ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ?ΕΚΑΝΑ ΤΟ ΣΩΣΤΟ?

[liodaraki_23]

Καλησπέρα και απο εμένα..
Η δική μου ιστορία έχει ως εξής...

Απο τον Νοέμβρη μιλούσα ηλεκτρονικά με έναν φίλο του αδερφού μου..μιλούσαμε καθημερινά για διάφορα..
Εμένα άρχισε να μου αρέσει..Μου ανοιγόταν και μου έλεγε για το πόσο φοβόταν τη μοναξιά..τους ανθρώπους...
μου ανοιγόταν όπως σε κανέναν άλλο...
και μετα απο καιρό εκει στα τέλη Ιανουαρίου...μου εκδηλώθηκε και μου είπε πως ειναι ερωτευμένος μαζί μου..
Πετούσα απο τη χαρά μου...Αυτος Αθήνα..εγώ σε νησί...
ήρθε στα μέρη μου...για 3 μερες..και ενα βράδυ μου έκανε σκηνή γιατί με αγκάλιασε ένας φίλος μου..και δεν ήταν απλά φίλος μου..αλλά και συγγενής μου..
Τεσπα..το έκανα στην ακρη...δεδομένου πως ήξερα πως μια κοπέλα που είχε..είχε κανει σεξ με τον κολλητό του..και οτι ο αδερφός του είχε πάει
με κοπέλα του..και έλεγα δε με ξέρει αρκετά και θα στρώσει..
Ο καιρός περνούσε βρισκοσμασταν μια φορα το μηνα περιπου...αρχισαν οι εντάσεις..με το παραμικρό ένιωθε πως τον έγραφα...πως μιλούσα με άλλους στο μσν,φειςμπουκ..
πως δεν ήξερε αν άξιζα αυτη την δυσκολία της απόστασης..άρχισε να μιλάει άσχημα..
μου ζητουσε να του λεω σαγαπω στο τηλ..καθημερινά...και συχνά μου ζητούσε να χωρίσουμε...σαν να με τιμωρούσε..σα να θελε να δει..πόσο θα υποφέρω...
Μετά άρχισαν οι εκβιασμοί..να ανέβω Αθήνα..αφου τον θέλω..και ότι δεν έχουμε κατι αυτή τη στιγμή πέρα απο σεξ και τηλέφωνα..
Ηθελε να με δει να τα παραταώ όλα γτ ελεγε στα 27 ηταν αδιανόητο το οτι καθομουν σπίτι μου με τους δικούς μου και δεν τα ειχα παρατήσει όλα για εκείνον.
Αρχισε να με αποκαλεί μαμόθρεφτο..και διαφορα άλλα..οτι δεν είμαι αρκετά επναστάτρια...για να σηκωθώ να φύγω και πολλα αλλα..
Ενα βραδυ εκλαιγε με λυγμους και ειπαμε να ξεκινησουμε ξανα απο την αρχή...εφοσον ειχε καταλαβει τα λαθη του..
Την επομενη κιολας μερα τσακωθηκαμε γιατι του ελεγα οτι δε θελω να με ξανακανει να φωναζω...γιατι με ακουνε οι δικοι μου και μετα
αρχιζουν να λενε.."τι κανεις με αυτον κλπ"...και μου λεει εσυ φταις..που δε συγκρατεισαι..θεωρησα λοιπον πως δε καταλαβε...τα λαθη του..επι της ουσιας
και του λεω οκ τερμα..δεν απαντησε..και οταν τον πηρα τηλ το ειχε κλειστο ο Κυριος..
Μετα απο δυο μερες που μιλησαμε..μου ειπε ενα σωρο πραγματα...προσπαθησε να τα ριξει ολα σε εμενα..οτι απο το τηλ δε παιρνει αγαπη απο εμενα..
γιατι λεει αγαπη δεν ειναι..να με ρωτας
αν εφαγα..πως πηγε το τει..πως πηγε η δουλεια..αλλα να λες στον αλλο ΣΑΓΑΠΩ..και πολλα αλλα..οτι δε σηκωνομαι να φυγω να παω αθηνα ξανα να τον δω
εφοσον δε δουλευω αυτη την εποχη...οτι δε μπορει να ειναι με ενα κοριτσακι που να εξαρταται...αν θα βρεθουμε απο το ποτε θα μπορεσω να φυγω..τι θα πω
στο σπιτι μου...κλπ...και γενικα μιλουσε πολυ ασχημα..με πολυ ειρωνεια..με ασχημους χαρακτηρισμους..και με πολυ ασχημο υφος..
Τελικα εφοσον μου ειπε οτι δεν ειμαι εκεινο δεν ειμαι το αλλο..με παιρνει τοο απογευμα να μου πει πως ειμαι αυτο που θελει
αλλα πρεπει να αλλαξει η κατασταση με το σπιτι μου..ξανα εκβιασμος δλδ...
Και εκει το τελειωσα γιατι του λεω δε φτανει ποσο ταλαιπωρησες εμενα..δε φτανει που εβρισες τον αδερφο μου και τη μανα μου...περιμενεις να τα ξαναβρουμε?
εκει τελειωσε...

Η αληθεια ειναι οτι εγω μεσα σε αυτο το διαστημα ερωτευτηκα την ευαισθησια του..
και με εκανε να ειμαι χαρουμενη αλλα δυστυχως πολυ λιγες στιγμες...το θεμα ειναι οτι επειδη ξερω τι εχει περασει..αναρωτειμαι μηπως βιαστηκα να φυγω..
μηπως χρειαζοταν στηριξη...αλλα απο την αλλη..ειχα αρχισει να ταλαιπωρουμαι πολυ..και απο την αλλη με πιεζε..20 του μηνος εφυγα απο αθηνα..
και σε μια 4 μερες μου ζητησε να ξαναανεβω...ειμαι πολυ μπερδεμενη..
γιατι απο τη μια μου εκανε κακο..αλλα απο την αλλη ειχα δει καλα πραγματα σε εκεινον και ισως αντιδρουσε ετσι λογω ασχημων βιωματων..
Τι να κανα?

[elirene]

να βρεις εναν στο νησι σου..αυτος ειναι αρρςστος μπορει κ απο τα βιωματα του εσυ τι φταις να τα λουζεσαι? κ μια σχεση απο αποσταση ειναι μια ταλαιπωρια τπτ αλλο..μπορει αμα ησουν αθηνα να μην τον αντεχες καθολου..τωρα μαλλον εισαι εκει θαναι λιγος ο κοσμος στο νησι κ δεν θα βρισκεις ευκολα γκομενο και μπηκες σαυτην τη διαδικασια επειδη επεσες στην παγιδα του ευαισθητου αντρα..

[koinomystiko]

Τον εξιδανίκευσες λόγω απόστασης και έλλειψης προσωπικής επαφής.Αυτά έχουν οι σχέσεις από απόσταση...ΕΙΔΙΚΑ αν ξεκινάνε εξ αρχής από απόσταση.Μην προσπαθείς να δικαιολογήσεις συμπεριφορές που δεν θα ανεχόσουν σε καθημερινή βάση! Σχέση= επαφή.

[carrie]

Μεγαλη ταλαιπωρια, και μου θυμιζει λιγο τα δικα μου... Ουφφ..

Πολυ καλα εκανες και το τελειωσες, δεν επρεπε να κανεις τπτ αλλο, γιατι δεν εισαι ουτε η μαμα του ουτε η ψυχολογος του και δε μπορεις επουδενι να παρεις αυτο το ρολο (τα λεω για να τα ακουω). Αφου οι καλες στιγμες ηταν λιγες, αστο να παει αστο! Και ο ευαισθητος αντρας απο ο,τι φαινεται κρυβει πολλες παγιδες, και η κτητικοτητα ειναι μια απο αυτες.. Κατι λιγοτερο ευαισθητο την επομενη φορα, και καλο ειναι να ερωτευομαστε και πολλα αλλα πραγματα στον συντροφο μας, οχι μονο την ευαισθησια του, γιατι εκει μαλλον βγαινει η δικη μας αναγκη να "τον παρουμε κατω απο τις φτερουγες μας και να τον κανουμε καλα"

[liodaraki_23]

Καταρχην ευχαριστω πολυ για το χρονο σας και για τις απαντησεις σας...
Ο λογος που μπηκα σε μια τετοια σχεση δεν ηταν καμια ξεκρεμαστη αναγκη...ειχα χωρισει κιολας απο μια σχεση..πραγματικα μου αρεσε..δεν ημουν καιρο μονη μου κλπ πραγματικα με αγγιξε...
Η αληθεια ειναι οτι με ελκυει πολυ η ευαισθησια και δε ξερω αν θα μπορουσα να μαι με καποιον που δε θα ειναι πνευμα ανησυχο και με ιδιαιετερες ευαισθησιες..
Να σας πω την αμαρτια μου..δεν ζησαμε και πολυ αποσταση μεταξυ μας...ειχε τυχει και δυο φορες το μηνα να βρεθουμε..εχω γυρω μου ανθρωπους που κανουν και περισσοτερο καιρο να βρεθουν..
αλλα εχουν υπομονη και το παλευουν..Αυτος μου εβαζε το μαχαιρι στο λαιμο..Αφου με θες..παρατα τα ολα..αλλα εγω δε μπορουσα να κανω κατι τετοιο μεσα σε ενα τοσο μικρο χρονικο διαστημα..μεσα σε 5 μηνες..με τοση λιγη συμβιωση
μαζι του..δε μπορουσα να παρω τοσο ρισκο...εφοσον με ηθελε τοσο πολυ γιατι δεν εκανε υπομονη..του ειχα πει πως απο Σεπτεβρη θα ανεβαινα αθηνα αν εβρισκα δουλεια...αλλα εκεινος ηθελε τωρα...δε μπορουσε να περιμενει..
Τελος παντων απλα ισως απο δικη μου ευαισθησια τον βλεπω σαν ανθρωπο αδυναμο και ισως καπου μεσα μου νιωθω πως τον αφησα..πως τον εγκατελειψα...
Και ισως φοβαμαι πως ποτε δε θα καταλαβει τι ενιωθα..τι ηθελα να δωσω..και ποσο με πληγωνε με τη συμπεριφορα του...φοβαμαι οτι σε λιγες μερες θα με εχει ξεχασει...

[carrie]

Πολυ καλα σκεφτεσαι οτι δεν τον ηξερες αρκετα και προστατεψες τον εαυτο σου με αυτα τα δειγματα χειριστικοτητας που επεδεικνυε. Δεν εχει σημασια τι θα καταλαβει αυτος για σενα, πιστεψε με, ακομα και οταν νομιζουμε οτι ο αλλος ξερει τι νιωθουμε, συνηθως κανουμε λαθος! Εχει αποδειχτει ποσες πολλες ευτυχισμενες σχεσεις ειναι βασισμενες σε ψευδαισθησεις συμφωνιας και κατανοησης!! Και δεν τον εγκατελειψες, ισως παρει τα χαμπαρια του και αλλαξει πραγματα στον εαυτο του..

[liodaraki_23]

παντα ετσι γινεται...τρωμε το αγγουρι εμεις για να καλυτερευσει ο αλλος....εμ μας κανουνε ανω κατω...εμ πανε να βγουνε απο πανω...και μας το παιζουν και ιστορια...εγω πιστευω ομως οτι παντα ξερουμε μεσα μας
την αληθεια...και ερχεται η στιγμη που τον αναπολουμε...

[DonJuan]

Απ' ό,τι καταλαβαίνω επειδή νιώθει μόνος, κατά κάποιον τρόπο εκμεταλλεύεται την ύπαρξή σου κι επειδή δε σε έχει δίπλα του αρχίζει και γίνεται επιθετικός..

[liodaraki_23]

ναι εκει καταληγω και εγω...δεν ειναι θεμα μοναξιας μονο..ειναι θεμα ανασφαλειων..απο κοντα θα νιωθει πιο σιγουρος..ενω απο μακρια με αντιμετωπιζε σαν αυτη που φοβοταν πως θα μαι..απο μακρια φοβοταν μηπως τον προδωσω..μη το ενα μη το αλλο...

[DonJuan]

Με πράγματα που μας χαλάνε όμως, δε χρειάζεται να ασχολούμαστε..!

[liodaraki_23]

ναι DonJuan δε διαφωνω..αλλα αμα εισαι ευαλωτος ανθρωπος ασχολεισαι πολλες φορες για πολλους λογους..Θελω να πιστευω πως επραξα σωστα..και πως μεσα του ξερει πως εκεινος με εχασε..με τη συμπεριφορα του...
σας παραθετω ενα κειμενο που εγραψα για αυτη τη κατασταση..και τα συμπερασματα δικα σας..

οι ακτινες του ηλιου..σε πιεσαν να ανοιξεις τα ματια σου...το κελαιδισμα των πουλιων σου γαργαλισε τα αυτια..
ανασηκωθηκες αποτομα..πανικοβληθηκες..ησ ουν μονος μες στο πυκνο δασος...κοιταξες τρομαγμενος γυρω σου να βρεις την αγελη σου...πουθενα..
ενα ελαφρυ τσουξιμο στο χερι σου απεσπασε τη προσοχη..μια γρατζουνια σου θυμισε την προδοσια του αδερφου σου...ενας δυνατος πονος στη καρδια...
την προδοσια του φιλου σου...ενα δακρυ στα ματια..την προδοσια μιας αγαπης σου...
σηκωθηκες στα ποδια σου...και με αποφασιστικοτητα χαθηκες μεσα στο πυκνο δασος..προχωρησες μονος σε αγνωστα μερη..ανεβηκες και κατεβηκες λοφους..
ειχες τη μοναξια για συντροφια..αλλα δε δειλιασες πουθενα..ειχες εξασφαλισει νερο..και τροφη...και η αγαπη?
η αγαπη για σενα δεν υπηρχε..λεξη που σε εξαγριωνε...λεξη που εκανε τους κυνοδοντες σου ορατους...συνεχισε να πορευεσαι μονος...επαψες
να νοιαζεσαι για σενα...για το ποσο ομορφη ειναι η χαιτη σου...για το ποσο ομορφα γυαλιζουν τα ματια σου...τιποτα δεν ειχε νοημα πια..
δεν εψαχνες τιποτα
σου αρκουσε να πορευεσαι...και να μην ονειρευεσαι ,να συνεχιζεις να υπαρχεις...τις νυχτες αδιαφορουσες για τα αστερια που επεφταν..
οπως χανοταν στο κενο χανοντουσαν και οι ευχες σου..
η πιστη σου...απεφευγες να σκεφτεσαι τι ειναι αυτο που κανει την περηφανια σου να ξεθωριαζει...τις ελπιδες σου νουφαρα που βουλιαζαν
και ενα βραδυ απο τα πολλα της μοναξιας σου...ακουσες ενα θορυβο..σηκωθηκες τρομαγμενος...διεκρινες δυο τρυφερα ματια μες στο σκοταδι...
δε μπορεσες να τα αγνοησεις
δε μπορεσες να τα προσπερασεις..μια νεαρη λιονταρινα κοιταξε βαθια μες στα ματια σου..ειδες το φως..που εχαναν τα αστερια μετα τη πτωση τους
που πηγαινε..ενιωσες μια ανεξηγητη δυναμη να ταξιδευει προς τη καρδια σου...καινα τη κανει να χτυπαει δυνατα....η λιονταρινα ηρθε κοντα σου..
σου τριφτηκε..σε ταξιδεψε σε τοπους που δεν ειχες ιδεα πως υπηρχαν..σε μερη που δεν ηθελες να ξερεις πως υπηρχαν..σου μιλησε για δαση
που θεωρουσες καμενα...την ακολουθησες...επαιξες μαζι της...ταξιδεψες...μαγευτηκες ...κυλιστηκατε στα λουλουδια...στο δροσερο χορταρι...
στους δρομους που χαραζε το φεγγαρι με το φως του...
μα οι γρατζουνιες...σε πονουσαν ακομα...αρχιζαν να γινονται ενοχλητικες..αρχισες να βρυχασαι...να βγαζεις νυχια...
αρχισες να νιωθεις απειλη...η λιονταρινα το ενιωσε και προσπαθησε με την αγαπη της να σου απαλυνει το πονο..ομως οσο εβλεπες
την αγαπη της τοσο πιο δυσπιστος γινοσουν για εκεινη...τοσο πιο πολυ φοβοσουν να την πιστεψεις..
με το καιρο...της απαγορεψες να παιζει με το νερο της λιμνης...με τα λουλουδια...με τα πουλια και τις λιβελουλες..ηθελες ολη τη προσοχη της
στραμμενη σε σενα...
την εκλεισες σε ενα κλουβι γτ φοβοσουν πως καποιο αλλο λιονταρι θα τη κανει δικη του...αρχισες να την υποβιβαζεις
για να την εχεις του χεριου σου...αρχιζες να εκτονωνεις τον συσσωρευμενο θυμο μεσα σου...αρχισες να γινεται ο θυτης...
κουραστηκες να εισαι το θυμα...η λιονταρινα δεν αντεχε το κλουβι...ηθελε αυτον που ταξιδευαν μαζι...που γελουσαν..που επαιζαν...που αγκαλιαζοντουσαν..
εσυ ομως δε καταλαβαινες..ειχες πονεσει αρκετα για να ενδιαφερθεις για τον πονο του αλλου...
δεν ηθελες αλλες γρατζουνιες..αλλες πληγες...τωρα πια θα τα φερεις εσυ τα πραγματα να μη πονεσεις...
θα επιβαλλεις να μη σε πληγωσει κανενας...θα επιβαλλεις το σαγαπω...θα επιβαλλεις τη προσοχη που δεν ειχες,θα επιβαλλεις τους ορους σου..
η μικρη λιονταρινα μαραζωνε..μερα με τη μερα...τα δακρυα της μουσκευαν το δροσερο χορταρι...ενιωθε μονη και αδικημενη...
μα εσυ το χες βαλει σκοπο...θα γινει το δικο σου..ετουτη τη φορα...
ενα πρωι που ξυπνησες ομως η λιονταρινα το χε σκασει..στην αρχη θυμωσες...τα εβαλες μαζι της...ενιωσες πως δε σε αγαπησε αρκετα...
εσφιξες τις γροθιες σου θυμωμενος...αφησες τον θυμο να σε κυριευσει για να μη ξανακυλησει δακρυ...
οι γρατζουνιες σου σε πονεσαν ξαφνικα..το αιμα ετρεξε...φρεσκο...τις κοιτουσες και δεν εκανες τιποτα...οπλιστηκες ξανα με εγωισμο και δυναμη..
προσποιηθηκες πως δε τις ειδες...δεν εφταιγαν αυτες..δεν εφταιγες εσυ...η λιονταρινα εφταιξε...ηταν σκαρτη...
σηκωθηκες...νιωθωντας το χρονο να εχει ταξιδεψει πανω σου..και πορευτηκες για αλλα δαση...
για αλλους τοπους...αυτη τη φορα ακομα πιο θυμωμενος...ακομα πιο πληγωμενος...αλλα το πυκνο σου τριχωμα καλυψε τις γρατζουνιες...σε βοηθησε
να μη τις βλεπεις...για ακομα μια φορα θα επειθες τον εαυτο σου πως αυτα περασαν...και πως δεν εχεις αναγκη κανεναν...
με την περηφανια παραμασχαλα...προχωρησες...

[DonJuan]

Σημασία έχει να είμαστε εμείς καλά κι έρχονται καλύτερα πράγματα. Δε χρειάζεται να κολλάμε σε αυτά που μας κάνουν κακό.. Ούτε μπορούμε να φορτωνόμαστε τα προβλήματα των άλλων. Όσο για το κείμενο, το θεωρώ υπερβολικό..

[liodaraki_23]

υπερβολικο γιατι?πιστευεις πως ενας ανθρωπος..που εχει ζησει την προδοσια απο τον αδερφο του..απο τη κοπελα του και απο τον καλυτερο του φιλο...θεωρεις πως δεν ειναι λογοι να εχει χασει την εμπιστοσυνη του?
θεωρεις υπερβολικο επειδη ερωτευτηκε (οπως λεει) να φοβοταν οτι θα τον προδωσω και εγω?θεωρεις υπερβολικο το οτι γινοταν απαιτητικος στο ενδιαφερον μου γιατι ισως το χε αναγκη επειδη αλλοι δε του εδειξαν?
θεωρεις υπερβολικο οτι για χρονια απεφευγε να κανει σχεσεις και ειναι του εφημερου?θεωρεις υπερβολικο οτι ζηλευε ακομα και τα ξαδερφια μου?
Ισως η ποιητικη προσεγγιση να ειναι καπως "βαρια"αλλα αν ξεγυμνωσεις τα νοηματα θα δεις πως καπως ετσι ηταν...

[ΜΑΡΙΑ.Α]

κοπελια,δεν μπορεις να το παιξεις σωτηρας του!για ποσο?
ποσο νομιζεις οτι θα αντεξεις?
δεν εφτεγε αυτος για ολα αυτα!ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΣΠΑΕΙ ΠΑΝΩ ΣΟΥ!
εχει αναγκη απο εναν καλο ψυχολογο,γιατι κανενας ανθρωπος δεν μπορει να αντεξει αυτην την συμπεριφορα οσο και να αγαπαει,οσο και να προσπαθησει!
εσυ να δεις τι ψυχλογικα θα ειχες μετα απο μια μακροχρονη σχεση με ενα τετοιο ατομο!
θα ακουγες για αντρες και θα ετρεχες,πιστεψε με!δεν υπαρχει χειροτερο απο εναν συντροφο που συνεχεια σε αμφισβητει και σε ζηλευει!

[liodaraki_23]

maria mou den exeis adiko...den htan mono auto..eixe arxisei na me meiwnei..kai polles fores to ekane gia na kanw ayta pou ithele..px...den eisai arketa epanastatria...efoson..den erxesai edw...px...de mporesa sthn arxh na kanw sex mazi sou giati exeis kati to paidiko..px..eisai mamothrefto pou eisai ekei akoma..sto spiti sou..enw egw exw fugei apo ta 17...px..px...auth th stigmh exw kati mazi sou pou ttha boroysa me th kathe mia..eisai pagovouno kai psigeio giati de mou les sagapw...