Το βλέπω λάθος ;

[Λήθη]

Δεν θέλω να γράψω πολλά, γιατί αυτό που ακολουθεί είναι όλα όσα πίστευα πάντα για τον έρωτα… Τις σχέσεις… Την ερωτική αγάπη…
Στο σύστημα αξιών μου, δεν χωρούν κανόνες, όρια και δευτερογενείς χειρισμοί… Ίσως όμως να είμαι εγώ η λάθος. Ίσως να βλέπω το θέμα ανώριμα… Ουτοπικά. Δεν είναι αυτό που περιγράφει το ποίημα ο λόγος για να είναι δύο άνθρωποι μαζί; Αν όχι, τότε τι; Δεν μπορώ να φανταστώ!

Λαχταρώ – Ερωτικό Ποίημα Sarah Kane

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μʼ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σʼ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σʼ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σʼ ήξερα μια ζωή.
Και νʼ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σʼ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και νʼ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απʼ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και νʼ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σʼ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σʼ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σʼ αφήνω να σηκωθείς απʼ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απʼ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

*********************

Εσείς τι λέτε;

[void]

κάπως έτσι το φαντάζομαι κι εγώ αγαπητή Λήθη...αυτά που θέλω σε συνδυασμό με το να τα εκφράζω στον άλλον..θα κάτσω να βάλω τικ σε αυτά που θεωρώ ότι "θέλει" και δείχνει ο σύντροφος μου και σε αυτά που αντίστροφα "θέλω" εγώ..αλλά φοβάμαι ότι θα υπερτερήσω :-(

[Λήθη]

κάπως έτσι το φαντάζομαι κι εγώ αγαπητή Λήθη...αυτά που θέλω σε συνδυασμό με το να τα εκφράζω στον άλλον..θα κάτσω να βάλω τικ σε αυτά που θεωρώ ότι "θέλει" και δείχνει ο σύντροφος μου και σε αυτά που αντίστροφα "θέλω" εγώ..αλλά φοβάμαι ότι θα υπερτερήσω :-(

Αναρωτιέμαι αν πίσω από όλα αυτά υπάρχει μια ανεδαφική προσδοκία. ...Το φοβάμαι...

[void]

αιώνιο το ερώτημα νομίζω...όπως και το αν τελικά σε εξυψώνει ο έρωτας ή σε ρίχνει στα τάρταρα..

[elafi]

Γιατι ανεδαφικη προσδοκια...? Αχ, ειναι λιγο πολλα και δυσκολο να τα βιωσει κανεις μαζεμενα, αλλα και καποια να ζησει, δεν ειναι υπεροχο? Δεν ειναι ποσοτικο αλλα ποιοτικο το θεμα.

[void]

http://www.youtube.com/watch?v=1beQ5...eature=related

for you Λήθη

[Λήθη]

αιώνιο το ερώτημα νομίζω...όπως και το αν τελικά σε εξυψώνει ο έρωτας ή σε ρίχνει στα τάρταρα..

Υπάρχει ένα καταπληκτικό βιβλίο του Άλντο Καροτενούτο, με τίτλο «Έρως και πάθος» τα όρια του πόνου και της αγάπης, στο οποίο ο Καροτενούτο κάνει μια εκπληκτική ανάλυση του τρόπου ή μάλλον των τρόπων με τους οποίους οι άνθρωποι ερωτόμαστε και κυρίως τους μοχλούς που ενεργοποιούν τέτοια συναισθήματα.

Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι ο έρωτας είναι νεύρωση. Υπάρχουν πολλές θεωρίες-θεωρήσεις γύρω από το συγκεκριμένο συναίσθημα. Ε, και; Το θέμα είναι ότι το νιώθουμε και καθορίζει την ζωή μας. Δεν το νιώθουμε και πάλι καθορίζει την ζωή μας.

Δεν ξέρω αν αυτό είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να το κοιτάξω, αλλά εγώ, χωρίς αυτό συναίσθημα δεν υπάρχω! Καμία άλλη αίσθηση ή πραγματικότητα δεν γεμίζει την ζωή μου με χαρά όσο αυτή η κατάσταση. Λειτουργώ.

υγ: Τώρα το είδα το τραγούδι. Ευχαριστώ!:)

[elafi]

Ειμαστε κοινωνικα οντα, και χωρις το σεξ θα ειχε εξαφανιστει το ειδος. Σου λεει κατι αυτο για την γενικη αναγκαιοτητα του?

[void]

εγώ - δεν ξέρω γιατί - αλλά μέχρι να ισορροπήσω στον έρωτα και να μην κάνω ακρότητες - ξενερώνω.

[Λήθη]

Γιατι ανεδαφικη προσδοκια...? Αχ, ειναι λιγο πολλα και δυσκολο να τα βιωσει κανεις μαζεμενα, αλλα και καποια να ζησει, δεν ειναι υπεροχο? Δεν ειναι ποσοτικο αλλα ποιοτικο το θεμα.

Ελαφάκι... Έχω την αίσθηση ότι κάποιοι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να το ζήσουν καθόλου και κάποιοι άλλοι χωρίς αυτό δεν ζούνε καθόλου!

[void]

Ειμαστε κοινωνικα οντα, και χωρις το σεξ θα ειχε εξαφανιστει το ειδος. Σου λεει κατι αυτο για την γενικη αναγκαιοτητα του?

ελαφάκι, δε συνοδεύεται απαραίτητα το σεξ από έρωτα, έτσι δεν είναι?

[void]

την αποκαλέσαμε ακριβώς το ίδιο..

[Λήθη]

την αποκαλέσαμε ακριβώς το ίδιο..

Όντως! Και απαντώ στο πιο πάνω. Το σεξ δεν έχει απαραίτητα έρωτα, αλλά ο έρωτας που δεν είναι απλώς σεξ, έχει απαραίτητα έρωτα!

[crazy_diamond]

Λήθη,

αγαπημένη η Σάρα Κέην για το απόλυτο, το δίχως παζάρι κανένα, το σαρωτικό, το ατόφιο, το αληθινό της.
Και από παλιά αγαπημένο το υποδόριο, σαν ''τρυφερή μαχαιριά στο στήθος'' «4.48 ψύχωση» :

''Νιώθω το μέλλον ανέλπιδο, τα πράγματα δε θα βελτιωθούν..

Κάποτε μπορούσα να κλαίω τώρα έχω αφήσει πίσω τα δάκρια.

Δεν μπορώ να φάω

Δεν μπορώ να κοιμηθώ

Δεν μπορώ να σκεφτώ

Δεν μπορώ να ξεπεράσω την μοναξιά μου, το φόβο μου, την αηδία μου

Δεν μπορώ να γράψω

Δεν μπορώ να αγαπήσω

Δεν μπορώ να είμαι μόνη

Δεν μπορώ να είμαι με τους άλλους..

κάτι με αγγίζει σε εκείνο το σημείο που ακόμα κλαίει με λυγμούς κι ένα τραύμα δυο χρόνια παλιό ανοίγει σαν κουφάρι και μια ντροπή θαμμένη χρόνια τώρα βογκάει την άθλια, σάπια θλίψη της..

με κοιτούν ξέροντας μυστικά την βασανιστική ντροπή μου.



Ντροπή ντροπή ντροπή

Πνίξου στη γαμημένη ντροπή σου.

Τίποτα δεν μπορεί να σβήσει το θυμό μου.

Και τίποτα δεν μπορεί να ανορθώσει την πίστη μου.

Αυτός δεν είναι ένας κόσμος που θέλω εγώ να ζω.



Θα με αγαπήσουν γι’ αυτό που με ρημάζει

το ξίφος στα όνειρα μου τη σκόνη στις σκέψεις μου

την αρρώστια που μεγαλώνει στις πτυχές του μυαλού μου..

Κάθε κομπλιμέντο κλέβει κι ένα κομμάτι από την ψυχή μου.



Μετά τις 4.48 δε θα ξαναμιλήσω ποτέ.

Έχω πεθάνει πολύ καιρό τώρα.''


Αφήνω εδώ το απόσπασμα αυτό ως αποτύπωμα της προδοσίας που ένιωσε, βίωσε και έβγαλε από μέσα της μετά από
«Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ»

Απόλυτη και αυθεντική κατάθεση λαχτάρας, επιθυμίας και έρωτα σε α' ενικό..
η οποία ναι, πιστεύω ότι μπορεί και να γίνει ουτοπία όταν δεν συναντάει το α' πληθυντικό, το εμείς, το μαζί.

Μας κάνουν, όμως, πιο λίγους οι ουτοπίες μας; Για μένα, όχι.
Επειδή παρά την όποια χιμαιρική χροιά, τίποτα δεν μπορεί να ακυρώσει ουσιαστικά την απόλυτη αλήθεια που χωράει ένα τέτοιο βίωμα..

[elafi]

Ελαφάκι... Έχω την αίσθηση ότι κάποιοι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να το ζήσουν καθόλου και κάποιοι άλλοι χωρίς αυτό δεν ζούνε καθόλου!

Διαφωνω, υπαρχουν και τοσες ενδιαμεσες διαβαθμισεις που παραλειπεις. Αν δεν το ζεις ομως καθολου κριμα, και αν δεν ζεις χωρις αυτο...τι ναπω, χχαχχαχα!!! :)

ελαφάκι, δε συνοδεύεται απαραίτητα το σεξ από έρωτα, έτσι δεν είναι?

Ο ερωτας περικλειει και καλλωπιζει το σεξ. Νομιζω οτι ειναι κοινωνικη διαδικασια που συνδεεται ομως με τη σεξουαλικοτητα. Η αγαπη ακομα περισσοτερο, ειναι κοινωνικη διαδικασια, απαραιτητη για την επιβιωση και την ευημερια των κοινωνιων μας.