ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΠΟΝΑΜΕ ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΘΕΜΑ

[ΝΑΤΑΛΙ]

ευχαριστω.

[antwnis37]

το να πεθενει ο πατερας μας ειναι φυσιολογικο αλλα να πεθενει σε ηλικια 13 χρονων εγω δεν το βρισκω περσι το καλοκαιρι ,, εφυγε , ενα γιατι μονο εχω στο μυαλο μου .τουλαχιστον μια μανα κανονικη δεν μπορουσε να βρεθει , πρεπει ναχει ψυχολογικα

[boubourina]

http://youtu.be/aN7Drz3ya9c

Μετα απο 4 μηνες σχεδον η Γη ακομα γυριζει και δεν δινει σημασια στο αν ο Μπουμπουρινος μου δεν ειναι πια μερος αυτου του κοσμου..........!!!
Η καθε μερα ειναι ενας ατελειωτος αγωνας επιβιωσης και οι πληγες δεν εχουν καμμια σημασια, το μονο που εχει σημασια ειναι να μεινω ζωντανη για να μπορω να παλευω.

Η σκεψη του μακρινη τις περισσοτερες μερες και φτανω να αναρωτιεμαι....... Σε ξεχασα Αγαπη μου? ειναι δυνατον?

Και εκει που λες οτι δεν υπαρχει περιθωριο για πονο και δακρυα, και εκει που ριχνεις ολες τις δυναμεις σου για να καταφερεις να φερεις στο σπιτι τα απαραιτητα για εσενα και το παιδι............... ερχεται ξαφνικα και παλι.
Σαν τσουναμι, σαν τεραστιο κυμα που σε παρασυρει και σε ισοπεδωνει

Κλαμα, απαρηγορητη για ωρες, γινεται και παλι τοσο ζωντανη η καθε αναμνηση, το προσωπο του ερχεται τοσο κοντα στο δικο μου αλλα ενα φιλι δεν μου δινει ποτε, μια αγκαλια δεν με παιρνει ποτε!!!!!!!
Και το παιδι με τις ατελειωτες ερωτησεις του
Τα παιδακια εξω παιζουν μπαλα με το μπαμπα τους, εμενα ο μπαμπας μου ποτε θα ερθει?
Δεν θα ερθει μωρο μου, δεν ειπαμε οτι τωρα εχεις εμενα για μαμα και μπαμπα?
Ναι(επιμενει το μωρο μου) αλλα τα αλλα παιδιακια εχουν και μπαμπα!
Ειχαμε την γιορτη στον παιδικο την Πεμπτη
Εγω στα μαυρα και το μωρο μου να λεει το ποιημα
Και να κοιταει τους μπαμπαδες, Θεε μου με τι λαχταρα κοιταει ολους τους μπαμπαδες
Δεν το ειδα το ποιημα του
Ειχα βγει στο προαυλιο τρεχοντας και κλαιγοντας......
Και οταν γυρισα μεσα η Διευθυντρια μας συστησε στον Αντιδημαρχο... ειναι η κοπελα που σας ελεγα με το ορφανο! "το ορφανο" Αχ ποσο ποναει η ψυχη μου!!!!!!!!

[RainAndWind]

Μπουμπού, καλησπέρα. Διάβασα τα νέα σου, χαίρομαι που μπαίνεις που και που και μας τα λες. Μη νιώθεις ένοχη που μπορεί και κάποιες σου στιγμές, ώρες, να αρχίζουν σταδιακά να μην περιέχουν συνέχεια τον άντρα σου, είναι μέσα στην πορεία αυτό, έτσι είναι τα πράγματα, ο χρόνος φέρνει μαζί του την προσαρμογή στις νέες συνθήκες της ζωής σου, για σκέψου πως αν δεν ήταν σιγά σιγά δυνατό να μην τον σκέφτεσαι κάθε δευτερόλεπτο, δε θα μπορούσες κορίτσι μου να συνεχίσεις. Και το ξέρεις αυτό, πώς δε σημαίνει πως τον "αφήνεις", δεν τον "εγκαταλείπεις", μη σου βάζεις τέτοιες ενοχοποιήσεις ρε συ. Δε μου άρεσε αυτό με το "ορφανό", γιατί να το λυπούνται το παιδάκι σου, πέρα απ'ό,τι έτυχε στο διάβα σας, αυτό το πολύ σημαντικό, δεν καθορίζει ούτε εσένα ο χαρακτηρισμός χήρα, ούτε τα παιδιά σας η ορφάνια. Δηλαδή, είστε τόσο περισσότερα πέρα από την απώλεια, είναι τόσο τυχερά που σ'έχουν και που τα έχεις, ίσως να σε βοηθήσει να το κοιτάς έτσι, μια σκέψη κάνω.

Και τα κατανοώ όσα λες και τα νιώθω, τα έχω βιώσει, με προσωπικά μου τέτοια τοπία εμπειριών, όχι εντελώς όμοια, αλλά και ποτέ δεν είναι εντελώς όμοια καμιας/κανενός τα τοπία και οι ζωές. Θέλω απλά να σου πω υπομονή και βήμα βήμα.

[boubourina]

Σε ευχαριστω rainandwind. Με βοηθαει πολυ καθε σας λογος εδω μεσα, και δεν θα παψω να σας εχω βοηθους στο πλευρο μου στις καλες και στις δυσκολες στιγμες

[ΝΑΤΑΛΙ]

Μπουμπού σε διάβαζα και εκλαιγα...Πότε να περάσει αυτος ο πόνος?ΠΟΤΕ?????
Εγω τον σκέφτομαι συνέχεια,το μωρό μου,τη ψυχή μου....Τα καλοκαίρια μας,που πηγαίναμε κάθε Κυριακή στη θάλασσα,αλλα και στη μέση τις εβδομάδας καποιες φορες....Τωρα,αρχες Ιουλιου,θα πηγαίναμε διακοπές...
Σήμερα μάζεψα κάποια από τα πραγματά του για να τα δώσω.Νόμιζα πως δεν να το αντέξει η καρδιά μου.
Παντου,ο που και αν πάω,ο τι και αν κάνω,η σκέψη μου είναι για εκείνον.Δεν το θέλω,γιατί δεν αντέχω,αλλά ερχετε όμως.Είμαστε τόσο δεμένοι που τώρα είναι αδύνατο να μην τον σκέφτομαι κάθε λεπτο...να μη μου λείπει σε ολα..μα σε όλα!
Παιδια...είναι σε ηλικία που καταλαβαίνουν.Πόσο τα λυπάμαι,θέε μου! Γιατί ξέρω πως μπαμπά δεν να έχουν ποτέ πια...Εγω μπορεί και να κάνω καποια σχέση κάποτε.Αλλα πατέρα τα παιδιά μου χάσανε για πάντα. Ακριβώς επειδη ήταν ο καλύτερος πατέρας που μπορούσε να υπάρχει...

[ΝΑΤΑΛΙ]

ΔΙΑΒΆΖΩ τώρα διάφορα βιβλία.Και σκέφτομαι....
Υπαρχει άραγε η ζωή μετά θάνατο? Φοβάμαι πως όχι. Φοβάμαι πως είναι παραμύθι που φτιάχτηκε από τον άνθρωπο ακριβώς για να μη τρελαθεί.Γιατί αλλιώς είναι να πηστέυεις ότι να τον ξαναδεις τον ανθρωπό σου...και αλλιώς το να ξέρεις ότι τέλιωσαν ολλα...ΠΟΤΕ....η λέξη που σκοτώνει.

[sabb]

Ναταλί καλή μου,
Πολύ θα ήθελα να έχω άδικο σε όσα μια ζωή έμαθα πως είναι η απόλυτη αλήθεια...
Θάνατος - Κενό - Μηδέν - Τίποτα

Κλαίω πάνω από το μνήμα της κάθε μέρα...Μιλάω στο κενό, μιλάω στον εαυτό μου. Μιλάω σαν να είναι εκεί.
Κι όταν φεύγω, ξέρω πως δεν είναι πουθενά...Το σύμπαν είναι κενό χωρίς εκείνη και που να πάρει το νιώθω....

Κάποιος πιο πάνω αναρωτήθηκε "μα καλά τελικά πεθαίνουν οι καλύτεροι ? Αυτοί που δεν έχουν ελαττώματα ?"...

Λάθος..

Πεθαίνουν όσοι αγαπήσαμε, μαζί με τα ελαττώματα τους. Κι είναι υποκειμενικό το τι είναι ελάττωμα και τι όχι. Οι άνθρωποι πεθαίνουν και μένουν ξοπίσω τους οι μνήμες που αγαπήσαμε, δεν μένουν οι διαφωνίες και η μιζέρια της καθημερινότητας...

Την μικροπρέπεια την τσακίζει ο θάνατος και έτσι φαίνεται η μεγαλοσύνη του ανθρώπου.....

[Gypsy Cello]

Έχεις δίκιο Sabb. Έχω διαβάσει για την ιστορία σου. Καλό κουράγιο εύχομαι και σε σένα και στην boubourina. Tα παιδάκια σας πως είναι αυτόν τον καιρό;

[streidi]

Ναταλί μου... υπάρχει ζωή μετά το θάνατο. ΥΠΑΡΧΕΙ. Και καμια ψυχή δε χάνεται, δε μπορούμε ίσως να τους νιώσουμε κοντά μας αυτούς που αγαπάμε και έχουν φύγει, γιατί δεν είμαστε στη δική τους ''διάσταση'', ακόμα. Όμως αν κάνουμε μια προσευχή για την ψυχούλα τους και ίσως ανάψουμε κι ένα κεράκι ''πιάνεται''. Είναι μια δροσιά για την ψυχή τους. Η καλοσύνη, η αγάπη, η συμπόνοια, το ανθρώπινο μυαλό, η ανθρώπινη καρδια. Τόσα και τόσα όμορφα πράγματα... Το ότι ένας άνθρωπος μπορεί στ'αλήθεια να αλλάξει τη ζωή του και τη ζωή των άλλων, το χαρακτήρα του προς το καλύτερο... Είναι τίποτα όλα αυτά; Είναι δυνατόν να είναι ανούσια, να είναι το τέλος; Ε όχι ρε παιδιά δεν είναι, δεν μπορεί να είναι και δεν είναι...

[ΝΑΤΑΛΙ]

Σαββα,καλησπερα
πως είσαι? πως είναι τα παιδιά?
Ελλατώματα έχουν ολοι οι άνθρωποι.Αλλά ναι,βλέπω πως πεθαίνουν οι καλύτεροι...Ωρες-ωρες έυχομαι να μην ήμαστε τόσο αγαπημένοι...*τι υπέροχη οικογένια είστε!* άκουγα καποιες φορές.για τα παιδιά μου? τα καλύτερα πάντα! και είναι φυσικο,αφου ζούσαμε ένας για τον άλλον,το παν ήταν για μας η οικογένια...Τη σχέση μας τη χτίσαμε,μερα με τη μέρα...
και τι έμενε? ένα τεράστιο *ΓΙΑΤΙ?* χωρίς απαντηση...

[sabb]

[Remedy]

α ρε Σαββα...

[Θεοφανία]

................

[boubourina]

Σαββα πας στο μνημα καθε μερα? εγω δεν μπορω, δεν αντεχω, δεν θελω να πιστεψω πως οτι αγαπησα, οτι ονειρευτηκα, οτι μοιραζομουν μεχρι χθες το εχει πλακωσει μια μαρμαρινη ταφοπλακα. Δεν εχει τιποτα εκει για μενα. Ο Τακης ειναι στο κρεββατι που κοιμαμαι, ειναι στα ματια του μωρου μου που ξυπναει διπλα μου καθε πρωι, ειναι σε καθε δευτερολεπτο του καθημερινου μου αγωνα να επιβιωσω, αλλα οχι στο μνημα δεν ειναι. Δεν ξερω αν υπαρχει αλλη ζωη, αλλα ξερω πως αν υπαρχει, σε εκεινη τη ζωη εκεινος ειναι χωρις εμενα και σε τουτη τη ζωη εγω εμεινα χωρις εκεινον.