Δυσανασχετηση οταν σου προσφερουν η σε υπηρετουν...?Γιατι?

[Krystalia]

Μεσα απο καποιες συζητησεις και αμοιβαιες μικρες εξομολογησεις με τη φιλη μου, διαπιστωσαμε και οι δυο πως οταν οι αλλοι(φιλοι, συντροφοι, αδελφια, οποιουδηποτε ειδους σχεση κι αν ειναι αυτη) μας προσφερουν τη βοηθεια τους, εμεις νιωθουμε αβολα και δεν αφηνουμε τον αλλον να συνεχισει για πολυ η να ολοκληρωσει αυτο το καλο που διατιθεται να μας προσφερει.
Παραδειγμα(ισχυει και για μενα και για τη φιλη μου): Οταν ο συζυγος μου κανει μασαζ στον αυχενα, τον αφηνω για λιγο και μετα του λεω"οκ φτανει τωρα, ευχαριστω".Με τον ιδιο τροπο αντιδρω, αν το κανει η φιλη μου.Και οι δυο μας αισθανομαστε, πως να το πω...ενα βαρος οταν οι αλλοι εχουν ολη την καλη διαθεση να μας υπηρετησουν.Δε δεχομαστε ευκολα τη βοηθεια του αλλου κι αυτο οχι απο εγωισμο, αλλα απο ενα συναισθημα, μια φωνη μεσα μας που μας λεει" μην τον/την κουραζεις αλλο...ενταξει..σε βοηθησε, μην το προχωρας".Καπως ετσι.Οταν πχ η φιλη μου θελει αν βοηθησει στο πλυσιμο των πιατων μετα απο τραπεζι, την αποθαρρυνω απο το να το κανει, σκεφτομενη μην την κουρασω.Το ιδιο κανει κι εκεινη.Δεν επιμενει ομως καμια μας, σωνει και καλα να μην αφησει την αλλη να βοηθησει.Παρολα αυτα δε μπορουμε να αποφυγουμε το γεγονος να μην πουμε η μια στην αλλη"ελα βρε...σιγα...αστα...δεν πειραζει..θα τα κανω μετα, μην κουραζεσαι".
Που οφειλεται αυτη η σταση? Αυτη η συμπεριφορα? Γιατι, το τονιζω και παλι, δεν ειναι θεμα εγωισμου.Απλα, αισθανομαστε πως δε θελουμε να θεσουμε στην πλατη του αλλου βαρος...Τι ειναι αυτο που μας ωθει να συμπεριφερομαστε ετσι? Γιατι αυτη η συμπεριφορα ειναι κομματι του χαρακτηρα μας?Υπαρχει τροπος, να μην ειμαστε ετσι? Υπαρχει λογος ουσιαστικος που ενδεχομενως θα επρεπε να αλλαξει μια τετοια σταση απεναντι σε ανθρωπους που απο καλη θεληση και αγαπη θελουν να μας προσφερουν?
Θα εκτιμουσα καποιες προσωπικες εμπειριες μελων του φορουμ και ενδεχομενως καποιου ψυχολογου.
Σα ςευχαριστω !

[niah]

Και για εμενα ισχυει αυτο παρα πολλες φορες,οπως και το αντιστροφο.Να φοβαμαι οταν κανω κατι για καποιον μην τυχων νιωθει μετα υποχρεωση,κατι που δεν θα ηθελα καθολου.Για τον λογο αυτο συχνα προσπαθω να απαξιωσω μπροστα του κατι που μπορει να κανω γι αυτον,προκειμενου να μην το δει ετσι.Αυτο ειναι ακομα πιο περιπλοκο ;ρ
Εσυ πως νιωθεις οταν κανεις κατι για καποιον?Μηπως κουραζεσαι γι αυτο το βλεπεις ετσι κ για τους αλλους?Μηπως ειναι απο υπερβολικη ευαισθησια για τους αλλους κ την αισθηση οτι πρεπει μοναχα να δινεις κ ποτε να παιρνεις?
Πιστευω πως πρεπει να μαθουμε τοσο να δεχομαστε,οσο γνωριζουμε να προσφερουμε κατι.Ειναι εξισου σημαντικα και τα δυο.

[Krystalia]

Νiah,υπερβολικη ευαισθησια για τους αλλους δεν εχω.Θεωρω πως θετω τα ορια μου τωρα πια.Παλιοτερα οχι τοσο.
Την αισθηση οτι πρεπει να δινω μονο και οχι να παιρνω δεν την εχω.Θελω να λαμβανω κι εγω, απλα δυσκολευομαι να αποδεχτω οτι ο αλλος θα μου προσφερει, παρολο που το θελω.Αυτη τη δυσκολια να αποδεχτω την υπηρεσια των αλλων δε μπορω να καταλαβω...Και μου κανει εντυπωση πως δεν ειναι κατι που το ζω μονο εγω αλλα και η φιλη μου.Ειμαστε και οι δυο, να σημειωσω δυναμικες γυναικες.Τι να πω....δεν ξερω...να υπαρχει μηπως τπτ πιο ενδομυχο, υποσυνειδητα που να εχει δημιουργησει αυτη την αισθηση?

[Θεοφανία]

το έχω και γω αυτό και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό.
σπάνια θα δεχτώ τη βοήθεια κάποιου και μόνο αν επιμείνει πολύ και μόνο αν είναι μεγάλη ανάγκη.
Βασικά δεν θέλω να υποχρεώνομαι σε κανένα. Αυτό είναι σημάδι ελέγχου. Όταν αφήνεσαι στους άλλους χάνεις τον έλεγχο του εαυτού σου, από το πιο χαζό θέμα, μέχρι και το πιο σημαντικό.

[niah]

Ναι, αλλα η Κρισταλια απεκλεισε το θεμα του "εγωισμου".Λεει οτι της συμβαινει για αλλο λογο.
Μικρη πως ησουν κρισταλια σχετικα με αυτο το θεμα?Σου εδιναν ευκολα κ απλοχερα ή μηπως υπηρχε "τσιγκουνια" σε σχεση με αυτο?
Κ κατι αλλο.Γιατι λες οταν σε υπηρετουν? Το να σου προσφερει ο αλλος κατι δεν σημαινει οτι σε υπηρετει.Οπως δεν υπηρετεις κι εσυ τον αλλο οταν του δινεις κατι.Μηπως υπαρχει μια υπερβολη στον τροπο που τον βλεπεις κι αυτο σε κανει να νιωθεις ασχημα οταν ο αλλος θελει να κανει κατι για εσενα?

[Krystalia]

Μικρη, αν μου εδιναν απλοχερα τι? Σε πρακτικο η συναισθηματικο επιπεδο εννοεις? Συναισθηματικα μονο η μαμα μου εδινε κι αυτο οχι σε βαθμο υπερπροστασιας...με αφηνε ελευθερη σχετικα με το διαβασμα μου, τη βολτα μου κλτ, αλλα ισως επειδη κι εκεινη τοτε δεν ηταν αρκετα ωριμη, παντρευτηκε στα 18, και περασε πολυ ασχημα με τον πατερα μου.Συναισθηματικα πηρα απο τη γιαγια και τη μαμα μου.Πρακτικα, ειχαμε τα απαραιτητα στην οικογενεια απο τον πατερα μου, αλλα για να μας δωσει ενα 500ρικο τοτε, επρεπε να μας βγαλει την ψυχη πρωτα!! Αργοτερα που επιασε δουλεια και η μαμα μου μας προσφερε πολλα και απλοχερα και χωρις γκρινιες.
Δεν ξερω αν καταλαβα Niah την ερωτηση σου και αν απαντησα σωστα.
Οσο αφορα το θεμα "υπηρεσια" δεν χρησιμοποιησα τη λεξη υποτιμητικα, τουναντιον μαλιστα! Η υπηρεσια σε ενα συνανθρωπο σου, οποια σχεση κι αν εχεις μαζι του, ειναι κατι που το κανεις απο την καρδια σου χωρις να περιμενεις ανταλλαγμα.Υπηρετω, για μενα, σημαινει να δινω τη βοηθεια μου, οποιο σχημα κι αν παιρνει αυτη, με χαρα και αγαπη!Εξαλλου αν δεις και τον Μπαμπινιωτη, μια απο τις πολλες σημασιες της λεξης "υπηρεσια" ειναι" η προσφορα που παρεχεται ανιδιοτελως" ανιδιοτελως.

[Krystalia]

Κι αυτο που κανεις εσυ τωρα, ειναι υπηρεσια! Προσφερεις ανιδιοτελως τα "αυτια " σου! :)

[niah]

Nομιζω οτι σ αυτο που περιγραφεις ταιριαζει περισσοτερο το εξυπηρετηση κι οχι το υπηρεσια(τη λεξη αυτη την αντιλαμβανομαι ως ολοκληρωτικό δωσιμο σε κατι κι οχι ως μεμονωμενες πραξεις στις οποιες αναφερεσαι).Δεν το λεω και με σιγουρια αλλα εκει με παραπεμπει εμενα τουλαχιστον.
Αναφερομουν και στα δυο.Και συναισθηματικα κ πρακτικα αν σου εδιναν πραγματα,σκεπτομενη οτι η πιθανη στερηση σ αυτο σε οδηγησε στην εντυπωση οτι δεν "αξιζεις να σου δινουν",ή να δινεις μεγαλυτερη απ την αντικειμενικη σημασια σε κατι τετοιο ισως.
Απο εκει κ περα σε ρωτησα καποια πραγματα για να σκεφτεις κ να καταλαβεις αν οφειλεται σε κατι απ αυτα το συγκεκριμενο σου συναισθημα.Ας πει και καποιος αλλος τη γνωμη του μηπως πεσει πιο μεσα κ σε βοηθησει να βρεις το αιτιο.
Κατι τελευταιο..εισαι σιγουρη οτι δεν προκειται για αυτο που σου αναφερει η Θεοφανια?Οτι καταβαθος δλδ δεν θες να νιωθεις υποχρεωμενη κι οτι "χρωστας" σε κανενα?Αυτο κολλαει στο οτι τονιζεις τη δυναμικότητα σου.

[BrokeN_DoLL]

μπορει να χρησιμοποιουσες αθελα σου καποιον στο παρελθον και τωρα να φοβασαι ασυνηδειτα πως το συνεχιζεις

[Krystalia]

Broken doll, αυτο δεν ισχυει, οχι με τη μορφη που ισως το εννοεις, αν το εχω καταλαβει σωστα.
Νιah,αυτο που λες για το "να μη νιωθεις υποχρεωμενη" ισχυει σ ενα βαθμο, αλλα σε πιο "σοβαρα" θεματα αν μπορω να το πω ετσι.Ομως, για ενα μασαζ, για ενα μαζεμα τραπεζιου, για μια βοηθεια σε μετακομιση, γτ να νιωθω πως θα κουρασω τον αλλον, οταν εξακριβωμενα γνωριζω πως ο αλλος το κανει με την καρδια του και οχι για να του υποχρεωθω?

[Seduction]

Δες μέσα σου το ενδεχόμενο της ενοχικότητας, ακόμα και της υποσυνείδητης σκέψης σου, μήπως για κάποιους λόγους θεωρείς πως

ή δεν αξίζεις τέτοιας όμορφης και δοτικής μεταχείρισης.
ή σου δημιουργείται εσωτερικά, ως σκέψη, ένα βάρος υποχρεωτικής ανταπόδοσης που δεν μπορείς να το αντέξεις.

[λιλιουμ]

απλα κοπελια εισαι και εσυ αλλη μια απο αυτες που δε μπορουν να παρουν, αν επαιρνες λιγα απο την οικογενεια σου ετσι εξηγειται το πως εμαθες να παιρνεις λιγα. Και παλι σε καλο σημειο εισαι, αν φτανει ο αντρας σου το ενα λεπτο μασαζ. Εγω δε θυμαμαι ποτε ηταν η τελευταια φορα που εκανε κατι για μενα. Γιατι δεν τον αφηνα, και δεν τον εμαθα ετσι, γιατι δεν ειμαι ετσι, δε μπορω να παρω αγαπη, δε μπορω να παρω προσοχη, φροντιδα κτλ, κι αν καποιος βρεθει και μου τα δωσει, α) δε θα πιστεψω οτι στα αληθεια με αγαπαει, β) θα χαλασω τη σχεση. Αμα καταφερες και παντρευτηκες, εισαι πολυ μπροστα, σε θαυμαζω.

[niah]

Ναι μπορει ο αλλος να το κανει οντως με την καρδια του αλλα παρ' αυτου εσυ να εξακολουθεις να νιωθεις οτι υποχρεωνεσαι κατα καποιον τροπο.Δεν εχει τοσο σημασια το για ποιον λογο ο αλλος θα προσφερει κατι,αλλα το συναισθημα που κουβαλας εσυ απεναντι σ αυτο.Παρα του οτι δλδ ο αλλος σε διαβεβαιωνει οτι το κανει με την καρδια του εσυ να νιωθεις πως πρεπει να το ανταποδωσεις κι αυτη η "υποχρεωση" να σε φρεναρει.
Ισως ειναι και συνδιασμος του α κ του β που λεει κι ο sed.Iσως δλδ αν νιωσεις οτι αξιζεις να σου δινουν πραγματα (συναισθηματικα ή υλικά),να παψεις να το βλεπεις ετσι και να αρχισεις να το δεχεσαι και να το απολαμβανεις, κ οποτε μπορεις βεβαιως να το ανταποδιδεις,οχι επειδη νιωθεις την υποχρεωση αλλα επειδη ετσι νιωθεις/θελεις.

[Lou!]

μηπως ειναι κ τελειομανια? ουσιαστικα θελεις να δειχνεις στους αλλους οτι δεν εχεις καμια αναγκη για βοηθεια?
εγω νομιζω οτι ειναι κ εγωκεντρισμος αυτη η συμπεριφορα. εσυ πρεπει να εισαι η τελεια, να μη δεχεσαι βοηθεια απο κανεναν.

εδω μπορεις να ακουσεις ενα 10λ ηχητικο αποσπασμα, με τιτλο "εγωκεντρισμος κ τελειομανια", ισως σε διαφωτισει καπως.

http://www.psyche.gr/radio_kanali1_t...ia_27_8_09.zip

[crazy_diamond]

Οσο αφορα το θεμα "υπηρεσια" δεν χρησιμοποιησα τη λεξη υποτιμητικα, τουναντιον μαλιστα! Η υπηρεσια σε ενα συνανθρωπο σου, οποια σχεση κι αν εχεις μαζι του, ειναι κατι που το κανεις απο την καρδια σου χωρις να περιμενεις ανταλλαγμα.Υπηρετω, για μενα, σημαινει να δινω τη βοηθεια μου, οποιο σχημα κι αν παιρνει αυτη, με χαρα και αγαπη!Εξαλλου αν δεις και τον Μπαμπινιωτη, μια απο τις πολλες σημασιες της λεξης "υπηρεσια" ειναι" η προσφορα που παρεχεται ανιδιοτελως" ανιδιοτελως.

Krystalia, γεια :)

Η αλήθεια είναι ότι και σε μένα η λέξη ''υπηρεσία'' ηχεί λίγο περίεργα και ανοίκεια, άσχετα με τον ορισμό του Μπαμπινιώτη!
Ίσως επειδή προτιμώ τη λέξη μοίρασμα, μα αυτό δεν έχει και τόσο σημασία εδώ και τώρα.
Άλλωστε ο καθένας μας έχει τους κώδικές του.

Λες ότι δεν μπορείς να δεχτείς εύκολα τη βοήθεια που σου προσφέρουν γενναιόδωρα οι άλλοι.. Εσύ, όμως, ζητάς ποτέ βοήθεια;
Υπάρχουν φορές που νιώθεις ότι έχεις ανάγκη τη βοήθεια κάποιου δικού σου ανθρώπου, ή αισθάνεσαι ότι εσύ είσαι πάντα αρκετά δυνατή, ανθεκτική και άφθαρτη ώστε να τα χειρίζεσαι όλα μόνη σου;
Έχεις κάποιο όριο μετά το οποίο να νιώθεις ότι ''ναι, τώρα χρειάζομαι ενισχύσεις, αλλιώς δεν την παλεύω'';

Το να δυσκολευόμαστε να δεχτούμε, είτε φροντίδα είτε βοήθεια, και το να μην έχουμε μάθει να ζητάμε όταν χρειαζόμαστε κάτι, ό,τι, μας φανερώνει κάτι για εμάς. Και θα συμφωνήσω με τη Θεοφανία.
Αυτός ο τρόπος που έχουμε μάθει να είμαστε και να υπάρχουμε συνήθως κρύβει μια μεγάλη ανάγκη μας για έλεγχο.
Και δεν είναι ό,τι πιο εμφανές και αυτονόητο, ούτε και εύκολο να το κοιτάξουμε κατάματα, όπως συνέβη και με εμένα..