βαρέθηκα να προσπαθώ για φίλους

[serena]

χαχαχαχα πεστα ρε carrie...

ζησε emparaki...οσο ζουμε μαθαινουμε...θα μαθεις κι εσυ να βαζεις ορια..

[keep_walking]

Ειπα εγω τετοια πραγματα? Ειπες δεν υπαρχει καποιος που να προσφερει χωρις το παραμικρο ανταλλαγμα και σου ειπα υπαρχει και ειναι συνηθισμενο. Τελεια:P

[serena]

ναι ρε συ keep...οκ..δεν το θεωρησα απαραιτητο να διευκρινισω οτι αναφερομαι σε ανθρωπους που αγαπαμε και βρισκονται στον περιγυρο μας...νομιζα οτι τα ευκολως εννοουμενα παραλειπονται....π.χ για να αναφερομαι σε προσδοκιες και για δοσιμο καρδιας, ηταν σαφες για μενα οτι δεν προκειται για αγνωστους αλλα για δικους μας ανθρωπους...sorry

[marian_m]

Γιατί νιώθεις ότι πρέπει να γίνεις χαλί να σε πατήσουν, προκειμένου να σε δεχτούν στην παρέα τους?
Συμφωνώ με τα πιο πολλά απ' όσα σου είπαν παραπάνω. Πιθανόν δε "δίνεις πολλά" επειδή το νιώθεις πραγματικά αλλά επειδή κι εσύ κάτι συγκεκριμένο περιμένεις από τους άλλους. Ίσως και από ανθρώπους που δεν μπορούν να στο δώσουν με τον τρόπο που το θέλεις εσύ.
Παρατηρώ στο φόρουμ ότι οι περισσότεροι που έχουν πρόβλημα με φίλους και παρέες -είτε γιατί τους εκμεταλλεύονται ή τους προδίδουν, είτε γιατί δυσκολεύονται να κάνουν φιλίες- έχουν μια κοινή στάση. Θεωρούν ότι αυτοί δίνουν πάρα πολλά, ενώ οι άλλοι όχι. Περιμένουν όμως, πολλά και πολύ γρήγορα από τους άλλους. Και συγχωρούν ακόμη λιγότερα.
Δεν θέλουν όμως τόσο ζύγισμα οι ανθρώπινες σχέσεις.
Όλοι μας και πληγώσαμε και πληγωθήκαμε, ηθελημένα ή άθελά μας. Κανένας δεν είναι τέλειος.
Και σίγουρα, δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους.
Τέλος, το να χαίρεται κάποιος με τη χαρά σου συνήθως είναι πολύ πιο δύσκολο από τα να λυπάται με τη λύπη σου. Κι αυτό, γιατί πρέπει ο ίδιος να είναι πρώτα απ' όλα ευτυχισμένος και καλά με τον εαυτό του.

[RainAndWind]

Δεν είναι υγιής μια τέτοια δοτικότητα που δε σου δίνει χαρά αλλά σε στρεσάρει. Είναι καταναγκαστική δραστηριοποίηση. Και η Κάρι έχει δίκιο. Ξεπέρασες και τη μητέρα Τερέζα, αλλά δίχως το χαμόγελό της. Εκεί είναι η διαφορά. Όταν η χαρά γίνει γκριμάτσα, γκρίνια, θυμός, τότε κάπου στο βάθος κάτι θέλει ψάξιμο. Στο λέω γιατί το έχω διαπιστώσει, είναι πορώδη όρια. Αλλά στο αποτέλεσμα της εξάλειψης του θυμού μπορείς να φτάσεις είτε από reaction, γμτ πώς το λένε ελληνικά, α ναι αντιδραστικότητα, οπότε έχεις την συμπεριφορά να πάτε να γμθείτε ρε!, είτε από απάλειψη των προσδοκιών, οπότε βοηθάς δίχως να ξεπερνάς τα όριά σου, ούτε να απομακρυνθείς από τους ανθρώπους. Τώρα ψιλοβαριέμαι, άλλη φορά θα ανοίξω ένα θρεντ για prosocial behaviour και τις μετρήσεις στα κίνητρα να δεις διαφορές, παράγοντες, συνισταμένες που παίζουν ρόλο.
Γρουμφ, ελπίζω να τα εξήγησα καλύτερα αυτή τη φορά,λολ
Τώρα διάβασα και το ποστ της Μάριαν, συμφωνώ, όταν υπάρχει καθήκον δεν υπάρχει αληθινή αγάπη.

[empar]

Δεν πειράζει empar. Κι εγώ κάπου θά'φταιγα για να μη μπορέσω να σου μεταδώσω την ουσία της σκέψης μου. Δεν υποστηρίζω το μεσσιανισμό, αλλά επισημαίνω το θυμό.Που δείχνει επένδυση και όταν δεν υπάρχει η ανάλογη ανταπόκριση θυμώνεις. Δε χρειάζεται να ξεπερνάς τις δυνάμεις σου. Στην προσπάθεια αυτή εγώ διακρίνω φόβο. Μπορεί και να σφάλλω φυσικά. Αλλά και η βιασύνη σου να τους βάλεις στη ζωή σου πιεστικά,αγχωμένα, ίσως καταδεικνύει έναν εσωτερικό προγραμματισμό πχ έγραψες πως με τη μία τους ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου, πριν δοκιμάσεις και εξερευνήσεις τις ποιότητες κάθε ανθρώπινης σχέσης, δε σου δείχνει φόβο και ανασφάλεια κάτι τέτοιο? Και η Άρσι στα εξήγησε τόσο καλύτερα από μένα. Όπως και η επισήμανση του Κηπ ήταν επί της ουσίας. Υπάρχουν τέτοιες κινήσεις απαλλαγμένες από το αύριο και προσεγγίσεις δίχως επένδυση, αλλά δεν έχουμε μάθει να τις παρατηρούμε.
Δεν στιγματίζω τις ανάγκες σου, αλλά μήπως δε σε θυμώνουν οι άλλοι στην πραγματικότητα αλλά εσύ η ίδια?

Μα νομίζω ότι απάντησα και πριν σε αυτό, φυσικά και θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν μαθαίνει από τα λάθη του και επαναλαμβάνει τις ίδιες συμπεριφορές με διαφορετικούς ανθρώπους. Σε αυτή τη φάση μόνο νιώθω ότι καταλαβαίνω πραγματικά κάποια πράγματα για όσα με πληγώνουν.

Για να σας αναλύσω πιο καλά πως φτάνω να θυμώνω με την όλη κατάσταση, ας πούμε ότι δεν είμαι το πρώτο άτομο που την παρατηρώ. Η μητέρα μου και δυο τρεις φίλοι μεγαλύτεροι σε ηλικία (30ρηδες) συνήθως μπαίνουν στη διαδικασία να μου "ανοίξουνε τα μάτια". Δλδ σε στυλ, τους συμβουλεύομαι για μια συμπεριφορά που φαίνεται παράξενη, πχ να λένε κάτι άσχημο μπροστά στον φίλο μου, αλλά πριν προλάβω καλά καλά εγώ να διαμορφώσω άποψη για το όλο θέμα. Μου λένε "ΤΙ ΕΙΠΑΝΕ ΛΕΕΙ;;;" και κάπως έτσι αρχίζω να εκνευρίζομαι. Και μετά παύω να αισθάνομαι τους άλλους φίλους- γιατί μέσα στην αφέλειά μου έτσι τους αισθανόμουν- και μόλις αρχίσουν οι άλλοι να μου επισημαίνουν "θυμήσου, τότε για κείνη είχες κάνει αυτό, και εκείνο και το άλλο, και ποτέ δεν ανταπέδωσε", τότε πραγματικά τα παίρνω. Τώρα αν ο θυμός είναι αμιγώς εναντίον μου, ή εν μέρει εναντίον μου και εν μέρει εναντίον των άλλων, δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμη. Ότι είμαι ενοχική, και ότι στρέφω πάντα το δίκαννο στον εαυτό μου, ισχύει. Ίσως σε αυτό το φόρουμ να ήταν η πρώτη φορά που κατηγορώ αποκλειστικά τους άλλους, αλλά ξέρετε, κουράστηκα να πέφτω σε άτομα παρόμοιας συμπεριφοράς και να αναζητώ το σφάλμα σε μένα, γιατί όσο και να προσπαθήσω, κρύβουν πολύ καλά τον χαρακτήρα τους, γαμώτο. Ίσως να πρέπει να πω, οκ ήταν απλώς άλλη μια ατυχία. Αλλά δυστυχώς, υπάρχει ένα μοτίβο, και πρέπει να καταλάβω τι κριτήρια θέτω εγώ για τους άλλους.

Όσο για το ερώτημα με την προσφορά, αν θέλετε μια σαφή απάντηση, ναι ζητάω ως αντάλλαγμα τη φιλία. Θεωρώ ότι είναι το πιο καλοπροαίρετο αντάλλαγμα, και το πιο ντόμπρο κίνητρο. Τι με νοιάζει να γίνω αποδεκτή; Ίσα ίσα, τις εποχές που ήμουν λιγότερο αποδεκτή από ποτέ, έκανα τα μεγαλύτερα άλματα προς τους στόχους μου. Ειλικρινά μακάρι να μην είχα μπει ποτέ στο τριπάκι της κοινωνικοποίησης, έλα όμως που δεν νοείται ανθρώπινο ον που να μην επικοινωνεί με τα άλλα όντα. Και δυστυχώς ή ευτυχώς, εμένα φαίνεται να το ζητάει ο οργανισμός μου.
Από το γεγονός ότι η φιλία μου με τις συγκεκριμένες κοπέλες κράτησε 3 χρόνια, και ακόμη προσπαθούν να με προσεγγίσουν, και με τον συγκεκριμένο τύπο κράτησε 6 χρόνια, και σήμερα μου έστειλε μήνυμα ότι δεν θέλει να με ξαναχάσει από φίλη του, νομίζω ότι συγχωρώ πολλά, τα οποία μάλιστα δεν θα έπρεπε ποτέ να μου είχαν κάνει, γιατί δεν θα έπρεπε ποτέ να τους έχω δώσει εγώ το περιθώριο να μου τα κάνουν.

Ο πατέρας μου είναι άτομο της προσφοράς χωρίς αντάλλαγμα, με έναν συγγενή που τον εκμεταλλευόταν για δεκαετίες και μόλις σταμάτησε ο πατέρας μου να του δίνει φράγκα γιατί δεν είχε άλλα, σταμάτησε και ο συγγενής να του μιλάει.

Αν αυτό εννοείται να δίνω χωρίς να περιμένω τίποτα, δεν θέλω ποτέ να γίνω έτσι, έστω και αν σου αυτή η νοοτροπία σου παρέχει τη μεγαλύτερη ψυχική ηρεμία που μπορείς να πετύχεις.

[empar]

αν π.χ η empar βλεπει την αρνητικη συμπεριφορα μια δυο τρεις..δεν χρειαζεται να περιμενει να ερθει η δεκατη φορα για να νιωθει στο τελος προδομενη και απογοητευμενη...μπορει απο την τριτη η τεταρτη φορα να αποδεχτει οτι ο συγκεκριμενος φιλος δεν ανταποκρινεται σε αυτο που αποζητα η ιδια στις φιλιες της,να μειωσει τις προσδοκιες της η να ξεκοψει και να συνεχισει την ''αναζητηση'' χωρις να χασει κατι απο την αισιοδοξια της η την πιστη της στους ανθρωπους γενικοτερα...

ακριβώς αυτό θέλω να πετύχω, γιατί εγώ εμμένω για χρόνια στις ίδιες φιλίες, ενώ βλέπω ότι με βλάπτουν, ίσως γιατί έχω δεθεί συναισθηματικά, ίσως γιατί τα ρίχνω στον εαυτό μου, ίσως γιατί θέλω να καταφέρω το ακατόρθωτο (αν αυτό εννοούν οι άλλοι να γίνω αποδεκτή). θεωρώ πλέον ότι είναι λάθος, ό,τι μου ξινίζει από την αρχή, θα με ενοχλεί για πάντα στους άλλους..

[empar]

Γιατί νιώθεις ότι πρέπει να γίνεις χαλί να σε πατήσουν, προκειμένου να σε δεχτούν στην παρέα τους?

τη στιγμή που γίνομαι χαλί, δεν σκέπτομαι ότι θέλω να με δεχτούν στην παρέα τους, σκέφτομαι ότι αν ήμουν εγώ στη θέση τους θα ήθελα να βοηθηθώ από κάποιον. όταν έρχομαι εγώ στη θέση τους όμως, σπανίως γίνεται αυτό, και όταν είμαι σε καλή θέση, τα άτομα αυτά που βγάζουν φθόνο. παρόλα αυτά προσπαθώ να μην σκέπτομαι άσχημα, μέχρι που άνθρωποι που με αγαπούν και έχουν μεγαλύτερη εμπειρία από μένα, προσπαθούν να με βγάλουν από την αφέλειά μου. αυτά.

[empar]

Αλλά στο αποτέλεσμα της εξάλειψης του θυμού μπορείς να φτάσεις είτε από reaction, γμτ πώς το λένε ελληνικά, α ναι αντιδραστικότητα, οπότε έχεις την συμπεριφορά να πάτε να γμθείτε ρε!, είτε από απάλειψη των προσδοκιών, οπότε βοηθάς δίχως να ξεπερνάς τα όριά σου, ούτε να απομακρυνθείς από τους ανθρώπους.

την αντιδραστικότητα την παρατήρησα στον εαυτό μου πριν λίγες μέρες, που άρχισα να σκέφτομαι και να λέω ακριβώς αυτό, και ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη.
η απάλειψη προσδοκιών παρόλο που την έχω προσπαθήσει δεν την πέτυχα, παρά μόνο για ένα πολύ σύντομο διάστημα, πέρσι.
τι να πω, θα το σκεφτώ κι άλλο κι άλλο και ελπίζω κάπου να καταλήξω.

[empar]

Φυσικα δεν καταλαβα που ακριβως ειναι η διαφωνια...δεν σου αρεσει μια παρεα φευγεις. Δεν περνας καλα φευγεις. Και εαν φευγεις παντα ενω θες παρεες καλυτερα να ψαχτεις και εσυ με τον εαυτο σου.

η διαφορά είναι ότι εγώ δεν περνάω καλά αλλά δεν φεύγω, τουλάχιστον όχι έγκαιρα, ώστε να μην μου έχουν γίνει τα νεύρα κρόσσια.
επίσης θεωρώ ότι υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ των εννοιών φιλία και παρέα. εγώ προϋπόθεση για να είμαι σε μια παρέα θεωρώ τη φιλία, αλλιώς το θεωρώ υποκρισία να περιβάλλεσαι από άτομα μόνο και μόνο για να είσαι με άλλους. οπότε είναι μαγκιά να φεύγεις όταν δεν βρίσκεις ακριβώς αυτό που θες, παρά το κόστος της μοναξιάς σου. θέλει σθένος να μην άγεσαι και φέρεσαι και να θέλεις να θέτεις και εσύ μαζί με τον άλλο τους όρους της φιλίας. αλλιώς δεν είναι πια φιλία, αλλά bullying.
και ψάχνομαι με τον εαυτό μου, περισσότερο από όσο άλλοι, που κάνουν πολύ χειρότερα πράγματα και δεν έχουν καμία εσωτερική αναζήτηση.

[empar]

χαχαχαχα πεστα ρε carrie...

ζησε emparaki...οσο ζουμε μαθαινουμε...θα μαθεις κι εσυ να βαζεις ορια..

thanks! +1000000

[keep_walking]

η διαφορά είναι ότι εγώ δεν περνάω καλά αλλά δεν φεύγω, τουλάχιστον όχι έγκαιρα, ώστε να μην μου έχουν γίνει τα νεύρα κρόσσια.
επίσης θεωρώ ότι υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ των εννοιών φιλία και παρέα. εγώ προϋπόθεση για να είμαι σε μια παρέα θεωρώ τη φιλία, αλλιώς το θεωρώ υποκρισία να περιβάλλεσαι από άτομα μόνο και μόνο για να είσαι με άλλους. οπότε είναι μαγκιά να φεύγεις όταν δεν βρίσκεις ακριβώς αυτό που θες, παρά το κόστος της μοναξιάς σου. θέλει σθένος να μην άγεσαι και φέρεσαι και να θέλεις να θέτεις και εσύ μαζί με τον άλλο τους όρους της φιλίας. αλλιώς δεν είναι πια φιλία, αλλά bullying.
και ψάχνομαι με τον εαυτό μου, περισσότερο από όσο άλλοι, που κάνουν πολύ χειρότερα πράγματα και δεν έχουν καμία εσωτερική αναζήτηση.

Δηλαδη κατα τη γνωμη σου τι φταιει?

[empar]

Δηλαδη κατα τη γνωμη σου τι φταιει?

σίγουρα έχω ευθύνη, αλλά όχι εξ ολοκλήρου. ευθύνη από την άποψη 1.της επιλογής ατόμων 2.της αφέλειας που με οδηγεί σε ενθουσιασμό πριν γνωρίσω καλά τον/την αλλο/η 3.υπερβολικής δοτικότητας και προσπάθειας (που έχουν τις ρίζες τους σε διάφορες αιτίες που σκέπτομαι και δεν μπορώ ακόμη να ονοματίσω, παρόλα αυτά έχω κάποιες υποψίες) 4.μεγάλων προσδοκιών από τους άλλους (που σιγά σιγά τις περιορίζω).
ωστόσο μέρος της ευθύνης αποδίδω σε καθαρή ατυχία που έπεσα στα συγκεκριμένα άτομα. τέλος, σίγουρα φταίνε και οι (συγκεκριμένοι) άλλοι για πολλούς λόγους, στους οποίους σίγουρα περιλαμβάνεται το ότι δεν έμαθαν να εκτιμούν τα πράγματα που κάνουν οι άλλοι για αυτούς (από μικρά έως μεγάλα) και γενικώς οι περισσότεροι θεωρούν τα πράγματα που κάνουν για αυτούς οι άλλοι εύκολα, και αυτά που κάνουν αυτοί για τους άλλους γολγοθά. αυτή τη συμπεριφορά την αναγνωρίζω και στον εαυτό μου, αλλά προσπαθώ πρώτον να τηρώ πλέον με τις νέες γνωριμίες μου ένα ισοζύγιο και δεύτερον να μην περιμένω τόσα από τους άλλους (όπως προείπα). αυτό το δεύτερο το ξεκίνησα ήδη από πέρυσι μετά από επίσκεψη σε ψυχολόγο. φέτος ο ψυχίατρος μου είπε γελώντας ότι ρίχνω υπερβολικά μεγάλο μέρος της ευθύνης σε μένα, και ότι καθώς φαίνεται οι συγκεκριμένες φίλες έκρυβαν μέσα τους ζήλια. και είναι ψυχίατρος, και δεν είχε λόγο να μην είναι αντικειμενικός.

ξέρω, έχει πει ο γκάντι, "μην αναρωτιέσαι τι κάνουν οι άλλοι για σένα, αλλά τι κάνεις εσύ για τους άλλους". ναι αλλά όταν έρχονται άνθρωποι που σε αγαπούν και σου λένε πρόσεχε, σε εκμεταλλεύονται, ε πως να το κάνουμε, λειτουργείς αντίστροφα και αρχίζεις να αναρωτιέσαι.

σε καμία περίπτωση δεν θα αναλάβω εξ ολοκλήρου την ευθύνη γιατί ξέρω τι έχω βιώσει, και άλλοι στη θέση μου θα αρνούνταν οποιοδήποτε φταίξιμο. παρόλα αυτά αναγνωρίζω ότι έχω ευθύνη ειδικά για το ότι επέλεξα τα συγκεκριμένα άτομα και για το ότι επέμεινα στο να προσπαθώ να είμαι φίλη τους όταν αυτοί καθαρά έδειχναν ότι δεν τους ενδιέφερε κιόλας.

[keep_walking]

σίγουρα έχω ευθύνη, αλλά όχι εξ ολοκλήρου. ευθύνη από την άποψη 1.της επιλογής ατόμων 2.της αφέλειας που με οδηγεί σε ενθουσιασμό πριν γνωρίσω καλά τον/την αλλο/η 3.υπερβολικής δοτικότητας και προσπάθειας (που έχουν τις ρίζες τους σε διάφορες αιτίες που σκέπτομαι και δεν μπορώ ακόμη να ονοματίσω, παρόλα αυτά έχω κάποιες υποψίες) 4.μεγάλων προσδοκιών από τους άλλους (που σιγά σιγά τις περιορίζω).
ωστόσο μέρος της ευθύνης αποδίδω σε καθαρή ατυχία που έπεσα στα συγκεκριμένα άτομα. τέλος, σίγουρα φταίνε και οι (συγκεκριμένοι) άλλοι για πολλούς λόγους, στους οποίους σίγουρα περιλαμβάνεται το ότι δεν έμαθαν να εκτιμούν τα πράγματα που κάνουν οι άλλοι για αυτούς (από μικρά έως μεγάλα) και γενικώς οι περισσότεροι θεωρούν τα πράγματα που κάνουν για αυτούς οι άλλοι εύκολα, και αυτά που κάνουν αυτοί για τους άλλους γολγοθά. διότι τότε δεν θα με εγκατέλειπαν μόλις έπαψα να έχω τόσο πολύ χρόνο και να τους καλώ συνεχώς σπίτι μου.
ξέρω, έχει πει και ο γκάντι, "μην αναρωτιέσαι τι κάνουν οι άλλοι για σένα, αλλά εσύ για τους άλλους". ναι αλλά όταν έρχονται άνθρωποι που σε αγαπούν και σου λένε πρόσεχε, σε εκμεταλλεύονται, ε πως να το κάνουμε, λειτουργείς αντίστροφα και αρχίζεις να αναρωτιέσαι.

σε καμία περίπτωση δεν θα αναλάβω εξ ολοκλήρου την ευθύνη γιατί ξέρω τι έχω βιώσει, και άλλοι στη θέση μου θα αρνούνταν οποιοδήποτε φταίξιμο. παρόλα αυτά αναγνωρίζω ότι έχω ευθύνη ειδικά για το ότι επέλεξα τα συγκεκριμένα άτομα και για το ότι επέμεινα στο να προσπαθώ να είμαι φίλη τους όταν αυτοί καθαρά έδειχναν ότι δεν τους ενδιέφερε κιόλας.

Χμ δεν νομιζω να αφησες καμμια πιθανη αιτια εκτος...εβαλες τα παντα.

[empar]

Χμ δεν νομιζω να αφησες καμμια πιθανη αιτια εκτος...εβαλες τα παντα.

ε ωραία, τις αιτίες τις βρήκαμε, για πες μου τη λύση τώρα. πως βάζω όρια στους άλλους; πως καταλαβαίνω πότε το να δίνω με βλάπτει; πως ξεχωρίζω τις προθέσεις εξ αρχής; πως ξεκόβω με χάρη, χωρίς τσακωμούς; πως αντιλαμβάνομαι πότε είναι αληθινοί φίλοι και πότε όχι; δεν ρωτάω πως καταλαβαίνω ότι φταίω, γιατί εγώ τα συζητάω αυτά τα πράγματα με δικούς μου και μη δικούς μου ανθρώπους, τρίτους, και όταν μου λένε, ουπς, εδώ βλέπω λάθος σου, έφταιξες έλα μην το αρνείσαι, κάθομαι το σκέφτομαι και εν τέλει ζητάω συγνώμη. άσε που ήδη δεν νιώθω καλά όταν ξέρω ότι είχα άδικο, και ζητώ συγνώμη όσο πιο γρήγορα μπορώ.
πες μου λοιπον τις απαντήσεις σε όλα τα άλλα ερωτήματα, γιατί αυτό είναι που χρειάζομαι.