η αυτοκτονια ειναι πραξη θαρρους η δειλιας?

[arktos]

ΑΥΤΟΚΤΩΝΕΙ!και αφηνει πισω παιδια,συζυγο και χρεη!
αυτην την πραξη πως μπορουμε να την ονομασουμε?δηλειας?εγωισμο υ?γιατι συγουρα θαρρος δεν το λες!!
θαρρος θα ηταν να μεινει και να παλεψει για την οικογενεια του!

δν μιλησα για ολες τις περιπτωσεις.
στις ψυχικες παθησεις παντως πχ διπολικη έχουμε ένα ποσοστο 15%100 που το κανει.

στις αλλες περιπτώσεις δν γνωρίζουμε παντα αν συνυπάρχει πάθηση, γιατί από τετοια γεγονότα πυροδοτείται η ασθενεια.
παραίτηση θα ελεγα πως ειναι η σωστοτερη λεξη.

[arktos]

κι ομως λακρυ εγω ετσι λειτουργησα τοτε που ημουν σε μανιακο επεισοδιο!
δεν μπορουσα να σκεφτω τιποτα αλλο!
μου μπηκε αυτο στο μυαλο μου εκεινη την στιγμη και δεν χωρουσε καμια αλλη σκεψη!
το ποσο πολυ με πληγωσαν και ποσο πολυ με πονεσαν και με αυτον τον τροπο θα πληρωναν!
ηταν κατι ανεξελενκτο!ευτυχως ημουν με την κορη μου σε ενα ταξι και προσπαθουσε να με φερει στην πραγματικοτητα!λεγοντας μου,καλα μαμα εμας δεν μας σκεφτεσαι?παλι αυτους σκεφτεσαι?ο γιατρος με ειχε ενημερωσει οτι μπορει να ειχα τετοιες σκεψεις και τον ειχα παρει ειδη τηλ.Μου ειπε να βρω ενα φαρμακειο και να παρω ενα φαρμακο!
σας το λεω γιατι δεν μπορει κανεις να ξερει πανω σε καταθλιπτικο η΄μανιακο επεισοδιο τι μπορει το μυαλο να κανει!εμενα αυτο κρατησε για μιση ωρα!αν αυτη την μιση ωρα δεν ειχα καποιον διπλα μου θα το ειχα κανει!ειχα χασει την επαφη,στο μυαλο μου υπηρχε μονο αυτο!

σκεψου όμως μαρία κ τις περιπτωσεις που κάποιος ειναι σε καταθλιψη για μεγάλο διάστημα ή περνα βαριά κατάθλιψη.
πιστεύεις πως θα καταφερνε να μν το κανει?

κ η αδερφή σου κ εσύ διπολικες?

[ΜΑΡΙΑ.Α]

σκεψου όμως μαρία κ τις περιπτωσεις που κάποιος ειναι σε καταθλιψη για μεγάλο διάστημα ή περνα βαριά κατάθλιψη.
πιστεύεις πως θα καταφερνε να μν το κανει?

κ η αδερφή σου κ εσύ διπολικες?

οταν εισαι σε καταθλιψη δεν σκεφτεσαι λογικα τοτε ειναι διαφορετικα τα πραγματα!
3 αδερφες διπολικες!

[happyBee]

Δεν πιστεύω πως η αυτοκτονία είναι πράξη θάρρους, γιατί πολύ απλά, αν έχει κανείς τη δύναμη να αυτοτκτονήσει, πώς είναι δυνατόν να μην έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει το οποιοδήποτε πρόβλημα τον βασανίζει και τον οδηγεί σε αυτή την απόφαση? Δεν είναι εύκολο να πέσεις από τον τρίτο. Αν μπορείς να το κάνεις, τότε μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτό που σε κάνει να υποφέρεις. Άρα είναι μάλλον πράξη αδυναμίας και παραίτησης. Νέο μέλος, καλησπέρα σε όλους!

[Korina12]

Πράξη δειλίας πάντως δεν το θεωρώ με τίποτα.Ο μεγαλύτερος φόβος όλων μας είναι ο θάνατος.Για να φτάσουν κάποιοι σ'αυτό το σημείο σημαίνει ότι η απελπισία τους είναι τόσο μεγάλη που τους δίνει τη δύναμη να νικήσουν αυτόν τον φόβο και να το κάνουν.Ισως ελπίζοντας ότι υπάρχει κάτι καλύτερο μετά από δω.

[spiros33]

καλησπερα παιδια.

ωραιο το ποστ και μεγαλο θεμα για συζητηση.

προσωπικα την αυτοκτονια την εχω σκεφτει πολλες φορες.....στην αρχη ηταν απλη συντομη σκεψη....με το περασμα του χρονου και με τα προβληματα να ''γιγαντονονται'' γινοταν πολυ ποιο εντονη,μεχρι που εφτασα στο σταδιο να την κεφτομαι σαν την μονη οριστικη λυση...
κοιταξτε ομως πως μπορει να διαφερει μια περιπτωση απο μια αλλη (για αυτο οποιος γενικευει την αυτοκτονια για εμενα κανει μεγα-λαθος)
ειχα-εχω προβληματα υπαρκτα οικονομικα,ψυχολογικα,οικο γενοιακα,επαγγελματικα κτλ...αλλα ειναι μεγαλα αλλα μικροτερα... με το να μην ειμαι και καλα ψυχολογικα τα προβληματα απο την μια δεν μπορουσα πραγματικα να τα αντιμετοπισω και απο την αλλη αυτα μεγαλωναν......μαζι με τα προβληματα μεγαλωνε και η ''ψυχικη ασθενεια'' μου.... δηλαδη μπηκα σε μια διαδικασια φαυλου κυκλου.... επειδη παντα σκεπτωμουν με την απολυτη λογικη δεν εκανα σκεψεις ''παραλογες'' και τι εννοω με αυτο.Σχεδιασα το πως θα αυτοκτονισω,πηγα ειδα το μερος εκανα μια προβα,διασφαλησα οτι θα αποδοθει 100% σαν ατυχημα και οχι σαν αυτοκτονια για να μην μινει η ''ρετσινια'' στην οικογενεια μου,ηξερα οτι με το ''ατυχημα'' θα επερναν τα παιδια μου καποια χρηματα (αρκετα) απο την ασφαληστικη,δεν αφησα κανενα κενο...δηλαδη λειτουρησα σαν ενας ''επαγγελαματιας δολοφονος'' με την στιγνη λογικη και χωρις να εχω πει σε κανεναν τιποτα....
το επομενο σταδιο ηταν η ''εκτελεση του σχεδιου''......
το θαρρος το ειχα να το κανω.....αλλα αυτο που απο την αρχη με τρομαζε ηταν οτι κανεις δεν μπορουσε να μου εγγυηθει οτι θα εβλεπα εστω απο ''ψηλα'' τα παιδια μου.......αυτο με τρομακτατουσε....οποτε αρχησα να ψαχνω για απαντηση σε βιβλια εκκλησιαστικα.....(το γεγονος της κολασης δεν με ενδιεφερε καν,γιατι θεωρουσα οτι χειροτερη κολαση απο την ζωη μου δεν υπαρχη)..δυστηχος η' μαλον ευτυχος δεν βρηκα στις τοτε ανζητησεις μου, σε βιβλια εκλησιαστικα, τιποτα που να λεει οτι μετα θανατον καποιος μπορει με την ψυχη του εστω να βλεπει απο ψηλα τα ατομα που αγαπαει....
παρολα αυτα η στιγνη λογικη μου βρικε παραθυρακι (τα μεντιουμ μπορουν και επικοινονουν με ψυχες οποτε θα βρω και εγω καποιον τροπο σαν ψυχη να το κανω)....
το τελικο σταδιο ηταν η εκτελεση του σχεδιου......Σαββατο και Κυριακη ημουν ολοι μερα με τα παιδια του ελεγα ποσο τα αγαπαω ποσο τα λετρευω και οτι θα εδεινα την ζωη μου, για να εχουν εκεινα ενα καλυτερο μελλον.....Κυριακη βραδυ χαιρεταω τα παιδια,επομενη μερα πρωι θα το ''εκτελουσα το σχεδιο'' ειχα ετοιμαστει.....πριν φυγω απο το σπιτι τα φυλαω και τα δυο τα ειχα αγκαλιασει και δεν μποροσα να τα αφησω..... τα δακρυα να τρεχουν ποταμι..... η ψυχη μου να αιμοραγει.... τα αφηνω κατω και προχωραω προς το αυτοκινητο.....τοτε η μικρη μου μου φωναζει...-μπαμπα!! -οριστε της λεω... μου απανταει... -να ξερεις οτι ξερω, οτι ποτε δεν μου εχεις πει ψεματα,οποτε ξερω οτι μας αγαπας και οτι ποτε δεν θα μας αφησεις,για αυτο μην σταναχωριεσαι την παρασκευη παλι θα ειμαστε μαζι. Δεν ηξερα της να της απαντησω....απλα της λεω -Αγαπη μου να ξερετε παντα οτι σας λατρευω.... και εφυγα...
εκλεγα με λιγμους, το παιδι μου,μου ειπε οτι με περιμενει την παρασκευη,μου ειπε οτι με εμπιστευετε,οτι ποτε δεν της εχω πει ψεματα...... αλλα εαν το πρωι ''εκτελουσα το σχεδιο'' αυτοματα θα κρεμιζοταν ολλα αυτα που πιστευε για εμενα.... αυτο με εκανε να φυγει το μυαλο μου, απο την στιγνη λογικη και να με παρασυρει το συναισθημα αγαπης που ειχα και εχω για τα παιδια μου σε σημειο που απο τους λυγμους δεν μπορουσα να οδηγισω καν...ημουν στην ακρη του δρομου και εκλεγα μεχρι που εξαντληθηκα εντελος......δεν μπορουσα πλεον να σκεφτω τιποτα ηταν σαν να ειχα παρει ενα κουτι χαναχ......με πηρε ο υπνος στο καθησμα....
ξυπνησα σχεδον ξημερωματα χαραζε το πρωινο....παω στο μερος εκεινο για να τελειωσω την ζωη μου...... ξεκιναω βαση του σχεδιου...... φτανω 1 λεπτω πριν το οριστικο τελος...... και μου ερχετε η εικονα των παιδιων στο μυαλο να θρινουν για τον χαμο μου,αυτο που μεχρι τοτε η στιγνη λογικη δεν το ειχε σκεφτει καν.....οσο τα δευτερολεπτα περνουσαν,τοσο ποιο αργα περνουσε και ο χρονος...ειδα ολη τη ζωη μου σε μερικα δευτερα....ολλα ηταν σε υπερβολικα αργη κινηση.....με την εικονα των παιδιων μου να ειναι πλεων στα ματια μου σαν να τα εβλεπα ζωντανα....
1-2 δευτερα πριν το οριστικο τελος,τραβαω το τιμονι του αμαξιου και φευγω εκτος πορειας αλλα δεν προσεκρουσα στο σημειο που ειχα σχεδιασει.....το αμαξι ως εκ θαυματος σταματισε πανω σε ενα σωρο με χωμα φρεσκο λειτουργοντας σαν ''εαροσακος'',εγω δεν επαθα τιποτα....εκλεγα με ληγμους......μετα με μαζεψαν και με πηγαν στο νοσοκομειο προλυπτικα....Δεν ειπα την αληθεια σε κανεναν παρα μερικους μηνες πριν (2μηνες) στην ψυχολογο μου.....
Συμπερασμα δικο μου πλεον ειναι,οτι πολλοι λογοι ισως να ειναι αυτοι που οδηγουν καποιον στην αυτοκτονια,καθε περιπτωση ειναι εντελος διαφορετικη!!!
προσωπικα ειχα το θαρρος να το κανω,ειχα αποφασησει με την λογικη και οχι ''εν βρασμο'',ειχα κανει ενα τελειο σχεδιασμο μερες πριν,μεχρι και προβα,ειχα σοβαρα κινιτρα και το κυριοτερο οτι με το ''θανατηθορο ατυχημα μου'' θα λυνοταν καποια οικονομικα προβληματα που αντιμετοπιζει η οικογενεια μου,μεχρι και χρηματα θα επαιρναν τα παιδια μου.....οποτε ειχα λογικα κινιτρα,αλλα θα ηταν και ''λυτροτικη λυση'' για εμενα...λυτροτικη-μονιμη-συγουρη.Λυτροτικη για εμενα,μονιμη για την οικογενεια μου,συγουρη για τα οικοινομικα προβληματα και με οικονομικα οφελη για τα παιδια μου και με ενα σημαντικο ακομα πλεονεκτιμα,οτι θα ηταν η καλυτερη και η ποιο συντομη απο θεμα χρονου για ολλα τα προβληματα....
Συνοψυζοντας στην δικη μου περιπτωση σαφος με την απολυτη λογικη λειτουργησα καθαρα εγωιστικα....δεν σκεφτικα τι πονο-θληψη-οδυνη θα προκαλουσα στα παιδια μου...
Με την ενεργοποιηση ομως του συναισθηματος,απο την πλευρα της κορης μου τρομαξα στο ενδεχομενο οτι δεν θα τα εβλεπα ποτε ξανα.....και το κυριοτερο σκεφτηκα τι πονο θα τους προκαλουσα.....οτι ο δικος μου ''γοργοθας'' θα εκλεινε και θα τους ανοιγα την πορτα για το δικο τους γοργοθα,θα εβαζα σε μακροχρονιο πενθος τα παιδια μου....που τοσο αγαπαω και δεν θελω να τα σταναχωρω με τιποτα?!! Αυτο ηταν το κινιτρο που παρολο που ηταν καθαρα συναισθηματικο με εσωσε....και σημερα ειμαι ζωντανος...
οποτε δεν μπορουμε να πουμε καποιον δυλο,γεναιο,τρελο,λογικο κτλ επειδη αυτοκτονει...καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη εντελος,με διαφορετικος εξω-εσωγεννοις παραγοντες να παιζουν τρομερα συμαντικο ρολο.....
σημερα ειμαι πρωτη μερα σπιτι μετα απο 15 μερες στο ψυχιατρειο με δικη μου πρωτοβουλεια...αλλα με Ελπιδα.....κατι που πριν δεν ειχα.....ΕΛΠΙΔΑ οτι,οτι και να συμβει για τα παιδια μου ειμαι(περα απο το υποχρεωμενος που εννοειτε) αναντικασταστατος ακομα και με τα χιλια μιρια προβλημτα,ακομα και αρρωστος ψυχικα,ακομα και με 100 χαπια την ημερα,ακομα και σαν βουβη παρουσια....ειμαι ομως ΖΩΝΤΑΝΟΣ και δεν τα εβαλα ευτυχος σε μια μακροχρονια οδυνη και πονο....αυτο μου δινει ΕΛΠΙΔΑ για να παλεψω και οτι βγει,ΕΛΠΙΔΑ που πριν δεν ειχα....
Συγνωμη που σας κουρασα με το μεγαλο κειμενο αλλα οταν μιλαμε για αυτοκτονια που ειναι κατι το ''τελικο'' καλο ειναι να μην ημαστε απολυτοι....και οσοι εχουμε παρομιες εμπειριες ας τις λεμε για να περνουν κουραγιο οι υπολοιποι και να τους γινονται παραδειγματα προς αποφυγη.....
Σας ευχαριστω ολους σας.

[happyBee]

Σπύρο η ιστορία σου με συγκίνησε. Αλλά αυτό που έχω να σου πω είναι το εξής: Επειδή ασχολούμαι με παιδιά, ξέρω καλά, πως για να είναι ετυχισμένα και υγειή, χρειάζονται πρώτα από όλα τους γονείς τους και την αγάπη που παίρνουν απο αυτούς. Δεν ισχύει οτι τα παιδιά σου θα μεγάλωναν καλύτερα απλά και μόνο επειδή θα είχαν λυθεί τα οικονομικά προβλήματα. Η απώλειά σου θα τους έκανε μεγαλύτερο κακό παρά καλό. Ένα παιδί χρειάζεται αγάπη και όχι χρήματα, καθώς όπως γνωρίζεις, κάποια πράγματα -και συνήθως είναι αυτά που έχουν μεγαλύτερη αξία- δεν αγοράζονται. Και υπάρχουν άθρωποι με όλα τα λεφτά του κόσμου που τα στερούνται. Χαίρομαι που συνεχίζεις να κάνεις ευτυχισμένα τα παιδιά σου με την αγάπη και την παρουσία σου. Να έισαι καλά!

[PETRAN]

καλησπερα παιδια.

ωραιο το ποστ και μεγαλο θεμα για συζητηση.

προσωπικα την αυτοκτονια την εχω σκεφτει πολλες φορες.....στην αρχη ηταν απλη συντομη σκεψη....με το περασμα του χρονου και με τα προβληματα να ''γιγαντονονται'' γινοταν πολυ ποιο εντονη,μεχρι που εφτασα στο σταδιο να την κεφτομαι σαν την μονη οριστικη λυση...
κοιταξτε ομως πως μπορει να διαφερει μια περιπτωση απο μια αλλη (για αυτο οποιος γενικευει την αυτοκτονια για εμενα κανει μεγα-λαθος)
ειχα-εχω προβληματα υπαρκτα οικονομικα,ψυχολογικα,οικο γενοιακα,επαγγελματικα κτλ...αλλα ειναι μεγαλα αλλα μικροτερα... με το να μην ειμαι και καλα ψυχολογικα τα προβληματα απο την μια δεν μπορουσα πραγματικα να τα αντιμετοπισω και απο την αλλη αυτα μεγαλωναν......μαζι με τα προβληματα μεγαλωνε και η ''ψυχικη ασθενεια'' μου.... δηλαδη μπηκα σε μια διαδικασια φαυλου κυκλου.... επειδη παντα σκεπτωμουν με την απολυτη λογικη δεν εκανα σκεψεις ''παραλογες'' και τι εννοω με αυτο.Σχεδιασα το πως θα αυτοκτονισω,πηγα ειδα το μερος εκανα μια προβα,διασφαλησα οτι θα αποδοθει 100% σαν ατυχημα και οχι σαν αυτοκτονια για να μην μινει η ''ρετσινια'' στην οικογενεια μου,ηξερα οτι με το ''ατυχημα'' θα επερναν τα παιδια μου καποια χρηματα (αρκετα) απο την ασφαληστικη,δεν αφησα κανενα κενο...δηλαδη λειτουρησα σαν ενας ''επαγγελαματιας δολοφονος'' με την στιγνη λογικη και χωρις να εχω πει σε κανεναν τιποτα....
το επομενο σταδιο ηταν η ''εκτελεση του σχεδιου''......
το θαρρος το ειχα να το κανω.....αλλα αυτο που απο την αρχη με τρομαζε ηταν οτι κανεις δεν μπορουσε να μου εγγυηθει οτι θα εβλεπα εστω απο ''ψηλα'' τα παιδια μου.......αυτο με τρομακτατουσε....οποτε αρχησα να ψαχνω για απαντηση σε βιβλια εκκλησιαστικα.....(το γεγονος της κολασης δεν με ενδιεφερε καν,γιατι θεωρουσα οτι χειροτερη κολαση απο την ζωη μου δεν υπαρχη)..δυστηχος η' μαλον ευτυχος δεν βρηκα στις τοτε ανζητησεις μου, σε βιβλια εκλησιαστικα, τιποτα που να λεει οτι μετα θανατον καποιος μπορει με την ψυχη του εστω να βλεπει απο ψηλα τα ατομα που αγαπαει....
παρολα αυτα η στιγνη λογικη μου βρικε παραθυρακι (τα μεντιουμ μπορουν και επικοινονουν με ψυχες οποτε θα βρω και εγω καποιον τροπο σαν ψυχη να το κανω)....
το τελικο σταδιο ηταν η εκτελεση του σχεδιου......Σαββατο και Κυριακη ημουν ολοι μερα με τα παιδια του ελεγα ποσο τα αγαπαω ποσο τα λετρευω και οτι θα εδεινα την ζωη μου, για να εχουν εκεινα ενα καλυτερο μελλον.....Κυριακη βραδυ χαιρεταω τα παιδια,επομενη μερα πρωι θα το ''εκτελουσα το σχεδιο'' ειχα ετοιμαστει.....πριν φυγω απο το σπιτι τα φυλαω και τα δυο τα ειχα αγκαλιασει και δεν μποροσα να τα αφησω..... τα δακρυα να τρεχουν ποταμι..... η ψυχη μου να αιμοραγει.... τα αφηνω κατω και προχωραω προς το αυτοκινητο.....τοτε η μικρη μου μου φωναζει...-μπαμπα!! -οριστε της λεω... μου απανταει... -να ξερεις οτι ξερω, οτι ποτε δεν μου εχεις πει ψεματα,οποτε ξερω οτι μας αγαπας και οτι ποτε δεν θα μας αφησεις,για αυτο μην σταναχωριεσαι την παρασκευη παλι θα ειμαστε μαζι. Δεν ηξερα της να της απαντησω....απλα της λεω -Αγαπη μου να ξερετε παντα οτι σας λατρευω.... και εφυγα...
εκλεγα με λιγμους, το παιδι μου,μου ειπε οτι με περιμενει την παρασκευη,μου ειπε οτι με εμπιστευετε,οτι ποτε δεν της εχω πει ψεματα...... αλλα εαν το πρωι ''εκτελουσα το σχεδιο'' αυτοματα θα κρεμιζοταν ολλα αυτα που πιστευε για εμενα.... αυτο με εκανε να φυγει το μυαλο μου, απο την στιγνη λογικη και να με παρασυρει το συναισθημα αγαπης που ειχα και εχω για τα παιδια μου σε σημειο που απο τους λυγμους δεν μπορουσα να οδηγισω καν...ημουν στην ακρη του δρομου και εκλεγα μεχρι που εξαντληθηκα εντελος......δεν μπορουσα πλεον να σκεφτω τιποτα ηταν σαν να ειχα παρει ενα κουτι χαναχ......με πηρε ο υπνος στο καθησμα....
ξυπνησα σχεδον ξημερωματα χαραζε το πρωινο....παω στο μερος εκεινο για να τελειωσω την ζωη μου...... ξεκιναω βαση του σχεδιου...... φτανω 1 λεπτω πριν το οριστικο τελος...... και μου ερχετε η εικονα των παιδιων στο μυαλο να θρινουν για τον χαμο μου,αυτο που μεχρι τοτε η στιγνη λογικη δεν το ειχε σκεφτει καν.....οσο τα δευτερολεπτα περνουσαν,τοσο ποιο αργα περνουσε και ο χρονος...ειδα ολη τη ζωη μου σε μερικα δευτερα....ολλα ηταν σε υπερβολικα αργη κινηση.....με την εικονα των παιδιων μου να ειναι πλεων στα ματια μου σαν να τα εβλεπα ζωντανα....
1-2 δευτερα πριν το οριστικο τελος,τραβαω το τιμονι του αμαξιου και φευγω εκτος πορειας αλλα δεν προσεκρουσα στο σημειο που ειχα σχεδιασει.....το αμαξι ως εκ θαυματος σταματισε πανω σε ενα σωρο με χωμα φρεσκο λειτουργοντας σαν ''εαροσακος'',εγω δεν επαθα τιποτα....εκλεγα με ληγμους......μετα με μαζεψαν και με πηγαν στο νοσοκομειο προλυπτικα....Δεν ειπα την αληθεια σε κανεναν παρα μερικους μηνες πριν (2μηνες) στην ψυχολογο μου.....
Συμπερασμα δικο μου πλεον ειναι,οτι πολλοι λογοι ισως να ειναι αυτοι που οδηγουν καποιον στην αυτοκτονια,καθε περιπτωση ειναι εντελος διαφορετικη!!!
προσωπικα ειχα το θαρρος να το κανω,ειχα αποφασησει με την λογικη και οχι ''εν βρασμο'',ειχα κανει ενα τελειο σχεδιασμο μερες πριν,μεχρι και προβα,ειχα σοβαρα κινιτρα και το κυριοτερο οτι με το ''θανατηθορο ατυχημα μου'' θα λυνοταν καποια οικονομικα προβληματα που αντιμετοπιζει η οικογενεια μου,μεχρι και χρηματα θα επαιρναν τα παιδια μου.....οποτε ειχα λογικα κινιτρα,αλλα θα ηταν και ''λυτροτικη λυση'' για εμενα...λυτροτικη-μονιμη-συγουρη.Λυτροτικη για εμενα,μονιμη για την οικογενεια μου,συγουρη για τα οικοινομικα προβληματα και με οικονομικα οφελη για τα παιδια μου και με ενα σημαντικο ακομα πλεονεκτιμα,οτι θα ηταν η καλυτερη και η ποιο συντομη απο θεμα χρονου για ολλα τα προβληματα....
Συνοψυζοντας στην δικη μου περιπτωση σαφος με την απολυτη λογικη λειτουργησα καθαρα εγωιστικα....δεν σκεφτικα τι πονο-θληψη-οδυνη θα προκαλουσα στα παιδια μου...
Με την ενεργοποιηση ομως του συναισθηματος,απο την πλευρα της κορης μου τρομαξα στο ενδεχομενο οτι δεν θα τα εβλεπα ποτε ξανα.....και το κυριοτερο σκεφτηκα τι πονο θα τους προκαλουσα.....οτι ο δικος μου ''γοργοθας'' θα εκλεινε και θα τους ανοιγα την πορτα για το δικο τους γοργοθα,θα εβαζα σε μακροχρονιο πενθος τα παιδια μου....που τοσο αγαπαω και δεν θελω να τα σταναχωρω με τιποτα?!! Αυτο ηταν το κινιτρο που παρολο που ηταν καθαρα συναισθηματικο με εσωσε....και σημερα ειμαι ζωντανος...
οποτε δεν μπορουμε να πουμε καποιον δυλο,γεναιο,τρελο,λογικο κτλ επειδη αυτοκτονει...καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη εντελος,με διαφορετικος εξω-εσωγεννοις παραγοντες να παιζουν τρομερα συμαντικο ρολο.....
σημερα ειμαι πρωτη μερα σπιτι μετα απο 15 μερες στο ψυχιατρειο με δικη μου πρωτοβουλεια...αλλα με Ελπιδα.....κατι που πριν δεν ειχα.....ΕΛΠΙΔΑ οτι,οτι και να συμβει για τα παιδια μου ειμαι(περα απο το υποχρεωμενος που εννοειτε) αναντικασταστατος ακομα και με τα χιλια μιρια προβλημτα,ακομα και αρρωστος ψυχικα,ακομα και με 100 χαπια την ημερα,ακομα και σαν βουβη παρουσια....ειμαι ομως ΖΩΝΤΑΝΟΣ και δεν τα εβαλα ευτυχος σε μια μακροχρονια οδυνη και πονο....αυτο μου δινει ΕΛΠΙΔΑ για να παλεψω και οτι βγει,ΕΛΠΙΔΑ που πριν δεν ειχα....
Συγνωμη που σας κουρασα με το μεγαλο κειμενο αλλα οταν μιλαμε για αυτοκτονια που ειναι κατι το ''τελικο'' καλο ειναι να μην ημαστε απολυτοι....και οσοι εχουμε παρομιες εμπειριες ας τις λεμε για να περνουν κουραγιο οι υπολοιποι και να τους γινονται παραδειγματα προς αποφυγη.....
Σας ευχαριστω ολους σας.

Αυτή η εξιστόρηση μου έκοψε την ανάσα. Θα πρέπει να γράψεις ένα βιβλίο σε πρώτο πρόσωπο, έχεις πολύ ειρμό στο γράψιμο

[Lacrymosa]

σπυρο δεν εχω λογια πραγματικα..... η ιστορια σου κ αυτα μου γραφεις με εχουν προβληματισει κ με χουν βαλει σε πολλες σκεψεις.. παρε κ μια θετικη το αξιζεις με το παραπανω....

.........................no comment.............................