ολα μαυρα

[Lou!]

δε βρισκω κανενα νοημα στη ζωη. δε με ενδιαφερει τπτ. θεωρω τον εαυτο μου τελειως αχρηστο κ αναξιο. απο το παρελθον μου θυμαμαι μονο τα ασχημα. μου κολλαει στο μυαλο ο,τι με εχει ενοχλησει αφορητα. δεν ξερω τι μου φταιει πραγματικα. δε θελω αλλο να ζω ετσι. δεν πιστευω οτι μπορω να κανω κατι για να το αλλαξω ολο αυτο. θελω να σταματησει η ζωη μου, δεν το θελω το υπολοιπο της ζωης μου, δε με ενδιαφερει τπτ, ουτε εχω να κανω κατι δημιουργικο.

επισης ακομα καποια παλαια γεγονοτα με θυμωνουν. με θυμωνει που με κλεισανε οι γονεις μου με πρωτοβουλια του τοτε γιατρου μου στην ψυχ κλινικη το '99. με θυμωνει ακομα, κ ας εχουν περασει 12 χρονια. με κλεισανε με το ετσι θελω. δε με ρωτησανε. επισης μου κανανε "θεραπεια" με το ετσι θελω. ειχα καταθλιψη κ επαιρνα ηδη φαρμακα κ ειχα κανει μια αποπειρα με τα φαρμακα της καταθλιψης πριν περιπου 20 μερες απο τοτε που με κλεισανε μεσα. αυτοι με κλεισανε μεσα κ μου δινανε φαρμακα με το ζορι αλλα οχι μονο. [η αποπειρα θεωρηθηκε για τελειως αρρωστο λογο, επειδη δεν πηγα καλα σε ενα διεθνη μαθητικο διαγωνισμο].

μου κανανε κ μια αλλη θεραπεια, ερχοντουσαν μερα παρα μερα το πρωι στο δωματιο μου 1-2 τυποι (δε θυμαμαι λεπτομερειες) κ μου καναν μια ενεση στη βλεβα κ μετα εχανα τις αισθησεις μου κ δεν ξερω τι αλλο μου κανανε. κ μου το καναν αυτο για 8 φορες. δεν μου ειπανε τι μου κανανε. απο οτι εμαθα στο ιντερνετ πολλα χρονια αργοτερα (απο το '07 κ μετα), ετσι ακριβως γινεται το ECT (Electroconvulsive Therapy) ή αλλιως το γνωστο "ηλεκτροσοκ" (απο τις ταινιες). θυμωσα πολυ οταν το εμαθα κ εβαλα τα κλαμματα κ αισθανθηκα σαν ενα 5χρονο παιδακι που το ειχαν κοροιδεψει. προσπαθησα να μαθω τι ειχε παιξει, πηγα εγω αυτοπροσωπως στην κλινικη εκεινη πριν λιγες μερες (τωρα πολυ προσφατα) με την ταυτοτητα μου να δω τα ιατρικα αρχεια της περιπτωσης μου, αλλα δυστυχως η κλινικη ειχε ανακαινιστει κ αλλαξει διευθυνση κ το μονο που βρηκαν ηταν οτι οντως ειχα νοσηλευτει πασχουσα απο καταθλιψη τοτε, κ μου ειπαν καποιοι ψυχιατροι που ρωτησα εκει οτι στην παλια κλινικη γινοταν το ECT. ο μονος που ισως ξερει πλεον τι πραγματικα εγινε, ειναι ο τοτε ψυχιατρος μου (δεν τον εχω ρωτησει). αυτα.

σοκαριστηκα οταν καταλαβα οτι ειμαι ενα ψυχακι που του εχουν κανει κ ηλεκτροσοκ...

ακομα αναρωτιεμαι αν οι γονεις μου με αγαπουσαν τοτε...

δεν ξερω τι να κανω απο εδω κ περα...

[carrie]

Προσωπικα δεν μου εχεις δωσει επουδενι την εικονα ψυχακιου εδω μεσα. Αλλοι μου την εχουνε δωσει, εσυ οχι. Αντιθετως εχεις πολυ ωραιες αποψεις και αποριες, απο οσο θυμαμαι. Μην ταυτιζεις λοιπον το παρελθον με το σημερα, και μην κολλας ταμπελες! Επειδη ημουν χοντρη στο γυμνασιο, δεν θα με λενε μια ζωη χοντρη και τωρα που εχω χασει 15 κιλα!
Οι γονεις σου με αυτα που ξερανε και αυτα που τους λεγανε οι γιατροι, οι ειδικοι δλδ, ειμαι σιγουρη οτι προσπαθησαν να κανουν το καλυτερο.
οσο για το νοημα της ζωης, μη λες τετοια πραγματα, γιατι αμα κινδυνεψεις πραγματικα να χασεις τη ζωη σου, τοτε θα ψαχνεις να το βρεις απεγνωσμενα!! να σου πω που ειναι, ειναι σε ολα αυτα τα πραγματα που εχεις ονειρευτει, η ειχες ονειρευτει, αμα δεν ονειρευεσαι πια. Σε αυτα που ηθελες να κανεις ως παιδι και ισως να μην εκανες, σε αυτα που σου εδιναν χαρα..

[Sofia]

Lou,

το οτι θυμωνεις σε πειραζει? το βρισκεις κακο? εχεις ενοχες που θυμωνεις με τους γονεις σου?

[Lou!]

Σοφια, οχι δεν εχω ενοχες να θυμωνω με τους γονεις μου, απλα απο ενα σημειο κ επειτα με κουραζει ο θυμος. θα ηθελα να μπορω να αποδεχομαι κατι κ να μη θυμωνω για να ησυχασω. διαφορετικα δεν εχω προβλημα κ να τα σπασω πληρως με τους γονεις μου.

καρι, αυτην την περιοδο τουλαχιστον δεν εχω ορεξη ουτε για μισο ονειρο. δεν ξερω αν θα μου ξαναρθει η ορεξη, αλλα το καλυτερο μου ειναι να κοιμαμαι στο κρεββατακι μου.

[marian_m]

Βρίσκεσαι σε φάση ψυχοθεραπείας?

[Lou!]

μαριαν, ναι παω εδω κ κανα τριμηνο περιπου. δεν ξερω τι μελλει γενεσθαι. την τελευταια φορα που πηγα συζητησαμε καποια πραγματα, τοσο χαλια απο συνεδρια δεν εχω φυγει ποτε στη ζωη μου.

[iberis]

Οι γονείς σου σε αγαπούσανε και από το φόβο τους μην σε χάσουνε, έκαναν αυτό που πίστευαν ότι ήταν το καλύτερο, και πιθανότατα αφού το συζήτησαν με τον ψυχίατρό σου. Φοβήθηκαν λου.. αισθάνονταν μάλλον ότι δεν μπορούσαν να διαχειριστούν την κατάσταση διαφορετικά.

δε βρισκω κανενα νοημα στη ζωη. δε με ενδιαφερει τπτ ...

Σε πολλά σου ποστ αναφέρεις ότι είχες περάσει κατάθλιψη. Αυτά που λες όμως τώρα είναι συμπτώματα κατάθλιψης (δεν είμαι βέβαια ειδικός) και κάπως πρέπει να την αντιμετωπίσεις για να βρεις και πάλι το ενδιαφέρον σου για τη ζωή. Είτε με ψυχολογική υποστήριξη, είτε με φαρμακευτική αγωγή ή και με τα δύο. Στη ζωή μας μπορεί να έχουμε περάσει διάφορες άσχημες καταστάσεις αλλά δεν ωφελεί να "μένουμε" σε αυτές και να τις σκεφτόμαστε συνέχεια. Το από δω και πέρα έχει σημασία.

[Lou!]

με ενοχλησε ιδιαιτερα που με κλεισανε στην κλινικη τοτε. απο παλια εννοω. με εχει βασανισει πολυ.
κ με ενοχλησε ακομα περισσοτερο αυτο που ανακαλυψα προσφατα, οτι αυτη η μυστηριωδης θεραπεια ηταν κατα 99% ηλεκτροσοκ.

[Lou!]

μαλλον ξαναπερναω καταθλιψη κ τωρα.

[marian_m]

Το φαντάστηκα. Είναι φάσεις που συμβαίνουν στη διάρκεια της ψυχοθεραπείας, όσο δουλεύουμε κάποια πράγματα. Δεν πρέπει να σε αποκαρδιώνει, ίσα ίσα, συνήθως σημαίνει ότι γίνεται δουλειά. Δεν είναι κάτι ανώδυνο η ψυχοθεραπεία. Και η αλήθεια είναι ότι είναι πολλοί που στα δύσκολα τα παρατάνε, νομίζοντας ότι τους κάνει κακό. Είναι γιατί έχουν την ψευδαίσθηση, ότι θα πρέπει πάντα να φεύγουν χαρούμενοι από τις συνεδρίες. Δεν είναι όμως έτσι. Σ' αυτό το θέμα είναι καθοριστικός και ο ρόλος του θεραπευτή. Κατά πόσο δηλαδή είναι ικανός να σε βοηθήσει να μην τα παρατήσεις.

[carrie]

καρι, αυτην την περιοδο τουλαχιστον δεν εχω ορεξη ουτε για μισο ονειρο. δεν ξερω αν θα μου ξαναρθει η ορεξη, αλλα το καλυτερο μου ειναι να κοιμαμαι στο κρεββατακι μου.

καταλαβα η κατασταση ειναι πιο μαυρη αο οτι νομισα. οταν ειχα φτασει σε ενα σημειο αποκοσμης μαυριλας για τα δικα μου δεδομενα βεβαια, εγινε μετα πο χρονια ενα κλικ μεσα μου και λεω σιχτιρ, μονο εμενα εχω, για μενα ρε για την παρτη μου θα ειμαι καλα. τραλαλα τραλαλα! Πραγματικα με ειχε δει μαι φιλη μου το πρωι χαλια, και το απογευμα ημουν καλα. Πρεπει να θελησεις να βγεις απο αυτο το πραγμα. Το θεμα ειναι οτι φοβομαστε να βγουμε, γιατι νιωθουμε οτι αυτη η μαυριλα η θλιψη και το αγχος προστατευουν και συντηρουν μια κατασταση, ειναι γνωριμη η μαυριλα, αυτην ξερετε αυτην εμπιστευεστε, και οποιαδηποτε αλλαγη την φοβομαστε. επισυρει τυψεις ενοχες και φοβιες. Και μετα θα σου πω για τα ονειρα.

[Lou!]

δεν ειναι παντα καθε μερα ιδια. καποιες μερες ειναι τελειως χαλια, καποιες μερες εχω πιο πολλη ορεξη.

[marian_m]

μαλλον ξαναπερναω καταθλιψη κ τωρα.

Πιθανότατα όχι.
Κάποια πράγματα πρέπει να τα βιώσουμε για να τα ξεπεράσουμε. Γιατί, το ότι δεν θυμώσαμε όταν έπρεπε και το καταπνίξαμε, μας έφερε στο σημείο να αρρωστήσουμε. Το ότι γυρνάς στο παρελθόν και σκέφτεσαι τι σου έκαναν οι γονείς σου και θυμώνεις γι' αυτό είναι απαραίτητο για να καταφέρεις να απελευθερωθείς. Και πίστεψέ με, όταν γίνει αυτό, τότε θα μπορέσεις να τους αγαπήσεις πραγματικά. Όταν τους αποδεχτείς με τις αδυναμίες τους και τις ανασφάλειές τους, όταν πλέον θα μπορείς να τους δεις σαν ίσους και όχι πλέον σαν τους παντοδύναμους γονείς, τότε πιθανόν και να τους συγχωρέσεις. Τότε στην ουσία θα "ενηλικιωθείς". Αλλά έχει δρόμο -και ίσως και πόνο- μέχρι τότε.
Είναι μεγάλο ταξίδι η ψυχοθεραπεία. Που δύσκολα το υποψιάζεται κάποιος που δεν πέρασε από αυτή τη διαδικασία.

[ME&I]

δεν ξέρω αν εργάζεσε αλλα όπως λες το μόνο που θες να κάνεις αυτη την περιοδο είναι να είσαι στο κρεβάτι σου και να κοιμάσε. μπορείς να στραφείς λίγο και σιγά σιγά προς τον εαυτό σου απο το κραβάτι διαβάζοντας κάποιο βιβλιο εσωτερικής αναζήτησης το οποιο θα σε βοηθούσε και θα σε ανέβαζε λίγο, η προσωπική μου γνώμη είναι οτι θα ήταν καλό στην περίπτωσή σου για λίγο καιρό να διαγράψεις τελείως το παρελθόν σου μέχρι να νιώσεις οτι μπορείς να ξαναβουτήξεις σε αυτο με πιο ήρεμη ματιά και χωρίς θυμό ωστε να κάνεις την ψυχανάλυση σου. Θα σου πρότεινα να διαβάσεις το ''ριζική συγχώρεση'' του Colin Tipping, θα σε απελευθερώσει απ'όλους και κυρίως απο τον θυμό σου... πιστεύω θα σε βοηθήσει για αρχη... σου ευχομαι τα καλύτερα!!!

[Lou!]

ειχα θυμωσει κ τοτε με τους γονεις μου. απλα θυμωνω ακομα, λιγοτερο βεβαια. απλα εμαθα για το ηλεκτροσοκ που δεν το ηξερα τοτε. δεν ξερω σε τι οφελει ο θυμος απο ενα σημειο κ επειτα.