Που είναι η ΕΛΠΙΔΑ , οεο;

[donald_girl]

εγώ βλέπω συχνά αγγελιες για call center αλλά επειδή μου έχουν πει ότι είναι μάπα και δεν σε κρατάνε για πολύ σε τέτοιες δουλειές δεν το ψάχνω περισσότερο. Η πιεσμένη έχει δίκιο, για εξωτερικό το ψάχνεις καθόλου;

Άστα να πάνε... Σε call center "δουλεύω" - δωρεάν , εδώ και 2+ μήνες.... Σε αυτή τη "δουλειά" αναφερόμουν παραπάνω

[donald_girl]

Θα μπορουσα να σου γραψω τα κοινοτυπα.. κανε κουραγιο..κατι θα βρεθει.. κλπ κλπ κλπ... Δυστυχως ολα πανε προς το χειροτερο... συνεχεια ακουω ,διαβαζω,βλεπω για ανεργους κ για ολα αυτα φταιμε εμεις... ποιοι εμεις...? εμεις οι των 40φευγα κ πανω... σας καταστρεψαμε την ζωη.. ακουγεται βαρυγδουπο..ισως... τι να πω... Αν κ ζω στην Αθηνα αν ακουσω κατι για Θεσσαλονικη θα σου στειλω μηνυμα... Παντως επειδη απο τα λιγα που διαβασα πιστευω οτι εχεις κοτσια.. ψαξε για εξωτερικο...

Δυστυχώς οι μεγαλύτεροι δεν νοιάστηκαν για το αύριο. Όταν το δικό τους χθες ήταν αρκετά καλό δεν ενδιαφέρθηκαν για το αύριο- για το μέλλον των παιδιών τους, ή ακόμη και για το δικό τους. Πέρα από όσα ψήφιζαν, έκαναν και απεριόριστες σπατάλες. Ξέρω ανθρώπους κοντινούς μου που κάποτε ζούσαν μέσα στη χλιδή και την άνεση και τώρα τρώνε από συσσίτιο. Σε αυτούς τους ανθρώπους που νοιάζονταν για το εφήμερο μόνο αφέθηκε το δικό μας μέλλον.
Εξωτερικό δεν έχω βρει ακόμη τα κότσια να ψάξω. Ειλικρινά φοβάμαι να φύγω σε ξένο τόπο μονάχη...

[donald_girl]

Και τελικά το νόημα είναι πως η ίδια η ζωή, η κάλυψη των βασικών αναγκών για την επιβίωση είναι πλέον πολυτέλεια.... Είναι παράλογο... Ποτέ δεν το χώρεσε το μυαλό μου. Από μικρή με ενδιέφερε η ουσία και δεν ονειρεύτηκα ποτέ χλιδή ή κάτι άλλο, αν και μεγαλώσαμε με σάπια πρότυπα. Πχ όπως είχα αναφέρει παλιότερα τα παιδάκια στο σχολείο - δημοτικό και γυμνάσιο- δεν με έκαναν παρέα επειδή δεν φορούσα μάρκες ρούχα και επειδή φορούσα γυαλιά και δεν ήμουν αρκετά όμορφη! Με αυτό θέλω να πω πως στο παρελθόν η ματαιοδοξία ήταν νο1 αξία... Κάπου εκεί βρίσκεται η αιτία του κακού.
Το μόνο που μου μένει πλέον είναι να φωνάζω ΓΙΑΤΙ;;;;;;

[Gypsy Cello]

Άστα να πάνε... Σε call center "δουλεύω" - δωρεάν , εδώ και 2+ μήνες.... Σε αυτή τη "δουλειά" αναφερόμουν παραπάνω

πάλι καλά που δεν πήγα δηλαδή! σε ό, τι λες για τις προηγούμενες γενιές, έχεις απόλυτο δίκιο. Υπάρχουν άνθρωποι που πριν μερικά χρόνια έπαιρναν δάνειο για να πάνε διακοπές και τώρα δεν έχουν να φάνε....Το παν είναι θέμα διαχείρησης και στην Ελλάδα δυστυχώς, το έχουμε χάσει το παιχνίδι...Σε μαγαζί πωλήτρια βρήκες τίποτα?

[donald_girl]

πάλι καλά που δεν πήγα δηλαδή! σε ό, τι λες για τις προηγούμενες γενιές, έχεις απόλυτο δίκιο. Υπάρχουν άνθρωποι που πριν μερικά χρόνια έπαιρναν δάνειο για να πάνε διακοπές και τώρα δεν έχουν να φάνε....Το παν είναι θέμα διαχείρησης και στην Ελλάδα δυστυχώς, το έχουμε χάσει το παιχνίδι...Σε μαγαζί πωλήτρια βρήκες τίποτα?

Όλοι ζητάνε αντίστοιχη προυπηρεσία. Δεν τους νοιάζει αν εγώ έχω ασχοληθεί πχ με πωλήσεις τηλεφωνίας και άλλα... Αν πχ πας σε κατάστημα ρούχων θέλουν να έχεις δουλέψει ξανά σε κατάστημα με ρούχα κλπ κλπ

[Palabra]

Όλοι ζητάνε αντίστοιχη προυπηρεσία. Δεν τους νοιάζει αν εγώ έχω ασχοληθεί πχ με πωλήσεις τηλεφωνίας και άλλα... Αν πχ πας σε κατάστημα ρούχων θέλουν να έχεις δουλέψει ξανά σε κατάστημα με ρούχα κλπ κλπ

Άστα να πάνε!

[μαρκελα]

Η μόνη λύση για δουλειά είναι η μετανάστευση! Κι όχι Ευρώπη, γιατί πλέον μας έχουν για ξεφτίλες. Προς Αυστραλία μεριά, αν και για κει ακούγεται πως αρχίζει ο κορεσμός. Βλέπεις παίρνουν από παντού κι απ' τ' ασιατικά κράτη.

[Palabra]

Παντού υπάρχει κορεσμός και ανεργία απλώς σε άλλες χώρες τα πράγματα είναι λίίίγο καλύτερα.

[donald_girl]

Θα ξεκινήσω απλώς γράφοντας πως ξέρω πολύ καλά πως καθένας κοιτάζει τον εαυτό του και τίποτα παραπάνω και αυτή είναι η αιτία που έχουν φτάσει τα πράγματα σε αυτό εδώ το σημείο.
Ξέρω πολύ καλά πως οι βολεμένοι και τα ποίμνια ( όπως έγραψε μία φίλη) θα συνεχίσουν απλώς να κοιτάζουν επειδή θεωρούν πως δεν τους αφορά. Ξέρω επίσης πως οι γονείς μου θα ψηφίσουν πάλι Νέα Δημοκρατία, παρόλο που εγώ βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση, και όλη η υπόλοιπη οικογένεια θα ψηφίσει πάλι ΠΑΣΟΚ. Στο μεταξύ εγώ βρίσκομαι σε οριακό σημείο. Αλλά τι να πεις... Εκείνοι τη ζωή τους την έζησαν και δεν τους ενδιαφέρει εγώ που θα φτάσω.

Επί ένα χρόνο ήμουν χωρίς δουλειά- κάνοντας σκατοδουλειές ανασφάλιστες πάντα πριν την περίοδο ανεργίας- για να βρω δουλειά (ημιαπασχόληση) τον περασμένο Οκτώβρη. Και ποιο το αποτέλεσμα; Είναι Ιανουάριος και δεν έχω πληρωθεί και δεν ξέρω καν εάν θα πληρωθώ κάποτε για τα δεδουλευμένα μου. Και σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσω πως μιλάμε για το “αστρονομικό” ποσό των 450 ευρώ μηνιαίως. Φυσικά δεν υπάρχει πιθανότητα να βρω οποιαδήποτε κανονική δουλειά. Δεν υπάρχει καμιά απολύτως ευκαιρία εκεί έξω.... Πλέον τίθεται ζήτημα επιβίωσης. Για να βρεις μια οποιαδήποτε δουλειά πρέπει να έχεις συγγενή τον Πάπα, και μπορεί και αυτό ακόμη να μην είναι αρκετό. Δεν κρύβω πως πολλές φορές μου περνάει από το μυαλό να βάλω τέλος στη ζωή μου και θυμώνω με τον εαυτό μου όταν συνειδητοποιώ πως δεν μπορώ να το κάνω. Μερικές φορές σκέφτομαι πως πρέπει να βρω το κουράγιο μια και είμαι πεπεισμένη πως δεν έχω να περιμένω απολύτως τίποτα. Δεν μπορώ να εντοπίσω λύσεις πέρα από το θάνατο, και η αυτοκτονία είναι η μόνη εφικτή λύση μα δεν έχω τη δύναμη ακόμη... Δε χρειάζομαι “ψυχοθεραπεία” για να τα δω τα πράγματα αλλιώς. Χρειάζομαι μια ευκαιρία να ζήσω! Είμαι 25 χρονών, με πτυχίο ΑΕΙ, κάποια εργασιακή εμπειρία και αρκετά υπεύθυνη ως άτομο. Δεν καταλαβαίνω το λόγο που με ωθούν στην εξαθλίωση. Δεν το αξίζω. Αξίζω μια ευκαιρία να ζήσω. Νιώθω τον κίνδυνο του να μείνω στο δρόμο πολύ κοντά μου, νιώθω πως πολύ σύντομα δεν θα έχω ένα μέρος να κοιμηθώ και δεν θα έχω ένα πιάτο φαγητό να φάω. Έτσι απλά... Γιατί; Μπορεί να μου απαντήσει κανείς σε αυτό το γιατί; Επειδή δεν τυχαίνει να είμαι από τους τυχερούς που ο μπαμπάς τους διατηρεί επιχείρηση και τους έχει εξασφαλίσει εργασία και σταθερό εισόδημα; Επειδή δεν έχω κανένα βύσμα; Επειδή τι; Δεν είναι βασικό δικαίωμα κάθε ανθρώπου να μπορεί να εργαστεί ώστε να επιβιώσει; Για ποιο λόγο με έφεραν στον κόσμο οι γονείς μου ( που παραδοσιακά στήριζαν τη ΝΔ- και έφεραν τη χώρα ως εδώ) στον κόσμο; Για να υποφέρω γεννήθηκα; Ας μου απαντήσει κάποιος σε αυτό. Θέλω να ξέρω το λόγο της ύπαρξης μου εφόσον δεν έχω ως ύπαρξη κανένα απολύτως δικαίωμα... Θέλω μάλιστα να μου δώσουν την απάντηση όλες εκείνες οι γενιές που έφεραν τη χώρα σε αυτό το αδιέξοδο με τις επιλογές τους και μάλιστα κατασπατάλησαν τα όποια χρήματα πέρασαν από τα χέρια τους τα χρόνια της ευημερίας. Γιατί λοιπόν “κύριοι” δε μου δίνετε μια ευκαιρία να επιβιώσω; Για ποιο λόγο με ωθείτε στο θάνατο ως μοναδική λύση; Δεν φταίω εγώ για αυτό που εσείς ονομάσατε κρίση...

Σας αφήνω λοιπόν για να πνιγώ ξανά στα δάκρυα μου. Ήδη το στομάχι μου είναι κόμπος...

[Chemistry]

Θα ξεκινήσω απλώς γράφοντας πως ξέρω πολύ καλά πως καθένας κοιτάζει τον εαυτό του και τίποτα παραπάνω και αυτή είναι η αιτία που έχουν φτάσει τα πράγματα σε αυτό εδώ το σημείο.
Ξέρω πολύ καλά πως οι βολεμένοι και τα ποίμνια ( όπως έγραψε μία φίλη) θα συνεχίσουν απλώς να κοιτάζουν επειδή θεωρούν πως δεν τους αφορά. Ξέρω επίσης πως οι γονείς μου θα ψηφίσουν πάλι Νέα Δημοκρατία, παρόλο που εγώ βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση, και όλη η υπόλοιπη οικογένεια θα ψηφίσει πάλι ΠΑΣΟΚ. Στο μεταξύ εγώ βρίσκομαι σε οριακό σημείο. Αλλά τι να πεις... Εκείνοι τη ζωή τους την έζησαν και δεν τους ενδιαφέρει εγώ που θα φτάσω.

Επί ένα χρόνο ήμουν χωρίς δουλειά- κάνοντας σκατοδουλειές ανασφάλιστες πάντα πριν την περίοδο ανεργίας- για να βρω δουλειά (ημιαπασχόληση) τον περασμένο Οκτώβρη. Και ποιο το αποτέλεσμα; Είναι Ιανουάριος και δεν έχω πληρωθεί και δεν ξέρω καν εάν θα πληρωθώ κάποτε για τα δεδουλευμένα μου. Και σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσω πως μιλάμε για το “αστρονομικό” ποσό των 450 ευρώ μηνιαίως. Φυσικά δεν υπάρχει πιθανότητα να βρω οποιαδήποτε κανονική δουλειά. Δεν υπάρχει καμιά απολύτως ευκαιρία εκεί έξω.... Πλέον τίθεται ζήτημα επιβίωσης. Για να βρεις μια οποιαδήποτε δουλειά πρέπει να έχεις συγγενή τον Πάπα, και μπορεί και αυτό ακόμη να μην είναι αρκετό. Δεν κρύβω πως πολλές φορές μου περνάει από το μυαλό να βάλω τέλος στη ζωή μου και θυμώνω με τον εαυτό μου όταν συνειδητοποιώ πως δεν μπορώ να το κάνω. Μερικές φορές σκέφτομαι πως πρέπει να βρω το κουράγιο μια και είμαι πεπεισμένη πως δεν έχω να περιμένω απολύτως τίποτα. Δεν μπορώ να εντοπίσω λύσεις πέρα από το θάνατο, και η αυτοκτονία είναι η μόνη εφικτή λύση μα δεν έχω τη δύναμη ακόμη... Δε χρειάζομαι “ψυχοθεραπεία” για να τα δω τα πράγματα αλλιώς. Χρειάζομαι μια ευκαιρία να ζήσω! Είμαι 25 χρονών, με πτυχίο ΑΕΙ, κάποια εργασιακή εμπειρία και αρκετά υπεύθυνη ως άτομο. Δεν καταλαβαίνω το λόγο που με ωθούν στην εξαθλίωση. Δεν το αξίζω. Αξίζω μια ευκαιρία να ζήσω. Νιώθω τον κίνδυνο του να μείνω στο δρόμο πολύ κοντά μου, νιώθω πως πολύ σύντομα δεν θα έχω ένα μέρος να κοιμηθώ και δεν θα έχω ένα πιάτο φαγητό να φάω. Έτσι απλά... Γιατί; Μπορεί να μου απαντήσει κανείς σε αυτό το γιατί; Επειδή δεν τυχαίνει να είμαι από τους τυχερούς που ο μπαμπάς τους διατηρεί επιχείρηση και τους έχει εξασφαλίσει εργασία και σταθερό εισόδημα; Επειδή δεν έχω κανένα βύσμα; Επειδή τι; Δεν είναι βασικό δικαίωμα κάθε ανθρώπου να μπορεί να εργαστεί ώστε να επιβιώσει; Για ποιο λόγο με έφεραν στον κόσμο οι γονείς μου ( που παραδοσιακά στήριζαν τη ΝΔ- και έφεραν τη χώρα ως εδώ) στον κόσμο; Για να υποφέρω γεννήθηκα; Ας μου απαντήσει κάποιος σε αυτό. Θέλω να ξέρω το λόγο της ύπαρξης μου εφόσον δεν έχω ως ύπαρξη κανένα απολύτως δικαίωμα... Θέλω μάλιστα να μου δώσουν την απάντηση όλες εκείνες οι γενιές που έφεραν τη χώρα σε αυτό το αδιέξοδο με τις επιλογές τους και μάλιστα κατασπατάλησαν τα όποια χρήματα πέρασαν από τα χέρια τους τα χρόνια της ευημερίας. Γιατί λοιπόν “κύριοι” δε μου δίνετε μια ευκαιρία να επιβιώσω; Για ποιο λόγο με ωθείτε στο θάνατο ως μοναδική λύση; Δεν φταίω εγώ για αυτό που εσείς ονομάσατε κρίση...

Σας αφήνω λοιπόν για να πνιγώ ξανά στα δάκρυα μου. Ήδη το στομάχι μου είναι κόμπος...

πωπω ρε κοπελια με αφησες με ανοιχτο το στομα!

[donald_girl]

Συγχωρέστε με μα θέλω να ξεκινήσω ως εξής... Πολλές φορές σκέφτομαι πως είναι μάταιο πως γράφω εδώ μια και όσα γράφω "δεν πουλάνε" στο φόρουμ, και σίγουρα θα είχα πολλές περισσότερες αναγνώσεις και απαντήσεις αν ανέβαζα ένα θέμα σχετικό με σεξ ή με κάποια ομοφυλοφιλική ανησυχία, ή τελοσπάντων κάτι περισσότερο "κίνκυ"...
Όπως και να έχει ενώ καμιά φορά είναι μάταιο, νιώθω την ανάγκη να τα γράψω, και ας τα γράφω μόνο για να τα ξαναδιαβάσω εγώ.
Συνοπτικά, τα πράγματα έχουν ως εξής: Τελικά τον άλλο μήνα θα φύγω στη Ρόδο. Είμαι στη φάση των ετοιμασιών για όλο αυτό. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν πως στην "δουλειά" που έκανα τους τελευταίους μήνες και που βρήκα έπειτα από πολύ κόπο αποφάσισαν τελικά να μην μας πληρώσουν επειδή "δεν έχουν λεφτά". Έγινε καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας, αλλά η διαδικασία είναι χρονοβόρα και ο νόμος αφήνει πολλά παραθυράκια...
Η μόνη λύση που είδαμε προς στιγμήν ήταν να μείνουμε όλοι μαζί με τη μάνα του δικού μου. Μόνο που εκείνη δεν θέλει να μείνει μαζί μου επειδή "είμαι ακατάστατη"... Φυσικά και δεν την ενδιαφέρει το γεγονός πως μετά από αυτό εγώ θα φύγω. Στα μάτια της είμαι αναλώσιμη, μετά θα βρεθεί μια άλλη για το γιο της οπότε μικρό το κακό... Και φυσικά δεν αξίζει να στεναχωρηθεί κανείς για αυτό...
Φυσικά, ούτε και ο ίδιος θέλει να έρθει μαζί μου στη Ρόδο, σε μια περιοχή που ενδέχεται να υπάρχουν ακόμη ευκαιρίες και που λέγεται πως δεν έχει αγγιχτεί ολότελα από την κρίση. Ο λόγος; Δε θέλει να αφήσει πίσω τη μάνα του.
Πως το βλέπω; Βλέπω πως είναι καλές οι "αγάπες" και τα ωραία λόγια, μέχρι το σημείο όμως που δεν θα μπουν σε ταλαιπωρία για μένα. Πρακτικά θέλουν μονάχα εγώ να προσπαθώ και τότε είναι καλά, όταν έρχεται όμως το ενδεχόμενο να χρειάζεται να κάνουν κάτι και εκείνοι απλώς δεν υπάρχει πιθανότητα.
Επιμένω πως είμαι αναλώσιμη. Γιατί να προσπαθήσει να μας βοηθήσει η μάνα του;Δεν υπάρχει λόγος... Τον άλλο μήνα θα έχει βρεθεί κάποια να με αντικαταστήσει και ο μήνας έχει 9. Γιατί να έρθει μαζί μου εκείνος; Υπάρχουν τόσες άλλες μέσα στη Θεσσαλονίκη...
Ένιωσα και νιώθω μεγάλη λύπη, για μένα κανένας άνθρωπος δεν είναι αναλώσιμος. Πάντα ήθελα να έχω έναν μόνο άνθρωπο στην πορεία της ζωής μου. Βέβαια, επειδή δεν ήταν ποτέ αμφίδρομη αυτή η πρόθεση μα πάντα μονόπλευρη και όσο και αν για μένα οι άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι για εκείνους εγώ είμαι αναλώσιμη, πρέπει να μετριάσω τη λύπη μου. Είναι εύκολο να λένε "σ αγαπώ", είναι δύσκολο να κάνουν αυτή τη λέξη πράξη. Είναι εύκολο να μου λένε να "είμαστε μαζί για πάντα", όταν εγώ προσπαθώ μόνο και οι δικοί μου γονείς πληρώνουν το ενοίκιο... Είναι πανεύκολες οι υποσχέσεις όταν εγώ είμαι εδώ στα δύσκολα, αλλά κανείς ποτέ δεν με ακολούθησε πουθενά. Είναι εύκολο εγώ να ματώνω και να σχίζομαι, αλλά κανείς άλλος να μην έχει τις ίδιες προθέσεις. Και είναι αστείο το γεγονός πως οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει προσδοκίες, αλλά την περίοδο που όλα ήταν απλά. Μόλις τα πράγματα δυσκολέψουν ακούς απλώς πως "αυτό δεν γίνεται"... Γιατί είναι εύκολο να λέμε πως για το ό,τι θα φύγω φταίει η πολιτικοοικονομική κατάσταση της Ελλάδας, αλλά εκείνοι τι έκαναν για να με βοηθήσουν μέσα σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία; Είναι εύκολο να ακούω το πόσο άδικο είναι που αυτές οι καταστάσεις θα μας χωρίσουν και το πόσο κρίμα είναι. Εγώ όμως έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου όλο αυτό το καιρό. Εκείνος;

[μαρκελα]

Από πού να ξεκινήσω για όλ' αυτά που εκφράζουν κι εμένα απόλυτα; Μάλλον απ' την αρχή.
Ναι η αλήθεια δεν "πουλάει", αλλά είμαι της γνώμης, ότι πρέπει να λέγεται έτσι κι αλλιώς, μήπως στο τέλος κάτι γίνει.
Η απόφασή σου να μετοικήσεις, είναι σωστή και νομίζω τόχουμε ξανασυζητήσει. Το σκέφτομαι τώρα πολύ σοβαρά κι εγώ και να σου πω, είμαστε τυχερές που υπάρχει έστω κι αυτή η δυνατότητα..
Γι' αυτό το "ακατάστατη" έχω κάποια απορία, αλλά κι αυτήν την προσπερνώ, γιατί αν το θέμα "τάξης" είναι σοβαρό για την μάνα του δικού σου πριν καν συγκατοικήσετε δεν ξέρω τί θα γινόταν μετά, με τα πραγματικά σοβαρά θέματα.
Αυτός κι η μάνα του θα μπορούσαν νάρθουν στην Ρόδο; Γιατί αν μπορούν και δεν το κάνει τότε προχώρα ο τύπος δεν αξίζει. Πολλά τούδωσες και πολλά έκανες για κείνον. Κοίτα την ζωή σου.

[donald_girl]

Αυτός τουλάχιστον δεν έχει τίποτα να τον κρατάει εδώ πέρα από το ότι "δε θέλει να αφήσει πίσω τη μάνα του"... + τους φίλους του και τη ζωή που κάνει εδώ

[Gypsy Cello]

Κορίτσι, αν νιώθεις ότι σε θεωρούν αναλώσιμη φύγε και μην νοιάζεσαι για τίποτα άλλο. Μπορείς και συ να βρεις κάποιον άλλο, δεν έχει μόνο αυτός αυτήν την ευκαιρία. Ισως να ΄ναι δύσκολα στην αρχή αλλά κάθε εμπόδιο για καλό. Βρίσκεσαι στην πιο παραγωγική ηλικία της ζωής σου, που μπορείς και θέλεις να παλέψεις για ν' ανεξαρτητοποιηθείς οικονομικά, μην χάνεις ευκαιρίες. Οταν μια πόρτα κλείνει, ανοιγει κάποια άλλη και ίσως να ναι καλύτερα έτσι.


Οσο για την απήχηση του θέματος σου στο φόρουμ, έχεις δίκιο, υπάρχει πολύ σούργελο εδώ μέσα αλλά never mind, υπάρχουν και αξιόλογα μέλη με διάθεση να συζητήσουν σοβαρά.

[donald_girl]

Κακά τα ψέματα είναι δύσκολο να ξεκινάς ξανά και ξανά από την αρχή. Εγώ πάντα αποζητούσα τη σταθερότητα. Ελπίζω πως αν τελικά βρω κάτι άλλο να μη χρειαστεί στη συνέχεια να βολοδέρνω ξανά. Αλλά και πάλι δεν ξέρεις ο καθένας τι θα σου βγει... Είναι πολύ ψυχοφθόρο αυτό όλο. Θα ήθελα να ζούσα σε έναν ονειρικό κόσμο που θα είχα κάνει μόνο μια σχέση στη ζωή μου και θα είχα τους ίδιους φίλους μια ζωή και θα έμενα στο ίδιο σπίτι και θα είχα την ίδια σταθερή δουλειά. Για κάποιους αυτό φαντάζει εφιάλτης και πολύ βαρετό. Εγώ όμως αυτό αποζητούσα πάντα, μια οικογένεια... Δάκρυα...