Eρώτηση σχετικά με κάποια απώλεια που είχε ο σύζυγός μου...

[deleted-member141015]

.....ισως θα ηταν καλο να παει η ιδια για να μαθει τροπους ωστε να τον προσεγγισει και να τον βοηθησει,κ να βοηθηθει κι η ιδια.Γινεται να τον αφηνει να το περναει μονος του ολο αυτο?Πόσο μαλλον οταν εμπλεκονται και τα παιδια στη μεση?
Οπωσδηποτε ο ιδιος θα το ξεπερασει αλλα μπορει καποιος να τον βοηθησει ή να τον καθοδηγησει να βρει αυτη τη δυναμη.Κι αυτη θα μπορουσε να ειναι η Αγγελα.

Ναι, συμφωνώ πολύ σε αυτό.

[Θεοφανία]

Ναι Θεοφανια.

Το πενθος ειναι φυσιολογικο να διαρκει καποιους μηνες κανονικά.

Όχι, ακόμη και τον σκύλο σου να χάσεις, θέλει πολύ περισσότερο χρόνο από κάτι μήνες. Μιλάμε για τη μητέρα του η οποία έφυγε πολύ νέα.


Η απωλεια παντα θα υπαρχει και κανεις δεν το αμφιβητει αυτο.Αλλα αν μετα απο καποιο καιρο δεν εχει προχωρησει ο ανθρωπος που θρηνει αστα να παμε.Θα ημασταν ολοι τωρα ζομπι που κυκλοφορουν.Θα τελειωνε η ζωη μας εκει.


Φυσικά και πάντα θα υπάρχει, αλλά είναι διαφορετικό αυτό από το να ξεπερνάς το θάνατο ενός γονιού σε "κάποιους" μήνες. Στην ουσία ξεκινάς απο την αρχή τη ζωή σου με νέα δεδομένα και δεν γίνεσαι φυσικά ζόμπι, υπολειτουργείς όμως μέχρι να ολοκληρωθεί ένας κύκλος μέσα σου.


Αν απλα το λες απο τη δικη σου εμπειρια τι σε κανει να πιστευεις οτι και σε σενα αν κρατησε χρονια οπως λες δεν κατεληξε να ηταν παθολογικό?

Εγώ ευτυχώς ήμουν πολύ τυχερή γιατί και ο συντροφός μου και το περιβάλλον μου δεν με πίεσαν ποτέ να "ξεπετάξω" το συναίσθημα μου. Ήταν εκεί, δίπλα μου κάθε στιγμή και έτσι δεν χρειάστηκε να συντομεύσω τον πόνο μου. τον βίωσα φυσιολογικά και σε όλα τα μεγέθη του μέχρι που συμφιλιώθηκα με την απώλεια και προχώρησα.

Έχεις χάσει σίγουρα κάποιον δικό σου? Και αν ναι, μήπως μπορείς να μου πεις με πόση ευκολία το ξεπέρασες σε κάποιους μήνες?

[Θεοφανία]

Όχι Θεοφανία... Επέτρεψέ μου αλλά η κάθε περίπτωση διαφέρει. Μπορεί να αναγνωρίζουμε δικά μας βιώματα στην εμπειρία των άλλων, η βαρύτητα όμως και η συνολική εικόνα για τον καθένα, καθώς και ο τρόπος αντιμετώπισης είναι διαφορετικός, καθώς βέβαια και οι υπόλοιπες συνθήκες της ζωής. Και μπορεί κάποιος να ξεπερνά τελικά μόνος, όχι μόνο το πένθος, αλλά ακόμα και μια βαριά κατάθλιψη σε κάποιες περιπτώσεις, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ισχύει για όλους.


Μα εννοείται πως μιλάω για μένα και τίποτα δεν είναι πανάκεια, ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις. Παρόλα αυτά, σύμφωνα με όσα μας έχει πει η άντζελα, ο άντρας της περνάει φάση πένθους και η ίδια τον αντιμετωπίζει εντελώς φυσιολογικά σα να είναι ο ίδιος άνθρωπος. Δεν είναι και σίγουρα δεν θα ξαναβρεί τον εαυτό του με κάποιον που του γκρινιάζει να επιστρέψει και τον θεωρεί "προβληματικό" .

Αναμφισβήτητα χρειάζεται υπομονή και κατανόηση από την άντζελα και ακόμα και στην περίπτωση που μιλάμε για απλό στάδιο του πένθους, δεν μπορεί να τελειώσει 'μια ώρα γρηγορότερα'. Δεν αρκεί όμως εδώ η υπομονή και η κατανόηση χωρίς την κατάλληλη καθοδήγηση. Ναι η βιασύνη μπορεί να κάνει ζημιά, εδώ όμως υπάρχει και μια πολύ σοβαρή πιθανότητα που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, να υπάρχουν πολύ δυσμενέστερες συνέπειες σε κάθε μέλος της οικογένειας ξεχωριστά και φυσικά στον ίδιο.

Εδώ λέμε το ίδιο.

Και για να μη παρεξηγηθώ. Εγώ ήμουν αυτή που της είπα πως θα ήταν ευχής έργο να τον πείσει να πάει σε ψυχολόγο. Παρόλα αυτά, αν δεν θέλει, και μόνο που τον πιέζει, μπορεί να χαλάσει ακόμη και η σχέση τους.

[niah]

Δεν μ αρεσει καθολου το που πας τη συζητηση και πως απαξιωνεις μεσω ερωτησεων και παρομοιωσεων.
Εσυ λοιπον ησουν τυχερη και ειχες ανθρωπους διπλα σου που ηξεραν πως θα χειριστουν την κατασταση κ το θρηνο σου.Η κοπελα μπορει να μην ξερει τι να κανει και στην τελικη ο ανθρωπος αυτος δεν εισαι εσυ.Δεν μπορεις να ξερεις τι συμβαινει.Αλλα και μονο που σου λεει οτι αφησε το παιδι του μονο στο μπαλκονι να παιζει,απο μόνο του δειχνει οτι ειναι κατι που δεν μπορει να το αφησει η γυναικα του να εξελισσεται κανοντας την τυφλη.
Σου ξαναλεω οτι κανεις και πουθενα σ αυτο το θεμα δεν προτρεπει να κανει κατι με το ζορι,να τον πιεσει να τον κανει να το ξεπεταξει κι ολα αυτα που αναφερεις.
Εγω ειπα την αποψη μου απο εκει και περα ας ακουσει η Αγγελα κι αλλες αποψεις και μακαρι να επιλεξει τον σωστο δρομο οποιος κι αν ειναι αυτος.
Πριν ξανακανεις καποιο σχολιο φροντισε να εχεις κατανοησει τι γραφει ο αλλος.

[Θεοφανία]

Δεν μ αρεσει καθολου το που πας τη συζητηση και πως απαξιωνεις μεσω ερωτησεων και παρομοιωσεων.

ίσως γιατί δεν έχεις απαντήσεις.
Σε ρώτησα πως διαπραγματευτηκες εσύ το δικό σου πένθος σε λίγους μήνες και δεν έχω πάρει ακόμη απάντηση.[/B]

Εσυ λοιπον ησουν τυχερη και ειχες ανθρωπους διπλα σου που ηξεραν πως θα χειριστουν την κατασταση κ το θρηνο σου.Η κοπελα μπορει να μην ξερει τι να κανει και στην τελικη ο ανθρωπος αυτος δεν εισαι εσυ.Δεν μπορεις να ξερεις τι συμβαινει.

Δεν είχα δίπλα μου μια στρατιά ψυχολόγους που με χειρίζονταν όπως θα έπρεπε. Απλά ανθρώπους που με αγαπούσαν και είχαν την υπομονή να με ανεχτουν μέχρι να το ξεπεράσω. Κατανοώ το πρόβλημα της αντζελας και προσπαθώ να την προστατεύσω. Ο άνθρωπος δεν είναι άρρωστος. Πένθος περνάει.

Αλλα και μονο που σου λεει οτι αφησε το παιδι του μονο στο μπαλκονι να παιζει,απο μόνο του δειχνει οτι ειναι κατι που δεν μπορει να το αφησει η γυναικα του να εξελισσεται κανοντας την τυφλη.

Και νομίζεις πως είναι λύση να τον πάρει από το αυτί και να τον πάει στον ψυχολόγο ή να κάνει πως δεν συμβαίνει τίποτα και μια μέρα τρελλάθηκε και άφησε το παιδί μόνο στο μπαλκόνι?

Σου ξαναναφερω οτι κανεις και πουθενα σ αυτο το θεμα δεν αναφερει να κανει κατι με το ζορι,να τον πιεσει να τον κανει να το ξεπεταξει κι ολα αυτα που αναφερεις.
Εγω ειπα την αποψη μου απο εκει και περα ας ακουσει η Αγγελα κι αλλες αποψεις και μακαρι να επιλεξει τον σωστο δρομο οποιος κι αν ειναι αυτος.

Αυτό ακριβώς κάνουμε όλοι. Λέμε την άποψη μας. Το ότι είναι διαφορετικές είναι υγεία.

Πριν ξανακανεις καποιο σχολιο φροντισε να εχεις κατανοησει τι γραφει ο αλλος.

Αυτό που δεν έχω κατανοήσει ακόμη και στο είπα και παραπάνω, είναι πως κατάφερες να ξεπεράσεις το χαμό του πατέρα σου ή της μητέρας σου σε λίγους μήνες. Αυτό είναι κάτι που με ενδιαφέρει.

........................................

[niah]

Καλο πασχα Θεοφανια..αυτο εχω να σου πω και ξερω ηδη την απαντηση σου,"Ωραιο επιχειρημα οταν δεν εχεις τι να πεις.."
Στο μονο που θελω να σου απαντησω σε αυτα που λες ειναι να μου υποδειξεις το σημειο στο οποιο λεω "να αρπαξει απ το αυτι τον ανθρωπο και να τον τρεξει στους ψυχολογους" ή που την προτρεπουμε "να τον κανει να ξεπεταξει το θεματακι του".Τιποτα αλλο.Τα υπολοιπα νομιζω ειναι σε θεση να τα κρινει η θεματοθετρια,μιας που η ιδια τα ζει.
Απο εκει κ περα θα σταματησω για να μην κανουμε αλλο ενα θεμα κω** μονο και μονο επειδη θελεις να διαφωνήσεις

[Θεοφανία]

Καλο πασχα Θεοφανια..αυτο εχω να σου πω και ξερω ηδη την απαντηση σου,"Ωραιο επιχειρημα οταν δεν εχεις τι να πεις.."
Στο μονο που θελω να σου απαντησω σε αυτα που λες ειναι να μου υποδειξεις το σημειο στο οποιο λεω "να αρπαξει απ το αυτι τον ανθρωπο και να τον τρεξει στους ψυχολογους" ή που την προτρεπουμε "να τον κανει ξεπεταξει το θεματακι του".Τιποτα αλλο.Τα υπολοιπα νομιζω ειναι σε θεση να τα κρινει η θεματοθετρια,μιας που η ιδια τα ζει.
Απο εκει κ περα θα σταματησω για να μην κανουμε αλλο ενα θεμα κω** μονο και μονο επειδη θελεις να διαφωνήσεις

συγνώμη, γιατί ή εγώ δεν μιλώ ελληνικά ή εσύ δεν καταλαβαίνεις.
Σε ρώτησα στην αρχή του θέματος αν έχεις χάσει κάποιον δικό σου τύπου μητέρα ή πατέρα.
Μου απάντησες ναι.
Σε ρωτάω επί τρία ποστ, πως κατάφερες να ξεπεράσεις την απώλεια τους μέσα σε λίγους μήνες.
Δεν μου απαντάς ποτέ σε αυτό, αλλά σε άσχετες κουβέντες με αποκορύφωμα αυτό το "καλό πάσχα" που επίσης δεν κατάλαβα.
Είναι τόσο δύσκολο να μου πεις πως τα καταφερες?

[niah]

καλο πασχα = βγαζεις οτι συμπερασματα να ναι,τα οποια δεν αξιζει καν να σχολιασω.
Κι εγω θα επιμεινω να μου δειξεις τα σημεια που σου ζητησα μιας κ αυτος ειναι ο λογος της διαφωνιας μας.
Δεν θα κατσω να σου μιλησω για το πως "ξεπερασα" το δικο μου πενθος με τον τροπο που το ζητας.Ουτε θα κατσω να αναλυσω κατι τετοιο χαρην μιας διαφωνιας.
Απαντησε μου σε παρακαλω αυτο που σε ρωτησα μιας και το τονιζεις απ την αρχη σε καθε ποστ σου.Κατι που κι εγω σου λεω σε ολα μου τα τελευταια ποστ και εξακολουθεις να επιμενεις.Μηπως εγω δεν μιλω ελληνικα?

[Θεοφανία]

καλο πασχα = βγαζεις οτι συμπερασματα να ναι,τα οποια δεν αξιζει καν να σχολιασω.
Κι εγω θα επιμεινω να μου δειξεις τα σημεια που σου ζητησα μιας κ αυτος ειναι ο λογος της διαφωνιας μας.
Δεν θα κατσω να σου μιλησω για το πως "ξεπερασα" το δικο μου πενθος με τον τροπο που το ζητας.Ουτε θα κατσω να αναλυσω κατι τετοιο χαρην μιας διαφωνιας.
Απαντησε μου σε παρακαλω αυτο που σε ρωτησα μιας και το τονιζεις απ την αρχη σε καθε ποστ σου.Κατι που κι εγω σου λεω σε ολα μου τα τελευταια ποστ και εξακολουθεις να επιμενεις.Μηπως εγω δεν μιλω ελληνικα?

ποιο είναι αυτό που δεν κατάλαβες, με ρώτησες και δεν σου απάντησα?

Γιατί δεν μπορείς να μου πεις με ποιον τρόπο ξεπέρασες εναν θάνατο σε λίγους μήνες?
Ίσως έτσι βοηθήσεις κάποιους να το χειριστούν καλύτερα.
Τον τελευταίο καιρό στο φόρουμ υπάρχουν πολλά μέλη που έχασαν δικούς τους.
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να διαβάσουν την ιστορία σου.

[oboro]

Θεοφανια κι εγω βρισκω καπως υπερβολικη την αντιδραση σου... Κατ' αρχην απο οσα διαβασα, δεν δωθηκε τοση εμφαση στη διαρκεια του πενθους, οση στα πολλα και ανησυχητικα που συμβαινουν σε αυτο το διαστημα. Λες οτι συχνα ειναι η αυτοκαταστροφικοτητα μερος του πενθους, υπαρχει διαφορα ομως αναμεσα στο να παραμελει κανεις τον εαυτο του και στο να αψηφα τον διαβητη η να μην εχει το νου του στα μικρα του παιδια. Με αυτο δεν θελω να πω οτι εχει σωνει και καλα κατι το νοσηρο αυτο που περναει ο αντρας της κοπελας, εχει ομως κατι το αρκετα ανησυχητικο που δικαιολογημενα θα μπορουσε να την ωθησει στο να αναζητησει συμβουλες και ναι γιατι οχι, βοηθεια απο καποιον ειδικο. Πουθενα δεν ειδα προτροπες να συρει το συζυγο της η Αγγελα στους ειδικους, ουτε καμια προσπαθεια παθολογιοποιησης.

Επισης χωρις παρεξηγηση βρισκω αδιακριτη την ερωτηση σου προς τη niah, προσωπικα, αν εχει χασει καποιον... Και ναι, μου πεφτει λογος οπως και σε οποιονδηποτε συμμετεχει σε ενα δημοσιο φορουμ ψυχολογικης υποστηριξης, γιατι δινεται η εντυπωση πως ο μονος τροπος να διαφωνησει κανεις μαζι σου ειναι πρωτα να εχει χασει καποιον, και μετα να εχει απαντησει ικανοποιητικα στις ερωτησεις σου για το πως ακριβως το ξεπερασε. Το θεμα του θρεντ ομως δεν ειναι το πενθος του καθενος που απανταει εδω. Ουσιαστικα δεν ειναι ουτε το πενθος του αντρα της Αγγελας, αλλα το τι μπορει να κανει για την κατασταση που εχει δημιουργηθει με τη συμπεριφορα του το τελευταιο διαστημα. Η οποια ναι, μαλλον συνδεεται με το πενθος, δεν ειναι ομως δικη μας δουλεια να το αξιολογησουμε ως νοσηρο η οχι ποσο μαλιστα κρινοντας απο τις εμπειριες τις δικες μας. Τωρα παλι το να απαιτουμε απο καποιον που διαφωνει με εμας να δωσει λεπτομερειες για το δικο του πενθος, η ακομη και να αναφερει το γεγονος του βιωματος του σαν επιχειρημα, νομιζω παει πολυ. Δεν ειναι δυνατον να συγκρινουμε πενθη στο θρεντ της κοπελας...

[niah]

"Στο μονο που θελω να σου απαντησω σε αυτα που λες ειναι να μου υποδειξεις το σημειο στο οποιο λεω "να αρπαξει απ το αυτι τον ανθρωπο και να τον τρεξει στους ψυχολογους" ή που την προτρεπουμε "να τον κανει να ξεπεταξει το θεματακι του".Τιποτα αλλο."
Σ αυτο αναφερομαι.
Επισης δεν αναφερθηκα ποτε σε λιγους μηνες..Ειπα οτι η απωλεια μπορει να ειναι παντοτινη.Αυτη η ενταση του πενθους όμως λογικά,στον ενα χρονο εχει μειωθει.Κι η κοπελα αναφερεται σε καποιες ακραιες καταστασεις κι οχι απλα σε θλιψη που θα ηταν λογικο να υπαρχει ακομα.
Εσυ τι προτεινεις?Να το αφησει ετσι κανοντας οτι δεν τρεχει καστανο?Βλεπεις οτι η ολη κατασταση επηρεαζει τη ζωη ολης της οικογενειας.
Γιατι απ το πρωτο σου μνμα κρινοντας λεμε σχεδον το ιδιο πραγμα.Δεν καταλαβαινω τι παρερμηνευσες..
Επισης δεν ειπα πουθενα οτι ο ανθρωπος ειναι αρρωστος.Ειπα οτι θα ηταν το ιδανικο να καναμε κατι για τα προβληματα μας την ωρα της εκκινησης τους(το συντομοτερο απ τη στιγμη που θα τα αντιληφθουμε τελος παντων) ωστε να μην καταληξουν να γινουν αρρωστα/παθολογικα.

Εναλλακτικα θα μπορουσες Θεοφανια να πεις στην Αγγελα πραγματα που βοηθησαν εσενα να διαχειριστεις κ να ξεπερασεις το πενθος σου,και ποιες συμπεριφορες σε βοηθησαν τοτε(ωστε να παρει μια ιδεα),παρα να επικεντρωνεσαι τοσο πολυ στη δικη μας διαφωνια,που δεν ευσταθει καν ο λογος αυτης.

[deleted-member141015]

Μα εννοείται πως μιλάω για μένα και τίποτα δεν είναι πανάκεια, ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις. Παρόλα αυτά, σύμφωνα με όσα μας έχει πει η άντζελα, ο άντρας της περνάει φάση πένθους και η ίδια τον αντιμετωπίζει εντελώς φυσιολογικά σα να είναι ο ίδιος άνθρωπος. Δεν είναι και σίγουρα δεν θα ξαναβρεί τον εαυτό του με κάποιον που του γκρινιάζει να επιστρέψει και τον θεωρεί "προβληματικό" .

Ναι, εννοείται πως δεν είναι σε αυτή τη φάση ο 'ίδιος' άνθρωπος και πολύ λογικά χρειάζεται και κάποια διαφορετική υποστήριξη και δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σε πράγματα που παλιά μπορούσε, ούτε να νιώσει όπως ένιωθε. Η διαφωνία μου όμως έγκειται σε αυτό ακριβώς που λες, στη βεβαιότητα δηλαδή ότι περνάει 'φάση πένθους' ή σε αυτό που λες παρακάτω ότι 'δεν είναι άρρωστος, πένθος περνάει'. Βεβαίως και μπορεί να ΕΙΝΑΙ άρρωστος, με την έννοια κάποιας ψυχολογικής διαταραχής. Το ότι προηγήθηκε απώλεια δεν αναιρεί αυτή την πολύ μεγάλη πιθανότητα.

Πολλές φορές έχω πει σε ανθρώπους να μην παθολογικοποιούν φυσιολογικές καταστάσεις, όπως η στενοχώρια μετά από μια απώλεια και τις αλλαγές που συμβαίνουν στη φάση του πένθους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος που βιώνει τέτοια απώλεια είναι κατά τ' άλλα ΟΚ. Η κατάθλιψη για παράδειγμα δεν είναι σοβαρή μόνο όταν είναι 'αναίτια', ενώ αν έχει προηγηθεί απώλεια (ή ό,τι άλλο) την παραβλέπουμε και περιμένουμε να περάσει.

[Θεοφανία]

"Στο μονο που θελω να σου απαντησω σε αυτα που λες ειναι να μου υποδειξεις το σημειο στο οποιο λεω "να αρπαξει απ το αυτι τον ανθρωπο και να τον τρεξει στους ψυχολογους" ή που την προτρεπουμε "να τον κανει να ξεπεταξει το θεματακι του".Τιποτα αλλο."

αυτό προσπαθώ να πω μέσα από τη ΔΙΚΗ μου εμπειρία. Πως ειναι πίεση να προσπαθεις να στείλεις κάποιον στον ψυχολόγο αν ΔΕΝ θελει και πως ΠΡΕΠΕΙ να ξαναγυρίσει στους ίδιους ρυθμούς πριν την απώλεια ΑΝ ΔΕΝ το νιώθει.


Σ αυτο αναφερομαι.
Επισης δεν αναφερθηκα ποτε σε λιγους μηνες..

Ναι Θεοφανια.
Το πενθος ειναι φυσιολογικο να διαρκει καποιους μηνες κανονικά..

Αυτό είπες και ακόμη δεν έχω πάρει απάντηση για το πως είναι δυνατό να ξεπεράσεις κάτι τέτοιο και να λιετουργεις όπως πρώτα σε "ΚΑΠΟΙΟΥΣ" μήνες.

Ειπα οτι η απωλεια μπορει να ειναι παντοτινη.Αυτη η ενταση του πενθους όμως λογικά,στον ενα χρονο εχει μειωθει.

Συνεχίζω λοιπόν να σε ρωτάω. ΠΩΣ? Πως μειώνεται η ένταση του πενθους σε διάστημα ενός χρόνου?

Κι η κοπελα αναφερεται σε καποιες ακραιες καταστασεις κι οχι απλα σε θλιψη που θα ηταν λογικο να υπαρχει ακομα.

Το ότι αδιαφορεί για τα πάντα και είναι αυτοκαταστροφικός είναι ένα σημάδι πένθους. Ακραία κατάσταση είναι για τη θεματοθέτρια επειδή δεν το βιώνει η ίδια. Γι αυτόν είναι απλά ότι του βγαίνει.

Εσυ τι προτεινεις?Να το αφησει ετσι κανοντας οτι δεν τρεχει καστανο?Βλεπεις οτι η ολη κατασταση επηρεαζει τη ζωη ολης της οικογενειας.

Όχι. Προτείνω να τον καταλάβει, να κάνει υπομονή και με τη σιωπή της να του δείξει πως είναι εκεί, δίπλα του.

Γιατι απ το πρωτο σου μνμα κρινοντας λεμε σχεδον το ιδιο πραγμα.Δεν καταλαβαινω τι παρερμηνευσες..


Δεν παρερμήνευσα τίποτα. Ίσα-ίσα που σε ρωτάω κάτι εδώ και δυο σελίδες και δεν μου έχεις απαντήσει ακόμη.

Επισης δεν ειπα πουθενα οτι ο ανθρωπος ειναι αρρωστος.Ειπα οτι θα ηταν το ιδανικο να καναμε κατι για τα προβληματα μας την ωρα της εκινησης τους(το συντομοτερο απ τη στιγμη που θα τα αντιληφθουμε τελος παντων) ωστε να μην καταληξουν να γινουν αρρωστα/παθολογικα.

Δε διαφωνώ, αλλά αυτό είναι κάτι που θα αποφασίσει ο ίδιος και όχι οι άλλοι γι αυτόν.

..................................................

[Angela_Lar]

Ευχαριστώ όλους σας για την κατάθεση των εμπειριών σας και για τις συμβουλές σας.Η αλήθεια είναι πως ίσως και να τρομοκρατούμαι λίγο γιατί δεν έχω βρεθεί ποτέ στην κατάσταση του άντρα μου.Αν δεν το βιώσεις κάτι μόνος σου είναι αδύνατον να το κατανοήσεις πλήρως.Κι έχουμε και την τάση εμείς οι γυναίκες μερικές φορές από την πολλή αγάπη και προστασία να γινόμαστε φορτικές άθελά μας.Είναι ο τρόπος μας όμως να πούμε "νοιάζομαι για σένα" και μακάρι να παίρναμε και κάποιες απόψεις πάνω στο θέμα και από κυρίους.
Όταν γνωρίζεις κάποιον πολύ πολύ καιρό και είσαι πολύ δεμένος μαζί του,μπορείς να καταλάβεις από τις ενδείξεις αλλά και από διαίσθηση πολλές φορές εμείς οι γυναίκες πως κάτι δεν πάει καλά.Τον είδα μέσα σ'αυτόν τον χρόνο να περνάει διάφορες φάσεις,να πηγαίνει να καλυτερεύσει και να κατρακυλάει πάλι.Προσπαθώ να είμαι δίπλα του όσο μπορώ για να του σταθώ να το περάσει αλλά μερικές φορές με τον τρόπο του με κάνει πέρα,θέλει να το περάσει αυτό μόνος του κι έχει κάθε δικαίωμα να το πράξει.
Επειδή δεν θέλω να χαλάσω την σχέση μου κάνοντάς τον να νοιώθει οτι τον πιέζω ή οτι προσπαθώ να τον βγάλω "τρελό"στέλνοντάς τον σε ψυχολόγο θα κάνω αυτό που έγραψε μία από τις κυρίες.
Θα επισκεφτώ εγώ έναν γιατρό δίχως να το μάθει και θα του ζητήσω να καθοδηγήσει εμένα ως προς το τί πρέπει να κάνω για να τον βοηθήσω,ίσως και να μην πρέπει να τον βοηθήσω...?Τουλάχιστον εκείνος θα μου πεί τί να προσέξω,τί πράγματα θα παρατηρήσω που θα πρέπει τυχόν να με κάνουν να ανησυχήσω και τότε μόνο να επέμβω
Πραγματικά πολύ δύσκολο να προβλέψεις πώς ένας άνθρωπος θα αντιδράσει στην απώλεια και στον πόνο,ακόμη κι αν πιστεύεις πως τον ξέρεις σαν την παλάμη του χεριού σου.Συμβαίνουν τελικά και στις καλύτερες οικογένειες...Πολύ λεπτά ζητήματα και χρειάζονται πολύ λεπτό χειρισμό

[Θεοφανία]

Ευχαριστώ όλους σας για την κατάθεση των εμπειριών σας και για τις συμβουλές σας.Η αλήθεια είναι πως ίσως και να τρομοκρατούμαι λίγο γιατί δεν έχω βρεθεί ποτέ στην κατάσταση του άντρα μου.Αν δεν το βιώσεις κάτι μόνος σου είναι αδύνατον να το κατανοήσεις πλήρως.Κι έχουμε και την τάση εμείς οι γυναίκες μερικές φορές από την πολλή αγάπη και προστασία να γινόμαστε φορτικές άθελά μας.Είναι ο τρόπος μας όμως να πούμε "νοιάζομαι για σένα" και μακάρι να παίρναμε και κάποιες απόψεις πάνω στο θέμα και από κυρίους.
Όταν γνωρίζεις κάποιον πολύ πολύ καιρό και είσαι πολύ δεμένος μαζί του,μπορείς να καταλάβεις από τις ενδείξεις αλλά και από διαίσθηση πολλές φορές εμείς οι γυναίκες πως κάτι δεν πάει καλά.Τον είδα μέσα σ'αυτόν τον χρόνο να περνάει διάφορες φάσεις,να πηγαίνει να καλυτερεύσει και να κατρακυλάει πάλι.Προσπαθώ να είμαι δίπλα του όσο μπορώ για να του σταθώ να το περάσει αλλά μερικές φορές με τον τρόπο του με κάνει πέρα,θέλει να το περάσει αυτό μόνος του κι έχει κάθε δικαίωμα να το πράξει.
Επειδή δεν θέλω να χαλάσω την σχέση μου κάνοντάς τον να νοιώθει οτι τον πιέζω ή οτι προσπαθώ να τον βγάλω "τρελό"στέλνοντάς τον σε ψυχολόγο θα κάνω αυτό που έγραψε μία από τις κυρίες.
Θα επισκεφτώ εγώ έναν γιατρό δίχως να το μάθει και θα του ζητήσω να καθοδηγήσει εμένα ως προς το τί πρέπει να κάνω για να τον βοηθήσω,ίσως και να μην πρέπει να τον βοηθήσω...?Τουλάχιστον εκείνος θα μου πεί τί να προσέξω,τί πράγματα θα παρατηρήσω που θα πρέπει τυχόν να με κάνουν να ανησυχήσω και τότε μόνο να επέμβω
Πραγματικά πολύ δύσκολο να προβλέψεις πώς ένας άνθρωπος θα αντιδράσει στην απώλεια και στον πόνο,ακόμη κι αν πιστεύεις πως τον ξέρεις σαν την παλάμη του χεριού σου.Συμβαίνουν τελικά και στις καλύτερες οικογένειες...Πολύ λεπτά ζητήματα και χρειάζονται πολύ λεπτό χειρισμό

είναι πολύ σοφή η απόφαση σου.
Πήγαινε χωρίς φυσικά να μάθει ο ίδιος τίποτα.
Έχει αρκετά στο κεφάλι του για να αντέξει πως είναι και προβληματικός επειδή πενθεί τη μητέρα του.
Εύχομαι να πάνε όλα καλά...