Ιστορίες & Μοναξιά

[Mi. Ro.]

Με κάνεις να νιώθω καλά, όχι άσχημα, και πάει καιρός από την τελευταία φορά που ένιωσα καλά.. είχα αρχίσει να χάνω την πίστη μου στους ανθρώπους εκεί έξω :))
αυτοτιμωρούμαι γιατί νιώθω πως μου αξίζει... δεν ξέρω τι θα έκαναν τα κορίτσια στη θέση μου.. ξέρω πως στη θέση τους θα τις αγαπούσα ακόμη περισσότερο και θα το έδειχνα σε ασφυκτικό βαθμό για να το καταλάβουν,θα σκεφτόμουν πως ίσως έκανα εγώ κάτι λάθος και θα το συζητούσα μέχρι να το λύσουμε.. δεν θα άφηνα σε καμία περίπτωση τη μοναξιά τους να πάρει τη θέση μου. κανένας άνθρωπος δεν αξίζει να είναι μόνος του. μπορεί να είναι ότι χειρότερο, ναι, μέσα σε όλο του το σκοτάδι υπάρχει πάντα λίγο φως. αν αξίζει τώρα.. δεν ξέρω πια.. δεν θέλω να διαγράψω 3-4 όμορφα χρόνια γιατί δεν ήταν απλή παρέα.. ήταν φίλες..

[DissolvedGirl]

Προσωπικά δεν θεωρώ τραγικό αυτό που έκανες, εφόσον δεν είχες καμία κακή πρόθεση και δεν τους έκανες κακό. Και δεν θεωρώ ότι με το συγκεκριμένο πρόδωσες την εμπιστοσύνη τους. Ήταν μια δική σου ανάγκη είπαμε, άσχετο αν τις αφορά έμμεσα έστω.

Αν μου επιτρέπεται, θα διαφωνήσω.

Ένα ψέμα που λέγεται κατ΄εξακολούθησιν, τόσο που γίνεται πραγματικότητα για όσους το ακούν, δεν μπορεί να ξεχαστεί και να ξεπεραστεί έτσι απλά, ακόμα και αν δεν αφορά τους ακροατές άμεσα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η Mi.Ro. επαναλάμβανε πολλαπλά ψέμματα για χρόνια απ΄ό,τι κατάλαβα, είχε δημιουργήσει μια δεύτερη ζωή για να μην αισθάνεται δεύτερη ως προς τις φίλες της... πως μπορείς να λες ότι δεν πρόδωσε την εμπιστοσύνη τους; Συν τοις άλλοις, από τα λεγόμενά της, δεν αποφάσισε η ίδια να ξεκαθαρίσει το τοπίο, αλλά τα ψέμματά της αποκαλύφθηκαν από μόνα τους, ή τα ανακάλυψαν οι εμπλεκόμενοι. Είναι φοβερό χαστούκι στην έννοια της φιλίας να νιώθεις ότι όχι μόνο κάποιος σου έλεγε ψέμματα για τόσο καιρό για τόσα πράγματα, αλλά δεν είχε και τη διάθεση να τα αποκαλύψει μόνος του, και αν ήταν στο χέρι του θα τα συνέχιζε... σε κάνει να νιώθεις τελείως κορόιδο.

Λυπάμαι αν ακούγομαι σκληρή αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω το γενονός ότι δεν είναι μόνο η Mi.Ro. που έχασε τις φίλες της, αλλά και οι φίλες της που βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο με ένα άτομο του οποίου το πραγματικό τελικά πρόσωπο δεν ήξεραν. Μακάρι να μην ισχύει, αλλά νομίζω ότι και οι δικοί τους οι δεσμοί ταρακουνήθηκαν με αυτά τα συμβάντα, μπόρει και να έσπασαν... και οι κοπέλες δεν έφταιξαν σε κάτι.

Νομίζω το χειρότερο επακόλουθο ενός τερατώδους ψέμματος δεν είναι τόσο το σπάσιμο των δεσμών που έδεναν 2 ή περισσότερα άτομα, αλλά το σπάσιμο της διάθεσης εμπιστοσύνης που θα είναι διατεθιμένος (ή ακόμα και ικανός πλέον) να δείξει ο αποδέκτης του ψέμματος σε άλλα άτομα, νέες παρουσίες που θα βάλει στη ζωή του (το γνωστό όποιος καεί από το χυλό φυσάει και το γιαούρτι). Αφαιρείς από κάποιον άνθρωπο την ευχέρια να εμπιστευτεί ξανά για κάποιο καιρό, ίσως και για πάντα αν το ψέμμα ήταν πολύ έντονο (και δυστυχώς δεν μπορείς να το κρίνεις αυτό αντικειμενικά, εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του καθενός). Δεν έχασες μόνο εσύ την εμπιστοσύνη τους, αλλά την στερείς τώρα, ελεύθερη και χωρίς αμφιβολίες, από άλλα άτομα στη ζωή των φίλων σου. Και για εμένα αυτό είναι πολύ χειρότερο από το ότι έκοψαν επαφές, γιατί τις ανάγκασες να υψώσουν τείχη -έστω και προσωρινά- για να προστατευθούν από άλλα τέτοια συμβάντα, τα οποία ίσως και να μη χρειάζονταν να ύψωναν ποτέ.

Καταλαβαίνω την ανάγκη να πεις ψέμματα, σε φίλους, οικογένεια, οποιονδήποτε όταν αισθάνεσαι ότι η ζωή σου υστερεί από των γύρω σου, ή ακόμα και από τη φαντασία σου και τα όσα πιστεύεις ότι θα σου άξιζαν να ζεις... αυτό που θέλω να σου επισημάνω εγώ όμως, είναι ότι δεν μπορείς να αποκαλείς κάποιον "φίλο" σου ο οποίος ουσιαστικά δεν σε ξέρει, ή ξέρει μια εκδοχή αυτού που θα ήθελες να είσαι. Ίσως να μην αισθάνθηκες ποτέ πραγματικά άνετα να ανοιχτείς στην προηγούμενη παρέα σου, ή να ένιωθες ότι έχεις συγκεκριμένο ρόλο στο παζλ που δημιουργούσατε και όφειλες να τον παίζεις ανεξάρτητα αν σε εξέφραζε, από φόβο μήπως το πραγματικό κομμάτι που θα έφερνες στο μιξ θα θεωρούνταν κενό από τις άλλες...

Για εμένα είναι απείρως πιο σημαντικό το ότι έχεις μια νέα κοπέλα στη ζωή σου με την οποία φαίνεται να μπορείς να μοιράζεσαι ανοιχτά και χωρίς αναστολές. Δε λέω χωρίς ντροπή γιατί το να ντρέπεσαι να αποκαλύψεις ένα στοιχείο της ζωής σου είναι απολύτως φυσικό... αλλά για εμένα, σε έναν καλό φίλο τα λες όλα, γιατί είναι εκεί για να σε συμβουλέψει και να σε προφυλάξει προπάντος από τον εαυτό σου. Μην προσπαθήσεις να ξαναενώσεις την παλιά παρέα ακόμα, νομίζω ότι είναι πολύ νωρίς. Έσω ευγενική και ευχάριστη μαζί τους όποτε τις συναντάς, αλλά δώσε τους χρόνο να πάρουν τις αποφάσεις τους, ακόμα και αν σε δυσαρεστήσουν. Ποτέ δεν είναι αργά για μια νέα αρχή, αρκεί να την κάνεις από τον εαυτό σου... και οι άλλοι θα πειστούν από μόνες τους!

Αν θέλεις να τις προσεγγίσεις ξανά, άρχισε να ΖΕΙΣ αντί να φαντάζεσαι τη ζωή σου, κάνε τα ψέμματά σου πραγματικότητα. Δείξε στον εαυτό σου πρώτα ότι δε χρειάζεται να φοβάσαι την κριτική και την παρέμβαση άλλων, και άδραξε όποια ευκαιρία μπορείς για να γίνεις αυτό που ονειρεύεσαι. Λες ότι είσαι γεματούλα... αν σε ενοχλεί, γράψου σε ένα γυμναστήριο και κάνε μια καλή διατροφή (let me know if you need help on that), και σε 2-3 μήνες θα θαυμάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Έχεις το πρόσωπο, συνόδευσέ το με το κορμί και την ειλικρινή λάμψη της προσωπικότητάς σου. Λες ότι είσαι ενεργητική και σεξουαλική αλλά με άτομα που δε σε γεμίζουν... μην αφήνεις το σώμα σου να επιβάλει στην ψυχή σου συναισθήματα και εμπειρίες που μόνο θα μετανιώσεις μετά. Ξέρω πολύ καλά την ντροπή που δεν σκέφτεσαι συνειδητά, απλά μουδιάζει το στήθος σου όταν φέρνεις κάποια άτομα στο μυαλό σου και μονολογείς "Θεέ μου γιατί άφησα αυτόν τον άνθρωπο να μπει μέσα μου", στην πιο απλή του έκφραση.

Σου εύχομαι καλή τύχη και sorry για το μεγάλο μήνυμα :)

Υ.Γ. Μου έτυχε κάτι πολύ παρόμοιο τελευταία, με ένα άτομο από το Ιντερνετ που μιλούσαμε χρόνια ολόκληρα και μου αποκάλυψε πριν από λίγο καιρό ποιος είναι πραγματικά. Δεν μπορώ να πω ότι το συγχώρεσα ακόμα, αλλά σίγουρα το ότι μου άφησε χώρο να αποφασίσω μόνη μου, υπενθυμίζοντάς μου πολύ διακριτικά που και που την παρουσία του, με έχει μεταπείσει αρκετά.

[Mi. Ro.]

καλημέρα Gypsy Cello και ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου :)
δεν μπορώ να εντοπίσω απόλυτα την πηγή της τόσης ανασφάλειας.. η εξωτερική εμφάνιση παίζει ρόλο προφανώς αλλά δεν ξέρω αν είναι καθαρά αυτό που πυροδότησε τα πάντα.. είχα αφήσει να δουν κάποιες πλευρές μου πιο αδύναμες, αν θέλεις, αλλά έχω στο μυαλό μου πως είμαι δυνατό άτομο, ακέραια να σταθώ δίπλα στον άλλο στην όποια δυσκολία του. Για να διατηρήσω αυτό το 'προσωπείο της Σιδηράς Κυρίας' έκρυβα κάποιους φόβους και κάποιες αδυναμίες μου. ήθελα να είμαι σίγουρη ότι θα μπορούν να στηριχτούν σε 'μενα. αυτό έκανα πάντα. στεκόμουν. στύλωνα τα πόδια και απειλούσα θεούς και δαίμονες λέγοντας 'χτύπα, αντέχω πολλά'. Νιώθω πια πως χάνω τον εαυτό μου. Από 'κει που είχα καταργήσει τους δακρυγόνους αδένες μου είμαι πια ανεξέλεγκτη τίγκα στο χαρτομάντιλο. όσο για τη 'σχέση' μου εκείνη να το θέσω ως εξής: όταν δεν έχεις τίποτα, κρατιέσαι απ' το πρώτο πράγμα που θα βρεις μπροστά σου. εκείνη την εποχή ζύγισα τις καταστάσεις και ξεκίνησα μαζί του κάτι το οποίο άλλοι είχαν χρόονια πριν από μένα. Έκανα υπομονή σκεπτόμενη πως θα τον κερδίσω. Δεν τα καταφέραμε τελικά. 6 μήνες μετά χωρίσαμε.
δεν ξέρω τι άλλο να σκεφτώ, ποιους λόγους με οδήγησαν εκεί...

[Gypsy Cello]

Δεν κάνει τίποτα! Ίσως να 'ναι και αυτό, ίσως να εμπλέκονται και οικογενειακοί παράγοντες και πόσης αποδοχής έτυχες από τους γονείς σου. Πόσο δηλαδή σε στήριξαν ώστε ν' αναπτύξεις αυτοπεποίθηση από μικρή ηλικία, πράγμα πολύ σημαντικό. Αλλά αν δεν αντιμετωπίζεις σοβαρό πρόβλημα παχυσαρκίας που να θέτει σε κίνδυνο και την υγεία σου τότε μη χολοσκάς και πολύ. Είχα φίλες παχουλές που δεν είχαν κανένα πρόβλημα με την προσωπική τους ζωή, μόνο τις ανασφάλειες που όλοι νιώθουμε κατά καιρούς και είναι φυσιολογικό. Το παν είναι η εικόνα που εκπέμπεις που στην προκειμένη περίπτωση σίγουρα δεν θα ήταν καλή. Οι φίλες σου αν είναι αληθινές θα πρέπει να δείξουν κατανόηση και να σε στηρίξουν. Εξάλλου αυτό που συνέβη, δεν τις επηρεάζει άμεσα. Ίσως να φοβούνται όμως ότι στο μέλλον μπορεί να πεις χειρότερα ψέμματα που να επηρεάζουν και τις ίδιες, ίσως ένιωσαν ότι ήθελες να τις ανταγωνιστείς, γι' αυτό θα πρέπει να προσπαθήσεις να κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους ξανά. Κάνε εσύ το βήμα να τις πάρεις τηλέφωνο, να βρεθείτε και να τα πείτε. Ακόμα και οι εγκληματίες έχουν δικαίωμα να μιλήσουν. Όσον αφορα το αγόρι σου, είναι σαν να μου λες ήμουν στο 0 και μετά πήγα στο -1. Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Είναι προτιμότερη η μοναξιά από το να έχουμε δίπλα μας έναν άνθρωπο που δεν μας σέβεται. Άρχισε ν' αγαπάς τον εαυτό σου και να του φέρεσαι τρυφερά :)

[Mi. Ro.]

Καλημέρα DissolvedGirl και ευχαριστώ πολύ για το μεγάλο σου μήνυμα.
Ξεκαθαρίζεις αναλυτικά και απόλυτα τη θέση σου και καταλαβαίνω ακριβώς τι είναι αυτό που θέλεις να λες. Οφείλω να παραδεχτώ πως η συγκεκριμένη έκφανση του προβλήματος μου είχε περάσει απ' το μυαλό. Το γεγονός δηλαδή να μην μπορούν να εμπιστευτούν ξανά. Και είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο νιώθω ειλικρινά άσχημα. Δεν ξέρω τι επιπτώσεις είχε το όλο θέμα στη σχέση τους αλλά μέχρι την τελευταία φορά που μίλησα με μια απ' τα κορίτσια έκαναν κανονικά παρέα μεταξύ τους. Και όταν το έμαθα ήταν κάτι που με ηρέμησε κάπως. Ευελπιστώ πέρα απ' τα υπόλοιπα να μην έφτασα να κάνω τόσο κακό. Σε διαβεβαιώνω όμως πως είχα ανοιχτεί κι εγώ απ' την πλευρά μου. Περισσότερο ίσως από εκείνες που κρατούσαν και κάποια πράγματα για τον εαυτό τους. Τα ψέματα που έλεγα ήταν κάτι έξτρα, δηλαδή δεν επηρέαζε την ιστορία μου, την πραγματικότητά μου. Η άποψή σου περί ουσιαστικής φιλίας με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη και εκτιμώ βαθύτατα τη συμβουλή σου για την 'επόμενη κίνηση΄. Φοβάμαι να τις προσεγγίσω, είναι γεγονός και δεν ξέρω τι να πω και τι να κάνω ακριβώς. Όσο για την τελευταία παράγραφο έχεις πάλι την ορθή άποψη. Είμαι σε μεταβατικό στάδιο αλλαγής αυτή τη στιγμή, δεν έχω πέσει με τα μούτρα στα 0 % αλλά το δουλεύω και την συμβουλή για το γυμναστήριο θα την εφαρμόσω εν ευθέτω χρόνω απλά τώρα λόγω συνθηκών δεν γίνεται. Υπήρξα ανέκαθεν υπέρμαχος της πνευματικής ανέλιξης οπότε ελπίζω και σε κάποια αντίστοιχη δραστηριότητα..
Λυπάμαι που πέρασες κάτι αντίστοιχο, προσπαθώ να με βάλω στην αντίπερα όχθη και σκέφτομαι διάφορα. Είναι όντως μεγάλο πράγμα η εμπιστοσύνη.

Ευχαριστώ και πάλι, πολύ για το χρόνο σου και ελπίζω και σε 'σένα να πάνε όλα καλά :)

[Σουέλ]

Mi. Ro. η Dissolved Gilrl έθεσε και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Δεν διαφωνώ, απλά αυτός που πονάει και γράφει εδώ είναι η Μι.Ro και σκέφτηκα πρώτα να την κάνω να νιώσει άνετα και λίγο καλύτερα, αν γίνεται, και μετά να περάσουμε σε πιο "σκληρά "λόγια. Αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζουμε πόσο πονάνε οι φίλες της και πόσο πληγωμένες και προδωμένες νιώθουν, ούτε είμαστε 100% σίγουρες ότι τα έχουν βάψει μαύρα.
Το θέμα της ανασφάλειας που ανέφερε η Gypsy Cello είναι νομίζω η βάση του παγόβουνο και εκεί να εστιασεις....
Θα σας καληνυχτίσω για απόψε. Μι. Ro. ελπίζω να νιωθεις καλύτερα και να βοηθηθείς απο τις κουβεντες που θα κάνεις.
Θα επανέλθω σύντομα στο θέμα.
Καλή συνέχεια...

[Mi. Ro.]

ευχαριστώ πολύ ειλικρινά και για την κατανόηση και για το ενδιαφέρον. :)
καλό ξημέρωμα..

[Mi. Ro.]

Δεν ξέρω αλλά έχω την εντύπωση πως μας μεγάλωσαν σωστά.. Την προσωπικότητα δεν την χτίζεις από ένα σημείο και μετά μόνος σου άλλωστε?
Το πρόβλημα με τα κιλά προσπαθώ σιγά σιγά να το λύσω.. Εφόσον δεν με ικανοποιεί αυτό που βλέπω, δεν γίνεται να μην το αλλάξω.. ίσως από 'κει να αλλάξει και η υπόλοιπη ζωή μου.. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να δείξουν κατανόηση αλλά δεν μπορώ όπως είπα να τις κατηγορήσω για τίποτα.. Προς το παρόν δεν έχω δοκιμάσει να τηλεφωνήσω, φοβάμαι τι μπορεί να ακούσω, γιατί δεν θα το αντέξω, αλλά συμφωνώ πως πρέπει να μιλήσουμε.. Η αριθμητική αναφορά σου έπεσε πάνω από μέσα απλά εγώ θα έλεγα από το 0 στο -100. :p
Και έχεις επίσης δίκιο στο θέμα της μοναξιάς παρά της λάθος επιλογής.. Δεν ξέρω τέλος κατά πόσο είμαι ικανή πια να αγαπήσω τον εαυτό μου αλλά μπορώ να υποσχεθώ πως θα το προσπαθήσω..

και πάλι ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον και τις απαντήσεις σου :) καλή συνέχεια!

[DissolvedGirl]

Mi. Ro. η Dissolved Gilrl έθεσε και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Δεν διαφωνώ, απλά αυτός που πονάει και γράφει εδώ είναι η Μι.Ro και σκέφτηκα πρώτα να την κάνω να νιώσει άνετα και λίγο καλύτερα, αν γίνεται, και μετά να περάσουμε σε πιο "σκληρά "λόγια.

Ι was always a "tough love" kind of gal, μέχρι φυσικά να με πάρουν τα ζουμιά.

Ξέρεις, όλοι λέμε ψέμματα. Μικρά ή μεγάλα, είναι μέρος της πραγματικότητάς μας, όσο ειρωνικό και αν ακούγεται αυτό. Στη δική μου περίπτωση, τα ψέμματα ήταν όχι μόνο σε συνέχειες, αλλά και αρκετά σοβαρά (σε σημείο που σκεφτόμουν να μετακομίσω μαζί με το άτομο για να βεβαιωθώ ότι δε θα κάνει καμία βλακεία). Από τότε που έμαθα την αλήθεια, αλλά όλη την αλήθεια, θέλω να μείνω θυμωμένη αλλά δεν μπορώ. Κάθε ψέμμα έχει μέσα του και μια αλήθεια, και νομίζω ότι η ανάγκη της Mi. Ro. για αποδοχή και το αίσθημα του "ανήκειν" ήταν που την ώθησαν σε τέτοιες πράξεις. Όταν έχεις χάσει μικρός άτομα για τα οποία νοιαζόσουν και βασιζόσουν για υποστήριξη, μπορείς να φτάσεις στα άκρα για να εμποδίσεις την απώλεια των κοντινών σου προσώπων.

Κουκλίτσα, να κρατάς πάντα ψηλά το κεφάλι σου και να μην πτοείσαι με τίποτα. Δε χρειάζεται η ζωή μας extra καρυκεύματα για να να αρέσει σε οποιονδήποτε άλλο εκτός από εμάς. Βάλε τους στόχους σου (κιλά, μόρφωση, you name it) και καλή επιτυχία!

[Mi. Ro.]

Και το σκληρό έχει τη μαγεία του.. Κι εγώ έτσι ήμουν και μου λείπω λίγο αλλά κατέληξα μέγιστος λαπάς...

Μετά την όλη εμπειρία καταλαβαίνω την έκταση που έχουν τα ψέματα στην καθημερινότητά μας.. Τα ψέματά μου δεν ξέρω αν ενείχαν στον πυρήνα τους τη δόση της αλήθειας που αναφέρεις ή το δόση του ονείρου που θα ήθελα να γίνει πραγματικότητά μου. Το αίσθημα του 'ανήκειν' όπως αναφέρεις γενικότερα στην κοινωνική μου ζωή πάνω κάτω το είχα. Αυτό που ανέκαθεν με ταλάνιζε ήταν το 'είναι' και το 'φαίνεσθαι' . Αυτά έκανα μαντάρα αν μου επιτρέπεται η έκφραση..
Την απώλεια δεν μπορώ ακόμη να την κωδικοποιήσω στο κεφάλι μου. Δεν έκλαψα όσους έχασα τότε που ''έπρεπε'' παρά ετεροχρονισμένα, όταν συνειδητοποιήσα την τρύπα που άφησαν στη ζωή μου και αυτό μου πήρε καμιά πενταετία. Λυσσασμένα δεν δέχομαι πως έχουν φύγει. Προτιμώ να τους φαντάζομαι σε κάποιο παραθαλάσσιο ουζερί να τα πίνουνε παρεούλα παρά θαμμένους 6 feet under σαν κοινούς βολβούς λες και περιμένουμε να ανθήσουν...

Και πάλι ευχαριστώ.. Μου κάνετε περισσότερο καλό απ' όσο φαντάζεστε ή φανταζόμουν :)

[Θεοφανία]

μι.ρο...ακριβώς το ίδιο πέρασα πριν κάποιους μήνες αλλά από το άλλο στρατόπεδο.
Από πέρυσι ξεκίνησα να ξανακάνω παρέα με μια κοπέλα που είχαμε χαθεί. συνολικά ήμασταν τέσσερις, βγαίναμε συνέχεια, όλη μέρα στα τηλέφωνα, δίπλα η μία στην άλλη στα προβλήματα, στο χαβαλέ, σε όλα.
Περνώντας ο καιρός έδενε όλο και πιο πολύ στην παρέα, πολύ άνετος και χαλαρός άνθρωπος, με χιούμορ, δοτική, φιλότιμη και αν παίζει ρόλο αυτό η..ευτραφούλα της παρέας, χωρίς όμως τα κιλά της να της στερούν λάμψη και αυτοπεποίηθηση.
Τουλάχιστον αυτό έδειχνε.
Προσπαθούσε να κάνει σχέση, δυστυχώς έπεφτε στον έναν @@ μετά τον άλλο, η μια απογοήτευση διαδεχόταν την άλλη, την είχε πιάσει μια λύσσα να κάνει με το ζόρι σχέση να μας δείξει πως ερωτεύτηκε και την ερωτεύτηκαν, ήταν τόσο εμφανές που έβγαζε μάτι από ένα σημείο και μετά.
Γνώριζε κόσμο κάθε δυο μέρες από το φεις, έβγαινε έξω, απογοήτευση, μετά από δυο μέρες άλλος.
Δεν ξέρω πόσο πιέστηκε μέσα της και πόσο λίγη ένιωθε που δεν μπορούσε να κατασταλάξει με τίποτα και πόσο σημασία νόμιζε πως είχε με μας κάτι τέτοιο.
Βλέποντας πια από απόσταση το θέμα, θεωρώ πως ένιωθε λιγότερη στα μάτια μας γιατί εμείς είχαμε να μιλάμε για τον μίστερ τσάρμι μας και εκείνη όχι. Αυτό όμως ήταν μόνο στο δικό της το μυαλό, δική της ανεπάρκεια και πρόβλημα, όχι δικό μας και σε καμία περιπτωση δεν την κάναμε να νιώσει ποτέ λιγότερη, Ήταν όλα στο μυαλό της και η δική της ανασφάλεια έπαιζε ταμπούρλο στο κεφάλι της και της υποδύκνειε να φτιάχνει τέτοιες ιστορίες σαν τις δικές σου ώστε να μας πείσει πως είναι ευτυχισμένη στο συναισθηματικό της κομμάτι.
Στο τέλος και αφού έβγαιναν-αναγκαστικά-τα ψέμματα της στη φόρα, πήγε και έμπλεξε με έναν τύπο που κέρδιζε με μικρή διαφορά απ τον χάρο, (ατάκα στο Παρα-Πέντε λολ), τον οποίο δεν τον είχε ούτε για φτύσιμο, αλλά προκειμένου να κάνει επιτέλους τη σχέση που κυνηγούσε μήνες και δεν της καθόταν, αναγκάστηκε να συμβιβαστεί.
Εκεί άρχισε άλλος μαραθώνιος ψέματος, περί μεγάλου έρωτος/κατραπακιάς/σχέση ζωης κλπ.
Φυσικά κόψαμε, αφού όμως τη συγχωρούσαμε πολλές φορές βάζοντας μπροστά την ανασφάλεια της/ασχημα παιδικά χρόνια/αλλοπρόσαλο οικογενειακό περιβάλλον κλπ, αλλά από ένα σημείο και μετά δεν υπήρχε μεταξύ μας σχέση, μεσολαβούσαν τα ψέμματα.
Εδώ λοιπόν θα συμφωνήσω με τη ντις: η φίλια είναι πάνω απ' όλα αλήθεια.
Για κάποιο λόγο, (προφανώς ανασφάλεια-αίσθημα κατωτερότητας), ένιωσες την ανάγκη να πεις ψέμματα στις φίλες σου για να νιώσεις εσύ καλά με τον εαυτό σου και όχι για να τις κοροιδέψεις.
Αυτό όμως δεν είναι φιλία.
Τους φίλους τους έχουμε για να γκρινιάζουμε, να λέμε τα προβλήματα μας, να ακούσουμε μια γνώμη από αυτούς, να μας βοηθήσουν να πάμε ένα βήμα παρακάτω. Ο φίλος δεν ειναι ο ανταγωνιστης στη δουλειά που κοιτάμε να πάρουμε προαγωγή πριν από εκείνον. Είναι αυτός που θα μας σκουπίσει τα δάκρυα, που θα μας πάρει μια αγκαλιά που θα μας καθησυχάσει πως όλα θα φτιάξουν, πως έρχονται καλύτερα, που θα μας στηρίξει.
Λέγοντας ψέμματα, μόνο τον εαυτό σου κορόιδευες και μετά εκείνες.
Το να τα ξανα βρείτε το θεωρώ απίθανο, αν κρίνω από τη σχέση τη δική μας πια με εκείνη την κοπέλα. Δε τη μισούμε φυσικά, αλλά δεν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη ν ανοίξεις ξανά την καρδιά σου σε έναν άνθρωπο που δεν ήταν ειλικρινής μες στη σχέση σας.
Εχει ραγίσει πλέον το γυαλί και δύσκολα ξανά κολά σε τέτοιες περιπτώσεις
Αυτό που έγινε σίγουρα σε έμαθε πράγματα και πάνω από όλα εσένα, οπότε κράτα αυτή την εμπειρία για τις επόμενες φιλικές σου σχέσεις.
:)

[Gypsy Cello]

Δεν ξέρω αλλά έχω την εντύπωση πως μας μεγάλωσαν σωστά.. Την προσωπικότητα δεν την χτίζεις από ένα σημείο και μετά μόνος σου άλλωστε?
Το πρόβλημα με τα κιλά προσπαθώ σιγά σιγά να το λύσω.. Εφόσον δεν με ικανοποιεί αυτό που βλέπω, δεν γίνεται να μην το αλλάξω.. ίσως από 'κει να αλλάξει και η υπόλοιπη ζωή μου.. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να δείξουν κατανόηση αλλά δεν μπορώ όπως είπα να τις κατηγορήσω για τίποτα.. Προς το παρόν δεν έχω δοκιμάσει να τηλεφωνήσω, φοβάμαι τι μπορεί να ακούσω, γιατί δεν θα το αντέξω, αλλά συμφωνώ πως πρέπει να μιλήσουμε.. Η αριθμητική αναφορά σου έπεσε πάνω από μέσα απλά εγώ θα έλεγα από το 0 στο -100. :p
Και έχεις επίσης δίκιο στο θέμα της μοναξιάς παρά της λάθος επιλογής.. Δεν ξέρω τέλος κατά πόσο είμαι ικανή πια να αγαπήσω τον εαυτό μου αλλά μπορώ να υποσχεθώ πως θα το προσπαθήσω..

και πάλι ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον και τις απαντήσεις σου :) καλή συνέχεια!

Η προσωπικότητα συγκροτήται επηρεαζόμενη απο γενετικούς-κληρονομικούς παράγοντες αλλά και από ενδοοικογενειακούς οι οποίοι μας καθορίζουν στα πρώτα χρόνια της ζωής μας. Δεν μπορούμε να την αλλάξουμε εμείς (τουλάχιστον όχι ριζικά). Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να παρατηρούμε την συμπεριφορά μας σαν εξωτερικοί θεατές και να την επηρεάζουμε προς το καλύτερο. Επίσης να σου υπενθυμίσω ότι η σκληρότητα είναι η άμυνα των ευαίσθητων ανθρώπων πολλές φορές.

[Mi. Ro.]

Καλημέρα Θεοφανία και ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου. Διαβάζω την εμπειρία σου όντας στην αντίπερα όχθη και προσπαθώ να μπω στη θέση σου/τους. Ήταν 'ευχάριστο' το γεγονός ότι λόγω του παρελθόντος της ή των καταβολών ή γενικά όποιων λόγων υπήρχαν ότι τη συγχωρέσατε αρκετές φορές. Δείχνει καλή διάθεση και μεγαλοψυχία από πλευράς σας και βλέποντας την δική μου κατάσταση την έκανε να νιώσει καλύτερα και να επαναπαυτεί.. Το ότι τελικά κόψατε μετά από όλα αυτά δεν με εκπλήσσει. Τις δώσατε όμως ευκαιρίες. Και εκεί έκανε κι εκείνη λάθος που δεν το εκτίμησε. Αν ήμουν στη θέση της δεν θα υπήρχαν λόγια για να περιγράψω την ευγνωμοσύνη μου. Αλλά δεν είμαι. Δεν μου δόθηκαν ούτε δίνονται ευκαιρίες. Όλα αυτά που εύστοχα αναφέρεις ήταν που με έκαναν να κάνω ότι έκανα και το μετανιώνω με κάθε ίνα της ύπαρξής μου. Και τρελαίνομαι τις νύχτες γιατί εκεί είναι οι νιώθω της παρουσία της μοναξιάς παρά ποτέ. Δεν ξέρω την έκβαση που μπορεί να έχουν τα πράγματα.. Ξέρω πως έμαθα κάποια πράγματα για 'μένα και για τα όρια μου. Για τον τρόπο που σκέφτομαι. Ο φίλος που περιγράφεις υπήρξα και υπήρξαν και για μένα, αλλά στην πορεία η σιχαμένη μου ανασφάλεια με έκανε να σκέφτομαι αλλιώς.
Έχει ραγίσει το γυαλί ναι και ίσως να μην κολλήσει ξανά,αλλά και να γίνει οι χαρακιές πάντα θα φαίνονται..

ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και πάλι. :)

[Mi. Ro.]

Η προσωπικότητα συγκροτήται επηρεαζόμενη απο γενετικούς-κληρονομικούς παράγοντες αλλά και από ενδοοικογενειακούς οι οποίοι μας καθορίζουν στα πρώτα χρόνια της ζωής μας. Δεν μπορούμε να την αλλάξουμε εμείς (τουλάχιστον όχι ριζικά). Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να παρατηρούμε την συμπεριφορά μας σαν εξωτερικοί θεατές και να την επηρεάζουμε προς το καλύτερο. Επίσης να σου υπενθυμίσω ότι η σκληρότητα είναι η άμυνα των ευαίσθητων ανθρώπων πολλές φορές.

Καλημέρα Gypsy Cello και πάλι..

έχεις δίκιο στην άποψή σου ως προς τη διαμόρφωση της προσωπικότητας. Αλλά θα ήθελα να σταθώ στην σκληρότητα ως άμυνα των ευαίσθητων. Τι να κάνω; Να παραδεχτώ πως με μετράω αδύναμη καμιά φορά και να καταρρεύσω ή να αξιοποιήσω τα αποθέματα δύναμης που διαθέτω ως άμυνα..? Το ρωτάω γιατί πάντα θεωρούσα πως ήμουν δυνατή και σκληρή..

ευχαριστώ :)

[ioannis2]

Κατ αρχήν γράφεις σε πολύ ωραίο λογοτεχνικό ύφος μέσα από το οποίο φαίνεται το ψηλό πνευματικό σου επίπεδο. Όμως μέσα σ αυτό το ωραίο ύφος δεν λες ξεκάθαρα κάποια ουσιώδη για να μπορέσουμε να σε κατανοήσουμε, παρουσιάζεις τα πράγματα με τρόπο ασαφή, χωρίς λεπτομέρειες και συγκεκριμένες αναφορές.

Αν κατάλαβα καλά όλα ξεκίνησαν από ένα αίσθημα καχεξίας, μειονεκτηκότητας απέναντι στις άλλες κοπέλες. Κοπέλες που αγαπούσες και χαιρόσουν τη συναναστροφή τους και το ότι ωραίο είχαν στη ζωή τους. Το αίσθημα όμως αυτό, το οποίο δε φαίνεται πουθενά να συνοδευόταν από ζήλια, σε οδήγησε στο να φτιάξεις φανταστικές ιστορίες τις οποίες τους παρουσίαζες ως αληθινές, με εσένα να πρωταγωνιστείς, που περιέγραφαν το ιδανικό στο οποίο θα θελες να είσαι, το οποίο πίστευες ότι θα σε ανέβαζε στα μάτια τους στο δικό τους επίπεδο, το οποίο επίπεδο τους εσύ αντίκρυζες ως κατώτερο από το δικό σου. Κάπως έτσι; Που τελικά οι ίδιες ανακάλυψαν ότι όλα αυτά ήταν ψέμα; γιατί το ένα ψέμα έφερνε το άλλο και δεν πήγαινε το πράγμα πιο πέρα παρά το ότι δεν τις έμπλεκες σ αυτό. Και γι αυτά μετά ήρθε η εγκατάλειψη και η μοναξιά σε σενα;

Αγαπάς αυτό που είσαι; ξέρεις να εκτιμάς τα καλά σου ή τα κρίνεις ανάλογα με τη σύγκριση που θα κάνεις με άλλους;
Τα όποια μειονεκτήματα και καχεξίες που νοιώθεις τα κρίνεις ως τετοια αντικειμενικά ή υπάρχει και το στοιχείο της υπερβολής και της χαμηλής αυτοεκτίμησης;
Βελτιώνεις τον εαυτό σου εκεί που υστερείς; έτσι αποκτάς περισσότερες πιθανότητες να κερδίσεις αυτά που σου λείπουν.
Αυτά αν βοηθούν........