Που είναι η ΕΛΠΙΔΑ , οεο;

[Instant]

Για τα περί μη ανιδιοτελούς βοήθειας αναφερόμουν στους "ειδικούς".
Όσο για τα υπόλοιπα εγώ δεν έχω καν τους δικούς μου, με την έννοια πως δεν νιώθουν αγάπη για μένα, παρά μόνο με βλέπουνε σα βάρος. Όσο για τη δουλειά, έχω εδώ και ένα μηνα μετα από 2 χρόνια ανεργίας , για 400 περίπου ευρώ όμως και με το άγχος της απόλυσης κάθε μέρα. Και μιλάω εντελώς ρεαλιστικά, δεν είναι ιδέα μου πως σύντομα θα πάρω πόδι

Μακάρι να γινόταν καλύτερος ο κόσμος μας. Δυστυχώς αυτό δεν εξαρτάται από ένα η δύο άτομα. Σε νιώθω σε κάποια πράγματα αν αυτό σε παρηγορεί. Εγώ έχω δική μου εταιρία να φανταστείς αλλά την έχω αφήσει στο έλεος της αφού έχω ήδη αρχίσει να ψάχνω κάποια άλλη δουλειά η οποία να μου αποφέρει κέρδη και όχι ατελείωτους λογαριασμούς. Θα βρεθεί κάτι και για μας τι διάολο.

[donald_girl]

. Θα βρεθεί κάτι και για μας τι διάολο.

Μακάρι αν και εγω προσωπικά έχω πάψει να ελπίζω

[vlack_swan]

Στην τελευταία παράγραφό σου, βλέπω τον εαυτό μου!

[donald_girl]

Έχετε ποτέ σκεφτεί πως ό,τι κάνετε δεν έχει κανένα απολύτως νόημα;
Σε προηγούμενες αναρτήσεις ίσως έχω αναφερθεί στον εντός και εκτός εισαγωγικών τεμπέλη σύντροφο μου.
Ας τα πάρουμε πάλι από την αρχή.... Ο τύπος έχει μια "επιχείρηση" η οποία δεν του αποφέρει παρά μόνο χρέη ( ήδη χρωστάει περισσότερες από 20.000 ευρώ) και μηδαμινά έσοδα , σαν να λέμε ούτε 100 ευρώ το μήνα και πολλά βάζω... Φυσικά και δεν πατάει εκεί ποτέ μια και βαράει μύγες και καμιά φορά του βρίσκει κανένα πελάτη ο πατέρας του, αλλά σπανιότατα... Και αυτός είναι πάντα γνωστός η συγγενής... Έτσι ο δικός μ τη βγάζει σε μια σάπια καφετέρια στην πλατεία κερασμένα όλα από τους μουρόχαβλούς φίλους του και την υπόλοιπη μέρα καίγεται παίζοντας Wow. Οι όποιες προσπάθειες μου να τον κάνω να βρει και να κάνει κάτι πέφτουν στο κενό. Οι δικαιολογίες διάφορες... Από το θέλω να μην είμαι υπάλληλος , μέχρι η δουλειά είναι ένα σφάλμα του συστήματος. Η κλασσική ατάκα συνήθως όμως είναι "Έχω δουλειά... Αυτό που κάνω δουλειά είναι... Πελάτες δεν έχω".
Την ίδια στιγμή εγώ παλεύω κάνοντας αιτήσεις σε ένα call center για να πάρω 400 και κάτι. Και δυο μήνες τώρα δεν έχω δει ακόμη φράγκο...
Με λίγα λόγια κάνω εγώ τη σκατοδουλειά και αυτός ξύνεται και αράζει... Και περιμένει από μένα και τους γονείς μου που μ στέλνουν χρήματα.
Και επειδή θα αναρωτιέστε τι στο διάολο κάνω εδώ υπό αυτές τις συνθήκες... Η απάντηση είναι μόνο πως φοβάμαι να γυρίσω πίσω στη Ρόδο με τους γονείς μου, διαφορετικά δεν θα άφηνα τίποτα από όλα αυτά να συμβαίνει. Όχι δεν νοιάζομαι μην τον χάσω ... Σκασίλα μου. Αν με νοιαζόταν πραγματικά θα προσπαθούσε τουλάχιστον και θα πολεμούσαμε και οι 2 για το μαζί και τότε θα τα έβλεπα όλα με άλλο μάτι, θα έλεγα αξίζει τον κόπο... Τώρα όμως όχι δεν αξίζει.
Ξέρω πολύ καλά και το έχω μάθει από την προηγούμενη αποτυχημένη σχέση που είχα πως όταν κάποιος ΘΕΛΕΙ κάτι και έχει κάποιον που μετράει για αυτόν κάνει πράγματα. Όπως και ο πρώην μου για μένα δεν έκανε τίποτα. Γελούσε με την ιδέα της δέσμευσης μέχρι που γνώρισε εκείνη που του το έβγαζε να αλλάξει και τώρα έκανε μέχρι και παιδί. Δεν αμφιβάλλω πως και ο νυν με κάποια άλλη θα φερθεί πολύ διαφορετικά...Ίσως τους βγάζω το να μην με παίρνουν στα σοβαρά. Το θέμα είναι πλέον πως έμαθα να αναγνωρίζω κάποια πράγματα και να μην ελπίζω στον αέρα
Όπως και να έχει... Περιμένω να πάρω πόδι από την έτσι και αλλιώς αμφίβολη δουλειά μου και μετά θα αποχωρήσω και ειρήνη ημίν. Ποιος ξέρει... ίσως κάποτε να μπορέσω να νικήσω το φόβο μου. Στο μεταξύ κανείς δεν θα μπορεί να με κατηγορήσει πως δεν προσπάθησα

[Σουέλ]

Έχετε ποτέ σκεφτεί πως ό,τι κάνετε δεν έχει κανένα απολύτως νόημα;
Σε προηγούμενες αναρτήσεις ίσως έχω αναφερθεί στον εντός και εκτός εισαγωγικών τεμπέλη σύντροφο μου.
Ας τα πάρουμε πάλι από την αρχή.... Ο τύπος έχει μια "επιχείρηση" η οποία δεν του αποφέρει παρά μόνο χρέη ( ήδη χρωστάει περισσότερες από 20.000 ευρώ) και μηδαμινά έσοδα , σαν να λέμε ούτε 100 ευρώ το μήνα και πολλά βάζω... Φυσικά και δεν πατάει εκεί ποτέ μια και βαράει μύγες και καμιά φορά του βρίσκει κανένα πελάτη ο πατέρας του, αλλά σπανιότατα... Και αυτός είναι πάντα γνωστός η συγγενής... Έτσι ο δικός μ τη βγάζει σε μια σάπια καφετέρια στην πλατεία κερασμένα όλα από τους μουρόχαβλούς φίλους του και την υπόλοιπη μέρα καίγεται παίζοντας Wow. Οι όποιες προσπάθειες μου να τον κάνω να βρει και να κάνει κάτι πέφτουν στο κενό. Οι δικαιολογίες διάφορες... Από το θέλω να μην είμαι υπάλληλος , μέχρι η δουλειά είναι ένα σφάλμα του συστήματος. Η κλασσική ατάκα συνήθως όμως είναι "Έχω δουλειά... Αυτό που κάνω δουλειά είναι... Πελάτες δεν έχω".
Την ίδια στιγμή εγώ παλεύω κάνοντας αιτήσεις σε ένα call center για να πάρω 400 και κάτι. Και δυο μήνες τώρα δεν έχω δει ακόμη φράγκο...
Με λίγα λόγια κάνω εγώ τη σκατοδουλειά και αυτός ξύνεται και αράζει... Και περιμένει από μένα και τους γονείς μου που μ στέλνουν χρήματα.

Είναι πολλοί αυτοί/αυτές....
Και επειδή θα αναρωτιέστε τι στο διάολο κάνω εδώ υπό αυτές τις συνθήκες... Η απάντηση είναι μόνο πως φοβάμαι να γυρίσω πίσω στη Ρόδο με τους γονείς μου, διαφορετικά δεν θα άφηνα τίποτα από όλα αυτά να συμβαίνει. Όχι δεν νοιάζομαι μην τον χάσω ... Σκασίλα μου. Αν με νοιαζόταν πραγματικά θα προσπαθούσε τουλάχιστον και θα πολεμούσαμε και οι 2 για το μαζί και τότε θα τα έβλεπα όλα με άλλο μάτι, θα έλεγα αξίζει τον κόπο... Τώρα όμως όχι δεν αξίζει.

Στην προκειμενη περίπτωση, αν δεν υπάρχει η δυνατότητα να μεινεις μόνη σου, ζύγισε την κατάσταση.Που θα ειναι καλύτερα;΄Η να κάνεις υπομονή, μήπως βρεις καμια καλυτερη δουλειά και μείνεις μόνη σου εκει.
Ξέρω πολύ καλά και το έχω μάθει από την προηγούμενη αποτυχημένη σχέση που είχα πως όταν κάποιος ΘΕΛΕΙ κάτι και έχει κάποιον που μετράει για αυτόν κάνει πράγματα. Όπως και ο πρώην μου για μένα δεν έκανε τίποτα. Γελούσε με την ιδέα της δέσμευσης μέχρι που γνώρισε εκείνη που του το έβγαζε να αλλάξει και τώρα έκανε μέχρι και παιδί. Δεν αμφιβάλλω πως και ο νυν με κάποια άλλη θα φερθεί πολύ διαφορετικά...Ίσως τους βγάζω το να μην με παίρνουν στα σοβαρά. Το θέμα είναι πλέον πως έμαθα να αναγνωρίζω κάποια πράγματα και να μην ελπίζω στον αέρα

Αυτό τώρα σηκωνει κουβέντα.Για μενα τα πράγματα στις σχέσεις ειναι απλά:αγαπάς ή όχι. αν κάτι δεν μου βγαίνει, δεν το βγάζω κ.λ.π. τότε κάτι δεν ειναι αρκετό και αντιός, πριν πληγωθουμε περισσότερο.
Όπως και να έχει... Περιμένω να πάρω πόδι από την έτσι και αλλιώς αμφίβολη δουλειά μου και μετά θα αποχωρήσω και ειρήνη ημίν. Ποιος ξέρει... ίσως κάποτε να μπορέσω να νικήσω το φόβο μου. Στο μεταξύ κανείς δεν θα μπορεί να με κατηγορήσει πως δεν προσπάθησα

Ρε συ, είσαι fighter και ας μην το πιστεύεις...

[donald_girl]

Ρε συ, είσαι fighter και ας μην το πιστεύεις...

Τι να πω δεν ξέρω....... Μακάρι

[Σουέλ]

Βρε είσαι που σου λέω.
Σου έχω ξαναπεί νομίζω, πραγματικά δεν ξέρω ποτέ τι να σου γράψω.Είναι πρακτικά τα ζητήματα που σε απασχολουν και νιώθω πως ό,τι θωρητικουρα και να πω, δεν βγάζει νόημα αν εσυ σκέφτεσαι πώς θα πληρώσεις το ρεύμα και το ενοίκιο.Αλλά σε χαίρομαι γιατί δεν το βαζεις κατω.

[donald_girl]

Βρε είσαι που σου λέω.
Σου έχω ξαναπεί νομίζω, πραγματικά δεν ξέρω ποτέ τι να σου γράψω.Είναι πρακτικά τα ζητήματα που σε απασχολουν και νιώθω πως ό,τι θωρητικουρα και να πω, δεν βγάζει νόημα αν εσυ σκέφτεσαι πώς θα πληρώσεις το ρεύμα και το ενοίκιο.Αλλά σε χαίρομαι γιατί δεν το βαζεις κατω.

Εγώ πάλι νιώθω τόσο κουρασμένη μέσα μου, σαν να το έχω βάλει ήδη κάτω. Όπως και να έχει , σε ευχαριστώ :-)

[donald_girl]

Το χειρότερο είναι πως είμαι μόνη μ μέσα σε ένα τεράστιο πέλαγος....

[Θεοφανία]

...ντόναλν....εγώ που ξέρω λίιιιιιγα παραπάνω πράγματα για σένα, σμφωνώ με τη σουέλ...
Μη το βάζεις κάτω, πρσπάθησε, οι εποχές όσο πάνε και δυσκολεύουν. Θα επιβιώσουν μόνο οι δυνατοί αι οι αγωνιστές.

[kalopisti]

girl, τα μηνυματα που περνας ειναι πολυ θετικα..σε καταλαβαινω απολυτα..κ εγω μεσα στα σκατα ψαχνω να βρω τη δυναμη να κρατηθω,να βγω ζωντανη απο τον προσωπικο μου γολγοθα..ειναι σημαντικο στην προσπαθεια σου να εχεις θετικους ανθρωπους διπλα σου..μονο ετσι θα παρεις δυναμη κ η καθημερινοτητα σου θα αποκτησει αλλο νοημα..νομιζω ειναι σημαντικο περα απο τον φιλο σου να συναναστρεφεσαι κ με αλλους ανθρωπους οι οποιοι εχουν αλλη σταση ζωης,θετικη σαν τη δικη σου!το ξερω δεν γνωριζεις καθε μερα ανθρωπους,αλλα εχε το αυτο στο νου σου οταν γνωριζεις ανθρωπους..

[donald_girl]

το αστείο της υπόθεσης είναι πως εκείνος με αναφέρει σαν "drama queen", υπερβολική και λοιπά......
Και ναι στα αλήθεια, όλοι χρειαζόμαστε ανθρώπους αλλά που να τους βρούμε;

[Flumen]

Περιμένω να πάρω πόδι από την έτσι και αλλιώς αμφίβολη δουλειά μου και μετά θα αποχωρήσω και ειρήνη ημίν. Ποιος ξέρει... ίσως κάποτε να μπορέσω να νικήσω το φόβο μου. Στο μεταξύ κανείς δεν θα μπορεί να με κατηγορήσει πως δεν προσπάθησα

Δε θα πας πουθενά....

[μαρκελα]

Η αλήθεια είναι σίγουρο ότι δεν πουλάει! Σαν δημοσιογράφος το ξέρεις καλύτερα απ' τον καθέναν. Μην αναρωτιέσαι λοιπόν, για το τί και πώς, γιατί τελικά όλα είναι μεθοδευμένα να συμβούν, όλα είναι βάση σχεδίου για να οδηγηθούμε σήμερα εδώ, που βρισκόμαστε και σ' αυτό το χάλι. Διαβάζοντας, είδα ότι είσαι και κατά των ΜΚΟ κι έχεις δίκιο, για όλα τα γνωστά.. σχετικά και μ' αυτές. Όμως, θέλω να πιστεύω ότι κάποιες, ίσως ακόμα, κάνουν έργο κι ότι η εθελοντική προσφορά, όσο αυτό είναι δυνατόν, σε φέρνει σ' επαφή και μ' αξιόλογους ανθρώπους. Τ' αναφέρω αυτό, γιατί κι εγώ έχει συμβεί μέσα απ' αυτήν την δραστηριότητα, να γνωρίσω άτομα, που πραγματικά τα ένιωσα, κάτι παραπάνω απ' αδέλφια μου. Πρόσφατα λοιπόν, μια φίλη-εθελόντρια μου είπε κι αυτή ότι τα παρατάει όλα, εδώ στην Αθήνα και φεύγει, για τα ίδια με σένα προβλήματα, για το νησί και για να μείνει μαζί με τους γονείς της. Κι εκείνη θα το κάνει δοκιμαστικά και βλέπει..
Όσο για τους γονείς μας, κοριτσάκι μου, σίγουρα θάταν καλύτεροι αν δεν ζούσαν στην άγνοιά τους, αλλά κι αν δεν ήταν κι αυτοί εγκλωβισμένοι μ' όσα η κωλοκοινωνία μας τους έχει γαλουχήσει. Αυτό το τελευταίο είναι κάτι, που μου είχε πει ο ψυχόλογός και κυριολεκτικά με γαλήνεψε σχετικά με τα όσα ένιωθα κι εγώ για τους δικούς μου, αλλά και με έκανε όχι μόνο να τους συγχωρέσω, αλλά να ζω και μαζί τους πλέον ειρηνικά βάζοντας όρια. Καλή επιτυχία σ' ό,τι επιλέξεις να κάνεις!

[donald_girl]

Δε θα πας πουθενά....

Ελπίζω να μπορέσω... Για να μπορώ να ελπίζω