Eρώτηση σχετικά με κάποια απώλεια που είχε ο σύζυγός μου...

[niah]

και σε ξαναρωταω Θεοφανια πως εισαι σιγουρη οτι και σε σενα δεν εγινε παθολογικο?Το χεις ψαξει?Επηρεαζει αυτο εκτος απ τη δικη σου ζωη και των γυρω σου?
Ανεφερα σε τοσα πολλα ποστ οτι δεν αναφερομαι στην θλιψη της απωλειας αλλα στην τεραστια ενταση που περιγραφεται στο αρχικο ποστ....ποσες ακομα φορες να το πω?
Ολα αυτα τα συναισθηματα ναι,κρατανε χρονια,το πιθανοτερο για παντα,αλλα αυτη η ενταση που εχει στη ζωη και τη λειτουργικοτητα σου ελλατωνεται,αναγκαστικα,γι α να μπορεσεις να προχωρησεις.Αλλιως πρεπει να ψαξεις τον τροπο για να μπεις στη διαδικασια να απαλλαχτεις απο αυτην,γιατι μπορει να σε οδηγησει καπου χειροτερα.
Δεν μιλαμε για συγκεκριμενα χρονικα διαστηματα(δλδ σε ενα μηνα θα νιωθει αυτο,σε 2 μηνες εκεινο,σε 8 θα ειναι σ αυτη τη φαση)συζηταμε οτι εχει περασει ενας χρονος και ο ανθρωπος αδυνατει να εχει την αισθηση καποιων βασικων ευθυνων του.Πως μπορει να το αφησει ετσι?

[crazy_diamond]

Εαν δεν προκειται περι διακρισεων κρειζι τοτε αναφερουμε και τις δυο πλευρες και βλεπουμε τη συνολικη οπτικη του θεματος και δεν (κατα)κρινουμε μοναχα την μια πλευρα.Ετσι ναι,θα θεωρουσα οτι δεν προκειται για διακριση αλλα αντικειμενικη τοποθετηση.

niah, δεν κατακρίνω.. διαφωνώ, το εκφράζω, εξηγώ γιατί τοποθετούμαι έτσι
και επαναλαμβάνω ότι έχουμε πάντα την επιλογή να αντιμετωπίσουμε κάποιον διαφορετικά από τον δικό του τρόπο.
Αν είσαι σίγουρη για εσένα, τον τρόπο σου και τις απαντήσεις σου, τότε δεν υπάρχει λόγος να θεωρείς ότι σε αδικώ, ή ότι υποστηρίζω το αντίθετο στρατόπεδο χωρίς να είμαι αντικειμενική.. Μπορείς απλά να διαβάσεις όσα σου γράφω ως τη δική μου οπτική, διαφορετική βέβαια, και να μη σε θίξουν, πόσο μάλλον να τα δεχτείς.

Πριν λίγο καιρό είχες τοποθετηθεί κάπως απόλυτα και στο θέμα της αυτοκτονίας. Με βάση το δικό σου βιώμα μίλησες, ωστόσο, καθολικά. Και πάλι σου είχα απαντήσει τονίζοντας ότι το θέμα είναι πολυδιάστατο και χωράνε πολλές προσεγγίσεις.

Πάντως, αν είμαι σε κάποιο στρατόπεδο αυτό είναι σίγουρα του διαλόγου.

[carrot]

Πάντως, αν είμαι σε κάποιο στρατόπεδο αυτό είναι σίγουρα του διαλόγου.

Σε ενέπνευσε το τραγούδι που πόσταρα για το μήνυμα σου αυτό?

[niah]

niah, δεν κατακρίνω.. διαφωνώ, το εκφράζω, εξηγώ γιατί τοποθετούμαι έτσι
και επαναλαμβάνω ότι έχουμε πάντα την επιλογή να αντιμετωπίσουμε κάποιον διαφορετικά από τον δικό του τρόπο.
Αν είσαι σίγουρη για εσένα, τον τρόπο σου και τις απαντήσεις σου, τότε δεν υπάρχει λόγος να θεωρείς ότι σε αδικώ, ή ότι υποστηρίζω το αντίθετο στρατόπεδο χωρίς να είμαι αντικειμενική.. Μπορείς απλά να διαβάσεις όσα σου γράφω ως τη δική μου οπτική, διαφορετική βέβαια, και να μη σε θίξουν, πόσο μάλλον να τα δεχτείς.


Πριν λίγο καιρό είχες τοποθετηθεί κάπως απόλυτα και στο θέμα της αυτοκτονίας. Με βάση το δικό σου βιώμα μίλησες, ωστόσο, καθολικά. Και πάλι σου είχα απαντήσει τονίζοντας ότι το θέμα είναι πολυδιάστατο και χωράνε πολλές προσεγγίσεις.

Πάντως, αν είμαι σε κάποιο στρατόπεδο αυτό είναι σίγουρα του διαλόγου.

Οκ αν τα βλεπεις ετσι καλως.Ειναι η δικη σου οπτικη οπως το λες.Το να μη βλεπεις ομως ψειγματα πειραγματος,αμφισβητησης και ειρωνιας στα ποστ της αλλης πλευρας εμενα μου φαινεται μεροληψια.Κι αυτο ειναι η δικη μου οπτικη.Πολυ πιο ευκολα δεχομαι μια παρατηρηση που ειναι απολυτα αντικειμενικη.Οπως εγινε και στο θεμα περι αυτοκτονιας.
Στο συγγεκριμενο θεμα λοιπον, το ειχα καταλαβει και το εξεφρασα στο ιδιο θεμα,ζητώντας απ τους υπολοιπους να εκφρασουν τα δικα τους κινητρα καθως το πρωτο εξεφραζε τα δικα μου..Δεν φταιω αν ο καθενας κραταει αυτα που του κανουν προκειμενου να επιχειρηματολογήσει.Και πραγματικα δεν μπορω να καταλαβω το γιατι συμβαινει αυτο τωρα.Δεν νομιζω να ημουν πολυ επιθετικη ή τόσο απολυτη σε καποιο θεμα εδω μεσα.Σχεδον παντα χρησιμοποιω εκφρασεις του στυλ "μαλλον","πιθανον","κατα τη γνωμη μου,"ισως",πιστευω" ακριβως γι αυτον τον λογο.Και το αναφερω γιατι προσπαθω να ειμαι προσεκτικη σε αυτο το θεμα.
Οσο για εκφρασεις του στυλ"οποιος αντιδρα σημαινει οτι εχει αδικο" ποτε δεν με εβρισκαν συμφωνη. Οπως και τωρα

Και τωρα πραγματικα καληνυχτω γιατι οντως ξεφυγαμε,
Αγγελα ευχομαι το συντομοτερο δυνατων να αρχισουν να φτιαχνουν τα πραγματα.
Κατι που βοηθησε εμενα είναι οτι σιγουρα δεν θα εκανε ικανοποιημενο ή χαρουμενο τον πατερα μου να βρισκομαι σε αυτην την κατασταση.Αντιθετως θα ηταν περηφανος αν επαιρνα τη ζωη στα χερια μου,αν "εβλεπε" αλλα πραγματα απο μενα.Γιατι πιστευω οτι καπου υπαρχουν οταν φευγουν.Ισως φαινεται παιδικο,ίσως ηλιθιο,ισως ομως να βοηθησει λιγο και τον ανθρωπο σου.
Επίσης προσπαθησε να τον κανεις να καταλαβει το ποσο σημαντικός ειναι για εσενα και για τα παιδια σας.Κι επειδη μαλλον αυτο θα το κανεις ήδη υπενθυμιζε του το.

[Lou!]

παντως εγω ετσι οπως διαβασα τη συμπεριφορα του συζυγου, τα συμπτωματα του συγκεκριμενου πενθους καλλιστα θα μπορουσαν να ταιριαζουν κ στην καταθλιψη. αλλωστε εχω την εντυπωση (αλλα δεν ειμαι κ σιγουρη, διοτι δεν εχω προσωπικη εμπειρια απο πενθος, παρα μονο απο καταθλιψη), οτι πολλα πενθη μοιαζουν με καταθλιψη, αλλα ο λογος που το πενθος μπαινει σε ξεχωριστη κατηγορια απο την καταθλιψη ειναι γιατι το πενθος ειναι η ανθρωπινη αντιδραση στην απωλεια του θανατου, κ ειναι πολυ συνηθισμενο κ φυσιολογικο οι πιο πολλοι ανθρωποι που χανουν καποιον αγαπημενο τους ανθρωπο να βιωνουν εντονα ασχημα συναισθηματα. ενω στην καταθλιψη παλι βιωνεις εντονα ασχημα συναισθηματα, αλλα ο λογος που τα βιωνεις μπορει να ειναι κ πολυ κουλος, πχ εγω πρωτοεπαθα καταθλιψη απο υπερβολικη τελειομανια σε ολους τους τομεις της ζωης μου, δεν μπορουσα να αντεξω να παρω 5 στο διαγωνισμα κ επαθα καταθλιψη. η δεν μπορουσα να αντεξω οτι παχυνα 2 κιλα. ε, αυτο ειναι πιο "παθολογικη" νοοτροπια, ποσοι θα παθαιναν καταθλιψη επειδη πηραν 5 στο διαγωνισμα? ενω το να παθαινεις καταθλιψη επειδη χανεις δικο σου αγαπημενο θεωρειται, κ πολυ σωστα, νορμαλ αιτιολογια/νοοτροπια. αυτο ομως δεν αναιρει το γεγονος οτι τα συμπτωματα του πενθους μπορει να ειναι πολυ οδυνηρα κ μπορει κ να μοιαζουν πολυ με της καταθλιψης. αλλο ο λογος που νιωθουμε στενοχωρια κ αλλο η στενοχωρια καθεαυτη.

οποτε στην περιπτωση που ο συγκεκριμενος ανθρωπος βιωνει πενθος με παρα πολυ εντονα συμπτωματα, τι σημασια εχει αν θα το ονομασουμε "πενθος" η "καταθλιψη"?

αν γινεται πολυ δυσλειτουργικος στην καθημερινη του ζωη κ αμελει κ την υγεια του, ειναι προβλημα.

συμφωνω κ εγω με την αποψη να συμβουλευτεις αγγελα εναν ειδικο εσυ κ να ακολουθησεις αυτα που θα σου πει. αν ο συντροφος σου θα ηθελε να δει καποιον ειδικο, μαλλον θα τον βοηθουσε αρκετα. ισως να ειναι καπως δυσκολο γι αυτον να το περασει ολο αυτο τελειως μονος.

[Θεοφανία]

και σε ξαναρωταω Θεοφανια πως εισαι σιγουρη οτι και σε σενα δεν εγινε παθολογικο?

Είμαι σίγουρη γιατί έδωσα χρόνο στον εαυτό μου να το βιώσει χωρίς να πιέζομαι ντε και καλά να το ξεπεράσω. Σκάλωσα λίγο στην άρνηση, αλλά τον βρήκα το δρόμο μου.

Το χεις ψαξει?

Τι να έχω ψάξει?

Επηρεαζει αυτο εκτος απ τη δικη σου ζωη και των γυρω σου?

Την επηρέασε όσο ήθελαν να την επηρεάσει και όσο άντεχε ο καθένας.

Ανεφερα σε τοσα πολλα ποστ οτι δεν αναφερομαι στην θλιψη της απωλειας αλλα στην τεραστια ενταση που περιγραφεται στο αρχικο ποστ....ποσες ακομα φορες να το πω?

Όχι, μίλησες για πένθος. Αν είχες πει από την αρχή πως μιλάς για στάδιο, τότε δεν θα κάναμε αυτή την κουβέντα. Άσε που δεν κολλάει καν με το θέμα της άντζελας, καθώς ο άντρας της δεν περνάει θρήνο, αλλά απαξιώνει την ίδια του τη ζωή.

Ολα αυτα τα συναισθηματα ναι,κρατανε χρονια,το πιθανοτερο για παντα,αλλα αυτη η ενταση που εχει στη ζωη και τη λειτουργικοτητα σου ελλατωνεται,αναγκαστικα,γι α να μπορεσεις να προχωρησεις.Αλλιως πρεπει να ψαξεις τον τροπο για να μπεις στη διαδικασια να απαλλαχτεις απο αυτην,γιατι μπορει να σε οδηγησει καπου χειροτερα.

Γι αυτό επιμένω πως δεν έχεις περάσει πένθος. Όλη αυτή η διαδικασία έχει στάδια μέχρι να ολοκληρωθεί. Όταν περάσεις και το τελευταίο, μπορείς να προχωρήσεις με καθαρό βήμα, αλλιώς συνεχώς υπολειτουργείς.

Δεν μιλαμε για συγκεκριμενα χρονικα διαστηματα(δλδ σε ενα μηνα θα νιωθει αυτο,σε 2 μηνες εκεινο,σε 8 θα ειναι σ αυτη τη φαση)συζηταμε οτι εχει περασει ενας χρονος και ο ανθρωπος αδυνατει να εχει την αισθηση καποιων βασικων ευθυνων του.Πως μπορει να το αφησει ετσι?

Εγώ πάλι το θεωρώ "φυσιολογικό" να μην ξέρει ακόμη τι του γίνεται και να κάνει ή να μη κάνει αυτά που μας περιγράφει η αντζελα.
Εδώ μπαίνει και το θέμα του κατά πόσο ήταν σημαντικός ο άνθρωπος που χάσαμε. Προφανώς για εκείνον και για μένα ήταν, γιατί τον πρώτο χρόνο δεν έχεις συνειδητοποιήσει ακόμη τι έγινε.

..........................................

[Θεοφανία]

παντως εγω ετσι οπως διαβασα τη συμπεριφορα του συζυγου, τα συμπτωματα του συγκεκριμενου πενθους καλλιστα θα μπορουσαν να ταιριαζουν κ στην καταθλιψη. αλλωστε εχω την εντυπωση (αλλα δεν ειμαι κ σιγουρη, διοτι δεν εχω προσωπικη εμπειρια απο πενθος, παρα μονο απο καταθλιψη), οτι πολλα πενθη μοιαζουν με καταθλιψη, αλλα ο λογος που το πενθος μπαινει σε ξεχωριστη κατηγορια απο την καταθλιψη ειναι γιατι το πενθος ειναι η ανθρωπινη αντιδραση στην απωλεια του θανατου, κ ειναι πολυ συνηθισμενο κ φυσιολογικο οι πιο πολλοι ανθρωποι που χανουν καποιον αγαπημενο τους ανθρωπο να βιωνουν εντονα ασχημα συναισθηματα. ενω στην καταθλιψη παλι βιωνεις εντονα ασχημα συναισθηματα, αλλα ο λογος που τα βιωνεις μπορει να ειναι κ πολυ κουλος

Δεν ξέρω αν η κατάθλιψη του πένθους είναι η ίδια με την παθολογική κατάθλιψη, αλλά τουλάχιστον στην πρώτη περίπτωση είναι αδύνατο να την αποφύγεις. Το ευτυχές είναι πως όταν κάνει τον κύκλο του, επανέρχεσαι.

[niah]

Θεοφανια θα ηθελα να εκφραστω αλλιως αλλα δεν θα το κανω.Εχε οτι αποψη θες,απαξιωνε τον πονο μου λεγε οτι το να κοιμαται καποιος ή να ειναι σε ενα υπολογιστη μονιμως και να αδυνατει να ανταπεξελθει σε βασιικα πραγματα μετα απο ενα χρονο ειναι φυσιολογικο,και ολα ειναι καλα.
Ας αποφασισει η Αγγελα τι απο ολα οσα ειπωθηκαν της χρησιμευει και ας δρασει αναλογα.Μακαρι ολα να πανε καλα.
Κανε μου τη χαρη ομως να σβησεις τη συγκεκριμενη παραθεση που αναφερω τι συνεβει με εμενα γτ δεν θελω να υπαρχει σ αυτο το θεμα,κι επιπλεον εσυ να εξακολουθεις να μην θες να καταλαβαινεις τι λεω.Θα χεις τους λογους σου.
Εξηγησα αναλυτικοτατα σε αρκετα ποστ τι εννοουσα μιλωντας αρχικα για πενθος.Γιατι λοιπον εφοσον εξηγησα δεν σταματησε αυτη η κουβεντα?Τζαμπα ο χρονος και η ταραχη οπως φαινεται.
Και οχι δεν ειναι απαραιτητο οτι καποιος που πενθει θα παθει καταθλιψη.Ευτυχως που ημουν εγω η απολυτη του διαλογου..
Ας το αφησουν λοιπον ολοι να κανει τον κυκλο του 5-6 χρονια -γτ ειναι νορμαλ αυτη η ενταση-,και μολις κανει τον κυκλο του και συνελθει ο καθενας βλεπει τι εκανε ή προκαλεσε στο διαστημα αυτο.Μπορει μετα να πεσει σε καταθλιψη εξαιτιας ολων αυτων που αμελησε στο διαστημα εκεινο(των πολλων χρονων),αλλα αυτο δεν εχει καμια σημασια.Το πενθος θα εχει κανει τον κυκλο του..

[λιλιουμ]

Καταρχην απο οτι μας λες, η συμπεριφορα του αντρα σου ειναι αυτοκαταστροφικη, σαν να θελει να πεθανει, και να μην τον νοιαζει πια τιποτα που να εχει σχεση με τη ζωη, η υγεια του, τα παιδια του κτλ. Το ζαχαρο ειναι πολυ υπουλη ασθενεια, και αν την εχει αφησει ανεξελεγκτη τοσο καιρο, τρωει γλυκα, και εχει παρει εικοσι κιλα, μπορει παρα πουλ συντομα να αντιμετωπισει σοβαρο προβηλμα με καρδια, συκωτι, θυροειδη, οτιδηποτε. Πρεπει να τον πας ΤΑΧΙΣΤΑ σε ψυχιατρο και ψυχοθεραπευτη, ειμαι σιγουρη πως θα χρειαστει αγωγη σε συνδυασμο με ψυχοθεραπεια. Μην το αφηνεις αλλο! Κινδυνευει η υγεια του και ενδεχομενως η ζωη του! Δεν ειναι μια απλη περιπτωση πενθους!!!!!

[niah]

Ενταξει μην πηγαινουμε και στο αλλο ακρο.Δεν νομιζω οτι χρειαζεται να τρομοκρατηθει κιολας,ουτε να τον παει με το ζορι στον γιατρο.Ισως η ιδια χρειαζεται συμβουλες για τον πως θα τον προσεγγισει,τι συμπεριφορα θα μπορουσε να ειναι βοηθητική,ωστε να τον κανει να αρχισει να της ανοιγεται τουλαχιστον και να εκφραζει τα συναισθματα που τωρα ειναι μαζεμενα μεσα του.
Ο διαβητης επισης μπορει να τον επιβαρυνει και ψυχολογικα.Κι αυτος ειναι ενας επιπλεον λογος για να το προσεξει.Αν δεν το ελεγχει ο ιδιος κανε του εσυ τα τεστ..Δεν στο λεω για να τρομοκρατηθεις αλλα για να εχεις υποψην σου οτι μπορει και αυτος να ειναι ενας παραγοντας

[λιλιουμ]

νια, η μανα μου εχει διαβητη, και ξερω πολυ καλα τι εξετασεις πρεπει να κανει καθε χρονο για να δει μηπως ο διαβητης της εχει περιαξει καποιο ζωτικο οργανο, και πως πρεπει να διατηρειται παντα σε καποια επιπεδα! Εγω την κατασταση την κρινω σοβαρη!

[niah]

Μα δεν σου ειπα οτι εχεις αδικο για τον διαβητη.Γνωριζω κι εγω οτι ειναι πολυ σοβαρη παθηση.Εννοειται πως χρειαζεται συστηματικες εξετασεις για να ελεγχονται τα ποσοστα του.Και οπωςδηποτε παιζει μεγαλη σημασια κ στο ψυχολογικο κομματι.
Διαφωνησα στο σημειο που λες για τον ψυχιατρο, κι οτι σιγουρα θα χρειαστει αγωγη κλπ.σ αυτο το σημειο ηταν η διαφωνια μου.Καταρχην δεν μπορει να το κανει αυτο,να τον παρει κ να τον παει με το ζορι.Επειτα μπορει κ να μην χρειαζεται καν αυτη η ειδικότητα.
Κατα τ αλλα συμφωνω.Ο διαβητης πρεπει να ελεγχεται

[λιλιουμ]

Αμα δεν μπορει να βγει αλλιως απο την αβυσσο που απο ο,τι φαινεται τον ρουφαει, θα χρειαστουν δραστικα μετρα.. Και ο χρονος δεν ειναι συμμαχος σε αυτη την περιπτωση, δε μπορεις να λες αστο κανα χρονο ακομα να δουμε τι θα γινει!

[niah]

Συμφωνω οτι δεν μπορεις να μεινεις απαθης κ ειδικα δε για τοσον καιρο.
Είναι καπως ακραιο ομως να τον παρει κ να τον παει στον ψυχιατρο.(ασε που δεν γινεται αυτο)Μπορει αρχικα να προσπαθησει να τον προσεγγισει με αλλους,πιο ηπιους τροπους.Ωστοσω εννοειται οτι θα πρεπει η ιδια αν δεν το κανει αυτος να ελεγχει τα επιπεδα του ζαχαρου του.
Θα τον βρει τον δρομο πιστευω.

[Angela_Lar]

Φυσικά και δεν θα το αφήσω έτσι το θέμα γιατί κι εγώ σαν γιατρός γνωρίζω όλες τις επιπτώσεις και τον έχω γλυτώσει ήδη από πολλά κακά με την πίεση που του ασκώ κατα περιόδους.Και φυσικά παρακολουθώ εγώ προσωπικά στενά την υγεία του.Το κακό είναι οτι σε τέτοιες περιπτώσεις όπου διαβήτης και πένθος εμπλέκονται τα συμπτώματα ή οι ενδείξεις δεν μπορούν να είναι σαφή του ενός ή του άλλου παράγοντα,γι'αυτό και πιστεύω πως η κατάσταση είναι λίγο περιπλεγμένη,δεν μπορώ να ξεχωρίσω το σωματικό από το ψυχολογικό ή μπορεί τα ψυχοσωματικά να συνυπάρχουν.
Ήδη ήρθα σε επικοινωνία με μία φίλη ψυχολόγο που βρήκα σε ένα άλλο σάιτ(διαφορετικού περιεχομένου)και συμφώνησε κι εκείνη μαζί μου στα παραπάνω που έγραψα.Μου είπε επίσης πως μέχρι και 2 χρόνια ένας γιατρός θεωρεί οτι είναι "φυσιολογικό".Και οτι τα στάδια του πένθους είναι τα εξής:
•Άρνηση: λειτουργεί σαν ένας μηχανισμός άμυνας που προστατεύει το άτομο προσωρινά από το να συνειδητοποιήσει το μέγεθος και τις συνέπειες της απώλειας
•Θυμός: απέναντι σε όλους, το άτομο που χάθηκε, τη ζωή, την αδικία, την τύχη, τον Θεό, τον κόσμο
•Διαπραγμάτευση: ενοχικές σκέψεις και σενάρια που περιλαμβάνουν όλα όσα θα μπορούσαν ή θα έπρεπε να έχουν κάνει για να σώσουν το άτομο που χάθηκε
•Θλίψη: όσο πιο κοντά στη συνειδητοποίηση της απώλειας βρίσκεται το άτομο, τόσο πιο έντονη η μελαγχολία και η πτώση τις διάθεσης
•Αποδοχή: σταδιακά τα συμπτώματα, οι σκέψεις και τα συναισθήματα καταλαγιάζουν και αντικαθίστανται από την αποδοχή της απώλειας και την προσαρμογή στα καινούρια δεδομένα
Με όλα όσα της ανέφερα μου τόνισε οτι μάλλον βρίσκεται κοντά πλέον στο τελευταίο στάδιο και να μην ανησυχώ.Να τον παρακολουθώ στενά κι αν δώ πώς σε διάστημα λίγων μηνών ακόμα όλα αυτά δεν καταλαγιάζουν τότε να ξαναεπικοινωνήσω να καταστρώσουμε νέα στρατηγική.
Τα ανέφερα όλα αυτά με σκοπό να βοηθήσω και τον καθένα από εσάς που μπορεί να περνάει τον δικό του Γολγοθά ο ίδιος ή κάποιος δικός του.