Θέλω να μένω μόνη μου σπίτι...

[PostMortem]

Οχι δεν έχω κατάθλιψη. Είχα κατάθλιψη μέχρι και πριν 7 μήνες και κράτησε περιπου ένα χρόνο.(Ο οποίος φάνηκε σαν αιώνας). Είχα και κοινωνική φοβία για το ίδιο χρονικό διάστημα. Λόγω αυτού έκανα τρελά πράγματα..απορώ πως είχα φίλους. Τραγική ειρωνεία τώρα δεν έχω φίλους...Go figure! :P Πχ έβγαινα έξω και απο το άγχος μου έπινα και κάπνιζα αβέρτα που με κουβάλαγαν ή έκανα κακό στον εαυτό μου...έχασα την καλύτερη μου φίλη λόγω της συμπεριφοράς μου.

Ευτυχώς το οτι την έχασα ήταν ένα γερό χαστούκι οπότε ξύπνησα και συνήλθα απο όλα. Νομίζω ότι και η κατάθλιψη και η κοινωνική φοβία ήταν -εν μέρη- λόγω του ότι πίεζα τον εαυτό μου (και με πίεζε ο περίγυρος μου) να είμαι κάποια που δεν είμαι. Ποτέ δεν ήμουν "φυσιολογική'' τουλάχιστον όχι αυτό που θεωρεί "φυσιολογικό" ο περισσότερος κόσμος. Μου άρεσε και μου αρέσει να περνάω τον περισσότερο χρόνο μου σπίτι (όχι δεν είμαι ακοινώνητη ούτε μισώ τους ανθρώπους) ίσως να φταίει οτι θέλω συγκεκριμένα πράγματα για να διασκεδάσω.

Καταρχήν λίγοι μου έχουν κανει "κλικ" ως άνθρωποι ωστε να κολλήσω μαζί τους και να περνάω πραγματικά καλά. Μετά είναι το ότι δεν μου αρέσουν τα κλάμπ και γενικώς η βαβούρα. Ιδανικά θα προτιμούσα να περάσω τον χρόνο μου σε ενα σπίτι με καλή παρέα, η στο σινεμά, η σε κανενα ησυχο μπαράκι, η σε κανα παρκάκι...Whatever καταλαβαίνετε τι εννοώ. Βέβαια αυτά στους περισσότερους φαίνονται ξενέρωτα οπότε...

Τώρα όσον αφορά τους ανθρώπους και την σχέση μου με αυτούς. Πλέον είναι απίθανο να εμπιστευτώ κάποιον, είμαι καχύποπτη και δεν υπάρχει περίπτωση να ανοιχτώ πλήρως εκτός και αν είναι κάποιος που ξέρω ότι θα με καταλάβει. Βέβαια ετσι ήμουν και πριν απο 7 μήνες αλλα η διαφορά είναι οτι πλέον δεν σκέφτομαι αρνητικά και δεν αφήνω αυτά που πιστεύω να επηρεάσουν το πως θα αντιμετωπίσω κάποιον ούτε είμαι προκατελλειμένη.

Δυστυχώς βλέπω ότι είναι πιο εύκολο να είμαι μόνη μου χωρίς φίλους γιατί έχω λιγότερα προβλήματα, λιγότερο "δράμα"...Προφανώς και αν τύχαινε να κάνω κάποιο φίλο δεν θα έλεγα οχι. Αλλα με προβληματίζει αυτό το θέμα. Είχα μια κολλήτη που την γνώρισα στην σχολή αλλά δεν ήθελε να κάνει παρέα μαζι μου πια. Την καταλαβαίνω βέβαια. Ήμουν ανυπόφορη. Και είχε και εκείνη πολύ δράμα στην ζωή της οπότε η μια επηρέαζε την άλλη. Μετά αρχισα να κανω παρέα με κάποιους κοινούς "φίλους" απο την σχολή αλλά αποδείχθηκαν πολύ σκάρτοι..Τώρα με θάβουν όλοι μαζί μέχρι που "φοβάμαι" μην τους πετύχω σε κανα μάθημα..και εκείνη η "κολλητή" μου με θάβει μαζί τους. Όχι ότι της έκανα κάτι. Απλά οταν σταματήσαμε να κάνουμε παρέα το πήρα βαριά και απλά έκανα add στο myspace τον πρωην γκόμενο της (που είχε μεγάλο κόλλημα μαζί του και "ετυχε" να χωρήσουν την ίδια περίοδο που με έκανε στην άκρη-σημειωτέον μου έλεγε αρκετα συχνά οτι μοιαζω στον χαρακτήρα με αυτον-) για να της τραβήξω την προσοχή. Να δω αν την νοιάζει. Κάναμε και οι δύο λάθη δεν λέω...Λίγο άσχετο αυτό αλλα είναι κατι που με απασχολεί. Μεχρι και άσχημα όνειρα βλέπω με αυτούς!

Τώρα είναι δυο κοπέλες στην σχολή μου που τις βλέπω σε ενα μάθημα (είναι φιλες μεταξύ τους) η μια είναι απο άλλο τμήμα αλλα έρχεται για παρέα στην άλλη φιλη της. Μου μίλησε εκείνη πρώτη (εγω ποτε δεν κάνω το πρωτο βήμα :/) ντάξει δεν θα έλεγα οτι κολλάμε ακριβώς αλλά είναι ευχάριστη παρέα (απ'το τίποτα) πρόσφατα με καναν και add στο facebook αλλα δεν βλέπω να προχωράει σε κάτι παραπάνω..Δεν ξέρω νιώθω ότι οι άνθρωποι νιώθουν οκ να μου μιλάνε με ενα γεια τι κανεις αλλα όχι κατι παραπάνω..Είναι απλά μια σκέψη. Δεν είμαι απεσιόδοξη.

Περίπου το ίδιο είχε γίνει και με ενα συμφοιτητή μου. Μου μίλαγε στο μσν, στο τηλέφωνο καμια φορά αλλά δεν βγαίναμε ποτέ. Αμα δεν με έβλεπε στην σχολή δεν μου πρότεινε να βγούμε κάπου έξω ενω με άλλους έβγαινε. Είχα πρότεινει και εγώ αλλα ηταν σε φάση ναι ναι θα θα θα...και τίποτα. Του το είχα πει και στα ίσια αλλα αυτός το αρνιόταν έλεγε οτι δεν είναι έτσι κλπ. Η κολλητή μου μου έλεγε οτι βγάζω αρνητική αύρα και ότι αυτό το ένιωσε απο την πρώτη στιγμή που με γνώρισε. Who knows..ίσως και να έχει δίκιο. Και αυτός μου έλεγε οτι βλέπει τον πόνο μου. Βέβαια αυτός με είχε φλομώσει και στο ψέμα οπότε δεν τον παίρνω στα σοβαρά.

Είναι και μια κοπέλα που ξέρω απο το λύκειο και σπουδάζει Καρδίτσα και όποτε έρχεται Ραφήνα βγαίνουμε καμια φορά. Με αυτήν κάνουμε καλή παρέα, έχει χιούμορ, καταλαβαίνει απο που έρχομαι γιατι και εκείνη είναι σε μια παρόμοια φάση με αυτήν που ήμουν. Αλλά πέρα απο αυτό δεν έχω καποια άλλη κοινωνική επαφή. Δεν έχω καποιον δικό μου άνθρωπο που να με ξέρει πραγματικά και να μπορώ να του μιλήσω.

Αυτο το εξάμηνο πηγαίνω μονο μια φορά την βδομάδα στην σχολή και τις υπόλοιπες μέρες τις περνάω σπίτι. Ευχάριστα βέβαια δεν είμαι στεναχωρημένη. Αλλά βλέπω οτι μου είναι δύσκολο να πηγαίνω στην σχολή. Συνηθίζω στο να μένω σπίτι..Και μου είναι και δύσκολο να μιλήσω στους ανθρώπους..σαν να έχω ξεσυνηθίσει κατα κάποιο τρόπο. Αυτά απο μένα...
Ολες οι απόψεις επι του θέματος είναι ευπρόσδεκτες..Δεν ξέρω αν έχει κάποιο σκοπό αυτό το ποστ. Απλά είναι διάφορες σκέψεις μου που ήθελα να της βγάλω προς τα έξω.

Σόρρυ για το τρομερά μεγάλο ποστ! Πραγματικά οποιος βρει το κουράγιο να το διαβάσει όλο είναι ήρωας! Απλά έπρεπε να πω μερικές λεπτομέρειες για να ψιλο-καταλάβετε τι παίζει!


Υ.Γ.Αν κάποιος έχει παρόμοια προβλήματα (με την κατάθλιψη και/ή την κοινωνική φοβία) ίσως να τον/την βοηθήσει το πως έλυσα εγώ το δικό μου. Είναι σχετικά απλό. Ούτε ψυχολόγοι, ούτε φάρμακα ούτε τίποτα. Το πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσετε τι σας προκαλεί το πρόβλημα. Για μένα ήταν η οικογένεια μου ( είναι συνεχώς αρνητικοί, πιεστικοί, έχουν ανθυγεινό τρόπο ζωής ο οποίος "κληρονομήθηκε" και σε εμένα, ποτέ ότι και αν κάνω δεν είναι αρκετό κλπ κλπ) έμαθα να μην στηρίζομαι σε αυτούς και να μην περιμένω κατι απο αυτούς.
Το δεύτερο είναι αν δεν μπορείτε να κάνετε κάτι άμεσο για το πρόβλημα (πχ για εμένα η λύση θα ήταν να φύγω απο το σπίτι, αλλα δεν γίνεται) τουλάχιστον να μην δίνετε σημασία. Μην αναλύετε καταστάσεις στο μυαλό σας. Let it be. It is what it is. Δεν χρειάζεται πάντα να αναλύουμε τα πράγματα. Μόνο κακό κάνει. Ζήστε χαλαρά. Χωρίς υπερβολικούς συναισθηματισμους. ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ καντε αυτο που σας ευχαριστεί. Αυτο που ευχαριστεί ΕΣΑΣ. Και οχι αυτό που ευχαριστει την μαμα, τον μπαμπα, τον/την συντροφο, τον/την καλυτερο/η φιλο/η. Μονο ΕΣΕΙΣ ξέρετε τι είναι το καλύτερο για εσας. Μην αφήνετε τους άλλους να σας πουν πως θα ζήσετε την ζωή σας και μην το κάνετε ποτέ για τους άλλους. Αγαπήστε τον εαυτό σας. Και τα θετικά και τα αρνητικά. Πρώτα βρείτε τον εαυτό σας. Το ποιοι είστε και τι θέλετε να κάνετε. Εγώ ολα αυτα τα συνειδητοποιήσα γιατι δέχτηκα ενα γερό χαστούκι και ξύπνησα. Δεν ξέρω αν μπορούν να γίνουν "επίτηδες". Γι αυτο και πιστεύω οτι οι "κακές" εμπειρίες είναι και οι πολυτιμότερες. Αυτές θα σας κάνουν δυνατότερους.

[deleted-member30-03]

ενδιαφερον ποστ περι αντικοινωνικοτητας και με εκφραζει ως ενα βαθμο. ομως ειναι σαν να λες το αυτονοητο. δλδ κι εγω αν ειχα σχεση και η κοπελα ηθελε να συγκατοικησουμε, θα ξεπερνουσα τα οποια προβληματα εχω. ειτε ειναι η ταση να κλεινομαι, ειτε ο αρνητισμος και η απαθεια. ολα αυτα απ'τη μοναξια προερχονται. τη μοναξια την επιλεγω κι ολας, γιατι οπως εχω ξαναγραψει, μου εγινε συνηθεια και την προτιμω απο το να ειμαι με ατομα που δε ταιριαζω/δε νιωθω καλα (αν θες να διαβασεις αναλυτικα το τοπικ μου, ειναι εδω ).

το θεμα ομως ειναι, πως οταν εχεις δεχτει ασχημες συμπεριφορες απ'τους υποτιθεμενους φιλους σου στο παρελθον και γενικα κοντινους ανθρωπους, ας πουμε ξεκοψες γιατι μεγαλωσατε ή σε θεωρουν τρελο ή οτι αλλο (ακομα χειροτερα αν σε πληγωσαν), δυσκολα εμπιστευεσαι τους ανθρωπους και κανεις νεες γνωριμιες (τις οποιες τις κρατας κι ολας), ειδικα οταν παραμενεις μονη.

συμφωνω παντως πολυ με αυτο που γραφεις στο υστερογραφο, πρεπει να κανουμε πρωτα αυτο που ευχαριστει εμας, και υστερα να βαζουμε και τους αλλους. πρεπει πρωτα να τα εχουμε καλα με τον εαυτο μας, και μετα να κοιταμε υποχρεωσεις και σχεσεις με τους υπολοιπους. βεβαια στη κοινωνια που ζουμε ειναι δυσκολο, αφου σε αναγκαζουν να συνυπαρξεις για να επιβιωσεις.

το οσο σκεφτομαστε τοσο υποφερουμε το εχω ξαναπει κι οντως ισχυει. δε θελει να σκεφτομαστε και να υπεραναλυουμε τοσο το καθετι, γιατι στο τελος καταληγουμε να μη κανουμε τπτ. γιαυτο κι εγω προσπαθω να ειμαι οσο το δυνατον πιο αυθορμητος, ακομα κι αν με βριζουν μετα και προσβαλλονται ορισμενοι...

τεσπα αφου παντως τα εχεις καλα με τον εαυτο σου, κανε οτι σε ευχαριστει για οσο κρατησει.

[PostMortem]

Ευχαριστώ για την απάντηση σου ΚΕΝΟ
Προσωπικά δεν νομίζω ότι είναι αυτονόητο το οτι αν έχω το τάδε πρόβλημα αλλα ανθρώπους να με στηρίζουν θα κάνω και κάτι (ουσιαστικό) για να ξεπεράσω τα προβλήματα μου. Πολλές φορές δεν βλέπουμε καν ότι έχουμε ανθρώπους γύρω μας μέχρι να τους χάσουμε.

Πες με χαζο-αισιόδοξη αλλα έχω την ελπίδα ότι κάτι καλό θα υπάρχει και για μένα και αν είναι να γίνει θα γίνει. Βέβαια είναι μια άλλη συζήτηση πως θα με βρει αν είμαι μέσα στο σπίτι! :P (Αν και σκοπεύω απο το επόμενο εξάμηνο να πήγαινω τουλάχιστον στην σχολή μου τακτικά.)

Συμφωνώ απόλυτα στο οτι η κοινωνία μας πιέζει να συνυπάρξουμε λόγω των κοινωνικών ''κανόνων" και μας κάνει στην άκρη αν είμαστε διαφορετικοί. Γι αυτό και δεν παίζει να πω σε κάποιον που με ξέρει απο κοντά πως ζω αυτή τη στιγμή. Εκτός και αν είναι στην ιδια βάρκα με εμένα.

Μην συγχέεις το να είσαι ο εαυτός σου και το να μην υπεραναλύεις με το να είσαι απόλυτα ειλικρινής με τους άλλους. Η ειλικρίνια είναι δίκοπο μαχαίρι..πρέπει να ξέρεις πότε να την χρησιμοποιείς και πότε όχι. Και σκέψου πόση ειλικρίνεια μπορεί να αντέξει ο καθένας. Και κυρίως το τι θα του πεις.

Διάβασα το ποστ σου και μπορώ να πω πως κάπως έτσι είμαι και εγώ. Δεν γουστάρω να υποκρίνομαι και να μιλάω σε καποιον απλά και μόνο επειδή το υπαγορεύει η κοινωνική υποχρέωση. Επειδη "έτσι πρέπει". Παρ ολο που μου βγαίνει περισσότερο σε κακό παρα σε καλό. Αλλά τι να κάνουμε έτσι είμαστε και σε όποιον αρέσει.

Και κάτι τελευταίο...πάντα φταίνε και οι δυο πλευρές.

Φιλικά,

Υ.Γ Ξέχασα να πω οτι μερικές φορές νιώθω σαν να μην ζω εγω πραγματικά αλλα σαν να παρακολουθώ την ζωή και τις κινήσεις κάποιας άλλης...Weird..

[carrie]

γεια σου γωνιτσα!! ομορφα τα λες, δυο σημειωσεις εχω να κανω, λες οτι δε χρειαζεται υπεραναλυσεις, πολλους συναισθηματισμους κτλ κτλ γιατι μπαινουμε σε καταθλιψη, ισως το ιδιο χρειαζεται να κανεις και στις φιλιες σου, γιατι και τις υπεραναλυσες και δεν δεχεσαι την κατασταση ως ειναι οπως λες για την οικογενεια μας. Δλδ αν δεχτεις οκ δεν εχω κολληταρια, θα χαλαρωσεις, θα αποσυνδεσεις τη φιλια απο το αρνητικο συναισθημα, δεν θα κανεις υπεραναλυσεις, και θα μπορεις πιο ευκολα κατα τη γνωμη μου να συνδεεσαι με τον κοσμο. Το δευτερο ειναι οτι δε χρειαζεται να πηγαινεις στη σχολη σου αμα δεν το νιωθεις και δεν εχεις προβλημα να περνας τα μαθηματα, χρειαζεται ομως να πηγαινεις καπου αλλου, για χορο, για κλυμπι, για αερομπικ, για γιογκα, για μαθηματα ζωγραφικης, γουατεβερ!! Γιατι αμα μενεις κλεισμενη τοσες μερες σπιτι, μπορει να εφυγε η καταθλιψη αλλα να ερθει η κοινωνικη φοβια, και να νιωθεις εντελως σαν εξωγηινη αναμεσα σε κοσμο, κατι που δεν εισαι, στο λεω εγω.

[PostMortem]

γεια σου γωνιτσα!! ομορφα τα λες, δυο σημειωσεις εχω να κανω, λες οτι δε χρειαζεται υπεραναλυσεις, πολλους συναισθηματισμους κτλ κτλ γιατι μπαινουμε σε καταθλιψη, ισως το ιδιο χρειαζεται να κανεις και στις φιλιες σου, γιατι και τις υπεραναλυσες και δεν δεχεσαι την κατασταση ως ειναι οπως λες για την οικογενεια μας. Δλδ αν δεχτεις οκ δεν εχω κολληταρια, θα χαλαρωσεις, θα αποσυνδεσεις τη φιλια απο το αρνητικο συναισθημα, δεν θα κανεις υπεραναλυσεις, και θα μπορεις πιο ευκολα κατα τη γνωμη μου να συνδεεσαι με τον κοσμο. Το δευτερο ειναι οτι δε χρειαζεται να πηγαινεις στη σχολη σου αμα δεν το νιωθεις και δεν εχεις προβλημα να περνας τα μαθηματα, χρειαζεται ομως να πηγαινεις καπου αλλου, για χορο, για κλυμπι, για αερομπικ, για γιογκα, για μαθηματα ζωγραφικης, γουατεβερ!! Γιατι αμα μενεις κλεισμενη τοσες μερες σπιτι, μπορει να εφυγε η καταθλιψη αλλα να ερθει η κοινωνικη φοβια, και να νιωθεις εντελως σαν εξωγηινη αναμεσα σε κοσμο, κατι που δεν εισαι, στο λεω εγω.

Τις υπερανάλυσα στο θέμα για να καταλάβετε λιγο πολυ τι παίζει και τις υπερανάλυα οταν τις ζούσα. Πιστεύω οτι πλέον εχω αλλάξει σε αυτό το θέμα Κοίτα δεν είναι οτι έχω συνδέσει την φιλία με το αρνητικό συναίσθημα ακριβώς, απλά εχω ζήσει κάποιες καταστάσεις και εχω βγάλει κάποια συμπεράσματα..Απλά πιστεύω οτι λόγω του πως είμαι σαν άνθρωπος ο χαρακτήρας μου, τα ενδιαφέροντα μου κλπ δεν μπορώ να συνδεθώ (τουλάχιστον πραγματικά και ουσιαστικά) με την πλειοψηφία του κόσμου..Τουλάχιστον μεχρι τώρα και με οσους εχω γνωρίσει.

Τωρα για το έξω εγω γενικώς αν έχω καλή παρέα κάνω πράγματα..Δηλαδή και στην σχολή θα πήγαινα πιο συχνα αμα είχα καποιον να κάνουμε παρέα..Σαν εξωιγήνη νιώθω λιγο η αλήθεια ειναι οταν βγαίνω αλλα το να επανέλθει η κοινωνική φοβία δεν το νομίζω..είμαι σε άλλη ψυχική διάθεση πλέον και βλέπω διαφορετικά τα πράγματα

Για την οικογένεια την έχω αποδεχτεί την κατάσταση μου..ισως δεν διάβασες καλά τι είπα
Φιλικά,

[void]

Ποτέ δεν ήμουν "φυσιολογική'' τουλάχιστον όχι αυτό που θεωρεί "φυσιολογικό" ο περισσότερος κόσμος. Μου άρεσε και μου αρέσει να περνάω τον περισσότερο χρόνο μου σπίτι (όχι δεν είμαι ακοινώνητη ούτε μισώ τους ανθρώπους) ίσως να φταίει οτι θέλω συγκεκριμένα πράγματα για να διασκεδάσω.

Δε "φταίει" κάτι που είσαι επιλεκτική στους ανθρώπους και τον τρόπο διασκέδασης...Κοινωνικός δεν είναι ο άνθρωπος που έχει ένα σωρό φίλους..αλλά αυτός που όταν κάτσεις για λίγο μαζί του θα σε κάνει να νιώσεις σαν να τον ξέρεις χρόνια και θα έχει να σου αφήσει κάτι σαν άνθρωπος..εγώ έτσι το βλέπω τουλάχιστον.Προτιμώ να δίνω τον εαυτό μου σε δύο ή τρία άτομα παρά να σκορπίζομαι σε πολλούς γνωστούς και φίλους..

Καταρχήν λίγοι μου έχουν κανει "κλικ" ως άνθρωποι ωστε να κολλήσω μαζί τους και να περνάω πραγματικά καλά. Μετά είναι το ότι δεν μου αρέσουν τα κλάμπ και γενικώς η βαβούρα. Ιδανικά θα προτιμούσα να περάσω τον χρόνο μου σε ενα σπίτι με καλή παρέα, η στο σινεμά, η σε κανενα ησυχο μπαράκι, η σε κανα παρκάκι...Whatever καταλαβαίνετε τι εννοώ. Βέβαια αυτά στους περισσότερους φαίνονται ξενέρωτα οπότε...

Δεν είναι καθόλου ξενέρωτα..τελικά είμαστε πολλά τα σπιτόγατα ε???

Τώρα όσον αφορά τους ανθρώπους και την σχέση μου με αυτούς. Πλέον είναι απίθανο να εμπιστευτώ κάποιον, είμαι καχύποπτη και δεν υπάρχει περίπτωση να ανοιχτώ πλήρως εκτός και αν είναι κάποιος που ξέρω ότι θα με καταλάβει. Βέβαια ετσι ήμουν και πριν απο 7 μήνες αλλα η διαφορά είναι οτι πλέον δεν σκέφτομαι αρνητικά και δεν αφήνω αυτά που πιστεύω να επηρεάσουν το πως θα αντιμετωπίσω κάποιον ούτε είμαι προκατελλειμένη.

εφόσον δεν είσαι προκατειλημμένη και στη βάση του ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω, σίγουρα θα βρεις κάποιον που θα σε κάνει να τον/την εμπιστευτείς.

Δυστυχώς βλέπω ότι είναι πιο εύκολο να είμαι μόνη μου χωρίς φίλους γιατί έχω λιγότερα προβλήματα, λιγότερο "δράμα"

Ισχύει αυτό...η συναναστροφή με τους γύρω μας πάντα φέρνει στην επιφάνεια πολλά προβλήματα...αλλά φέρνει και πολλές χαρές επίσης..και ζωή..και όλα νοηματοδοτούνται διαφορετικά όταν έχεις κάποιον να τα μοιράζεσαι (το ξέρεις αυτό)

...Προφανώς και αν τύχαινε να κάνω κάποιο φίλο δεν θα έλεγα οχι. Αλλα με προβληματίζει αυτό το θέμα. Είχα μια κολλήτη που την γνώρισα στην σχολή αλλά δεν ήθελε να κάνει παρέα μαζι μου πια. Την καταλαβαίνω βέβαια. Ήμουν ανυπόφορη. Και είχε και εκείνη πολύ δράμα στην ζωή της οπότε η μια επηρέαζε την άλλη. Μετά αρχισα να κανω παρέα με κάποιους κοινούς "φίλους" απο την σχολή αλλά αποδείχθηκαν πολύ σκάρτοι..Τώρα με θάβουν όλοι μαζί μέχρι που "φοβάμαι" μην τους πετύχω σε κανα μάθημα..και εκείνη η "κολλητή" μου με θάβει μαζί τους. Όχι ότι της έκανα κάτι. Απλά οταν σταματήσαμε να κάνουμε παρέα το πήρα βαριά και απλά έκανα add στο myspace τον πρωην γκόμενο της (που είχε μεγάλο κόλλημα μαζί του και "ετυχε" να χωρήσουν την ίδια περίοδο που με έκανε στην άκρη-σημειωτέον μου έλεγε αρκετα συχνά οτι μοιαζω στον χαρακτήρα με αυτον-) για να της τραβήξω την προσοχή. Να δω αν την νοιάζει. Κάναμε και οι δύο λάθη δεν λέω...Λίγο άσχετο αυτό αλλα είναι κατι που με απασχολεί. Μεχρι και άσχημα όνειρα βλέπω με αυτούς!

Εντάξει move on..τελείωσε με αυτήν παρέα.Σταμάτα να αισθάνεσαι ενοχές, ό,τι έγινε έγινε.Αν ήσουν καλά, προφανώς δε θα έπραττες έτσι...και στην τελική σιγά το επίπεδο που έχουν..κάθονται και σε θάβουν τώρα..έλεος..μόνο στην Πάτυ γίνονται αυτά!

Τώρα είναι δυο κοπέλες στην σχολή μου που τις βλέπω σε ενα μάθημα (είναι φιλες μεταξύ τους) η μια είναι απο άλλο τμήμα αλλα έρχεται για παρέα στην άλλη φιλη της. Μου μίλησε εκείνη πρώτη (εγω ποτε δεν κάνω το πρωτο βήμα :/) ντάξει δεν θα έλεγα οτι κολλάμε ακριβώς αλλά είναι ευχάριστη παρέα (απ'το τίποτα) πρόσφατα με καναν και add στο facebook αλλα δεν βλέπω να προχωράει σε κάτι παραπάνω..Δεν ξέρω νιώθω ότι οι άνθρωποι νιώθουν οκ να μου μιλάνε με ενα γεια τι κανεις αλλα όχι κατι παραπάνω..Είναι απλά μια σκέψη. Δεν είμαι απεσιόδοξη.

Μην το βλέπεις έτσι..μάλλον και συ ψιλοβαριέσαι να ασχοληθείς μου φαίνεται..γιατί δε σου είπε να βγείτε για καφέ και σε έκανε φίλη στο φατσοβιβλίο?για να έχει πιο πολλούς φίλους στη φάρμα της?(ΥΓ: το μισώ το φεισμπουκ)

Περίπου το ίδιο είχε γίνει και με ενα συμφοιτητή μου. Μου μίλαγε στο μσν, στο τηλέφωνο καμια φορά αλλά δεν βγαίναμε ποτέ. Αμα δεν με έβλεπε στην σχολή δεν μου πρότεινε να βγούμε κάπου έξω ενω με άλλους έβγαινε. Είχα πρότεινει και εγώ αλλα ηταν σε φάση ναι ναι θα θα θα...και τίποτα. Του το είχα πει και στα ίσια αλλα αυτός το αρνιόταν έλεγε οτι δεν είναι έτσι κλπ. Η κολλητή μου μου έλεγε οτι βγάζω αρνητική αύρα και ότι αυτό το ένιωσε απο την πρώτη στιγμή που με γνώρισε. Who knows..ίσως και να έχει δίκιο. Και αυτός μου έλεγε οτι βλέπει τον πόνο μου. Βέβαια αυτός με είχε φλομώσει και στο ψέμα οπότε δεν τον παίρνω στα σοβαρά.

Βγάζεις αρνητική αύρα, ο άλλος έβλεπε τον πόνο σου..ήμαρτον!ο Βασιλάκης Καϊλας είσαι?χααχαχαχαχ...να σου πω, μην τρελλαίνεσαι!αν δεν είσαι καλά προφανώς θα βγάλεις αρνητική αύρα...αν όμως είσαι οκ και γνωρίσεις κάποιο άτομο που σε κλικάρει δε νομίζω ότι θα το απορρίψεις..όπως προείπα, εγώ νομίζω ότι απλά είσαι επιλεκτική.

Είναι και μια κοπέλα που ξέρω απο το λύκειο και σπουδάζει Καρδίτσα και όποτε έρχεται Ραφήνα βγαίνουμε καμια φορά. Με αυτήν κάνουμε καλή παρέα, έχει χιούμορ, καταλαβαίνει απο που έρχομαι γιατι και εκείνη είναι σε μια παρόμοια φάση με αυτήν που ήμουν. Αλλά πέρα απο αυτό δεν έχω καποια άλλη κοινωνική επαφή. Δεν έχω καποιον δικό μου άνθρωπο που να με ξέρει πραγματικά και να μπορώ να του μιλήσω.

Δύσκολα βρίσκεις τέτοιους...πες τα εδώ..μια χαρά δεν περνάμε???

Αυτο το εξάμηνο πηγαίνω μονο μια φορά την βδομάδα στην σχολή και τις υπόλοιπες μέρες τις περνάω σπίτι. Ευχάριστα βέβαια δεν είμαι στεναχωρημένη. Αλλά βλέπω οτι μου είναι δύσκολο να πηγαίνω στην σχολή. Συνηθίζω στο να μένω σπίτι..Και μου είναι και δύσκολο να μιλήσω στους ανθρώπους..σαν να έχω ξεσυνηθίσει κατα κάποιο τρόπο. Αυτά απο μένα...

Αυτό μου συμβαίνει κι εμένα όταν έχω μείνει καιρό εσώκλειστη...τρώγοντας ανοίγει η όρεξη..τώρα που έχει φτιάξει ο καιρός ξεκίνα να βγαίνεις πάλι..βγες και μόνη σου, εγώ έτσι κάνω.

Ολες οι απόψεις επι του θέματος είναι ευπρόσδεκτες..Δεν ξέρω αν έχει κάποιο σκοπό αυτό το ποστ. Απλά είναι διάφορες σκέψεις μου που ήθελα να της βγάλω προς τα έξω.

Έχει πολύ νόημα αυτό το ποστ..υπάρχουν κι άλλα "περιθωριακά" στοιχεία σαν κι εμένα τελικά!!!

ΥΓ:κάπως έτσι νιώθω κι εγώ..

[ΜΑΡΙΑ.Α]

παιδια,ενα θα σας πω,δεν πρεπει να απογοητεβομαστε απο την ζωη,απο τους φιλους,την οικογενεια,τους συντροφους!
να κλεινομαστε στους 4 τοιχους και να φτιαχνουμε ενα δικο μας κοσμο προφιλαγμενο και ασφαλη!
γιατι τελικα δεν ζουμε!εχουμε φτιαξει τον δικο μας ταφο και ζουμε μεσα στους φοβους μας!
αυτο τελικα αξιζουμε?το βαλαμε στα ποδια και τρεξαμε και κρυφτηκαμε!ειμαστε ευτυχισμενοι μεσα στα 4 ντουβαρια?φυλακισμενοι απο τους ιδιους μας τους εαυτους!γιατι?γιατι καποιοι μας προδωσαν!γιατι καποιοι μας πληγωσαν!αντι να γινουμε πιο δυνατοι σωριαστηκαμε!αραγε γιατι?τι φταιει γι'αυτο?γιατι ειμαστε τοσο αδυναμοι και τοσο ευαισθητοι που δεν αντεχουμε ?

[PostMortem]

ΥΓ:κάπως έτσι νιώθω κι εγώ..

Επιτέλους κάποιος να με καταλάβει ρε γαμώτο!

Πωωωω..τι το θελες αυτο με τον Καιλα? Με εχουν πει έτσι! Αυτοι...οι Ακατονόμαστοι! lol

Έχω σκεφτεί να πάω σινεμά μονη...αλλά τα λυπάμαι τα 8 ευρώ να πάω να δω μόνη μου ταινία..Έχω ακούσει οτι κάποιοι πάνε για καφέ μόνοι τους..δεν ξέρω αυτό δεν θα μπορούσα να το κάνω θα ένιωθα οτι με κοιτάνε όλοι >.>

Εσύ που βγαίνεις μόνη?

Πες τιποτα και για σενα αν θες..

[PostMortem]

παιδια,ενα θα σας πω,δεν πρεπει να απογοητεβομαστε απο την ζωη,απο τους φιλους,την οικογενεια,τους συντροφους!
να κλεινομαστε στους 4 τοιχους και να φτιαχνουμε ενα δικο μας κοσμο προφιλαγμενο και ασφαλη!
γιατι τελικα δεν ζουμε!εχουμε φτιαξει τον δικο μας ταφο και ζουμε μεσα στους φοβους μας!
αυτο τελικα αξιζουμε?το βαλαμε στα ποδια και τρεξαμε και κρυφτηκαμε!ειμαστε ευτυχισμενοι μεσα στα 4 ντουβαρια?φυλακισμενοι απο τους ιδιους μας τους εαυτους!γιατι?γιατι καποιοι μας προδωσαν!γιατι καποιοι μας πληγωσαν!αντι να γινουμε πιο δυνατοι σωριαστηκαμε!αραγε γιατι?τι φταιει γι'αυτο?γιατι ειμαστε τοσο αδυναμοι και τοσο ευαισθητοι που δεν αντεχουμε ?

Μαρία αν προσέξεις το ποστ μου δεν είμαι απογοητευμένη..απλα παρέθεσα καποιες σκέψεις και εμπειρίες μου..Όπως ειπα οι "κακές" εμπειρίες είναι και οι καλύτερες γιατι μας κάνουν πιο δυνατούς..Ούτε φοβάμαι, ούτε σε τάφο είμαι, μ'αρέσει να είμαι στο σπίτι ακόμα και αν εσύ δεν το βλέπεις τοσο φυσιολογικό..Φυλακισμένος μπορεί να είσαι και έξω με διάφανους τοίχους δεν έχει σημασία αυτό. Αν είσαι στο σπίτι ή οχι. Αυτο που περιγράφεις είναι φωτογραφία του πως ΗΜΟΥΝ.

Πάντα Φιλικά,

[carrie]

Για την οικογένεια την έχω αποδεχτεί την κατάσταση μου..ισως δεν διάβασες καλά τι είπα
Φιλικά,

Nαι αυτο ηθελα να παω, οτι οπως αποδεχτηκες καποια θεματα στην οικογενεια, ετσι να αποδεχτεις και στις φιλικες σχεσεις..

[PostMortem]

Nαι αυτο ηθελα να παω, οτι οπως αποδεχτηκες καποια θεματα στην οικογενεια, ετσι να αποδεχτεις και στις φιλικες σχεσεις..

Τι σημαίνει αποδοχή για σενα carrie?

[PostMortem]

Για μένα αποδοχή είναι όταν δέχεσαι να βιώσεις μια εμπειρία, να ακολουθήσεις μια διαδικασία ή μια κατάσταση χωρίς να προσπαθείς να την αλλάξεις. Γιατί? Γιατι έχεις αποδεχτεί οτι τα πράγματα έτσι είναι και δεν είναι στο χέρι σου να κάνεις κάτι γι αυτο. Με αυτή την λογική δέχομαι ότι δεν μπορώ να αλλάξω κανέναν, το ποιος είναι, το πως μου φέρεται κλπ. Αυτό που μπορώ να αλλάξω είναι η επιλογή μου. Θα επιλέξω να μείνω σε μια κατάσταση που με δυσαρεστεί που δεν με αντιπροσωπεύει ή θα επιλέξω να βρω κάτι άλλο ή και να μείνω μόνη μου? Στο θέμα οικογένεια το αποδέχεσαι γιατί δεν μπορείς και να κάνεις κάτι άλλο απο την στιγμή που εξαρτάσαι οικονομικά ή και συναισθηματικά απο αυτούς που σε έφεραν στην ζωή. Στο θέμα Φιλία όμως είναι ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ επιλογή με τον ποιον θα συναναστραφείς οπότε το θέμα αποδοχής τίθεται μόνο στο αν θα δεχτείς τον άλλο όπως είναι ως άνθρωπος. Οχι ως κατάσταση. Εσύ εχεις την επιλογή στους φίλους. Εγώ προσωπικά δεν προσπάθησα να αλλάξω ποτέ κανέναν. Δεχόμουν τους φίλους μου όπως ήταν, με τα θετικά και τα αρνητικά τους. Κάποιοι απ'αυτούς ποτέ δεν με δέχτηκαν πραγματικά γι αυτο που ήμουν. Προσπάθησαν να με αλλάξουν. Γι αυτό και αντέδρασα άσχημα. Κατάλαβες απο το ποστ μου οτι δεν αποδέχομαι κάτι στο θεμα φιλία? Οτι δεν αποδέχομαι τους άλλους? Οταν είναι επιλογή μου να κάνω κάποιον παρέα προφανώς και τον αποδέχομαι

[carrie]

Μπορεις να αποδεχτεις οτι δε δυνασαι να ταιριαζεις με τους χ ψ ανθρωπους, οτι δε μπορεις να εισαι φιλη με τον περισσοτερο κοσμο, οτι για να εισαι φιλη πρεπει να κανεις καποιες υποχωρησεις, οτι δεν εχεις πια σχεση με φιλες απο το σχολειο, κ.ο.κ. Να αποδεχτεις πως νιωθεις οτι οι ανθρωποι θελουν απλα να σου λενε ενα γεια, και μετα να τα γραψεις ΟΛΑ αυτα, και να ξεκινησεις τις κοινωνικες σου επαφες χωρις αγχος, χωρις προδιαγεγραμμενα αρνητικα σεναρια, χωρις επιθυμιες που κινδυνευουν να ματαιωθουν, απλα πηγαινοντας οπου νιωθεις καλα, χωρις αλλες προσδοκιες, και μετα θα ερθουν ολα μονα τους. Να θεωρεις τον εαυτο σου ενα φοβερο ατομο που καθε ωραιος τυπος ανθρωπου θα ηθελε να εχει φιλη. Γιατι εγω ετσι σε εκλαμβανω.

[PostMortem]

Μπορεις να αποδεχτεις οτι δε δυνασαι να ταιριαζεις με τους χ ψ ανθρωπους, οτι δε μπορεις να εισαι φιλη με τον περισσοτερο κοσμο, οτι για να εισαι φιλη πρεπει να κανεις καποιες υποχωρησεις, οτι δεν εχεις πια σχεση με φιλες απο το σχολειο, κ.ο.κ. Να αποδεχτεις πως νιωθεις οτι οι ανθρωποι θελουν απλα να σου λενε ενα γεια, και μετα να τα γραψεις ΟΛΑ αυτα, και να ξεκινησεις τις κοινωνικες σου επαφες χωρις αγχος, χωρις προδιαγεγραμμενα αρνητικα σεναρια, χωρις επιθυμιες που κινδυνευουν να ματαιωθουν, απλα πηγαινοντας οπου νιωθεις καλα, χωρις αλλες προσδοκιες, και μετα θα ερθουν ολα μονα τους. Να θεωρεις τον εαυτο σου ενα φοβερο ατομο που καθε ωραιος τυπος ανθρωπου θα ηθελε να εχει φιλη. Γιατι εγω ετσι σε εκλαμβανω.

Συμφωνώ! Είμαι πολύ γαμάτη! (χαίρομαι που το βλέπεις) Εγώ το ξέρω..οι άλλοι δεν το βλέπουν. Βρε μάλλον έτσι όπως τα γράφω παρεξηγήθηκα..Δεν έχω ιδιαίτερο άγχος με τις κοινωνικές επαφές, το βλέπω αρκετά χαλαρά πλέον, δεν περιμένω κάτι, ότι είναι να έρθει θα έρθει, δεν έχω προδιαγεγραμμενα αρνητικά σενάρια στο μυαλό μου, σίγουρα χρειάζονται υποχωρήσεις σε όλες τις σχέσεις, αμοιβαίες ε! Απλά έχω μια σκέψη στο μυαλό μου οτι οι περισσότεροι θέλουν να μένουν στο γειά με μενα, είναι απλά μια σκέψη! Δεν αφήνω να με καθορίσει, ούτε να με επηρεάσει..Απλά παρέθεσα κάποιες εμπειρίες μου και κάποιες απόψεις μου..Αυτό δεν σημαίνει οτι το βλέπω αρνητικά το θέμα..Ισως έτσι να φαίνεται σε κάποιον που δεν είναι μες στο μυαλό μου αλλά δεν είναι..Αλήθεια σου λέω δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο θέμα, σκέψεις είναι που είπα να τις ποστάρω γιατι μου ταλανίζουν το υποσυνείδητο και το συνειδητό λιγάκι..Και τωρα το αγαπημένο μου..θα μαντέψω τι ζώδιο είσαι....Παρθένος, Ιχθύες?

Υ.Γ Νιώθω λίγο σαν να προσπαθώ να πείσω ότι ο ελέφαντας στο δωμάτιο δεν έιναι ελέφαντας...LOL!Χμμμ..Δεν το λέω σωστά..Κάπως έτσι τελοσπάντων!

[carrie]

ok μπορει να μην εχεις μεγαλο θεμα με τις κοινωνικες επαφες, αλλα επειδη αφιερωσες σημντικο κομματι του πρωτου ποστ και επειδη εμεις εδω συνηθιζουμε να εστιαζουμε σε σημεια που φαινεται κατι να εχουν, μπορει να το παρεξηγησαμε. Δεκτον.. Ενα αλλο μυστηριο φαινομενο που συμβαινει ξερεις ποιο ειναι; Οτι εκεινο που μας ενοχλει στους αλλους συνηθως το εχουμε εμεις, και για αυτο το λογο το παρατηρουμε τριγυρω μας (ενω υπαρχει, δε λεω οτι το φανταζομαστε!).. Μηπως και εσυ νιωθεις λοιπον οτι οι περισσοτεροι ανθρωποι ειναι απλα για ενα γεια, και δε σου κανουν για φιλοι; Και να εισαι πολυ γαματη, και γενικως τωρα τελευταια πολλα γαματα ατομα ηρθαν στο φορουμ και χαιρομαι, οσο για τα ζωδια δεν τα πιστευω, οποτε τι να σου πω ;p ειμαι μπαμπουινος

p.s. και συνηθως ατομα τα οποια ειναι ξεχωριστα, δυσκολευονται να βρουν αλλους ανθρωπους να αναγνωρισουν την αξια τους. Ενα πετραδι πολλοι χωριατες θα το θεωρουσαν ψευτικο, αλλα αμα το πηγαινες στον κοσμηματοπωλη θα σου επιβεβαιωνε την αξια του..