Eρώτηση σχετικά με κάποια απώλεια που είχε ο σύζυγός μου...
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 6 123 ... LastLast
Results 1 to 15 of 79
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Jul 2011
    Posts
    5

    Eρώτηση σχετικά με κάποια απώλεια που είχε ο σύζυγός μου...

    Θα ήθελα να θέσω 2-3 ερωτήματα σχετικά με την συμπεριφορά του συζύγου μου τον τελευταίο χρόνο έπειτα από την απώλεια της μητέρας του.Θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα αν κάποιος μπορούσε να μου δώσει κάποια επαγγελματική συμβουλή ώστε να θέσω ένα τέλος στην ανησυχία μου.
    Να πώ συνοπτικά οτι οι γονείς του συζύγου μου χώρισαν με άσχημο τρόπο όταν εκείνος ήταν 7 ετών και πέρασε δύσκολες καταστάσεις και δύσκολη παιδική ηλικία.Μεγάλωσε με την μητέρα του και την μηλαδερφή του(η κόρη από τον πρώτο γάμο της πεθεράς μου) έως και τα 25 του που παντευτήκαμε.Η μητέρα του απεβίωσε ύστερα από μια δύσκολη επέμβαση πριν ένα χρόνο, 57 ετών,με την αδερφή του ο άντρας μου τον τελευταίο χρόνο έχουν μαλώσει και δεν πολυμιλάνε,ο πατέρας του ζεί σε άλλη πόλη και μας επισκέπτεται μόνο 1-2 φορές το μήνα.
    Ο άντρας μου είχε τρομερή αδυναμία στην πεθερά μου όπως καταλαβαίνετε γιατί μεγάλωσαν μαζί και γενικά ο πεθερός μου σε όλη την παιδική του ηλικία ήταν απών και κατά τον γάμο και κατα το διαζύγιο.
    Τον τελευταίο χρόνο ανησυχώ πάρα πολύ για τον άντρα μου γιατί βλέπω οτι "έχει πάρει τον κατήφορο".
    Παρατήρηση 1η: Είναι διαβητικός από 25 ετών και τον τελευταίο χρόνο δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την υγεία του,με πολλή πίεση από την πλευρά μου τον έστειλα σε ενδοκρινολόγο καθώς αρνούνταν να μετρηθεί και όταν μετρούσε το σάκχαρό του τελικώς είχε κοντά στο 500!!Ξεκίνησε ινσουλίνη αλλά τώρα το έχει γυρίσει στο φαγητό,έχει πάρει 20 κιλά σε 3 μήνες,τρώει οτιδήποτε απαγορεύεται να τρώει και ιδιαίτερα γλυκά,νοιώθω σαν να θέλει να κάνει κακό στον εαυτό του και προσπαθώ χωρίς φασαρίες να του υπενθυμίσω οτι έχουμε 2 μωρά παιδάκια που τον έχουν ανάγκη.
    Παρατήρηση 2η: Τον τελευταίο χρόνο αισθάνομαι πώς είναι κάπως ευέξαπτος με τα παιδιά μας,συχνά αδιαφορεί κιόλας να ασχοληθεί μαζί τους ή αποφεύγει να περάσει χρόνο στο σπίτι μαζί τους,με αποτέλεσμα να μου κάνει διάφορες σκηνές όταν αναγκάζομαι να λείψω από το σπίτι είτε για δουλειές είτε για έναν καφέ πχ.στο σπίτι των γονιών μου.Με αποτέλεσμα να αισθάνομαι εγκλωβισμένη στο σπίτι και να στερούμε οποιαδήποτε μικρή καθημερινή χαρά και ποιοτικό χρόνο για τον ευατό μου.Αυτή η αδιαφορία να σημειώσω επίσης πως είναι κι επικίνδυνη για τα παιδιά και δεν τολμάω να τα αφήσω μόνα μαζί του γιατί δεν είναι συγκεντρωμένος καθόλου.
    Ένα πρωί και φεύγοντας για εξωτερικές δουλειές τον ξύπνησα να προσέξει τον μεγαλύτερο γιό μας 4 ετών που μόλις είχε ξυπνήσει και επιστρέφοντας μετά από μισή ώρα βρήκα τον γιό μου να παίζει μόνος του στο μπαλκόνι και τον πατέρα του να κοιμάται στο δωμάτιο,θα μπορούσε να είχε πέσει από τον 3ο όροφο.Μέχρι και πριν μερικούς μήνες ήταν πάρα πάρα πολύ καλός σαν πατέρας,η αλλαγή είναι δραματική.
    Παρατήρηση 3η:Είναι γενικά απότομος και απέναντί μου,υπάρχουν πολλοί καβγάδες,ο τρόπος συμπεριφοράς του έχει αλλάξει δραματικά,μπορεί τη μια στιγμή να μου βάζει τις φωνές σαν να είμαι η κόρη του που την επιπλήττει και μετά από μία ώρα να κάνει σαν να μην συνέβη τπτ.Δεν βοηθάει επίσης καθόλου στις δουλειές του σπιτιού,μόνιμα κάθεται μπροστά από έναν Η/Υ,ενώ παλιότερα έκανε τα πάντα.Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να έχει πέσει πάνω μου πολύ βάρος καί με το σπίτι καί με τα παιδιά,αποφεύγω να βρώ δουλειά(είμαι κτηνίατρος)γιατί πιστεύω πως δεν θα μπορέσω να αντεπεξέλθω.
    Παρατήρηση 4η: Παρατήρηση οτι περνάει πάρα πολύ χρόνο στον Η/Υ "κατεβάζοντας" παιδικά που έβλεπε σε ηλικία 4-7(7 ήταν όταν χώρισαν οι γονείς του) και κάθεται και τα παρακολουθεί μετά μανίας.Νοιώθω πώς παλινδρομεί στην παιδική του ηλικία,προσπαθεί να ανακτίσει μνήμες από το σπίτι του,από το παρελθόν του,προσπαθεί να πιαστεί από κάτι!

    Συγχωρέστε με για την έκθεση αλλά έπρεπε να τα γράψω αναλυτικά για να καταλάβετε την κατάσταση.Δεν αντέχω ούτε αυτόν να βλέπω έτσι ούτε την συμπεριφορά του πιά,δεν είναι το άτομο που γνώρισα κι ερωτεύτηκα.Δουλειά σπίτι,σπίτι δουλειά,καμία διασκέδαση και πολύς εκνευρισμός.Από την μία ανησυχώ γι'αυτόν και σας ζητάω να με συμβουλέψετε τί να κάνω?Είναι περαστικό ή πρέπει να δεί επαγγελματία?Από την άλλη νοιώθω θλίψη και πόνο γιατί αισθάνομαι λές και δεν είμαστε πλέον σημαντικοί γι'αυτόν και ότι μόνο η συγχωρεμένη η πεθερά μου μετρούσε γι'αυτόν.Αυτές οι σκέψεις με πονάνε αφάνταστα,να βλέπω να μην αντλεί χαρά και δύναμη από εμάς που τον αγαπάμε απίστευτα.Είναι δυνατόν ο θάνατός της να είχε τέτοιες επιπτώσεις?Ο άντρας μου είναι 28 ετών και είμαστε παντρεμένοι 4 χρόνια+,ποτέ δεν έδειχνε προσκόλληση ως προς την μητέρα του.
    Βοηθήστε με παρακαλώ γιατί και η δική μου ψυχολογία δεν είναι καθόλου καλή έπειτα από όλα αυτά και στο τέλος θα χρειαστώ κι εγώ επαγγελματία

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    May 2011
    Location
    niahworld
    Posts
    731
    Καλησπερα.
    Καταλαβαινω την απογνωση σου ετσι οπως περιγραφεις τις καταστασεις.
    Προσπαθησε να δειξεις υπομονη κατανοηση και δυναμη τωρα που αυτη λειπει απ τον συζυγο σου.
    Εχεις προσπαθησει να του μιλησεις γλυκα για τον τροπο που εχουν γυρισει τα πραγματα και να αποφασισετε απο κοινου να κανετε κατι,εφοσον συνειδητοποιησει κι ο ιδιος οτι δεν γινεται να συνεχιζεται ετσι αυτο?
    Μηπως εκτος απ τον θανατο της μητερας του συνεβησαν κι αλλα ασχημα πραγματα αυτον τον χρονο που τον οδηγησαν σ αυτη την κατασταση?
    Αυτη η "απαθεια" πολυ πιθανον να ειναι αποτελεσμα καταθλιψης απο το πενθος του ή απο συνδιασμο ασχημων γεγονότων.Για αυτο μην κανεις το λαθος να συγκρινεις την αξια που εχετε εσεις γι αυτον κ την αξια που φαινεται να δειχνει στην μητερα του,αυτον τον καιρο.Δεν μπορεις να το συμπερανεις αυτο οταν ο αλλος υποφερει απο κατι ψυχικό.
    Γιατι αναφερεις κατα αυτον τον τροπο την τελευταια σου φραση?Εχεις την εντυπωση οτι οποιος απευθυνεται σε καποιον επαγγελματια σημαινει οτι ειναι κ τρελός? ή πρεπει να εχει φτασει στο αμην?Υποστηριξη ζητας και αντιμετωπιση αυτης της καταστασης που επικρατει τον τελευταιο χρονο.Δεν πηγαινουν μοναχα "τρελοι" στους επαγγελματιες.Αποκλειεις το ενδεχομενο να πατε μαζι σε πρωτη φαση τουλαχιστον?Να αρχισετε να ψαχνεται απο κοινού λυσεις? Να μην νιωσει κι αυτος ασχημα οτι "στελνεις τον αρρωστο στο γιατρο" ,αλλα να του δωσεις με αυτον τον τροπο να καταλαβει το ποσο τον νοιαζεσαι κ τον αγαπας,κ πως θελεις να βοηθησεις να αλλαξει αυτη η κατασταση που σας φθειρει.
    Εχεις κατσει να του εξιστορησεις ηρεμα την συμπεριφορα του τον τελευταιο χρονο και το που θα μπορουσε να εχει οδηγησει αυτη(τους κινδυνους για τα μωρα αλλα κ για υγεια του ιδιου)? Ισως δεν εχει καν συνειδηοποιησει οτι φερεται ετσι,μεσα στη μαυριλα του.Ισως χρειαζεται να τον "ξυπνησεις",χωρις βεβαια να τον φορτωσεις ενοχες,αλλα με πολλη κατανοηση.

  3. #3
    άντζελα καταρχήν καλώς ήρθες...

    Επειδή έχω περάσει απώλεια και δη μητέρας, έχω να σου πω, πως όλα αυτά που βλέπεις στον άντρα σου δεν είναι τίποτε άλλο εκτος από πένθος.
    Στον ένα χρόνο είναι πολύ νωπό ακόμη και αν βάλεις όλη την προιστορία με τη μητέρα του, (πατέρας σχεδόν απών/μεγάλη αδυναμία/αγόρι), έχεις δρόμο ακόμη μπροστά σου.
    Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι υπομονη και να δείχνεις κατανόηση. Αν τον πείσεις να πάει σε ψυχολόγο θα είναι ότι καλύτερο. (Το προσπάθησα εγώ με τον αδελφό μου, αλλά δεν τα κατάφερα).
    Δείξτου πως καταλαβαίνεις τον πόνο του, μίλα μαζί του για τη μητέρα του, πάρε μέρος σε αυτό που νιώθει.
    Άσε το χρόνο να δουλέψει και όλα θα πάνε καλα.

  4. #4
    Junior Member
    Join Date
    Jul 2011
    Posts
    5
    Καταρχήν καλώς σας βρήκα κι ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκριση.Η τελευταία φράση που έγραψα φυσικά και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να ακουστεί περίεργη.Εξάλλου εδώ και καιρό που τα παρατήρησα όλα αυτά εγώ πρώτη σκέφτηκα πως ίσως πρέπει να πάμε μαζί σε ειδικό.Και η δική μου η ψυχολογία έχει ταραχτεί πραγματικά με όλα αυτά και δεν ξέρω πια πώς να συμπεριφερθώ.Προσπαθώ με καλό τρόπο να τον πείσω να καταλάβει οτι κάτι "τρέχει" αλλά δεν θέλει ούτε να ακούσει για ψυχολόγο,το θεωρεί ταμπού όπως και ο περισσότερος κόσμος.
    Γι'αυτό ελπίζω να βρεθεί κάποιος γνώστης σε αυτό το φόρουμ ώστε να με καθοδηγήσει για το τί πρέπει να κάνω και για την σοβαρότητα της κατάστασης,γιατί τον αγαπάω πολύ και ανησυχώ πολύ γι'αυτόν αλλά και γενικά για την οικογένειά μας

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    May 2011
    Location
    niahworld
    Posts
    731
    Δεν στο ειπα επειδη προσεβαλλες καποιον,αλλα για να καταλαβεις οτι δεν χρειαζεται να πασχει ψυχολογικα καποιος ή να εχει φτασει στο αμην για να ζητησει την καθοδηγηση ενος ψυχολογου.Στο εξωτερικο απ οσο εχω ακουσει καθε οικογενεια εχει κ τον ψυχολογο ή τον συμβουλο της.
    Εδω (στο φορουμ)οι περισσοτεροι πασχουμε οι ιδιοι απο κατι ψυχολογικό αρα μιλαμε μεσα απ τις εμπειριες μας.Αν υπαρχουν ειδικοι ειναι ελαχιστοι.
    Μπορεις εφοσον ο αντρας σου αρνειται γι αυτο,κι αν δεν βρεις αλλον τροπο,να απευθυνθεις σε πρωτη φαση μονη σου καποιον ειδικο ωστε να σε καθοδηγησει στο τι πρεπει να κανεις κ πως θα ηταν καλο να τον προσεγγισεις.
    Υπαρχει συχνα αυτο το προβλημα με την αρνηση,γιατι πιστευουν οτι αν απευθυνθουν σε ψυχολογο θα σημαινει οτι ειναι τρελοι.Ισως πρεπει η ιδια να του το εξηγησεις αυτο το πραγμα κι οτι ενας ψυχολογος μπορει να συμβουλεψει ενα ζευγαρι που εχει προβληματα πρωτου αυτα το οδηγησουν σε κατι παθολογικο.
    Υπαρχουν και τηλεφωνικες γραμμες ψυχολογικης υποστηριξης που ισως μπορουν να σε βοηθησουν ή εστω να σου πουν που θα πρεπει να απευθυνθεις.Αν κανεις ενα σερτς στο γκουγκλ θα σου βγαλει ενα κατεβατο.Ριξε μια ματιά.
    Πιστευω οτι ειναι πολυ βασικο παντως να τον πλησιασεις με οσο περισσοτερη υπομονη μπορεις,ωστε να τον κανεις να αρχισει να σου μιλαει και να αρχισει να βγαζει ολα αυτα που συσσωρευονται μεσα του.

  6. #6
    Quote Originally Posted by Angela_Lar View Post
    Καταρχήν καλώς σας βρήκα κι ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκριση.Η τελευταία φράση που έγραψα φυσικά και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να ακουστεί περίεργη.Εξάλλου εδώ και καιρό που τα παρατήρησα όλα αυτά εγώ πρώτη σκέφτηκα πως ίσως πρέπει να πάμε μαζί σε ειδικό.Και η δική μου η ψυχολογία έχει ταραχτεί πραγματικά με όλα αυτά και δεν ξέρω πια πώς να συμπεριφερθώ.Προσπαθώ με καλό τρόπο να τον πείσω να καταλάβει οτι κάτι "τρέχει" αλλά δεν θέλει ούτε να ακούσει για ψυχολόγο,το θεωρεί ταμπού όπως και ο περισσότερος κόσμος.
    Γι'αυτό ελπίζω να βρεθεί κάποιος γνώστης σε αυτό το φόρουμ ώστε να με καθοδηγήσει για το τί πρέπει να κάνω και για την σοβαρότητα της κατάστασης,γιατί τον αγαπάω πολύ και ανησυχώ πολύ γι'αυτόν αλλά και γενικά για την οικογένειά μας
    αντζελα...μάλλον δεν διάβασες καλά αυτά που σου έγραψα.
    Είναι απόλυτα φυσιολογικό να είναι έτσι και κατά τη γνώμη μου, πάλι καλά το χειρίζεται με αυτά που γράφεις.
    Μη τον πιέζεις για τίποτα. Ασε τον να βιώσει το πένθος του. Δεν μπορείς, (οσο και να θες) να καταλάβεις πως νιώθει τώρα μέσα του.
    Δως του χρόνο και κατανόηση. Κάποτε θα στο αναγνωρίσει.
    Μη περιμένεις να πατήσει ένα κουμπί και να αλλάξει αυτό που νιώθει.
    Ακόμη και σε ψυχολόγο να πάει, θα χρειαστεί πολύ καιρό, (ίσως και χρόνια) για να "επιστρέψει".

  7. #7
    Quote Originally Posted by niah View Post
    Καλησπερα.
    Καταλαβαινω την απογνωση σου ετσι οπως περιγραφεις τις καταστασεις.
    Προσπαθησε να δειξεις υπομονη κατανοηση και δυναμη τωρα που αυτη λειπει απ τον συζυγο σου.
    Εχεις προσπαθησει να του μιλησεις γλυκα για τον τροπο που εχουν γυρισει τα πραγματα και να αποφασισετε απο κοινου να κανετε κατι,εφοσον συνειδητοποιησει κι ο ιδιος οτι δεν γινεται να συνεχιζεται ετσι αυτο?
    Μηπως εκτος απ τον θανατο της μητερας του συνεβησαν κι αλλα ασχημα πραγματα αυτον τον χρονο που τον οδηγησαν σ αυτη την κατασταση?
    Αυτη η "απαθεια" πολυ πιθανον να ειναι αποτελεσμα καταθλιψης απο το πενθος του ή απο συνδιασμο ασχημων γεγονότων.Για αυτο μην κανεις το λαθος να συγκρινεις την αξια που εχετε εσεις γι αυτον κ την αξια που φαινεται να δειχνει στην μητερα του,αυτον τον καιρο.Δεν μπορεις να το συμπερανεις αυτο οταν ο αλλος υποφερει απο κατι ψυχικό.
    Γιατι αναφερεις κατα αυτον τον τροπο την τελευταια σου φραση?Εχεις την εντυπωση οτι οποιος απευθυνεται σε καποιον επαγγελματια σημαινει οτι ειναι κ τρελός? ή πρεπει να εχει φτασει στο αμην?Υποστηριξη ζητας και αντιμετωπιση αυτης της καταστασης που επικρατει τον τελευταιο χρονο.Δεν πηγαινουν μοναχα "τρελοι" στους επαγγελματιες.Αποκλειεις το ενδεχομενο να πατε μαζι σε πρωτη φαση τουλαχιστον?Να αρχισετε να ψαχνεται απο κοινού λυσεις? Να μην νιωσει κι αυτος ασχημα οτι "στελνεις τον αρρωστο στο γιατρο" ,αλλα να του δωσεις με αυτον τον τροπο να καταλαβει το ποσο τον νοιαζεσαι κ τον αγαπας,κ πως θελεις να βοηθησεις να αλλαξει αυτη η κατασταση που σας φθειρει.
    Εχεις κατσει να του εξιστορησεις ηρεμα την συμπεριφορα του τον τελευταιο χρονο και το που θα μπορουσε να εχει οδηγησει αυτη(τους κινδυνους για τα μωρα αλλα κ για υγεια του ιδιου)? Ισως δεν εχει καν συνειδηοποιησει οτι φερεται ετσι,μεσα στη μαυριλα του.Ισως χρειαζεται να τον "ξυπνησεις",χωρις βεβαια να τον φορτωσεις ενοχες,αλλα με πολλη κατανοηση.
    νι...ο άνθρωπος δεν έχει ψυχολογικό πρόβλημα, πένθος περνάει.
    Μακάρι να πειστεί να πάει σε ψυχολόγο, αλλά και να πάει δεν πρόκειται να τον κάνει να μη περνάει την απώλεια.
    Ίσα-ίσα που μπορεί να είναι ακόμη πιο οδυνηρό το "σκάψιμο" με έναν ειδικό.

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    May 2011
    Location
    niahworld
    Posts
    731
    Θεοφανια αυτο ακριβως εξηγω.Δεν χρειαζεται καποιος να αφησει μια κατασταση να γινει παθολογική για να ζητησει βοηθεια η συμβουλη ειδικου.Πολλα πραγματα αν τα προλαβαιναμε πριν γινουν παθολογικα δεν θα γινομασταν οπως καταληξαμε να ειμαστε.Φυσικα ειναι βασικο να πεσει σε σωστο ειδικο κι οχι σε καποιον που θα κανει την κατασταση χειροτερα.
    Βλεπεις οτι αυτο το πραγμα κραταει ενα χρονο τωρα,Δεν ειναι τοσο μικρο το διαστημα λοιπον.Και κατα τη διαρκεια αυτου εχει βαλει σε κινδυνο κ τον εαυτο του (με το ζαχαρο) κ το παιδι του.
    Εγω δεν θα το χαρακτηριζα απολυτα φυσιολογικο να συμβαινει αυτο μετα απο ενα χρονο.Πως μπορει να "αδιαφορησει" κ να το δεχτει?

  9. #9
    Quote Originally Posted by niah View Post
    Θεοφανια αυτο ακριβως εξηγω.Δεν χρειαζεται καποιος να αφησει μια κατασταση να γινει παθολογική για να ζητησει βοηθεια η συμβουλη ειδικου.Πολλα πραγματα αν τα προλαβαιναμε πριν γινουν παθολογικα δεν θα γινομασταν οπως καταληξαμε να ειμαστε.Φυσικα ειναι βασικο να πεσει σε σωστο ειδικο κι οχι σε καποιον που θα κανει την κατασταση χειροτερα.
    Βλεπεις οτι αυτο το πραγμα κραταει ενα χρονο τωρα,Δεν ειναι τοσο μικρο το διαστημα λοιπον.Και κατα τη διαρκεια αυτου εχει βαλει σε κινδυνο κ τον εαυτο του (με το ζαχαρο) κ το παιδι του.
    Εγω δεν θα το χαρακτηριζα απολυτα φυσιολογικο να συμβαινει αυτο μετα απο ενα χρονο.Πως μπορει να "αδιαφορησει" κ να το δεχτει?
    έχεις χάσει κάποιον δικό σου? (εννοω μητέρα πατέρα).

  10. #10
    Banned
    Join Date
    Oct 2007
    Posts
    2,515
    Θεοφανία μου εδώ θα διαφωνήσω... Ο άνθρωπος αυτός δεν μοιάζει να είναι απλά σε φάση πένθους. Κι έτσι να ήταν, υπάρχουν ψυχολόγοι ειδικευμένοι σε θέματα απώλειας πένθους, που οπωσδήποτε δεν έχουν στόχο ούτε το 'σκάψιμο', ούτε το να κάνουν κάποιον να μην περνάει την απώλεια. Όμως εδώ δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο κι η Angela έχει δίκιο να ανησυχεί.

    Μπορεί το πένθος να είναι η αφετηρία μιας κατάθλιψης, μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι επιβαρυντικοί παράγοντες (π.χ. χρόνιο πρόβλημα υγείας), όμως το βέβαιο είναι πως η περιγραφή που μας δίνει η Angela παραπέμπει σε σημαντική και άμεση ανάγκη βοήθειας από ειδικό, έστω και μόνο για την ίδια αρχικά, αν ο ίδιος δεν κινητοποιείται εύκολα, πράγμα λογικό. Σαφώς κάθε πένθος δεν οδηγεί σε κατάθλιψη ή άλλη παθολογία, όμως εδώ είναι μια πολύ σοβαρή πιθανότητα κι επιπλέον υπάρχουν σημαντικές συνέπειες στην καθημερινή λειτουργικότητα και συνολικά στην οικογένεια.

    Angela, συμφωνώ απόλυτα με όσα έχει γράψει η niah μέχρι στιγμής. Και απευθύνσου σε ένα ψυχολόγο εσύ εφόσον δεις ότι δυσκολεύεσαι να χειριστείς την κατάσταση.

  11. #11
    Senior Member
    Join Date
    May 2011
    Location
    niahworld
    Posts
    731
    ......ντιλιτ........

  12. #12
    Senior Member
    Join Date
    May 2011
    Location
    niahworld
    Posts
    731
    Quote Originally Posted by Θεοφανία View Post
    έχεις χάσει κάποιον δικό σου? (εννοω μητέρα πατέρα).
    Ναι Θεοφανια.

    Το πενθος ειναι φυσιολογικο να διαρκει καποιους μηνες κανονικά.Η απωλεια παντα θα υπαρχει και κανεις δεν το αμφιβητει αυτο.Αλλα αν μετα απο καποιο καιρο δεν εχει προχωρησει ο ανθρωπος που θρηνει αστα να παμε.Θα ημασταν ολοι τωρα ζομπι που κυκλοφορουν.Θα τελειωνε η ζωη μας εκει.
    Αν απλα το λες απο τη δικη σου εμπειρια τι σε κανει να πιστευεις οτι και σε σενα αν κρατησε χρονια οπως λες δεν κατεληξε να ηταν παθολογικό?

  13. #13
    Quote Originally Posted by marina38 View Post
    Θεοφανία μου εδώ θα διαφωνήσω... Ο άνθρωπος αυτός δεν μοιάζει να είναι απλά σε φάση πένθους. Κι έτσι να ήταν, υπάρχουν ψυχολόγοι ειδικευμένοι σε θέματα απώλειας πένθους, που οπωσδήποτε δεν έχουν στόχο ούτε το 'σκάψιμο', ούτε το να κάνουν κάποιον να μην περνάει την απώλεια. Όμως εδώ δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο κι η Angela έχει δίκιο να ανησυχεί.

    Μπορεί το πένθος να είναι η αφετηρία μιας κατάθλιψης, μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι επιβαρυντικοί παράγοντες (π.χ. χρόνιο πρόβλημα υγείας), όμως το βέβαιο είναι πως η περιγραφή που μας δίνει η Angela παραπέμπει σε σημαντική και άμεση ανάγκη βοήθειας από ειδικό, έστω και μόνο για την ίδια αρχικά, αν ο ίδιος δεν κινητοποιείται εύκολα, πράγμα λογικό. Σαφώς κάθε πένθος δεν οδηγεί σε κατάθλιψη ή άλλη παθολογία, όμως εδώ είναι μια πολύ σοβαρή πιθανότητα κι επιπλέον υπάρχουν σημαντικές συνέπειες στην καθημερινή λειτουργικότητα και συνολικά στην οικογένεια.

    Angela, συμφωνώ απόλυτα με όσα έχει γράψει η niah μέχρι στιγμής. Και απευθύνσου σε ένα ψυχολόγο εσύ εφόσον δεις ότι δυσκολεύεσαι να χειριστείς την κατάσταση.
    θα διαφωνήσω και γω....

    το πένθος έχει διάφορες διαβαθμίσεις και πολλά-πολλά στάδια.
    Ένα από αυτά είναι το να λειτουργείς αυτοκαταστροφικά, κάτι που ο άντρας της Άντζελας κάνει με το διαβήτη του.
    Όσο και να τον πιέσει, σε όσους ψυχολόγους και αν πάει, αν δεν κάνει τον κύκλο της η πληγή, δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ και δεν έχει κανείς, (εκτός από αυτόν) τη δύναμη να το κάνει.
    Επειδή έχω περάσει ακριβώς την ίδια περίπτωση, θεωρώ πως η συνεχή πίεση από την άντζελα να τελειώνει μια ώρα γρηγορότερα με το θέμα, μπορεί να κάνει ανεπανόρθωτη ζημιά στη σχέση τους, καθώς εκείνος δεν θα "δει" το ενδιαφέρον της αλλά το ότι δεν είναι δίπλα του.

  14. #14
    Senior Member
    Join Date
    May 2011
    Location
    niahworld
    Posts
    731
    Μα ποιος μιλησε για πιεση κλπ? Ποιος μιλησε για εξαναγκασμο?Κανε τον κοπο κι εσυ να ξαναδιαβασεις τα μηνυματα μας.
    Της ειπαμε μαλιστα οτι αν δεν δεχεται εκεινος,ισως θα ηταν καλο να παει η ιδια για να μαθει τροπους ωστε να τον προσεγγισει και να τον βοηθησει,κ να βοηθηθει κι η ιδια.Γινεται να τον αφηνει να το περναει μονος του ολο αυτο?Πόσο μαλλον οταν εμπλεκονται και τα παιδια στη μεση?
    Οπωσδηποτε ο ιδιος θα το ξεπερασει αλλα μπορει καποιος να τον βοηθησει ή να τον καθοδηγησει να βρει αυτη τη δυναμη.Κι αυτη θα μπορουσε να ειναι η Αγγελα.
    Μαλλον παρερμηνευεις τα λεγομενα μας.

  15. #15
    Banned
    Join Date
    Oct 2007
    Posts
    2,515
    Όχι Θεοφανία... Επέτρεψέ μου αλλά η κάθε περίπτωση διαφέρει. Μπορεί να αναγνωρίζουμε δικά μας βιώματα στην εμπειρία των άλλων, η βαρύτητα όμως και η συνολική εικόνα για τον καθένα, καθώς και ο τρόπος αντιμετώπισης είναι διαφορετικός, καθώς βέβαια και οι υπόλοιπες συνθήκες της ζωής. Και μπορεί κάποιος να ξεπερνά τελικά μόνος, όχι μόνο το πένθος, αλλά ακόμα και μια βαριά κατάθλιψη σε κάποιες περιπτώσεις, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ισχύει για όλους.

    Αναμφισβήτητα χρειάζεται υπομονή και κατανόηση από την άντζελα και ακόμα και στην περίπτωση που μιλάμε για απλό στάδιο του πένθους, δεν μπορεί να τελειώσει 'μια ώρα γρηγορότερα'. Δεν αρκεί όμως εδώ η υπομονή και η κατανόηση χωρίς την κατάλληλη καθοδήγηση. Ναι η βιασύνη μπορεί να κάνει ζημιά, εδώ όμως υπάρχει και μια πολύ σοβαρή πιθανότητα που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, να υπάρχουν πολύ δυσμενέστερες συνέπειες σε κάθε μέλος της οικογένειας ξεχωριστά και φυσικά στον ίδιο.

Page 1 of 6 123 ... LastLast

Similar Threads

  1. Eρωτηση
    By balikos in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 12
    Last Post: 19-04-2011, 02:17
  2. Eρωτηση για ι5
    By νικος32 in forum Ψυχώσεις & Σχιζοφρένεια
    Replies: 1
    Last Post: 24-12-2009, 10:42
  3. ο συζυγος μου ειναι μανιοκαταθλιπτικος.....
    By mag in forum Διπολική διαταραχή
    Replies: 61
    Last Post: 05-10-2009, 21:58
  4. EΡΩΤΗΣΗ
    By νικος32 in forum Ψυχώσεις & Σχιζοφρένεια
    Replies: 5
    Last Post: 07-10-2007, 21:37

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •