πέθανε ο μπαμπάς μου..

[broken horse]

γεια σας...λοιπόν.... πριν λίγο καιρό (λίγουσ μήνες δηλαδή) πέθανε ο μπαμπάς μου... ένα χρόνο πριν περίπου έγινε διάγνωση για καρκίνο στο συκώτι με μετάσταση στη σπονδυλική στήλη.....δεν ήταν ιάσιμη μορφή και παρόλο που έζησε αρκετό καιρό παραπάνω από όσο φανταζόντουσαν οι γιατροί κάποια στιγμή δεν άντεξε άλλο..προφανώς πρέπει στο εντωμεταξύ να είχε γίνει μετάσταση στον εγκέφαλο και δεν ξέρω που αλλού...γενικά ήμουν προετοιμασμένη για το θάνατο του...παρόλ αυτά ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει......ούτε το έχω δεχτεί....λειτουργώ λες κι απλά λείπει ή λες και κάθεται απλά στο δωμάτιό του και δουλεύει και απλά κάποια στιγμή θα έρθει ή θα βγει από το δωμάτιο....απλά καποιες στιγμές θυμάμαι και καταλαβαίνω τι έχει συμβεί.....πράγματα μου το θυμίζουν........ ή μου έρχονται στο μυαλό εικόνες...μέσα στο χρόνο αυτό έβλεπα την καθημρινή φθορά και κατάπτωση... κάθε μέρα ήταν και χειρότερα...και εκεί που έλεγα ότι έχει φτάσει σε ένα σημείο που δεν υπάρχει χειρότερα και την επόμενη μέρα διαψευδόμουν...... η τελευταία συζήτηση που κάναμε ήταν μες στην παράνοια....λίγο η μορφίνη και τα διάφορα άλλα φάρμακα λίγο η μετάσταση στον εγκέφαλο.....δεν είχε πια διαύγεια.....μου έλεγε για ένα ταξίδι που θα πήγαινε....που φοβότανε να πάει.....άλλα ήθελε να πάει και να γυρίσει το συντομότερο....και μου έλεγε να πάρω τηλέφωνο τον τσαγκάρη να κλείσω τα εισητήρια γιατί δεν θα προλαβαίναμε....και άλλα τέτοια......τα τελευταία βράδυα καθόμουνα μαζί του....ήταν μια νύχτα που ήταν τρομερά ανήσυχος....κουνούσε λίγο τα χέρια του...ξαφνικά τα σήκωνε ψηλά....σταματούσε να αναπνέει για λίγο...πήγαινα δίπλα του κι αναρωτιόμουν αν πέθανε...γιατί μετά θα έπρεπε να κλείσω τα μάτια του πριν κρυώσει....δεν ήξερα πόσο χρόνο ήθελε...κι αν θα προλάβαινα…στο πρόσωπό του ήταν αποτυπωμένη η ανυσηχία, ο φόβος κι ο πόνος…πρέπει να ήταν το χειρότερο βράδυ της ζωής μου…..και συνέχεια επανέρχεται στο μυαλό μου και δεν μπορώ να διώξω τις σκέψεις μου…λίγες ώρες πριν πεθάνει κι ενώ ήταν να πάω εγώ για ύπνο και να ξυπνήσει η μητέρα μου άρχισε να αναπνέει πολύ βαριά…..και κατάλαβα ότι θα φύγει σε λίγο…
είναι περίεργος ο τρόπος που αντιμετωπίζω…με το που αρρώστησε παράτησα τη σχολή μου και πέρασα στην ιατρική..πηγαίνω σε συνέδρεια και παρακολουθώ όσες διαλέξεις έχουν θέμα το θάνατο, το χρόνιο πόνο…..διαβάζω για τον θάνατο, για τον καρκίνο…και μετά γίνομαι χειρότερα…..κάθομαι και κοιτάω τους πίνακες και τα σχέδια που είχε κάνει……

[broken horse]

περιμένουν από μένα να σταθώ πιο δυνατή….να στηρίξω τη μητέρα μου που χειροτερεύει……να είμαι παράδειγμα για τα αδέρφια μου……η αδερφούλα μου είναι μόλις 10 χρονών……….και έχει γεμίσει φοβίες……αλλά δεν ξέρω πώς να βοηθήσω…ίσα ίσα…..εκνευρίζομαι συνέχεια και δεν μπορώ να επικοινωνήσω σωστα…να συζητήσω……και να ακούσω……εδώ δεν ξέρω πώς να βοηθήσω τον εαυτό μου…..κάποιες φορές παίρνω το νυστέρι μου και κόβομαι …το αίμα που βγαίνει από την πληγή με χαλαρώνει…..δεν έκλαιγα παλιότερα παραμόνο σε ταινίες τώρα έχω γίνει μια χαζή κλαψιάρα….χωρίς λόγο αρχίζω να κλαίω…και ντρέπομαι……χτες είχα καλέσει κάτι φίλους μου σπίτι και μετά άεχισα να πίνω…..και έφτασα να κάνω εμετό….και ξέρω ότι θα το ξανακάνω….ενώ παλιότερα θεωρούσα βλακεία το να πίνεις τώρα μ αρέσει πολύ…τα χέρια μου τρέμουν…..και η μία παλάμη μου βγάζει κάτι άθλια σπυράκια που τα ξύνω και γίνονται πληγές….(μου έχει πει γιατρός ότι είναι ψυχολογικό κι απότι βλέπω έτσι είναι…όποτε δεν είμαι καλά βγαίνουν…..και τους τελευταίους μήνες το χέρι μου είναι μία αηδεία…
τέλος πάντων….σας πρήζω και σας…..αλλά δε μπορώ να ανταπεξέλθω…..και έχουν φύγει όλοι τώρα….και είμαι μόνη μου……κι είναι άδειο το σπίτι….και κάθομαι στον υπολογιστή του και σας γράφω…..γιατί πρέπει να μιλήσω…..γιατί οι εικόνες δεν φεύγουν από το μιαλό μου…..
ευχαριστώ για το χρόνο σας….

[carrot]

Καλά κάνεις και μιλάς, να τα βγάλεις από μέσα σου. Κάποιοι θα διαβάζουν.

[keep_walking]

Συλληπητηρια.

Προσπαθησε να εισαι δυνατη και να στηριξεις την υπολοιπη οικογενεια , οπως θα κανουν και αυτοι...δεν ξερω τι να πω και παλι συλληπητηρια.

[Σουέλ]

Broken, συλληπητήρια...
Δεν έχω χάσει κάποιον τόσο δικό μου, αλλά έχω ζήσει πολλούς κοντινους μου ανθρωπους σε παρόμοια κατάσταση...
Θα κάνω αυτό που κάνω και σ'αυτους, δηλαδή τους κάνω ερωτήσεις.Δεν ξέρω πώς τους βοηθάει, αλλά μου λένε ότι τους βοηθάει...

Τι εικόνες σου έρχονται στο μυαλό;

[deleted-member30-03]

δε ξερω ποσο χρονων εισαι, μια απωλεια ομως δε παυει να ειναι απωλεια, σε οποια ηλικια κι αν μας τυχει. ειδικα οταν μιλαμε για τοσο κοντινα μας προσωπα, σιγουρα μας επηρεαζει αμεσα. συλληπητηρια κι απο μενα, κανε υπομονη και μην απελπιζεσαι, ο χρονος θα σε βοηθησει και θα απαλυνει τον πονο σου οσο γινεται...

[broken horse]

Σας ευχαριστώ πολύ.....

Τι εικόνες σου έρχονται στο μυαλό;

Να....οι τελευταίες εικόνες που έχω απο εκείνον...αυτές που περιέγραψα παραπάνω.......
τον σκέφτομαι που είχε μείνει μισός....τα πόδια του ήταν σκελετωμένα....τα πλευρά του πετούσαν και η κοιλιά του ήταν πολύ λεπτότερη από ρουφηγμένη...ενώ όταν ήταν καλά ήταν πολύ χοντρός...
που καθόταν στο καροτσάκι.....που πονούσε και υπέφερε....μου έρχονται στο μιαλό οι εικονες από το νοσοκομείο..όταν ήμασταν οι δυο μας....
η ελπίδα που είχε ότι θα γίνει καλά.....που ήταν περήφανος για μένα....που ήθελε έστω και με το καροτσάκι να έρχεται στο ιατρείο που θα είχα να σηκώνει τηλέφωνα...

[broken horse]

δε ξερω ποσο χρονων εισαι, μια απωλεια ομως δε παυει να ειναι απωλεια, σε οποια ηλικια κι αν μας τυχει. ειδικα οταν μιλαμε για τοσο κοντινα μας προσωπα, σιγουρα μας επηρεαζει αμεσα. συλληπητηρια κι απο μενα, κανε υπομονη και μην απελπιζεσαι, ο χρονος θα σε βοηθησει και θα απαλυνει τον πονο σου οσο γινεται...

20 χρονών είμαι.....κι εγ'ω 'ετσι νομίζω...ότι όσο περνάει ο καιρός θα έιναι καλύτερα...προς το παρόν βέβαια χειροτερεύουν τα πράγματα.....αλλά θα δείξει!!

[Σουέλ]

Σας ευχαριστώ πολύ.....

Να....οι τελευταίες εικόνες που έχω απο εκείνον...αυτές που περιέγραψα παραπάνω.......
τον σκέφτομαι που είχε μείνει μισός....τα πόδια του ήταν σκελετωμένα....τα πλευρά του πετούσαν και η κοιλιά του ήταν πολύ λεπτότερη από ρουφηγμένη...ενώ όταν ήταν καλά ήταν πολύ χοντρός...
που καθόταν στο καροτσάκι.....που πονούσε και υπέφερε....μου έρχονται στο μιαλό οι εικονες από το νοσοκομείο..όταν ήμασταν οι δυο μας....
η ελπίδα που είχε ότι θα γίνει καλά.....που ήταν περήφανος για μένα....που ήθελε έστω και με το καροτσάκι να έρχεται στο ιατρείο που θα είχα να σηκώνει τηλέφωνα...

Τι ωραία εικόνα...
Οι άλλες, ναι μεν δυσάρεστες, αλλά τόσο δικές του...

Σε όλους αυτές οι εικόνες τους στοιχειώνουν τον πρώτο καιρό.Μετά, ξεθωριάζουν κάπως και έρχονται οι άλλες...
Μπρόκεν, αν μπορουσες να αλλάξεις κάτι τώρα στη ζωή σου, εκτός απο το να τον ξαναφέρεις πάλι πίσω, τι θα ήταν;

[Χριστίνα*]

Τι να σου πω κοπέλα μου;; Ότι και να σου πούμε εδώ μέσα είναι πολύ λίγο. Όλοι μας πιστεύω φοβόμαστε την ιδέα της απώλειας ενός αγαπημένου μας προσώπου. Φαντάσου και να το ζεις…. Το μόνο που σου λέω από καρδιάς είναι να μην παρατήσεις σε καμία περίπτωση τις σπουδές σου στην Ιατρική, όπως και αν αισθάνεσαι τώρα. Έχεις σκεφτεί ότι αργότερα θα μπορούσες να σώζεις ζωές που παλεύουν με τον καρκίνο και με άλλες ασθένειες;;; Πρέπει να σου γίνει από την μία πείσμα, που αυτήν η ασθένεια σκότωσε τον πατέρα σου και από την άλλη αγάπη, για να σώσεις άλλες ζωές. Αντί να ασχολείσαι με θέματα που αφορούν τον θάνατο, προσπάθησε να μάθεις πράγματα για τον καρκίνο. Ενημερώσου, μάθε και προσπάθησε να γίνεις η καλύτερη γιατρός πάνω σε αυτό το αντικείμενο. Θα σου πρότεινα πρώτα να στηρίξεις τον εαυτό σου και μετά τους άλλους, γιατί στην προσπάθειά σου να στηρίζεις μόνο τους άλλους και όχι τον εαυτό σου, θα χειροτερεύεις όλο και περισσότερο ψυχολογικά και μετά δεν θα μπορείς να συνέλθεις. Πρέπει να στηρίξεις τον εαυτό σου, να αποδεχθείς το γεγονός , να προσπαθήσεις να περνάς τον χρόνο σου κάνοντας πράγματα που σε ευχαριστούν και όταν αποκτήσεις λίγες περισσότερες ψυχικές δυνάμεις στήριξε και τους δικούς σου. Και φυσικά σε καμία περίπτωση μην συνεχίσεις να πίνεις και να γίνεσαι κομμάτια.. Σκέφτηκες ότι ήδη οι δικοί σου , όπως και εσύ περνάτε πάρα πολύ δύσκολα και αν πάθεις κάτι.., γιατί το ποτό δεν είναι απλό πράγμα, η μάνα σου από την στεναχώρια της θα έχανε το μυαλό της… Πώς να αντέξει ένας άνθρωπος μαζεμένες στεναχώριες… Πρόσεχε τον εαυτό σου και αγάπα τον όπως αγαπάς τον πατέρας σου. Ο πατέρας σου σίγουρα θα λυπόταν να σε έβλεπε να είσαι τόσο πολύ στενοχωρημένη και να πίνεις τόσο…

http://poweroffitness.blogspot.com/2...g-post_25.html

[broken horse]

Τι ωραία εικόνα...
Οι άλλες, ναι μεν δυσάρεστες, αλλά τόσο δικές του...

Σε όλους αυτές οι εικόνες τους στοιχειώνουν τον πρώτο καιρό.Μετά, ξεθωριάζουν κάπως και έρχονται οι άλλες...
Μπρόκεν, αν μπορουσες να αλλάξεις κάτι τώρα στη ζωή σου, εκτός απο το να τον ξαναφέρεις πάλι πίσω, τι θα ήταν;

δεν το είχα σκεφτει ποτέ αυτό...γιατί απλά πάντα λειτουργούσα σκεφτόμενη ότι τα πράγματα είναι έτσι όπως είναι και έστω ένα πράγμα να αλλάζαμε θα ήμασταν άλλοι άνθρωποι με διαφορετικές αντιλήψεις και σκέψεις...
αλλά και πάλι.....δεν νομίζω ότι θα άλλαζα κάτι.....είναι πράγματα τα οποία ξέρω δεν είναι ωραία...αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς...έτσι ένιωθα.....
παλιότερα...καιρό πρι αρρωστήσει είχαμε πολύ άσχημη σχέση.....συνέχεια τσακωνόμασταν....δεν μιλούσαμε ιδιαίτερα....δεν συζητούσαμε.....όταν αρρώστησε καθόμουν μαζί του.....κα΄ποια στιγμη στην αρχή είχε πει ότι τουλάχιστον τώρα είναι που άρρωστος καθόμαστε μαζί και χαιρόταν.....ήταν φορες που πόναγε πολύ.....και εγώ καθόμουν δίπλα του και τον χαιδευα και του μιλούσα κι εκείνος ηρεμούσε........
όταν ήταν άρρωστες ήταν φορές που δεν άντεχα να τον βλέπω και έφευγα.....έκανα μια βδομάδα να γυρίσω πίσω........δεν άντεχα να το βλέπω έτσι....
και τα τελευταία χρόνια ποτέ δεν ήθελα να με φιλάει.......
παρόλα αυτά....δεν θα ήθελα να αλλάξω κάτι.....γιατί αυτή ήταν η σχέση μας....αυτά ήθελα κι αυτά άντεχα.....δεν ήμουν η τέλεια κόρη αλλά σίγουρα τον αγαπούσα και μ αγαπούσε πολυ....
κι όσο για τις εικόνες που με στοιχειώνουν δεν ξέρω αν θα φύγουν ποτέ.....αλλά σίγουρα -νομίζω- θα τις αποδεχτώ καλύτερα......

[broken horse]

Τι να σου πω κοπέλα μου;; Ότι και να σου πούμε εδώ μέσα είναι πολύ λίγο. Όλοι μας πιστεύω φοβόμαστε την ιδέα της απώλειας ενός αγαπημένου μας προσώπου. Φαντάσου και να το ζεις…. Το μόνο που σου λέω από καρδιάς είναι να μην παρατήσεις σε καμία περίπτωση τις σπουδές σου στην Ιατρική, όπως και αν αισθάνεσαι τώρα. Έχεις σκεφτεί ότι αργότερα θα μπορούσες να σώζεις ζωές που παλεύουν με τον καρκίνο και με άλλες ασθένειες;;; Πρέπει να σου γίνει από την μία πείσμα, που αυτήν η ασθένεια σκότωσε τον πατέρα σου και από την άλλη αγάπη, για να σώσεις άλλες ζωές. Αντί να ασχολείσαι με θέματα που αφορούν τον θάνατο, προσπάθησε να μάθεις πράγματα για τον καρκίνο. Ενημερώσου, μάθε και προσπάθησε να γίνεις η καλύτερη γιατρός πάνω σε αυτό το αντικείμενο. Θα σου πρότεινα πρώτα να στηρίξεις τον εαυτό σου και μετά τους άλλους, γιατί στην προσπάθειά σου να στηρίζεις μόνο τους άλλους και όχι τον εαυτό σου, θα χειροτερεύεις όλο και περισσότερο ψυχολογικά και μετά δεν θα μπορείς να συνέλθεις. Πρέπει να στηρίξεις τον εαυτό σου, να αποδεχθείς το γεγονός , να προσπαθήσεις να περνάς τον χρόνο σου κάνοντας πράγματα που σε ευχαριστούν και όταν αποκτήσεις λίγες περισσότερες ψυχικές δυνάμεις στήριξε και τους δικούς σου. Και φυσικά σε καμία περίπτωση μην συνεχίσεις να πίνεις και να γίνεσαι κομμάτια.. Σκέφτηκες ότι ήδη οι δικοί σου , όπως και εσύ περνάτε πάρα πολύ δύσκολα και αν πάθεις κάτι.., γιατί το ποτό δεν είναι απλό πράγμα, η μάνα σου από την στεναχώρια της θα έχανε το μυαλό της… Πώς να αντέξει ένας άνθρωπος μαζεμένες στεναχώριες… Πρόσεχε τον εαυτό σου και αγάπα τον όπως αγαπάς τον πατέρας σου. Ο πατέρας σου σίγουρα θα λυπόταν να σε έβλεπε να είσαι τόσο πολύ στενοχωρημένη και να πίνεις τόσο…

http://poweroffitness.blogspot.com/2...g-post_25.html

όχι την ιατρική δεν την αφήνω......δεν παρατάω κι άλλη σχολή......νομίζω ότι έχω βρει τι θέλω να κάνω στη ζωή μου....την πρώτη εξεταστική την έχασα γιατί τότε ήταν στα τελευταία του.....αλλά τώρα διαβάζω πάρα πολύ κι ασχολούμε και μου αρέσει πολύ......
όσο για τα βερύκοκα....δεν θέλω να φανώ απαξιωτική.....αλλά ο πατέρας μου με εξαίρεση το πάχος....έκανε πολύ υγειηνή ζωή.....δεν έχει καπνίσει ποτέ....ετρωγε πολύ μεν υγιεινά δε.....κι άλλα πράγματα.....προφανώς ο τρόπος ζωής παίζει ρόλο....απλά όμως αυξάνει ή μειώνει την πιθανότητα.......ούτε αποκλείει ούτε επιβεβαιώνει την ασθένεια.....

[Σουέλ]

δεν το είχα σκεφτει ποτέ αυτό...γιατί απλά πάντα λειτουργούσα σκεφτόμενη ότι τα πράγματα είναι έτσι όπως είναι και έστω ένα πράγμα να αλλάζαμε θα ήμασταν άλλοι άνθρωποι με διαφορετικές αντιλήψεις και σκέψεις...
αλλά και πάλι.....δεν νομίζω ότι θα άλλαζα κάτι.....είναι πράγματα τα οποία ξέρω δεν είναι ωραία...αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς...έτσι ένιωθα.....
παλιότερα...καιρό πρι αρρωστήσει είχαμε πολύ άσχημη σχέση.....συνέχεια τσακωνόμασταν....δεν μιλούσαμε ιδιαίτερα....δεν συζητούσαμε.....όταν αρρώστησε καθόμουν μαζί του.....κα΄ποια στιγμη στην αρχή είχε πει ότι τουλάχιστον τώρα είναι που άρρωστος καθόμαστε μαζί και χαιρόταν.....ήταν φορες που πόναγε πολύ.....και εγώ καθόμουν δίπλα του και τον χαιδευα και του μιλούσα κι εκείνος ηρεμούσε........
όταν ήταν άρρωστες ήταν φορές που δεν άντεχα να τον βλέπω και έφευγα.....έκανα μια βδομάδα να γυρίσω πίσω........δεν άντεχα να το βλέπω έτσι....
και τα τελευταία χρόνια ποτέ δεν ήθελα να με φιλάει.......
παρόλα αυτά....δεν θα ήθελα να αλλάξω κάτι.....γιατί αυτή ήταν η σχέση μας....αυτά ήθελα κι αυτά άντεχα.....δεν ήμουν η τέλεια κόρη αλλά σίγουρα τον αγαπούσα και μ αγαπούσε πολυ....
κι όσο για τις εικόνες που με στοιχειώνουν δεν ξέρω αν θα φύγουν ποτέ.....αλλά σίγουρα -νομίζω- θα τις αποδεχτώ καλύτερα......

Δεν έθεσα σωστά το ερώτημά μου, αλλά κάτι βγήκε, εε;...Όσα είπες μου είναι πολύ οικεία πάντως...

Κάποιοι άνρωποι όταν έρχονται αντιμέτωποι με μια απώλεια, κάνουν κάποιες αλλαγές.Δεν ξέρω αν αποφέυγουν το πένθος, αν κάνουν καλά που αλλάζουν κάτι.Νιώθουν καλύτερα, αλλά δεν ξέρω αν ειναι υγιές...π.χ. αλλάζουν σπίτι, ή ανακαινίζουν το ίδιο ή αποκτουν νεες συνήθειες κ.λ.π.Υπάρχει κάτι που να σκέφτεσαι ότι αν το άλλαζες, θα ένιωθες καλύτερα;
Επίσης, με τα αυτοκαταστροφικά νιώθεις καλυτερα;Ανακουφίζεσαι;Μήπ ως να τα αφησεις πίσω;Καιρός δεν είναι;
Το ενδεχόμενο να ζητησεις καποια υποστηριξη απο ειδικό, την εχεις σκεφτεί;

[Χριστίνα*]

Είναι πάρα πολύ θετικό ότι έχεις βάλει στόχους, να τελειώσεις την σχολή σου. Συνέχισε με αισιοδοξία. Η ζωή δεν σταματάει εκεί που έχασες τον πατέρα σου. Απλά έκανα τον κύκλο της μέχρι εκείνη την στιγμή και τώρα ξεκινάς πάλι από την αρχή με καινούρια δεδομένα, με περισσότερη ωριμότητα και περισσότερο σκληρή , μετά από αυτό που σου συνέβη, ώστε να αντιμετωπίσεις της δυσκολίες της ζωής. Ό πατέρας σου όπου και να είναι σίγουρα θα σε αγαπάει πολύ και εσύ θα τον έχεις πάντα δίπλα σου, μέσα σου, στην καρδιά σου. ΟΙ εικόνες που έχεις με την πάροδο του χρόνου θα αλλοιώνονται σιγά, σιγά, θα μοιάζουν με όνειρο. Αλλά η αγάπη που θα υπάρχει μέσα στην καρδιά σου για τον πατέρα σου δεν θα σβήσει ποτέ. Καλό βράδυ!! Και να προσέχεις τον εαυτό σου.

[broken horse]

Δεν έθεσα σωστά το ερώτημά μου, αλλά κάτι βγήκε, εε;...Όσα είπες μου είναι πολύ οικεία πάντως...

Κάποιοι άνρωποι όταν έρχονται αντιμέτωποι με μια απώλεια, κάνουν κάποιες αλλαγές.Δεν ξέρω αν αποφέυγουν το πένθος, αν κάνουν καλά που αλλάζουν κάτι.Νιώθουν καλύτερα, αλλά δεν ξέρω αν ειναι υγιές...π.χ. αλλάζουν σπίτι, ή ανακαινίζουν το ίδιο ή αποκτουν νεες συνήθειες κ.λ.π.Υπάρχει κάτι που να σκέφτεσαι ότι αν το άλλαζες, θα ένιωθες καλύτερα;
Επίσης, με τα αυτοκαταστροφικά νιώθεις καλυτερα;Ανακουφίζεσαι;Μήπ ως να τα αφησεις πίσω;Καιρός δεν είναι;
Το ενδεχόμενο να ζητησεις καποια υποστηριξη απο ειδικό, την εχεις σκεφτεί;

όχι δεν νομίζω ότι θέλω να αλλάξω κάτι....απλά θέλω να ασχολούμαι με τον κήπο που καθόταν με τις ώρες και πότιζε και σκάλιζε.....μου αρέσει να κοιτάω τους πίνακες του......και βασικά δεν θέλω να είμαι μόνη μου.....
όσο για τα αυτοκαταστροφικά για κάποιον λόγο με χαλαρώνουν πολύ......ηρεμώ.....και δεν είναι τελείως καινούρια.....είχα κάποιες τέτοιες τάσεις από παλιότερα.....καλό θα ταν να τ αφηνα....αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν πολυθέλω......
πριν από κάποιους μήνες, όταν ζούσε ακόμα, είχα πάει σε μια ψυχολόγο....
αλλά τώρα νομίζω ότι είμαι καλύτερα....και δεν νομίζω ότι έχω χρήματα για κάτι τέτοιο σ αυτή τη φάση....