γιατι ποναμε...μια θεώρηση

[p-s-y]

Θα επιχειρησουμε να δώσουμε νόημα και σχήμα σ'ένα τόσο κοινό και συχνά παράλογο αίσθημα .

Δεν πονάμε λοιπόν προφανώς λόγω της απώλειας του αγαπημένου αντικειμένου , αλλά λόγω των συνεπειών που προκαλούνται μέσα μας απ'την απώλεια .Πονάμε γιατί χάνουμαι μία απ'τις πηγές διέγερσης και τροφοδότητσης της δύναμης της επιθυμίας μας , γιατι ο ψυχικός καθρέφτης που αντικατοπτρίζει τις εικόνες μας καταρρέει .

Χάνεται τέλικα ο συμβολικός άλλος που οριοθετούσε και έδινε οντότητα στην ύπαρξη μου , ο Φρόυντ έλεγε ''ξέρω ποιόν έχασα αλλά δεν ξέρω τί έχασα''

Αυτό λοιπόν που θα κρατήσουμε είναι οτι κάθε αντικείμενο-πρόσωπο-κατάσταση που χάνεται παίρνει μαζί του μια συνοχή που ήταν απαραίτητη για να μπορώ να φαντασιώνομαι μέσα στον κόσμο . Να υπάρχω .

Θα επαναλάβουμε λοιπόν:κάθε απώλεια καθεαυτή δεν έχει σημασία όσο το νόημα με το οποίο σ'αυτήν είχαμε επενδύσει ...

[raphsssodos]

Originally posted by p-s-y
Δεν πονάμε λοιπόν προφανώς λόγω της απώλειας του αγαπημένου αντικειμένου , αλλά λόγω των συνεπειών που προκαλούνται μέσα μας απ\'την απώλεια .Πονάμε γιατί χάνουμαι μία απ\'τις πηγές διέγερσης και τροφοδότητσης της δύναμης της επιθυμίας μας , γιατι ο ψυχικός καθρέφτης που αντικατοπτρίζει τις εικόνες μας καταρρέει .

Μα προφανώς και πονάμε λόγω της απώλειας του αγαπημένου αντικειμένου μιας και αφ\' ενός αυτό είναι που μας προκαλεί όσα αναφέρεις και αφ\' ετέρου γιατί χάνουμε ένα κομμάτι από τον εαυτό μας -πράγμα που αποδεικνύεται από το κτητικό \"μου\" που βάζουμε δίπλα στο αγαπημένο αυτό αντικείμενο- κομμάτι που εμείς είχαμε προσθέσει ή αν θες ανακαλύψει.

[Real_polyfimos]

κι ο συγχρονισμός που υπήρχε... χάθηκε