Φοβάμαι να αντιμιλήσω..

[s83]

Καλησπέρα σε όλους. Θα ήθελα να μοιραστώ κι εγώ ένα "πρόβλημα" που έχω. Δυσκολεύομαι να αντιμιλάω (δεν αντιμιλάω σχεδόν ποτέ παρά μόνο σε δικούς μου ανθρώπους,δηλαδή οικογένεια-σχέση).Πολλές φορές υπήρξαν περιπτώσεις που είτε δε μου μίλησαν ή δε μου συμπεριφέρθηκαν καλά άτομα και απλά το κράτησα μέσα μου χρίς να πω κάτι νιώθωντας πολύ αδύναμη, πολύ αναστατωμένη και όχι και μεγάλη αυτοεκτίμηση.Συνήθως η αντίδρασή μου απέναντι σε άτομα που δε μου φέρθηκαν καλά και αναγκάζομαι να είμαι στον ίδιο χώρο μαζί τους είναι να μη τους μιλάω καθόλου ή τα πολύ τυπικά και όσο μπορώ να απομακρύνομαι από αυτά.Βλέπω όμως άλλους ανθρώπους που λένε χύμα αυτά που νιώθουν και δείχνουν τον εκνευρισμό τους και ζηλεύω γιατί νιώθω πως εγώ απλά δεν μπορώ να το κάνω.Είχα κάνει μία επίσκεψη σε ψυχολόγο αλλά επειδή ήταν πολλά τα λεφτά δεν ξαναπήγα..Γενικά δεν μπορώ να πω ότι έχω κατάθλιψη αλλά ότι έχω τάση προς την κατάθλιψη κι ένας μεγάλος παράγοντας είναι αυτός,ότι δηλαδή νιώθω πως δεν μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου,για την ακρίβεια φοβάμαι τον εκνευρισμό των άλλων,φοβάμαι ότι δεν μπορώ να τον αντιμετωπίσω..Όποτε έχω προσπαθήσει να αντιμιλήσω σε κάποιον ή να δείξω ότι έχω εκνευριστεί τρέμω ολόκληρη και δεν μπορώ να μιλήσω.Αν κάποιος από εσάς έχει κάτι παρόμοιο και το αντιμετώπισε ή γενικά μπορεί να δώσει κάποια συμβουλή ως προς το πως θα μπορούσα να το ξεπεράσω, καλοδεχούμενη! Ευχαριστώ.

[miaallagi]

κ εγω αντιμετωπιζω το ιδιο ακριβως προβλημα.οσες φορες προσπαθω να υπερασπιστω τον εαυττο μου δεν καταφερνω τιποτα νιωθω πως ολοι με αντιμετωπιζουν σαν παιδακι.ειμαι 30 ετων και μητερα.φαινομαι σαν κοπελιτσα,η φωνη μου ειναι λεπτη κ νιωθω πως οι αλλοι γυρω μου δεν με παιρνουν στα σοβαρα οτι κ αν κανω.πιστευω ειναι καθαρα στον ανθρωπο.κ τι βγαζεις στον αλλο.πχ ειχα μια διαμαχη με την εφορια.πηγα να τη λυσω κ με αντιμετωπισαν σαν σκουπιδι.εστειλα τον αντρα μου κ με τον τσαμπουκα που εβγαλε λυθηκε το προβλημα.δεν ξερω πως αντιμετωπιζεται αυτο ειναι πολυ δυσκολο πιστευω.βλεπω κατι γυναικες με ''τσαμπουκα'' μεσα τους που λεω δε με παιρνει να τσακωθω πως να σου πω βρε παιδι μου,τις ''φοβαμαι'',ενω βλεπω κατι αλλες ηρεμες κ νιωθω καλυτερα γιατι ξερω προκαταβολικα πως κ να τσακωθω δε θα με βαλει η αλλη κατω στο λεγε λεγε λεγε.με καταλαβες πιστευω.ειναι στο τι βγαζεις εσυ στον αλλον.μια συμβουλη απο μενα ειναι αν πας καπου που πρεπει να λυσεις μια διαφωνια θα πρεπει να εχεις μελετησει ολα τα ''σεναρια'' πριν ωστε να βρεις καταλληλες απαντησεις ωστε να τους αποστωμωνεις!η αμα δε μπορεις βαλε καποιον αλλο για σενα.ολα αυτα πιστευω πηγαζουν απο την παιδικη μας ηλικια στο πως μας μεγαλωσαν οι γονεις μας.εγω μεγαλωσα μονη μου με τους γονεις μου,δε με αφηναν να παιζω με αλλα παιδακια στα σπιτια,μονο στην αδελφη της μανας μου πηγαιναμε.ημουν ντροπαλη σαν παιδακι,φοβομουν να μιλησω στον κοσμο μηπως πω βλακεια.κ ακομα τοχω αυτο!μολις βρηκες μια φιλη ομοιοπαθουσα...

[marian_m]

Ήμουνα πολύ λιγότερο διεκδικητική, ειλικρινής και "τσαμπουκάς" πριν την ψυχοθεραπεία. Στον συγκεκριμένο τομέα, έγινα άλλος άνθρωπος. Πιστεύω ότι είναι κάτι που μπορούμε να το διορθώσουμε αν το αποφασίσουμε. Και είναι κρίμα να μην το κάνουμε. Όλα είναι ευκολότερα μετά.

[s83]

Ήμουνα πολύ λιγότερο διεκδικητική, ειλικρινής και "τσαμπουκάς" πριν την ψυχοθεραπεία. Στον συγκεκριμένο τομέα, έγινα άλλος άνθρωπος. Πιστεύω ότι είναι κάτι που μπορούμε να το διορθώσουμε αν το αποφασίσουμε. Και είναι κρίμα να μην το κάνουμε. Όλα είναι ευκολότερα μετά.

Δηλαδή αγαπητή marian_m πιστεύεις ότι χρειάζεται ψυχοθεραπεία; Γιατί την απόφαση είναι πολύ δύσκολο η αλήθεια να την παρεις μόνος σου..

[carrot]

το έκασνα εντιτ και το έβαλα πιο κατω

[carrot]

Πολλές φορές μου έχει συμβεί αυτό. Δεν αντιμιλούσα ποτέ σε κανέναν ότι και να μου έκαναν παρά μόνο στην μάνα μου. Για τον λόγο αυτό είχαν αρκετοί αδαμαστοι το θάρρος να με κακοποιούν, κάποιες φορές μπορούσα και αντιστεκόμουν και έδινα μερικές άλλες φορές όταν μαζευόντουσαν πολλοί καθόμουν και έτρωγα εγώ το ξύλο. Ακόμα και σε αδύναμα κοριτσάκια με υφάκι που με μεταχείριζαν δεν έλεγα τίποτα ενώ θα μπορούσα να σπάσω τα κοκκαλάκια τους αν ήμουν σαν κι αυτούς και δεν μου το έδιναν ταυτόχρονα.
Σιγά σιγά μεγαλώνοντας άρχισα να ξεσπάω λεκτικά σε πιο αδύναμους όπως μια φορά σε έναν κάπως χαζούλη που του την είπα χωρίς ουσιαστικό λόγο (το έκανα έλάχιστες φορές αυτό και δεν μου άρεσε ούτε ένιωθα καλά με τον εαυτό μου) έως ότου έφτασα σε ένα ξέσπασμα μεγάλου βεληνεκές για το οποίο με έστειλαν στον ψυχίατρο.
Άλλες φορές βέβαια απλά συνέχιζα να είμαι υπάκουος και άβουλος και αργούσα να το καταλάβω.
Ήμουν υπερβολικά καλός και αγαθός και θύμα εκμεταλευσης πολλές φορές. Έδινα εύκολα, χρήμα, αισθήματα, ισως από φόβο μοναξίας για να έχω ανθρώπους κοντά μου οι οποίοι θα ήταν καλοί μαζί μου μόνο για όσο καιρό έδινα.

[ΜΑΡΙΑ.Α]

εγω με την ψυχοθεραπεια δεν το εχω καταφερει παντως!στον αντρα μου τα χωνω!στην οικογενεια μου το ιδιο εκτος απο τον πατερα μου,που δεν του αντιμιλουσα ποτε!
στην πεθερα μου που μου σπαει το νευρικο συστημα δεν μπορω να πω λεξη!ειμαι 44 εχω παντρευτη απο τα 17 και ακομα δεν μπορω να τησ πω αι παρατα μας!μπορει να μου φτανει την πιεση 20 αλλα δεν μιλαω!τι ειναι αυτο το χαλι!και σε φιλους,δεν μπορω να ερθω σε αντιπαραθεση,θελω παντα να βγαζω εναν καλο εαυτο!πιστευω ειναι κατι που ξεκιναει απο τα παιδικα μας χρονια!να σεβομαστε,να μην αντιμιλαμε,να ειμαστε καλοι ανθρωποι!ολα αυτα υπαρχουν μεσα μας!δεν μας εμαθαν να σεβομαστε τον εαυτο μας πιο πολυ απο τους αλλους!εγω αισθανομαι πολυ ενοχικη εκεινη την ωρα και δεν μπορω να υπερασπιστω τον εαυτο μου!