Συμπαρασταση..

[Φωτεινη!]

Φωτεινη μια χαρα τα πας, ετσι μην κλεινεις τα ματια και μην δικαιολογεις συμπεριφορες, γιατι οσο αφηνουμε και διαιωνιζονται καταστασεις μετα δεν μαζευονται.

Σε ευχαριστω Γιωτα μου,κι εγω νιωθω καλα αρα δεν μπορει να ειναι λαθος αυτο!

[claire]

εγώ είμαι με τον άντρα σου και όχι μην του τα πρήξεις του ανθρώπου, επειδή έχει μια υγιή συμπεριφορά και δεν χαλιέται με την κάθε μαλακία!
πάντως, είναι κλασικό πρόβλημα που έχουν τα ζευγάρια.

[Φωτεινη!]

εγώ είμαι με τον άντρα σου και όχι μην του τα πρήξεις του ανθρώπου, επειδή έχει μια υγιή συμπεριφορά και δεν χαλιέται με την κάθε μαλακία!
πάντως, είναι κλασικό πρόβλημα που έχουν τα ζευγάρια.

:D
Claire,
το ζητημα δεν ειναι να διαλεξεις μια πλευρα.
Καθε ανθρωπος εχει τις δικες του αναγκες και ψαχνει τον δικο του που θα τις καταλαβει.
Αν σε ρωτησω λοιπον.Ειστε δυο κολλητες φιλες και η φιλη σου πληγωνεται (μη μου πεις μαλακια της δεν θα επρεπε κτλ,γιατι η φιλη σου ειναι τετοιο υφασμα),εσυ φανταζομαι θα επελεγες την λυση να μην ανακατευτεις,σωστα?
Εγω ομως ειμαι απο εκεινους που δημιουργουν βαθιες σχεσεις (δεν ξερω γιατι,μα δεν το θεωρω προβλημα παντως),σε αυτη την περιπτωση τον ποναω τον διπλανο μου,τον στηριζω αν χρειαστει..
Να σημειωσω εδω οτι δεν μιλαω για υπερβολες,τυπου τα σπαω ολα,αλλα δειχνω ενα ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ,αναλογως της περιστασης.

Εκει που καταληγω ειναι οτι δεχομαστε τον αλλο οπως ειναι,απλως ελεγχουμε μηπως αυτο που ειναι ο αλλος(χωρις να σημαινει οτι ειναι καλος ή κακος),τελικα ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ και ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ κι εμας.
ολα αυτα τα γραφω για την περιπτωση που υπαρχουν κι αλλοι "ανωμαλοι" σαν εμενα..

[Arsi]

Καθε ανθρωπος εχει τις δικες του αναγκες και ψαχνει τον δικο του που θα τις καταλαβει.

Συμφωνώ Φωτεινή μου, είμαστε αυτό που είμαστε και σημασία έχει στις σχέσεις μας να νιώθουμε άνετα, όμορφα, ελέυθερα.

Αλλά σ'αυτό που επιμένω είναι πως η αλλαγή μας, φέρνει μαζί της και ανατάραξη της ισορροπίας των σχέσεων. Τουλάχιστον εγώ το έπαθα, αλλά μου φαίνεται και λογικό να συμβαίνει (πράγμα που μου το'χε πει ψυχολόγος). Αλλάζεις εσύ, μεταβάλλονται οι ανάγκες σου, μπερδεύεται ο άλλος, εσύ αναστατώνεσαι βλέποντας κομμάτια του άλλου που δεν έβλεπες (εδώ είχες πάθει πλάκα με συνειδητοποιήσεις για δικές σου συμπεριφορές που δεν έβλεπες..! που των άλλων!) κ γενικώς είναι πολύ πιθανή μια αναμπουμπούλα ώσπου να μπουν σε νέες ισορροπίες τα πράγματα.

Όσο ανακαλύπτεις μεγαλύτερο μέρος του εαυτού σου, τόσο βλέπεις και πιο 'καθαρά' κ περισσότερο τους άλλους γύρω σου και ναι είναι σημαντικό να δεις αν σε ευχαριστούν πραγματικά οι σχέσεις σου αλλά και να ξαναεπικοινωνήσετε τις νέες ανάγκες που προκύπτουν.

Μπορεί ο σύντροφός σου να μην έχει πιάσει ακόμα τα νέα μηνύματα που φέρνει η αλλαγή σου (αν κ διάβασα πως μάλλον αρχίζει..) γι'αυτό πριν βγάλεις συμπεράσματα επιμένω απ'την αρχή σε μια επικοινωνιακή κουβέντα. Να δώσεις χώρο,χρόνο όχι μόνο στον εαυτό σου για αλλαγή αλλά και στη σχέση σας :)
Σε φιλώ, καλημέρααααα !!!!!!

[claire]

:D
Claire,
το ζητημα δεν ειναι να διαλεξεις μια πλευρα.
Καθε ανθρωπος εχει τις δικες του αναγκες και ψαχνει τον δικο του που θα τις καταλαβει.
Αν σε ρωτησω λοιπον.Ειστε δυο κολλητες φιλες και η φιλη σου πληγωνεται (μη μου πεις μαλακια της δεν θα επρεπε κτλ,γιατι η φιλη σου ειναι τετοιο υφασμα),εσυ φανταζομαι θα επελεγες την λυση να μην ανακατευτεις,σωστα?
Εγω ομως ειμαι απο εκεινους που δημιουργουν βαθιες σχεσεις (δεν ξερω γιατι,μα δεν το θεωρω προβλημα παντως),σε αυτη την περιπτωση τον ποναω τον διπλανο μου,τον στηριζω αν χρειαστει..
Να σημειωσω εδω οτι δεν μιλαω για υπερβολες,τυπου τα σπαω ολα,αλλα δειχνω ενα ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ,αναλογως της περιστασης.

Εκει που καταληγω ειναι οτι δεχομαστε τον αλλο οπως ειναι,απλως ελεγχουμε μηπως αυτο που ειναι ο αλλος(χωρις να σημαινει οτι ειναι καλος ή κακος),τελικα ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ και ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ κι εμας.
ολα αυτα τα γραφω για την περιπτωση που υπαρχουν κι αλλοι "ανωμαλοι" σαν εμενα..

μα θα στηρίξω την φίλη μου, αλλά με τον τρόπο που μπορώ έγω και με εκφράζει. αυτό σημαίνει ότι δεν είναι βαθιά η σχέση? όχι.
επίσης σου είπα πως είναι σύνηθες πρόβλημα στα ζευγάρια, δηλαδή το είχα κι εγώ. αλλά κατάλαβα πως τελικά ο σύντροφος θα σε στηρίξει με τον τρόπο του, και δεν έχει νόημα να απαιτείς να αντιδρά όπως εσύ. γιατί μπορεί μετά από λίγο και ο άλλος να αρχίσει να σου λέει "γιατί δεν είσαι πιο κουλ? γιατί χαλιέσαι? γιατί δεν έχεις πιο διπλωματική συμπεριφορα?".

όσο για το αν υπάρχουν άλλοι "ανώμαλοι", ασφαλώς! γι' αυτό οι σχέσεις είναι πολύ δύσκολη υπόθεση και πολλές φορές πάνε κατα διαόλου!

[Φωτεινη!]

μα θα στηρίξω την φίλη μου, αλλά με τον τρόπο που μπορώ έγω και με εκφράζει. αυτό σημαίνει ότι δεν είναι βαθιά η σχέση? όχι.
επίσης σου είπα πως είναι σύνηθες πρόβλημα στα ζευγάρια, δηλαδή το είχα κι εγώ. αλλά κατάλαβα πως τελικά ο σύντροφος θα σε στηρίξει με τον τρόπο του, και δεν έχει νόημα να απαιτείς να αντιδρά όπως εσύ. γιατί μπορεί μετά από λίγο και ο άλλος να αρχίσει να σου λέει "γιατί δεν είσαι πιο κουλ? γιατί χαλιέσαι? γιατί δεν έχεις πιο διπλωματική συμπεριφορα?".

όσο για το αν υπάρχουν άλλοι "ανώμαλοι", ασφαλώς! γι' αυτό οι σχέσεις είναι πολύ δύσκολη υπόθεση και πολλές φορές πάνε κατα διαόλου!

take it or leave it..
οσο ΑΠΟΛΥΤΑ υγιες ειναι αυτο,αλλο τοσο ειναι και το να μην σου κανει αυτο..
Δηλαδη,
Σου λεει ο αλλος "μα εγω σε στηριζω με τον τροπο μου,ετσι ειμαι εγω,ετσι εκφραζομαι,τοσα μπορω στην τελικη να προσφερω"
Αυτο το ΔΕΔΟΜΕΝΟ στη σκεψη μου,με εχει κανει να μην ζηταω απο τον αλλο να αντιδρασει οπως εγω,ομως αυτη η αλλιωτικη διαφορετικη αντιδραση του αλλου,μπορει να ειναι σεβαστη αλλα οχι αυτη που εχω εγω αναγκη!!
Και τι πρεπει να κανω?να δεχτω αυτα που μου δινονται ή να δω μηπως υπαρχει κατι "διαφορετικο" και πιο κοντα στην δικη μου εννοια συμπαραστασης?
Ελπιζω να καταλαβες τον συλλογισμο μου κλαιρη μου,εδω δεν μου βγαινει κοντρα,αλλα απογοητευση που ωρες ωρες με κανει να μην του μιλαω του καημενου,οχι επειδη ειμαι θυμωμενη με αυτον ,αλλα επειδη με τσιγκλαει ο εαυτος μου να κυνηγησω το καλυτερο..
Πιστευω λοιπον,οτι οι ανθρωποι δεν μενουν σε μια συμπεριφορα,αλλα κατανοωντας πολλες φορες οτι δεν τους βοηθαει,αλλαζουν!οπως αλλαζω κι εγω αλλαζει και ο αντρας μου..κι αυτο πρεπει να δω αν ειναι κατι που τον αφορα ,αν δηλ ειναι μια σταθερα του,ή κατι που απλως δεν το θεωρει σημαντικο.

ΥΣ
βαθιες σχεσεις ειναι για μενα αυτες που μπορεις να τσαλακωθεις και λιγακι για τον φιλο/η σου ή τον συντροφο σου,με αυτη την κατηγορια εχω βιτσιο εγω..

[RainAndWind]

Μήπως Φωτεινή αυτό που περιγράφεις ως "τσαλάκωμα" δικό σου, έχει να κάνει με συνεξάρτηση? Γιατί όλα τα συνεξαρτώμενα άτομα έτσι ακριβώς τσαλακώνονται, μέχρι που γίνονται πατσαβούρες, λόλεν. Σημαίνει πως αντί να βοηθήσεις μετρώντας τις δυνάμεις σου, άσχετα αν αυτές οι δυνάμεις βρίσκονται και στο χαμηλότερο σημείο των ας πούμε τελευταίων τριών δεκαετιών, λολ, εσύ θα σε ζουλήξεις, θα σε σπρώξεις, θα σε χαστουκίσεις, για να βοηθήσεις. Και ρωτάω, τι σόι βοήθεια μπορούμε να προσφέρουμε όταν είμαστε τόσο τσαλακωμένες? Μα φυσικά και έχεις βίτσιο τέτοιο, το ίδιο βίτσιο έχω και γω (ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα, χαχαα) αφού μεγαλώνοντας εκπαιδεύτηκες ακριβώς γι αυτό το ρόλο. Πώς να μη σου πάει γάντι? Γάντι λέμε ό,τι νιώθουμε ως φυσικό, άσχετα αν αυτό δεν είναι φυσικό, εφόσον είμαστε ουσιαστικά trained to help. Ναι, μη σου κάνει εντύπωση, όσοι έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλοντα που για ορισμένους λόγους δεν πρόσφεραν στο παιδί αίσθηση ασφάλειας, που υπήρχε συνεχώς μέσα του η αίσθηση κινδύνου από την ανικανότητα των γονιών να παρέχουν κάποιο συγκεκριμένο πλαίσιο λειτουργίας και ισορροπίας, τότε ο εγκέφαλος ο δικός μου, σου, του, των παιδιών εκείνων έχει αποκτήσει κάποιες δεξιότητες/μειονεκτήματα. Γιατί τα λέω δεξιότητες/μειονεκτήματα? Γιατί είναι μεν στοιχεία που ωφελούν τους άλλους γύρω σου με κάποιον τρόπο, αλλά εσένα σε πατάνε κάτω διαρκώς. Όλοι γύρω σου θα λένε τι καλό παιδί η Φωτεινή, κι εσύ θα λες μα τι μαλάκας που είμαι.:P

Επόμενο θέμα. Άρχισες ν'αλλάζεις. Οκ. Αυτό δε σημαίνει πως επειδή εσύ άρχισες ν'αλλάζεις ο άλλος έχει τη δυνατότητα να ανταποκριθεί στις δικές σου εσωτερικές διεργασίες και εξωτερικές αντιδράσεις με τη μία. Υπάρχει δλδ η πιθανότητα να "εκβιάζεις" και την αλλαγή του άλλου με κάποιον τρόπο. Να του την επιβάλεις, γιατί εσύ "έφτασες" κάπου κι εκείνος τώρα πρέπει να τρέξει να σε φτάσει. Ότι θα συναντηθείτε στην πορεία εγώ δεν έχω αμφιβολία. Όσο και να χτυπιέσαι έχω καταλάβει πως για τον άντρα σου κόβεις φλέβα, λολ και μάλλον κι εκείνος για σένα (θεωρώ γιατί δεν είμαι και σίγουρη). Αλλά πιστεύω πως αν δεν έκοβε δε θα μένατε και μαζί τώρα που εσύ αλλάζεις. Ένα ζευγάρι που δεν μπορεί να αντέξει τις αλλαγές στις προσωπικότητες και συμπεριφορές των συντρόφων, δεν έχει δλδ την ικανότητα να απορροφάει κραδασμούς, να τρώει τα μπάσα και να τα σηκώνει, τότε σημαίνει πως το "μεγάλωμα" του ενός δε μπορεί να το διαχειριστεί το έτερο μέρος της σχέσης, γιατί δεν τον βολεύει και δεν τον αφορά στην τελική. Σε θέλει με τους δικούς του όρους (του παρελθόντος) και τέρμα.

Νομίζω πως θυμώνεις και μ' αυτόν. Αλλά υπάρχει περίπτωση ο θυμός σου να μην έχει ακριβώς αντικείμενο τον ίδιο, να μην αφορά τόσο εκείνον, αλλά εσένα. Μπορεί να θυμώνεις που δεν είχες δει, δεν είχες συνειδητοποιήσει πόσο σου στοίχιζε από άποψη υγείας και ισορροπίας εσωτερικής η περιβόητη διατήρηση της εικόνας της καλούλας Φωτεινής, και τώρα να σου ρίχνεις βάρη για την αργοπορία, βάρη που τα πετάς λίγο και στο σύζυγο, γιατί αν τα ρίξεις αποκλειστικά σε σένα θα σε ξαναπιάσουν οι ενοχές και οι ενοχές θα σε γυρνάνε πίσω. Ψυχολογικά δλδ είναι στη φάση που βρίσκεσαι, είναι θυμός περισσότερο με τον εαυτό σου θαρρώ. Εσύ τι λες, το έχεις σκεφτεί έτσι?

[Φωτεινη!]

Συμφωνώ Φωτεινή μου, είμαστε αυτό που είμαστε και σημασία έχει στις σχέσεις μας να νιώθουμε άνετα, όμορφα, ελέυθερα.

Αλλά σ'αυτό που επιμένω είναι πως η αλλαγή μας, φέρνει μαζί της και ανατάραξη της ισορροπίας των σχέσεων. Τουλάχιστον εγώ το έπαθα, αλλά μου φαίνεται και λογικό να συμβαίνει (πράγμα που μου το'χε πει ψυχολόγος). Αλλάζεις εσύ, μεταβάλλονται οι ανάγκες σου, μπερδεύεται ο άλλος, εσύ αναστατώνεσαι βλέποντας κομμάτια του άλλου που δεν έβλεπες (εδώ είχες πάθει πλάκα με συνειδητοποιήσεις για δικές σου συμπεριφορές που δεν έβλεπες..! που των άλλων!) κ γενικώς είναι πολύ πιθανή μια αναμπουμπούλα ώσπου να μπουν σε νέες ισορροπίες τα πράγματα.

Όσο ανακαλύπτεις μεγαλύτερο μέρος του εαυτού σου, τόσο βλέπεις και πιο 'καθαρά' κ περισσότερο τους άλλους γύρω σου και ναι είναι σημαντικό να δεις αν σε ευχαριστούν πραγματικά οι σχέσεις σου αλλά και να ξαναεπικοινωνήσετε τις νέες ανάγκες που προκύπτουν.

Μπορεί ο σύντροφός σου να μην έχει πιάσει ακόμα τα νέα μηνύματα που φέρνει η αλλαγή σου (αν κ διάβασα πως μάλλον αρχίζει..) γι'αυτό πριν βγάλεις συμπεράσματα επιμένω απ'την αρχή σε μια επικοινωνιακή κουβέντα. Να δώσεις χώρο,χρόνο όχι μόνο στον εαυτό σου για αλλαγή αλλά και στη σχέση σας :)
Σε φιλώ, καλημέρααααα !!!!!!

εχεις απολυτο δικιο,Αρσι μου :)
αυτο που με προβληματιζει ειναι οχι να καταλαβει πως με ενοχλουν καποια πραγματα,(αυτο του το εχω πει απειρες φορες),αλλα οτι κατι πρεπει να κανουμε ΜΑΖΙ γι αυτο..

[Φωτεινη!]

βροχουλα μου,
η καλουλα Φωτεινη πεθανε της φαγαμε και τα κολυβα λολ.
Η Φωτεινη που ζουσε εκει μεσα εγκλωβισμενη,κανει ξεσκαρταρισμα.
Το φοβαμαι αυτο το το συνδρομο της Μητερας Τερεζας,γιατι με εκανε πατσαβουρα οντως,το ειδα ομως καταματα και εχω δουλεψει παρα πολυ σε αυτο.
Ενα μερος της δουλειας ειναι να φροντισω να μην παω στην αλλη ακρη,γιατι ετσι θα βρισκομαι και παλι στο σημειο μηδεν.
Παλευω πραγματικα για την ισορροπια.
Μπορω να μην ειμαι ουτε Μητερα Τερεζα ουτε παρτακιας,ετσι δεν ειναι?(πες ναι!)
αυτη δεν ειναι η ουσια?

Οι αλλαγες μου (στο συγκεκριμενο θεμα)αφορουν την παγιωση σκεψεων που ειχα παντα,αλλα δεν ειχα ξεκαθαρες μεσα μου..
για τον αντρα μου κοβω φλεβα οντως,κι αυτος λενε ολοι κι εγω μαζι,αλλα αυτο εγω δεν θα το κανω σημαια,γιατι συμβαινει αυτος που αγαπαμε να ειναι ολα τα καλα του κοσμου αλλα να μην ειναι για εμας!
Οφειλω να ειμαι ντεκλαρε απεναντι μου,να δω τι θελω εγω για να ειμαι καλα..

Εννοειται πως ειμαι θυμωμενη με εμενα που καταλαβα ποσα βαριδια εσερνα τοσο καιρο εντελως ασκοπα..με αυτον θυμωνω γιατι ωρες ωρες νιωθω οτι εκεινος το εβλεπε και δεν μου ειπε τιποτα..και μη μου πεις δεν ειναι δικο του θεμα ειναι δικο σου,γιατι εγω εχω αναγκη απο αυτον που εχω διπλα μου να με φροντιζει οταν κατι δεν παει καλα.
Αληθεια δεν πιστευω οτι ειναι συνεξαρτηση παθολογικη,ομως δεν ειμαι και σιγουρη θα το σκεφτω οπωσδηποτε..

[Θεοφανία]

..με αυτον θυμωνω γιατι ωρες ωρες νιωθω οτι εκεινος το εβλεπε και δεν μου ειπε τιποτα..και μη μου πεις δεν ειναι δικο του θεμα ειναι δικο σου,γιατι εγω εχω αναγκη απο αυτον που εχω διπλα μου να με φροντιζει οταν κατι δεν παει καλα.
Αληθεια δεν πιστευω οτι ειναι συνεξαρτηση παθολογικη,ομως δεν ειμαι και σιγουρη θα το σκεφτω οπωσδηποτε..

...φωτεινή, δε θέλω να σε τρομάξω...(κάτσε κάπου για καλό και για κακό όμως γιατί έχω να σου πω μια μεγάλη αλήθεια).
Οι άντρες δεν γίνονται ποτέ "εμείς". Αυτό το είδος είναι από σπάνιο έως δυσευρετο.
Μη περιμένεις από τον άλλο να σε δει εκεί, έτοιμη να τα καταπιείς όλα και να σου πει, "όχι αγάπη μου, μη το κάνεις αυτό στον εαυτό σου εέιδή είσαι με μένα τον αναίσθητο".
Θα βολευτεί μια χαρά πάνω στην ανοχή σου και άμα κάνεις και καμιά επανάσταση θα σου ζητήσει και τα ρέστα γιατί εσύ τον έμαθες έτσι και τώρα του παίρνεις πίσω τα προνόμια που τόσο απλόχερα του παραχώρησες.
Όχι μαντάμ, αυτά αλλού.
Δυστυχώς σε μια σχέση πρέπει να είμαστε συνέχεια στη διεκδίκηση και στη μάχη να έχουμε τα αυτονόητα.
Όσο πιο γρήγορα το μαθαίνουμε αυτό, τόσο το καλύτερο για μας.
Ο μίστερ Τσάρμι δεν υπήρξε ποτέ και είναι καιρός να αρχίσουμε μηνύσεις σε αυτούς που σκαρφίστηκαν αυτού του είδους τα παραμύθια που κατέστρεψαν γενιές και γενιές ρομαντικών γυναικών...:ρ

[Φωτεινη!]

...φωτεινή, δε θέλω να σε τρομάξω...(κάτσε κάπου για καλό και για κακό όμως γιατί έχω να σου πω μια μεγάλη αλήθεια).
Οι άντρες δεν γίνονται ποτέ "εμείς". Αυτό το είδος είναι από σπάνιο έως δυσευρετο.
Μη περιμένεις από τον άλλο να σε δει εκεί, έτοιμη να τα καταπιείς όλα και να σου πει, "όχι αγάπη μου, μη το κάνεις αυτό στον εαυτό σου εέιδή είσαι με μένα τον αναίσθητο".
Θα βολευτεί μια χαρά πάνω στην ανοχή σου και άμα κάνεις και καμιά επανάσταση θα σου ζητήσει και τα ρέστα γιατί εσύ τον έμαθες έτσι και τώρα του παίρνεις πίσω τα προνόμια που τόσο απλόχερα του παραχώρησες.
Όχι μαντάμ, αυτά αλλού.
Δυστυχώς σε μια σχέση πρέπει να είμαστε συνέχεια στη διεκδίκηση και στη μάχη να έχουμε τα αυτονόητα.
Όσο πιο γρήγορα το μαθαίνουμε αυτό, τόσο το καλύτερο για μας.
Ο μίστερ Τσάρμι δεν υπήρξε ποτέ και είναι καιρός να αρχίσουμε μηνύσεις σε αυτούς που σκαρφίστηκαν αυτού του είδους τα παραμύθια που κατέστρεψαν γενιές και γενιές ρομαντικών γυναικών...:ρ

εν υπαχεις..που λεει και η κορη μου!
Τωρα γινεσαι απαισιοδοξη..υπαρχουν ανθρωποι και δεν θελω να γινει εγω,θελω ομως αν με δει μες το ποταμι κι αφου εχει μπει και ξερει ,να μου "εεεεειιι βοιδοκεφαληηηηηη θα πνιγειςςςςς".

[Θεοφανία]

εν υπαχεις..που λεει και η κορη μου!
Τωρα γινεσαι απαισιοδοξη..υπαρχουν ανθρωποι και δεν θελω να γινει εγω,θελω ομως αν με δει μες το ποταμι κι αφου εχει μπει και ξερει ,να μου "εεεεειιι βοιδοκεφαληηηηηη θα πνιγειςςςςς".

η αισιοδοξία μου είναι αυτή που με έχει καταστρέψει αγάπη...!

Μακάρι να υπάρχει αυτό το είδος, αλλά στα 19 χρόνια που ζω (λολ) και βιώνω σχέσεις όχι μόνο δικές μου, αλλά και των φίλων μου, έχω αντιληφθεί πως το πολύ "εμείς" που βγαίνει σε μας τα βόδια τροφοδοτεί την αναισθησία του δίπλα μας, δίνοντας του αυτόματα την εντύπωση πως μας έχει δέσει στη μουριά, οπότε γιατί να τρέξει να βραχει να σε σώσει από το ποτάμι σου?
Όταν γυρίσεις βρεγμένη, εκεί στεγνός θα είναι και θα σε περιμένει να του μαγειρέψεις.