Καινούριο μέλος, αν θέλετε διαβάστε την ιστορία μου...

[oneiro-sto-xrono-xameno]

Γεια σε όλους.

Όπως σας αναφέρω και στον τίτλο του μηνύματός μου, είμαι καινούριο μέλος. Οπότε ζητώ συγνώμη προκαταβολικά αν η ιστορία μου θα έπρεπε να γραφτεί σε άλλο τομέα. Με βάση τα δεδομένα τα δικά μου και το πώς νιώθω εγώ όμως, πιστεύω ότι είμαι στο σωστό μέρος.

Η ιστορία μου ξεκινάει πολλά χρόνια πριν. Όταν ήμουν πιτσιρικάς, πήγαινα στις ακαδημίες μπάσκετ μιας αρκετά γνωστής ομάδας. Ο αθλητισμός ήταν το αγαπημένο κομμάτι της ζωής μου και το μπάσκετ η ίδια μου η ζωή μπορώ να πω. Το ένιωθα ότι είχα ταλέντο σε αυτό που έκανα, αν και παρά το νεαρό της ηλικίας μου δεν περιαυτολόγησα ποτέ και συνέχιζα να δουλεύω σκληρά στις προπονήσεις για να παω στο τέλος στην ανδρική ομάδα. Αυτός ήταν ο στόχος μου.

Κάποια στιγμή, και μάλιστα μετά από την κατάκτηση της 1ης θέσης από την ομάδα μου στο πρωτάθλημα των πιτσιρικάδων ας πούμε, άκουσα τον προπονητή μου να μου λέει ότι θα πρέπει να με διώξει από την ομάδα, επειδή όπως έλεγε, δεν ήμουν σωστός στις προπονήσεις και δεν άντεχα το κλίμα και τη σκληρότητα του πρωταθλητισμού στη μικρή ηλικιακά κατηγορία που αγωνιζόμουν εκείνη την περίοδο. Παρόλο που ήμουν μικρός τον ρώτησα γιατί δεν είμαι σωστός και με ποια λογική δεν αντέχω τον πρωταθλητισμό, αφού η ομάδα μας βγήκε 1η στο πρωτάθλημα... Δυστυχώς, δεν πήρα απάντηση ποτέ και μετά το σαββατοκύριακο ήμουν παρελθόν από την ομάδα... Αποφάσισα να μην ασχοληθώ με το μπάσκετ ξανά αφού όλα γύρω μου φαίνονταν λάθος μετά από αυτό που συνέβη... ξέρετε πώς δουλεύει το μυαλό ενός πιτσιρικά...

Πέρασαν χρόνια... ήρθε το 2004 και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Έχω πάει να παρακολουθήσω και κάποια στιγμή έρχεται κάποιος δίπλα μου, κάθεται και μου λέει "Θέλω να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, γιαυτό ήρθα να σου μιλήσω". Εγώ δεν κατάλαβα ποιος ήταν. Για να μην πολυλογούμε, ήταν ο προπονητής μου. Με λίγα λόγια, μου είπε ότι με έδιωξε από την ομάδα, επειδή οι γονείς μου δεν ήθελαν να ασχοληθώ επαγγελματικά με το μπάσκετ, αλλά ήθελαν να σπουδάσω. Οπότε επειδή τον πίεζαν να με διώξει από την ομάδα και να αφοσιωθώ στο σχολείο, έπρεπε να βρει κάτι ακραίο για να με τσαντίσει και να μη θέλω να ξαναδώ μπάσκετ στη ζωή μου.

Από εκείνη τη μέρα η ζωή μου έχει γίνει χάλια. Δεν είχα πει ποτέ τίποτα για τον εαυτό μου, δεν καβάλησα κανένα καλάμι και παρόλα αυτά, στήθηκε ολόκληρο έργο για να σπουδάσω. Δεν είχα πει ποτέ ότι θα γινόμουν σταρ. Όμως αυτό που με πλήγωσε ανεπανόρθωτα όταν το έμαθα, ήταν ότι δε με άφησαν να προσπαθήσω... δε με άφησαν να αποτύχω έστω μόνος μου... Το αποτέλεσμα ήταν να διακόψω τη σχολή και να βυθιοτώ σε ένα αδιέξοδο που πραγματικά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να βγω κάποια στιγμή. Αυτή τη στιγμή που γράφω το ποστ μου, είμαι 29 χρονών, δεν έχω δουλειά, δεν έχω πτυχίο, δεν παίζω μπάσκετ... δεν έχω τίποτα πραγματικά... Όλο αυτό με έχει κάνει να νιώθω άχρηστος, παρόλο που εγώ δεν είχα καμία συμμετοχή σε αυτό που σκηνοθετήθηκε για μένα, χωρίς εμένα. Κάθε βράδυ, 7 χρόνια τώρα, μένω ξάγρυπνος με ένα "γιατί;" να γυρίζει στο μυαλό μου. Και όμως δεν μπόρεσα να απαντήσω ποτέ... Νιώθω να είμαι σε απόγνωση...

Σας ευχαριστώ πραγματικά αν μπορέσατε να διαβάσετε την ιστορία μου και να με συγωρείτε για το μακροσκελές ποστ μου... ξέρω πως σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που του έχει τύχει κάτι τέτοιο, όμως σκέφτηκα να το μοιραστώ και να ακούσω προτάσεις σας, αν φυσικά υπάρχουν κάποιες, πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω. Όμως... δεν έχω να χάσω πραγματικά τίποτα πλέον...

[deleted-member30-03]

κι εγω οταν ημουν μικρος ηθελα πολυ να μαθω μια πολεμικη τεχνη. κατα προτιμηση Karate ή Tae Kwon Do. οι γονεις μου ομως επεμεναν να περναω τα απογευματα μου σε ενα σωρο φροντιστηρια, απο αγγλικα, μαθηματικα, αρχαια, κι ενα σωρο αλλα παπαρια τα οποια δεν ειχα ορεξη. αυτα με εκαναν να σιχαθω ακομα περισσοτερο το σχολειο, αφου ενιωθα σαν να μου γινεται μια πλυση εγκεφαλου απ'το πρωι μεχρι το βραδυ, με τα ιδια πραγματα. παρολο τα φροντιστηρια, εμεινα σε μια ταξη στη δευτερα γυμνασιου, κι ενω προχωρησα και τη περασα φτανωντας και στο λυκειο, τελικα το σχολειο δε το τελειωσα ποτε λογο μπλεξιματων. και τωρα ενω θα το θελα πολυ να ξεκινησω αυτο που τοτε ηθελα, δε το κανω επειδη νιωθω οτι περασαν τα χρονια και γερασα.

ισως αν προσπαθουσες τελειως ερασιτεχνικα να επανελθεις στο μπασκετ, θα μπορουσες να ξανασχοληθεις απλα για να γυμναζεσαι και να περνας την ωρα σου, να διατηρεισαι σε φορμα που λενε. δεν ειναι τπτ σπουδαιο, απλα περνας καποιες ωρες, και τελικα ισως νιωσεις οτι κανεις αυτο που σου στερησανε...

[arktos]

τί να σου πω....
αυτός ο άνθρωπος για μένα είναι τουλάχιστον απαράδεκτος!
στη θέση σου θα τον πλάκωνα στο ξύλο!

κ μετά θα τα έκανα όλα μπάχαλο στο σπίτι!

στους γονείς σου τα είπες αυτά?
κ αν ναι πώς αντέδρασαν?

σόρυ για την απάντηση, αλλα μου ήρθε αυθόρμητα!
λες κ το έκαναν σε μενα!

[oneiro-sto-xrono-xameno]

Κενό, δυστυχώς δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω αυτό πλέον... Είμαι 29 και δε νομίζω να υπάρχουν καν έστω ερασιτεχνικές ομάδες που να θέλουν ανθρώπους της ηλικίας μου. Συν ότι πρέπει να γίνει προεργασία λόγω κάποιων παραπάνω κιλών που έχω πάρει κλπ. Εκτός αυτού... αν δεν το κάνω επαγγελματικά... προτιμώ να μην το κάνω καθόλου... είναι ο χαρακτήρας μου έτσι δυστυχώς. Άρκτος, ο προπονητής μου ναι μεν έκανε ότι έκανε, αλλά πιεζόταν από τους γονείς μου... τον είχαν φέρει σε πολύ δύσκολη θέση. Και ναι, μίλησα με τους δικούς μου, τα έκανα μπάχαλο για να πάρω την απάντηση "ναι, δε βλέπεις πόσοι ζουν από το μπάσκετ;". Όταν τους ρώτησα όμως "γεια πείτε μου εσείς πόσοι ζουν από τα πτυχία σήμερα;" το βούλωσαν...

[deleted-member30-03]

φιλε μου δε χρειαζεται να πας καν σε ομαδα. ψαξε βρες αν υπαρχει κανενα γηπεδακι εκει κοντα στη γειτονια, και πηγαινε παιξε. αφου το γουσταρεις τοσο και στο στερησαν, ποιος ξερει, ισως νιωσεις καλυτερα και θυμηθεις τα παλια. ετσι θα χασεις και τα περιττα κιλα, και σιγα σιγα θα ξαναβρεις τη φορμα σου.

[carrie]

με τετοιες ιστοριες ειναι γεματος ο τοπος.. εμενα με σταματησανε μικρη την ενοργανη που μου αρεσε γιατι δεν τους βολευε το ωραριο, την ξαδερφη που πεθαινε να παει μπαλετο δεν την πηγανε ποτε γιατι το θεωρησαν περιττο εξοδο, εναν φιλο μου που μετα απο 15 χρονια πηγε να βγαλει το νυχτερινο γυμνασιο γιατι ο πατερας του τον εβαζε να φυλαει τα γιδια, ακομα και πιο πισω μπορω να σε παω στους γονεις μου, που η μητερα μου εδινε για γυμναστικη ακαδημια και δεν ειχε κανεναν να την συμβουλευσει και να την στηριξει γιατι οι γονεις της θελανε να μεινει στο σπιτι και τα παρατησε στην πρωτη αποτυχια, τη θεια μου που ειχε ταλεντο στη ζωγραφικη και δεν την αφησανε να δωσει για καλων τεχνων γιατι οι γυναικες στην οικογενεια αν θελανε να σπουδασουν θα επρεπε να γινουν μονο μαιες. Με λιγα λογια, αν θελει ο κοσμος να βρει κατι να κολλησει στο παρελθον, ειναι πολυ ευκολο, για καποιους περισσοτερο και γαι αλλους λιγοτερο. Και το μπασκετ σε καποια ηλικια θα σου τελειωνε, τι θα εκανες μετα; Κανε καινουρια ονειρα, και ασε τα του παρελθοντος, και καλα και κακα, εκει που ανηκουν, στο χρονοντουλαπο.

[ΜΑΡΙΑ.Α]

μηπως με αυτον τον τροπο εκδηκησε τους γονεις σου?
να σε βλεπουν καθε μερα,καθε μηνα,καθε χρονο!ειναι ενας τροπος εκδικησης!
το εχεις σκεφτει?

[oneiro-sto-xrono-xameno]

Carrie, μου το είπαν και άλλοι αυτό, να μην κολλάω σε πράγματα του παρελθόντος... το θέμα με σένα και τους δικούς σου όμως είναι ότι δεν έγινε κάτι κρυφά... στην περίπτωσή μου στήθηκε ολόκληρο έργο για να σταματήσω... και τελικά το έμαθα χρόνια μετά από τύχη... δηλαδή εγώ δεν απέτυχα με ρητή εντολή τους "Σου κόβουμε το μπάσκετ". Απέτυχα με πλάγιο τρόπο που σκαρφίστηκαν οι ίδιοι μου οι γονείς και αυτό είναι που με πληγώενι και με εξοργίζει ταυτόχρονα... Το μπάσκετ σε κάποια ηλικία θα τελείωνε, δε λεω, όμως αν όλα είχαν πάει καλά θα μπορούσα να ασχοληθώ από άλλο πόστο, όπως κάνουν όλοι όσοι αποσύρονται. Ακόμη και στην περίπτωση που δεν πήγαιναν καλά, θα έλεγα ότι προσπάθησα και απέτυχα... ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ. Όχι με το να με καταδικάσουν οι ίδιοι μου οι γονείς... Θα σου πω το εξής για να καταλάβεις την πώρωση που έχω. Πήγα σε έναν αγώνα μπάσκετ πριν μάθω τα τεκταινόμενα που είχαν γίνει πίσω από την πλάτη μου. Με το που άρχισε το παιχνίδι και άκουσα την μπάλα να χτυπάει κάτω, τα παπούτσια να τρίζουν στο παρκέ και την κερκίδα από πίσω να φωνάζει, βούρκωσα και σηκώθηκα και έφυγα... δεν άντεχα να μείνω...

Μαρία όχι δεν το έχω δει σαν τρόπο εκδίκησης. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, παρόλο που μου συνέβη αυτό, δε θα τους εκδικούμουν...

[carrie]

Εχει σχεση ο εμμεσος ή αμεσος τροπος όταν το αποτελεσμα ειναι το ιδιο; Και στις δυο περιπτωσεις μπορει να θυμωσεις, να στεναχωρεθεις, να απογοητευτεις. ΕΠισης, για να δεις με ενα παραδειγμα πως μπορει ο καθενας να τα βλεπει απο την πλευρα του διαφορετικα και χειροτερα, εσενα σου κοπηκε με εμμεσο τροπο, γιατι πολυ απλα ο αμεσος δε θα πετυχαινε ποτε, καθως ησουν σε καποια α ηλικια που καταλαβαινες και μπορουσες να κανεις το δικο σου. Ενω σε ενα παιδι, οπως π.χ. ήμουν εγω οταν μου κοψανε την ενοργανη, του το κοβεις αμεσα οπως λες, και μενει μετεωρο να αναρωτιεται, και να απελπιζεται μετα που τοτε ως παιδι εκμεταλλευτηκαν αυτη του την αδυναμια να αντιδρασει και να επιβαλλει τη γνωμη του και αποφασιζαν αλλοι για αυτο χωρις αυτο. ΑΠο δω να το δεις, απο κει να το δεις, αυτα δυστυχως συμβαινουν, και δε σημαινει οτι χασαμε ολη μας τη ζωη και δε μπορουμε να κανουμε κατι αλλο, οι ανθρωποι εχουν αρκετα ταλεντα, ιδιαιτεροτητες, ικανοτητες, ευφυια κτλ, ωστε να μπορουν να καταπιανονται, να μαθαινουν και να γινονται καλοι σε περισσοτερα απο 1 πραγματα. Οσο και να πιστευεις και εγω και οι αλλοι να σου λεγαμε πωπω τι κακο που επαθες και παει χαλασε ολη σου η ζωη, το θεμα ειναι να μπορεις να σηκωθεις. Δεν εχει σημασια ποσες φορες θα πεσεις ή θα σε ριξουν, αυτο πρεπει να το εμαθες στο μπασκετ..

[arktos]

με τετοιες ιστοριες ειναι γεματος ο τοπος.. εμενα με σταματησανε μικρη την ενοργανη που μου αρεσε γιατι δεν τους βολευε το ωραριο, την ξαδερφη που πεθαινε να παει μπαλετο δεν την πηγανε ποτε γιατι το θεωρησαν περιττο εξοδο, εναν φιλο μου που μετα απο 15 χρονια πηγε να βγαλει το νυχτερινο γυμνασιο γιατι ο πατερας του τον εβαζε να φυλαει τα γιδια, ακομα και πιο πισω μπορω να σε παω στους γονεις μου, που η μητερα μου εδινε για γυμναστικη ακαδημια και δεν ειχε κανεναν να την συμβουλευσει και να την στηριξει γιατι οι γονεις της θελανε να μεινει στο σπιτι και τα παρατησε στην πρωτη αποτυχια, τη θεια μου που ειχε ταλεντο στη ζωγραφικη και δεν την αφησανε να δωσει για καλων τεχνων γιατι οι γυναικες στην οικογενεια αν θελανε να σπουδασουν θα επρεπε να γινουν μονο μαιες. Με λιγα λογια, αν θελει ο κοσμος να βρει κατι να κολλησει στο παρελθον, ειναι πολυ ευκολο, για καποιους περισσοτερο και γαι αλλους λιγοτερο. Και το μπασκετ σε καποια ηλικια θα σου τελειωνε, τι θα εκανες μετα; Κανε καινουρια ονειρα, και ασε τα του παρελθοντος, και καλα και κακα, εκει που ανηκουν, στο χρονοντουλαπο.

κάρυ, άλλο στο στο λέω κ σου κόβω αυτό που θέλεις ν κάνεις κ άλλο σε εξαπατώ.
εδώ του είπαν ψέματα.
δν είναι κ το καλυτερο μάθημα που μπορείς να δώσεις στα παιδιά σου.
για μένα αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία,
το έκαναν να πιστέψει πως δν έχει τις ικανότητες.
να χάσει την αυτοπεποίθηση του.
μν συγκρίνεις λοιπόν τις αλλες ιστορίες που παραθέτεις.

[arktos]

κι εγω οταν ημουν μικρος ηθελα πολυ να μαθω μια πολεμικη τεχνη. κατα προτιμηση Karate ή Tae Kwon Do. οι γονεις μου ομως επεμεναν να περναω τα απογευματα μου σε ενα σωρο φροντιστηρια, απο αγγλικα, μαθηματικα, αρχαια, κι ενα σωρο αλλα παπαρια τα οποια δεν ειχα ορεξη. αυτα με εκαναν να σιχαθω ακομα περισσοτερο το σχολειο, αφου ενιωθα σαν να μου γινεται μια πλυση εγκεφαλου απ'το πρωι μεχρι το βραδυ, με τα ιδια πραγματα. παρολο τα φροντιστηρια, εμεινα σε μια ταξη στη δευτερα γυμνασιου, κι ενω προχωρησα και τη περασα φτανωντας και στο λυκειο, τελικα το σχολειο δε το τελειωσα ποτε λογο μπλεξιματων. και τωρα ενω θα το θελα πολυ να ξεκινησω αυτο που τοτε ηθελα, δε το κανω επειδη νιωθω οτι περασαν τα χρονια και γερασα.

ισως αν προσπαθουσες τελειως ερασιτεχνικα να επανελθεις στο μπασκετ, θα μπορουσες να ξανασχοληθεις απλα για να γυμναζεσαι και να περνας την ωρα σου, να διατηρεισαι σε φορμα που λενε. δεν ειναι τπτ σπουδαιο, απλα περνας καποιες ωρες, και τελικα ισως νιωσεις οτι κανεις αυτο που σου στερησανε...

κενό, δν είσαι πια κ τόσο μεγάλος για να απορρίψεις την ιδέα να τελειώσεις το σχολείο.

[deleted-member30-03]

εννοουσα το καρατε, οχι το σχολειο. την ιδεα του να τελειωσω τις σπουδες μου την εχω αφησει αφου πλεον δεν ειμαι σε ηλικια να μπορω να κατσω να μαθω πραγματα (εδω δε πηρα καν διπλωμα αυτοκινητου, παρολο που ξερω να οδηγαω, και γουσταρω να τρεχω μαλιστα), αλλα και αυτα τα πραγματα που μαθαινουν στα σχολεια μου ειναι αχρηστα. ισως τα κωλοχαρτα οτι τελειωσα να μου ηταν χρησιμα, αλλα πρωτον εδω στην Ελλαδα δε παιζουν πλεον ρολο αφου κανεις δε βρισκει δουλεια στο τομεα που σπουδασε, αλλα κι εγω δεν ενδιαφερομαι να ακολουθησω και να κανω επαγγελμα αυτο που σπουδαζα και ειχα επιλεξει τοτε. με αφορα μονο η τεχνη πλεον, ειδικα η μουσικη κι ο κινηματογραφος, κι αμα μου δινοταν ευκαιρια να ξαναξεκινησω απ'την αρχη, θα γουσταρα να ακολουθησω κατι απο τα δυο.

[carrie]

κάρυ, άλλο στο στο λέω κ σου κόβω αυτό που θέλεις ν κάνεις κ άλλο σε εξαπατώ.
εδώ του είπαν ψέματα.
δν είναι κ το καλυτερο μάθημα που μπορείς να δώσεις στα παιδιά σου.
για μένα αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία,
το έκαναν να πιστέψει πως δν έχει τις ικανότητες.
να χάσει την αυτοπεποίθηση του.
μν συγκρίνεις λοιπόν τις αλλες ιστορίες που παραθέτεις.

σε καθε περιπτωση αρκτος κατι χανεις. δε συγκρινω χειροτερο και καλυτερο, και μεγαλυτερη και μικροτερη σημασια, οποτε μην το κανεις και εσυ. εγω π.χ. ισως δεν εχασα την αυτοπεποιθηση μου, αλλα εχασα την ικανοτητα να λεω τι θελω και να το διεκδικω, ξεχασα τι θελω και εχασα τον εαυτο μου, απο τετοιες αντιμετωπισεις. Και αυτο που λεω και τονισα, ειναι οτι ενταξει να κλαψουμε και να θυμωσουμε, αλλα μετα να σηκωθουμε, ο,τι κι αν παθαμε! Εκτος αν πιστευεις οτι πρεπει να κλαιει για παντα την χαμενη του αυτοπεποιθηση και οχι να κανει κατι να την ανακτησει.

[RainAndWind]

Γεια σου Όνειρο (που εύχομαι κάποια στιγμή να ξεπεράσεις το χαμένο-στο-χρόνο, ίσως να γίνει από χαμένο στο χρόνο Όνειρο-ξανά-γεννημένο)
Παραμένει το ίδιο έντονος ο θυμός σου όπως στο πρωτοάκουσμα της αλήθειας?

[arktos]

σε καθε περιπτωση αρκτος κατι χανεις. δε συγκρινω χειροτερο και καλυτερο, και μεγαλυτερη και μικροτερη σημασια, οποτε μην το κανεις και εσυ. εγω π.χ. ισως δεν εχασα την αυτοπεποιθηση μου, αλλα εχασα την ικανοτητα να λεω τι θελω και να το διεκδικω, ξεχασα τι θελω και εχασα τον εαυτο μου, απο τετοιες αντιμετωπισεις. Και αυτο που λεω και τονισα, ειναι οτι ενταξει να κλαψουμε και να θυμωσουμε, αλλα μετα να σηκωθουμε, ο,τι κι αν παθαμε! Εκτος αν πιστευεις οτι πρεπει να κλαιει για παντα την χαμενη του αυτοπεποιθηση και οχι να κανει κατι να την ανακτησει.

καρι, εστίασα στο ψέμα.