Αντιμετωπίζεται η κοινωνική φοβία;;;

[maria b]

Καλησπέρα σε όλους! Μόλις ανακάλυψα με μεγάλη μου χαρά το forum σας και έκανα αμέσως εγγραφή. Δεν το πίστευα ότι υπάρχει κάποιο site, στο οποίο μπορούμε να αναφερόμαστε σε προβλήματα ψυχολογίας και να συζητάμε ελεύθερα για αυτά.

Είμαι και εγώ ένα από τα θύματα της κοινωνικής φοβίας! Είμαι 25 χρονών και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω προβλήματα κοινωνικοποίησης. Δυσκολεύομαι απίστευτα να γνωρίσω ανθρώπους, να κάνω φιλίες, να επικοινωνήσω με το άλλο φύλο, να είμαι αποδοτική στη δουλειά μου κλπ.
Έτσι για να μην αισθάνομαι άσχημα έχω κλειστεί μέσα στο σπίτι και ζω σαν ηλικιωμένη! Δεν υπάρχει χειρότερη τιμωρία! Δεν είναι ζωή αυτή!! Κάτι που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την κατασταση είναι το ότι δεν μπορώ να μιλήσω σε κανένα για αυτό, είμαι σίγουρη ότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει. Όποιος δεν το έχει βιώσει δεν καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι.

Σας παρακαλώ, αν υπάρχει κάποιος που έχει αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο, ας με βοηθήσει με κάποιες πληροφορίες.... αισθάνομαι απελπισμένη!
Θα ήταν προτιμότερο να απευθυνθώ σε κάποιο ψυχολόγο ή σε ψυχίατρο;; Δυστυχώς ποτέ δεν έχω επισκεπτεί κάποιον ειδικό, γιατί ως τωρα δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα.
Τα βιβλία αυτοβοήθειας έχουν κάποια χρησιμότητα;
Και εντέλει υπάρχει περίπτωση να απαλλαχθώ από αυτό το βάσανο; Υπάρχει κάποιος που τα έχει καταφέρει;;
Ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε!

[elafi]

Γεια σου Μαρια. Θα σου προτεινα να πας σε εναν ψυχολογο, δε νομιζω οτι ειναι κατι τοσο τραγικα σοβαρο για να παρεις χαπια, αγχολυτικα πχ, απο ψυχιατρο, και καλο θα ηταν να τα αποφυγεις αν δε χρειαζονται πραγματικα. Τα βιβλια αυτοβοηθειας μπορει και να βοηθησουν. Απλα προσπαθησε σταδιακα να αντιμετωπιζεις, μια μεθοδο λεω, αυτα που σε δυσκολευουν και παρτο αποφαση, τωρα η ποτε, να μιλησεις στον κοσμο. Οσο δε μιλας, χανεις.

[Gypsy Cello]

Καλύτερα αρχικά να πας σε ψυχολόγο κι αυτός θ' αποφασίσει αν χρειάζεται και ψυχίατρος. Αν υπάρχει οικονομικό πρόβλημα, μπορείς ν' απευθυνθείς και σε δημόσια υπηρεσία. Τα βιβλία αυτοβοήθειας δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσουν. Εξάρταται από τον χαρακτήρα σου και το πόσο δυνατή είναι η θέληση σου για αλλαγή. Απ' αυτά που μας γράφεις δεν μπορώ να καταλάβω πόσο σοβαρό είναι το θέμα της φοβίας. Αν θέλεις, χρησιμοποίησε παραδείγματα από την ζωή σου για να μας κατατοπίσεις καλύτερα. Προσπάθησε να κάνεις πράγματα που θα σε βοηθήσουν να ενταχτείς στο κοινωνικό σύνολο. Ο εγκλεισμός μέσα στο σπίτι θα σε οδηγήσει στην κατάθλιψη, ειδικά τώρα που είναι καλοκαιράκι. Στενούς φίλους είχες ποτέ; Περιέγραψε μας αναλυτικά την κατάσταση για να μπορέσουμε να σε βοηθήσουμε

[euronymous]

Ομοιοπαθης σε βρησκω Μαρακι, ριξε μια ματια και στο δικο μου post ειναι νομιζω ακριβως πανω απο το δικο σου, σημερα εγινα και εγω μελος εδω μεσα. Κοινωνικη φοβια διαβασα οτι εχει 13 % του πλανητη και απ οσο μου εχουν πει θεραπευεται... Τωρα γυναικα με κοινωνικη φοβια δεν ξερω, απ οσο σας παρατηρω ποιο ανοιχτες σε πολλα θεματα μου φενεσται απο οσο εμας τους ανδρες αν κρινω την συμπεριφορα σας

[maria b]

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας! Δεν περίμενα να με βοηθήσετε τόσο γρήγορα!
Μήπως υπάρχει κάποιος που έχει αντιμετωπίσει παρόμοιο πρόβλημα και θέλει να μοιραστεί μαζί μου τον τρόπο με τον οποίο το ξεπέρασε;; Θα μου ήταν πραγματικά πολύ χρήσιμο κάτι τέτοιο!
Πριν περιηγηθώ στο forum νόμιζα ότι η κατάσταση μου ήταν πολύ σοβαρή και ακραία. Διάβασα εδώ βέβαια ότι άτομα με κοινωνική φοβία αντιμετωπίζουν και ψυχοσωματικά προβλήματα π.χ. ταχυκαρδίες, εφίδρωση, κοκκίνισμα κλπ όταν συναναστρέφονται με άγνωστα άτομα ή πρέπει να μιλήσουν σε ακροατήριο. Εγώ δεν έχω τέτοια προβλήματα... αρκούμαι στο να παραμένω αμίλητη και να κοιτάω τους άλλους, μου είναι πολύ δύσκολο να πιάσω κουβέντα μαζί τους. Πολλές φορές με αγχώνει ακόμα και απευθυνθώ σε μια πωλήτρια σε κάποιο κατάστημα! Φίλους στενούς είχα πάντα, αλλά 1 ή 2 το πολύ κάθε φορά. Γενικά μου είναι δύσκολο να βρίσκομαι σε μεγάλες παρέες, γιατί συνήθως δεν μπορώ να ενταχθώ στη συζήτησή τους (σίγουρα αυτό δεν μπορεί να το καταλάβει κάποιος που δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα φοβίας). Τον τελευταίο καιρό εν τω μεταξύ, έχω χαθεί και με τα λίγα άτομα που συναναστρέφομαι, καθώς αρνούμαι να τους ακολουθήσω σε οποιαδήποτε δραστηριότητα. Εκτός αυτού, χάνω και πολλές ευκαιρίες στη δουλειά με τον τρόπο που φέρομαι.... γιατί εκτός από τις γνώσεις και τις δεξιότητες και οι γνωριμίες είναι άκρως σημαντικές σε κάθε δουλειά και σε αυτό το κομμάτι ηττούμαι κατά κράτος!!
Υπάρχει κάποιος που μπορεί να μου προτείνει κάποια λύση;;

[Gypsy Cello]

Όντως έχεις πρόβλημα αλλά προσωπικά και χωρίς να είμαι ειδικός πιστεύω ότι είναι μια κατάσταση αναστρέψιμη. Σχέση είχες ποτέ; Από που πιστεύεις εσύ η ίδια ότι προέρχεται; Θα πρότεινα και σε 'σένα το group therapy που πιστεύω είναι πολύ καλό σ' αυτές τις περιπτώσεις. Όσο πιο νωρίς τόσο το καλύτερο γιατί όπως λες αυτό έχει επιπτώσεις και στον επαγγελματικό τομέα άρα και στην μετέπειτα οικονομική σου ζωή. Όλα αλυσίδα είναι.

[maria b]

Πιστεύεις δηλαδή ότι όντως το πρόβλημά μου λέγεται "κοινωνική φοβία";; Ρωτάω τη γνώμη σου γιατί δεν έχω απευθυνθεί ποτέ σε ειδικό. Με ενθαρρύνει πολύ το γεγονός ότι θεωρείς την κατάσταση αναστρέψιμη!
Σχέση δεν είχα ποτέ. Ποτέ οι γνωριμίες που είχα δεν προχωρούσαν σε σχέση λόγω της στάσης μου... ήμουν απρόσιτη και αμίλητη, χωρίς να το θέλω βέβαια και έστελνα τα αντίθετα μηνύματα από αυτά που ήθελα.
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω από που προέρχεται το πρόβλημα. Συνήθως ποιά είναι η αιτία;;; Δεν έχω αντιμετωπίσει κάποιο τραυματικό γεγονός στη ζωή μου, ούτε είχα κάποιο τέτοιο πρότυπο στην οικογένεια. Οι γονείς μου βέβαια πάντα είχαν πολλές απαιτήσεις από εμένα, έπρεπε να είμαι τέλεια σε όλα... αλλά δεν ξέρω αν αυτό θα μπορούσε να έχει κάποια σχέση!
Η ιδέα του group therapy δεν ξέρω αν θα απέδιδε... εδώ δυσκολεύομαι να μιλήσω με ανθρώπους για άσχετα θέματα, θα μιλήσω για αυτό το πρόβλημα;; Θα μου πεις βέβαια ότι και εκείνοι θα αντιμετωπίζουν κάτι παρόμοιο..... δεν ξέρω.

[Gypsy Cello]

Επειδή δεν είμαι ειδικός, δεν θα κάνω διάγνωση απλά θα πω ότι όντως φαίνεται πως πρόκειται για κοινωνική φοβία ελαφριάς σχετικά μορφής και καλό θα ήταν ν' απευθυνθείς σε ειδικό σύντομα για να μην χειροτερέψεις. Ήμουν και εγω συνεσταλμένη όταν ήμουν μικρή. Λίγο από φυσικού μου και λίγο γιατί βίωσα και κάποιες καταστάσεις μέσα στο σπίτι. Αλλά εφόσον μου λες ότι δεν υπάρχουν τέτοια βιώματα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το παθαίνεις. Μάλλον είναι της προσωπικότητας σου. Για το group therapy μην είσαι αρνητική. Το να συνατήσεις ανθρώπους με κοινά προβλήματα, θα σε κάνει να νιώσεις πολύ καλύτερα.

[PostMortem]

Γεια σου Μαρία
Εγώ υπέφερα από κοινωνική φοβία για 1 χρόνο περίπου συνοδευόμενη και απο κατάθλιψη..Τώρα είμαι πολύ καλύτερα..δεν ξέρω αν το έχω ξεπεράσει πλήρως..Αυτό που βοήθησε εμένα ήταν οτι καταρχήν αποδέχτηκα τον εαυτό μου έτσι όπως είναι, σταμάτησα να ανησυχώ συνέχεια για την γνώμη των άλλων, σταμάτησα να βασίζομαι σε ένα άτομο και μόνο (πάντα είχα εναν καλύτερο ή καλύτερη φίλη και στηριζόμουν μόνο εκεί), άρχισα να στηρίζομαι στον εαυτό μου και να μην περιμένω από κάποιον άλλο να με "σώσει". Για μενα μεγάλο ρόλο έπαιξε η οικογένεια μου και ο τρόπος που μεγάλωσα στην δημιουργία του προβλήματος αυτού. Σταμάτησα να ακούω τις μαλακίες που με τάιζαν οι γονείς μου. Τώρα δεν έχω παρέα, φιλίες κλπ Είμαι μόνη μου, δεν έχω με ποιον να βγώ και περνάω όλη μου την ώρα μεσα στο σπίτι εκτός απο όταν πηγαίνω στην σχολή μου αλλά η διαφορά είναι οτι τωρα νιώθω καλά με την μοναξιά μου, δεν είμαι μες την μιζέρια και την στεναχώρια. Έχω επιλέξει να είμαι μόνη μου από το να κάνω παρέα με άτομα που μου κάναν κακό ή που με εκμεταλεύοταν. Η έλλειψη κοινωνικής επαφής ναι μεν το κάνει λίγο πιο δύσκολο όταν πρέπει να μιλήσω σε άλλα άτομα αλλά δεν έχω αυτό το άγχος και τον κόμπο στο στομάχι οταν μιλάω και πλέον μπορώ να πάω σε ένα μαγαζί να ζητήσω αυτό που θέλω χωρίς να φοβάμαι.
Είναι στον χαρακτήρα μου το να είμαι κλειστός άνθρωπος και ντροπαλός αρχικά, το να μην είμαι σαν τους περισσότερους ανθρώπους, το να είμαι λίγο περίεργη και να μου αρέσουν πράγματα που στους περισσότερους δεν αρέσουν. Το θέμα είναι οτι το αποδέχτηκα αυτό. Αυτή είμαι. Σε όποιον αρέσει. Έχω την ελπίδα οτι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι σαν και εμένα εκεί έξω που θα με καταλάβουν και θα μου αφιερώσουν χρόνο και κάποια στιγμή ίσως να είμαι αρκετά τυχερή να γνωρίσω κάποιους απ'αυτούς. Μέχρι τότε μαθαίνω να περνάω καλά με τον εαυτό μου. Νομίζω οτι αυτό πρέπει να κάνεις και εσύ..
Ελπίζω να βοήθησα!

[John11]

είμαι σίγουρη ότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει. Όποιος δεν το έχει βιώσει δεν καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι.

Γειά Μαρία. Δεν ξέρω σε ποιό βαθμό είναι και λεπτομέρειες. Άλλωστε ίσως δεν έχει μεγάλη σημασία στον χειρισμό. Έτσι θα σου μιλήσω γενικά. Έχω κάτι ανάλογο, αγοραφοβία το ονομάζουν (φόβος της αγοράς με την αρχαία έννοια, φόβος στον κόσμο). Δεν έχει μεγάλη διαφορά από την κοινωνική φοβία και δε νομίζω ότι έχει μεγάλη σημασία να το κουβεντιάσουμε αυτό.

Κατ' αρχή να σου πω ότι θα ακούσεις πολλά και διάφορα. Γνώμες, συμβουλές, απόψεις, ιδέες, ανοησίες, κλπ. Και είμαι σίγουρος πως τα έχεις ακούσει έστω σε λίγο βαθμό αυτά. Επίσης θα ακούσεις ανθρώπους να σου λένε ότι σ' αγαπάνε ή ότι νοιάζονται και θα βλέπεις ότι δεν καταλαβαίνουν. Πώς γίνεται κάποιος να μην καταλαβαίνει και να νοιάζεται; Αν νοιάζομαι σημαίνει καταλαβαίνω. Μου θυμίζει αυτό που είχε πει ο Αϊνστάιν "δεν μπορώ να καταλάβω πώς με θαυμάζουν για κάτι που δεν καταλαβαίνουν". Χρειάζεσαι ένα πολύ καλό φίλτρο και αυτό είναι το μυαλό. Μην το ξεχάσεις ποτέ.


> Τα βιβλία αυτοβοήθειας έχουν κάποια χρησιμότητα;

Και ναι και όχι. Γιατί πρέπει να ξέρεις πότε ακούς κάτι σωστό και πότε λάθος. Έτσι ένα βιβλίο είναι στην ουσία αυτό που εσύ καταλαβαίνεις. Έχω δει βιβλία σωστά και βιβλία λάθος. Ένα λάθος βιβλίο τι χρησιμότητα να έχει;
Την ίδια γνώμη έχω για έναν ψυχολόγο. Πρέπει πρώτα να ξέρεις για να καταλάβεις αν γίνεται κάτι σωστό. Αν ξέρεις όμως, στην ουσία δεν έχεις και πολλή ανάγκη έναν ψυχολόγο.


> Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω από που προέρχεται το πρόβλημα. Συνήθως
> ποιά είναι η αιτία;;; Δεν έχω αντιμετωπίσει κάποιο τραυματικό γεγονός στη ζωή μου,
> ούτε είχα κάποιο τέτοιο πρότυπο στην οικογένεια. Οι γονείς μου βέβαια πάντα είχαν
> πολλές απαιτήσεις από εμένα, έπρεπε να είμαι τέλεια σε όλα... αλλά δεν ξέρω αν
> αυτό θα μπορούσε να έχει κάποια σχέση!

Αυτό με τους γονείς προφανώς έχει κάποια σχέση. Φαντάζομαι το καταλαβαίνεις. Η αποδοχή από το περιβάλλον παίζει ρόλο. Οι πολλές απαιτήσεις σημαίνει τελικά μη αποδοχή. Αν με αποδέχονται νοιώθω δυνατός. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν άπειρες μαλ...ες και δεν τους νοιάζει καθόλου. Προφανώς έχουν αποδοχή από το περιβάλλον και έτσι φτάνουν στο άλλο άκρο. Σωστά; Αυτό όμως πρέπει να το σκεφτείς εσύ και να το δεις επίσης. Εγώ η οποιοσδήποτε άλλος μπορεί να λέει και βλακείες.
Με τους γονείς είναι η αρχή. Η συνέχεια εξαρτάται από τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου.
Η κακή αρχή με τους γονείς είναι κάτι ανάλογο με το να είσαι φτωχός. Αν είσαι φτωχός έχεις μεγαλύτερη δυσκολία να αποκτήσεις χρήματα. Έχεις μεγαλύτερη ανασφάλεια στο θέμα χρημάτων, δεν μπορείς να κινηθείς το ίδιο εύκολα με κάποιον που έχει περισσότερα, δεν μπορείς να επενδύσεις, κλπ, κλπ.

Λες ότι δεν μπορείς να καταλάβεις από που προέρχεται το πρόβλημα. Η γνώμη μου είναι πως χρειάζεται να καταλάβεις από που προέρχεται. Μπορεί να μην υπάρχει κάποια -μία- τραυματική εμπειρία, αλλά πολλές μικρές. Η γνώμη μου είναι πως χρειάζεται να τις καταλάβεις. Προσωπικά σε αυτό έχω δώσει την προσοχή, δυστυχώς αρκετά αργότερα αντί από την αρχή. Αν καταλάβεις τι σε οδηγεί στο φόβο, μπορείς να φύγεις όπως φεύγεις όταν υπάρχει κίνδυνος.


> Τον τελευταίο καιρό εν τω μεταξύ, έχω χαθεί και με τα λίγα άτομα που
> συναναστρέφομαι, καθώς αρνούμαι να τους ακολουθήσω σε οποιαδήποτε
> δραστηριότητα.

Η γνώμη μου είναι πως χρειάζεσαι ανθρώπους. Αλλά σωστούς. Εδώ είναι και το πρόβλημα. Λάθος άνθρωποι ή χωρίς, θα επιδεινώνει την κατάσταση, σωστοί άνθρωποι θα βελτιώνει.
Τέλος θα σου πω ότι αν και έχω ακόμα έντονο πρόβλημα, δεν θέλω ούτε να φανταστώ τι θα είχα πάθει αν δεν προσπαθούσα μόνος μου να καταλάβω.
Αν χρειαστείς περισσότερα στη διάθεσή σου.
.

[John11]

Σταμάτησα να ακούω τις μαλακίες που με τάιζαν οι γονείς μου. Τώρα δεν έχω παρέα, φιλίες κλπ Είμαι μόνη μου, δεν έχω με ποιον να βγώ και περνάω όλη μου την ώρα μεσα στο σπίτι εκτός απο όταν πηγαίνω στην σχολή μου αλλά η διαφορά είναι οτι τωρα νιώθω καλά με την μοναξιά μου, δεν είμαι μες την μιζέρια και την στεναχώρια. Έχω επιλέξει να είμαι μόνη μου από το να κάνω παρέα με άτομα που μου κάναν κακό ή που με εκμεταλεύοταν. Η έλλειψη κοινωνικής επαφής ναι μεν το κάνει λίγο πιο δύσκολο όταν πρέπει να μιλήσω σε άλλα άτομα αλλά δεν έχω αυτό το άγχος και τον κόμπο στο στομάχι οταν μιλάω και πλέον μπορώ να πάω σε ένα μαγαζί να ζητήσω αυτό που θέλω χωρίς να φοβάμαι.

Kάτι ανάλογο ακολούθησα κι εγώ ως τώρα.

[maria b]

Σας ευχαριστώ όλους που ασχοληθήκατε με το πρόβλημά μου και για τις συμβουλές σας!

Αυτό που αποζητώ εγώ τώρα όμως δεν είναι να αποδεχτώ τον εαυτό μου, θέλω να τον αλλάξω!!! Ίσως αυτό να είναι το λάθος μου..... δεν ξέρω.
Δε θέλω να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι θα είμαι πάντα εσωστρεφής, μοναχική, χωρίς κοινωνική και προσωπική ζωή. Θέλω να προσπαθήσω να αλλάξω εντελώς τον τρόπο που φέρομαι και να ζήσω όπως όλοι οι υπόλοιποι. Απλά δεν έχω βρει τον τρόπο με τον οποίο θα το κάνω αυτό (αν υπάρχει τρόπος!).

Όσον αφορά στην αιτία του προβλήματος.... πολύ καιρό προσπαθώ να την προσδιορίσω, ίσως είναι το οικογενειακό περιβάλλον, όπως λέτε. Αυτό όμως δε με οδηγεί στη λύση, δεν παρατηρώ κάποια βελτίωση...και ο καιρός περάνει.
Γι' αυτό ζήτησα τη βοήθειά σας, χρειάζομαι πραγματικά έναν τρόπο για να ξεφύγω από αυτή την κτάσταση!

[Gypsy Cello]

Γεια σου και πάλι Μαρία! Υπάρχουν άνθρωποι που από την φύση τους έιναι μοναχικοί και δεν αρέσκονται και πολύ στην συντροφιά των άλλων κάτι που σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να το θεωρήσουμε αφύσικο αφού τους αρέσει. Όταν όμως δηλώνεις ότι εσένα σ' ενοχλεί και μάλιστα έντονα τότε μπορούμε εύκολα να υποθέσουμε πως αυτό δεν συνάδει με την αληθινή σου φύση άρα αποτελεί πρόβλημα. Όσο για τα οικογενειακά, δεν αρκεί ν' αντιλαμβανόμαστε ότι ευθύνεται και αυτό, αυτό δεν οδηγεί αυτομάτως στην λύση, πρέπει να βρούμε και τον τρόπο, πράγμα για το οποίο θα μας βοηθήσει και ένας ψυχολόγος. Σίγουρα πρέπει να επισκεφτείς έναν ειδικό όπως προείπα. Τι ηλικία έχεις αν επιτρέπεται;

[maria b]

Γειά σου Gupsy Cello!!Είμαι 25. Το ξέρω ότι έχω αργήσει σχετικά να αντιμετωπίσω το θέμα, αλλά τώρα νομίζω ότι είμαι αποφασισμένη. Σίγουρα θα επισκεπτώ άμεσα κάποιο ψυχολόγο και ελπίζω να βοηθηθώ. Μήπως ξέρεις πόσο καιρό περίπου διαρκεί η θεραπεία σε αυτές τις περιπτώσεις;;

[Gypsy Cello]

Δεν γνωρίζω ακριβώς, εξαρτάται πιθανολογώ από το πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα αλλά αν έχεις πραγματικά μέσα σου την θέληση για αλλαγή, δεν θα σου πάρει και χρόνια! Αλήθεια είχες σχέση ποτέ;