπως κι έτσι καταφέρω και κρατηθώ στη ζωή τελικά...αλλά στην πραγματικότητα, θα προτιμούσα να μην είχα έρθει στη ζωή, θα προτιμούσα να μην είχα γεννηθεί ποτέ...θα είχα γλυτώσει από πολύ πόνο...

  6. #21
    Senior Member
    Join Date
    Feb 2010
    Posts
    817
    πριν καποια χρονια εχασα τελειως ξαφνικα την πρωτη μου εξαδελφη απο ιατρικο λαθος..
    ειμαστε πολυ δεμενες και η μονη απο τα εξαδελφια μου που ηξεραν τι αντιμετωπιζω...με ειχε στηριξει πολλες φορες σε θεματα υγειας που αφορουσαν εμενα η τα παιδια μου.
    αποφασισε για δικους λογους να παει να κανει μια επεμβαση διχως να ενημερωσει κανεναν και δυστυχως εγινε το λαθος.
    εκεινη την ημερα ενιωσα ενα φοβερο συναισθημα, ημουν σιγουρη οτι κατι θα συνεβαινε και αποφασισα να φυγω για το νησι μας.
    το επομενο πρωϊ ξυπνησα απο τον ηχο του τηλεφωνου, ακουγοντας οτι πεθανε η εξαδελφη μου και την φερνουν στο νησι για την ταφη.
    ακομη δεν μπορω να πιστεψω οτι η δυναμικη γυναικα που μονο θαρρος και δυναμη εδινε γυρω της εφυγε τοσο αδικα.
    ισως γιατι ηταν πιο κοντα μου απ΄ολα τα εξαδελφια μου ηταν και το σοκ μεγαλυτερο ακομη.
    θυμαμαι οτι σε δυσκολες στιγμες την παρακαλουσα να με βοηθησει θελοντας να πιστεψω οτι με βλεπει, με ακουει.
    μετα απο δυο μηνες εχασα τον πατερα μου απο ανιατη ασθενεια που ομως τον ταλαιπωρησε λιγο χρονικο διαστημα.ετσι εγω ημουν εκεινη που επρεπε να τον βοηθησω και να του συμπαρασταθω.
    οι σχεσεις μας δεν ηταν αυτες που θα επρεπε (ηξερα οτι με αγαπαει με τον δικο του τροπο)αλλα ειχε απομακρυνθει απο κοντα μου για πολλους λογους.
    δυο μερες πριν πεθανει μου ειπε οτι απο εδω και περα θα ειμαστε μαζι θελοντας να μου δειξει την αγαπη του, ισως γιατι τοτε καταλαβε τι ειχε συμβει, τι ειχε χασει τοσα χρονια.... οταν εφυγε πια, θυμαμαι οτι πηγαινα καθε μερα στον ταφο του και του μιλουσα, τον παρακαλουσα να με βοηθησει και του ελεγα οσα δεν ειχαμε πει στην ζωη....πραγματικα ειναι κατι που ποναει πολυ και εχω συγκινηθει απιστευτα ομως πραγματικα αισθανομουν οτι ηταν ο αγγελος μου.
    το καλοκαιρι κοιτουσα τον ουρανο και ελεγα οτι ηταν ενα αστερι μεσα στα τοσα.
    καμμια φορα τα σεναρια της ζωης ξεπερνουν την φαντασια ενος ταλαντουχου συγγραφεα.
    πιστευω δε, οτι αυτο που συμβαινει να νιωθουμε τον ανθρωπο μας οτι μας ακουει, οτι μας βλεπει, μας βοηθαει να διαχειριστουμε την απωλεια, το πενθος μας , μεχρι να περασει ο χρονος και να απαλυνει ο πονος μας.
    σου ευχομαι να ξεπερασεις τον χαμο της γιαγας σου και να την εχεις παντα σαν παραδειγμα στην ζωη σου μιας και ηταν τοσο γλυκος ανθρωπος.

  7. #22
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2006
    Posts
    5,668
    Quote Originally Posted by Κύκνος View Post
    Να το πιστέψεις Σοφία, να το πιστέψεις...έχω δει σημάδια μετά το θάνατο της ότι είναι ακόμα "εδώ" και με προστατεύει...μου έστειλε εικόνα για να με προστατεύει...δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να σου εξηγήσω την ιστορία αλλά από πάντα η Αγία που μου έστειλε ήταν "δίπλα" μου στη ζωή μου ακόμα και την ημέρα της γέννησης μου που υπήρχε κίνδυνος...
    Ναι, όντως μιλάω από καρδιάς αλλά πραγματικά δεν νιώθω καθόλου δυνατή όταν της ζητάω να με πάρει μαζί της εκεί που είναι κι όταν το έχω προσπαθήσει και μόνη μου...
    Σ' ευχαριστώ πάντως για την ευχή για στιγμές με αγάπη μήπως κι έτσι καταφέρω και κρατηθώ στη ζωή τελικά...αλλά στην πραγματικότητα, θα προτιμούσα να μην είχα έρθει στη ζωή, θα προτιμούσα να μην είχα γεννηθεί ποτέ...θα είχα γλυτώσει από πολύ πόνο...
    Ομορφε κυκνε,

    νομιζω πώς απο τη στιγμη που ερχομαστε στη ζωη μπορει να νιωσουμε πολυ πονο, στ αληθεια. Αλλα εχουμε την ευκαιρια, αν αφεθουμε στο να νιωσουμε, να αισθανουμε κ πολυ ομορφα κ την ευτυχια...Αλλωστε μονη σου ειπες για τις ομορφες στιγμες που κρατας μεσα σου...Τωρα επικρατει ο πονος. Δεν θα ναι ομως παντα έτσι...Θα ερθουν κ οι στιγμες που θα την θυμασαι κ θα μπορεις να χαμογελας ακομα κι αν πονας. Γιατι τοτε μαλλον θα μπορεις να νιωθεις κ την "ευλογια" οτι εχεις ζησει και ομορφα. Κ η διαδρομη μεχρι εκεινη την στιγμη εχει κ αυτη την αξια της κ την ομορφια της. Πονος διχως χαρα και αντιστροφα, δεν μπορει να υπαρξει νομιζω...

    Σου στελνω μια αγκαλια καλη μου...
    πάρα πολλή ευφυϊα μπορεί να επενδυθεί στην άγνοια, οταν η αναγκη για ψευδαίσθηση ειναι βαθιά...

  8. #23
    Senior Member
    Join Date
    May 2007
    Location
    στη φωλιά μου...
    Posts
    12,263
    Quote Originally Posted by γιώτα2 View Post
    πριν καποια χρονια εχασα τελειως ξαφνικα την πρωτη μου εξαδελφη απο ιατρικο λαθος..
    ειμαστε πολυ δεμενες και η μονη απο τα εξαδελφια μου που ηξεραν τι αντιμετωπιζω...με ειχε στηριξει πολλες φορες σε θεματα υγειας που αφορουσαν εμενα η τα παιδια μου.
    αποφασισε για δικους λογους να παει να κανει μια επεμβαση διχως να ενημερωσει κανεναν και δυστυχως εγινε το λαθος.
    εκεινη την ημερα ενιωσα ενα φοβερο συναισθημα, ημουν σιγουρη οτι κατι θα συνεβαινε και αποφασισα να φυγω για το νησι μας.
    το επομενο πρωϊ ξυπνησα απο τον ηχο του τηλεφωνου, ακουγοντας οτι πεθανε η εξαδελφη μου και την φερνουν στο νησι για την ταφη.
    ακομη δεν μπορω να πιστεψω οτι η δυναμικη γυναικα που μονο θαρρος και δυναμη εδινε γυρω της εφυγε τοσο αδικα.
    ισως γιατι ηταν πιο κοντα μου απ΄ολα τα εξαδελφια μου ηταν και το σοκ μεγαλυτερο ακομη.
    θυμαμαι οτι σε δυσκολες στιγμες την παρακαλουσα να με βοηθησει θελοντας να πιστεψω οτι με βλεπει, με ακουει.
    μετα απο δυο μηνες εχασα τον πατερα μου απο ανιατη ασθενεια που ομως τον ταλαιπωρησε λιγο χρονικο διαστημα.ετσι εγω ημουν εκεινη που επρεπε να τον βοηθησω και να του συμπαρασταθω.
    οι σχεσεις μας δεν ηταν αυτες που θα επρεπε (ηξερα οτι με αγαπαει με τον δικο του τροπο)αλλα ειχε απομακρυνθει απο κοντα μου για πολλους λογους.
    δυο μερες πριν πεθανει μου ειπε οτι απο εδω και περα θα ειμαστε μαζι θελοντας να μου δειξει την αγαπη του, ισως γιατι τοτε καταλαβε τι ειχε συμβει, τι ειχε χασει τοσα χρονια.... οταν εφυγε πια, θυμαμαι οτι πηγαινα καθε μερα στον ταφο του και του μιλουσα, τον παρακαλουσα να με βοηθησει και του ελεγα οσα δεν ειχαμε πει στην ζωη....πραγματικα ειναι κατι που ποναει πολυ και εχω συγκινηθει απιστευτα ομως πραγματικα αισθανομουν οτι ηταν ο αγγελος μου.
    το καλοκαιρι κοιτουσα τον ουρανο και ελεγα οτι ηταν ενα αστερι μεσα στα τοσα.
    καμμια φορα τα σεναρια της ζωης ξεπερνουν την φαντασια ενος ταλαντουχου συγγραφεα.
    πιστευω δε, οτι αυτο που συμβαινει να νιωθουμε τον ανθρωπο μας οτι μας ακουει, οτι μας βλεπει, μας βοηθαει να διαχειριστουμε την απωλεια, το πενθος μας , μεχρι να περασει ο χρονος και να απαλυνει ο πονος μας.
    σου ευχομαι να ξεπερασεις τον χαμο της γιαγας σου και να την εχεις παντα σαν παραδειγμα στην ζωη σου μιας και ηταν τοσο γλυκος ανθρωπος.
    Άρα πιστεύεις στη διαίσθηση Γιώτα; Εγώ πάντως ναι...και την έχω βιώσει κιόλας...είδα δει ένα όνειρο πριν κάποια χρόνια (καμία σχέση με θάνατο όμως) που βγήκε πραγματικότητα...μάλιστα την ώρα που το είδα εγώ είχε συμβεί αυτό που ονειρεύτηκα...θυμάμαι ότι ξύπνησα τρομαγμένη και πήρα αμέσως τηλέφωνο την φίλη μου γιατί το όνειρο είχε να κάνει με εκείνη...τη ρώτησα αν είναι όλα καλά κι επέμεινε πως ναι όσο επέμεινα κι εγώ να ρωτάω αλλά την άλλη μέρα το πρωϊ βρήκα μήνυμα της που μου έλεγε ότι όντως κάτι κακό συνέβη κι όταν το είδα η πρώτη μου σκέψη ήταν "το ήξερα, το ένιωσα!"
    Σ' ευχαριστώ για την ευχή αλλά ρε συ αν και την έχω παράδειγμα νιώθω ότι την απογοητεύω συνέχεια...δεν θα γίνω ποτέ σαν εκείνη...δεν είμαι τόσο άξια...μάλλον καθόλου δεν είμαι τελικά...και σίγουρα δεν μπορώ να συγκριθώ μαζί της...

  9. #24
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2006
    Location
    home which home
    Posts
    2,326
    Εσυ θελεις τα παιδια σου να γινουν σαν εσενα και να συγκρινονται μαζι σου;

  10. #25
    Senior Member
    Join Date
    May 2007
    Location
    στη φωλιά μου...
    Posts
    12,263
    Quote Originally Posted by Sofia View Post
    Ομορφε κυκνε,

    νομιζω πώς απο τη στιγμη που ερχομαστε στη ζωη μπορει να νιωσουμε πολυ πονο, στ αληθεια. Αλλα εχουμε την ευκαιρια, αν αφεθουμε στο να νιωσουμε, να αισθανουμε κ πολυ ομορφα κ την ευτυχια...Αλλωστε μονη σου ειπες για τις ομορφες στιγμες που κρατας μεσα σου...Τωρα επικρατει ο πονος. Δεν θα ναι ομως παντα έτσι...Θα ερθουν κ οι στιγμες που θα την θυμασαι κ θα μπορεις να χαμογελας ακομα κι αν πονας. Γιατι τοτε μαλλον θα μπορεις να νιωθεις κ την "ευλογια" οτι εχεις ζησει και ομορφα. Κ η διαδρομη μεχρι εκεινη την στιγμη εχει κ αυτη την αξια της κ την ομορφια της. Πονος διχως χαρα και αντιστροφα, δεν μπορει να υπαρξει νομιζω...

    Σου στελνω μια αγκαλια καλη μου...
    Να 'σαι καλά κορίτσι μου, αυτή την στιγμή την έχω ανάγκη όσο τίποτα άλλο...

  11. #26
    Senior Member
    Join Date
    May 2007
    Location
    στη φωλιά μου...
    Posts
    12,263
    Quote Originally Posted by carrie View Post
    Εσυ θελεις τα παιδια σου να γινουν σαν εσενα και να συγκρινονται μαζι σου;
    Όχι Κάρυ...εγώ αν ποτέ κάνω παιδιά θα τα αφήσω ελεύθερα να γίνουν αυτό που θέλουν να είναι (μέσα στα πλαίσια του λογικού εννοείται) και ποτέ δεν θα τους επιβάλλω τίποτα...απλά συνέχεια έχω στο μυαλό μου τη φράση μιας φίλης της γιαγιάς που μου την είπε στην κηδεία (για καλό η γυναίκα βέβαια) "να πάρεις τις χάρες της γιαγιάς σου". Και τότε ένιωσα περήφανη γι' αυτό, που θεωρούσε δηλαδή τη γιαγιά τόσο καλή κι άξια γυναίκα ώστε να μου ευχηθεί κι εμένα κάτι τέτοιο...και πραγματικά ήταν όλα αυτά: καλή, άξια, δυνατή...σπάνια γυναίκα για την εποχή της...και πραγματικά θα ήθελα να είμαι σαν εκείνη και να μην την απογοητεύω συνέχεια και να με βλέπει έτσι από εκεί που βρίσκεται και να στεναχωριέται...

  12. #27
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2006
    Location
    home which home
    Posts
    2,326
    Aν μας βλεπουν απο εκει πανω αυτοι που εχουν φυγει, θα απογοητευεονταν μονο αμα δε χαιρομασταν τη ζωη μας και δεν ημασταν ευτυχισμενοι, αλλα μεναμε κολλημενοι και δυστυχισμενοι χωρις να καταλαβαινουμε οτι εχουμε ενα δωρο να ζησουμε

  13. #28
    Junior Member
    Join Date
    Apr 2011
    Posts
    11
    Καλή μου,
    ¨εχασα πριν 10 ημέρες την μαμά μου και είμαι τόσο χαμένη και ακατάλληλη να σε συμβουλεύσω. θα σου πω μόνο κάτι που μου είπε ένας γνωστός που έχει ζήσει πρόσφατα μια απώλεια.Τον ρώτησα προσπαθώντας να αποσπασω μια παρηγορητική απάντηση πότε γίνεται καποιος πάλι φυσιολογικός .Πήρα την απάντηση που φοβάμαι πως είναι 100% αληθεια.ΠΟΤΕ.
    Έλλη

  14. #29
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2006
    Posts
    5,668
    Ελλη, συλληπητηρια σου ευχομαι ολοψυχα. Δεν ξερω τί εννοεις ρωτωντας "φυσιολογικος"....ομως νομιζω πώς οταν χανουμε σημαντικους ανθρωπους της ζωης μας, ποσο μαλλον τη μανα που οπως κι αν μας εχει μεγαλωσει ειναι ανθρωπος σημαντικος στη ζωη ολων μας, δεν μπορουμε να ειμαστε ποτε οπως πριν. Κατι τετοιο θα ταν και τρελο...
    πάρα πολλή ευφυϊα μπορεί να επενδυθεί στην άγνοια, οταν η αναγκη για ψευδαίσθηση ειναι βαθιά...

  15. #30
    Senior Member
    Join Date
    May 2007
    Location
    στη φωλιά μου...
    Posts
    12,263
    Quote Originally Posted by carrie View Post
    Aν μας βλεπουν απο εκει πανω αυτοι που εχουν φυγει, θα απογοητευονταν μονο αμα δε χαιρομασταν τη ζωη μας και δεν ημασταν ευτυχισμενοι, αλλα μεναμε κολλημενοι και δυστυχισμενοι χωρις να καταλαβαινουμε οτι εχουμε ενα δωρο να ζησουμε
    Δηλαδή δεν πιστεύεις ότι μας κρίνουν γι' αυτό που είμαστε; Και τί εννοείς "κολλημένοι"; Κολλημένοι στην ανάμνηση αυτού που έφυγε;

Page 2 of 10 FirstFirst 1234 ... LastLast

Similar Threads

  1. Είμαι Ακόμα Παρθένος Είναι Φυσιολογικό?
    By didymakos in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 131
    Last Post: 10-03-2017, 13:44
  2. Πόσο βρώμικο είναι το κύκλωμα των ψυχιάτρων/ ψυχολόγων;
    By carrot in forum Ψυχολογική Υποστήριξη & Αυτοβοήθεια
    Replies: 4
    Last Post: 08-12-2010, 01:30
  3. ειναι φυσιολογικο;
    By lenaki__ in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 17
    Last Post: 03-09-2010, 18:55
  4. ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ
    By EFI in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 6
    Last Post: 17-01-2008, 15:25
  5. Πόσο δύσκολος είναι ο γάμος τελικά;
    By alexandros3 in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 58
    Last Post: 25-05-2007, 10:17

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •