λίγα λόγια απ το "ημερολόγιο" μου ...

[stellou1989]

Παρακάτω θα παραθέσω ένα μικρό μέρος από ένα κείμενο - ξέσπασμα (?) που έγραψα χθες στο ... "ημερολόγιο" μου (ο θεος να το κάνει) . Βασικά δεν θα το έκανα σε άλλη περίπτωση απλά ήμουν στο χωριό και δεν είχα το ημερολόγιο μαζί οπότε επειδή είχα ανάγκη να γράψω πολλά πράματα το έκανα στο λάπτοπ . Είπα λοιπόν επειδή με προβλημάτισαν λίγο στο σύνολό τους αυτά που έγραψα να βάλω ένα μικρό μέρος τους εδώ πέρα για να μου πείτε κι εσείς ,ως τρίτα πρόσωπα, μια άποψη πάνω σε όλα αυτά που γράφω ... το κείμενο είναι λιγάκι μεγάλο αλλά στο σύνολο περιγράφω ένα πρόβλημα (γιατί ως πρόβλημα το βλέπω τώρα που το είδα συνολικά) του χαρακτήρα μου που έχει γίνει πρωτόγνωρα κλειστός τελευταία . Και θέλω να προσπαθήσω να το αλλάξω . Όποιος δεν βαριέται ας διαβάσει παρακάτω ... ευχαριστώ!

[stellou1989]

Νομίζω ότι έχω αρχίσει να πιέζομαι . Βέβαια θα μου πεις τώρα πώς να μη νιώσω πιεσμένη αυτή τη στιγμή συγκεκριμένα . Έχω φαει τα κέρατά μου , έχω φάει αρνί (το λίπος στο φαγητό επηρρεάζει άμεσα τη διάθεση) και είναι 3:36 τα ξημερώματα . Κάθομαι σε μια γωνία στο σαλόνι με τα φώτα σβηστά και γράφω όλα αυτά μετά από 3 μέρες στο εξοχικό (αν και δεν φταίει το μέρος , αντίθετα ήθελα να ρθω , η δική μου κακή οργάνωση φταίει) χωρίς να χω ζωγραφίσει , διαβάσει , η κάνει οτιδήποτε άλλο εκτος απ το να είμαι στο λαπτοπ να κοιμαμαι , να αγναντευω τη θάλασσα και να τρωω … ε βαρέθηκα ρε αδερφέ ! Πραγματικά διαβάζοντας τα παραπάνω στο σύνολο τους μου φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό αυτή τη στιγμή να έχω την καταθλιψάρα του αιώνα (καλά νταξει η θάλασσα παντως δε φταίει σε τίποτα σίγουρα). Ξέφυγα. Αυτό που ήθελα να πω πριν λοιπόν είναι ουσιαστικά μια συνειδητοποίηση , ένας συνειρμός ας πούμε που έκανα. Δεν κλαίω συχνά. Ούτε καν όταν είμαι μόνη μου. Μπορεί να φτάσω να θέλω να κλάψω , να έχω ταχυπαλμία , να κοκκινίζω , ακόμη και να δακρύσω αλλά δεν κλαίω !!! Δεν το βγάζω από μέσα μου , δεν ξεσπάω ! Και αυτό νομίζω ότι προήλθε περισσότερο από το γεγονός του εγωισμού που έχω και θέλω να δείχνω απέναντι στους άλλους δυνατή και σκληρή και αδιάφορη για τα πάντα . Δεν έχω κλάψει μπροστά σε άλλον για πολύ καιρό. Χρόνια ίσως ! Δεν είμαι για παράδειγμα σαν την Γιώτα η οποία εκφράζει τα συναισθήματά της . Και δεν το λεώ αυτό για κακό , απλά την έχω σαν παράδειγμα στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή . Την έχω δει πολλές φορές να κλαίει . Από νεύρα , από τη φάση προσαρμογής που περνάμε κάθε φορά που ανεβοκατεβαίνουμε Φλώρινα … γενικώς εκφράζεται ! Εγώ αντίθετα ΔΕΝ εκφράζομαι . Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα αρνητικά συναισθήματα μου . Η μάλλον μόνο με αυτά έχει να κάνει. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω αυτό που θέλω να πω. Ας πούμε πως γενικότερα πιστεύω ότι είμαι «κλειδωμένη» γενικώς . Πέραν του κλάματος. Για παράδειγμα όταν μαρέσει κάποιος δεν κάνω κίνηση για να το δείξω . Και ότι γίνει στην τελική ! Έχω προδικασμένο στο μυαλό μου ότι θα φάω άκυρο . Ενώ στην ουσία τις τελευταίες φορές τουλάχιστον δεν έχω προσπαθήσει πραγματικά να διεκδικήσω κάποιον για να δω αν όντως θα το φάω το άκυρο . Δεν είμαι καλή στο να εκφράζω αισθήματα αγάπης , τουλάχιστον προς τους φίλους . Ενώ μπορεί να τους αγαπάω και να είμαι εκεί όταν με χρειάζονται και τα σχετικά δεν μου βγαίνει να πω αυθόρμητα «μου ‘λειψες!!!» έτσι , να το πω και να το εννοώ!!! Ακόμη και όταν θα ‘ρθει κάποιος φίλος για παράδειγμα να μου πει ένα πρόβλημά του θα κάτσω να τον ακούσω . Θα το συζητήσω μαζί του , άλλωστε για τις δύσκολες στιγμές είναι οι φίλοι, αλλά δύσκολα θα μου βγει να πάρω τον άλλο αγκαλιά για να τον παρηγορήσω. Ακόμη και όταν το κάνω νιώθω άβολα. Ούτε μου χει τύχει εδώ και καιρό να ερωτευτώ κάποιον … δηλαδή να φάω κόλλημα μαζί του! Να με χτυπήσουν τα βέλη του έρωτα ρε παιδί μου (ναι , τώρα γίνομαι τραγική) Οι σχέσεις που έκανα μέχρι τώρα ήταν απλώς επειδή έκατσε κατάσταση με κάποια άτομα που μου άρεσαν και από κει και πέρα απλώς τους έδωσα μια ευκαιρία και έτυχε μετά στην πορεία να τους ερωτευθώ. Γιατί στις 2 σχέσεις μου μέχρι τώρα ήμουν ερωτευμένη , δεν μπορώ να πω ! Αλλά δεν ήταν απ’ την αρχή . Δεν ήταν έντονο… και σίγουρα δεν ξεκίνησε από μένα . Τις προάλλες πέτυχα στο δρόμο δύο κοπέλες με τις οποίες κάναμε παρέα στο γυμνάσιο . Με ‘κείνες χωριστήκαμε καθαρά λόγω αλλαγής σχολείων , κάναμε μετά για 2 -3 χρόνια παρέα και μετά χαθήκαμε. Τη μια είχα να την δω 3 χρόνια . Την άλλη την είχα πετύχει πάνω στην Φλώρινα (μικρός που είναι ο κόσμος!!!) πριν κανένα τρίμηνο και από τότε λέγαμε ένα «γειά» που και που στο facebook . Με τις κοπελιές δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα , ίσα ίσα είναι πολύ οκ άτομα . Παρ’ όλα αυτά προχθές που τις είδα σαν πρώτη αυθόρμητη αντίδραση για κάποια δευτερόλεπτα ήθελα να κάνω ότι δεν τις είδα . Μετά ήρθα στα λογικά μου και πήγα και τους μίλησα (νομίζω ότι δεν το κατάλαβαν , ευτυχώς, ότι στην αρχή πήγα να περάσω το δρόμο) . Φυσικά δεν συνέβη τίποτα κακό , είπαμε τα νέα μας για λίγο , ανταλλάξαμε τηλέφωνα μιας και μετά από τόσο καιρό τα ‘χαμε χάσει και είπαμε να βρεθούμε μέσα στη βδομάδα για καφέ. Μια χαρά δηλαδή ! Δεν μπορώ να με καταλάβω ώρες ώρες.