Το βλέπω λάθος ;

[chaos_]

Το έχω ζήσει –ευτυχώς!- και το έχω ξαναζήσει . Θεώρησε το «χωρίς αυτό δεν ζω», μία υπερβολή που εξυπηρετεί το νόημα της κουβέντας.
Όλοι ξέρουμε ότι ο έρωτας είναι μια κατάσταση που μετά από τον πρώτο καιρό η έντασή του καταλαγιάζει. Το θέμα είναι ότι χρονικά δεν υπάρχουν ακριβείς κανόνες και για άλλους αυτό καταλαγιάζει σε έξι μήνες , ενώ για άλλους σε 4 χρόνια!
Για τον εαυτό μου πιστεύω ότι ίσως να έδρασα πάντα λίγο υπερβολικά φεύγοντας από κάθε σχέση που ένιωσα πως δεν νιώθω έτσι πια ή που ο άλλος δεν ένιωθε έτσι.
Για μένα απλώς τελειώνει εκεί και δεν υπάρχει λόγος να το κουράζουμε με ηλεκτροσόκ και ενέσεις καφεΐνης μπας και ζήσει ο νεκρός.
Από την άλλη , η ώριμη αντιμετώπιση είναι να μείνεις και να παλέψεις για την σχέση σου. Εκεί κάπου είναι τα άλλα συναισθήματα που λες εσύ Ελαφάκι.
Το κακό είναι ότι αυτά τα άλλα συναισθήματα με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Άσχετο αν τα σέβομαι. Όμως έχω την ανάγκη να αισθάνομαι την σφοδρότητα των αισθημάτων για να είμαι ευτυχισμένη. Δεν ευδοκιμώ σε ήπια κλίματα.

κατάλαβα. μισείς το συμβιβασμό. μα πιστεύεις ότι ο έρωτας ζει για πάντα?

[ioannis2]

Το έχω ζήσει και αυτό για 10 χρόνια. Μου λέει πολλά! Έχω όμως και πάλι την εντύπωση ότι μπορεί να υπάρχει η ένταση και η σφοδρότητα όταν οι χαρακτήρες έχουν αυτήν την εσωτερική ποιότητα. Από την μακροχρόνια σχέση μου έφυγα γιατί δεν υπήρχε πια κανενός είδους έξαψη. Και δεν μιλώ για την σεξουαλική. Μιλώ για την εγκεφαλική και πνευματική , που είναι και οι πιο σημαντικές. Από εκεί ξεκινούν όλα!
Ένιωθα να τελειώνει το οξυγόνο μου! Έχουν περάσει 3 χρόνια και κάτι από τον χωρισμό και ακόμα τώρα σηκώθηκα και άρχισα να στέκομαι στα πόδια μου πραγματικά. Όχι από τον πόνο του χωρισμού, γιατί το ήθελα. Από το βάσανο που έζησα μέχρι να αποφασίσω να αποχωρήσω, ακριβώς επειδή με μπέρδευαν συναισθήματα άλλα. Αγάπη… Τρυφερότητα.. Συμπόνια… Πήγα να χάσω τον εαυτό μου από αυτού του είδους την αξιολόγηση. Υπέφερα! Στην ουσία δεν είχα να του προσάψω κάτι τρομερό. Απλώς δεν υπήρχε πια μεταξύ μας ένταση. Τόσο απλά. Πάντως, είμαστε φίλοι. Μπορούμε να μιλάμε, να βλεπόμαστε και να τρώμε μαζί. Αλίμονο! Και τον αγαπώ. Πολύ!

Κανενός είδους έξαψη, εγκεφαλική και πνευματική, που μετα το χωρισμό, κάνοντας ένα απολογισμό, κρίνεις ως τις πιο σημαντικές. Δλδ σχέση που χάνει το βαθύτερο νόημα της, ξενέρωμα, και το επόμενο στάδιο είναι ο χωρισμός? Νοιώθεις πιο ωριμη τωρα?