Ζωή σε μια βιτρίνα

[Lacrymosa]

εμένα το έλεγε η μαμά μου και εγω αλλά παλιά ντρεπόμουν να μιλάω τούρκικα..Τώρα το έχω ξεπεράσει!

ποιο ρε συ?? το ντεμεκ?? εμενα το λεει ο μπαμπας μου ολη μερα κ το χω κολλησει αλλα μ αρεσει να το λεω!!!!

[Gypsy Cello]

ναι το ντεμέκ! παλιά είχα κόμπλεξ γενικά με τα τούρκικα!! Τώρα δεν έχω όμως και θα πάω να μάθω κιόλας! Μήπως είσαι μικρασιάτισσα ή θρακιώτισα γιατί συνήθως εμείς το λέμε!

[Lacrymosa]

οχι δεν ειμαι, αλλα μ αρεσει να το λεω!!
πες μου οτι μιλας κ με το "λ"!! Εγω δεν το χω, εχω γνωρισει ατομα που το χουν κ μ αρεσει να το ακουω!! Αυτο απο που προερχεται??

[Gypsy Cello]

Εγώ δεν το καταλαβαίνω αλλά συμφοιτητές μου έλεγαν ότι το λέω όπως και το σελεμε!!! Το λ προέρχεται από τους πρόσφυγες της Κωνσταντινούπολης, ίσως μιλάνε έτσι επηρεασμένοι από τα τούρκικα που είναι βαριά γλώσσα όσο να πεις!!

[Lacrymosa]

Εγω δυστυχως δεν το χω το "λ".. Αλλα μ αρεσει οταν το ακουω!! Φυσικα υπαρχουν κ αλλοι που το εχουν πιο εντονο, κι αλλοι που ειναι πιο ανεπαισθητο!!

[DissolvedGirl]

Ο καθε άνθρωπος ζει τόσο στη βιτρίνα του όσο και στη ντουλάπα του. Και όπως λέει και το ρητό "People who live in glass houses should not throw stones".

Στη βιτρίνα βάζεις τα στοιχεία που πιστεύεις ότι θα προσελκύσουν τους άλλους. Μπορεί να στολίσεις τη βιτρίνα σου με πράγματα που δεν έχουν πολλή σχέση με εσένα αλλά πιστεύεις ότι θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον πολλών ώστε τι στο καλό, κάποιος θα ενδιαφερθεί πραγματικά και θα μπει και μέσα στο μαγαζί... ή πράγματα original δικά σου με την πίστη ότι μπορεί μεν να αργήσεις να προσελκύσεις κάποιον, αλλά θα είναι πολύ πιο ταιριαστός με το κοινό στο οποίο πραγματικά επιθυμείς να απευθυνθείς. Η βιτρίνα σου είναι η test-drive area όπου εσύ προβάλεις τα χαρακτηριστικά σου που επιθυμείς να εκτιμηθούν ή στα οποία θέλεις να ανταποκριθούν, και οι υποψήφιοι πελάτες δείχνουν τις προθέσεις τους. Και όπως κάθε βιτρίνα, τα είδη που εκθέτεις εκεί είναι εποχιακά και αλλάζουν ανάλογα με τις ανάγκες και τις διαθέσεις σου.

Ο κύριος χώρος του μαγαζιού σου είναι τόσο ο χώρος επεξεργασίας σου όσο και η πραγματική προσωπική σου έκθεση. Εκεί φανερώνεται η ουσιαστική αξία των διαφορετικών κομματιών σου, καθώς και η ικανότητα του πελάτη να την εκτιμήσει. Κάποιος μπορεί να μπει μόνο 3 βήματα και να θεωρήσει ότι ξεγελάστηκε από τη βιτρίνα, να κάνει μεταβολή και να φύγει. Κάποιος μπορεί να θέλει να προχωρήσει μέχρι το βάθος του μαγαζιού αλλά να μην τον θεωρήσεις αντάξιο πελάτη και να του αρνηθείς πρόσβαση. Κάποιος θα σε κλέψει, κάποιος θα θέλει να εμπλουτίσει τη συλλογή σου με συμβουλές και συμπαράσταση... όπως και να έχει, στον κυρίως χώρο κινείσαι με το δικό σου ρυθμό και ορίζεις τους δικούς σου όρους για τις συναλλαγές σου.

Όπως κάθε πολυκατάστημα, έχεις στο πίσω μέρος του μαγαζιού μια αποθήκη, γεμάτη με σαπίζοντα χαρτόκουτα αλλά και πεντακλείδωτες ντουλάπες. Εκεί φυλάς απομείναντα/απωθημένα εκθέματα που εκπήρωσαν τον σκοπό τους αλλά δεν έχεις κουράγιο να τα πετάξεις, και πανάκριβα κομμάτια για εξαιρετικά υποσχόμενους πελάτες (ντουλάπες) αλλά και τα άχρηστα αντικείμενα που έχεις παραλάβει ως αντικαταβολή κατά καιρούς, καθώς και σαβούρα που δεν είχες ακόμα καιρό να ξεδιαλύνεις (χαρτόκουτα). Εκεί επιστρέφεις κατά καιρούς, ιδιαίτερα μετά από σημαντικές ανταλλαγές, για να εκτιμήσεις τα αποθέματά σου αλλά και την δυνατότητα που έχεις να κρατήσεις το μαγαζί σου ανοιχτό, ή έστω προσιτό στις εκάστοτε κατηγορίες πελατών.

Με τόση μοναξιά να απειλεί τις ανθώπινες σχέσεις στην εποχή μας, ο άνθρωπος πλέον σιγά σιγά απογοητεύεται και ξεθάβει κομμάτια από την αποθήκη για να τα προβάλει στο μαγαζί, απελπίζεται και εκθέτει όλο και περισσότερα στη βιτρίνα του, μέχρι που φτάνει και σε απόγνωση και βγάζει και πάγκο στο πεζοδρόμιο, ενοχλώντας τους περαστικούς.

Δεν ξέρω από που μου βγήκε αυτό το κείμενο.

[carrot]

Ο καθε άνθρωπος ζει τόσο στη βιτρίνα του όσο και στη ντουλάπα του. Και όπως λέει και το ρητό "People who live in glass houses should not throw stones".

Στη βιτρίνα βάζεις τα στοιχεία που πιστεύεις ότι θα προσελκύσουν τους άλλους. Μπορεί να στολίσεις τη βιτρίνα σου με πράγματα που δεν έχουν πολλή σχέση με εσένα αλλά πιστεύεις ότι θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον πολλών ώστε τι στο καλό, κάποιος θα ενδιαφερθεί πραγματικά και θα μπει και μέσα στο μαγαζί... ή πράγματα original δικά σου με την πίστη ότι μπορεί μεν να αργήσεις να προσελκύσεις κάποιον, αλλά θα είναι πολύ πιο ταιριαστός με το κοινό στο οποίο πραγματικά επιθυμείς να απευθυνθείς. Η βιτρίνα σου είναι η test-drive area όπου εσύ προβάλεις τα χαρακτηριστικά σου που επιθυμείς να εκτιμηθούν ή στα οποία θέλεις να ανταποκριθούν, και οι υποψήφιοι πελάτες δείχνουν τις προθέσεις τους. Και όπως κάθε βιτρίνα, τα είδη που εκθέτεις εκεί είναι εποχιακά και αλλάζουν ανάλογα με τις ανάγκες και τις διαθέσεις σου.

Ο κύριος χώρος του μαγαζιού σου είναι τόσο ο χώρος επεξεργασίας σου όσο και η πραγματική προσωπική σου έκθεση. Εκεί φανερώνεται η ουσιαστική αξία των διαφορετικών κομματιών σου, καθώς και η ικανότητα του πελάτη να την εκτιμήσει. Κάποιος μπορεί να μπει μόνο 3 βήματα και να θεωρήσει ότι ξεγελάστηκε από τη βιτρίνα, να κάνει μεταβολή και να φύγει. Κάποιος μπορεί να θέλει να προχωρήσει μέχρι το βάθος του μαγαζιού αλλά να μην τον θεωρήσεις αντάξιο πελάτη και να του αρνηθείς πρόσβαση. Κάποιος θα σε κλέψει, κάποιος θα θέλει να εμπλουτίσει τη συλλογή σου με συμβουλές και συμπαράσταση... όπως και να έχει, στον κυρίως χώρο κινείσαι με το δικό σου ρυθμό και ορίζεις τους δικούς σου όρους για τις συναλλαγές σου.

Όπως κάθε πολυκατάστημα, έχεις στο πίσω μέρος του μαγαζιού μια αποθήκη, γεμάτη με σαπίζοντα χαρτόκουτα αλλά και πεντακλείδωτες ντουλάπες. Εκεί φυλάς απομείναντα/απωθημένα εκθέματα που εκπήρωσαν τον σκοπό τους αλλά δεν έχεις κουράγιο να τα πετάξεις, και πανάκριβα κομμάτια για εξαιρετικά υποσχόμενους πελάτες (ντουλάπες) αλλά και τα άχρηστα αντικείμενα που έχεις παραλάβει ως αντικαταβολή κατά καιρούς, καθώς και σαβούρα που δεν είχες ακόμα καιρό να ξεδιαλύνεις (χαρτόκουτα). Εκεί επιστρέφεις κατά καιρούς, ιδιαίτερα μετά από σημαντικές ανταλλαγές, για να εκτιμήσεις τα αποθέματά σου αλλά και την δυνατότητα που έχεις να κρατήσεις το μαγαζί σου ανοιχτό, ή έστω προσιτό στις εκάστοτε κατηγορίες πελατών.

Με τόση μοναξιά να απειλεί τις ανθώπινες σχέσεις στην εποχή μας, ο άνθρωπος πλέον σιγά σιγά απογοητεύεται και ξεθάβει κομμάτια από την αποθήκη για να τα προβάλει στο μαγαζί, απελπίζεται και εκθέτει όλο και περισσότερα στη βιτρίνα του, μέχρι που φτάνει και σε απόγνωση και βγάζει και πάγκο στο πεζοδρόμιο, ενοχλώντας τους περαστικούς.

Δεν ξέρω από που μου βγήκε αυτό το κείμενο.

Μπράβο ρε συ (μου κόλλησε το ρε συ σημερα). Μου τράβηξε την προσοχή αυτό το κείμενο.
Μου θύμησες ένα βίντεο μουσικό που είχα βάλει στο φορουμ.
Υπάρχει άραγε κάτι στα όρια της ανθρώπινης αντίληψης που να μην έχει συναλλαγματική λογική;