Αντιμετωπίζεται η κοινωνική φοβία;;;

[maria b]

Ελπίζω όντως να μην πάρει χρόνια!!!
Σχέση δεν είχα ποτέ.

[Gypsy Cello]

Για να σε παρηγορήσω θα σου πω ότι και 'γω δεν είχα, όχι γι' αυτό τον λόγο όμως. Μην το βάζεις κάτω! Σου εύχομαι καλή επιτυχία!

[maria b]

Σ' ευχαριστώ πολύ για όλα!!

[PostMortem]

Γεια σου και πάλι Μαρία! Υπάρχουν άνθρωποι που από την φύση τους έιναι μοναχικοί και δεν αρέσκονται και πολύ στην συντροφιά των άλλων κάτι που σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να το θεωρήσουμε αφύσικο αφού τους αρέσει. Όταν όμως δηλώνεις ότι εσένα σ' ενοχλεί και μάλιστα έντονα τότε μπορούμε εύκολα να υποθέσουμε πως αυτό δεν συνάδει με την αληθινή σου φύση άρα αποτελεί πρόβλημα. Όσο για τα οικογενειακά, δεν αρκεί ν' αντιλαμβανόμαστε ότι ευθύνεται και αυτό, αυτό δεν οδηγεί αυτομάτως στην λύση, πρέπει να βρούμε και τον τρόπο, πράγμα για το οποίο θα μας βοηθήσει και ένας ψυχολόγος. Σίγουρα πρέπει να επισκεφτείς έναν ειδικό όπως προείπα. Τι ηλικία έχεις αν επιτρέπεται;

Σας ευχαριστώ όλους που ασχοληθήκατε με το πρόβλημά μου και για τις συμβουλές σας!

Αυτό που αποζητώ εγώ τώρα όμως δεν είναι να αποδεχτώ τον εαυτό μου, θέλω να τον αλλάξω!!! Ίσως αυτό να είναι το λάθος μου..... δεν ξέρω.
Δε θέλω να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι θα είμαι πάντα εσωστρεφής, μοναχική, χωρίς κοινωνική και προσωπική ζωή. Θέλω να προσπαθήσω να αλλάξω εντελώς τον τρόπο που φέρομαι και να ζήσω όπως όλοι οι υπόλοιποι. Απλά δεν έχω βρει τον τρόπο με τον οποίο θα το κάνω αυτό (αν υπάρχει τρόπος!).

Όσον αφορά στην αιτία του προβλήματος.... πολύ καιρό προσπαθώ να την προσδιορίσω, ίσως είναι το οικογενειακό περιβάλλον, όπως λέτε. Αυτό όμως δε με οδηγεί στη λύση, δεν παρατηρώ κάποια βελτίωση...και ο καιρός περάνει.
Γι' αυτό ζήτησα τη βοήθειά σας, χρειάζομαι πραγματικά έναν τρόπο για να ξεφύγω από αυτή την κτάσταση!

Συμφωνώ με το πρώτο μέρος αυτών που λεει η Gypsy.. Γι'αυτό και μίλησα για αποδοχή. Και εγώ προσπαθούσα να με αλλάξω, να με κάνω πιο κοινωνική. Δεν αποδεχόμουν αυτό που είμαι. Το έβλεπα ως αρρώστια. Ως κατι που πρέπει να καταπολεμηθεί. Δεν γίνεται όμως να καταπολεμήσεις αυτό που είσαι. Ουσιαστικά αυτό που κατάφερνα ήταν να πολεμάω τον εαυτό μου..(Δεν ήξερα και ποια είμαι πραγματικά)Και εμένα με ενοχλούσε το οτι δεν είχα φίλους, το οτι δεν έβγαινα κλπ Αλλά ακόμα και όταν απέκτησα "φίλους" και έβγαινα και έμενα σε σπίτια άλλων δεν ένιωθα άνετα μέσα μου..Εξ'ου και το άγχος, και οι κόμποι στο στομάχι και οι ναυτίες κλπ..Και γι'αυτό μερικές φορές έδιωχνα ανθρώπους απο γύρω μου.Δεν λέω οτι δεν θέλω φίλους ή οτι δεν θέλω να βγαίνω. Το αντίθετο αν είχα αυτη τη δυνατότητα θα τα έκανα όλα αυτά.Εγώ λέω οτι πρέπει πρώτα να νιώθεις άνετα με τον εαυτό σου και μετά με τους άλλους. Αν βρεις βέβαια τους σωστούς ανθρώπους που να μοιράζονται τις ίδιες αντιλήψεις κλπ..Το πρώτο βήμα είναι να βρεις τι "πυροδότησε" την κοινωνική φοβία. Μετά όλα τ'άλλα..Δυστυχώς σε αυτό μονο εσύ μπορείς να βρεις την απάντηση..Είτε μόνη σου είτε με την βοήθεια κάποιου ειδικού. Προφανώς την απάντηση δεν θα την πάρεις μέσα σε μια νύχτα..Εμένα προσωπικά μου πήρε ενα χρόνο και κάτι..Υπομονή!

[Gypsy Cello]

Γεια σου Μαρία
Εγώ υπέφερα από κοινωνική φοβία για 1 χρόνο περίπου συνοδευόμενη και απο κατάθλιψη..Τώρα είμαι πολύ καλύτερα..δεν ξέρω αν το έχω ξεπεράσει πλήρως..Αυτό που βοήθησε εμένα ήταν οτι καταρχήν αποδέχτηκα τον εαυτό μου έτσι όπως είναι, σταμάτησα να ανησυχώ συνέχεια για την γνώμη των άλλων, σταμάτησα να βασίζομαι σε ένα άτομο και μόνο (πάντα είχα εναν καλύτερο ή καλύτερη φίλη και στηριζόμουν μόνο εκεί), άρχισα να στηρίζομαι στον εαυτό μου και να μην περιμένω από κάποιον άλλο να με "σώσει". Για μενα μεγάλο ρόλο έπαιξε η οικογένεια μου και ο τρόπος που μεγάλωσα στην δημιουργία του προβλήματος αυτού. Σταμάτησα να ακούω τις μαλακίες που με τάιζαν οι γονείς μου. Τώρα δεν έχω παρέα, φιλίες κλπ Είμαι μόνη μου, δεν έχω με ποιον να βγώ και περνάω όλη μου την ώρα μεσα στο σπίτι εκτός απο όταν πηγαίνω στην σχολή μου αλλά η διαφορά είναι οτι τωρα νιώθω καλά με την μοναξιά μου, δεν είμαι μες την μιζέρια και την στεναχώρια. Έχω επιλέξει να είμαι μόνη μου από το να κάνω παρέα με άτομα που μου κάναν κακό ή που με εκμεταλεύοταν. Η έλλειψη κοινωνικής επαφής ναι μεν το κάνει λίγο πιο δύσκολο όταν πρέπει να μιλήσω σε άλλα άτομα αλλά δεν έχω αυτό το άγχος και τον κόμπο στο στομάχι οταν μιλάω και πλέον μπορώ να πάω σε ένα μαγαζί να ζητήσω αυτό που θέλω χωρίς να φοβάμαι.
Είναι στον χαρακτήρα μου το να είμαι κλειστός άνθρωπος και ντροπαλός αρχικά, το να μην είμαι σαν τους περισσότερους ανθρώπους, το να είμαι λίγο περίεργη και να μου αρέσουν πράγματα που στους περισσότερους δεν αρέσουν. Το θέμα είναι οτι το αποδέχτηκα αυτό. Αυτή είμαι. Σε όποιον αρέσει. Έχω την ελπίδα οτι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι σαν και εμένα εκεί έξω που θα με καταλάβουν και θα μου αφιερώσουν χρόνο και κάποια στιγμή ίσως να είμαι αρκετά τυχερή να γνωρίσω κάποιους απ'αυτούς. Μέχρι τότε μαθαίνω να περνάω καλά με τον εαυτό μου. Νομίζω οτι αυτό πρέπει να κάνεις και εσύ..
Ελπίζω να βοήθησα!

Dark Corner αλήθεια ποια είναι τα ενδιαφέροντα σου που δεν τα έχουν οι άλλοι;

[PostMortem]

Dark Corner αλήθεια ποια είναι τα ενδιαφέροντα σου που δεν τα έχουν οι άλλοι;

Που δεν τα έχουν οι περισσότεροι..Είναι οτι είμαι σπιτόγατα, δεν μ'αρεσουν τα κλαμπ, δεν μ αρεσει να βγαίνω αργά, προτιμώ να πηγαίνω σινεμά ή οι χαλαρές βόλτες ή στο σπίτι με φίλους..Γενικώς οι απόψεις μου δεν αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία του κόσμου..

[Gypsy Cello]

Εντάξει ρε 'συ, υπάρχουν και άλλοι πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν αυτά τα γούστα.

[ioannis2]

Μαρία, το ευχάριστο είναι ότι έχεις συνηδητοποιήσει το πρόβλημα, δεν ανέχεσαι άλλο να βλεπεις τον εαυτό σου σ αυτή την κατάσταση και θέλεις να βελτιωθείς. Ξέρεις δλδ πως θα θελες να γίνεις, έχεις ζωγραφίσει στο νου σου τον εαυτό σου όπως θα θελες να ναι. Αυτό είναι το δεδομένο. Το ζητούμενο είναι πως να το κατορθώσεις να φτάσεις εκεί, η πορεία που θα ακολουθήσεις.

Το να κλείνεσαι στο σπίτι και να ζεις σαν ηλικιωμένη είναι ότι πιο καταστροφικό για σένα. Χάνεις τις όμορφες στιγμές της ζωής, τη ξεγνιασιά και την απόλαυση της ηλικίας σου και όταν περάσουν τα χρόνια θα μετανοιώσεις γι αυτά που δεν έκανες, γι αυτά που εχασες, που στέρησες στον εαυτό σου.
Παρά να παίρνεις σκόρπιες συμβουλές ή να κάνεις απρογραμμάτιστα ενέργειες, έστω κι αν αυτά είναι όντως βελτιωτικά, θα σου σύστηνα να δεις κάποιο ειδικό, ψυχολόγο, της γνωστικής συμπεριφορικής μεθόδου, η οποία βοηθά άτομα με προβλήματα στην κοινωνικοποίηση. Η μέθοδος αυτή θα σε βοηθήσει να ανακαλύψεις τις αιτίες του προβλήματος, τα αισθήματα που σου προκάλεσαν, τις διαστρεβλωμένες σκέψεις που σε κρατούν στο περιθώριο και μεθοδικά, μέσα από την υπέρβαση και την σταδιακή έκθεση σ αυτά που σε απομακρύνουν από την κοινωνία, και θα βοηθηθείς να ενταχθείς στην κοινωνία. Είναι μέθοδος που ανατρέχει μεν στο παρελθόν για να βρει κυρίως τα αίτια, αλλά επικεντρώνεται στο τώρα. Πολλές και καλές συμβουλές παίρνεις από πολλούς, και εσύ πιστεύω κάνεις τις δικές σου ενέργειες, όμως θα ναι καλήτερα τα πράγματα αν προχωρήσεις με μια μέθοδο, σαν αυτή, που βάζει τα πράγματα στη σειρά και με δομή.
Κι αν δυσκολεύεσαι να βρεις κάποιον ειδικό αυτής της μεθόδου εκεί που μένεις ή δεν σε αρκούν τα λεφτά μην διστάσεις να ανοίξεις θέματα εδώ κι ο καθένας που γνωρίζει θα σε καθοδηγήσει.

[RainAndWind]

Dark_Corner, ό,τι περιέγραψες, το σπιτογατέ, λολ στυλ, ως επιλογή, προτίμηση, δεν είναι όμως σίγουρο πως αποτελεί κοινωνική φοβία, μπορεί απλά να αποτυπώνει την προσωπικότητά σου αυτό, ένα της κομμάτι έστω.
Πολύ χρήσιμα και το δικό σου και του John τα μηνύματα πάντως στο νήμα αυτό.
Μαρία, εκτός από ψυχολόγο και ψυχίατρο, καλό θα ήταν να έχεις στο νου σου και το νευρολόγο, ξεχνάμε πως υπάρχουν περιπτώσεις που δεν είναι το θέμα ούτε ψυχολογικό, ούτε ψυχιατρικό, αλλά νευρολογική ιδιαιτερότητα, έκφραση μίας διαφορετικότητας στο νευρωνικό σχηματισμό/λειτουργία του συστήματος αυτού. Είπα να το αναφέρω να το ψάξεις κι από κει αν επιθυμείς.

[PostMortem]

Dark_Corner, ό,τι περιέγραψες, το σπιτογατέ, λολ στυλ, ως επιλογή, προτίμηση, δεν είναι όμως σίγουρο πως αποτελεί κοινωνική φοβία, μπορεί απλά να αποτυπώνει την προσωπικότητά σου αυτό, ένα της κομμάτι έστω.
Πολύ χρήσιμα και το δικό σου και του John τα μηνύματα πάντως στο νήμα αυτό.
.

Δεν περιέγραψα την κοινωνική φοβία..Τις προτιμήσεις μου περιέγραψα σε απάντηση ερώτησης της Gypsy..Απλά το να μην ανήκεις στην πλειοψηφία σε περιθωριοποιεί και σε συνδυασμό με άλλα πράγματα και εμπειρίες μπορεί να καταλήξει σε κοινωνική φοβία ή/και άλλες διαταραχές ή φοβίες όπως σε εμένα..Όπως και το να αντιτίθεσαι σε γνωρίσματα της προσωπικότητας σου επειδή πολλοί τα θεωρούν "μη φυσιολογικά".

[PostMortem]

Εντάξει ρε 'συ, υπάρχουν και άλλοι πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν αυτά τα γούστα.

Ναι ρει το ξέρω..αυτό είναι το point μου..οτι οι περισσότεροι δεν τα κάνουν αυτά τα πράγματα. Άρα αυτομάτως είσαι στην μειοψηφία, στο περιθώριο. Και ας μην ξεχνάμε οτι εμείς οι άνθρωποι με το που δουμε κάτι διαφορετικό απο εμάς αυτομάτως πρέπει να βρούμε "θεραπεία", να το "φτιάξουμε"!

[Gypsy Cello]

Προσωπικά τρελάινομαι για κλαμπ, βόλτες και ποτά και γενικότερα μ' αρέσει να βρίσκομαι μέσα στην φασαρία αλλά έχω κάνει παρέα και με ανθρώπους που δεν είχαν τα ίδια γούστα με εμένα και περνούσα καλά. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο εξάλλου! Τώρα τι κάνω όμως που έχω ξεμείνει τελείως από παρέα

[PostMortem]

Προσωπικά τρελάινομαι για κλαμπ, βόλτες και ποτά και γενικότερα μ' αρέσει να βρίσκομαι μέσα στην φασαρία αλλά έχω κάνει παρέα και με ανθρώπους που δεν είχαν τα ίδια γούστα με εμένα και περνούσα καλά. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο εξάλλου! Τώρα τι κάνω όμως που έχω ξεμείνει τελείως από παρέα

Πρέπει να σαι η εξαίρεση! χαχαχαχα! Καλά και εγώ εχω κάνει παρέα με ατομα που δεν είχαμε τα ίδια γούστα αλλά μερικές φορές αισθανόμουν άβολα ακριβώς επειδή δεν μου άρεσε το που πηγαίναμε ή το τι κάναμε..Προσωπική μου άποψη είναι οτι όταν καταπιέζεις τις επιθυμίες σου δεν αντέχεις και πολύ! Θα βρεις παρέα βρε..η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!

[ioannis2]

Συμφωνώ με το πρώτο μέρος αυτών που λεει η Gypsy.. Γι'αυτό και μίλησα για αποδοχή. Και εγώ προσπαθούσα να με αλλάξω, να με κάνω πιο κοινωνική. Δεν αποδεχόμουν αυτό που είμαι. Το έβλεπα ως αρρώστια. Ως κατι που πρέπει να καταπολεμηθεί. Δεν γίνεται όμως να καταπολεμήσεις αυτό που είσαι. Ουσιαστικά αυτό που κατάφερνα ήταν να πολεμάω τον εαυτό μου..(Δεν ήξερα και ποια είμαι πραγματικά)Και εμένα με ενοχλούσε το οτι δεν είχα φίλους, το οτι δεν έβγαινα κλπ Αλλά ακόμα και όταν απέκτησα "φίλους" και έβγαινα και έμενα σε σπίτια άλλων δεν ένιωθα άνετα μέσα μου..Εξ'ου και το άγχος, και οι κόμποι στο στομάχι και οι ναυτίες κλπ..Και γι'αυτό μερικές φορές έδιωχνα ανθρώπους απο γύρω μου.Δεν λέω οτι δεν θέλω φίλους ή οτι δεν θέλω να βγαίνω. Το αντίθετο αν είχα αυτη τη δυνατότητα θα τα έκανα όλα αυτά.Εγώ λέω οτι πρέπει πρώτα να νιώθεις άνετα με τον εαυτό σου και μετά με τους άλλους. Αν βρεις βέβαια τους σωστούς ανθρώπους που να μοιράζονται τις ίδιες αντιλήψεις κλπ..Το πρώτο βήμα είναι να βρεις τι "πυροδότησε" την κοινωνική φοβία. Μετά όλα τ'άλλα..Δυστυχώς σε αυτό μονο εσύ μπορείς να βρεις την απάντηση..Είτε μόνη σου είτε με την βοήθεια κάποιου ειδικού. Προφανώς την απάντηση δεν θα την πάρεις μέσα σε μια νύχτα..Εμένα προσωπικά μου πήρε ενα χρόνο και κάτι..Υπομονή!

Είδα τη σειρά των μηνυμάτων σου. Εμένα, αυτό που σε σενα φαντάζει σαν επιλογή, μου φαίνεται σαν συμβιβασμός σε κάτι που σου υπεβλήθη στα παιδικά σου χρόνια, σε κάτι που άλλοι ρίζωσαν στη ψυχή σου στα παιδικά σου χρόνια, που δε σου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσεις το διαφορετικό κι αν το διαφορετικό δεν σου άρεσε να το απορρίψεις και να επιλέξεις αυτό το οποίο αποδεχτηκες τωρα. Το σπίτι σου καλλιέργησε την απομώνωση από την κοινωνία. Μπήκες σε κάποιο καλούπι το οποίο δεν κατόρθωσες να σπάσεις και για το λόγο αυτό το αποδέχτηκες. Ίσως και η προσπάθεια που έκανες κάποτε για να αλλάξεις να μην ήταν η κατάλληλη, η επιστήμη έχει πιο κατάλληλες και δοκιμασμένες μεθόδους, δεν μου φαίνεται να περιβαλλόσουν από κατάλληλα άτομα σ΄αυτή σου την προσπάθεια.

Πρόσεξε μήπως στο μέλλον μετανοιώσεις για την τώρα υποτίθεται επιλογή σου. Και τότε είναι που θα τρέχεις να τα μπαλώσεις. Που θα ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις φίλους, να βγεις να διασκεδάσεις. Που θα βλεπεις τους άλλους να ζουν όμορφες στιγμές, να προχωρούν στην κοινωνική και προσωπική τους ζωή και εσύ θα σαι ακόμα στη μοναξιά. Που θα θελεις από τη μια μέρα στην άλλη να αλλάξεις τα πράγματα τριγύρω σου και δε θα ναι ευκολο. Ίσως περιστατικά του παρελθόντος να σε οδήγησαν σε ένα απαισιόδοξο τρόπο σκέψης ο οποίος τρέφει αυτό που ονομάζεις επιλογή.

Όπως αναγνωρίζεις και συ η βοήθεια ενός ειδικού σου χρειάζεται. Κι αυτό για να το λες σημαίνει ότι υποσυνείδητα δεν είσαι ευχαριστημένη με αυτό που ζεις τώρα. Είναι σαν συνηδητοποίηση ανάγκης για αλλαγή. Αν πιστεύεις ότι με τις δικές σου δυνάμεις είναι δύσκολο τόσο να συνηδητοποιήσεις το πρόβλημα όσο και να το αλλάξεις η βοηθεια ειδικού, ενός καλού ψυχολόγου θα σου είναι αναγκαία. Κάνε το βήμα αυτό, κάνε όμως και συ τα δικά σου βήματα. Επεδίωκε την παρέα, τη συναναστροφή με άτομα που σε γεμίζουν, νασ βγεις έξω μαζί τους, να περάσετε μαζί΄ωραίες στιγμές. Εκεί θα καταλάβεις αν όντως η μοναξιά σου πάει και πιστεύω εκεί είναι που θα απορρίψεις τη μοναξιά.

[PostMortem]

Είδα τη σειρά των μηνυμάτων σου. Εμένα, αυτό που σε σενα φαντάζει σαν επιλογή, μου φαίνεται σαν συμβιβασμός σε κάτι που σου υπεβλήθη στα παιδικά σου χρόνια, σε κάτι που άλλοι ρίζωσαν στη ψυχή σου στα παιδικά σου χρόνια, που δε σου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσεις το διαφορετικό κι αν το διαφορετικό δεν σου άρεσε να το απορρίψεις και να επιλέξεις αυτό το οποίο αποδεχτηκες τωρα. Το σπίτι σου καλλιέργησε την απομώνωση από την κοινωνία. Μπήκες σε κάποιο καλούπι το οποίο δεν κατόρθωσες να σπάσεις και για το λόγο αυτό το αποδέχτηκες. Ίσως και η προσπάθεια που έκανες κάποτε για να αλλάξεις να μην ήταν η κατάλληλη, η επιστήμη έχει πιο κατάλληλες και δοκιμασμένες μεθόδους, δεν μου φαίνεται να περιβαλλόσουν από κατάλληλα άτομα σ΄αυτή σου την προσπάθεια.

Μα μου δώθηκε η ευκαιρία να ζήσω και το διαφορετικό..Όπως είπα και έβγαινα και έμενα σε σπίτια φίλων. Απλά παρατήρησα οτι με την πλειοψηφία δεν ταιριάζουν τα γούστα μας γι'αυτό και καταπίεζα τις δικές μου επιθυμίες, οπότε και ένιωθα άσχημα. Πέρα του οτι μου τύχαν και αρκετοί που ήταν καραεγωιστές και κοιτάγαν το ατομάκι τους..Γι'αυτο κατέληξα στο συμπερασμα οτι μέχρι να βρω άτομα που να νιώθω πραγματικά καλά μαζί τους προτιμώ να περνάω τον χρόνο μου με τον εαυτό μου.

Πρόσεξε μήπως στο μέλλον μετανοιώσεις για την τώρα υποτίθεται επιλογή σου. Και τότε είναι που θα τρέχεις να τα μπαλώσεις. Που θα ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις φίλους, να βγεις να διασκεδάσεις. Που θα βλεπεις τους άλλους να ζουν όμορφες στιγμές, να προχωρούν στην κοινωνική και προσωπική τους ζωή και εσύ θα σαι ακόμα στη μοναξιά. Που θα θελεις από τη μια μέρα στην άλλη να αλλάξεις τα πράγματα τριγύρω σου και δε θα ναι ευκολο. Ίσως περιστατικά του παρελθόντος να σε οδήγησαν σε ένα απαισιόδοξο τρόπο σκέψης ο οποίος τρέφει αυτό που ονομάζεις επιλογή.

Πιστεύω οτι τους φίλους δεν τους "ψάχνεις" απλά τυχαίνει να κολλήσεις με κάποιους ανθρώπους και στην συνέχεια μπορεί αυτό να εξελιχθεί σε φιλία. Δεν είναι απαισιόδοξος ο τρόπος σκέψης μου, είναι ρεαλιστικός, αν ήμουν απαισιόδοξη θα έλεγα δεν πρόκειται ποτέ να έχω φίλους και θα πεθάνω μόνη με 500 γάτες. Δεν είναι οτι δεν θέλω φίλους και παρέα είναι οτι στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο, δεν έχω. Δεν είμαι όμως αρνητική σε όποιον τύχει να με πλησιάσει ή να γνωρίσω.

Όπως αναγνωρίζεις και συ η βοήθεια ενός ειδικού σου χρειάζεται. Κι αυτό για να το λες σημαίνει ότι υποσυνείδητα δεν είσαι ευχαριστημένη με αυτό που ζεις τώρα. Είναι σαν συνηδητοποίηση ανάγκης για αλλαγή. Αν πιστεύεις ότι με τις δικές σου δυνάμεις είναι δύσκολο τόσο να συνηδητοποιήσεις το πρόβλημα όσο και να το αλλάξεις η βοηθεια ειδικού, ενός καλού ψυχολόγου θα σου είναι αναγκαία. Κάνε το βήμα αυτό, κάνε όμως και συ τα δικά σου βήματα. Επεδίωκε την παρέα, τη συναναστροφή με άτομα που σε γεμίζουν, νασ βγεις έξω μαζί τους, να περάσετε μαζί΄ωραίες στιγμές. Εκεί θα καταλάβεις αν όντως η μοναξιά σου πάει και πιστεύω εκεί είναι που θα απορρίψεις τη μοναξιά.

Για την βοήθεια ειδικού αναφερόμουν στην δημιουργό του θέματος. Όχι σε μένα. Εγώ προσωπικά πιστεύω οτι ο καλύτερος ειδικός που μπορεί να σε βοηθήσει είναι ο εαυτός σου. Κανένας δεν σε ξέρει καλύτερα και δεν ενδιαφέρεται πιο πολύ απο τον εαυτό σου. Τουλάχιστον όχι κάποιος άγνωστος που δεν έχει ζήσει αυτά που έχεις ζήσει εσύ και προπάντως δεν καταλαβαίνει την ασθένεια σου ή τα προβλήματα σου. Φυσικά και επιδιώκω την παρέα, αν όμως είσαι και σε ενα περιβάλλον που έχουν δημιουργηθεί ήδη παρέες δύσκολα γνωρίζεις κάποιον..Ας πουμε στην σχολή μου εχω παρατηρήσει οτι όταν ήμουν πρωτάκι γνώριζα ανθρώπους πολύ πιο εύκολα -παρολο που ήμουν πιο κλειστή- τώρα που έχουν περάσει και 2 χρόνια ο καθένας έχει τις παρέες του και δεν ενδιαφέρεται να γνωρίσει κανεναν άλλο -τουλάχιστον για παρέα, αλλο να λες απλα ενα γεια- και τα νυν πρωτάκια ενδιαφέρονται να κάνουν παρέα με τους συνομίληκους τους..Ελπίζω απο το επόμενο εξάμηνο που θα πάρω μερικά μαθήματα του Α εξαμήνου να γνωρίσω κανέναν/καμία!


Τέλος θέλω να πω οτι η μοναξιά δεν είναι απαραίτητα κατι που πρέπει να ξορκίσουμε, είναι πολλές φορές επεικοδομητική. Κάποιοι είναι απο την φύση τους πιο μοναχικοί χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό ή να είναι καποιος απαραίτητα μίζερος όταν είναι μόνος του.