Κρίσεις πανικού

[Υφάκι]

Καλησπέρα κι από μένα! Κρίση πανικού έπαθα μια φορά στη ζωή μου, ένα πρωί στο λεωφορείο καθώς πήγαινα στη χειρότερη δουλειά που θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Τότε νόμιζα απλά ότι είχε να κάνει με τη συνηθισμένη μου αντίδραση στην έλλειψη οξυγόνου, αλλά μια κουβέντα μιας γνωστής μου με έκανε να το ξανασκεφτώ. Παράλληλα βοήθησε και η πεποίθηση της ενδοκρινολόγου μου ότι η εμφάνιση του θυροειδή την εποχή που δούλευα στη συγκεκριμένη εταιρία δεν είναι τυχαία, αλλά και η ανάλυση του πως μοιάζει μια κρίση πανικού, από μια φίλη που το κατέχει το άθλημα καλά...

Εκτοτε πήγα να ξαναπάθω κρίση μια μέρα πάλι στο λεωφορείο. Σκέφτηκα τη φίλη μου και πριν επικεντρώσω την προσοχή μου στο ότι δεν έχω αέρα, αποφάσισα να κάνω πως δεν τρέχει τίποτα. Και πραγματικά, η έλλειψη οξυγόνου κράτησε μόνο τα λίγα δευτερόλεπτα που κάθισα να το σκεφτώ.

Θα ήθελα εδώ να κάνω χρήση του χώρου και να ρωτήσω την Τίνα κάτι αν μπορώ... λίγο άσχετο αλλά το χρειάζομαι άμεσα...

Τίνα, δείχνεις άνθρωπος δυνατός, που παλεύεις και θα ήθελα να χρησιμοποιήσω λίγη από τη δύναμή σου. Διάβασα για το πώς ξεπέρασες τη φοβία σου στη δουλειά. Αύριο πρόκειται να πάω σε κάποια σημεία κοντά στο σπίτι και να αφήσω βιογραφικά. Πρόκειται δηλαδή να μπω στη διαδικασία της συνέντευξης. Δεν ξέρω αν φοβάμαι περισσότερο την ίδια τη συνέντευξη, ή το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρω μέσα στην τάξη όταν θα έρθει η ώρα. Πρόκειται επίσης για διδασκαλία όπως κατάλαβες, στην οποία δεν έχω τριφτεί ακόμα (αν και έχω κάνει πρακτικές στις οποίες τα πήγαινα όλο και πιο καλά αλλά φανερά μου έλειπε η αυτοπεποίθηση) και δεν έχω δουλέψει. Ίσως αν ήμουν σίγουρη για το τί σόι δασκάλα θα γίνω να μη φοβόμουν καθόλου τη συνέντευξη (άλλωστε υπήρξε στο παρελθόν συνέντευξη που πήγα σίγουρη για τον εαυτό μου μια και αυτά που είχα ήταν πολύ περισσότερα από αυτά που ζητούσαν). Τέλος πάντων ακόμα δεν έχω καταφέρει να στείλω βιογραφικά και έδωσα προθεσμία την αυριανή ή τη μεθαυριανή μέρα στον εαυτό μου. Φοβάμαι μήπως και η μεθαυριανή γίνει \"την άλλη εβδομάδα\". Όταν σκέφτομαι το ενδεχόμενο να βρω δουλειά είναι όλα οκ. Όταν μπαίνω στο κλίμα του \"τώρα πάω για συνέντευξη-αύριο μπορεί να μπω στην τάξη\" κάνω πίσω. Σήμερα για παράδειγμα είχα σωματικές ενοχλήσεις από το πρωί και είναι σίγουρα επειδή ξέρω ότι αύριο είναι η μέρα. Ταυτόχρονα φοβάμαι διάφορα πράγματα όπως την ερώτηση \"γιατί θυμήθηκες Ιούνιο μήνα να μας επισκευτείς;\" που φυσικά δεν απαντιέται. Δεν ξέρω τί ζητάω ακριβώς από σένα. Αλλά έναν καλό λόγο για το πώς θα τα καταφέρω να πάω με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία -αρχικά στην αναζήτηση δουλειάς και κυρίως μέσα στην τάξη- ίσως να έχεις να μου πεις μέσα από την εμπειρία σου.

Φυσικά αν κανείς άλλος το νιώθει, είναι καλοδεχούμενος, αρκεί φυσικά να μην κάνω κατάχρηση του χώρου.
Ευχαριστώ.

[Eiron-eros]

Αγαπητοι μου φιλοι ειμαι 45 ετων και παιδευομαι απο τα 40.
Μην το ψαχνετε δεν περναει. Ειναι δικη μας συμπεριφορα την οποια εχουμε δομησει εμεις με πολυ γερα θεμελια και δουλεια ετων.
Θα μας ταλαιπωρει λοιπον και οποιος μπορει να ζει σε προστατευμενο περιβαλον για αοριστο χρονικο διαστημα θα το περναει οταν ερχεται δινοντας χρονο στον εαυτο του.
Αν ομως εχεις δουλεια παδια σκυλια υποχρεωσεις τα φαρμακακια ειναι ο μονος τροπος να συνεχισεις .
Κουραγιο σε ολους ευχομαι και να εχουμε δυναμη να παρατηρουμε την ταλαιπωρια μας οσο πιο ενδελεχως μπορουμε.

[a_s]

Aγαπητοί,
ειναι η δευτερη φορά που μπαίνω στο forum σας. Την πρώτη φορά ειχα μπει πριν δυο χρόνια οταν περνούσα τις κρίσεις πανικού. Τώρα σκεφτηκα οτι πιθναον η εμπιερία μου να μπορεί να βοηθησει άλλους ανθρώπους να τις ξεπεράσουν.
Η πρώτη κρίση πανικού ήρθε πρίν δυο χρόνια. Ποτε πριν δεν είχα κανένα ψυχοσωματικό σύμπτωμα και δεν ήξερα καν τιν ειναι οι κρίσεις πανικού. Εκει λοιπον που καθομουν για δευτερολεπτα εχασα την οραση μου και από τον φοβο μου ξεκινησε ταχυκαρδια και δυσπνοια η οποια χειρτερευε οσο περνουσε η ωρα, οσπου καποια στιγμη νομιζα οτι δεν μπορω να αναπνευσω καθολου και οτι θα λιποθυμισω. Πηγα κατευθειαν στο νοσοκομειο στα επειγοντα και οσο περνουσε η ωρα και με εξεταζαν οι γιατροι τα συμπτωματα σιγα σιγα εφευγαν. Μετα απο νευρολογικες εξετασεις, ακτινογραφιες και καρδιογραφημκατα με διαβεβαιωσαν οι γιατροι οτι δεν ειχα κατι σωματικο και οτι ηταν ψυχολογικο. Την ιδια μερα μιλησα σε μια φιλη μου ψυχολογο για το τι συνεβει η οποία από την πρώτη στιγμη με προτρεψε να μεινω μεσα στο σπιτι και να βγω εξω. Πραγματικα σχεδον δεν την πιστευα οταν μου ελεγε και ξαναελεγε οτι ειναι ψυχολογικο. Οι κρίσεις πανικού συνέχισαν για περιπου ενα χρονο αλλα φυσικά καμία από τις επόμενες δεν είχε την ίδια ένταση με την πρώτη. Στο διαστημα αυτο είχα ανπτύξει και ενα ειδος αγοραφοβιας αφου φοβομουν ανα διαστήματα να βγω εξω από το σπίτι και να απομακρυνθώ από τα γνωστά μου μέρη. Επίσης, ένα ακόμη τομακτικό σύμπτωμα ήταν οτι αισθανόμουν ότι ήμουν κλεισμένη σε ενα πλαστικό πλαίσιο και έβλεπα όλα τα πράγματα κάπως θολά.
Αυτό που πιστευω ότι με βοήθησε να τις ξεπεράσω είναι ότι εμαθα από την πρώτη στιγμή τι ήταν αυτό που περνούσα, λόγω της φίλης μου που έτυχε και ήταν ψυχολόγος, καθώς και η συνεχή παρότρυνση της από την πρώτη στιγμή και όλους αυτους τους μηνες να βγαίνω εξω και να προσπαθώ να αντιμετωπίσω τους φόβους μου. Σε όλο αυτό το διάστημα δεν κατεφυγα καθολου σε φαρμακευτική αγωγή και όυτε είχα συμβουλευτεί επαγγλεματία ψυχολόγο, περα από την φίλη μου. Παρόλα αυτά έκανα μεγάλη προσπάθεια για να το ξεπεράσω μιας μόλις είχα προσληφθεί σε μία καινούρια δουλειά και κάθε πρωί για να πάω στη δουλειά επρεπε να κάνω υπερπροσπάθεια σκεφτόμενη τι μπορει να μου συμβει και οτι μπορεί να με πιασει και στη δουλεια όπως και συνεβει κάποια στιγμή.
Αυτό που θέλω να πω ειναι οτι οι κρίσεις πανικού μπορουν να ξεπεραστουν με πολύ πάρα πολύ προσπάθεια. Πιστευω ο τρόπος που μπορεί να το ξεπεράσει ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός για τον καθενα αλλα δεν πρέπει κανεις να απογοητευεται.Εγώ όσο το περνούσα αυτό πίστευα ότι δεν θα περάσει ποτέ κάτι το οποίο δεν ισχύει τελικά απλά θέλει υπομονή, επιμονή και πολύ δύναμη. Έγώ αν το περνουσα ξανά θα συμβουλευόμουν ένα ψυχολόγο εξ’αρχής μόνο και μόνο για να συντομευσω το διάστημα που χρειάζεται για να το ξεπεράσεις και για να με διευκολύνει στην προσπάθειά μου.
Επίσης, με τις κρίσεις πανικού έμεθα να ακούω το σώμα μου και να καταλαβαίνω λίγο περισσότερο από ότι πριν τα σήματα αδυναμιας που μου στελνει.
Ελπίζω να βοήθησα κανέναν, γιατί και εγώ ψάχνοντας στα forum έπαιρνα κουράγιο και ακούγοντας ανθρώπους που το έχουν ξεπεράσει.
Καλή δυναμη

[VasilisA]

Δεν ξέρω εάν είναι τυχαίο αλλά όσο δούλευα υππαληλος δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα.
Μόλις επιχείρησα να κάνω δική μου δουλειά σε συνδυασμό με μια ηλίαση τότε ξεκίνησαν όλα. Τυχαίο? Αμ δε νομίζω…
Πάντως να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους όσο και απαισιόδοξο να ακούγεται εμένα μου αρέσει η ειλικρίνεια. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξεπεράσεις τις κρίσεις πανικού. Επίσης είναι πολύ δύσκολο να αποβάλεις τις αρνητικές σκέψεις και το πλάκωμα στο στήθος λες και κάθετε πάνω σου ελέφαντας.
Όποιος κατάφερε να το ξεπεράσει εντελώς πρόκειται να ζει κάτι καινούριο.
Στην ουσία μια καινούρια ζωή….

[dora-agxos]

βασιλη εγω ξεφυγα απο αυτον τον γολγοθα!αλλα παντα μενει ενα μικρο κουσουρακι ασ μου επιτραπει η εκφραση μετα απο τετοια περιπετεια..παραμενουμε αγχωδεις ισως ενα θετικο που μπορω να βρω ειναι οτι μαθαινεις τον εαυτο σου,τα καμπανακια μας.

[dora-agxos]

Originally posted by a_s
Aγαπητοί,
ειναι η δευτερη φορά που μπαίνω στο forum σας. Την πρώτη φορά ειχα μπει πριν δυο χρόνια οταν περνούσα τις κρίσεις πανικού. Τώρα σκεφτηκα οτι πιθναον η εμπιερία μου να μπορεί να βοηθησει άλλους ανθρώπους να τις ξεπεράσουν.
Η πρώτη κρίση πανικού ήρθε πρίν δυο χρόνια. Ποτε πριν δεν είχα κανένα ψυχοσωματικό σύμπτωμα και δεν ήξερα καν τιν ειναι οι κρίσεις πανικού. Εκει λοιπον που καθομουν για δευτερολεπτα εχασα την οραση μου και από τον φοβο μου ξεκινησε ταχυκαρδια και δυσπνοια η οποια χειρτερευε οσο περνουσε η ωρα, οσπου καποια στιγμη νομιζα οτι δεν μπορω να αναπνευσω καθολου και οτι θα λιποθυμισω. Πηγα κατευθειαν στο νοσοκομειο στα επειγοντα και οσο περνουσε η ωρα και με εξεταζαν οι γιατροι τα συμπτωματα σιγα σιγα εφευγαν. Μετα απο νευρολογικες εξετασεις, ακτινογραφιες και καρδιογραφημκατα με διαβεβαιωσαν οι γιατροι οτι δεν ειχα κατι σωματικο και οτι ηταν ψυχολογικο. Την ιδια μερα μιλησα σε μια φιλη μου ψυχολογο για το τι συνεβει η οποία από την πρώτη στιγμη με προτρεψε να μεινω μεσα στο σπιτι και να βγω εξω. Πραγματικα σχεδον δεν την πιστευα οταν μου ελεγε και ξαναελεγε οτι ειναι ψυχολογικο. Οι κρίσεις πανικού συνέχισαν για περιπου ενα χρονο αλλα φυσικά καμία από τις επόμενες δεν είχε την ίδια ένταση με την πρώτη. Στο διαστημα αυτο είχα ανπτύξει και ενα ειδος αγοραφοβιας αφου φοβομουν ανα διαστήματα να βγω εξω από το σπίτι και να απομακρυνθώ από τα γνωστά μου μέρη. Επίσης, ένα ακόμη τομακτικό σύμπτωμα ήταν οτι αισθανόμουν ότι ήμουν κλεισμένη σε ενα πλαστικό πλαίσιο και έβλεπα όλα τα πράγματα κάπως θολά.
Αυτό που πιστευω ότι με βοήθησε να τις ξεπεράσω είναι ότι εμαθα από την πρώτη στιγμή τι ήταν αυτό που περνούσα, λόγω της φίλης μου που έτυχε και ήταν ψυχολόγος, καθώς και η συνεχή παρότρυνση της από την πρώτη στιγμή και όλους αυτους τους μηνες να βγαίνω εξω και να προσπαθώ να αντιμετωπίσω τους φόβους μου. Σε όλο αυτό το διάστημα δεν κατεφυγα καθολου σε φαρμακευτική αγωγή και όυτε είχα συμβουλευτεί επαγγλεματία ψυχολόγο, περα από την φίλη μου. Παρόλα αυτά έκανα μεγάλη προσπάθεια για να το ξεπεράσω μιας μόλις είχα προσληφθεί σε μία καινούρια δουλειά και κάθε πρωί για να πάω στη δουλειά επρεπε να κάνω υπερπροσπάθεια σκεφτόμενη τι μπορει να μου συμβει και οτι μπορεί να με πιασει και στη δουλεια όπως και συνεβει κάποια στιγμή.
Αυτό που θέλω να πω ειναι οτι οι κρίσεις πανικού μπορουν να ξεπεραστουν με πολύ πάρα πολύ προσπάθεια. Πιστευω ο τρόπος που μπορεί να το ξεπεράσει ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός για τον καθενα αλλα δεν πρέπει κανεις να απογοητευεται.Εγώ όσο το περνούσα αυτό πίστευα ότι δεν θα περάσει ποτέ κάτι το οποίο δεν ισχύει τελικά απλά θέλει υπομονή, επιμονή και πολύ δύναμη. Έγώ αν το περνουσα ξανά θα συμβουλευόμουν ένα ψυχολόγο εξ’αρχής μόνο και μόνο για να συντομευσω το διάστημα που χρειάζεται για να το ξεπεράσεις και για να με διευκολύνει στην προσπάθειά μου.
Επίσης, με τις κρίσεις πανικού έμεθα να ακούω το σώμα μου και να καταλαβαίνω λίγο περισσότερο από ότι πριν τα σήματα αδυναμιας που μου στελνει.
Ελπίζω να βοήθησα κανέναν, γιατί και εγώ ψάχνοντας στα forum έπαιρνα κουράγιο και ακούγοντας ανθρώπους που το έχουν ξεπεράσει.
Καλή δυναμη

νομιζα οτι τα εγραψα εγω..τοσο κοινη η ιστορια μας!