Τροποι αντιμετωπισης της καταθλιψης

[Daughter]

Μόλις έγινα μέλος. Το θέμα της συζήτησης τράβηξε την προσοχή μου ψάχνοντας πληροφορίες για την κατάθλιψη. Η μητέρα μου έχει κατάθλιψη (με διάγνωση γιατρού και παίρνει και φάρμακα γι\' αυτό - ομοιοπαθητικής). Προσπαθώ να τη βοηθήσω και δεν ξέρω πώς.

Το πρόβλημα ξεκινά από το ότι είναι σε διάσταση με τον πατέρα μου και αυτό νομίζω πως δεν πρόκειται να αλλάξει. Είναι όμως και 50 χρονών, και η κλιμακτήριος φαίνεται πως δεν ήταν επιεικής μαζί της. Πρόσφατα παντρεύτηκα και έφυγα από το σπίτι και νομίζω ότι αυτό ήταν κάτι που ενέτεινε το πρόβλημα. Δεν βλέπω να τη βοηθούν τα φάρμακα που παίρνει, κλαίει συνεχώς, δεν κοιμάται σχεδόν καθόλου και έχει χάσει πάνω από 25 κιλά σε λιγότερο από 4 μήνες. Φράσεις που ακούω συνέχεια από κείνη είναι \"αν πέθαινα θα γλίτωνα\", \"δεν την αντέχω τη μοναξιά\", \"είμαι σε αδιέξοδο\", \"γιατί δε με λυπάστε; βοηθήστε με\", \"δεν θέλω να είμαι βάρος στα παιδιά μου, είμαι ένα τίποτα\".

Νιώθω πως με το να της λέμε να το παλέψει με τον εαυτό της δεν τη βοηθάει. Δεν έχει καθόλου φίλες γιατί όλα τα χρόνια ήταν αφοσιωμένη στον άντρα και τα παιδιά της.
Δεν εργάζεται και νομίζω ότι της λείπει κάτι ν\' ασχολείται. Ό,τι είχα να της προτείνω είναι μοναχικές ασχολίες (π.χ. να πηγαίνει σε μουσεία ή στη βιβλιοθήκη). (Σημειώνω πως χόμπι του στιλ χοροί κλπ. απορρίπτονται γιατί λέει \"ντρέπομαι\" και γιατί στο γυμναστήριο που την στέλνουμε σχεδόν με το ζόρι λέει πως της έρχεται να κλαίει και ντρέπεται να τη βλέπουν έτσι). Είδα πως αναθάρρησε κάπως στη σκέψη να πηγαίνει σε κάποιο σύλλογο γυναικών για να κουβεντιάζει μαζί τους. Υπάρχει κάτι τέτοιο στην Αθήνα;
Υπάρχει κάποια ομάδα διαζευγμένων γυναικών ή κάποιο κέντρο υποστήριξης όπου θα μπορούσε να πηγαίνει (για συντροφιά, όχι για ψυχοθεραπεία);

Σημειώνω ξανά πως οι γιατροί που είδε της έδωσαν φάρμακα, κι άλλα φάρμακα μόνο. Σημειώνω επίσης πως δεδομένης της κατάστασης δεν είναι εύκολο να πληρώσει κάποια ακριβή και μακροχρόνια θεραπεία (διότι θα έπρεπε να ζητήσει τα χρήματα από τον πατέρα μου).

Σας παρακαλώ, πείτε μου πώς θα μπορούσα να βοηθήσω.

υ.γ. Black Rose, σε θαυμάζω που τα κατάφερες. Πιστεύω στο Θεό, αλλά η μητέρα μου νιώθει απογοητευμένη κι απ\' τον Κύριο. Και η πίστη δεν είναι κάτι για το οποίο μπορείς να \"πείσεις\" κανέναν.

[Black Rose]

Καλη μου!

η μητέρα σου ειναι σε μια απο τις δυσκολες περιόδους της ζωής της. Ολα τα κακα στις γυναίκες μας κτυπάνε στη κλιμακτήριο. Δυστυχώς μονη της πρέπει να ταρακουνηθεί και να αποφασίσει , να αντιδράσει! Αλλοι άνιρωποι φθάνουν στον \"πάτο\" για να αντιδράσουν , άλλοι ξυπνάνε πιο ευκολα. Ειμαι απο αυτούς πο έφθασαν στον πάτο πες στη μαμά σου και πες της έχουμε την ίδια ηλικία.

Η κατάσταση ειναι αναστρέψιμη αν αυτη το θελήσει. Εσυ καλή μου ότι ηταν να κάνεις το έκανες : να την αγαπάς και να στηρίζεις τις δικές της αποφάσεις. Με το ζόρι δεν γινόμαστε καλά.

Μπορεις να βρεις σχετικά βιβλία να διαβάσει που θα την βοηθήσουν να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση. Ειναι στη φάση που αλλάζει και το σώμα μας έρχονται καπακι και τα προβλήματα και μας πέρνει και μας σηκώνει η απελπισία.

Αγάπα την, στηριζέ την με την αγάπη σου και παρακολούθα από μακριά τη κατάσταση. Δυστυχως μενω επαρχια και δεν μπορω να της κάνω παρέα και να πηγαίνουμε καμιά \"τσάρκα\" , αλλα αν εχει εμαιλ πολυ θα χαρω να κουβεντιάζω μαζί της και να τα λέμε... οτι αποφασίσετε ειμαι στη διάθεσή σας.

Κουράγιο !

[Strawhat]

Δεν υπάρχει κανένας Θεός που διατηρεί την αρχή στο Σύμπαν ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Η τέσσα έχει απόλυτο δίκιο.
Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις πραγματικά μία καταθλιπτική κατάσταση είναι να βρεις τη δύναμη και τη θέληση μέσα σου και όχι να αφεθείς σε ένα παραμύθι που σε οδηγεί στο να εναποθέτεις φρούδες ελπίδες σε κάτι ψεύτικο. Όσο κι αν θα ήθελε κάποιος που υποφέρει ψυχικά όσο ανακουφιστικό κι αν του φαινόταν ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να τον απαλλάξει από όλα του τα προβλήματα με κάποιο "μαγικό" τρόπο κάτι τέτοιο αντικειμενικά δεν ισχύει. Ο ουρανός είναι αποδεδειγμένα άδειος. Αυτό που υπάρχει είναι οι νόμοι της φύσης, η ύλη, το συναίσθημα ναι που όμως αποτελεί σύναψη νευρικών κυττάρων δηλαδή μία υλική διεργασία και όλα τα σχετικά περί πνευμάτων και θρησκειών είναι κατασκευάσματα του ανθρώπινου νου ο οποίος προσέφυγε σε αυτά προκειμένου να δώσει εξηγήσεις που δεν μπορούσε με άλλο τρόπο σε διάφορα φαινόμενα και καταστάσεις. Πραγματικά θλίβομαι όταν βλέπω ανθρώπους που επειδή απογοητεύονται από τη ζωή στρέφονται σε /και ζουν ένα παραμύθι.

Ελπίζω τόσο η Black Rose όσο και ο erwtokritos και αποιοσδήποτε άλλος καταφεύγει σε αντίστοιχες μεθόδους ώστε να μπορέσει τουλάχιστον να σταθεί στα πόδια του, να αντιληφθεί τα λεγόμενα μου και να αναζητήσει μέσα του την πραγματική θέληση για ζωή και ποιο είναι το νόημα αυτής.

Κάθε άνθρωπος είναι μία ποσότητα ύλης που όμως είναι πολύπλοκα δομημένη και έμβια με την έννοια ότι αισθάνεται και μπορεί και πραγματοποιεί σκέψεις (κάτι που αποτελεί νευρολογική διαδικασία). Η ζωή ξεκινάει όταν το ωάριο ενώνεται με το σπερματοζωάριο και δημιουργούν το ζυγωτό. Δεν υπάρχουν ψυχές που αποφασίζουν να μπουν σε κάποιο σώμα και να ζήσουν μέσα σε αυτόν τον κόσμο ή δεν ξερω κι εγώ τι άλλο έχει κατασκευάσει το ανθρώπινο μυαλό. Η κάθε προσωπικότητα που υπάρχει σήμερα είναι διαμορφωμένη με βάση τις εμπειρίες που έχει βιώσει και τα ερεθίσματα που έχει λάβει στη ζωή της και κυρίαρχα αυτά των πρώτων χρόνων καθώς αυτά θα αποτελέσουν την βάση για την εξέλιξη της. Επομένως κανένας κανείς δε γεννιέται για να γίνει καλός ή κακός, εγκληματίας ή δάσκαλος, αλλά διαμορφώνεται ως τέτοιος. Επομένως όταν πεθαίνουμε αυτό σημαίνει απλώς ότι σταματάμε να υπάρχουμε, δηλαδή ο οργανισμός μας σταματά να λειτουργεί. Δηλαδη με το θάνατο απλά οδηγούμαστε στην ανυπαρξία. Όλα αυτά τα είπα για να έχουμε όλοι εδώ όσοι περνάμε κάποια δύσκολη κατάσταση μία ρεαλιστική εικόνα για το τι μας συμβαίνει και να προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε επίσης ρεαλιστικά τα προβλήματά μας.

Με βάση αυτά που είπα προηγουμένως γίνεται κατανοητό (ελπίζω) πως το να πεθάνουμε δεν αποτελεί και κάτι το φοβερό και τρομερό ειδικά από τη στιγμή που αυτό έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα συμβεί. Απλώς αποτελεί ένα από τα δομικά ένστικτα της ψυχοσύνθεσής μας η θέληση για διατήρηση της ζωής δηλαδή ο φόβος για το θάνατο. Είπα προηγουμένως πως το να πεθάνουμε εάν το δούμε αντικειμενικά και από μία πολύ εξωτερική σκοπιά, ας υποθέσουμε σαν να μην ανήκουμε σε αυτόν τον κόσμο( κάτι που δε μπορεί να συμβεί), δεν αποτελεί και κάτι το τρομερό, αυτό όμως δε σημαίνει ότι είναι κάτι που ο καθένας μας εδώ θα έκανε ελαφρά τη καρδία γιατί όπως ε'ιπα υπ'αρχει το ένστικτο που ανέφερα προηγουμένως. Οι άνθρωποι λοιπόν που αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν απλώς είτε έζησαν είτε συνέχιζαν να ζουν εμπειρίες που τους προκαλούσαν έντονο ψυχικό πόνο και αποφάσιζαν απλώς να απαλλαχτούν από αυτόν δίνοντας τέλος στη ζωή τους. Δηλαδή δίνουν ως αντάλλαγμα για τη παύση μίας δυσάρεστης κατάστασης που ίσως ζούσαν, την ίδια τους τη ζωή. Η αλήθεια είναι πως η σκέψη ότι με το να δώσεις τέλος στη ζωή σου θα απαλλαχτείς από όλα είναι πολυ ανακουφιστική αλλά εδώ μπαίνει ένα θέμα που θέλω πολύ να συζητήσω.

Το θέμα του τι πιστεύει ο καθένας μας πως είναι το νόημα της ζωής του.
Η δική μου άποψη είναι πως (και νομίζω πως όποιος αντιλήφθηκε τα παραπάνω θα συμφωνήσει μαζί μου) μία ζωή που δεν προσφέρει τίποτα στο να αλλάξει ο κόσμος προς το καλύτερο είναι επί της ουσίας μία άχρηστη ζωή χωρίς να εννοώ ότι όποιος δεν κάνει μία τέτοια προσπάθεια δεν αξίζει να ζει. Θα προσπαθήσω να γίνω πιο κατανοητός και πιο σαφής.
Κάποια στιγμή και εγώ αλλά και εσεις που διαβάζετε αυτά που τωρα γράφω καποια στιγμη θα πεθάνουμε. Με το θάνατό μας όμως δε θα τελειώσει η ζωή γενικά σαν έννοια. Θα διακοπεί απλά η δική μας επαφή με τον κόσμο. Νέοι άνθρωποι γεννιούνται διαρκώς για να επιβεβαιώσουν αυτό που λέω.
Το ζήτημα τώρα είναι πως όπως ακριβώς κι εμείς είχαμε τις εμπειρίες μας στη ζωή έτσι και οι νέοι άνθρωποι που έρχονται στον κόσμο θα αποκτήσουν τις δικές τους. Και το ερώτημά μου είναι το εξής: εμείς τι θα έχουμε κάνει στη ζωή μας για να εξασφαλίσουμε ότι οι εμπειρίες των νέων αυτών ανθρώπων θα είναι όσο το δυνατόν πιο ευχάριστες γίνεται ώστε να μην τραβήξουν κι αυτοί όσα έκαναν εμάς να υποφέρουμε;
Όλη η πραγματικότητα σήμερα είναι η μέχρι τώρα πορεία εξέλιξης της ανθρωπότητας. Θα φέρω ένα παράδειγμα για να καταστήσω σαφές το τι εννοώ. Παλαιότερα οι μαύροι στην Αμερική είχαν θέση μονάχα ως δούλοι και αντιμετωπίζονταν όχι πολύ καλύτερα από αντικείμενα. Υπήρξαν όμως άνθρωποι που αντιλαμβάνονταν την αντικειμενική αδικία που λάμβανε χώρα και ήρθαν σε ρήξη για να εμποδίσουν τη συνέχεια της σκλαβιάς των μαύρων. Έτσι σήμερα τα νέα "αραπάκια"(το λέω χαϊδευτικά όχι ρατσιστικά) που γεννιούνται εκεί έχουν το ίδιο δικαίωμα για να ζήσουν μία αξιοπρεπή ζωή όσο τα μωρά των λευκών.
Στο σήμερα, τώρα, ο εκάστοτε τρόπος οργάνωσης και δομής του κάθε κράτους που καθορίζει τις ζωές των πολιτών του εξαρτάται από την πολιτική της κυβέρνησης του. Αυτό που εγώ βλέπω κατά το πλείστον είναι το καπιταλισμό να έχει κυριαρχήσει στον πλανήτη φέρνοντας σε μεγάλα κομμάτια του λαού φαινόμενα όπως κοινωνική ανισότητα, αδικία, πείνα φτώχεια ρατσισμό φανατισμό ανεργια προβληματα στεγασης εξαθλιωση εκμεταλευση κακομεταχειριση και πολλά άλλα. Βλέπω δηλαδή ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας να επωφελείται από αυτό το σύστημα πατώντας όμως στις πλάτες της συντριπτικής πλειονότητας. Εδώ ακόμη και στον δυτικό κόσμο πέρα από την ευκαιρία που μας δίνεται για μερικές απολαύσεις και χαρές δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος(από τον απλοϊκό κόσμο) που να ισχυρίζεται ότι η ζωή του είναι καλή με όλη τη σημασία της λέξης. Δε μπορώ να ξέρω ότι εγώ έχω τη δυνατότητα να παίζω μπάλα να βγαίνω βόλτες να περνάω καλά, ενώ ο δίπλα μου δεν γνωρίζει καν αν θα φάει για να ζήσει να δει την επόμενη μέρα και παρ' όλα αυτά να μην κάνω τίποτα.
Θα μπορούσα να πω απείρως πολλά ακόμη αλλά έχω φλυαρήσει ήδη σε υπερβολικό βαθμό, γι' αυτό κλείνοντας θα πω πως αυτό που με κρατάει στη ζωή ή μάλλον αυτό που δίνει νόημα στη ζωή μου είναι η προσπάθεια που κάνω μέσα από την πολιτική μου δράση για τη μετάβαση στην άλλη κοινωνία.

[Lacrymosa]

Ενδιαφερον φιλε/φιλη Strawhat το κειμενο σου, αν κ λιγο μεγαλο... απλα θελω να σου πω οτι η επιστημη δν αναιρει την πιστη σε μια ανωτερη δυναμη, ουτε η πιστη σε μια ανωτερη δυναμη (Θεος ας πουμε) ακυρωνει τις επιστημονικες ερευνες και τις πειραματικες πρακτικες... πανω σ αυτο το θεμα θα μπορουσα να σου γραψω καποιες σκεψεις επειδη ψαχνομαι γενικα με θρησκειες Θεους κτλ, κ επισης ορισμενες μορφες πιο συγχορνης φυσικης θεωρησης του κοσμου κ της υλης, δεχονται την υπαρξη ανωτερης δυναμης με μικρη η μεγαλη επιρροη στους ανθρωπους (ναι, και αμφιδρομη επιρροη) χωρις αυτο να σημαινει κατι απολυτο.. επισης ακομα κ με το θανατο ή την αυτοκτονια οπως λες το πνευμα εξακολουθει να υπαρχει, η ψυχη π λεμε, κ δν πιστευω απλα περνας στην ανυπαρξια.. απλα ο,τι ζουσες εδω με το θανατο ή την αυτοκτονια το παιρνεις μαζι σου.. εδω δν αφηνεις τπτ.. το διαχωρισμο ψυχης-σωματος απ οσο γνωριζω το δεχονται κ πολλοι επιστημονικοι κυκλοι.. οποτε μν εισαι απολυτος κ ψαξτο λιγο παραπανω αν θες... καλη συνεχεια!

[absolutvodka]

Lacrymosa, o Strawhat μιλάει για τον διαλεκτικό υλισμό και είναι με την υλιστική άποψη της δημιουργίας και της λειτουργίας του κόσμου. Καλά τα λέει , δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να ψάξει μέχρι στιγμής, αυτή είναι η άποψη και μέχρι σήμερα , τώρα που μιλάμε . Με τις αποδείξεις και τα επιστημονικά δεδομένα που έχουμε μέχρι και σήμερα , δεν υπάρχει πνεύμα/ ψυχή -πες το όπως θες- χωρίς ύλη (σώμα). Και πιστεύεται ότι τα έμβυα όντα, η ζωή, είναι η ανώτερη μορφή της ύλης. Γι' αυτό λέμε ότι όταν πεθαίνουμε πάαααπαλαα... Τελείωσε το σκηνικό και δεν υπάρχει τίποτα παραπέρα. Αφού η προσωπικότητα, ο χαρακτήρας, οι εμπειρίες τα πάντα παύουν να υπάρχουν εφόσων δεν λειτουργεί πια ο εγκέφαλος και όλο το σύστημα που τα παράγει.
Και οι ''καθαροί'' επιστήμονες, όχι, δεν δέχονται τίποτα το ιδεαλιστικό, όπως είναι η πίστη σε κάποια ανώτερη ύπαρξη, μέχρι να αποδειχθεί ότι κάτι υπάρχει

[Συνήθεια]

absolutvodka, πως τα πας κορίτσι μου; διάβασες κάτι από αυτά που σου γράψαμε ;γράψε κάτι για σένα.

[vagpap]

Ενδιαφερον φιλε/φιλη Strawhat το κειμενο σου, αν κ λιγο μεγαλο... απλα θελω να σου πω οτι η επιστημη δν αναιρει την πιστη σε μια ανωτερη δυναμη, ουτε η πιστη σε μια ανωτερη δυναμη (Θεος ας πουμε) ακυρωνει τις επιστημονικες ερευνες και τις πειραματικες πρακτικες... πανω σ αυτο το θεμα θα μπορουσα να σου γραψω καποιες σκεψεις επειδη ψαχνομαι γενικα με θρησκειες Θεους κτλ, κ επισης ορισμενες μορφες πιο συγχορνης φυσικης θεωρησης του κοσμου κ της υλης, δεχονται την υπαρξη ανωτερης δυναμης με μικρη η μεγαλη επιρροη στους ανθρωπους (ναι, και αμφιδρομη επιρροη) χωρις αυτο να σημαινει κατι απολυτο.. επισης ακομα κ με το θανατο ή την αυτοκτονια οπως λες το πνευμα εξακολουθει να υπαρχει, η ψυχη π λεμε, κ δν πιστευω απλα περνας στην ανυπαρξια.. απλα ο,τι ζουσες εδω με το θανατο ή την αυτοκτονια το παιρνεις μαζι σου.. εδω δν αφηνεις τπτ.. το διαχωρισμο ψυχης-σωματος απ οσο γνωριζω το δεχονται κ πολλοι επιστημονικοι κυκλοι.. οποτε μν εισαι απολυτος κ ψαξτο λιγο παραπανω αν θες... καλη συνεχεια!

lacrymosa,χωρις να θελω να σε αγχωσω,ουτε να σε πιεσω,θα μου κανεις την χαρη να ριξεις μια ματια στην ενοτητα 'θελω να παντρευτω'pls.(στο τελος)εκτος αν εχεις ριξει(ματια)και απαξιεις?Μπα,δεν ειναι ο τυπος σου.Φιλικα.

[elli1]

Για μένα που είμαι και κλινικά καταθλιπτική με όλα τα συμπτώματα όταν με πιάνει ανα έτη..κατάλαβα ότι πρέπει ο άνθρωπος να μη θεωρεί δεδομένο τίποτα και να μην επαναπάυεται.Να εχει μικρούς θεμιτούς στόχους και με θετική σκέψη να προσπαθεί να περναει την καθημερινότητα του.

Επισης ο ύπνος. Οχι ξενύχτια.

Εφάρμοσα και το περπάτημα και μου έκανε καλό. Τώρα που εγινα καλά, περπατάω πολύ.Κι επίσης και η πίστη στο Θεο. Αυτά με ηρεμούν και αργω να ξαναεμφανισω η προσπερνάω ποιό εύκολα τη κατάθλιψη μου

[elli1]

α και κάτι σημαντικό. Πατήρησαμε μαζί μετη ψυχολόγο μου ότι κάποιο διάστημα ειχε ν εμφανιστεί η κατάθλιψη για αρκετα χρόνια..Ηταν το διάστημα του...ζαμαν φου..δλδ...ΔΕ με ενοιαζε τη σκεφτοταν οι άλλοι για μένα...ΔΕ πίεζα τον εαυτό μου να ακολουθήσω πχ τη παρέα μου κάπου αν δεν ήθελα, με καλό τρόπο ελεγα ΟΧΙ.


Μεσα σε όρια, ζούσα ποιο ελεύθερη μη σκεπτομενη τι θα πει η γειτόνισσα που δε πλένω τα μπαλκόνια συχνά πχ και τέτοια μικρά ασήμαντα...κι ετσι άργησα να το πάθω. Βασικά εμένα ειναι και περισσότερο βιολογικός ο λόγος, δε παράγω ορμονες ανάλογες. Αλλά πολλές φορες κι απο τη στάση μας απέναντι στη ζωή σφιγγόμαστε, πνιγουμε τα θελω μας με τα πρέπει για απλά καθημερινά πράγματα..που παθαινουμε καταθλιψη..αντι δλδ να παραγουμε ορμονες χαράς παράγουμε ορμόνες λύπης