Απόγνωση...

[deleted-member141015]

Χμ, να σου πω τι συμβολίζουν τα συγκεκριμένα όνειρα: το κομμάτι του εαυτού σου που έχασες κι επιθυμείς διακαώς να ξαναβρείς. Κι αυτό που έχασες και σου λείπει, δεν είναι (μόνο) εκείνος (απλά ήσασταν τόσα χρόνια μαζί, που λογικό είναι να βλέπεις εκείνον να σε αγκαλιάζει στο όνειρο), αλλά η θηλυκή σου υπόσταση, η συντροφική κι ερωτική σου πλευρά. Φυσικά και θα σου συμβεί κάτι καλό :)

[carrie]

Το ονειρο δειχνει απλα οτι εισαι και θες. Εισαι κολλημενη με αυτον, και θες να ειστε μαζι. Και βασικα, οχι μονο αυτο, αλλα ειναι σαν να εχεις γυρισει πισω το χρονο και το ζεις. Ισως πιο λογικο θα ηταν καποια στη θεση σου να βλεπει οτι ο αλλος την παραταει, την κερατωνει, τη βριζει. Ειχες πει αν θυμαμαι καλα οτι ειχες δει και τετοιο ονειρο, προφανως οταν ολα ηταν πιο φρεσκα, τωρα εχει φυγει καπως ο αποηχος και αντι να προχωρησεις μπροστα εκανες αλμα στο χρονο προς τα πισω. Αυτο σε κανει ευτυχισμενη, γιαυτο το βλεπεις σαν ονειρο.

[aggelik]

Γεια σας και πάλι μετά από αρκετό καιρό...!
Η κατάσταση μου δυστυχώς δεν έχει αλλάξει και πολύ - για να πω την αλήθεια, είναι ημέρες που νιώθω καλύτερα από πριν αλλά και μέρες που είμαι πολύ χειρότερα, τον σκέφτομαι συνέχεια, θέλω να τον πάρω τηλέφωνο και κλαίω μέχρι σκασμού!
Εχω παρατηρήσει ότι είμαι "χάλια" όταν μένω μόνη μου στο σπίτι, ενώ αντιθετα είμαι πολύ καλύτερα όταν βγαίνω έξω, είμαι με κόσμο κλπ κλπ. Αλλά δε γίνεται να είμαι με άλλους όλη την ώρα, όσο κι αν προσπαθώ να το κάνω, αναγκαστικά κάποιες ώρες της ημέρας θα μείνω μόνη και αυτές είναι οι χειρότερες, αυτές είναι που δνε περνάνε με τίποτα...
Εξακολουθώ και έχω επίσης πρόβλημα με τον ύπνο. Δεν μπορώ να κοιμηθώ εύκολα, και αν το κάνω θα είναι για λίγες μόνο ώρες.
Αρχισα να επισκέπτομαι και μια ψυχολόγο, αλλά επειδή δεν έχω προηγούμενη εμπειρία για το αποτέλεσμα των συνεδριών, θα ήθελα τη γνώμη σας.
Δεν έχω κάνει πολλές συνεδρίες, 5 αν δεν κάνω λάθος! Αλλά βρε παιδιά δε νιώθω να με βοηθάνε καθόλου. Πηγαίνω, μιλάω (κυρίως για τον πρώην άντρα μου) και φεύγω. Η ψυχολόγος μου πετάει κάτι ατάκες του στυλ "α, μάλιστα..." "α, δύσκολη η κατάσταση..." και τίποτα περισσότερο. Σε κάποια φάση με ρώτησε "εγώ πώς θέλεις να σε βοηθήσω"!!!! Εκεί έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Εγώ θα της πω;;;;;
Γενικότερα, δε νιώθω τίποτα διαφορετικό από το να μιλάω μπροστά σε ένα τοίχο, ακόμα και οι φίλες μου περισσότερο feedback μου δίνουν.
Είναι φυσιολογικά αυτά; Τι λέτε;

[deleted-member141015]

Αν νιώθεις ότι μιλάς μπροστά σε έναν τοίχο, προφανώς κάτι δεν πάει καλά. Και οπωσδήποτε δεν μπορεί οι συνεδρίες να είναι ατέλειωτοι μονόλογοι. Συζητήσατε καθόλου στην αρχή τι είναι αυτό που θα κάνετε μαζί, τι είδους αποτέλεσμα θα ήθελες εσύ να έχεις και τι δυνατότητες υπάρχουν μέσα από τη συμβουλευτική διαδικασία? Ο κάθε ψυχολόγος έχει βέβαια τη δική του προσέγγιση, αλλά χρειάζεται να σου εξηγήσει ποια είναι αυτή και πώς θα μπορούσε να σε βοηθήσει. Επίσης, μη διστάσεις κι εσύ να πεις αυτό ακριβώς που νιώθεις, όπως το έγραψες εδώ. Κι αν φύγεις με την αίσθηση ότι δεν συνεννοείστε, απευθύνσου κάπου αλλού.

[ram]

αγγελικη αν κ σιγουρα δεν ειμαι η καταλληλη επι του θεματος εχεις σκεφτει πως οταν εισαι πολλα χρονια με εναν ανθρωπο,εχεις συνηθησει να ζεις μαζι του,ειναι κομματι σου κ απλα γι'αυτο δε μπορεις να ζεις μακρυα του?το λεω σε σενα να το ακουω κ εγω.....
ΥΠΟΜΟΝΗ......

[aggelik]

Μαρίνα, μου είπε πως επειδή δε με ξέρει καθόλου στην αρχή θα περάσουν κάποιες συνεδρίες έτσι ώστε να μπορέσει να βγάλει ένα συμπέρασμα για την περίπτωσή μου και πως μετά θα δούμε πώς θα πορευτούμε.
Με ρώτησε τι θέλω εγώ να έχω ως αποτέλεσμα του είπα, αλλά η κουβέντα έμεινε εκεί, δεν τη συνέχισε, δε μου είπε "οκ, αυτό θα το πετύχουμε με αυτόν και τον άλλον τρόπο". Την επόμενη εβδομάδα θα ξαναρωτήσω, αν τουλάχιστον έβγαλε αυτό το συμπέρασμα για την περίπτωση μου και πώς το βλέπει να προχωράμε από εδώ και πέρα...

[void]

Καλημέρα Αγγελική..διαβάζοντας το ποστ σου κατέληξα για πολλοστή φορά στο ίδιο συμπέρασμα...είμαστε ανθρωπάκια όλοι.Ανθρωπάκια ταλαιπωρημένα, ο καθένας μας πορεύεται με τη δική του άβυσσο, με τη δική του μαύρη τρύπα.Ο άντρας σου προφανώς το έκανε για πολλά χρόνια αυτό και τώρα έκανε το μεγάλο μπαμ..ήρθε πολύ κοντά στη μαύρη τρύπα του και προκειμένου να πέσει μέσα έκανε την κίνηση που θεώρησε ότι θα τον βοηθούσε να βγει από αυτήν.Και ενώ αυτός φαίνεται να βγαίνει σιγά σιγά..εσύ βουλιάζεις βιώνοντας τον απόηχο της δικής του απόφασης.
Ο άντρας σου είναι κάτι σαν το ανεύρυσμα...το ανεύρυσμα αν ξέρεις είναι μια φλέβα που σε κάποιο σημείο μαζεύει πολύ αίμα και πρήζεται σαν μπαλόνι..το πότε θα εκδηλωθεί:άγνωστον. Έτσι και ο άνθρωπος ανεύρυσμα. Έχει δύο χαρακτηριστικά: 1ον δε σε ενημερώνει ποτέ αληθινά για τις πραγματικές του προθέσεις - έτσι σε υπνωτίζουν κάνοντάς σε να πιστεύεις ότι όλα πάνε καλά με τη σχέση σας και 2ον όταν αποφασίσει να εκραγεί, σε ξαφνιάζει και δε σου δίνει χρόνο να αντιδράσεις. Και μετά τρέχεις να μαζέψεις τα σπασμένα...Το μόνο που μπορείς να κάνεις εσύ τώρα είναι να προχωρήσεις στη ζωή σου.Μην ελπίζεις να γυρίσει πίσω...πάντα μετά από την εκδήλωση ενός ανευρύσματος η ζωή του ασθενή είναι χειρότερη..Θες η ζωή σου να είναι πάντα λίγο χειρότερη?Θες να συμβιβαστείς με αυτό?Δε θέλεις.Απλώς ακόμα πονάς πολύ.Είσαι πολύ μικρή για να συμβιβάζεσαι και να αρκείσαι με ημίμετρα.Εάν ο άλλος έχει τέτοιο πρόβλημα, όσο καλός άνθρωπος κατά τ'άλλα κι αν είναι, λυπάμαι, αλλά είναι δικό του πρόβλημα.Εσύ ασχολήσου με τον εαυτόσ σου στην παρούσα φάση.
όσον αφορά τον ψυχολόγο, συζήτησέ το μαζί του. Η χημεία μεταξύ ψυχολόγου και ασθενούς είναι πάρα πολύ βασική.Αλλά έχε υπόψη σου ότι εκεί πας όχι μόνο για να μιλήσεις αλλά για να ακούσεις και να σκεφτείς.Όλα καλά θα πάνε.Υπομονή και δύναμη.

[aggelik]

Void, η περιγραφή σου για το ανεύρυσμα και τις επιπτώσεις του ταιριάζει πράγματι τόσο μα τόσο πολύ στη δική μου περίπτωση...!
Χθες μπορώ να πω πως ήταν η χειρότερη μέρα από άποψη πόνου από όλες όσες έχω περάσει μέχρι σήμερα.
Μέχρι τώρα, προσπαθούσα να φανώ όσο μπορώ δυνατή, να απασχολώ το μυαλό μου με χιλιες-δυο ασχολίες, να βγαίνω, με σκοπό πάντα να μη σκέφτομαι, και τις περισσότερες φορές τα κατάφερνα. Από ότι αποδείχτηκε όμως, όχι γιατί πραγματικά άρχισα να το ξεπερνάω, αλλά γιατί δεν είχα χρόνο να το σκεφτώ/συνειδητοποιήσω.
Χθες λοιπόν επικοινωνήσαμε για θέματα διαδικαστικά. Εκεί ένιωσα ένα απίστευτο συναίσθημα να με κατακλύζει, ένα συναίσθημα απελπισίας-πανικού-απόγνωσης.
Σκεφτόμουν τη ζωή μου χωρίς αυτόν και η σκέψη με τρέλαινε, πραγματικά με έπιανε πανικός και ταχυκαρδία. Τόλμησα λοιπόν να αναφέρω τη σκέψη μήπως να το ξανασυζητήσουμε, μήπως υπάρχει τελικά ελπίδα.
Τι τεράστιο λάθος...
Μου απάντησε με τον χειρότερο τρόπο! Μιλούσε απότομα και πολύ προσβλητικά. Χρησιμοποιούσε φράσεις που πονάνε πολύ (π.χ. "σε βαρέθηκα, γιατί δεν το καταλαβαίνεις"). Είναι δυνατόν να τα λέει αυτός;;; Αυτός που μου έλεγε πως μακάρι να πεθάνει αυτός πρώτος όταν γεράσουμε για να μην τον αφήσω μόνο του;;;
Δε μπορώ να σας περιγράψω την αισχρή κατάσταση στην οποία βρισκόμουν χθες όλη μέρα. Εκλαιγα ασταμάτητα κα το συναίσθημα του πανικού κόντευε να με πνίξει. Το απόγευμα είχα μια δουλειά, οπότε ντύθηκα, βάφτηκα και βγήκα, μόλις όμως πήγα στο ραντεβού όλοι (άτομα που δε γνωρίζουν την κατάστασή μου, έχουμε μόνο τυπικές σχέσεις) με ρωτούσαν τι έχω, γιατί φαινόμουν πως δεν ήμουν καλά. Το κατάλαβαν, παρόλο που είχα καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια να μη δείξω τίποτα...
Σήμερα νιώθω τόσο πολύ εξαντλημένη, ψυχικά. Δεν έχω κλάψει ακόμα, παρόλο που νιώθω τόσο χάλια. Σαν να μην έχω άλλα δάκρυα. Κοιτάω συνέχεια έξω από το παράθυρο αλλά δεν κάνω συγκεκριμένες σκέψεις, μόνο ένα ακαθόριστο άσχημο συναίσθημα, ένας κόμπος στο λαιμό μου και το κενό...
Δε θέλω να μιλήσω σε κανέναν, δε θέλω να βγω για να περάσω καλά και να ξεχάσω τα προβλήματά μου. Αισθάνομαι να κατρακυλάω...

[void]

Αγγελική μπορεί να σου φανεί κάπως περίεργο αυτό που θα σο πω..κοίτα, εγώ πιστεύω ότι στη ζωή πρέπει να πενθούμε γι'αυτά που χάνουμε, γι'αυτά που μας πρόδωσαν..δεν είσαι καλά.Οκ.Το περίεργο θα ήταν να ήσουν καλά και σα να μην τρέχει τίποτα.Είναι αβάσταχτος ο πόνος ώρες ώρες..είναι σα να πέθανε κάποιος βασικά..αλλά, θα περάσει αυτό είναι το μόνο σίγουρο.Και μόλις γίνει αυτό θα έχει αλλάξει ριζικά η ζωή σου.Επειδή πιστεύω στο θεό, θα συμφωνήσω με κάτι που είπε μια κοπέλα σε προήγουμενο ποστ.Ότι δηλαδή ο Θεός σου δείχνει το δρόμο για κάτι άλλο.Με πόνο?ναι, με πολύ πόνο.Αλλά ο δρόμος έχει ανοίξει.Ακόμα είναι δύσκολο να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτόν..αλλά θα γίνει, πίστεψέ με.Απλά θέλει χρόνο.Κανείς μας δε θέλει ούτε αντέχει να πιάνει πάτο αλλά είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση.Γράψτα όλα στα τέτοια σου.Έχεις φάει καταθλιψάρα τώρα αλλά στα τέτοια σου!Θα σηκωθείς και πάλι.Και όταν στερέψει κάποια στιγμή το κλάμμα θα αρχίσεις να συνέρχεσαι.Κι αν δε θέλεις να μιλάς σε κανέναν μη μιλάς.Και μη βγαίνεις για να ξεχάσεις τα προβλήματά σου.Βγαίνε μόνο όταν το έχεις ανάγκη.Δεν πειράζει που κατρακυλάς.Κάποια στιγμή θα σταματήσει από μόνο του.Πάνε μόνο τρεις μήνες.

[carrie]

Καλημέρα Αγγελική..διαβάζοντας το ποστ σου κατέληξα για πολλοστή φορά στο ίδιο συμπέρασμα...είμαστε ανθρωπάκια όλοι.Ανθρωπάκια ταλαιπωρημένα, ο καθένας μας πορεύεται με τη δική του άβυσσο, με τη δική του μαύρη τρύπα.Ο άντρας σου προφανώς το έκανε για πολλά χρόνια αυτό και τώρα έκανε το μεγάλο μπαμ..ήρθε πολύ κοντά στη μαύρη τρύπα του και προκειμένου να πέσει μέσα έκανε την κίνηση που θεώρησε ότι θα τον βοηθούσε να βγει από αυτήν.Και ενώ αυτός φαίνεται να βγαίνει σιγά σιγά..εσύ βουλιάζεις βιώνοντας τον απόηχο της δικής του απόφασης.
Ο άντρας σου είναι κάτι σαν το ανεύρυσμα...το ανεύρυσμα αν ξέρεις είναι μια φλέβα που σε κάποιο σημείο μαζεύει πολύ αίμα και πρήζεται σαν μπαλόνι..το πότε θα εκδηλωθεί:άγνωστον. Έτσι και ο άνθρωπος ανεύρυσμα. Έχει δύο χαρακτηριστικά: 1ον δε σε ενημερώνει ποτέ αληθινά για τις πραγματικές του προθέσεις - έτσι σε υπνωτίζουν κάνοντάς σε να πιστεύεις ότι όλα πάνε καλά με τη σχέση σας και 2ον όταν αποφασίσει να εκραγεί, σε ξαφνιάζει και δε σου δίνει χρόνο να αντιδράσεις. Και μετά τρέχεις να μαζέψεις τα σπασμένα...Το μόνο που μπορείς να κάνεις εσύ τώρα είναι να προχωρήσεις στη ζωή σου.Μην ελπίζεις να γυρίσει πίσω...πάντα μετά από την εκδήλωση ενός ανευρύσματος η ζωή του ασθενή είναι χειρότερη..Θες η ζωή σου να είναι πάντα λίγο χειρότερη?Θες να συμβιβαστείς με αυτό?Δε θέλεις.Απλώς ακόμα πονάς πολύ.Είσαι πολύ μικρή για να συμβιβάζεσαι και να αρκείσαι με ημίμετρα.Εάν ο άλλος έχει τέτοιο πρόβλημα, όσο καλός άνθρωπος κατά τ'άλλα κι αν είναι, λυπάμαι, αλλά είναι δικό του πρόβλημα.Εσύ ασχολήσου με τον εαυτόσ σου στην παρούσα φάση.
όσον αφορά τον ψυχολόγο, συζήτησέ το μαζί του. Η χημεία μεταξύ ψυχολόγου και ασθενούς είναι πάρα πολύ βασική.Αλλά έχε υπόψη σου ότι εκεί πας όχι μόνο για να μιλήσεις αλλά για να ακούσεις και να σκεφτείς.Όλα καλά θα πάνε.Υπομονή και δύναμη.

βοιντ ειλικρινεστατα χαιρομαι παρα πολυ που σε εχουμε εδω. Ξεχειλιζεις σοφια, αν και απο οτι καταλαβα μικρουλα εισαι. Τι να πω, μπραβο! Δεν υπαρχει ειλικρινα κανενας λογος να αισθανεσαι καπως με τις πετυχημενες και καλα ομορφες φιλες σου και τον περιγυρο σου, εισαι πραγματικα αξιολογη, και το διαπιστωνω σε καθε ποστ σου. Αν και δεν ειμαστε στο νημα σου, επειδη το ξεκινησα εδω θα το συνεχισω.. Μαλλον λοιπον επειδη εισαι τοσο διαφορετικη και σοφη, ειναι δυσκολο να κανεις παρεα με ατομα που εχουν αλλα ενδιαφεροντα. Ισως δεν ειναι η ζηλεια αυτο που νιωθεις καλη μου για τους βολεμενους και ομορφους φιλους σου, ειναι η διαφορετικοτητα σου που σε βασανιζει, αλλα η αποκλιση της θετικοτητας ειναι θετικη, και παλι λιγοι ανθρωποι μπορει να εκτιμανε αυτο που εισαι γιατι οι περισσοτεροι δε μπορουν να το δουν, το θεμα ειναι ομως να το βλεπεις εσυ, να σε αγαπας και να σε φροντιζεις!!!!

[carrie]

Μέχρι τώρα, προσπαθούσα να φανώ όσο μπορώ δυνατή, να απασχολώ το μυαλό μου με χιλιες-δυο ασχολίες, να βγαίνω, με σκοπό πάντα να μη σκέφτομαι, και τις περισσότερες φορές τα κατάφερνα. Από ότι αποδείχτηκε όμως, όχι γιατί πραγματικά άρχισα να το ξεπερνάω, αλλά γιατί δεν είχα χρόνο να το σκεφτώ/συνειδητοποιήσω.
Χθες λοιπόν επικοινωνήσαμε για θέματα διαδικαστικά. Εκεί ένιωσα ένα απίστευτο συναίσθημα να με κατακλύζει, ένα συναίσθημα απελπισίας-πανικού-απόγνωσης.
Σκεφτόμουν τη ζωή μου χωρίς αυτόν και η σκέψη με τρέλαινε, πραγματικά με έπιανε πανικός και ταχυκαρδία.

Μπορεις να τολμησεις να σκεφτεις τη ζωη σου χωρις αυτον και να τρελαθεις απο χαρα; Αυτο θα επρεπε να κανεις, γλιτωσες απο χρονια σπαταλημενα, και τωρα μπορεις να τα ζησεις οπως θες. Να μενεις ςστο τωρα και σε εσενα!!! Προσπαθησε το σε παρακαλω!! ΤΩΡΑ, ΕΣΥ, ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΣΕ ΒΑΡΕΘΗΚΕ!! ΞΕΧΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΑ. Κοιτα λιγο τον εαυτο σου οπως εκανε και αυτος, τον βαζεις κατω απο απιστευτο στρες και μπορει ακομα και να αρρωστησεις. Λιγο εγωισμο δεν εχεις; Μεινε στο τωρα και σε εσενα. Αξιζει να αρρωστησεις για καποιον που σου μιλαει ασχημα; Βγες απεξω και δες το σαν τριτη. πες οτι σε ρωταγα εγω. Θα μου ελεγες ναι αξιζει;;;;;

Τόλμησα λοιπόν να αναφέρω τη σκέψη μήπως να το ξανασυζητήσουμε, μήπως υπάρχει τελικά ελπίδα.
Τι τεράστιο λάθος...
Μου απάντησε με τον χειρότερο τρόπο! Μιλούσε απότομα και πολύ προσβλητικά. Χρησιμοποιούσε φράσεις που πονάνε πολύ (π.χ. "σε βαρέθηκα, γιατί δεν το καταλαβαίνεις"). Είναι δυνατόν να τα λέει αυτός;;; Αυτός που μου έλεγε πως μακάρι να πεθάνει αυτός πρώτος όταν γεράσουμε για να μην τον αφήσω μόνο του;;;

Ειναι δυνατον, εκεινη τη στιγμη μπορει και να το εννοουσε, αλλα τωρα κοιταει πανω απο ολα τον εαυτο του, κατι που πρεπει να κανεις και εσυ

Δε μπορώ να σας περιγράψω την αισχρή κατάσταση στην οποία βρισκόμουν χθες όλη μέρα. Εκλαιγα ασταμάτητα κα το συναίσθημα του πανικού κόντευε να με πνίξει. Το απόγευμα είχα μια δουλειά, οπότε ντύθηκα, βάφτηκα και βγήκα, μόλις όμως πήγα στο ραντεβού όλοι (άτομα που δε γνωρίζουν την κατάστασή μου, έχουμε μόνο τυπικές σχέσεις) με ρωτούσαν τι έχω, γιατί φαινόμουν πως δεν ήμουν καλά. Το κατάλαβαν, παρόλο που είχα καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια να μη δείξω τίποτα...
Σήμερα νιώθω τόσο πολύ εξαντλημένη, ψυχικά. Δεν έχω κλάψει ακόμα, παρόλο που νιώθω τόσο χάλια. Σαν να μην έχω άλλα δάκρυα. Κοιτάω συνέχεια έξω από το παράθυρο αλλά δεν κάνω συγκεκριμένες σκέψεις, μόνο ένα ακαθόριστο άσχημο συναίσθημα, ένας κόμπος στο λαιμό μου και το κενό...
Δε θέλω να μιλήσω σε κανέναν, δε θέλω να βγω για να περάσω καλά και να ξεχάσω τα προβλήματά μου. Αισθάνομαι να κατρακυλάω...

Επειδή πιστεύω στο θεό, θα συμφωνήσω με κάτι που είπε μια κοπέλα σε προήγουμενο ποστ.Ότι δηλαδή ο Θεός σου δείχνει το δρόμο για κάτι άλλο.Με πόνο?ναι, με πολύ πόνο.Αλλά ο δρόμος έχει ανοίξει.

μερικες φορες, οταν ειμαστε τοσο εκτος πορειας και τυφλωμενοι, δεν υπαρχει αλλος τροπος να δουμε οτι παμε αλλου για αλλου, περα απο ενα πολυ δυνατο χαστουκι.. Ο πονος ειναι σημαδι, και η αποφυγη του κινητρο για να βρουμε τον σωστο δρομο.

[annik]

Καλησπερα!
Ειμαι καινουριο μελος. διαβασα κατα τυχη την ιστορια της αγγελικης καθως εψαχνα για ενα δικο μου προβλημα στο ιντερνετ. Ηθελα απλα να μαθω πωσ εισαι αγγελικη κ αν εχεις καταφερει να συνελθεις καπωσ μετα απο τον χωρισμο. αυτο επειδη ταυτιστηκα απολυτα με την ιστορια σου και βλεπω οτι εχεισ μηνεσ να μπεισ στο φορουμ, εχω την περιεργεια να μαθω πωσ τα πασ. ελπιζω να ακουσω καλα νεα ωστε να πω επιτελουσ μεσα μου πωσ ολα ξεπερνιουνται κ ολοι βρισκουμε τον δρομο μασ τελικα.

[ginatpl]

και εγω ειμαι νεος μελος και εψαχνα και εγω για ενα δικο μου θεμα και συγκλονιστηκα με την ιστορια της Αγγελικης...εχει κανενας νεα της?