ολα μαυρα

[RainAndWind]

Εσένα θα σε πιάσω από το τσουλούφι να σου πω εγώ που κάνεις τέτοιες απαξιωτικές σκέψεις για σένα!:P
Κι επειδή σε ξέρω και θα μου επιτρέψεις να έχω ιδίαν άποψη, είσαι ένα ψαγμένο κορίτσι, με υπέροχα πράσινα μάτια, με ένα μουτράκι για τσίμπημα, με ένα φοβερό χιούμορ, με γνώσεις και με άποψη, με όλο το μέλλον μπροστά σου να φτιάξεις ό,τι θες πάνω σου, κάτω σου και γύρω σου, λολ, και θα το κάνεις!
Λου μου, δεν είσαι η μόνη με κάποια σημάδια από το παρελθόν, ξέρεις, τά'χουμε συζητήσει. Κοίτα γύρω σου, παρατήρησε, πόσοι άνθρωποι πασχίζουμε να λυτρωθούμε? Πιστεύεις πως εσύ δεν θα τα καταφέρεις? Μπορείς! Ήδη έχεις κάνει τόσο σημαντικά βήματα, σκέψου το, είναι λογικό κάποιες φορές να έχεις και λίγα flashbacks, όταν διαχειριστείς κι αυτά, θα υποχωρήσουν. Είσαι σε δρόμο θεραπευτικό των όσων έζησες, και σε διαδρομές που θα σε φέρουν σε ωραία μέρη και σε σταθερότητα, είμαι σίγουρη.

Σε αγαπούσαν και σε αγαπούν Λου οι δικοί σου. Αλλά ένιωθαν φόβο και πανικό όταν έβλεπαν το παιδί τους να περνάει όσα πέρναγες τότε και ό,τι ήξεραν ή νόμιζαν πως θα σου ήταν προστατευτικό έκαναν. Θα μου πεις, μα είναι δυνατόν να θεώρησαν προστατευτική τη νοσηλεία με εγκλεισμό? Δεν είχαν τις γνώσεις, δεν είναι ειδικοί, είναι άνθρωποι μιας γενιάς που για άλλα πάλευε Λουλούδι μου, άλλες προτεραιότητες, άλλα βιώματα, άλλες νοοτροπίες.
Να τον δουλέψεις στην ψυχοθεραπεία σου τον θυμό. Και μετά θα τον αφήσεις πίσω σου.

Θα πάμε ρε επιτέλους για καφέ? Θα μιλήσουμε, σου στέλνω μνμ. Σου πήρα ένα βιβλίο σήμερα που -άκου τι έτυχα- έχει τίτλο "ΛΟΥ". Μόλις το είδα είπα ώπα, για το Λουκούμιον!
Δεν έχεις κατάθλιψη, έτσι νομίζω, τι λέει η ψυχ σου? Δε με νοιάζει τι λες εσύ, ψυχάκι είσαι, αλλά με άλλη έννοια! Ψυχούλα είσαι.
Τι εννοείς μωρέ τι θα κάνεις από δω και πέρα? Ό,τι κάνουμε όλοι, θα περάσεις τη φάση σου και μετά θα αρχίσεις να ανεβαίνεις και να μην κολλάς στα περασμένα.
Σε φιλώ, καλό σου ξημέρωμα. Άμα δε νιώθεις καλά, πάρε τηλ. να πούμε καμιά μαλακία να σου φύγει το άγχος. Ψψτ, να σου θυμίσω, ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ ΛΕΜΕ!
<3

[Sofia]

Sofia, δεν ξερω τι κανω με το θυμο. η γνωμη της ψυχ ειναι οτι ο θυμος δεν μας αφηνει να ωριμαζουμε, οτι πρεπει να βαζουμε εγκαιρα ορια στους αλλους για να μη φθανουμε σε σημειο θυμου κλπ. (στα προβληματα διαπροσωπικων σχεσεων)

στο συγκεκριμενο θεμα που το συζητησα μαζι της, πρακτικα υποστηριξε ολους τους αλλους (γονεις, γιατρο), οποτε για ποιο θυμο να μιλησουμε?!

για τον δικο σου θυμο μαζι με την θεραπευτρια σου ενδεχομενως κ απο οτι νιωθω, το γεγονος πώς αισθανεσαι πώς δεν σε καλυπτει ή δεν σε υποστηριζει σε ολο αυτο. Γιατι τί σημαινει ολο αυτο? οι γονεις εκαναν αυτο γιατι αυτο νομιζαν οτι ειναι το καλυτερο, ο γιατρος το ίδιο...ομως αυτο σημαινει οτι εσυ δεν "επιτρεπεται" ή δεν μπορεις να εισαι θυμωμενη?

Απο την αλλη, ποια ορια θα μπορουσες να βαλεις στο τοτε, για να μην εισαι θυμωμενη στο σημερα? Προσωπικα νομιζω πώς μπορεις να ξεπερασεις το θεμα του τοτε, αρκει να μην το κουκουλωσεις ή να μην το συμμαζεψεις επειδη δεν πρεπει να θυμωνεις ή δεν υπάρχει χωρος για θυμο "λογικα". Σιγουρα ο θυμος σου εχει λογο που υπάρχει κ δεν μπορει να τον ακυρωσει κανεις ως σωστο ή λαθος.

Κατα τα αλλα γραφει καπου η αρκτος κ συμφωνω μαζι της, στο οτι στο σημερα μηπως δεν πάει κατι καλα κ ανασυρθηκε ολο αυτο το θεμα? Εκτος αν δεν ασχοληθηκες μαζι του (για τους δικους σου λογους) κ τώρα αντεχεις να αναμετρηθεις μαζι του.

[Sofia]

θα ηθελα να μπορω να αποδεχομαι κατι κ να μη θυμωνω για να ησυχασω.

ξερω τι εννοεις Lou. Κι εγω ειχα τετοιες απαιτησεις απο τον εαυτο μου. Να μην θυμωνω, να συγχωρω τα παντα κ τους παντες κ να γινω κατι σαν γκουρου (μαλλον). Στην πορεια καταλαβα οτι ακριβως αυτο ηταν το πιο κουραστικο απ ολα...

τελικα πιστευω οτι ειναι σημαντικο να νιωσουμε οτι δεν μπορουμε να αποδεχτουμε τα παντα. και οτι ειναι ενταξει.πιστευω οτι αν το νιωσεις κ αποδεχτεις οτι δεν μπορεις τα παντα, πας ενα βημα παραπερα.

[RainAndWind]

Λου, διάβασε κι αυτό, ίσως να σε ενδιαφέρει.
Self-compassion may be more important than self-esteem in dealing with negative events, new studies show. Σύμφωνα με ερευνητές των πανεπιστημίων Duke and Wake Forest, η ικανότητα να είναι κανείς αυτοσυμπονετικός (self compassionate), μπορεί να είναι σημαντικότερη από την αυτοεκτίμηση. Δηλαδή, στην αντιμετώπιση δυσκολιών στη ζωή, να έχει κάποιος τη δυνατότητα να στέκεται με διάθεση συμπονετική απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό. Πώς θα αντιμετώπιζες έναν άνθρωπο που αγαπάς που θα πέρναγε τα ίδια που περνάς εσύ? Με συμπόνια, που όμως δε δείχνεις στον εαυτό σου. Εκεί αρχίζουν τα σβιιν, φσττ των μαστιγίων από εσένα σε σένα την ίδια. Οι υπεραυστηρές κρίσεις, οι δηλώσεις απαξίωσης, οι αυτοκριτικές με διάθεση όχι να φτιάξεις απλώς, αλλά να τιμωρήσεις τον εαυτό σου καταδικάζοντας και μηδενίζοντας. Ακραίες δηλώσεις το ανάξια, άχρηστη, έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα, που σου περνάν μηνύματα εκμηδενιστικά, ταπεινωτικά και σε φέρνουν σε κατάσταση ψυχική θανατοποινίτη.

Τι θα έλεγες για ένα μέλος του φόρουμ που σου ζητούσε να το βοηθήσεις όταν αισθανόταν άχρηστο και ανάξιο? Δεν θα προσπαθούσες να του μαλακώσεις το συναίσθημα? Να το κάνεις να φέρεται λιγότερο σκληρά στον εαυτό του? Δε θα του έλεγες λόγια παρηγορητικά, δε θα προσανατολιζόσουν στο να κατευνάσεις τη μαυρίλα?

Γιατί λοιπόν όταν θα φερόσουν έτσι σε κάποιον άλλον, δεν το κάνεις η ίδια για σένα?
Γιατί τη διάθεση συμπόνιας, το δικαίωμα αυτό δεν το παραχωρείς και σε σένα?

Σύμφωνα με τη μελέτη, η αυτοσυμπόνια περιλαμβάνει τρία άλλα πραγματάκια.
1)αυτοευγένεια (διάθεση ευγένειας απέναντι στον εαυτό), αντικαθιστώντας την αυτοδικαστική.
2)ανθρωπισμό (βλέποντας τις δικές σου αρνητικές εμπειρίες σαν ένα φυσικό κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας)
3)ενσυνείδητη αποδοχή (διατηρώντας μία σχετική ουδετερότητα απέναντι στις εμπειρίες, αντί να ταυτίζεις την αυτοαξία σου με τα επιτεύγματά σου)

Σε τι μπορεί να μας βοηθήσει όλους ένας τέτοιος προσανατολισμός?
Η έρευνα δείχνει πως τα άτομα με αυτοσυμπόνια είχαν λιγότερες αρνητικές συναισθηματικές αντιδράσεις απέναντι στις φορτισμένες εμπειρίες τους.
Πως ενώ τους επέτρεπε να αναλάβουν την ευθύνη των εμπειριών, να μπορούν ωστόσο να κοντράρουν τα εσωτερικά χτυπήματα, δέστο κάπως σαν πονάω μεν αλλά δεν μου αφήνει μελανιές στο μέσα μου.
Ήταν πιο προστατευμένα από την αυτοσυμπόνια απ΄ό,τι αν είχαν αυτοπεποίθηση ή αυτοεκτίμηση.
Εξίσωση και εξισορρόπηση αντιδράσεων παρόμοια σε αρνητικές και θετικές εμπειρίες. Όπως σε αγαπάς στα εύκολα, ανάλογα
μπορείς να σε αγαπάς και στα ζόρια.
Βρέθηκε πως κατεύναζε τη θυμό, όσο και την καταθλιπτική προδιάθεση.

Για περισσότερα άρθρα μπόλικα, τόσο στη wikipedia στο λήμμα self-compassion, στην psychlopedia (όχι, δε μεταφράζεται σαχλοπαίδεια, λολ), κι αλλού.
Τράι ιτ.

[ανεμος]

Sofia, δεν ξερω τι κανω με το θυμο. η γνωμη της ψυχ ειναι οτι ο θυμος δεν μας αφηνει να ωριμαζουμε, οτι πρεπει να βαζουμε εγκαιρα ορια στους αλλους για να μη φθανουμε σε σημειο θυμου κλπ. (στα προβληματα διαπροσωπικων σχεσεων)

στο συγκεκριμενο θεμα που το συζητησα μαζι της, πρακτικα υποστηριξε ολους τους αλλους (γονεις, γιατρο), οποτε για ποιο θυμο να μιλησουμε?

τους γονεις μου τους αθωωσε απο τη συμμετοχη τους, ως οτι δεν ξεραν κ ακουσαν το γιατρο.
το γιατρο τον δικαιολογησε επειδη ειχα κανει αποπειρα προσφατα κ ημουν ψυχολογικα σε δυσφορη κατασταση. για το οτι δε μου ειπαν τπτ επικαλεστηκε οτι μια διαφορα των ψυχικων προβληματων απο τα σωματικα ειναι οτι ο ασθενης μπορει να μην εχει ευθυκρισια αν η θεραπεια ειναι για τον συμφερον του (κ με ρωτησε αν πιστευω οτι ειχα ευθυκρισια τοτε. [μαλλον οχι]) επισης μου ειπε οτι τοτε μπορει να μην μπορουσα να το αντεξω να ακουσω οτι θα μου καναν ηλεκτροσοκ κ γι αυτο να μη μου το ειπαν.

τελος, κατα τη γνωμη της μου ειπε, οτι θεωρει οτι εμενα η νοσηλεια με ωφελησε, (παροτι ξερει ποσο πολυ με εχει βασανισει απο τα παλια χρονια που συνεργαστηκαμε), γιατι λεει, ποιος ξερει τι θα απογινοσουνα αν δεν ειχες νοσηλευτει. τουλαχιστον εκει επαιρνες φαρμακευτικη αγωγη, κ μετα σταματησες τις αποπειρες! (τωρα εγω γι αυτο τις σταματησα τις αποπειρες? επειδη νοσηλευτηκα? δλδ μετα που βγηκα δε θα μπορουσα να κανω αλλη μια αποπειρα? ποιος ξερει...)

ομολογω οτι η αποψη της οτι η κλινικη, που για μενα ηταν ενας ψυχολογικος βιασμος, με ωφελησε, με εκανε τουρμπο!

αυτα!

Αγαπητη ΛΟΥ!
Ξερεις οταν διαβασα αυτο το θεμα που ανερτησες θυμηθηκα η μαλλον κατανοησα για το αλλο θεμα περι Θεου και κολασεως που ανερτησες ως επισης..................
Θα ηθελα να σε ρωτησω αν εχεις μιλησει ανοιχτα στους γονεις σου για ολο αυτον τον θυμο που εχεις για τοτε......Και επισης αν αυτος ο θυμος εχει να κανει αποκλειστικα με τους σημαντικους αλλους και οχι με τον εαυτο σου.....................
Ως επισης θα ηταν καλο αν δεν το εχεις κανει ακομα να συζητησεις μαζι με τον ψυχοθεραπευτη σου το πως αισθανεσαι που ουσιαστικα στηριζει τους αλλους και οχι εσενα............

Ομως εδω ελλοχευει ενας <<κινδυνος>>.Πολλες φορες παρασυρομενοι απο τα συναισθηματα μας παρερμηνευουμε αυτα που ακουμε και τα μεταφραζουμε οπωε θελουμε εμεις....
Δεν ξερω αν το κανεις ετσι,μπορεις ομως να το δεις αυτο...............................

Ξερεις?με καθε επιφυλαξη εγω διαβαζοντας ολα τα παραπανω εισπραττω τον θυμο σου οχι μονο με τους αλλους αλλα και με τον εαυτο σου ισως με την ανημπορια εκεινη της εποχης.Ομως επειδη μαλλον εψαχνες τον Θεο μεσα σου θα ηθελα να σου πω οτι αν δεν συγχωρησεις τον εαυτο σου για τις ατελειες σου και τις αδυναμιες σου οσον αναφορα το παρελθον θα καθηλωθεις εκει γεματη θυμο και οργη........
Δεν θελω να δικαιολογησω τους γονεις σου και τους γιατρους αλλα ολοι κατα καιρους κανουμε οτι καλυτερο μπορουμε και αυτο ισως να μην ειναι αρκετο αλλα μερικες φορες ειναι καλυτερα να το αποδεχομαστε και να πηγαινουμε παρακατω.........
Λου δεν μπορουμε να αλλαξουμε το παρελθον μας στο γραφω αυτο απο προσωπικη εμπειρια το μονο που μπορουμε να κανουμε ειναι να αποδεχτουμε το οτι μας συνεβη μας συνεβη για καποιο λογο και να το ενσωματωσουμε στο παρον μας............
Αγαπη ,πιστη και ελπιδα ειναι οτι καλυτερο μπορουμε να προσφερουμε στον εαυτο μας για να βγαλουμε την μαυριλα απο μεσα μας και να ζησουμε την ζωη μας..............

[Lou!]

γεια σας, σας ευχαριστω πολυ για τα μνμ σας!

αναρωτιεμαι αν αρχισω να πηγαινω σοβαρα για ψυχοθεραπεια κ παω κ σε εναν ψυχιατρο για φαρμακα, θα το ξεπερασω ολο αυτο?

το να αισθανομαι τελειως χαλια καθε τρεις κ λιγο? ολα χαλια, τπτ δεν εχει νοημα, το τραυματικο παρελθον με ποναει, νιωθω αχρηστη να κανω ο,τιδηποτε δημιουργικο κλπ.

ποιος ξερει...

[εσωτερική_σήψη]

Λουλουδι,

η θεραπευτρια σου προφανως και θελει "ξυλο" για τις αποψεις της καθως αυτη η νοσηλεια σου αφησε τραυματα παρα σε οφελησε!
και εννοειται οτι σταματησες τις αποπειρες επειδη εσυ το θελησες και οχι επειδη μπηκες στην κλινικη!
διαβασα για τα ηλεκτροσοκ και ομολογω εφριξα!
ξερεις οι γονεις σου ισως οντως δεν το ηξεραν και στις ιδιωτικες κλινικες γινεται το ελα να δεις!ειναι πολυ πιο σκληρα τα πραγματα απο οτι στις δημοσιες!
εγω θυμωσα με τους γιατρους μου στην κλινικη που με απομονωσαν και μιλαγαν μονο στους γονεις μου και το φιλο μου τον ειχανε στην απεξω!
και θυμωσα με τους γονεις μου που ακουγαν τους γιατρους και οχι εμενα που ηθελα να φυγω απο κει!
πρεπει να εκφρασεις το θυμο σου να τον βγαλεις απο μεσα σου γιατι ολη αυτη η ιστορια σε πιεζει και σου δημιουργει ολο αυτο το αρνητικο συναισθημα!
το παρελθον μπορει να μας στοιχειωσει ξερεις!
και μενα οι φωνες μου στο παρελθον με χτυπανε και με κανουν να το αναβιωνω..
σε νιωθω πολυ καλη μου!
μια σοβαρη ψυχοθεραπεια μπορει να σε βοηθησει σιγουρα!τα φαρμακα μπορεις να τα αποφυγεις εμενα καταφεραν και με εκαναν να μη μπορω χωρις αυτα αλλα εσυ παρτα μονο οταν θεωρησεις οτι τιποτα αλλο δεν μπορει να σε βοηθησει πλεον!εγω τα παιρνω για να μην εχω οπτικες ψευδαισθησεις αλλιως θα τα εκοβα!
απλα κουκουλωνουν το προβλημα δεν το λυνουν!
το θεμα ειναι να το βγαλεις απο μεσα σου και να αγαπησεις τη Λου!
η μαυριλα ερχεται και ξαναερχεται αλλα εσυ δεν πρεπει να τα παρατας!προχωρα και ας νιωθεις οτι δεν εχει νοημα!
εγω προσπαθω να σηκωνομαι απο το κρεβατι και ας τα βλεπω ολα μαυρα!κανω προσπαθεια γιατι θελω επιτελους να βγω απο ολο αυτο..
στα λεω αυτα για να τα ακουω και γω γιατι περναω απο ιδια φαση..
βρες μια σωστη ψυχοθεραπευτρια που θα σε ανακουφισει απο τα φαντασματα του παρελθοντος
και προπαντος σταματα να λες οτι εισαι αχρηστη!η καταθλιψη μιλαει οι εσυ!φαση ειναι και θα φυγει και αυτη!
απλα το θεμα ειναι να την προλαβεις μετα μην ξαναερθει!

[RainAndWind]

Λου, άλλαξε τον τίτλο σε όλα γκρι και θα το φτιάξουμε καρδιά μου σιγά σιγά, μην ανησυχείς ρε! Σ'αγαπάω.

[PETRAN]

Λου, προσωπικά δεν συμφωνώ με τίποτα ότι μετά από 3-4 μήνες θεραπεία δεν βλέπεις καμία βελτίωση αλλά χειροτερεύεις και ότι αυτά που περνάς είναι "θεραπευτικά" και άλλα τέτοια. Απλά σημαίνει ότι πιθανότατα αυτή η θεραπεία η η θεραπεύτρια δεν κάνει για σένα. Επίσης αυτή η υπερβολική οργή που νιώθεις δεν είναι με τίποτα θεραπευτική και δεν σε ωφελεί προφανώς. Αυτά περι "εκτόνωσης" της οργής δεν ισχύουν απλά. Όσο πιο πολύ θυμώνεις τόσο και πιο πολύ οργισμένη θα είσαι.


Άλλο το να "λύνεις" ένα θέμα που σε προβληματίζει και επανερμηνεύοντας το με τον θεραπευτή να μην σε θυμώνει πλέον, και άλλο έτσι χωρίς λόγο να κολλάμε σε ένα θέμα που μας θυμώνει και όλο να θυμώνουμε περισότερο χωρίς να γίνεται τίποτα. Αυτό λέγεται "rumination" ("ιδεομηρυκασμός") και δεν είναι διόλου καλό αφού αποτελεί βασικό στοιχείο κατάθλιψης και άγχους σε έξαρση. Αυτό που σκέφτεσαι, σκέφτεσαι , σκέφτεσαι τα ίδια και τα ίδια κάνοντας κύκλους, βουλιάζοντας όλο και πιο πολύ σε άσχημες συναισθηματικές καταστάσεις. Το έκανες με τον θεό, το κάνεις και με τους γονείς σου και με το δήθεν ECT τώρα (που δεν έχεις και κάποιο στοιχείο ότι έγινε στην τελική. Αλλά και να έγινε get over it!). Αυτό ΚΟΨΤΟ. Μαχαίρι. Μην σκέφτεσαι απλά, εμπόδισε την σκέψη σου όταν αρχίζει και επαναλαμβάνεται. Και θα δεις πως θα αρχίσεις να ηρεμείς όταν δεν επανατροφοδωτείς συνέχεια το άσχημο συναίσθημά σου με αυτού τους είδους τις σκοτεινές σκέψεις.

H θεραπεία πρέπει να έχει συγκεκριμένους στόχους που να αποσκοπούν στο να αισθανόμαστε καλύτερα για το τώρα και για το μέλλον μας. Δεν έχει νόημα να κάνεις έτσι θεραπεία, αναλύοντας το παρελθόν χωρίς να υπάρχει ουσιαστικά "θεραπεία". Άλλο θεραπεία, άλλο αυτογνωσία, το ένα δεν σχετίζεται απόλυτα με το άλλο (αν και βοηθάει να έχεις αυτογνωσία!). Μπορεί κάλλιστα να έχεις αυτογνωσία και τρόμετα αντίληψη και γνώση του εαυτού σου και παρ όλα αυτά να φουντάρεις no problems. Μπορεί να έχεις την απόλυτη ανάλυση κάθε μνημονικής σου εμπειρίας και να παθαίνεις αλεπάλληλες κρίσεις πανικού. Απλούστατα δεν σχετίζονται. Διαφορετικούς στόχους θα πρέπει να έχει μια θεραπεία βελτίωσης της προσωπικότητας και των διαπροσικών σχέσεων και διαφορετικούς μια θεραπεία καταθλιπτικού η ιδεοψυχαναγκαστικού επεισοδίου. Και στην τελευταία περίπτωση θα πρέπει να είναι πιο πρακτική και δυναμική-ιδιαίτερα όταν το άτομο βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση- να επικεντρωθείς στο τώρα να προσπαθήσεις να κάνεις αλλαγές στην ζωή σου και στην σκέψη σου ώστε να σε επαναφέρουν και να σε ανακουφίσουν κάπως. Όλες οι σύγχρονες θεραπείες- Γ-Σ, βραχεία ψυχοδυναμική έτσι λειτουργούν, ιδιαίτερα όταν κάποιος βρίσκεται σε φάση έξαρσης όπως εσύ αυτή την περίοδο. Μετά μπορεί να πας και πιο "βαθιά" και στο παρελθόν αν θες.



Γιατί αλήθεια δεν πας να ζητήσεις μια 3η γνώμη από κάποιον άλλο? Και όχι προσωπικά δεν είναι εναντίον κάποιας φαρμακευτικης αγωγής. Ότι σε κάνει εσένα να αισθανθείς καλύτερα. Δεν θα κάτσουμε να ασχοληθούμε με ιδεολογίες την στιγμή που πονάμε. Κατά την γνώμη μου ψάξε για ένα καλό γιατρό και παράλληλα για ένα καλό ψυχολόγο και αν χρειαστεί παράλληλα να αρχίσεις κάποιο φαρμακάκι κάντο. 2 βήματα να κάνεις και να δεις πως αμέσως-αμέσως θα αρχίσεις να βελτιώνεσαι. Μην κολλάς στο κακό "τρίπτυχο" νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου, για την κατάσταση μου και για το μέλλον μου. Beck θυμήσου. Και θα φτάσεις πάλι σε μια όμορφη κατάσταση που θα ξανα-αποκτήσεις ενδιαφέροντα και νόημα στην ζωή πέρα από κολλήματα περι θεού και τραυματικού παρελθόντος και όλα αυτά θα τα θυμάσαι αμυδρά σαν κακό όνειρο.

[Lou!]

τα ruminations εγω τα εχω κ τα δημιουργω, δε φταιει η ψυχ για αυτα. ισα ισα που αυτη δεν ειναι καθολου του παρελθοντος, ειναι του "εδω κ τωρα".
την ιστορια με την κλινικη κ το ECT, εγω την ξεθαψα, με καποιο τροπο (μου κολλησε αφου επεσα κατα τυχη σε καποια αρθρα στο ιντερνετ κ μετα βρηκα κ αλλα αρθρα) κ εγω την πηγα στην ψυχοθεραπεια. εγω φταιω κ γι αυτο. βασικα πιο πολυ το ECT με φρικαρε, οχι το τι καναν οι γονεις. τεσπα, ο,τι εγινε εγινε, κ ECT να ηταν, εζησα.

βασικα, δεν ξερω αλλα εγω αισθανομαι οτι ολο αυτο με ρουφαει. κ στο παρελθον εκτος απο τα ασχημα, ειχα κ πολλα καλα, κ οπως τα θυμαμαι (μπορει να θυμαμαι κ λαθος βεβαια), δε θυμαμαι να πηρα κ πολλη χαρα ακομα κ απο τις επιτυχιες. κ τωρα για το παρον, δεν αισθανομαι οτι υπαρχει κατι στη ζωη μου που να με ενδιαφερει πραγματικα.

εχω καταθλιψη? δεν ειναι δυνατον ενας ανθρωπος πολυ απλα να μην του αρεσει αλλο η ζωη?

εχω φρικαρει στη σκεψη οτι πρεπει να ζησω καταναγκαστικα κ με το ζορι δεν ξερω ποσα χρονια ακομα μου μενουν. ουτε ξερω τι εχω.
παντως δεν αισθανομαι οτι θα ξαναβρω χαρα εδω πανω.

[streidi]

βασικα, δεν ξερω αλλα εγω αισθανομαι οτι ολο αυτο με ρουφαει. κ στο παρελθον εκτος απο τα ασχημα, ειχα κ πολλα καλα, κ οπως τα θυμαμαι (μπορει να θυμαμαι κ λαθος βεβαια), δε θυμαμαι να πηρα κ πολλη χαρα ακομα κ απο τις επιτυχιες. κ τωρα για το παρον, δεν αισθανομαι οτι υπαρχει κατι στη ζωη μου που να με ενδιαφερει πραγματικα.

εχω καταθλιψη? δεν ειναι δυνατον ενας ανθρωπος πολυ απλα να μην του αρεσει αλλο η ζωη?

εχω φρικαρει στη σκεψη οτι πρεπει να ζησω καταναγκαστικα κ με το ζορι δεν ξερω ποσα χρονια ακομα μου μενουν. ουτε ξερω τι εχω.
παντως δεν αισθανομαι οτι θα ξαναβρω χαρα εδω πανω.

Lou, αυτά που περιγράφεις, είναι κατάθλιψη. Δεν είναι δυνατόν απλά να μην αρέσει σε κάποιον η ζωή, εκτός αν ξέρει πώς θα είναι το κάθε του λεπτό μέχρι να πεθάνει (που κανένας δεν το ξέρει). Είναι επώδυνο αυτό που περνάς. Θα αλλάξει όμως! Δέξου βοήθεια και κάνε λίγη υπομονή, θα τα βλέπεις καλύτερα τα πράγματα. Καλή δύναμη!

[marian_m]

γεια σας, σας ευχαριστω πολυ για τα μνμ σας!

αναρωτιεμαι αν αρχισω να πηγαινω σοβαρα για ψυχοθεραπεια κ παω κ σε εναν ψυχιατρο για φαρμακα, θα το ξεπερασω ολο αυτο?

το να αισθανομαι τελειως χαλια καθε τρεις κ λιγο? ολα χαλια, τπτ δεν εχει νοημα, το τραυματικο παρελθον με ποναει, νιωθω αχρηστη να κανω ο,τιδηποτε δημιουργικο κλπ.

ποιος ξερει...

Το να μη βλέπεις βελτίωση και να νιώθεις χάλια μετά από καιρό ψυχοθεραπείας δεν είναι καλό. Δεν εννοούσα κάτι τέτοιο όταν αναφέρθηκα στην διαδικασία της ψυχοθεραπείας τις προάλλες. Ίσως να χρειαστείς και φαρμακευτική βοήθεια αν έχεις κατάθλιψη.

[Φωτεινη!]

ntoing!!
τι επαθες Λου μου?
Διαβαζω και επανερχομαι...

[Φωτεινη!]

λου,
κοιτα σε οτι αφορα στην θεραπευτρια σου..
Ειναι πολλοι ανθρωποι που διαλεγουν εναν τροπο να μας "χαλαρωσουν" νομιζοντας πως μας κανουν καλο..
Σε αυτη την περιπτωση νομιζω οτι η ψυχολογος σου προσπαθει να σε κατευνασει..ξερω ξερω εσενα σου τη δινει περισσοτερο και νιωθεις οτι μιλας σε τοιχο..
της το λες στα μουτρα κανονικα.."δεν μου κανει αυτη η προσεγγιση" πες της," την εννοεις η το λες για να με ηρεμησειςγιατι εγω ετσι ΔΕΝ ηρεμω"!!
Λου μου η γιατρος σου εχει τον πρωτο λογο και δεν βλεπω να σε ξεκλειδωνει..ψαξου κι αλλου..για την ελλειψη διαθεσης παιζει πολυ το "τρωγοντας ερχεται η ορεξη"...
Σε φιλω..

[pelariry]

Lou, όλη αυτή η ιστορία με τα ηλεκτροσόκ ανήκει στο παρελθόν. τι κερδίζεις με την επαναφορά της στο προσκήνιο; κ στην τελική τα ηλεκτροσόκ είναι μια θεραπευτική τεχνική που καλώς ή κακώς ακολουθήθηκε. με άλλα λόγια, και να σου έκαναν ηλεκτροσόκ τι έγινε;