Ηττημένη ......

[Χριστίνα*]

Καλησπέρα ! Είμαι η Χριστίνα και είμαι καινούργιο μέλος στο forum. Δεν ξέρω τι να πω για μένα… Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο για μένα να ανοιχτώ και να σας πω όλα όσα υπάρχουν μέσα μου. Και αν μπαίνω στην διαδικασία να ανοίξω την καρδιά μου αυτήν την στιγμή και να ξεστομίσω ότι έχω θαμμένο εκεί για χρόνια, είναι γιατί φυσικά δεν με γνωρίζετε προσωπικά και μου είναι πιο εύκολο για μένα αυτό και γιατί έχω ανάγκη να μου μιλήσει κάποιος ειλικρινά. Η ζωή μου δεν ήταν ποτέ στρωμένη με ροδοπέταλα και τύχη.. Τύχη;; Δεν την γνωρίζω αυτή την λέξη καθόλου. Έχω δύο γονείς και μία αδερφή που προσπάθησαν να στηρίξουν το όνειρό μου να σπουδάσω. Με βοήθησαν χρηματικά και με βοηθάνε χρηματικά κάθε στιγμή. Μου είχαν γράψει ακόμα και ένα διαμέρισμα στην Σαλονίκη όταν ήμουν ακόμη φοιτήτρια περίπου στα 20. Είναι πολύ δύσκολο να το κάνει αυτό κάποιος γονιός.. έτσι δεν είναι;; Όμως, ποτέ δεν πίστεψαν σε μένα. Από μικρή ακόμη όταν ήμουν δεν πίστευαν ποτέ σε μένα και πάντα μου τόνιζαν ότι μου έδωσαν σπίτι και ότι ξόδεψαν χρήματα για να με σπουδάσουν. Πάντα. Από μικρή αυτό μου λένε. Δεν μπόρεσα να είμαι με αυτόν που ερωτεύτηκα πραγματικά στην εφηβεία, γιατί ήμασταν σε κλειστό κύκλο «τι θα πει ο κόσμος;;;» και πάντα παραμελούσα τον εαυτό μου στα θέλω των άλλων. Πέρασα σε ένα ΤΕΙ που μου άρεζε. Χωρίς να το καταλάβω, δέθηκα πολύ συναισθηματικά με 3 φίλες μου. Τις θεωρούσα σαν δεύτερη οικογένειά μου. Ένιωθα ότι πίστευαν σε μένα…, αφού τα πήγαινα καλύτερα από αυτές στα μαθήματα και τις βοηθούσα πολύ. Περνούσα πολύ χρόνο με τις φίλες μου. Ένιωθα την απουσία του έρωτα από την μία μεριά.., αλλά από την άλλη ένιωθα την πληρότητα, ότι κάποιοι άνθρωποι με αγαπάνε πραγματικά. Όσο ήμουν φοιτήτρια, έτυχε να γνωρίσω κάποια αγόρια, αλλά δεν προχώρησα σε τίποτα. Ένοιωθα ότι ο χαρακτήρας τους δεν ήταν και ο καλύτερος για σχέση. Εν πάση περίπτωση, δεν υπήρξα τυχερή να γνωρίσω έναν άνθρωπο με τον οποίο να νιώθω καλά μαζί του. Είχα όμως τις φίλες μου, την σχολή μου, ήμουν για πρώτη φορά στη ζωή μου ευτυχισμένη, και απαλλαγμένη από όλα τα μη και τα όχι της κλειστής κοινωνίας. Ώσπού ήρθαν τα πάνω κάτω για μένα, όταν … Ντρέπομαι και να το ξεστομίσω… Έλεγαν οι φίλες μου τα χειρότερα για μένα…και ότι είμαι ομοφυλόφιλη και άλλα πολλά. Αυτό το έμαθα το διάστημα εκείνο που είχα πει σε μία από τις 3 φίλες μου, ότι θέλω να με εμπιστεύεται όπως την εμπιστεύομαι και εγώ, γιατί θέλω μόνο το καλό της και ότι με στεναχωρούσε που δεν με εμπιστευόταν, όσο εγώ αυτήν. Τίποτα άλλο, πραγματικά. Θεέ μου, πως μπορεί να διανοηθεί ο ανθρώπινος νους, ότι τις φίλες που τις είχες σαν δεύτερη οικογένειά σου σκέφτονται κάτι τόσο αισχρό για σένα;; Πώς να το δεχτείς και όταν δεν έχεις δώσει ποτέ δικαιώματα σε κανέναν, και όταν σε έχουνε δει να φλερτάρεις με αγόρια…. Φοβόμουν πολύ να το εμπιστευτώ στην οικογένειά μου. «Και αν πίστευαν τις βλακείες τους», σκέφτηκα. Θα έχανα και την πραγματική οικογένειά μου. Ευτυχώς όμως η οικογένειά μου έστώ και σε αυτό, ακόμα και ας ήταν το μόνο πράγμα, πίστεψε σε εμένα. Δεν πίστεψαν ούτε λέξη από αυτές τις αισχρολογίες εις βάρος μου, όταν τους το είπα μετά από λίγο καιρό. Φυσικά και προτίμησα να έχω την αξιοπρέπειά μου, παρά να έχω τέτοιες φίλες δίπλα μου..!! Δεν ήταν κάτι όμως που το ξεπέρασα εύκολα. Δεν είναι εύκολο βλέπεις να σε βρίζουν χυδαία, όχι ξένοι, άλλα άτομα που αγαπάς, που εμπιστεύεσαι και νοιάζεσαι. Εγώ που περνούσα όλα τα μαθήματα της σχολής μου με την μία και βοηθούσα και τις «φίλες» μου να τα περάσουν και εκείνες…, κατάφερα να κοπώ σχεδόν σε όλα τα μαθήματα…., Αλλά ευτυχώς έβαλα πείσμα στο επόμενο εξάμηνο και τα πέρασα όλα πάλι, ενώ αυτές έμειναν πίσω. Ακόμη και τώρα που μιλάμε δεν πήραν όλες πτυχίο. Πέρασα μία περίοδο περίπου 6 – 8 μήνες κατάθλιψη. Και όχι μόνο για αυτές τις τότε φίλες μου…, αλλά γιατί στάθηκα τόσο πολύ άτυχη στη ζωή μου που δεν μπόρεσα ούτε σχέση να έχω εκείνο το διάστημα τουλάχιστον, ούτε κάποια πραγματική φίλη, για να μου σταθεί. Όλοι μου επιβεβαίωναν την ψευτιά στο βλέμμα και στις πράξεις τους. Ποιον να εμπιστευτείς στα αλήθεια. Μου φαινόντουσαν όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και μου το έδειχνα άλλωστε με κάθε ευκαιρία. Πλέον έχασα την πίστη μου στους ανθρώπους. Τον μόνο άνθρωπο που είχα δίπλα μου ήταν ο εαυτός μου, ούτε ψυχολόγοι, ούτε κανείς ουσιαστικά φίλος, σχέση ή φίλη που να με νοιάζεται. Η οικογένειά μου ήταν μακριά. Γινόταν άλλωστε να με σταθεί από το τηλέφωνο;; Όλο αυτό με σκλήρυνε πολύ σαν άνθρωπο. Ήταν κάτι σαν η χρυσή τομή που μετά άλλαξα χαρακτήρα. Μοιάζω με όλους τους ανθρώπους, μοιάζω με την ψευτιά. Με το τίποτα. Νομίζω ότι μέσα μου έχω μεταμορφωθεί με τέρας. Μόνο έτσι μπορείς να επιβιώσεις άλλωστε. Αφού τελείωσα τις σπουδές μου έφυγα από εκεί. Πήγα Θεσσαλονίκη για να κάνω την πρακτική μου. Δουλείά – σπίτι, άντε και λίγο καμάκι με κανέναν «φίλο» ξενέρωτο που είχε μόνο ένα πράγμα στο μυαλό του….!! Και που φυσικά εγώ δεν του το έδινα. Τόσο ψεύτικός και τόσο γυάλινος κόσμος που πολλές φορές ήθελα να τον δώσω μία γροθιά και να τον κάνω θρύψαλα. Να βγω από αυτό τον κόσμο που με έπνιγε. Να σωθώ – να πεθάνω, να λυτρωθώ. Μόνο έτσι θα απαλαγόμουν από όλη την ψευτιά. Την δική τους, την δική μου… το ίδιο πια ήταν. Δεν χώριζε σε τίποτα. Ορκίστηκα τον Νοέμβρη που μας πέρασε και η τύχη χαμογελάει για όλους μας…!! Δουλειά.. πουθενά. Προϋπηρεσία. Μια λέξη που έχω αρχίσει άλλοτε να μισώ και άλλοτε να σιχαίνομαι. Αναγκάστηκα να γυρίσω στους γονείς μου στην επαρχία. Άρχισα να βοηθάω εντατικά τον πατέρα μου στο μαγαζί και συνεχίζω εντατικά να ψάχνω από εδώ δουλειά για Θεσσαλονίκη, αλλά πάντα οι γονείς μου δίνουν λεφτά, δεν πιστεύουν σε εμένα και δεν μπορώ σε τίποτα. Φαύλος κύκλος που με πνίγει. Τι θα πει ο κόσμος.. μη και όχι. Είμαι κλεισμένη στο χρυσό πολυτελέστατο κλουβί μου και παριστάνω τον παλιάτσο για να πείθω ότι είμαι ευτυχισμένη. Λένε πως αν βάλεις τέλος στη ζωή σου είναι εγωιστικό γι αυτούς που σε αγαπάνε. Και δεν είναι εγωιστικό και άδικο απέναντι προς τον εαυτό μου να ζω το απόλυτο κενό και το τίποτα σε όλη μου τη ζωή;;;; Δεν μπόρεσα ποτέ μου να νιώσω ευτυχία και γαλήνη. Δεν κατάφερα να έχω ανθρώπους γύρω μου που να με αγαπάνε, να πιστεύουν σε εμένα. Δεν κατάφερα να ζήσω την ζωή μου όπως ονειρεύτηκα, όπως ήλπιζα καρτερικά. Ηττήθηκα. Ηττήθηκε το παρελθόν μου, το παρόν μου και το μέλλον μου είναι ήδη σκιαγραφημένο. Έχω ηττηθεί.., μία ηττημένη ψυχή που προσπαθεί να κρατηθεί στην ζωή ελπίζοντας και άλλοτε που θέλει να πάψει να ελπίζει και να ονειρεύεται.. Που θέλει να βάλει τέλος και το τελευταίο πράγμα που θέλει να κάνει είναι να δώσει μία γροθιά, μία γροθιά στη ζωή στην ψυχή στον γυάλινο και ψεύτικο κόσμο της και για μην φορά και μόνο, να πάψει να σκέφτεται τα μη και τα πρέπει των άλλων. Αλλά την ελευθερία της ψυχής…..! Χίλια συγνώμη αν σας κούρασα…αλλά ήθελα τόσο πολύ να ξεσπάσω με κάποιον τρόπο…

[Deep purple]

Καλως ήρθες στην παρέα μας! Η ζωή δεν ειναι αυτό το αδιέξοδο που αισθάνεσαι σήμερα, και που πολλοί άλλοι αισθανόμαστε λόγω της γενικότερης κατάστασης, αυτό μπορω να στο εγγυηθώ. Ειναι βέβαιο πως αφου αναγκάστηκες να γυρίσεις στα πάτρια εδάφη, θα αισθάνεσαι και εγκλωβισμένη. Το ίδιο αισθάνθηκα και εγω οταν από τη Θεσσαλονικη, όπου δεν μπορούσα να βρω αξιοπρεπη δουλειά, γυρισα στην πατρίδα μου. Είσαι τυχερή που εχεις τη δυνατοτητα σε τετοιους καιρους να δουλεύεις στο μαγαζι του πατέρα σου. Επομένως τα χρηματα που σου δίνουν δεν είναι...χαριστικά. Αν και πρέπει να σου πω πως ακομη και σημερα εμενα και τα αδερφια μου, οι γονεις μας βοηθανε οικονομικα, αν και ειμαστε σε γάμους και έχουμε φτιάξει τις δικες μας οιικογένειες. Τωρα γι΄'αυτο που λες οτι δεν σε πιστεψαν πολύ, ειναι ενα θεμα, εσυ ξέρεις καλύτερα, αλλά κράτησε και μια επιφύλαξη, ισως απλώς σου ασκουν κριτική με τον γνωστο λάθος τρόπο πολλών γονιών. Το οτι σε υποστηριξαν στο θεμα με τις φίλες σου και με όλα αυτα που λεγανε και για σενα, τη στιγμή που οπως λες ενδιαφερονται για τις αποψεις του κόσμου, για μενα κάτι λέει. Σε ο,τι αφορά δε τις φίλες σου, εντάξει τι να πω. Δεν εχασες εσυ απο αυτες, αυτες χασανε εναν ανθρωπο που ηταν φιλος τους. Εσυ φέρθηκες σωστά, αν οι άλλοι δεν το καταλαβαίνουν, τότε αυτοί, και όχι εσυ, εχουν το πρόβλημα. Θα σου ελεγα να κανεις μια προσπάθεια να εμπιστευτεις και πάλι τους ανθρωπους, δεν είναι όλοι το ίδιο. Και άποψη μου ειναι πώς σιγα σιγα πρέπει να αφησεις πισω σου το παρελθόν και να κοιτάξεις το τώρα. Μην απογοητευεσαι με τις δουλειες και τα χρηματα που σου δινουν οι δικοι σου, ολοι στο ίδιο καζανι βράζουμε. Χαμογέλασε και κατι θα αλλάξει. Και αν αισθάνεσαι οτι βρισκεσαι σε αδιέξοδο, ζητησε τη βοήθεια ενός ειδικού, θα εκπλαγείς. Καλωσήρθες και πάλι!!!!

[Deep purple]

Α, και κάτι ακόμη, οι ηττες δεν είναι πάντα κακές στη ζωή μας, μερικές φορές μας κάνουν να σκεφτόμαστε το πραγματικό νόημα σε κάποια πράγματα. Μην ξαναπείς ότι είσαι ηττημένη, δεν είσαι. Απλώς συνειδητοποιείς πώς θέλεις να ζησεις. Και είμαι σίγουρη οτι θα τα καταφέρεις.

[Empneustns]

Χριστινα καλησπερα ...
Διαβασα με αρκετη προσοχη τα γραφομενα σου,και καταλαβα ενα πραγμα...
πως η λεξη που σιγουρα δεν περιλαμβανεται στο ρεπερτοριο των ακουσματων σου ειναι το ... μπραβο
λοιπον,ενα μπραβο απο εμενα ,εναν αγνωστο,που εβγαλες ολο αυτον τον πονο σε ενα κομματι "χαρτι" εστω και αν αυτο ειναι στο διαδικτυο.
τωρα σχετικα με το θεμα σου...
εχουμε και λεμε,ελειψη αυτοπεποιθησης,ευαισθησια στις δυσκολιες που θα εμφανιστουν στη ζωη(χανουμε το θαρρος),υπερμετρη σημασια στο τι θα πει ο κοσμος(αυτο το κληρονομησες απο τους γονεις σου αλλα δεν φροντισες να το ξεφορτωθεις,το κρατας και εσυ σταθερα μεσα σου,καλα ειναι να ξεκινησεις να το αλλαζεις,δεν εισαι μικρο κοριτσακι πλεον).
τι αλλο;
το κυριοτερο,αρνητισμος...
και τωρα σειρα μου να κανω μια ερωτηση
σε οποια απο τα παραπανω εχω δικιο,τι προτεινεις να κανεις για να βελτιωθεις;γιατι πιστεψε με,ολα αυτα μπορουν να αλλαξουν,αρκει να το παρεις αποφαση και να συζητησεις με τον εαυτο σου...
να τον γνωρισεις καλυτερα και να τον αποδεχτεις
περιμενω προτασεις σου.
και κατι ακομα
η ζωη μας ειναι ενα οχημα που ταξιδευουμε μεσα σε αυτο,μπορει να βγαλει βλαβες,αλλα οταν παει καλα το ατιμο και τρεχει και εμεις ακουμε μουσικουλα μεσα τερμα,ε τοτε ειναι ολα τα λεφτα...
τι λες,μηπως ειναι καιρος να ξεκινησεις να φτιαχνεις αυτο το οχημα;
και θα σου δωσω και μια συμβουλη,βασικος πυλωνας για να φτιαξεις αυτο το οχημα ειναι η κοινωνικοτητα,οι φιλοι...ανοιξε τα ματια για σωστους ανθρωπους να σε περιβαλουν,το ξερω ειναι δυσκολο να βρεθουν,πολυ δυσκολο...αλλα θα βοηθησει παρα πολυ.

[Constanse]

Ο περισσοτερος κοσμος νοιωθει εγκλωβισμενος στην εποχη μας...ολα ειναι ενα παιχνιδι του μυαλου μας,μια κλωστουλα λεπτη που πρεπει να βρουμε ενα τροπο να μην την κοψουμε...το να σου πω απλος χαμογελα και σκεψου ποσα αλλα ασχημα υπαρχουν γυρω μας στην ζωη ειναι απλος λογια...η δυναμη ειναι μεσα σου,οτι εχεις περασει στην ζωη σου ειναι εφοδια για να σε πεισμωσουν και να θελεις να την καλυτερεψεις οσο γινεται...καθε μερα πρεπει να προσπαθεις,να αγωνιζεσαι για την ζωη που περνα τοσο γρηγορα και δεν γυριζει πισω..ειναι καλο που μιλησες τα εβγαλες απο μεσα σου και να συνεχιζεις να το κανεις νομιζω οτι θα σου κανει καλο κοπελα μου

[Χριστίνα*]

Πρώτα από όλα θέλω να σας ευχαριστήσω από καρδιάς και να σας πω ότι εκτιμώ πολύ που προσπαθείτε να με βοηθήσετε. Deep purple, έχασαν οι «φίλες» μου μία πραγματική φίλη που ήθελε το καλό τους, κάτι το οποίο σπανίζει πολύ στις μέρες μας, αλλά έχασα και εγώ την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους. Έχασα την ηρεμία μου. Όσους ανθρώπους με έφερε ο χρόνος από εκεί και μετά, μου έφθειραν τα όνειρά μου. Έχουν ξεθωριάσει πια… Σίγουρα όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν την ίδια προσωπικότητα.., αλλά εμένα μου έτυχε να γνωρίσω ανθρώπους που το μόνο που έβγαζαν ήταν βόθρος ..κάθε άλλο παρά με στήριξαν. Θα σου πω για ένα από τα άτομα τα «όμορφα»που συνάντησα μετέπειτα και βγάλε τα συμπεράσματά σου. Μία φίλη μου επειδή ήθελε να πάει Θεσσαλονίκη, αλλά δεν μπορούσε να βρει δουλειά και δεν ήταν εφικτό γι αυτήν, γύρισε και μου είπε …στο άσχετο αυτοί που τα έχουν παθαίνουν και αρρώστιες… και εγώ αφού το είπε 10 φορές και έκανα υπομονή, της είπα με βαριά καρδιά μέσα μου, αλλά με είχε αγανακτήσει, ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι φτωχοί και αν τους τύχει δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν. Όχι ότι εγώ ήμουν η πλούσια της υπόθεσης και αυτήν η κακομοίρα, αλλά επειδή έτυχε να έχω ένα σπίτι. Αυτό. Θεωρώ ότι δεν υπερτερούσα σε κάτι από αυτήν στα υλικά αγαθά…αλλά στον τρόπο συμπεριφοράς σίγουρα. Ή και το άλλο που μου έλεγε.., ότι αν είχες κάποιον και δεν τα βρίσκατε, δεν θα κωλυόμουν και θα ήμουν μαζί του μετά…. Και επίσης πλησίαζε κάθε άνθρωπο που με γοήτευε … Τι να πρωτοθυμηθώ… Άστο καλύτερα!! Όπως προείπα.., δεν ήμουν έτσι.., με ανάγκασαν να γίνω με την συμπεριφορά τους. Έγινα ένας άνθρωπος που δεν με αναγνωρίζω πλέον. Δεν ξέρω πια τι πρέπει να νιώσω για τον εαυτό μου… Έχω γίνει κάποια που πολλές φορές νιώθω αποκρουστικά. Δεν ήμουν έτσι. Και δεν νομίζω να ξαναγίνω όπως παλιά. Κάθε δυσκολία σίγουρα μας ωριμάζει…, αλλά εγώ δεν θέλω να με αλλοιώσει και να γίνω σαν αυτούς. Το άσχημο για μένα είναι ότι από τότε και μετά βλέπω ανθρώπους και από το πρώτο λεπτό διαισθάνομαι Πράγματα γι αυτούς που τις περισσότερες φορές μου εκπέμπουν κάτι αρνητικό και αμέσως μετά επαληθεύομαι.
Empneustns, είναι εξαιρετικά όσα μου είπες… Άγγιξες κατά πολύ την ψυχολογική μου κατάσταση. Θεωρώ όμως ότι η θεωρία απέχει πολύ από την πράξη. Ότι και να σου προτείνω τώρα, θετικές σκέψεις, δυναμισμό, αυτοεκτίμηση , αυτοπεποίθηση.., είναι μόνο λόγια, σκέψεις, θεωρία… Πρακτικά τι μπορώ να κάνω; Πως μπορώ τα λόγια του αέρα, την θεωρία, να την εφαρμόσω πρακτικά. Μου φαίνεται βουνό πραγματικά. Όταν ζούσα μόνη μου, δεν με ενδιέφερε ο κόσμος, ήμουν πιο ανέμελη…, αλλά πάντα υπήρχε αυτήν η πίεση από τους γονείς μου ( ο κόσμος – τα μη – τα πρέπει). Πολλές φορές τους λέω να το αποβάλλουν αυτό.., αλλά στο τέλος επηρεάζουν εμένα. Οι γονείς μου είναι άνθρωποι που πάντα στηρίζουν οικονομικά εμένα και την αδερφή μου. Την αδερφή μου πάντα , από παιδιά ακόμα, την ξεχώριζαν. Είναι μεγαλύτερη, μπορεί καλύτερα .. Πίστευαν περισσότερο σε αυτήν και την ενθάρρυναν . Εμένα με αποθάρρυναν για το παραμικρό πράγμα. Έδειχναν πάντα και συνεχίζουν να δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον καλό βίο της αδερφής μου με καθημερινές συζητήσεις. Ακόμα και να είχε σχέσεις από μικρή δεν την πίεζαν καθόλου, αντιθέτως με εμένα ήταν σε όλα αρνητικοί. Εγώ υπάρχω σπάνια στις συζητήσεις τους. Θέλω να είναι καλά η αδερφή μου, γιατί την νοιάζομαι πραγματικά.., όμως θέλω να μου αφήσουν λίγο χώρο να αναπνεύσω.., να μπορέσω να ζήσω και εγώ όπως ονειρεύομαι, χωρίς περιορισμούς. Και ότι έχω πολύ μεγάλη ανάγκη για να βρω δουλειά, είναι για να σταθώ στα πόδια μου, να κάνω κάτι μόνη μου και να μην μου ασκούν άλλο πίεση επειδή με σπούδασαν, επειδή με συντηρούν επειδή «κρέμομαι από αυτούς». Θέλω να ζήσω όπως ονειρεύτηκα, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο.
Μου συμβαίνει όμως κάτι που πραγματικά.. δεν ξέρω τι να πω.., με φέρνει σε πάρα πολύ δύσκολη θέση. Πως μπορώ να προχωρήσω τη ζωή μου; Πάνω σε τι θεμέλια να την χτίσω; Πάνω στην εξάρτηση από το πορτοφόλι των γονιών μου; Ως πότε; Ή μήπως πάνω στην μοναξιά μου; Μου περνάν και κάτι σκέψεις από το μυαλό..; Μήπως μου έκαναν κάτι. Δεν ξέρω. Είμαι 25 χρονών. Μου δόθηκαν ευκαιρίες, δε λέω, αλλά τις περισσότερες φορές ένιωθα ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι με κάποιον γιατί καταλάβαινα ότι σκεφτόταν διαφορετικά από εμένα. Και όταν πάλι έτυχε να υπάρξουν θετικά συναισθήματα και από τους δυο, κάτι γινόταν πάντα και δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε… Έχω κλειστεί όμως και τόσο πολύ στον εαυτό μου. Βάζω πάνω από όλα προτεραιότητα σε άλλα πράγματα. Στις σπουδές τότε, στην εργασία τώρα, με αποτέλεσμα να παραμελώ εντελώς την προσωπική μου ζωή.

[Constanse]

Είναι πολλα αυτα που σκεφτεσαι και δεν σε αφηνουν να ηρεμισεις...προσπαθησε να χαλαρωσεις και μπορει ετσι να ερθουν τα πραγματα απο μονα τους...εισαι μικρη ακομη ο δρομος ειναι ολας μπροστασου Χριστινακη..μερικες φορες οταν ειναι αρνητικες οι σκεψεις μας μας συμβαινουν και αρνητικα πραγματα..ηταν και σε μενα μια περιοδο της ζωης μου που με διακατεχανε τετοιες σκεψεις δεν ειχα δουλεια,εμενα μονη μου τα εξοδα τρεχανε και ειχα τρελαθει...εγω απο εδω μονο κουραγιο μπορω να σου δωσω και να σου δειξω οτι υπαρχουν και χειροτερες καταστασεις...δυστυχως δεν μπορω να μπω μεσα στην ψυχη σου και να σου αλλαξω αυτα που νοιωθεις αλλα μπορεις εσυ με την δυναμη που εχεις(γιατι εχεις και ειμαι σιγουρη) να αλλαξεις τα πραγματα...σκεψου τον εαυτο σου και τι μπορεις να κανεις εσυ μονη σου...μην επηρρεαζεσαι οσο μπορεις βεβαια απο τους γονεις σου..οσο μεγαλωνουμε κοιταμε μονο πως να κανουμε την ζωη μας καλυτερη..σιγουρα θελουμε αγαπη και υποστηριξει αλλα αν δεν μας την δινουνε τι κανουμε?προσπαθουμε να επιβιωσουμε...οσο για τα συναισθηματικα οταν ηρεμισεις και βρεις δουλεια θα ερθει και αυτο...οσο το πιεζεις τοσο χειροτερο ειναι...αυτη ειναι η γνωμη μου λογια οπως ειπες και εσυ αλλα μονο αυτο εχουμε εδω...καλημερα

[erietta]

Αγαπητή Χριστίνα, επειδή περνάω κι εγώ μια πολύ πολύ δύσκολη περίοδο στην ζωή μου, θα σου πρότεινα να επισκεφθείς μία-έναν ψυχολόγο και να του πεις όλα αυτά που μας είπες εδώ. Δεν θα σου δώσει απαντήσεις αμέσως, αλλά θα σε κινητοποιήσει να σκεφτείς και να προβληματιστείς. Το κάνω κι εγώ αυτη την περίοδο και με βοηθάει αρκετά.

[Empneustns]

Λοιπον,ας ξεφυγουμε λοιπον απο τη θεωρια και ας παμε στην πραξη...
απο τωρα σου λεω πως αυτα που θα σου πω δεν θα ειναι ροδινα,θα ζοριστεις για να τα εφαρμοσεις.θα πρεπει να "σπρωξεις" τον εαυτο σου να κανει κατι.
1)οι ανθρωποι,καλοι οι κακοι ειναι αυτοι που ειναι,δεν χρειαζεται να αναζητας καθε λιγο και λιγακι να σε επιβεβαιωσουν για το τι εισαι και για το αν κανεις κατι σωστα.
εχεις την δικη σου αποψη σε αυτο και ξεκινησε να στηριζεσαι στην δικη σου αποψη...
με αλλα λογια ξεκινα να απεξαρτοποιησε απο αυτο που σε ενοχλει περισσοτερο,τη γνωμη των αλλων.
2)ξεκινησε να κανεις καποιες ασχολιες με συνανθρωπους σου.σκοπος δεν ειναι απο την αρχη να κανεις φιλιες και να βασιστεις σε αυτους,αλλα να κοινωνικοποιηθεις...
να ξεκινησεις να βγαζεις και λιγο χαρα προς τα εξω.και στο κατω κατω περνοντας χρονο με αλλο κοσμο σταματας να σκεφτεσαι συνεχεια την δικη σου κατασταση.
βεβαια ειναι καλοκαιρι και καποιες δραστηριοτητες που να μπορουσες να κανεις πχ γλυπτικη ,ζωγραφικη θα αρχισουν απο το σεπτεμβριο.
προσωπικα παντως πολλες φορες οταν δεν νοιωθω καλα κατεβαινω στην παραλια και περπαταω 3-4 χιλιομετρα,πιστεψε με αλλαζει η διαθεση μου ακομα και με αυτο.
3)οπως καθε λιγο και λιγακι προσπαθεις να πεισεις τον εαυτο σου πως εισαι χαλια,να ξεκινησεις να τον πειθεις πως εισαι καλα.
και στο κατω κατω,εισαι χριστινα,απλα δνε εχεις φιλους
ολοι το αντιμετωπιζουμε η το εχουμε αντιμετωπισει στη ζωη μας,ακομα και να εχουμε φιλους καποια στιγμη μετακομιζουν και βρισκομαστε παλι μονοι.δεν το βαζουμε ομως κατω.
ουσιαστικα,πρεπει να ξεκινησεις να κανεις καποια πρακτικα πραγματα σστη ζωη σου για να ξεφευγεις απο την λακουβιτσα που εισαι μεσα...
σκεψου και εσυ μερικα...γεμισε τον χρονο σου...
οσο για τα λεφτα,ναι ειναι δυσκολες εποχες,πολυ δυσκολες.
θελει και τυχη εκει περα,δεν εξαρταται μονο απο εσενα.τι σπουδασες αν επιτρεπεται;
και κατι τελευταιο,και πολυ σημαντικο...
αν κοπελα μου βαζεις πανω απο την ψυχολογικη σου κατασταση τις δουλειες,το τι λεει η μαμα και ο μπαμπας,τις σπουδες η οτι αλλο εμφανιστει μπροστα σου,και δεν κοιτας λιγακι και τι θελει η ψυχη σου,τοτε ξεκινας ενα χαμενο παιχνιδι απο χερι.
εχεις και εσυ αναγκες,οι αναγκες της ψυχης ειναι οπως οι σωματικες αναγκες,αν δεν φας θα πεσεις,αν δεν δωσεις κατι στην ψυχη σου θα μελαγχωλησει και αυτη.ειναι ενεργο συστατικο του εαυτου σου,δεν ειναι σκαμπο που οταν δεν το χρειαζομαστε το φερνουμε μπροστα και οταν βρεθουν αλλα πραγματα το παμε πισω.
αναθεωρησε τις προτεραιοτητες σου ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ
για μενα πχ οι διακοπες ειναι πολυ ψηλα στις προτεραιοτητες μου,και δεν ειμαι τεμπελης επειδη το λεω ουτε νοιωθω ντροπη,ειναι αναγκη να ξεκουραστω και ψυχικα για να συνεχισω τον υπολοιπο χρονο...
παιρνεις ποτε κανενα τηλεφωνο σε γνωστους για να πας μια βολτα;ξεκινα να το κανεις και αυτο και ας σου αρνηθουν.αν σου αρνηθουν 3-4 φορες μη ξαναπαρεις,αν σου πουν να πας να πας,μη καθεσαι σπιτι...
οριστε λοιπον μερικες πρακτικες συμβουλες χριστινα,τωρα ειναι δικη σου σειρα να δουμε ποσο θα προσπαθησεις...
και αν και αυτα δεν παν καλα,εδω ειμαστε εμεις,το ξανασυζηταμε
να θυμασαι σκεπτομαστε θετικα και δεν χανουμε το θαρρος μας...εαν δεν επαιρνες το θαρρος να γραψεις εδω περα,τωρα δεν θα μιλουσαμε ουτε εμεις οι δυο,αρα βλεπεις πως μια δικη σου δραση εφερε μια αντιδραση θετικη για σενα...

[Χριστίνα*]

Erietta, σκέφτηκα και εγώ κάποιες φορές να επισκεφτώ έναν ψυχολόγο, αλλά πριν από λίγα χρόνια, όταν περνούσα την φάση της κατάθλιψης και μετά από αυτό το στάδιο ένιωθα πολλά και αρνητικά συναισθήματα, επειδή έπρεπε όλο αυτό να το αντιμετωπίσω μόνη μου. Σκέφτομαι πολλές φορές ότι αφού δεν πήγα τότε που ήμουν χειρότερα, γιατί να πάω τώρα. Ο ψυχολόγος το πολύ, πολύ θα μου χορηγήσει κανένα χαπάκι, θα μου πει θετικές σκέψεις και λίγα ακόμα λόγια σαν να είναι ένα ποίημα που το έμαθε καλά και το λέει σε πολλούς που είναι στην θέση μου ή και σε χειρότερη θέση από εμένα. Μετά θα κλείσει το γραφείο του έχοντας μία σκέψη συμπόνιας για εμένα και μετά ή θα πάει να ρήξει έναν υπνάκο σπίτι του ή θα πιει ένα ποτάκι με τους φίλους του. Θα κάνει την δουλειά του δηλαδή και μόνο. Ο καλύτερος ψυχολόγος για μένα είναι να βρω ανθρώπους που να με αγαπάνε και να με νοιάζονται πραγματικά. Αυτήν είναι η καλύτερη φαρμακευτική συνταγή ψυχοθεραπείας.
Τότε περνούσα κατάθλιψη, τώρα, όπως και όλα τα χρόνια της ζωής μου, αλλά λίγο περισσότερο τώρα, νιώθω ότι ζω ένα κενό, ένα τίποτα, μοναξιά. Είναι μία συνήθεια που κάποιες φορές νιώθω να με σκοτώνει και άλλες πάλι να προσπαθώ να το προσπεράσω…, σαν να συμβαίνει σε κάποιον άλλο και όχι σε μένα. Έτσι είναι καλύτερα, να μην σκέφτομαι ότι συμβαίνει σε μένα. Κοιτάζω ανθρώπους γύρω μου και τους ζηλεύω με την καλή ένια. Θέλω να βάλω τα κλάματα, σαν μωρό παιδί, αλλά προσπαθώ να τα πνίξω μέσα μου και μαζί με αυτά και τα συναισθήματά μου. Να τα πνίξω, να τα κρύψω από όλους, να μην καταλάβουν ότι από ότι έζησαν αυτοί στην ζωή τους, εγώ δεν το έζησα ούτε στο ελάχιστο. Να μην ντροπιαστώ. Πάλι κάνω το ίδιο λάθος Empneustns σκέφτομαι τον κόσμο. Πως θα το αποτινάξω από πάνω μου; Όλα όσα μου είπες νιώθω ότι θέλουν τεράστια προσπάθεια από μέρους μου για να τα αποβάλλω. Μακάρι να τα καταφέρω, θα προσπαθήσω, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο. Είναι σαν να προσπαθώ να ξεριζώσω την ψυχή μου και στην θέση της να βάλω κάποια άλλη, κάποια άλλη που θα νιώθει ευτυχία, γαλήνη, ηρεμία.
Empneustns, σήμερα, εντελώς τυχαία είχα μία συζήτηση με την μητέρα μου. Υπήρχαν πολλές φορές που μεταξύ σοβαρού και αστείου έδειχνα για χρόνια στους γονείς μου ότι αγαπάω περισσότερο τον πατέρα μου. Δεν ήταν αλήθεια όμως. Το έκανα, γιατί πάντα έβλεπα ότι η μητέρα μου προβληματιζόταν για την ευτυχία της αδερφής μου και ήταν πάντα το επίκεντρο της συζήτησης και επειδή από την άλλη ο πατέρας μου πάντα μας τόνιζε τα πόσα μεγάλα χρηματικά ποσά ξόδεψε για εμάς.., ήθελα να τον ευχαριστήσω με κάποιον τρόπο. Στην πραγματικότητα τους αγαπάω το ίδιο, ίσως ένα λίγο περισσότερο την μητέρα μου, επειδή πάντα ο πατέρας μου ήταν πιο απότομος στις συζητήσεις του. Εν’ ολίγοις το έκανα από αντίδραση και από «υποχρέωση». Όταν το είπα στην μητέρα μου σήμερα της ήρθε ξαφνικό. Δεν περίμενε ότι θα άκουγε κάτι τέτοιο από εμένα. Ισχυρίστηκε ότι μπορεί να μην μου το λέει συχνά αλλά προσεύχεται καθημερινά για την ευτυχία μου. Δεν ξέρω. Ίσως και να είναι και έτσι. Άλλα όλοι μας δεν έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε και την προσοχή από τους γονείς μας και να μας την εκφράζουν κιόλας;;; Ίσως να είναι λάθος ο τρόπος τους δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι ότι τα λεφτά δεν φέρνουν καμία ευτυχία και ότι πρέπει οι γονείς να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους, να συζητάνε τις έγνοιες τους και να σε στηρίζουν γενικότερα, όπως και αντίστροφα τα παιδία θα πρέπει να στηρίζουν και αυτά τους γονείς τους.
Empneustns και Constanse, εδώ ότι λέμε είναι μόνο λόγια, αλλά πιστέψτε με ότι λόγω του ότι έχουμε να κάνουμε με ένα απρόσωπο μέσο, μπορούμε να εκφραζόμαστε πιο ανοιχτά και να ξεδιπλώνουμε πιο εύκολα τις αλήθειες μας. Αυτά τα «λόγια», θεωρώ ότι είναι μια συζήτηση πολύ πιο ουσιαστική και αληθινή από ότι με έναν ψυχολόγο. Και την έχω πολύ μεγάλη ανάγκη και σας ευχαριστώ από καρδιάς που είστε εδώ για μένα.
(Empneustns έχω τελειώσει ΤΕΙ logistics management – διαχείριση εφοδιασμού)

[Empneustns]

Χριστινα γεια σου και παλι...
Προσωπικα πιστευω πως το γεγονος πως ξεδιπλωσες τα συναισθηματα σου στη μητερα σου ειναι ενα καλο βημα για σενα γιατι επιτελους ξανοιχτηκες,αλλα δεν ξερω κατα ποσο οι γονεις σου ειναι ετοιμοι να δεχτουν,η ακομα αν εχουν την δυνατοτητα να δεχτουν αυτην σου την αλλαγη...
Υπαρχει πιθανοτητα να την μπλοκαρουν με τον τροπο τους...αυτο δεν θα γινει ( αν γινει ) γιατι δεν σε αγαπαν,αλλα γιατι ετσι εχουν συνηθισει.
Σε αυτη την περιπτωση δεν θελω να στεναχωρηθεις και να χασεις το θαρρος σου...απλα θελει να ξερουμε που ανοιγουμε τις ψυχες μας,και καλα ειναι να μην τις ανοιγουμε σε "τοιχους".
Πχ αν για τον πατερα σου το σημαντικοτερο ειναι το χρημα,τοτε εκει θα βρεις εναν τοιχο,ετσι απλα,οτι προσπαθεια και να κανεις για να επικοινωνησεις με εκεινον ειναι απο χερι χαμενο....
Σου το πα πως ειναι δυσκολο...δεν μπορεις να βαλεις εναν αλλον χαρακτηρα στη θεση του δικου σου,μπορεις ομως να τον αλλαξεις,και αυτο ειναι δυσκολο
θα βοηθουσε παρα πολυ αν εχεις καποιο κοντινο προσωπο ,φιλο φιλη που βλεπει διαφορετικα την ζωη,και να προσπαθουσες στην αρχη να αντλησεις καποια στοιχεια απο αυτον/αυτην.
στην ερωτηση ποσο καιρο θελεις για να αποτιναξεις το να σκεφτεσαι τον κοσμο,αν το καταφερεις σε ενα χρονο θα σε θεωρησω παιδι θαυμα...γινεται αργα αργα αυτο,βημα βημα...καποιες στιγμες παμε πισω,μετα παλι μπροστα...θελει συνεχη προσπαθεια
το θετικο απο αυτα που διαβασα απο σενα ειναι πως ανοιχτηκατε λιγο με τη μητερα σου...ειπατε καποιες σκεψεις μεταξυ σας βαθυτερες...αν υπαρχει πραγματικη διαθεση για βελτιωση και απο τις 2 πλευρες νομιζω πως θα βγει κατι ενδιαφερον απο ολο αυτο.
σαν ασκηση θελω να κανεις το εξης:
απο οτι καταλαβα μενεις σε χωριο,θελω καποια απογευματινη ωρα η πρωινη(μη σε φαει ο ηλιος)να βγεις μονη σου βολτα.ενα μικρο γυρο του χωριου δηλαδη.σε προβληματιζει κατι τετοιο;πες μου αληθινα πως νοιωθεις για να το κανεις;

[λιλιουμ]

Ο ψυχολόγος το πολύ, πολύ θα μου χορηγήσει κανένα χαπάκι,

δεν χορηγουνε χαπια οι ψυχολογοι, αυτο το κανουν οι ψυχιατροι

θα μου πει θετικές σκέψεις

μηπως τους μπερδευεις με τους new agers;

και λίγα ακόμα λόγια σαν να είναι ένα ποίημα που το έμαθε καλά και το λέει σε πολλούς που είναι στην θέση μου ή και σε χειρότερη θέση από εμένα.

πιστευεις δηλαδη οτι υπαρχει ενα βιβλιο που εχουν διαβασει ολοι οι ψυχολογοι, που λεει για τους καταθλιπτικους, 8 quotes, για suicidals, 9 quotes, ερωτικη απογοητευση 14 quotes, παρανοικους 17 quotes κτλ κτλ; Δεν το εχω υποψιν μου. Aυτο που οι ψυχοθεραπευτες μαθαινουν να κανουν, και οχι οι ψυχολογοι ετσι γενικα οωπς τους αναφερουμε, αναλογα με το μοντελο ψυχοθεραπειας που ακολουθουν, ειναι να ακουν με ενσυναισθηση τον θεραπευομενο, να αναγνωριζουν δυσλειτουργικα μοτιβα που προερχονται απο πρωιμες εμπειριες, να προσφερουν αληθινη στηριξη χωρις να ειναι επικριτικοι πραγματικα, και οχι υποκριτικα, και αυτο ειναι τοσο δυσκολο, οσο το να αποστηθισεις ολα τα ποιηματα που εχουν γραφτει. Δε μπορει να το κανει ο καθενας, και φυσικα δεν ειναι ολοι το ιδιο καλοι στο αντικειμενο τους. Δεν ξερω αν εχεις γνωρισει εκ των ιδιων καποιον ψυχολογο που ελεγε ποιηματακια αναλογα με την κατηγορια του θεραπευομενου, δυστυχως θα υπαρχουν κι αυτοι, αλλα δεν γινεται να το γενικευεις, ειναι πολυ επιφανειακο, στερεοτυπικο και εμπαθες.

Μετά θα κλείσει το γραφείο του έχοντας μία σκέψη συμπόνιας για εμένα και μετά ή θα πάει να ρήξει έναν υπνάκο σπίτι του ή θα πιει ένα ποτάκι με τους φίλους του. Θα κάνει την δουλειά του δηλαδή και μόνο.

Οταν σπασεις το χερι σου δηλαδη εσυ δε θα πας στο γιατρο γιατι μεχρι το βραδυ θα σε εχει ξεχασει αφου θα εχει δει αλλα 40 περιστατικα; Τη δουλεια του κανει ο ενας, τη δουλεια του και ο αλλος, τι θελεις να κανει, να καθεται να κλαιει μαζι σου, να ερχεται να σε βαζει για υπνο, να σου παιρνει δωρα και να σε νταχταριζει, να μην κανει τη ζωη του, να μην εχει οικογενεια, να μην γυρναει στα παιδια του το βραδυ;; Υπαρχουν και οι ψυχολογοι και ψυχιατροι που εχουν περασει στα ορια της αναισθησιας, οπως οι γιατροι που σε εξυπηρετουν μονο αν παρουν φακελακι, αλλα ειδικα το λειτουργημα του ψυχοθεραπευτη λογω της φυσης του ενεχει παντα ενσυναισθηση και ευαισθησια, και δε μπορεις εσυ χωρις να τους ξερεις, απο το χρυσο σου το κλουβι οπως λες, να τους καταδικαζεις ολους χωρις να τους ξερεις.

Ο καλύτερος ψυχολόγος για μένα είναι να βρω ανθρώπους που να με αγαπάνε και να με νοιάζονται πραγματικά.

Αν εχεις κι αλλες τετοιες εχθρικες και στερεοτυπικες αποψεις για διαφορες ομαδες ανθρωπων γυρω σου, δε βλεπω να σε νοιαζονται πολλοι. Δεν ειναι τυχαιο που ολες οι φιλες βγαινουν κακες, οι συγγενεις κακοι κτλ κτλ. Πρεπει να αλλαξεις εσυ πρωτα μεσα σου, και στο πως βλεπεις τα πραγματα, και τοτε θα αρχισεις να βλεπεις και τους καλους ανθρωπους, και τους καλους φιλους, και τους καλους ψυχολογους, γιατι υπαρχουν παντου γυρω μας.

Αυτήν είναι η καλύτερη φαρμακευτική συνταγή ψυχοθεραπείας.
Τότε περνούσα κατάθλιψη, τώρα, όπως και όλα τα χρόνια της ζωής μου, αλλά λίγο περισσότερο τώρα, νιώθω ότι ζω ένα κενό, ένα τίποτα, μοναξιά. Είναι μία συνήθεια που κάποιες φορές νιώθω να με σκοτώνει και άλλες πάλι να προσπαθώ να το προσπεράσω…, σαν να συμβαίνει σε κάποιον άλλο και όχι σε μένα. Έτσι είναι καλύτερα, να μην σκέφτομαι ότι συμβαίνει σε μένα.

Ναι, και ετσι δεν το ξεπερνας ποτε.

Κοιτάζω ανθρώπους γύρω μου και τους ζηλεύω με την καλή ένια. Θέλω να βάλω τα κλάματα, σαν μωρό παιδί, αλλά προσπαθώ να τα πνίξω μέσα μου και μαζί με αυτά και τα συναισθήματά μου. Να τα πνίξω, να τα κρύψω από όλους, να μην καταλάβουν ότι από ότι έζησαν αυτοί στην ζωή τους, εγώ δεν το έζησα ούτε στο ελάχιστο. Να μην ντροπιαστώ. Πάλι κάνω το ίδιο λάθος Empneustns σκέφτομαι τον κόσμο. Πως θα το αποτινάξω από πάνω μου; Όλα όσα μου είπες νιώθω ότι θέλουν τεράστια προσπάθεια από μέρους μου για να τα αποβάλλω. Μακάρι να τα καταφέρω, θα προσπαθήσω, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο.

Εχεις καμμια αλλη εναλλακτικη;

Είναι σαν να προσπαθώ να ξεριζώσω την ψυχή μου και στην θέση της να βάλω κάποια άλλη, κάποια άλλη που θα νιώθει ευτυχία, γαλήνη, ηρεμία.
Empneustns, σήμερα, εντελώς τυχαία είχα μία συζήτηση με την μητέρα μου. Υπήρχαν πολλές φορές που μεταξύ σοβαρού και αστείου έδειχνα για χρόνια στους γονείς μου ότι αγαπάω περισσότερο τον πατέρα μου. Δεν ήταν αλήθεια όμως. Το έκανα, γιατί πάντα έβλεπα ότι η μητέρα μου προβληματιζόταν για την ευτυχία της αδερφής μου και ήταν πάντα το επίκεντρο της συζήτησης και επειδή από την άλλη ο πατέρας μου πάντα μας τόνιζε τα πόσα μεγάλα χρηματικά ποσά ξόδεψε για εμάς.., ήθελα να τον ευχαριστήσω με κάποιον τρόπο. Στην πραγματικότητα τους αγαπάω το ίδιο, ίσως ένα λίγο περισσότερο την μητέρα μου, επειδή πάντα ο πατέρας μου ήταν πιο απότομος στις συζητήσεις του. Εν’ ολίγοις το έκανα από αντίδραση και από «υποχρέωση». Όταν το είπα στην μητέρα μου σήμερα της ήρθε ξαφνικό. Δεν περίμενε ότι θα άκουγε κάτι τέτοιο από εμένα. Ισχυρίστηκε ότι μπορεί να μην μου το λέει συχνά αλλά προσεύχεται καθημερινά για την ευτυχία μου. Δεν ξέρω. Ίσως και να είναι και έτσι. Άλλα όλοι μας δεν έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε και την προσοχή από τους γονείς μας και να μας την εκφράζουν κιόλας;;; Ίσως να είναι λάθος ο τρόπος τους δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι ότι τα λεφτά δεν φέρνουν καμία ευτυχία και ότι πρέπει οι γονείς να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους, να συζητάνε τις έγνοιες τους και να σε στηρίζουν γενικότερα, όπως και αντίστροφα τα παιδία θα πρέπει να στηρίζουν και αυτά τους γονείς τους.

Ναι αλλα αμα οι γονεις δεν το κανουν αυτο, τι θα κανουμε; Θα παμε εκατο χρονων και θα περιμενουμε ποτε θα το καταλαβουν;;

Empneustns και Constanse, εδώ ότι λέμε είναι μόνο λόγια, αλλά πιστέψτε με ότι λόγω του ότι έχουμε να κάνουμε με ένα απρόσωπο μέσο, μπορούμε να εκφραζόμαστε πιο ανοιχτά και να ξεδιπλώνουμε πιο εύκολα τις αλήθειες μας. Αυτά τα «λόγια», θεωρώ ότι είναι μια συζήτηση πολύ πιο ουσιαστική και αληθινή από ότι με έναν ψυχολόγο. Και την έχω πολύ μεγάλη ανάγκη και σας ευχαριστώ από καρδιάς που είστε εδώ για μένα.
(Empneustns έχω τελειώσει ΤΕΙ logistics management – διαχείριση εφοδιασμού)

Αυτα .

[Θεοφανία]

Αν εχεις κι αλλες τετοιες εχθρικες και στερεοτυπικες αποψεις για διαφορες ομαδες ανθρωπων γυρω σου, δε βλεπω να σε νοιαζονται πολλοι. Δεν ειναι τυχαιο που ολες οι φιλες βγαινουν κακες, οι συγγενεις κακοι κτλ κτλ. Πρεπει να αλλαξεις εσυ πρωτα μεσα σου, και στο πως βλεπεις τα πραγματα, και τοτε θα αρχισεις να βλεπεις και τους καλους ανθρωπους, και τους καλους φιλους, και τους καλους ψυχολογους, γιατι υπαρχουν παντου γυρω μας.

αυτό είναι κάτι που συχνά-πυκνά συναντάμε, όχι μόνο εδώ αλλά και στον περίγυρό μας.
Δεν ψάχνουμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί για όσους μας κάνουν "κακο", απλά μοιράζουμε ευθύνες παντού εκτός από μας.
Έτσι όμως δεν υπάρχει εξέλιξη. Καλοί και κακοί άνθρωποι υπάρχουν παντού.
Τώρα, ή εμείς δεν μπορούμε να δούμε τους καλούς γιατί δεν έχουμε δουλέψει αρκετά με τον εαυτό μας, ή πέφτουμε στους "κακούς" με τόση ευκολία που στο τέλος τείνει να γίνει και ανάγκη για γκρίνια.

[λιλιουμ]

Δεν ψάχνουμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί για όσους μας κάνουν "κακο", απλά μοιράζουμε ευθύνες παντού εκτός από μας.
Έτσι όμως δεν υπάρχει εξέλιξη. Καλοί και κακοί άνθρωποι υπάρχουν παντού.
Τώρα, ή εμείς δεν μπορούμε να δούμε τους καλούς γιατί δεν έχουμε δουλέψει αρκετά με τον εαυτό μας, ή πέφτουμε στους "κακούς" με τόση ευκολία που στο τέλος τείνει να γίνει και ανάγκη για γκρίνια.

Kαπου διαβαζα προσφατα κατι πολυ σκληρο, θα προσπαθησω να το πω πιο κομψα: Ειναι πιο ευκολο να παιρνουμε τη θεση του θυματος και μαρτυρα, γιατι αυτην εχουμε συνηθισει ως παιδια, και να παραπονιομαστε χωρις να κανουμε κατι να το αλλαξουμε ως ενηλικες, παρα να αναγνωριζουμε οτι εχουμε αποκτησει μαζοχιστικες (αυτοτιμωρητικες, αυτοκαταστροφικες, ενοχικες) τασεις. Γιατι φτανουμε να αντλουμε ευχαριστηση απο τη βιωση του πονου, προφανως απο ασχημα βιωματα που μας διαμορφωσαν ετσι, αλλα που δεν ειναι επουδενι δικαιολογια αυτο για εναν ενηλικα ωστε να συνεχιζει αυτη την κατασταση και να μην προσπαθει να την αλλαξει.

[Θεοφανία]

Kαπου διαβαζα προσφατα κατι πολυ σκληρο, θα προσπαθησω να το πω πιο κομψα: Ειναι πιο ευκολο να παιρνουμε τη θεση του θυματος και μαρτυρα, γιατι αυτην εχουμε συνηθισει ως παιδια, και να παραπονιομαστε χωρις να κανουμε κατι να το αλλαξουμε ως ενηλικες, παρα να αναγνωριζουμε οτι εχουμε αποκτησει μαζοχιστικες (αυτοτιμωρητικες, αυτοκαταστροφικες, ενοχικες) τασεις.

Πέρα από αυτό που εξηγεί πολλές συμπεριφορές, υπάρχει και το άλλο που όποιος κλαίγεται όλη μέρα για τους "κακούς" ανθρώπους που του φέρθηκαν με τον χειροτερο τρόπο, νομίζει πως γίνεται αρεστός, τραβάει περισσότερο την προσοχή όσο θυματοποιείται, ενώ υπάρχουν και άλλοι που το κάνουν κατά σύστημα, προκειμένου να κερδίσουν πράγματα.