sad

[joan]

Καλημέρα σας,

Είναι το πρώτο μου ποστ...
Είμαι απλά πολύ θλιμμένη.

Ζω εδώ και τέσσερις μήνες στο εξωτερικό. Μόλις αποφοίτησα από τη σχολή μου ήρθα εδώ για δουλειά. Περνάω όμως πολύ δύσκολα, δεν μπορώ να αντέξω άλλο σε αυτή την πίεση. Δέχτηκα αρκετή ψυχολογική πίεση για να φύγω από την Ελλάδα δεδομένου ότι οι γονείς μου δεν έχουν την ευχέρεια να μου παρέχουν κάποια οικονομική υποστήριξη για να ξεκινήσω τη δική μου δουλειά.

Πριν ένα μήνα με χώρισε και ο φίλος μου - η σχέση από απόσταση είναι δύσκολη αν όχι αδύνατη-δεν τον κατηγορώ. Νιώθω πολύ μόνη μου. Δεν έχω εδώ φίλους ούτε παρέες και μου λείπει η ζωή μου στην Ελλάδα.

Όλον αυτόν τον καιρό δεν έχει υπάρξει μία μέρα που να νιώσω χαρούμενη. Υπάρχουν κάποιες στιγμιαίες εκλάμψεις μη θλίψης αλλά γενικότερα είμαι χάλια.
Όλοι με αποθαρρύνουν στο να γυρίσω στην Ελλάδα διότι λόγω της κρίσης δεν υπάρχει κανένα μέλλον. Και αυτό με καταρρακώνει πιο πολύ, νιώθω ότι είμαι φυλακισμένη εδώ πέρα και δεν έχω εναλλακτικές.

Εδώ τα χρήματα είναι καλά και η ζωή είναι πιο σίγουρη αλλά εγώ θέλω να είμαι απλά ευτυχισμένη.

[Αόρατος...]

Δεν είσαι και η μόνη που το παθαίνει αυτό, έχω φίλους και γνωστούς που έφυγαν έξω για δουλειά και νιώθουν έτσι ακριβώς, μερικοί δε, θέλουν να γυρίσουν και πίσω. Είναι καθαρά θέμα προτεραιοτήτων.
Λίγο υπομονή μάλλον χρειάζεται να το συνηθίσεις. Όταν κάνεις σχέση, θέμα χρόνου είναι δηλαδή, θα αισθάνεσαι καλύτερα.

[Sofia]

joan,

η μεταβαση σε εναν αλλο τροπο ζωης κ αλλους ρυθμους κουλτουρα ανθρωπους ειναι απο μονη της δυσκολη διαδικασια. Την εχω περασει κι εγω κ ξερω πώς μπορει να νιωθεις. Μαλιστα πιστευα οτι δεν θα μπω ποτε σ αυτο τον τροπο ζωης κ δεν θα κολλησω ποτε. Ο χρονος κ ο εαυτος μου μου εδειξαν το αντιθετο. Δεν πιστευω ομως πώς για ολους μας δεν ειναι ολα τα πραγματα ιδια. Οποτε αν εμενα μου κανει κατι, εσενα μπορει να μην σου κανει κ το αντιστροφο. Θα σου ελεγα ομως να δωσεις λιγο χρονο στον εαυτο σου αν νομιζεις οτι μπορεις να το κανεις αυτο κ να δεις αν αλλαζουν τα πραγματα σιγα σιγα.

Το επαγγελμα ειναι αληθεια σημαντικο αλλα σιγουρα δεν ειναι τα παντα στη ζωη μας. Τα χρηματα δινουν μια ελευθερια επιλογων ειναι η αληθεια μα δεν οριζουν τα παντα. Πιστευω ομως πώς μπορει να ειναι μια αρχη για μια αλλη φαση ζωης που ετσι κ αλλιως μπορει να σου μαθει πραγματα για τον εαυτο σου.

Αληθεια, εχεις προσπαθησει να κοινωνικοποιηθεις? Ας πουμε μεσω της δουλειας να γνωρισεις καποια ατομα, να αρχισεις να βγαινεις με καποιους απο αυτους? Ξερω πώς δεν ειναι απλο κ πώς εξω υπάρχει μια σχετικη δυσκολια αλλα υπάρχουν κ πολλοι Ελληνες κ αλλοι αλλοδαποι που εργαζονται εξωτερικο κ εχουν μια σχετικα κοινη αφετηρια με την δικη σου που μπορει να αποτελεσει ενα κοινο εδαφος για μια πρωτη επαφη...

[joan]

Η αλήθεια είναι ότι οι συνάδελφοι είναι μιας κάποιας μεγαλύτερης ηλικίας και εγώ είμαι μόνο 23 χρονών. Και δεν ξέρω δεν είναι και πολύ ανοιχτοί οι άνθρωποι εδώ, ούτε κι εγώ είμαι ιδιαιτέρως κοινωνική και σίγουρα έτσι όπως αισθάνομαι αυτόν τον καιρό ούτε ιδιαιτέρως ευχάριστη θα τους φαίνομαι.

Όμως χρειάζεται πολλή προσπάθεια κι εγώ τώρα δε νιώθω πως έχω το κουράγιο.
Και δεν ξέρω αν αξίζει όλη αυτή η ψυχολογική φθορά που υφίσταμαι. Είναι μια δοκιμασία αλλά κουράστηκα να δοκιμάζομαι συνέχεια και να προσπαθώ τόσο πολύ από τις πανελλήνιες στη σχολή και τώρα εδώ.