Τροποι αντιμετωπισης της καταθλιψης

[tessa]

Αν -χτυπα ξυλο- υπηρχε μια περιοδος στη ζωη σας η στη ζωη καποιου φιλου σας που νιωθατε απογοητευμενοι, χαμενοι, μπερδεμενοι με τασεις για καταθλιψη αλλα δεν ειχατε συμπτωματα βαριας καταθλιψης - σκεψεις και τασεις αυτοκτονιας, συμπτωματα ψυχωσης, παραληρημα κτλπ- τι θα σκεφτοσασταν να κανετε για να την αντιμετωπισετε?
Θελω την προσωπικη αποψη του καθενος. Ουτε τι πρεπει, ουτε το τι λενε οι ειδικοι. Προσωπικες αποψεις οτι ερχεται στο μυαλο του καθενος για να ανοιξουμε ενα discussion πολυ χρησιμο και πολυ ενδιαφερον.

φιλικα
τεσσα

[Nefertari]

Πριν 6 χρόνια πέθανε ο αγαπημένος μου θείος, ο μικρός αδερφός της μητέρας μου, σε ηλικία 44 ετών, από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου...

Για μένα δεν ήταν απλά ο θείος, ήταν αδερφός, φίλος, κολλητάρι, πιο πολλά απ\' όσα θα μπορούσα να αναλύσω. Κάθε μέρα γύρω στις 6 το απόγευμα έφτιαχνα δύο φραπέδες και περίμενα. Κάθε μέρα πέρναγε από το σπίτι, κουβεντούλα, καφεδάκι, καμιά ταινιούλα...

Όταν έφυγε, ήμουν σε μία κατάσταση σοκ. Αναγκάστηκα να φανώ δυνατή για να στηρίξω τη μητέρα μου και τα δύο ξαδέρφια μου. Το κορίτσι 19 ετών, το αγόρι 16....
Για ένα περίπου δίμηνο στεκόμουν βράχος παρηγορώντας τους άνω και στηρίζοντάς τους χωρίς να δείξω σημεία κατάρρευσης, αλλιώς δεν θα μπορούσα να είμαι εκεί δίπλα τους...

Μετά το δίμηνο, σχεδόν τρίμηνο, κατάρρευσα. ʼφησα να βγει όλος ο πόνος, η πίκρα και η δυστυχία (ακόμα και τώρα που γράφω, δάκρυσα στη μνήμη του... ακόμα είναι δύσκολο )...
Κλείστηκα στο δωμάτιό μου, έκλαιγα συνέχεια, κάπνιζα όσο δεν είχα καπνίσει ποτέ μου και στην ημερησία διάταξη ήταν 2-3 ποτά... πήγαινα στη δουλειά μηχανικά, ανέκφραστη, μιλούσα σαν να μιλούσε άλλος μέσα από μένα. Εγώ ένιωθα αποκομμένη από τα πάντα, χαμένη...

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η τότε σχέση μου. Θεώρησε ότι ήταν καλύτερο να μην ανακατευτεί, με την έννοια να μην είναι εμπόδιο στα πόδια μου (έτσι είπε / δικαιολογήθηκε τουλάχιστον ) και μια και ήταν και Αύγουστος μήνας (διακόψαμε τις διακοπές μας άρων άρων και γυρίσαμε Αθήνα όταν με πήραν τηλέφωνο για τα νέα ), θεώρησε ότι γιατί να χαραμίσει την άδειά του πιθανόν στηρίζοντάς με και ξαναέφυγε διακοπές με τους κολλητούς του... δεν χρειάζεται φυσικά να πω, πως αυτό ήταν και το τέλος της σχέσης! Φοβερό το timing, δε λέω...

Δεν είχα όρεξη για τίποτα... θεωρώ εκ των υστέρων ότι όλο αυτό το \"σκηνικό\" ήταν μία μορφή κατάθλιψης. Δεν ξέρω πόσο μεγάλη σε ιατρικούς όρους, αλλά εγώ ένιωθα μέρα με τη μέρα χειρότερα. Αντί ο χρόνος να επουλώνει την πληγή, γινόταν χειρότερα... για 6 μήνες μετά το θάνατό του, συνέχιζα να φτιάχνω μηχανικά 2 καφέδες κάθε μέρα γύρω στις 6 το απόγευμα... Εκτός ότι κοιμόμουν όλο και λιγότερο... αγρυπνία να το πούμε? Αντίδραση? Και αυτό μέσα στην κατάθλιψη? Δεν ξέρω...

Ένα βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου... σκεφτόμουν συνέχεια και τότε συνειδητοποίησα ότι έτσι δεν τιμούσα την μνήμη του. Δύο εβδομάδες πριν το θάνατό του, είμασταν μαζί με την οικογένειά του διακοπές. Εκείνες τις 5 μέρες που πέρασα μαζί του πριν πεθάνει, τις έχω μέσα στη καρδιά μου, σα θησαυρό... είχα παραπάνω άδεια από την τότε σχέση μου και πήγα με τους συγγενείς μου στην Σκοτίνα Πιερίας... θυμήθηκα πόσο τέλεια είχαμε περάσει, πόσο γελάγαμε, πόσο όμορφα ήταν... θυμήθηκα αυτό που πραγματικά ήταν ο θείος μου και τι πίστευε και πόσο με αγαπούσε και κατάλαβα ότι δεν ήταν αυτός ο τρόπος που θα ήθελε να ζω... Στοίχειωνα τη μνήμη του, αντί να την τιμώ, κάνοντας κακό στον εαυτό μου, έστω με την άσχημη διάθεσή μου, την αγρυπνία μου, την \"εξορία\" μου από το έξω και τους φίλους και τις βόλτες και οτιδήποτε...

Εκείνο το βράδυ ήταν καταλυτικό για την συνέχεια... Ήταν ο τρόπος αφύπνισής μου, για να ξαναρχίσω να ζω...

Έχουν περάσει 6,5 χρόνια από τότε και ακόμα μου λείπει... η απουσία του είναι πάντα αισθητή, όπου και αν βρίσκομαι, κυρίως σε οικογενειακές γιορτές φυσικά.

Σκέφτομαι εκ των υστέρων, ότι ήταν μία μορφή κατάθλιψης και πόσο εύκολο είναι να περάσεις το λεπτό όριο μεταξύ της πραγματικότητας και το να χαθείς στις σκέψεις σου και να μην βρίσκεις την \"έξοδο\"... πόσο εύκολο είναι να στρίψει η βίδα αν βιώσεις ένα τραυματικό σοκ οποιασδήποτε μορφής...

Το ότι το ξεπέρασα το χρωστάω κατά ένα τρόπο και πάλι στον ίδιο. Με βοήθησε να καταλάβω πολλά και να ζω κάθε μέρα ξεχωριστά, ξεκινώντας με ένα χαμόγελο, γιατί \"ξέρω\" πως κάπου βρίσκεται και παρακολουθεί και χαμογελάει όταν είμαι ευτυχισμένη...

Το κουσούρι που μου έμεινε για πολύ περισσότερο καιρό από όλη αυτή την υπόθεση ήταν ότι έκανα αρκετό καιρό να ξεκινήσω μία νέα σχέση... Η στάση του συγκεκριμένου ανθρώπου και η αδιαφορία του με πλήγωσε σε μεγάλο βαθμό και δεν μπορούσα να εμπιστευτώ άνθρωπο για κάποιο καιρό...

Όλα μέσα στη ζωή είναι. Και τα καλά και τα κακά... λυπάμαι για την απώλεια αυτή, λυπάμαι που δεν μπόρεσε να γνωρίσει τον άνθρωπο που αγαπώ και ζω μαζί του... είμαι σίγουρη ότι θα συμπαθούσε πολύ ο ένας τον άλλον...

[almostjunkie]

Έχω μπερδευτεί με τους ορισμούς. Έχω διαβάσει μπόλικα και διαφορετικά, αναφορικά πάντα με τον κλινικό της ορισμό (γιατί εντάξει, ο κόσμος χρησιμοποιεί τη λέξη στην καθουμιλουμένη αντί για τη μελαγχολία, την κακή διάθεση). Για παράδειγμα, δεν μπορώ να καταλάβω το κλασσικό της σύμπτωμα: Την έλλειψη κινήτρου. Ίσως δεν γνωρίζω αρκετά και σφάλω, αλλά μου φαίνεται πολύ δύσκολο ένας άνθρωπος να μην αισθάνεται πραγματική κίνητρο για τίποτα. Το να τον κατακλύζουν κάποιες ανικανοποίητες συναισθηματικές του ανάγκες, είτε η απογοήτευση από μια απώλεια π.χ. που του έγινε εμμονή και να νομίζει ότι δεν αισθάνεται κίνητρο για οτιδήποτε άλλο ναι.
Μπορεί κάποιος να έχει κατάθλιψη και να μην είναι καθόλου κατατονικός, παρά κάθε άλλο; Νοείται μορφή κατάθλιψης κατά την οποία δεν μπορείς να σταθείς; Νοείται μορφή κατάθλιψης κατά την οποία παραμένει αμείωτο το σεξουαλικό σου ενδιαφέρον; Υπάρχει κατάθλιψη που μπορεί να σου επιτείνει κιόλας το τελευταίο; Υπάρχει φαρμακευτική αγωγή σχετικά; Με ενδιαφέρουν πολύ όλα αυτά.

[almostjunkie]

συγνώμη, κάτι περίεργο παίζει με την κωδικοσελίδα.
;;;;; ;;;;&#8 94;
πάντως δεν έχω καμιά μεταφυσική εμμονή στον αριθμό 894, μπαίνει μόνος του, νομίζω όποτε βάζω ερωτηματικό.
για να δούμε
;;;

[tessa]

Originally posted by almostjunkie
Για παράδειγμα, δεν μπορώ να καταλάβω το κλασσικό της σύμπτωμα: Την έλλειψη κινήτρου. Ίσως δεν γνωρίζω αρκετά και σφάλω, αλλά μου φαίνεται πολύ δύσκολο ένας άνθρωπος να μην αισθάνεται πραγματική κίνητρο για τίποτα. Το να τον κατακλύζουν κάποιες ανικανοποίητες συναισθηματικές του ανάγκες, είτε η απογοήτευση από μια απώλεια π.χ. που του έγινε εμμονή και να νομίζει ότι δεν αισθάνεται κίνητρο για οτιδήποτε άλλο ναι.

Λιγο μπερδεμενα τα γραφεις γενικα. Ας αρχισω λοιπον με το \'κλασσικο\' συμπτωμα την ελλειψη κινητρου. Εγω θα το ελεγα ελλειψη ενδιαφεροντος και οχι κινητρου γιατι αυτα τα δυο ειναι εντελως διαφορετικα μεταξυ τους. Αν και η κλινικη καταθλιψη μπορει να χαρακτηριζεται απ αυτο πρεπει να υπαρχουν τουλαχιστο αλλα 4-5 επιμονα συμπτωματα για να πουμε οτι αυτος εχει καταθλιψη και οταν λεω επιμονα εννοω να ειναι παροντα για το λιγοτερο 2 βδομαδες κατα βαση το μεγαλυτερο μερος της ημερας και να επηρεαζεται σημαντικα η καθημερινοτητα παρεκλινοντας οι ενεργειες απο οτι συνηθισμενο εκανε το ατομο μεχρι τωρα.
Παμε παρακατω....




Μπορεί κάποιος να έχει κατάθλιψη και να μην είναι καθόλου κατατονικός, παρά κάθε άλλο;
Η κατατονια δεν ειναι απαραιτητο συμπτωμα της καταθλιψης. Μπορει οι κινησεις, ο λογος και οι αντιδρασεις του ατομου να ειναι απολυτα φυσιολογικες. Δεν ειναι καν απαραιτητο η παρον συμπτωμα της σχιζοφρενειας -οπου υπαρχει ειδικη κατηγορια κατατονικη σχιζοφρενεια-


Νοείται μορφή κατάθλιψης κατά την οποία δεν μπορείς να σταθείς;
Αυτο το δεν μπορεις να σταθεις δεν μπορω να το κατανοησω



Νοείται μορφή κατάθλιψης κατά την οποία παραμένει αμείωτο το σεξουαλικό σου ενδιαφέρον;
Ουτε αυτο ειναι απαραιτητο συμπτωμα ειναι κυριως αποροια της διαθεσης και της γενικης κλινικης εικονας, δηλαδη ειναι διαφορετικο απο ατομο σε ατομο.
Υπάρχει κατάθλιψη που μπορεί να σου επιτείνει κιόλας το τελευταίο;
Να την επιτεινει δε θα το ελεγα. Μαλλον σε μανιακο επεισοδιο μου κανει παρα σε καταθλιψη.
Υπάρχει φαρμακευτική αγωγή σχετικά; Με ενδιαφέρουν πολύ όλα αυτά.

Αυτο δε θα μπορεσω να το απαντησω δεν ειναι στη δικαιοδοσια μου ανηκει στις αρμοδιοτητες των ψυχιατρων.

Μη θετεις τοσα πολλα ερωτηματα μαζι αν γινεται Η καταθλιψη ειναι περιπλοκο πραγμα ας μην το κανουμε ακομα πιο πολυ.

φιλικα
τεσσα

[Black Rose]

Αγαπητη Tessa,

περισσότερα απο πέντε χρόνια ζουσα μεσα σε βαθια καταθλιψη. Μια σειρά γεγονότα και τραγικές καταστάσεις σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο με τσάκισαν.

Χρόνια και χρόνια η μοναδική ευχαρίστησή μου ηταν το κλάμα. Το μονο συναίσθημα που βίωνα ήταν η απελπισία.

Συμπτώματα ? Απώλεια βάρους, ταχυκαρδίες, αγοραφοβία,πανικός, τάσεις αυτοκαταστροφής και όλα τα \"καλά\" που κατα καιρούς διαβάζουμε για αυτή την ασθένεια. Αχ ! τι χρόνια και αυτά!!

Ομως δεν ειχα αποδεχτεί ποτε αυτη τη κατάσταση. Προσπαθούσα συνέχεια. Πολύ έγκαιρα ζητησα τη βοήθεια γιατρού. Ακολούθησα συνεδρίες με ψυχαναλυτή και ταυτόχρονα προαπαθούσα να αντιμετωπίσω και τα σωματικά συμπτώματα με ομοιοπαθητική. Βοηθητικά παρακολουθούσα και σεμινάρια Mind controle, μουσικοθεραπείας, και ότι μπορείς να φανταστείς. Κυριολεκτικά σε πέντε χρόνια ξοδεψα μια περιουσία.

Καθε μου προσπάθεια ήταν προς το καλύτερο. Ειχα σκαμπανεβάσματα, ήταν περίοδοι που αισθανόμουν καλά και υστερα από λίγο επεφτα στα ταρταρα. Ολο αυτο το διαστημα ημουν εντελως μόνη και σε ξένη χώρα. Το επέλεξα εγω. Απομονωθηκα μεχρι να βρω τον εαυτό μου.

Από το 2001 δεν εχω πια αναγκη ιατρικής φροντίδας. Είμαι εντελώς καλά, επέστρεψα σε μια \"φυσιολογική\" ζωή στην οικογένεια και στη δουλειά μου. Το κακό εχει περάσει. Και παρόλο που αυτά τα τελευταία χρόνια κάθε άλλο από εύκολα ήταν , δεν πισωδρομησα ουτε μια στιγμή.

Ξέρεις Tessa μου, ποιο ηταν το κλειδί για μένα?

Η αναζήτηση της ουσίας της ζωής. Ανοιξα την πόρτα της εσωτερικής αναζήτησης. Οταν κατάφερα με πλήρη συνείδηση να σηκώσω τα μάτια στον ουρανό και να πω \"Βοήθησέ με να καταλάβω\" και εν πληρει συνειδησει απευθυνόμουν στην Αρχή των Πάντων. Από εκείνη τη στιγμή και μετά η εξέλιξη της ραγδαία προς το καλύτερο!

Τώρα ειμαι ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή! Ξέρω την θεση μου στο Σύμπαν, ξέρω ποια είμαι και ξέρω ότι εγω και μονο εγω μπορω να ορίσω τη μοιρα μου. Αιθσάνομαι εμπιστοσύνη γιατί έστω και όλοι οι άνθρωποι με προδόσουν Εκείνος , δεν θα με εγκαταλείψει ποτέ.

Ετσι βαδίζω προς το μέλλον μου σταθερή, σίγουρη και ευτυχής !

[Nefertari]

Originally posted by Black Rose
Οταν κατάφερα με πλήρη συνείδηση να σηκώσω τα μάτια στον ουρανό και να πω \"Βοήθησέ με να καταλάβω\" και εν πληρει συνειδησει απευθυνόμουν στην Αρχή των Πάντων. Από εκείνη τη στιγμή και μετά η εξέλιξη της ραγδαία προς το καλύτερο!

Χωρίς να θέλω να ακουστεί αυτό πεσιμιστικό, αλλά πως να ζητήσεις βοήθεια για να καταλάβεις, από το Θεό αν κατάλαβα καλά, όταν δεν έχει βοηθήσει ποτέ και σε τίποτα? \'Η ακόμη χειρότερα αν δεν πιστεύεις και ιδιαίτερα?
Πως κοιτάζοντας τον ουρανό θα σου δώσει τις απαντήσεις που ζητάς όταν γκρεμίζεται η ζωή σου? (μιλάω γενικά, απλά πιάστηκα από το δικό σου μήνυμα)...

[tessa]

[quote]Originally posted by Black Rose
Ξέρεις Tessa μου, ποιο ηταν το κλειδί για μένα?

Η αναζήτηση της ουσίας της ζωής. Ανοιξα την πόρτα της εσωτερικής αναζήτησης. Οταν κατάφερα με πλήρη συνείδηση να σηκώσω τα μάτια στον ουρανό και να πω \"Βοήθησέ με να καταλάβω\" και εν πληρει συνειδησει απευθυνόμουν στην Αρχή των Πάντων. Από εκείνη τη στιγμή και μετά η εξέλιξη της ραγδαία προς το καλύτερο!

Τώρα ειμαι ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή! Ξέρω την θεση μου στο Σύμπαν, ξέρω ποια είμαι και ξέρω ότι εγω και μονο εγω μπορω να ορίσω τη μοιρα μου. Αιθσάνομαι εμπιστοσύνη γιατί έστω και όλοι οι άνθρωποι με προδόσουν Εκείνος , δεν θα με εγκαταλείψει ποτέ.

Αγαπητη Black Rose,
ενα απο τα πραγματα που με χαροποιουν περισσοτερο στη δουλεια μου ειναι οταν οι ανθρωποι οι ιδιοι καταφερνουν να διαχειριστουν την \'κατασταση\' τους με μια μικρη παρεμβαση του θεραπευτη. Το κλειδι ειναι παντα αυτος που καθεται απεναντι στον θεραπευτη και οχι ο θεραπευτης. Το πρωτο πραγμα που ακραδαντα πιστευω πως ενας θεραπευτης πρεπει να μεταδοσει ειναι αυτη η μοναδικη αξια, προσωπικοτητα, ομορφια και ζωντανια που κρυβει ο καθενας μεσα του. Πολλες φορες αρκει μονο να ριξεις μια ματια στον καθρεφτη οχι για τη μορφη που αντικατοπτριζεται αλλα για τον εσωτερικο πλουτο, την ενδοτερη φιγουρα. Ασχιημες σκεψεις, εμπειριες και καταστασεις που επηρεαζουν αρνητικα τη διαθεση και κατοπιν την καθημερινοτητα και τη ρουτινα μας ευκολα ανατρεπονται αρκει να βρει καποιος το κλειδι που ανοιγει την πορτα της ψυχης του. Ολες οι απαντησεις ειναι εκει μεσα κατα βαση. Απλα τις περισσοτερες φορες ειμαστε πολυ επηρεασμενοι απο εναν καταιγισμο πραγματων και εκει βοηθαει ενας θεραπευτης να σου δειξει τον τροπο, τον δρομο πες το οπως θες. Αν ο αλλος δε θελει μαγικα ραβδια δεν υπαρχουν κι ουτε προκειται ποτε να υπαρξουν.
Σ αυτο το σημειο ομως χωρις να θελω να υπερτιμησω η να υποτιμησω κανενος ειδους συναισθηματικη διαταραχη θελω να διαχωρισω την καταθλιψη που προερχεται απο εξωτερικους παραγοντες και αυτη που οφειλεται κατα βαση σε κληρονομικοτητα.
Για την πρωτη ο θεραπευτης αλλαζει την αρνητικη σκεψη-γνωση- σε θετικη και το ατομο αντικαθιστα ολα αυτα που \'πληγωνουν\' σε αλλα που ευχαριστουν.
Ομως η δευτερη περιπτωση που οφειλεται κατα κυριο λογο σε δυσλειτουργια του εγκεφαλου και χημικης ισορροπιας η ανωμαλια στη δομη του εγκεφαλου ο θεραπευτης λιγα μπορει να προσφερει παρα μονο στηριξη στη θεραπεια που γινεται κατα μεγαλυτερο μερος με φαρμακα. Η οποια διαταραχη μπορει να εκδηλωθει με αλλη μορφη στον απογονο η στους πρωτου βαθμου συγγενεις.
Βεβαια παντα πιστευω πως το καλυτερο ειναι να επισκεφτονται οι ενδιαφερομενοι τον θεραπευτη πρωτα -αναλογα τα συμπτωματα- να γινεται μια αναφορα οικογενειακου ιστορικου και αναλογως να παραπεμπονται η να μπαινουν στη διαδικασια θεραπειας.
Για να κλεισω -γιατι αν αρχιζω να γραφω δυσκολα σταματαω- το θεμα αυτο το ανοιξα αποκλειστικα για εναν λογο. Για να καταλαβουν ολοι οτι το κλειδι για ολα -μικρα η μεγαλα- δυσκολα η ευκολα, σημαντικα και ασημαντα ειναι ο ιδιος μας ο εαυτος. Ολα ξεκινουν απο τη δυναμη της ψυχης να αντιμετωπισει αυτα που εμφανιζονται. Κι αν δεν υπαρχει αρκετη δυναμη τοτε το ατομο πρεπει να εξασκηθει για να την αποκτησει.

Black Rose να συνεχισεις ετσι και σου ευχομαι να εισαι παντα γερη και δυνατη.
φιλικα
τεσσα

[Black Rose]

Χωρίς να θέλω να ακουστεί αυτό πεσιμιστικό, αλλά πως να ζητήσεις βοήθεια για να καταλάβεις, από το Θεό αν κατάλαβα καλά, όταν δεν έχει βοηθήσει ποτέ και σε τίποτα? \'Η ακόμη χειρότερα αν δεν πιστεύεις και ιδιαίτερα?

Nefertari,

όχι μονο \"δεν πιστευα ιδιαίτερα\" , μωρέ δεν πίστευα καθόλου. Θεωρουσα παράλογη κάθε ιδέα που αφορούσε τον πέρα της ύλης κόσμο. Ζητώντας όμως απαντήσεις για τα διάφορα που μου συνέβαιναν , άρχισα να ψάχνω σε βάθος το θέμα. Ηταν μια επιπονη διαδικασία που κράτησε χρόνια.

Η σχέση μας με τον Θεό ειναι στη δική μας επιλογή.Πρέπει να επιλέξουμε να τον αναζητήσουμε και τότε θα διαπιστώσουμε ότι ήταν πάντα δίπλα μας. Η ζωη μας ειναι συνεχής επιλογές , συνεχεις αποφασεις. Βημα βημα ωριμάζουμε. Ζητησε από τον Θεό βοήθεια. Ζητησέ του του να σου δείξει τον δρόμο και μείνε δεκτηκή!


Πως κοιτάζοντας τον ουρανό θα σου δώσει τις απαντήσεις που ζητάς όταν γκρεμίζεται η ζωή σου? (μιλάω γενικά, απλά πιάστηκα από το δικό σου μήνυμα)... [/quote]

Ρωτησε και θα σου απαντήσει. Ζήτησε και θα σου δώσει. Αποφάσισε να ζητήσεις βοήθεια και θα την λάβεις. Ειμαστε προσωπικότητες ελευθερης βουλησης. Εμεις αποφασίζουμε την στιγμή της επικοινωνίας.

Η ζωη μου γκρεμίστηκε περισσότερες απο μια φορές. Και ίσως να ξανασυμβει και στο μέλλον. Πριν το αντιμετώπιζα με απελπισία, τώρα σαν νεα πρόκληση, σαν νεα εμπειρία. Γιατί τώρα δεν ειμαι μόνη. Ενα ολοκληρο Συμπαν \"συνωμοτεί\" για το καλό μας!

Αρκεί συνειδητά να το ζητήσουμε!

[Black Rose]

[quote]Originally posted by tessa

Originally posted by Black Rose


Σ αυτο το σημειο ομως χωρις να θελω να υπερτιμησω η να υποτιμησω κανενος ειδους συναισθηματικη διαταραχη θελω να διαχωρισω την καταθλιψη που προερχεται απο εξωτερικους παραγοντες και αυτη που οφειλεται κατα βαση σε κληρονομικοτητα.

Τέσσα,
υπάρχει ιστορικό κατάθλιψης στην οικογένεια από τη μετέρα μου. Γι αυτό συνδίασα την ψυχανάλυση με την ομοιοπαθητική. Και η αδελφή μου έχει προβλημα αλλά αρνείται να το αντιμετωπίσει.

[Nefertari]

Originally posted by Black Rose
Η ζωη μου γκρεμίστηκε περισσότερες απο μια φορές. Και ίσως να ξανασυμβει και στο μέλλον. Πριν το αντιμετώπιζα με απελπισία, τώρα σαν νεα πρόκληση, σαν νεα εμπειρία. Γιατί τώρα δεν ειμαι μόνη. Ενα ολοκληρο Συμπαν \"συνωμοτεί\" για το καλό μας!

Αρκεί συνειδητά να το ζητήσουμε!

Ένα ολόκληρο σύμπαν \"συνομωτεί\" για το καλό μας... !!!

Δυστυχώς τις περισσότερες φορές \"άλλοι\" αποφασίζουν γι\' αυτό το περιβόητο \"καλό\" μας... νομίζουν ότι ξέρουν καλύτερα απ\' ότι εμείς.... δυστυχώς... απάντηση στο \"γιατί\" δεν υπάρχει... απλά γίνεται, γιατί έτσι θέλουμε / θέλουν...

Απ\' τη στιγμή που γκρεμίζομαι (λέμε) και νιώθω σαν να μου παίρνουν τα πάντα, λίγο σημασία έχει αν υπάρχει εκεί πάνω ένας Θεός. Τις αποφάσεις τις παίρνουν οι άνθρωποι και ο Θεός απλά παρακολουθεί αν υπάρχει και δεν επεμβαίνει...

Οι άνθρωποι μας πληγώνουν και μας ρίχνουν στα τάρταρα... Ίσως κάθε εμπόδιο να είναι όντως για καλό, όπως έλεγαν οι γιαγιάδες μας, αλλά σε κάποιες στιγμές όταν ο κόσμος γυρίζει ανάποδα, δεν μπορείς να το δεις έτσι... δεν μπορείς να δεις που ακριβώς είναι το καλό και που θα εξυπηρετήσει αργότερα... κάθεσαι απλά και σκέφτεσαι (ή μάλλον βασανίζεσαι), που έκανες λάθος, αν όντως έκανες λάθος και γιατί έκανες ότι ή όσα έκανες και φυσικά αν άξιζαν όλα αυτά που έκανες...


Αυτό είναι κατάθλιψη?

[erwtokritos]

Αγαπητοί φίλοι

Ήθελα να σας χαιρετήσω μια και είμαι νέος μέλος του site και να σας πω ότι χαίρομαι που διαβάζω τέτοια θέματα σε ένα φόρουμ γραμμένα με τέτοιο μεράκι και αγάπη και προπαντός με διάθεση για κατάθεση και\"δόσιμο\" προς τα άλλα μέλη.
Είμαι από αυτούς που πιστεύω ότι \"δίνοντας\" γενικά ...παίρνουμε μεγαλύτερη χαρά και ευτυχία παρά \"παίρνοντας\".
Φυσικά είναι τόσο εύστοχο το θέμα όσο και οι απαντήσεις που δε θα ήθελα να φλυαρήσω παρότι μπορεί κανείς να μιλάει για τέτοια θέματα ασταμάτητα.
Με αφορμή την αναφορά στο Θεό και στη παρουσία Του στη ζωή μας ήθελα να πω ότι όταν εμπνεύστηκε τον άνθρωπο διάλεξε να τον φτιάξει όπως Εκείνον και του έδωσε τη ψυχή. Αυτό είναι το μεγαλύτερο Θείο δώρο που έχει ό άνθρωπος, κατά τη γνώμη μου,γιατί είναι η γέφυρα επικοινωνίας με Εκείνον.
Η ευτυχία,η χαρά και η πληρότητα της, δεν είναι στοιχεία που μπορεί να τα δημιουργήσει και να της τα χαρίσει ο άνθρωπος μόνο με τις δικές του ικανότητες βγάζοντας από μέσα της το Δημιουργό της,Αυτόν για Τον οποίον είναι προορισμένη.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Όσο περισσότερο χώρο παραχωρούμε σ Αυτόν στη κατοικία Του μέσα μας \"τη ψυχή μας\" τόσο πιο πολύ θα Τον βλέπουμε και θα Τον νοιώθουμε στη ζωή μας και θα μιλάμε μαζί Του. Όσο τον αποβάλουμε και Τον διώχνουμε τόσο θα φεύγει.
Μετά την αγάπη όλες οι θρησκίες ,νομίζω,μιλάνε για ελευθερία. Είμαστε ελεύθεροι να ζήσουμε όπως εμείς θέλουμε και να παραχωρήσουμε όσο χώρο εμείς θέλουμε σ\' Αυτόν να κατοικήσει μέσα μας και αν τον διώξουμε εντελώς και μετά από πολλά χρόνια του παραχωρήσουμε πάλι λίγο ή πολύ χώρο μέσα σ\'αυτήν, είναι πάντα έτοιμος να τον δεκτεί με την ίδια αγάπη και να μας χαρίσει πάλι αυτό που μπορεί να χαρίσει η παρουσία Του.
Η χάρη του Θεού είναι μια τεράστια δεξαμενή και ανάλογα το δοχείο που κρατάει ο καθένας μας αντλεί.
Είτε μας αρέσει είτε όχι δε βρεθήκαμε τυχαία στη ζωή και ούτε είμαστε μόνοι μας. Αν μπορούμε να το αποδεκτούμε έχουμε μόνο να κερδίσουμε, αν πιστέψουμε μόνο στον εαυτό μας και στις δυνάμεις μας ,παρότι είναι θεικές, μάλλον θα παίρνουμε συνεχώς την ίδια απάντηση...
Δεν είμαι θεολόγος αλλά οικονομολόγος και σκεπτόμενος λογικά αφού ψάχτηκα ιστορικά πέρα από θρησκίες και προκαταλήψεις , από καταβολής κόσμου που λέει ο λόγος επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία με παραλαγές, σε όλες τις φυλές ,σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου και συνεχώς αποδεικνύεται το αυταπόδεικτο....
Εύχομαι να έχετε ένα όμορφο βράδυ

[tessa]

Η αντιμετωπιση της καταθλιψης σχετιζεται αμεσα με τα αιτια που την προκαλουν - βιολογικοι, κληρονομικοι η νευρολογικοι παραγοντες, σημαντικα δυσαρεστα γεγονοτα η ατυχηματα- αρρωστια, συναισθηματικη φορτιση η συσσωρευση προβληματων, απογνωση, απογοητευση. Δυστυχως οι περισσοτεροι ανθρωποι που υποφερουν απο καταθλιψη δεν αναζητουν ουτε βοηθεια απο ειδικους ουτε κανουν κατι απο μονοι τους να το αντιμετωπισουν. γι αυτο και υπαρχουν ξαφνικες αυτοκτονιες, ξεσπασματα και κοινωνικο περιβαλλον να μιλαει για \'ψυχολογικα προβληματα\' η \'κλειστους χαρακτηρες\'.
Σε καθε περιπτωση δεν πιστευω πως η καταθλιψη αντιμετωπιζεται αποτελεσματικα μονο με τη συμβολη της εσωτερικης μας δυναμης. Η υποστηριξη ειτε προερχεται απο ειδικους ειτε απο συγγενεις και φιλους ειναι απαραιτητη. Το ατομο που παρουσιαζει συμπτωματα καταθλιψης για οποιο λογο και κατα συνεπεια κλεινεται στον εαυτο του και αποδεκατιζεται απο τα διαφορα συνοδευτικα συμπτωματα δυσκολα αποφασιζει να βρει τροπους για να βγει απο την κατασταση γιατι αναλογα με το βαθμο, τη διαρκεια και τα αιτια νιωθει αδυναμο μπροστα στην υπερβαση της αλλαγης. Αρα χρειαζεται να αναθεωρησει ολα αυτα που τον ριχνουν σ αυτην την κατασταση οριστικα ωστε να μην ξαναπεσει αν τυχον κατι παρομοιο συμβει.
Οταν η καταθλιψη οφειλεται σε βιολογικους, κληρονομικους και νευρολογικους παραγοντες - δυσλειτουργεια στις διεργασιες του εγκεφαλου και χημικη ανωμαλια- πολυ πιθανον η φαρμακοθεραπεια να ειναι απαραιτητη ωστε οι αντιδρασεις να επανελθουν σε φυσιολογικα επιπεδα.
Σε περιπτωσεις ομως που η καταθλιψη οφειλεται σε γεγονοτα και εξωτερικες καταστασεις η χρηση των φαρμακων και η αποτελεσματικοτητα τους ειναι περιορισμενη και το ατομο πρεπει να αλλαξει συμπεριφορα και σκεψεις ως προς αυτα που τον θλιβουν και εκει ερχεται η ψυχοθεραπεια.

[Black Rose]

Tessa,

η καταθλιψη χριάζεται συνδιασμό όλων των ειδών των θεραπειών ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ιατρικη παρακολουθηση και φαρμακευτική αγωγή .

ΑΛλα το μαθημα που πηρα παλεύοντας με αυτή την υπουλη ασθένεια πανω απο δεκαετία είναι ότι αν η ψυχή δεν βάλει \"πλάτη\" στο σώμα, αν δεν δυναμώσουμε ψυχικά και πνευματικά, αν δεν απκτήσουμε στόχους , ΑΝ ερωτευούμε μια μεγάλη ιδέα, μια μεγάλη αξία.. δεν μπορούμε να θεραπευτουμε. Κάποια στιγμή θα γυρίσουμε πίσω και το πισωγύρισμα πάντα έχει πολυ πόνο και απελπισία.

Χρειαζόμαστε μια ολιστική θεραπέια σώματος, νου και ψυχής.

[tessa]

Black Rose,
απολυτα σωστα αυτα που λες... αλλα ο καθενας μιλαει απο τη δικη του σκοπια και συμφωνα με τις εμπειριες του. Δεν αμφιβαλλω οτι χρειαζεται ψυχη για να το αντιμετωπισεις. Εγω μιλαω καθαρα απο τη νευροψυχολογικη πλευρα δηλαδη τι γινεται μεσα στον εγκεφαλο απο τι προκαλειται και ποιες ειναι οι συνεπειες σε συναισθηματικο και γνωσιακο επιπεδο. Δυστυχως η ψυχη δεν χωραει σε αυτο το πλανο.

xxx