Αχ αυτες οι κρισεις πανικου (Νεα στην παρεα)

[m.monkey]

Λες να είναι έτσι? Ααααααααααααααααχ τι να πω. Για πήγαινε σ'αυτό το ριμαδοψυχολόγο και πες μας τι σου είπε. Εύχομαι να κάνει δουλειά γιατί όταν πας και σε ψυχολόγο και δεν έχεις αποτέλεσμα εκεί είναι που φρικάρεις χειρότερα και σε ρίχνει ή τα παίρνεις και λες θα το ξεπεράσω μόνη μου...

[nansyan89]

Λες να είναι έτσι? Ααααααααααααααααχ τι να πω. Για πήγαινε σ'αυτό το ριμαδοψυχολόγο και πες μας τι σου είπε. Εύχομαι να κάνει δουλειά γιατί όταν πας και σε ψυχολόγο και δεν έχεις αποτέλεσμα εκεί είναι που φρικάρεις χειρότερα και σε ρίχνει ή τα παίρνεις και λες θα το ξεπεράσω μόνη μου...

Στην προηγουμενη που πηγα δουλεια δεν καναμε,ολο ερωτησεις κι απο συμβουλες τιποτα,κι αμεσως χαπια...Ε χεσε μας μανταμ,αμα ηταν ετσι τι να σε καναμε? Εν τω μεταξυ εγω εκανα ψυχαναλυση του εαυτου μου..Επειδη στο πανεπιστημιο κανουμε και ψυχολογια,ξερω δυο πραγματα και μου λεει εσυ θα μου παρεις τη δουλεια... Αμα μ αρχισει και η σημερινη στις ερωτησεις και στα χαπια θα την αρχισω στα γαλλικα και θα φυγω...εε μαα...

[panoslnk]

Νομίζω πως οι κρίσεις πανικού αν κάνουν την εμφάνισή τους μία φορά στη ζωή κάποιου, με τις στρεσογόνες συνθήκες ζωής που επικρατούν σήμερα στην κοινωνία, είναι δύσκολο να μην παραμείνουν. Δύο είναι οι παράγοντες που θα καθορίσουν την ένταση και τη συχνότητά τους. Το περιβάλλον του ατόμου (οικογενειακό, φιλικό, εργασιακό) και ο χαρακτήρας του ή αλλιώς η ψυχοσύνθεσή του. Εμένα το περιβάλλον μου το οικογενειακό βοήθησε στην αύξηση της συχνότητάς τους και της έντασής τους. Ο χαρακτήρας μου που είναι αμυντικός βοήθησε και αυτός στα προηγούμενα. Άλλοι που είναι δυναμικότεροι το αντιμετωπίζουν καλύτερα γιατί ξέρουν ίσως να γράφουν στα πάλια τους τα παπούτσια όλους τους άλλους εκτός του εαυτού τους. Τεσπα. Άλλοτε οι κρίσεις πανικού καταλαγιάζουν και το θηρίο πέφτει σε ύπνωση και άλλοτε επανέρχονται δριμύτερες και το θηρίο παίρνει πίσω το αίμα του, ή μάλλον το αίμα μας
Το φάρμακο κάνει καλό ή όχι; Όσοι πήραμε ή παίρνουμε φάρμακα για τις κρίσεις πανικού βρεθήκαμε σε αυτό το δίλλημα. Για εμένα καλό κάνει η αυτοπεποίθηση, όμως δεν υπάρχει η άτιμη σε φάρμακο, οπότε πρέπει να την αναπτύξουμε μέσα από προσπάθειες ρεαλιστικές. Μικρά και σταθερά βήματα μπορούν να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση των κρίσεων πανικού ίσως σε συνδιασμό κάποιου αγχωλυτικού. Καλό όμως είναι να βασιζόμαστε και στις δικές μας δυνάμεις γιατί αν τα περιμένουμε όλα από ένα φάρμακο, θα φτάσουμε να μη μας πιάνει αυτό και να αυξάνουμε τη δόση και μετα να πηγαίνουμε σε πιο δυνατό και ίσως και σε κάποιο ποτό και στο τέλος να κάνουμε καταχρήσεις και να μπλέκουμε σε άλλες καταστάσεις. Ένα φίλος μου προτείνει να πίνω λίγο για να χαλαρώνω όταν βγαίνω και φοβάμαι μη με πιάσει πανικός. Αν το κάνω, εκτός από το πρόβλημα με τον πανικό, θα αποκτήσω και πρόβλημα με τον αλκοολισμό.
Αυτά φίλη μου νάνση

[Lacrymosa]

πανο στην αντιμετωπιση των κρισεων πανικου παιζει μεγαλο ρολο η ψυχοθεραπεια, εγω για να τις ξεπερασω μου πηρε 4 χρονια, κ σε συνδυασμο με αγχολυτικα.. ειναι αυτο που λες, μεχρι να αρχισεις να αλλαζεις την κοσμοαντιληψη που εχεις κ να αποκτας αυτοπεποιθηση κ να γινεσαι εσωτερικος παρατηρητης του εαυτου σου... αλλιως θα συνεχιζονται επ απειρον..

νανσυ τι εγινε τελικα με τη νεα γιατρο ??

[m.monkey]

"εγω για να τις ξεπερασω μου πηρε 4 χρονια, κ σε συνδυασμο με αγχολυτικα.."

Lacrymosa τις ξεπέρασες τελείως? Ρωτάω γιατί μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι είναι πολύ δύσκολο να απαλλαγεί κανείς εντελώς από αυτές. Θα ήθελα πολύ να ισχύει γιατί έτσι έχεις και μία ελπίδα ότι όντως μπορεί να συμβαίνει, γιατί η αλήθεια είναι ότι με έχει πάρει πολύ από κάτω με αυτό το θέμα και πιστεύω ότι δε θα το ξεπεράσω ποτέ.

[m.monkey]

Σας έχω τρελάνει με τις ερωτήσεις μου αλλά φοβάμαι ρε παιδιά. Όσοι παθαίνετε κρίσεις πανικού ή έχετε σωματοποιημένο άγχος παθαίνετε ιλίγγους? Εγώ όταν κάθομαι νιώθω ότι κινείται γύρω μου το δωμάτιο, και έχω μία περίεργη αίσθηση την οποία νιώθω στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Όταν περπατάω, ειδικά αν είμαι σε μεγάλο ανοιχτό χώρο ή έξω στο δρόμο προσπαθώ να κοιτάζω ευθεία γιατί στην άκρη του ματιού μου νιώθω ότι γέρνει ο δρόμος ή κάπως έτσι και τέλος όταν οδηγώ και είμαι σε μεγάλη λεωφόρο πάλι έχω την αίσθηση ότι γέρνει ο δρόμος και ότι θα χάσω τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Εκεί είναι που φοβάμαι πολύ και τελικά οδηγώ τελείως μηχανικά τρέμοντας ότι κάτι θα συμβεί. Είναι και αυτό σύμπτωμα άγχους ή κάτι άλλο τι λέτε?

[void]

Monkey, πηγαίνεις σε κάποιον ειδικό για τις κρίσεις σου?

[m.monkey]

Οχι, εχω πάει παλιότερα αλλά δεν είδα αποτέλεσμα... Έπαιρνε μόνο τα 100 ευρώ τη βδομάδα και μια χαρά... αυτή γιατί εγώ δυο τρομάρες. Τώρα δεν έχω την οικονομική άνεση να το κάνω. Με τίποτα όμως.

[void]

http://psychinfo.wordpress.com/psych...anxiety/panic/

http://kriseis-panikou.pblogs.gr/

http://www.psychiatry24x7.gr/bgdispl...=anxiety_panic

http://www.medlook.net/article.asp?item_id=1616

[void]

αν δεν έχεις δει αυτά τα λινκς , ρίξε μια ματιά..

[m.monkey]

αν δεν έχεις δει αυτά τα λινκς , ρίξε μια ματιά..

Thank u θα τα διαβάσω

[nansyan89]

Καλησπερα παιδια...Χθες οπως σας ειπα επισκεφτηκα το κ.ψ.υ α.αναργυρων και μπορω να πω πως εμεινα ευχαριστημενη..Η γιατρος ηταν αψογη,πολυ ηρεμη με κατανοηση ,της μιλησα για το θεμα που εχω με τα χαπια και μου ειπε οτι δεν τα χρειαζομαι..εκλεισα ραντεβου την επομενη εβδομαδα και μου προτεινε κιολας να μου δωσει το κινητο της επειδη θα φυγει διακοπες αν την χρειαστω να την παρω...τι καλουλα....

[Paletta]

Σας έχω τρελάνει με τις ερωτήσεις μου αλλά φοβάμαι ρε παιδιά. Όσοι παθαίνετε κρίσεις πανικού ή έχετε σωματοποιημένο άγχος παθαίνετε ιλίγγους? Εγώ όταν κάθομαι νιώθω ότι κινείται γύρω μου το δωμάτιο, και έχω μία περίεργη αίσθηση την οποία νιώθω στο πίσω μέρος του κεφαλιού.

Μάνκι μου κι εγώ όταν παθαίνω κρίση μου είναι πρακτικώς αδύνατο να σταθώ στα πόδια μου. Απο τη ζάλη κι από τα "κομμένα γόνατα" πρέπει να βρώ κάτι σε κουπαστή να πιαστώ ή να κάτσω αλλιώς είμαι σίγουρη πως θα πέσω. Αυτό βέβαια, αν ενδώσω στην κρίση... Αλλιώς, σφίγγω τα δόντια, κάνω μίαν άλλη σκέψη άσχετη και συνεχίζω το δρόμο μου - ζαλάδα ή μη, πάντα φτάνω στον προορισμό μου.
Επίσης έχω κι εγώ το μούδιασμα/γαργαλητό στο πίσω μέρος του κεφαλιού και επίσης πονάει το στήθος μου, μουδιάζουν τα χέρια μου κλπ. Ένα άλλο που παθαίνω ειδικά πριν κοιμηθώ είναι ένας παράλογος φόβος πως ξεχνάω να αναπνεύσω ή πώς σταματάω ν'αναπνέω. Στην αρχή, επειδή είναι καινούργιο απόχτημα, αυτό το σύμπτωμα ήταν αρκετό να με βυθίσει στο μάξιμουμ του πανικού... Τώρα, απλά αναπνέω βαθιά και σταθερά και λέω πως το έπαθα απο το φόβο μου. Λέω και μία προσευχή (μπορεί να μην πιστεύεις αλλά είναι πολύ χρήσιμη γιατί συγκεντρώνεσαι στο να την πεις και αφήνεις παράμερα τον πανικό).

Νάνσυ καλημέρα! Πολύ χαίρομαι για σένα...! Άλλωστε αφού τα έχεις καταφέρει ήδη μία φορά θα τα καταφέρεις άλλες 100... Κι αυτό Μάνκι το λέω και για σένα, αλλά και για μένα, γιατί μπορεί να μήν τις ξεπεράσουμε τελείως, αλλά ξέρουμε ότι αν τα έχουμε καταφέρει 1 φορά θα ξαναβρούμε το δρόμο ξανά και ξανά... Αρκεί να μην παραδινόμαστε στο φόβο... (εύκολο να το λέει κανείς -χεχε... Κι όμως αυτή τη στιγμή έχω αισιοδοξία κι ας είμαι σε κρίση!)

[m.monkey]

Έχεις δίκιο βρε Palettoula μου κι εγώ άλλες φορές τα καταφέρνω, άλλες όχι. Αυτό με την αναπνοή πριν τον ύπνο το παθαίνω κι εγώ ιδιαίτερα όταν είμαι πολύ κουρασμένη και έχει καταφέρει να με αγχώσει κι εμένα σε σημείο που να ξεχάσω τη νύστα μου. Απλώς τα συμπτώματά μου τις τελευταίες μέρες έχουν φτάσει σε τέτοιο βαθμό που τα έχω όλη μέρα χωρίς να έχω κρίση. (Την παθαίνω βέβαια μετά από το φόβο μου). Αυτό είναι που με φοβίζει, ότι είμαι όλη μέρα χάλια, έχω χάσει και κιλά και φοβάμαι ότι έχω κάτι πολύ σοβαρό μιας και έχω και αρρωστοφοβία.

[Paletta]

Τα συμπτώματα τα έχεις όλη μέρα, γιατί σκέφτεσαι τον πανικό όλη μέρα. Κι εγώ όταν διάβασα πώς η κρίση κρατάει το πολύ 10 λεπτά, είπα πώς σίγουρα έχω κάτι άλλο, αφού την τελευταία κρίση την πέρασα στο φουλ μισή ώρα και τήν υπόλοιπη μέρα έτρεμα σαν το ψάρι. Αλλά έτσι ήταν: αφού φοβόμουν μην την ξαναπάθω, αυτή ξαναρχότανε. Αφού την περίμενα, δέν είχε καν φύγει. Κι αφού δεν συνήλθα ωστε να ασχοληθώ με κάτι απλό καθημερινό, φυσικά το σώμα μου συνέχιζε τα "συμπτώματα".
Τα κιλά τα έχασες αφού μας είπες πώς σε πιάνει το στομάχι σου και τρώς σα σπουργίτι..
Αφού έχεις αρρωστοφοβία, δυσκολεύουν τα πράγματα, το ξέρεις κι εσύ, γιατί εκεί πατάει η κρίση, στο φόβο μήν πάθεις κάτι κακό...

Μήπως να το ξανασκεφτείς να πάς κι εσύ σ'έναν ψυχοθεραπευτή, να τα βάλετε κάτω... Αν εγκαταλείπεις τις προσπάθειες να ξεπεράσεις το πρόβλημά σου, πως να λυθεί... Ίσως αποκτήσεις αυτοπεποίθηση και δύναμη απο ένα άλλο ερέθισμα που θα σε βοηθήσει, αλλά θέλεις πραγματικά να υποβάλλεις τον εαυτό σου σε αυτό το μαρτύριο αντί να ψάχνεις λύσεις;... Τί σου έκανες ?