Η ιστορία μου
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Results 1 to 9 of 9
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Jul 2011
    Posts
    8

    Η ιστορία μου

    Καλησπέρα σε όλους. Τις τελευταίες δέκα μέρες βιώνω αυτό που το χαρακτήρισε κάποιος ως καταθλιπτική διάθεση. Είμαι 35 ετών και βιώνω μία έκτρωση πριν από δύο μήνες και έναν χωρισμό εδώ και 10 μέρες. Μετά από μία σχέση 14 μηνών, τον περασμένο Φεβρουάριο έμεινα έγκυος τυχαία από τον φίλο μου. Να επισημάνω ότι η σχέση αυτή είχε σκαμπανεβάσματα. Είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι, συνάδερφοι, διορισμένοι σε δυσπρόσιτη περιοχή. Παραμέναμε στο μέρος αυτό αναγκαστικά, αυτός γιατί δεν μπορούσε να πάρει μετάθεση, εγώ για να είμαι κοντά του. Ξέραμε ότι αυτό μας φθείρει ψυχικά. Δεν ήθελα να βγω έξω. Δουλειά- σπίτι, σπίτι - δουλειά. Ζήτημα αν βγήκα έξω 5 φορές. Πάνω - κάτω τα ίδια και αυτός.
    Η εγκυμοσύνη ήταν το σπίρτο που έβαλε φωτιά στην κατάσταση. Τώρα, εκ των υστέρων, υποψιάζομαι ότι βίωνα μια κατάσταση ελαφράς κατάθλιψης, όπως και αυτός. Σε αυτό συνέτεινε και το κακό εργασιακό περιβάλλον (διευθυντής, συγκρούσεις συναδέρφων, ίντριγκες, διαπληκτισμοί, κλπ.). Για την εγκυμοσύνη χάρηκα για 1 εβδομάδα, όπως και ο φίλος μου. Μετά άρχισαν τα κλάματα και τα νεύρα από την πλευρά μου. Πού θα πάω, πού θα μείνω, ποιος θα με φροντίσει. Ζητούσα από τον σύντροφό μου βοήθεια. Μου πρότεινε να πάω στην μητέρα του. Αρνιόμουν. Ήθελα να είμαι κοντά του και μόνο. Τόλμησα να σκεφτώ την λύση της διακοπής της κυησης.Ήταν όμως μόνο μια σκέψη, δεν θα το έκανα ποτέ. Ο σύντροφός μου λοιπόν. ήρθε λίγο 15 μέρες πριν το Πάσχα και μου ανακοίνωσε ότι πήρε την απόφαση της έκτρωσης. Εγώ μόνο έκλαιγα και ζητούσα βοήθεια. Ήρθαμε για Πάσχα στην Αθήνα. Επισκεφτήκαμε ψυχολόγο. Η ψυχολόγος άκουσε ότι εγώ όλη την χρονιά κλαίω και πολλά άλλα και αποφάνθηκε ότι εγώ θέλω το παιδί αλλά φοβάμαι τις περιστάσεις που το περιβάλλουν. Ο σύντροφός μου δεν άλλαξε γνώμη. Μου ζήτησε να το κάνουμε γιατί δεν ήμασταν ακόμη έτοιμοι, και να προσπαθήσουμε ξανά όταν ήμασταν έτοιμοι. Μάταια να παρακαλώ. Έγινα ένα άβουλο πλάσμα, που μόνο άκουγα και δεν μιλούσα. Παγωμένη. Μετά το Πάσχα με πήγε στο νοσοκομείο για την επέμβαση και γύρισε σπίτι του στην επαρχία. Δυο μερες μετά γυρίσαμε στη δουλειά. Εκεί μου ανακοίνωσε ότι δεν ξέρει τι νιώθει και θα το σκεφτεί αν και πότε θα με χωρίσει. Να περάσει και η πολλή δουλειά. Εγώ εξακολουθούσα να πονάω, να παίρνω παυσίπονα και αρνιόμουν να δω την αλήθεια. Πριν 10 μέρες, στο σπίτι του μου ανακοίνωσε ότι καλό θα είναι να ζητήσω αλλαγή θέσης σε γειτονική περιοχή, για να μην γίνει η ζωή μας κόλαση. Εκεί αντέδρασα για πρώτη φορά. Είπα ότι δεν μπορώ να πάρω τέτοια απόφαση σε 12 ώρες (έληγε η προθεσμία). Έμεινα για 10 μέρες εκεί, βγαίνοντας με φίλους που με στήριξαν, ενώ αυτός κλείστηκε στο σπίτι του για να με αποφεύγει. Τελικά ζητά αυτός να φύγει. Αυτά πολύ συνοπτικά. Από τότε δεν έχω όρεξη να φάω, να πιω, να κοιμηθώ. Ρίχνω, ενώ δεν πρέπει, όλες τις ευθύνες πάνω μου. Ο ίδιος μου επεσήμανε την ασυνέπειά μου, ξεχνώντας την δικιά του (Ήθελες παιδί και όταν ήρθε, το είδες σαν καρκίνο). Ο κοινός μας φίλος με κατηγορεί πως φταίω για ό,τι έγινε γιατί δεν έβγαινα έξω να εκτονωθώ. Ο δρόμος για την λύτρωση είναι πολυ μακρύς και επώδυνος. Τα σχόλιά σας ευπρόσδεκτα. Ευχαριστώ που διαβάσατε ό,τι είχα να πω.

  2. #2
    Νομίζω πως ο "φταίχτης" σε όλο αυτό που μας περιγράφεις, ήταν το περιβάλλον της δουλειά σας.
    Απ' ότι είπες, εσύ καθόσουν εκεί μόνο γι αυτόν, ενώ εκείνος επειδή δεν μπορούσε να φύγει.
    Όλο αυτό από μόνο του βγάζει στον καθένα τη προδιάθεση να έχει καταθλιπτικές τάσεις, δεν είναι αρρώστια, είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα που προέρχεται από τη μη δυνατότητα επιλογής.
    Όταν λοιπόν υπάρχει τέτοιο υπόβαθρο και έρχεται μια εγκυμοσύνη, ειδικά εσύ, πιέστηκες και ένιωσες εγκλωβισμένη από όλες τις μεριές.
    Λίγο ευάλωτος να είναι κανείς, δεν θέλει πολύ για να καταρεύσει.
    Το θέμα είναι πως μέσα από όλα αυτά, η σχέση έφτασε να φθαρεί και ο φίλος σου τώρα να σου ζητάει να χωρίσετε.
    Φύγε.
    Δώσε και στους δυο σας χρόνο να μείνετε μακριά, να σκεφτείτε, να ανακαλύψετε αν αυτό που σας έδενε ήταν πραγματικό ή λόγω των καταστάσεων που βιώνατε. Εκεί θα καταλάβεις την πραγματική αλήθεια και των δυο σας.

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    Jul 2011
    Posts
    175
    Δύσκολη περίπτωση , και ειλικρινά δεν ξέρω πως θα μπορούσα να το πιάσω το θέμα , γιατί κάποια περιστατικά δεν σχολιάζονται εύκολα. Ειδικά όσα είναι εμπλεκόμενα με σχέσεις.

    Το μόνο σίγουρο είναι οτι η αρένα θέλει δύο άτομα για να γίνει η φασαρία (το πρόβλημα δηλαδή) , κάτι που σημαίνει οτι οι ευθύνες είναι μάλλον μοιρασμένες , αν και η απόδοση τους δεν είναι το τελικό ζητούμενο.

    Απο τα λίγα που λές, αντιλαμβάνομαι οτι ο παραλίγο σύζηγος σου ήταν κομματάκι φυγόπονος , αν και το λέω με επιφύλαξη γιατί δεν τον γνωρίζω ούτε στο ελάχιστό και πιθανόν να σφάλω , η ακόμα και να τον χαρακτηρίζω ελαφριά . Κανονικά θα έπρεπε να ασχολειθήτε και οι δύο με ψυχοθεραπεία , εφόσον θα θέλατε να προχωρήσετε στην ζωή μαζί , γιατί και εσύ μεν έχεις τις ανασφάλειες και φοβίες σου , αλλά και αυτός έδειξε μια μάλλον εύκολη παραίτηση στα δύσκολα , που δείχνει πολλά , αλλά εφόσον αυτό φάνηκε απο τώρα πιθανόν να έχεις και έναν λόγο παραπάνω να αναρωτιέσαι αν είναι αυτός που θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στον οικογενειακό βίο σας.

    Για μένα μην τον κατηγορήσεις για οτι έγινε, ούτε και τον εαυτό σου , γιατί όλοι μας έχουμε έναν ''καλό'' λόγο για τα προβλήματα που κουβαλάμε , και δεν αποβάλλονται έτσι απλά , ισα ίσα που μέσα απο δύσκολες καταστάσεις αναδύονται και πιο εύκολα . Γι'αυτό νομίζω οτι το πιο ιδανικό είναι να πείς οτι ήταν μια σχέση στην ζωή σου που ενω είχε κάποιες καλές προυποθέσεις φαινομενικά , τελικά δεν κατέληξε κατα το προσδοκούμενο .

    Αυτή βέβαια είναι η γνώμη μου, και όσο υποκειμενική είναι , άλλο τόσο μπορεί να είναι και λάθος. Εσύ ξέρεις αμα μπορείς να δικαιώσεις τα λεγόμενα μου.Συνάμα είμαι άντρας , και πιθανόν να αναμένεις άλλες απαντήσεις .

    Αν και μπορεί να σου φαντάζει λίγο απόμακρο επι της παρούσης , αλλά εύχομαι οτι καλύτερο.

  4. #4
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2011
    Posts
    386
    Περνάς πραγματικά πολύ δυσκολα. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό, γιατί βιώνεις πολλές απώλειες μαζί.Είναι ένα δύσκολο διάστημα, αλλά θα περάσει. Αν μπορείς να πάρεις μετάθεση, κάντο, άλλαξε περιβάλλον και μην σκέφτεσαι ποιος ή τι έφταξε στη σχέση. Θα ήταν καλο για σένα να κάνεις μια αρχή, μονη σου, με τη στηριξη βεβαια της οικογενειας και των φιλων σου. Θα περάσει αυτη η ασχημη κατασταση, θα δεις. Ολα θα πανε καλύτερα απο δω και στο εξής. Που ξέρεις, μεσα από αυτον τον χωρισμό, να αισθανθείς μια λύτρωση. Και ασε τα πράγματα να κυλήσουν.

  5. #5
    Junior Member
    Join Date
    Jul 2011
    Posts
    8
    Ευχαριστώ για τα σχόλια σας. Τα θεωρώ πολύ σημαντικά, ακριβώς γιατί δεν εμπλέκεστε στην υπόθεση, όπως προσπάθησαν κάποιοι άλλοι. Ναι, κατηγορώ κι εγώ τον τόπο δουλειάς. Είχα πει ότι αυτό θα μας διαλύσει. Το θέμα μου είναι αν πρέπει να μείνω εγώ εκεί φέτος ή να φύγω. Δίστασα, γιατί έπρεπε να φύγω μόνιμα για 2 χρόνια. Από την άλλη, είπα ότι δεν μπορώ όλο εγώ να υποχωρώ στα θέλω του άλλου και γι΄αυτό του είπα να φύγει αυτός.
    Ναι, ο πρώην φίλος μου μού αποκάλυψε πέρυσι ότι για 6 χρόνια έπασχε από κατάθλιψη. Τελικά πήρε χάπια για να συνέλθει, ενώ ουσιαστικά είχε εγκαταλείψει τις σπουδές του και τις τέλειωσε σε 13 χρόνια. Για την κατάστασή του αυτή θεώρησε ότι ξεκίνησε από ερωτική απογοήτευση. Ωστόσο, υπάρχει υπόβαθρο. Το παιδί αυτό μεγάλωσε με τον παππού και την γιαγιά. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν 1 έτους, γιατί ο πατέρας του χτυπούσε την μητέρα του, στέλνοντάς την και στο νοσοκομείο. Από τα 7 εφτά του έμενε πλέον με την μητέρα και τον πατριό του. Τον πατέρα του δεν τον έχει δει ποτέ, αν και μένουν 1-2 χιλιόμετρα μακριά. Στα 18 του η μητέρα του του επέβαλε την αλλαγή επιθέτου. Πήρε το επίθετο του πατριού του. Αλλαγή ταυτότητας λοιπόν.
    Από την άλλη έχω κι εγώ μια δύσκολη ζωή, (ο πατέρας μου πέθανε στα 14, και αντιμετωπίζω ως τώρα πολλά οικογενειακά και οικονομικά προβλήματα). αλλά όχι σε σημείο να διαγνωστεί κατάθλιψη. Ίσως να είχα και να μην μου το επεσήμανε κανείς. Το θέμα είναι πως πολύς κόσμος αν μάθαινε το ιστορικό του ανθρώπου αυτού θα έφευγε μακριά. Εγώ δεν το έκανα. Και δείτε το αποτέλεσμα. Με άλλα λόγια, νομίζω ότι η στάση του ανθρώπου αυτού συνδέεται με το οικογενειακό του παρελθόν. Τώρα ίσως μπορείτε να καταλάβετε κάποια πράγματα επιπλέον. Όσο για την δυνατότητα συζήτησης με αυτόν τον άνθρωπο; Δεν υπάρχει, γιατί κατά δήλωσή του, "όταν χωρίζει, χωρίζει". Τώρα, αν έκανε ζημιά σε μένα, αυτό δεν τον ενδιαφέρει. Ευχαριστώ.

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2011
    Posts
    386
    Κοίταξε, αν έχεις φίλους εκεί που βρίσκεσαι και θέλεις πραγματικά να μεινεις, κάντο. Σε ο,τι αφορά τον πρώην φίλο σου πια, μην μετράς αποτελέσματα και ποιός έδωσε τι και πόσα στη σχέση. Και μένα ο άντρας μου εχει άσχημο παρελθόν και γω αυτη τη στιγμή παίρνω αντικαθλιπτικά μετά από μια τραυματική εμπειρία και για τους δυο μας.Αν ηταν να μετρήσουμε ποιος πληγωσε πιο πολύ ο ενας τον αλλον ή ποιος εκανε τα μεγαλύτερα λάθη....άστο, θα ειμασταν σε μια διαρκη συγκρουση.,Προφανώς και ο συντροφος σου αλλα και συ πιεστηκατε, και η εγκυμοσύνη ηταν η αφορμή για το ξέσπασμά σας. Οσο για τα τρίτα ατομα, μην πολυδινεις σημασια σε αυτά που σου λένε.
    Καλο θα ηταν να κάνεις ψυχοθεραπεία γιατι και συ πονας πολύ και χρειάζεσαι στηριξη.

  7. #7
    Junior Member
    Join Date
    Jul 2011
    Posts
    8
    Όντως, υπάρχουν 2-3 φίλοι εκεί που ήμουν φέτος, τους οποίους εκτιμώ πολύ, αλλά φέτος δεν τους ανοίχτηκα καθόλου. Με στήριξαν πολύ τις τελευταίες μέρες, με πήραν στο σπίτι τους, με πήγαν βόλτες, με προέτρεψαν να φάω και να πιω νερό!
    Όπως ανέφερα, ο φίλος μου μού έθεσε το δίλημμα, "ή φεύγεις ή φεύγω, γιατί θα γίνει η ζωή μας κόλαση". Στηρίχτηκε στο ότι υπήρξε η δυνατότητα για μένα να μετακινηθώ μόνιμα σε γειτονικό μεγάλο νησί, με την δέσμευση παραμονής 2 ετών. Εκεί ακούω ότι οι σχέσεις είναι απρόσωπες. Αν φύγω και πάω αλλού, ξεκινάω από το μηδέν, σε ένα μέρος όπου πέρυσι συνάδερφοι απομονώθηκαν από συναδέρφους γιατί ήταν καινούριοι. Εγώ, από την άλλη, δεν μπορώ έτσι. Έχω ανάγκη τις στενές διαπροσωπικές επαφές, μου αρέσει να μιλάω πολύ και να εκδηλωνω τα συναισθήματά μου. Θέλω να παίρνω ένα τηλέφωνο και να είναι ο άλλος εκεί σε 10 λεπτά με τα πόδια.
    Από την άλλη, το μέρος αυτό χωρίς τον φίλο μου είναι για μένα σαν νεκροταφείο.
    Εϊναι τραγικό να μείνω άλλη μια χρονιά εκεί που έζησα ό,τι έζησα βλέποντας γύρω τα κομμάτια μου,με μοναδικό λόγο ότι θα έχω 2-3 ανθρώπους που τους εκτιμώ και με κάνουν να γελάω. Έτσι, βέβαια, νιώθω ενοχές, γιατί εγώ διώχνω κάποιον άλλο. Αλλά ετσι κι αλλιώς, αυτός ήθελε να φύγει, οπότε... Αλλά θέλω κι εγώ.

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    Jul 2011
    Posts
    175
    Εάν η απόσταση δεν είναι μεγάλη απο εκεί που είσα τώρα , ίσως θα ήταν καλό να φύγεις . Θα μπορείς να επισκέπτεσαι τους φίλους σου στις ελεύθερες μέρες σου , η να σε επισκέπτονται και αυτοί.
    Αμα όμως η ανάγκη σου για παρέα ανα πάσα στιγμή είναι τόσο μεγάλη τότε μείνε . Ζύγισε το μέσα σου τι χρειάζεσαι πιο πολύ , η αν νομίζεις οτι ένα διάστημα εσωστρέφειας θα μπορούσε να ρίξει πολύ ψυχολογικά , τότε δεν χρειάζεται πολύ ανάλυση , γιατί ίσως να χρειαστεί να το περάσεις μετακομίζωντας. Παραμένεις μέχρι να νιώσεις την ανάγκη της αλλάγης πιο στέρεα , και εσύ πιο σίγουρη.

  9. #9
    Junior Member
    Join Date
    Jul 2011
    Posts
    8
    Καλησπέρα! Την Τρίτη επισκέφτηκα μια ψυχολόγο. Αυτή, αφού άκουσε την ιστορία μου, μού είπε ότι δεν θα μου πει ποιος φταίει και ποιος δεν φταίει. Θα εστιάσει στο παρόν και στην παρούσα κατάσταση μου και θα προσπαθήσει να με βοηθήσει να νιώσω καλύτερα. Μου είπε μάλιστα ότι ακολουθεί την γνωστική - συμπεριφοριστική μέθοδο. Ξέρει κανείς κάτι σχετικό γι' αυτή την μέθοδο; Ενδείκνυται σε όλες τις περιπτώσεις;

Similar Threads

  1. Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ...
    By minaspap in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 3
    Last Post: 03-05-2011, 05:55
  2. Η Ιστορία μου
    By GiannisG in forum Κατάθλιψη - Δυσθυμία
    Replies: 21
    Last Post: 18-02-2009, 21:46
  3. Η ιστορία μου
    By loulouka in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 30
    Last Post: 31-01-2009, 23:16
  4. η ιστορια μου........
    By sandy25 in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 13
    Last Post: 10-04-2008, 14:47
  5. Η προσωπική μου ιστορία
    By Giorgos in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 11
    Last Post: 03-10-2005, 03:25

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •