Βραβείο στο κλάμα...

[pontiki]

Καλημέρα και από μενα….

Αυτή είναι η δική μου μικρή ιστορία

Μέρος Α – Οικογένεια

Από πολύ μικρή θυμάμαι τον μπαμπά να δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ για να μη μας λείψει τίποτα, η μαμά δουλειές στο σπίτι και να τρέχει συνέχεια στο παππού κ στη γιαγιά και έναν αδελφό αρκετά μεγαλύτερο. Παππούς, ένας άνθρωπος πολύ αυταρχικός που ήθελε να ελέγχει τα πάντα, κάτι που ο πατέρας μου δεν μπορούσε να δεχτεί και η μάνα μου έκανε πάντα ότι έλεγε ο παππούς. Τις λίγες ώρες και ημέρες που ο μπαμπάς ήταν σπίτι, θυμάμαι ομηρικούς καυγάδες, ξύλο, σπασμένα αντικείμενα και κύρια αιτία πάντα ο παππούς. Ακόμα κ σήμερα που δεν ζει πια, οι καβγάδες γύρω από το όνομα του και σε αυτά που έκανε στον πατέρα μου συνεχίζονται.
Μια χαζή αφορμή και όλα ξεκινάνε πάλι….
Στα 7 μου ανακαλύψαμε ότι αδελφός μου είναι χρήστης.
Οι δικοί μου είχαν τη δική τους άποψη για την αντιμετώπιση αυτού του θέματος, θα τον βοηθήσουν μόνοι τους και δεν θα του χαλάνε χατίρι.
Η κατάσταση στον σπίτι έγινε ακόμα χειρότερη. Περισσότεροι τσακωμοί, ο ένας να τα ρίχνει στον άλλον, ο αδελφός κάθε τρεις και λίγο να τα σπάει στο σπίτι, να μας κλέβει, άπειρες φορές στη φυλακή για κατοχή, να απειλεί τις ζωές μας. Μια φορά μάλιστα παραλίγο να σφάξει τον πατέρα μας. Αυτή η κατάσταση κράτησε 10 χρόνια. Μετά κατάφεραν κ τον πήγαν σε κέντρο αποτοξίνωσης. Κατάφερε και βγήκε καθαρός και μετά από 5 χρόνια άρχισε και πάλι τη χρήση κάποιων ουσιών.
Κάπου μέσα σε αυτή την οικογένεια υπάρχω και εγώ.
Πάντα ήμουν ένα ήσυχο παιδί, χωρίς πολλούς φίλους και χωρίς να μιλαω πολύ. Με εμένα δεν ασχολήθηκαν ποτέ ιδιαίτερα πέρα από τα τυπικά που ακόμα πιστευουν ότι σαν παιδι δεν χρειαζόμουν τιποτα άλλο.
Να με πηγαίνουν και να με φερνουν στο σχολειο στο φροντιστήριο και να μου αγοράζουν ρούχα και παιχνίδια. Γενικα με είχαν πάντα πολύ περιορισμένη σε όλα λόγω των όσων έγιναν με τον αδελφο μου. Στο σπιτι παντα προσπαθούσα να κρατήσω τις ισορροπίες μεταξύ των γονιών μου και να προσπαθώ να τους εξηγήσω τα λάθη τους περισσότερο οσον αφορα τον αδελφο μου. Στα 10 μου ένα μεσημερι που γύρναγα σπίτι από το φροντιστήριο, κάποιος μου επιτεθηκε στο ανσασερ της πολυκατοικιας. Ευτυχώς τη γλύτωσα με μια σπασμένη μύτη. Οι γονείς μου μου είπαν ότι έφταιγα εγώ γιατί δεν πρόσεχα. Στο νοσοκομείο που πήγα για την εγχείρηση έπρεπε να δω ψυχολόγο και η μαμα μου αυτό έκρινε σωστο να μου πει ήταν «κοίτα τωρα που θα μιλήσεις με την ψυχολόγο μην αρχίσεις να τις λες τα προβλήματα που έχουμε στο σπιτι»


Μέρος Β – Σχέσεις

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι κ ο καλύτερος άνθρωπος για να κάνει κάποιος σχέση μαζί μου. Ας πούμε ότι είμαι λίγο «προβληματική»
Στη ζωή μου είχα γύρω στις 3-4σχέσεις και η μεγαλύτερη κράτησε 9 μήνες.
Στα 22 μου γνώρισα τον άντρα μου της ζωής μου και κατέληξε να είναι να είναι ο χειρότερος άνθρωπος που γνώρισα και το ακόμα χειρότερο είναι ότι ακόμα τον αγαπάω και περιμένω….
Τον πρώτο καιρό, όπως πάντα, όλα ήταν πολύ όμορφα.
Εγώ βέβαια αρκετά δύσπιστη και ξινή, αλλά αυτός εκει. Και κάποια μέρα χωρίς να το καταλάβω έπεσα ξερή με την πάρτη του….
Μετά από κανά εξάμηνο, μπορεί και παραπάνω, ανακάλυψα ότι δεν ήμουν μόνο εγώ στη ζωή του, άλλα και άλλες 2 και φυσικά και όποιο άλλο θηλυκό πέρναγε από δίπλα του. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν του είπα τιποτα για να μην το χάσω. Δεν δεχόταν την παραμικρή «παρατήρηση» για τη ζωή του. Και ετσι συνεχίσαμε για 2 χρόνια.
Μια μέρα, αφού έχω πάει για τον ετησιο έλεγχο στο γυναικολόγο μου, με παίρνει τηλέφωνο για τα αποτελέσματα και με ενημερώνει ότι έχω HPV (κονδυλώματα). Εγώ κατηγορώ αυτόν και αυτός εμένα. Το αποτέλεσμα, εξαφανίστηκε για να μην του φαμε τα λεφτα εγώ και ο γιατρος μου, επειδη δεν πήγαινε σε ένα δικό του. Την επέμβαση την έκανα μετα από έξης μήνες, μετα από κατσαδιασμα του γυναικολογου μου.
Ευτυχως όλα πηγαν και πηγαίνουν καλα.
Πέρασε ένας χρόνος και εκείνος άφαντος.
Μέχρι που ένα βράδυ του έστειλα μήνυμα καταλάθος (και το εννοώ) και από εκεί ξαναρχίσαμε να μιλάμε. Και έπειτα γίναμε και παλι ζευγάρι και εκεί αρχίζουν όλα…
Στην αρχή φαινόταν να είχε αλλάξει…αλλα αργότερα όλα έγιναν πολύ χειρότερα. Ήταν συνεχώς και με άλλες, αλλά το πρόβλημα δεν ήταν εκεί.
Κάθε φορα που του έλεγα ότι ξέρω οι απαντήσεις του ήταν δεν σε αφορα, δεν πας καλα, δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάς, δεν είσαι γκόμενα μου για να σου δώσω εξηγήσεις και άλλα πολλά. Με πέταξε έξω από το σπίτι του (στην κυριολεξία), πήγε να χτυπήσει. Και εγώ τον ζήταγα πίσω, αλλά και να μην τον ζήταγα πάλι γυρνούσε. Κάποια στιγμή του ζήτησα να κάνουμε μια καινούρια αρχή και δέχτηκε. Όλα ήταν τέλεια μέχρι που μια μέρα μαθαίνω από μια φίλη μου ότι μια «πρωην» του την ρωταγε τη σχεση έχω μαζι του και από αυτή τη συζήτηση έμαθα ότι και με αυτην και μάλιστα κάνανε βόλτες και άλλα… με το αυτοκίνητο μου….
Όταν του τα είπα τα αρνήθηκε όλα….και μάλιστα τα έβαλε και με τη φίλη μου ότι τα είπε από μόνη της. Μετά από τόσα και τόσα είμαστε έξω ένα βράδυ με φίλους του και χωρίς να το καταλάβω έπαθα κρίση. Από τα λίγα που μου εχει πει είναι ότι τον χτύπησα, ούρλιαζα και καταλήξαμε στο νοσοκομείο, όπου από εκεί θέλανε να με στείλουν σε ψυχιατρική κλινική, αλλά εκείνος δεν τους άφησε. Ξύπνησα το πρωί χωρις να θυμαμαι τίποτα και εκείνον διπλά μου στο πατωμα να με κοιταει και να κλαιει, να λεει ότι δεν θέλει να του πάθω κάτι κ ότι αυτός φταίει για όλα. Από τότε κατά κάποιο τρόπο προσπάθησε, αλλα μετα αρχισαν τα ίδια και εγω έγινα μια υστερικη που να μην μπορώ να ανεχτω το παραμικρό και συνέχεια να ουρλιάζω.
Όσο και αν σας φαίνεται περίεργο αυτος ο ανθρωπος είναι ο καλυτερος που έχω γνωρίσει, αλλα για μενα, για την σχεση που είχα μαζι του, είναι ο χειροτερος.


Σήμερα είμαι 28 χρονών. Μένω ακόμα με τους γονείς μου, γιατί μέχρι τώρα φοβόμουν ότι αν φύγω θα διαλυθούν όλα, αλλά τώρα δεν αντέχω άλλο.
Δυστυχώς τα λεφτα που βγάζω είναι πολύ λίγα και χρωστάω και πολλά. Η επικοινωνία μου μαζί τους ήταν και παραμένει τυπική. Ο αδελφός μου ευτυχώς μένει σε δίκο του σπίτι, παραμένει μια απειλή για όλους μας. Η σχέση μου μαζί του σχεδόν ανύπαρκτη, δεν θέλω να έχω καμία επικοινωνία του.
Και όσον αφορα το παλικαρι μου έχουν περάσει 3 μήνες από το χωρισμό μας. Τώρα είναι με άλλη που λέει ότι αύτη είναι η γυναίκα του και την αγαπά. Εγώ του είπα ότι ακόμα εδώ και τον αγαπάω.
Παρά τα όσα έγιναν ξέρω ότι είναι καλός άνθρωπος, θέλω να έρθει και να μου το δείξει, να μου σβήσει από το μυαλό και την κάρδια όλα τα άσχημα. Τον θέλω πίσω, τον έχω ανάγκη, και αυτός έχει περάσει τα ίδια και ξέρει.

Με όλα αυτά το μόνο που κάνω είναι κλαίω και έχω κουραστεί. Δεν με γεμίζει τίποτα. Θέλω να τα αλλάξω όλα αλλά…προτιμώ το κλάμα…


Ευχαριστώ και συγγνώμη που σας κούρασα με όλα αυτά…

[γιώτα2]

νομιζω οτι στα 38 θα καταλαβεις το λαθος που κανεις.καταστρεφεις την ζωη σου για εναν που δεν αξιζει ουτε να τον σκεφτεσαι.
εσυ εισαι αυτη που πρεπει να τον διωξεις απο την ζωη σου.βαλε μυαλο και προσπαθησε να κανεις μια καινουργια αρχη, να βρεις εναν ανθρωπο που να σε σεβεται και φυσικα να μην υποτιμας τον εαυτο σου για κανεναν.κανεις δεν αξιζει τοσες θυσιες.ουτε πιστευω οτι ειναι αγαπη αυτο που νιωθεις.

[ME&I]

Παρά τα όσα έγιναν ξέρω ότι είναι καλός άνθρωπος, θέλω να έρθει και να μου το δείξει, να μου σβήσει από το μυαλό και την κάρδια όλα τα άσχημα. Τον θέλω πίσω, τον έχω ανάγκη, και αυτός έχει περάσει τα ίδια και ξέρει.
Με όλα αυτά το μόνο που κάνω είναι κλαίω και έχω κουραστεί. Δεν με γεμίζει τίποτα. Θέλω να τα αλλάξω όλα αλλά…προτιμώ το κλάμα…

καλωσορισες ποντικάκι ;) είμαστε πολύ κοντα σε ηλικία οπότε θα σου μιλήσω όπως θα μιλούσα στην κολλητή μου ....
η καλή καρδιά για σχέση ΔΕΝ φτάνει... ο καλός άνθρωπος για σχέση ΔΕΝ φτάνει...
αναγκαία μεν η καλοσύνη αλλα όχι ικανη να μας κάνει ευτυχισμένους ..
Πίστευω απο αυτα που διηγήθηκες οτι οι μόνες καλές στιγμές στη ζωή σου έχουν συνδεθει με αυτη τη σχέση γι'αυτο και είσαι έτοιμη να του τα συγχωρήσεις όλα αρκεί να επιστρέψει.. πες οτι επιστρέφει, αφήνει την άλλη κοπέλα, πιστευεις οτι θα φερθει διαφορετικά απο ότι στο παρελθον? (σκεψου το)
με όλα αυτα που έχεις περάσει χρειάζεσαι κάποιον που να σε ηρεμεί να λειτουργει απελευθερωτικά και όχι να είναι ένα ακόμα πρόβλημα... μη το κανεις αυτο στον εαυτό σου, μην ακουμπας όλα σου τα συναισθήματα και το είναι σου σε κάποιον που σου φέρθηκε έτσι..δεν το αξίζει και ΔΕΝ ΔΕΝ σου αξίζει... κοιτα την παρτη σου... αστον να παει στο καλο.. προσπάθησε να σταθείς στα πόδια σου και όταν αποφασίσεις να κάνεις μια νέα σχέση ανέβασε τον πηχη ψηλα.. εισαι πολύ ευαλωτη αυτη την περιοδο με όλα αυτα που σου συμβαίνουν και λογικό είναι να αισθάνεσαι οτι μόνο αυτος είναι η σανίδα σωτηρίας σου αλλα ο μόνος που μπορει να σε κάνει καλά είναι ο εαυτός σου.. απαγόρευσε στον εαυτό σου να ξανακλάψει (ναι ξέρω πρέπει να κάνουμε αυτο που νιώθουμε και όλα αυτα αλλα κάποια στιγμη πρέπει να ταρακουνηθούμε) οπότε η γνώμη μου είναι να σταματήσεις να προτιμάς το κλάμα να πισμώσεις και να τα πετάξεις όλα και όλους απο πάνω σου... συγγνωμη αν τα είπα κάπως αλλα αυτο θα έλεγα σε έναν δικό μου ανθρωπο :) εχω σπαταλήσει 2 χρόνια απο τη ζωή μου στο να κλαίω να παραπονιέμαι να νομίζω οτι η ευτυχία μου εξαρτάται απο κατι άλλο έξω απο μένα, ήτανβ τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου και μια μέρα κατάλαβα οτι μετα το πρώτο ξεσπασμα το κλάμα μου είχε γίνει συνηθεια και ο ευκολος τρόπος! ;) όλα θα πανε καλά αρκει να μην τα αφήσεις σε αλλα χέρια...ουτε γοενις ..ουτε γκόμενοι..ισορρόπισε τον εαυτό σου και είμαι σιγουρη οτι το ισορροπιμένο ποντικάκι θα σταματήσει να επιλέγει γάτους! ελπιζω να μη σε κούρασα..

[pontiki]

καλησπέρα!

σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις και καλά κάνατε που μου τα λέτε έτσι μπας και το πάρω απόφαση.
Από τη μία τα σκέφτομαι και έγω όλα αυτά και ξέρω ότι είναι τα πιο σωστά, από τη άλλη όμως....σκέφτομαι ότι ήταν και ο μόνος άνθρωπος που του ανοίχτηκα και με κατάλαβε γιατί έχει ζήσει και αυτός παρόμοιες καταστάσεις.
Η αλήθεια είναι ότι για την οικογένεια μου ντρέπομαι και είμαι τελείως αρνητική στον μιλήσω σε κάποιον για όλα αυτά και ίσως είναι και αυτός ένας λόγος που δεν μπορώ να προχωρήσω.
Οικογένεια δεν μπορω να αλλάξω παρά μόνο να απομακρινθώ, αλλά αυτο και παλι δεν αλλάζει κάτι, αυτα τα προβλήματα θα με κυνηγάνε για πάντα αυτο είναι το μόνο σίγουρο.
Και εγώ είμαι τελείως αντικοινωνική, πάντα προτιμούσα να κλείνομαι σε 4 τοιχους γιατί ντρέπομαι.

[RainAndWind]

Γιατί πιστεύεις πως ξαναγύρισες σε έναν άνθρωπο που σε κακοποιούσε?
Και γιατί τον αγαπάς είπαμε?

Το "κοίτα τώρα που θα μιλήσεις μην αρχίσεις να λες για τα προβλήματα στο σπίτι", απλά τραγικό.
Το κλασικό μην παραδέχεσαι σε κανέναν πως υπάρχει ένας ελέφαντας στο σαλόνι μας.
Παρόλο που όλοι τον βλέπουν.

[pontiki]

Γιατί πέρα από κακά έχω και πολλά καλά από αυτόν. Ήταν το στήριγμα μου και με βοήθησε πολλά όσο περιέργο και να ακούγεται.

[katestrammeni]

κι εγω στην ιδια θεση με σενα ειμαι. πως γινεται να μην μπορουμε να ξεκολλησουμε απο εναν προδοτη?

[pontiki]

δεν ξέρω...
παρόλο που εχω κουραστεί εγω ακόμα εκεί...
θέλω να τα αλλάξω όλα, αλλά δεν βρίσκω τη δύναμη

[katestrammeni]

κι εγω θελω να ερθει καποιος και να μου σβησει απο τη μνημη μου ολα τα ασχημα.δεν με νοιαζει τιποτε αλλο, μονο να ξεπερασω αυτα που ζω τον τελευταιο καιρο.δεν ξεπερνιεται ρε γαμωτο.

[elirene]

α καλα, λιγο εγωισμο δεν εχετε πανω σας?εσυ ποντικι τοσο κερατο σου αρεσε?αφηστε τους να πανε στο διαολο αυτοι οι αντρες δεν ειναι για σχεση κ αγαπες..παμε γιαλλα ενα σωρο αγορια μας περιμενουν εκει εξω...πριν 1, 5 χρονο χωρισα κ εγω απο μια σχεση τρελος ερωτας και παθος, ενιωθα εκστασυ στην αγκαλια του κ εχασα τον κοσμο οταν χωρισα κ τατου εκανα τονομα του κ τον χτυπησα για να μην φυγει (κ κατεληξε νοσοκομειο κ παρολιγον κ εγω στο αυτοφωρο)..και λοιπον σενα μηνα γνωρισα αλλο κ ειμαστε μαζι μεχρι σημερα και τα ξεχασα ολα..λοιπον βγειτε εξω διασκεδαστε με φιλους, φιλες, αλλαξτε νουμερα, σπιτια να μην σας βρισκουν κ συντομα θα λετε τι μ..ιες εκανα τοτε..